s … ！ * * * * * §· ş,，，，,- |-, ae ſie 3T& ÚAssöÝ" $iösę º/ºſſ/№ſſſſſſſſſſ IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII №j |----> är ºs cºes • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • RŅĶfaeſaeºſºftºfft： ŅĶĒĻŅĶĶĹĹĻĻIIII ^ " ~~&ſiſ kl.ſ' · · ·,≤ē.№ſ,ſº •№, .PN. ſae → *---, --,|- ！\！\！\！\！\,|-· ="... ， „”.: ~;~~ -.. ~~~~~~ ~~- ſſſſſſſſſſſſſſſſſſſ! , ! , i !!!1!!！!!. . . . . . . . . . . !!!!!!!''''':''; !!!!！ TTumiiiiiliminimiimmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm ITT rji “v se® ®- I>^\ A- £>$ s- \'\e^ex Ae-^, <\ Aw- MENANDRI PHILEMONIS FRAGMENTA. ' PRÆFATIO. *. • \ — v?, -?-3> <>, > ro \ • • • ®»®® •_ - FIRMINUS DIDOT, vir literatissimus, quum Collectionem scripto- rum Græcorum, quam nuper instituit, ut aliis perditorum operum fragmentis, ita Menandreis quoque gemmis ornare vellet, eas ex Meinekii libro excerpendi vertendique curam mihi demandavit Quam rem quomodo peregerim, dicam. MEINEKIUs non solum, quod tituli simplicitas et nomen viri pro- mittebat, Menandri et Philemonis reliquias edidit Clerico numero- siores, docta circumspectione et felici sagacitate emendatas, ele- ganterque illustratas : sed immiscuit etiam alios doctrinæ et ingenii ' critici fructus præstantissimos, quos tum vel genitos vel in memo- riam redeuntes noluit a fragmentis illis divellere; quandoquidem dives liberalitas doni et promissi lances non exæquat. Ita factum est ut cum magno antiquitatis studiorum incremento multa in illo libro nitide eruta cernantur, quæ non proxime ad poetas nostros pertineant et hos solummodo quærentem nonnihil morentur. His igitur omissis nos repetivimus quæcumque ad ipsa duumvirorum verba vel emendanda vel interpretanda repperimus utiliter dicta, hoc quidem temperamento, ut, sicubi manuscriptus codex emen- dationem docti alicujus confirmaret, vel in levissimis ea, tan- quam iotacismi, vitiis tollendis versaretur, nos correctæ scripturæ mentionem non faceremus; neque item explicationis, quando- cumque translatiolatina sententiam satis patefaceret. Ex iis vero sub- sidiis, quibus uti Meinekio nondum licuit, velut Stobæo, Suida, Paroemiographis Gaisfordii, Anecdotis Crameri et Boissonadii, Walzii Rhetoribus, Athenaeo Dindorfii, non pauca nobis contigit addere vel emendare, emendandi quidem tum demum sumentibus licentiam, quando res videbatur evidentissima. Manuscriptos quo- que codices in desperatis locis consuluimus, sed illi plerumque in depravationem conjurarunt : nihilominus aliqua etiam hinc uti- litas. Singulafes sive μονοστίχους sententias noluimus augere, Bois- sonadianis addendis jam fortasse nimis seduli : nam hi versus, tum Comparationes Menandri et Philistionis (Philemonis), et vetus et nova, deinde multa ab Antonio, aliqua etiam a Stobaeo servata, peculiari scriptione tractanda erant, ut, quantum fieri posset, antiqua ab recentibus secernerentur, antequam in Menandri et Philemonis reliquiarum collectionem ingruerent. Nova fragmenta 34 bis jv PRÆFATIO. quæ nobis se obtulerunt, asteriscis notavimus (1). In ceteris tacite correximus plurimos, vel calami vel memoriæ lapsus, quales in ejusmodi opere tessellato vel cautissimis accidunt. Denique, nisi finem voluminis dudum inchoati nimis fervide ursissent typothetæ, multo plura addidissem latinas harum fabularum imitationes spe- ctantia; sed satis habere debebam si errores in hac operis parte commissi tollerentur et pauca accederent inprimis apta. Verum translationem quoque postulabat hujus Collectionis ratio. Flagitium committere nobis visi essemus, nisi repeteremus admi- rabiles numeros Hugonis Grotii , præsertim quum jam rarissima sint Excerptorum exempla. Sed multa sunt quæ magnus ille vir vel non noverat vel nolebat suis versibus reddere. Quid igitur? Ne prosa oratio cum ligata indecore misceretur, penitus quidem de- sperans me tantum fastigium ullo posse labore assequi, extempo- rali audacia quid valerem tentavi, melius aliqua positùrus, si paullo longius voluissem recedere ab ipsis verbis poetarum Græcorum. Nonnulla recepi ab Henrico Stepilano versa, quæ littera S signi- ficantur; littera B, quæ in dubiis locis a Bentleio sumsi. In Gro- tianis multa leniter refingi poterant, quæ vel Græcis Meinekii non satis responderent, vel læderent prosodiam comicam ; graviores mutationes notavi additis literis corr. Sunt tamen quæ sciens Grotio reliquerim, ne nævum curando vicinarum partium venu- stati detraherem. Singulares sententiæ mixtos offerunt Grotii et Stephani versus : permultas uterque verterat, sed Grotiani numeri plerumque immodice præstabant Stephanianis. Asterisci monstrant nostros. Glossemata denique a grammaticis annotata, uti par erat, non transtulimus, nisi si addito fabulæ nomine afferebantur, ad dispiciendum argumentum nonnunquam utilia. In fine accedit nominum et rerum index novus. ' FR. DÜBNER. (i) Inter Philemonis fragmenta nescio an recipi debebant etiam hi versus in A ppendice Florent. Stobaei, p. I 1, 1 2 : Ttovos (Gaisf. : F. Φιλιατίωνος). 'Ex τῶν λόγων μλ κρίνε, Κλεκτοράν, σοφὸν Ex verbis ne tu quenquam , Clitipho, virum % ypnotòv άνδρα- τὸν βίον ἐέτα' άεῖ. H sapientem aut frugi perhibeas : vitam inspice. IIoXXoi γάρ εὐ λέγουσιν άδικίας χάριν, Nam ob improbitatem multis sermones probi tά δ' ἐργ' ἐχουσι φαύλα, xoù φρονουσιν εὐ. sunt mire, at opera prava et mens pravissima. V. 3 voc. g5 a Gaisfordio additum. In eadem Appendice versus φιλάτου, p. 31, 17, nos fefellerunt : habentur in Menandreis fragm. inc. 2o, ex Comparatione Menandri et Phil. petiti; sed jam ob lemma Appendicis Philemoni tribuendi sunt. V. 1 omittitur t6v, v. 3 confirmatur Meinekii conjectura τεριτέση.—Joannes Alexaii- drinus Tov. τταραγγ. p. 36, 32 : « Ofxev » ταρ& Mevávδρφ άντί τοῦ oixot. âÄÈ$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$&£ 1.fi) MENANDRI FRAGMENTA' aa a^, a* w vw A A E A φ OI. HANC fabulam Terentius latime expressit, ita tamen , ut alienæ partem quandam ei insereret. Quem contami- mamdi morem, etiam Andriæ et Eunucho transferendis a Terentio adhibitum , satis illustravit G. H. Grauert, in Amalectis historicis et philologicis (Monast. 1833), p. 1 16—207. Im Adelphos igitur quid assumserit poeta La- tinus, indicat ipse in Prol. 6 sqq. : Synapothnescontes Diphili comoedia est; ' eam Commorientes Plautus fecit fabulam. In Græca adulescens est, qui lenoni eripit meretricem im prima fabula: eum Plautus locum reliquit integrum; eum hic locum sumsit sibi in Adelphos; verbum de verbo expressum extulit. Sunt autem hæ duæ priores scenæ actus secundi , non raptionem illam psaltriæ comprehendentes, quæ abesse non poterat a Græca fabula, quamque ipse Demea narrat fratri I, 2, 8 sqq.; sed jurgium cum lenone suam in via abstrahere volente. Hoc jurgio, quod e Diphilo immisit Terentius, impediri potius quam juvari decur- sum fabulæ apparet : sed idem nonnihil facit ad Æschimi juvemis ingenium q)iXóòeXpov magis cognoscendum. At est Donati locus, qui dubitationem injicere possit. Leno, cu- jus e manibus Æschinus psaltriam istam eripuit, ingenti clamore sublato (II, 1, 45) inter alia hæc dicit: Homini misero plus quingentos colaphos infregit [mihi! ad quem locum Donatus : Secundum ìllud Memamdri: [1] At Yog τη ττο τ ων τοι γοερ τα το των γ ρ ω ν ov otxe- t m v λα6ων. Quæ verba, misere corrupta nec sine me- liorum librorum opesananda, videri possint indicare, namc raptionem a Memandro in scema fuisse repræsentatam : sed nihil mpedit quim ex narratione rei sumta esse statu- amus. Dominum, atque omnem familiam, mulcavit vsque ad mortem, imquit Demea apud Terentium. Jam fabulæ Latinæ ordinem sequentes fragmenta re- censebimus. Teste Suetonio in Vita Terentii « Adelphorum (hujus poetæ) principium Varro præfert principio Me- nandri.» Quod, nobis judicibus, non injuria ad sécundæ scenæ imitjum referatur, de quo v. Donati adnotationem a * … a * v v v y infra appositam. In eadem prima scena v. 18 Micio hæc dicit : Quod fortunatum isti putant, uxorem nunquam habui. Uhi Donatus : Dicit autem Romanis ita, videri, quos spectatores habet. Memamder : [2] {2 μακάριόν μ' ἐτὰ γυναῖκ' οὐ λαμ63vo). Ita Grauertus. Editur με γυναῖχα. Bentleius δτιη y. De- inde v. 31 : Pudore et liberalitate liberos retinere satius esse credo quam metu, et V. 47 : Ille quem beneficio adjungas ex animo facit, studet par referre; præsens absensque idem erit. Hoc patrium est; potius consuefacere filium sua sponte recte facere, quam alieno metu. Græca Menandri, ni fallor, servavit Stobæus Serm. LXXXIII, 12: [3] Oό λυτοῦντα δεῖ ταιδάριον όρθοῦν , άλλὰ και τείθοντα τι. Et ibid. 5 : [4] Yíó τροθύμως τάδιούμενον τοιόν x%%ey.6v' άληθός, οὐx êgsögov §£etc 3iov. Neutro loco apud Stobæum fabulæ nomen additum est. V. 1 codd. λυπ. μάλοι δεῖ. Postremos duos Grauertus referre malit ad V, 4, 20 : Illum ut vivat optant, meam autem mortem ex- [spectant scilicet. Ad Demeæ verba I, 2, 1 : Ehem, opportume ! te ipsum quærito, hæc Donatus: Melius quam Menander, quum hic illum ad jurgium promtiorem quam ad resalu- tandum facitwt. - Ex eadem scema sumti esse videntur versus apud Stobæum Serm. XLIV, 3 : [5] Oά ταντελάς δεῖ τοῖς τονηροίς èttttpét=w, ' άλλ' άντιτάττεσθ'• εῖ δέ μ), τάγω xατω • • • p ' / v Ἀμὸν δ βίος λήσει μεταστραφεῖς όλος. ADELPHI, | 2. O me felicem, uxorem qui nunquam habuerim ! 3. Blandiloquentia plus sæpe emendes natum, quam malo ac metu. G. 4. . Fili animo morem qui gerit, habet is pater vitæ adjutorem, non subsessorem , suæ. 5. Non usquequaque hominibus cedendum est malis, sed obmitemdum sæpe, ni totam undique sursum deorsum volumus vitam vortier. G. (?. 2 - MÉNANDRI FRAGMENTA. Ad hæc Terentii II, 4, 10: Tam ob parvolam rem pæne e patria P turpe dictu ! Donatus scribit: Memamder mori illum voluisse fimgit , Terentius fugere. Quæ apud Eustathium ad Iliad. p. 191 med. legun- tur: IIago géρουσι και χρήσιν όμοίαν ἐx Mevávêpou- [6] Ei δ' ἐστιν ούτος τῶν κόρην διεφθορός, et ap. Ammon. p. 58, diserte ex Adelphis citantem (omisso prom. oótog), his videtur expressisse Terentius III, 1, 9 : E re nata melius fieri haud potuit, quam factum [est, hera , quando vitium oblatum est, quod ad illum attinet [potissimum. Vel etiam his III, 2, 10 : Cui miseræ indigne per vim vitium obtulerat. Ex eadem vel simili scema hunc etiam versum petitum arbitror ap. Stobæum VIII, 8: [7] Tt τολλά τηρεῖν τολλά δεῖ δεδοκότα; quæ a Micionis ingenio non abhorrent. Quæ Geta dicit, Nam hercle alius memo respicit mos, III, 2, 55, pluribus fortasse elata erant apud Menan- drum. Nam ex hoc loco petiti esse videntur versus apud Stobænm Serm. X, 24 : [8] "Epyov εὐρεῖν συγγενὰ τévotç Égttv oùôë ëîc y&ρ όμολογεῖ αὐτὸ τροσήκειν τὸν Βοηθείας τινὸς Λ o ae v ef .. •* δεόμενον αἰτεῖσθαι γὰρ άμα τι τροσδοx$. Donatus ad Terentii III, 2, 53 : Apttd Memamdrum, Sostratæ frater inducitur : qui Terentio est amicus familiaris mariti Sostratæ. Micioni apud Menandrum Lampriæ nomen fuisse colli- gas e fr. ap. Stobæum Serm. XCVI, 1 f : [9] IIρὸς άπαντα δειλὸν δ τάνης ἐστι Yάρ, xò τάντας αὐτοῦ καταφρονεῖν άτολαμ6&vsv δ γάρ μετρίως τράττων τερισκελάστερον &ταντα τάνιαρὰ , Agg.Tptx, qάρει. Deest fabulæ nomen ap. Stob. Ad Adelphos referendos esse hos versus persuadet Iocus Terentii IV, 3, 14, ubi Hegio ad Micionem hæc dicit : Omnes, quibus res sunt minus secundæ, magis Sunt, nescio quomodo , suspiciosi: ad contumeliam omnia accipiunt magis, propter suam impotentiam sesemper credunt ludier. * Ad versum IV, 5, 59: Quid credebas? dormienti hæc tibi confecturos [deos? hoc scholium est in codice Bembino : Memamdri v...sus est in illo loco que .....[1 0] « Yvg vateQav ... τταλον abct, h... » Quod jam non magis expediri potest quam fr. 1. Ad epulas V, 1 et 2 memoratas referri possunt hæc Athenæi X, p. 431, C: Kατασείειν δè ἐλεγον ἐτί τὸν ἐν τοῖς ττότοτς ττροτινόντων, τὸν μεταφοράν λαμ.όάγοντες άττὸ τόν τούς xCzpTvoùç xototo elóvtov. M. Aόελφοῖς' [11] *Ox có tis óTroy£ίν άνε66α xαι δόδεxo. xυέθους, ἐως xατάσεισε φιλοτιμούμενος. Jacobsius conjecit qyiXottu.ovg.évovg , Schweighaeuserus qytXottg/.oùμενον. v. Micio Teremtii V, 3, 17: Nam vetus verbum, hoc est, inquit, commumia esse amicorum, imter se ommia. Schol. Platonis p. 319: [12] « Kotvà và tôv φίλων », ἐπί τὸν εὐμεταδάτων ... xαι M. èv 'Aöελφοῖς β'. (3' omittunt duo codd. Bekkeri.) Suidas : Kotvà và tóv φίλων: ... xéyomvov τῆ ταροιμία M. Aόελφοῖς. Fortasse apud Menandrum erat, Kowà yàp τὰ τὸν φάλων. Demea apud Terent. V, 4, 12 : Ego ille agrestis, sævus, tristis, parcus, truculen- duxi uxorem ! [tus, tenax , Apprime convenit Menandri illud ap. Photium Lex. p. 387: Σxv6pòς, αὐθéxxotog , &ύστηρός. Méyovópogr. [13] *Eyò δ' άγροίκος, ἐργάτης, axU0ρός, ττxpὸς, φειδωλός. Ad V, 8, 15 Donatus : Apud Memamdrum, semeac de ^uptiis mom gravatur ; ergo Terentius εὐρητικός. De quo loco legenda est disputatio Lessingii, Operum vol. 25, p. 371 sqq. Imcertissimi loci est sententia ab Justino Mart. De mo- narch. p. 41, E, servata : 'O αὐτὸς ἐν Ἀδελφοῖς : [14] θεός ἐστι τοῖς χρηστοῖς δεῖ δ voÜς γὰρ, δς ἐotxev, ό σοφότατοι. Ita Bentleius : edebatur oi αοφ. Possint his alia adjungi fragmenta, quæ non sine ali- qua probabilitatis specie ad Adelphos retuleris. Sed ho- rum ratio quum non adeo certa sit, ut nihil dubitationis relinquatur, ea inter Incerta exhibebuntur. Hoc solum memoramus ex Sfohæi Serm. XXXII, 2: 6. Si est hicce abs quo est oblatum vitium virgini. -. 7. Quid multa cauto, multa quum timeas, opus? G. 8. Vix cognatum pauperi reperire est : omnes a sese alienum putant hunc qui non facile se opibus sustentat suis, quia semper metuunt aliquid postularier. G. , 9. Mens timida semper pauperi est: atque omnibus se suspicatur esse despicatui. Nam cui tenuiculæ res sunt, is molestias vitæ quascumque, Lampria, fert ægrius. G. corr. 1 1. Unus clamabat, Infunde octo et duodecim cyathos; convivas dum deponat moliens. 14. Numen est etenim bonis quibusque mens, opinor, sapientissimi. MENANDRI 8 FRAGMENTA. [15] *Os 8' où*' ἐρυθρῶν δίδεν ούτε δεδιάναι <3; τρότα τάσης τῆς άναιδείας άει, quod in ed. Trinc. Menandro videtur tribui, in Gesne- tiana Diphilo. Grauertus ad notum illud, Erub^tit, salva res est, IV, 5, 9, referendum esse arbitratur. Nisi potius ex illis est, I, 2, 4 sqq.: Quem meque pudet quidquam, mec metuit quidquam, neque legem putat tenere se ullam. Ceterum inter Latirios præter Terentium Pomponius qu0- que docuerat Adelphos, sed sine dubio aliunde quam ex Memandro pelitos. - •-* ©©© • — [AAAI A PA® HNIAEX.] Stephamus Byz. s. v.: 'Aλαι Ἀραφηγίδες, χαί Άλσῖ Aίζω- víöeg, δήμοι, δ μάν τῆς AiYmíôoç, δ δ' Aίζωγεύς τῆς Κεκρο- τίας φυλής. ... δασύγεται δέ τὸ Ἄλαί, ως και ἐν τό δράματι Meyάγόρου, ότὸ τοῦ ἐν Ἄραφηνίσιν 'AXoig διαχεῖσθαι τὰ ττράγματα. In demo igitur Attico tribus Ægeidis, qui v0- cabatur Halæ Araphemides, argumentum Menander po- suerat fabulæ alicujus. Elmsleius ad Aristoph. Acharn. 177 ejus titulum scribit 'AXατεῖς. • • - -<*<* * * A AIE IX. Fabula hæc ab aliis singulari numero 'Aλιεύς, ab aliis plurali 'AXtsîc effertur, ita tamen ut major eorum sit mu- merus et auctoritas, qui pluralem præbent. Pompomii fa- bula Piscatores inscripta ex Menandro mom videtur ducta. Alciphromem ex hac similibusque fabulis epistolas piscatorias derivasse suspicatur Jacobsius. Athenæus XII, p. 549, G. : Mymp.oveóει δ' αὐτοῦ (Dio- mysii Heracleotae tyranmi) xαί Méyανδρος, ήχιστά γ' òv Xo£- δορος, ἐν τοῖς 'Αλιεύσι, τὸν μῦθον ύττοστησάμενος ύττάρ τιγων φυγάδων ἐζ 'Hp%z)<£g* [1] IIo/ύς γὰρ δς ἐκειτ' ἐτι στόμα. Éœì TI6Xtv* [2] 'Evpúgnasv άστε μλ τολὸν τρυφάν χρόνον. l{αί ἐτι* >y e^e erè, & [3] ”Iδιον ἐπιθυμὸν μόνος μοι θένατος ούτος φαίνεται εὐθάνατος, ἐχοντα τολλάς χολλάδας x£ίσθαι ταχύν, ύττιον, μόλις λαλούντα, κα\ τὸ ττνεύμ' ἐγοντ' άνω, •) / «*• \ λ / ¢ .! 7 c _\ Σ íá £*J* £g0tovto xz\ Xéyovco : afTtog' ύτὸ τῆς ήδονῆς. Induxerat igitur Menander exules Heracleotas de incredi- bili Diomysii tyranni edacitate querentes. Postremi versus quatuor non possunt quin ipsius sint Dionysii verba, ab uno exulum prolata. (Ante versum 1 tertii fr. quædam excidisse videntur, quorum finis erat íóιον ἐτιθυμὸν , for- / e ę «-» &* ¢ «• * tasse exulis verba quibus sequentia a Dionysio jactari significaret.) V. 4 vulgo χολάδας. V. Phrynich. Bekkeri p. 72. Militi gloriatori Menandrum in Piscatoribus partes tri- buisse suspiceris ex hoc loco ap. Athen. XI, p. 484, C : Aσ6póvto, êxtóματος Περσικού είδος, άττὸ τῆς ἐν τά τίνειν λσδρότητος όνομασμένον* τλατύ δ' ἐστί τῖ κατασκευῖ και μάγα, ἐχει δέ καί δτα μεγάλα. M. 'A\t£i* erve W \ / z- .!, f [4] Eύτορούμεν οὐδè μετρίως ἐz KUívδων χρυσίον, TÎspatzzì avo)zì ò' èxeivozt, τορφυραί, τορεύματα s/ / \ • •) / άτασιν , ός ἐοτxe, xαι τοῖς εὐλόγως \ -• «^e xz\ toig xaxóς ἐχουσι. V. 3 ap. Stob. xαλός ἐχ., quod Clericus correxit. Qui ver- ' StiS ad illa Terentii pertinere videntur, I, 3, 12 sq. : Audireque eorum est operæ pretium audaciam : nam inceptio est amentium , haud amantium. Photius p. 216 : Neott6g: à toù δού λéz.0cg xo^ τὸ τυδ- άόγ. M. Avδρία- V / •„• e^u* [2] Kαι τεττάρων ἄδν μετὰ τοῦτο, qyi)tátr, / τὸν νεοττόν. Fortasse τὸ νεοττίον, versum incipiendo a voc. φόν. Hæc dubilari non potest quin sint referenda ad præcepta obstetricis, apud Terentium III, 2, 3 sqq. : Nunc primum fac istæc lavet: post deinde quod jussi ei dari bibere, et quantum imperavi , date. DOmatus hæc servavit fragmenta : ad f, 2, 33 : Nihil me fallis: [3] « Nwù (sic) xαι οὐδέν λάληθές με άγ. » Sed paullo post iterum in veteribus editionibus, Oύδέν με λαν- 0άγοις άγ. —- Ad II, 4, 3 sqq. : Venit meditatus alicunde ex solo loco , Orationem sperat invenisse se. Menander : 3. Pono te habere majus callionymo fel. 4. - Me quidem plane mensam coquimariam quandam exi- slimat (adeo scilicet me verberibus lacerat). B. <5., Veriora rebus ad Sagram gestis. 6. (Arabium invemi consiliarium.) Ego Arabium movi muntium. 7. Issa [acclamari solitum infelicibus]. 8. (M. dicit præter duodecim denarios etiam (1ioboluin pendere imquilimos, fortasse publicamo.) 9. Psyllus [momem proprium]. - -©«-• • ANDRIA. 1. Amor offundit omnibus nebulas, et his qui rectam sectantur viam , et iis qui pravam. G. cU^)'. 2. Ovorum posthac dederis, mea tu, quattuor vitellum. 33. 5 MENAN [)RI FRAGMENTA. [4] Eδρετικὸν ἐίναί φασι τ)ν ἐρημίαν oi τάς όφρύς αάροντες. V. 1 recte ita Bentl. et Brunck. pro εὐρετιχήν.—* Ad III, 1, i 5: Juno Lucimat, Donatus: Obste(riciam [sic enim cor- rigendæ sunt voces corruptæ hoc eactra etiam, hamc] p0- testatem Junoni attribuit: quamquam illam, Menander Dianam appellet. Et Eugraphius : Hanc quidem tamen potius Diamam esse diacerumt : mam, ita, Memamder ipsam vocat quum dicit 'A0teg.w, ex pleniore Donato. — Ad III, 2, 3 : Nunc primum fac istaec lavc6, [5] « Aoûgo t' o Jt})v σύτίχα. » Sic Bentl. Donati edd. δδιατα. Casaub. τάχιστα. Grauert. ός τάχιστα. — Ad III, 3, 1 1 : Ne me obsecra , ubi })omaius : Tó é) πγισμὸν μήλιτανεχε 3¤nm(ICor. Quod ita refinxit Pithœus vel Lindenbro- gius, [6] «M* Xitáveve, μη μάχου. » —Ad III, 4, 3: Quid- nam, audio? ubi Donatus etiam audiam legi narrat; sic enim Menandrum : [7] « Tt öfitot' άχούσω; » Ad III, 5, 5 : Posthac incolumem sat scio fore me, munc si hoc [devito malum , Donatus e Menandro affert : « άν 0sàq φεύγει ούχ άγ αττο- )ugtte (sic) », quorum verborum sensum esse: tam diffi- cile est himc evadere, ut qui hinc evaserit, videalur immorlalis futurits. Lege partim cum Casaubomo : [8] 'Ev6£v8' άτορυγὸν οὐx άν άτολοίμην τοτé. Ad IV, 3, 1 f : Ex ara hinc sume verbenas tibi, atque eas substerne, l.aec adscripta leguntur « xoxeάτας σὺ μυάδέγας χχςδιετεινε.» Respexit ad hunc Menandri locum Servius ad Virg. Æn. XII, 120 : Abusive verbenas jam vocamus omnes her- baS Sacratas , vt t est laurus , oliva et my}'tutS. Teren- tius : Ea: ara, hinc Sume verbenas tibi ; nam ??J?'!?!)) fuisse Menander testatur, de quo Terentius transver- tiê. Bentl. : [9] 'Atò δεδιάς σὺ μυδάζγης χλάδους λά6e. Præ- fero tamen Jäcobsii rationem : A®' ἐστίας σὺ μυάδέγz3 δόχου, AÖgtmye. — Ibidem Donattis : « Eae ara , Scilieet Apollimis, quem Af\tov Menander vocat. Ubi vett. edd. et Mss. duo cassiom.—Ad IV, 4, 55 : Paullum interesse censes, ex animo omnia , ut fert natura, facias, am de industria? Donatus : Hæc Sententia a, 7'eremtio ἐρωτημστικός 1)1'0- lata est, quam Menander ἐπιλετχτιχό; posuit. — Verba Menandri exciderunt in ejus nota ad IV, 5, 6. — Ad V, 4, 16, Sic, Crito, hic est, hoc affertMenandri: [10] «OÜ- τως ούτός ἐστιν. Sic Buttmannus. Edd. Donati αὐτός ἐ. Probabiliter ad Andriam refertur versus proverbiafis inter Sententias singulares 190 : [11] Zöμεν γὰρ οὐχ ός θάλομεν, άλλ' άς δυνάμε0a Ob locum IV, 6, 10 : Ut quimus, aiunt, quando ut volumus non licet. Denique non prætermittendum quod Nonius gramma- ticus refert, p. 152, 22: « Cæcilius Andria : Conducit navem putidam. » Qui si non erravit, vix dubium esse potest quin Cæci. lius, qui tot Menandri fabulas transtulit, Andriam quoque ab eodem poeta fuerit mutuatus. Fragmentum ipsum Te- rentianæ Andriæ patrem mavi fracta ad Andrum insulam ejectum in mentem revocat, I, 3, 17; V, 4, 20. ANAPOTYNOX H KPHX. Hanc fabulæ inscriptionem unus servavit Athen. VI, p. 243, B: [1] Mymuoveùet δ' αὐτοῦ (Chærephontem dicit) M. xαι ἐν Ἀνδρογόνφ η Kρττί. Eadem fabula significatur apud schol. Aristoph. Lys. 378 : [2] TIερῖ γαμηλίων λου- τρόν Mévσνδρος ἐν Κρήτη φησί, και ἐν Ύττοδολιμαίφ , ubi Κρητί legendum. A ceteris scriptoribus simpliciter vocatur 'Avδρόγυνος. Stobæi Serm. XLIV, 5 : [3] Tò yàp aöv/,0ες οὐδαμοῦ ταροττéov. Ejusdem Serm. CVIII, 38 : [4] T& τροστεσόντα τροσδοκόν άταντα άνθρωτον άντα: ταραμάνει Yάρ oùôë δεῖ e/ SV. Suidas v. Ac p.io. : M. 'Avδρογόνφ* • [5] II\f%ας γὰρ ἐφθειρ' ἐx ταρατάζεός τοθεν τὰς ἐν Δαμία τἀσας. Ap. Photium p. 150 male τλῆσας γὰρ ἐφερεν. II} fiac.< etiam plurimi codd. Suidæ. Idem v. φίλιος Zεύς, ό τὰ ττερί τὰς φιλίας ἐτισκοπόν. M. Ayòpoyóvq)' [6] Moptúρομαι τὸν φ{λιον, ô Kράτων , Aío. Male ap. Phot. p. 472, μαρτύρωμαι τὸν φίλον. Schol. Platon. p. 367 : Mua ôv ἐσχατος ἐπί τὸν εὐτε)£- gτάτων, ... M. 'AvögoYÜwçp* [7 ] « Miuaιόν ἐσχατος ττολάμιος. m Conf. Append. Vat. I, 64. Latinam fabulam cognominem Cæcilius scripsit. 4. Inveniundo aptam esse aiunt solitudinem superciliis subductis philosophi. 6. Ne precare, ne pugna. ANDROGYNUS VEL CRETENSIS. 1. 2. (Memorantur in hac fabula Chærephon parasitus et lavacra nuptialia.) • 3. - Magni æstimandum semper est assuescere. G. 4. Casus quoscumque par est opperirier mortalem matum : nam mihil est statarium. G. 5. Percussas enim perdidit ex acie alicunde omnes quæ in Lamia erant. B. 6. Crato, ego amicitiæ præsidem testor Jovem. G. 7. ] Hostis Mysorum ultimus, MENANDRI FRAGMENTA. 7 ANE \['IOI. Stobæi Serm. LXIV, 17 : • [1] φάσει γάρ ἐστ' 'Eptos voù voυθετσύντος xogóv άμα δ' οὐ δέιον veότητα vixây ἐστι και θεὸν λόγφ. V. 2 codd. duo τοῦ νομοθετ. Ejusd. Serm. LXXVII, 4 et 5 : [2] Eύδαιμονία τοῦτ' ἐστιν υίός voÜv èyov- •» V / • . . ) o \ s. o^a / άλλὰ θυγάτηρ xtjg' ἐστιν ἐργῶδες τατρ{. V. t vulgo eùòovg ov%ας. Tacite correxit Stephanus. In Paris. cod. hi versus male ut duo fragmenta leguntur. * Ejusd. Serm. LVI, 7, ex Ave'!yiotg : ca«» } - [3] T& xzxός τρέφοντα χρορί' άνδρείους τοιεῖ. Athcn. XV, p. 700, B: 'AXXot δ' ἐφασχον, φανὸν λέγεσθαι .. την λαμττάδα' οί δά, τλν ἐκ τινων ζύλων τετμημένων δά- a μην. M. 'Ave'!/toig' [4] O qανός ἐστι μεστὸς ύδατος ούτοσί. δεῖ τ' οὐχά σείειν άλλ' άττοσείειν αὐτόθεν. Et mox, E : Πανὸς δ' όνομάζεται τὸ διακεχομLévov όλον, zαι συνδεσεμένον' τούτφ δ' ἐχρόντο λσμτάδι* M. Ave 91076: [5] Eigiòv v / �^g d/ / eæ g τανὸν, λόχyov , λυχνοῦχον, ά,τι τάρεστι φός μόνον, τολύ τοιεῖ. Ad prioris fr. v. 1 respexere Phot. p. 466, et Eustath. p. 1571, 3. V. 2 ante Bentleium legebatur άλλὰ τοδιεῖν αὐτόν. A IIIX TOX. Suidas : 'A600, oÜte átt)ös fiegáto wo, oότε ή εὐμορσος .a* » » ^ v a 0εράταινα λάγεται, άλλ' oixότριω γυναικὸς κόρη και ἐντιμος, είτε oixoyev?jg £τε μή. M. Atriatq* / "Ωρ-ην, εί τὸ χρυσίον λέ6oi / sc δ γέρων , 0epóταιναν εὐθύς ήγορασμένην &6ραν ἐσεσθαι. Respexisse videtur ad hanc Menandri fabulam Alciphron Epist. II, 4, 50: Tlóντχ μετέωρα νῦν ἐστι βουλόμεγα ἰδεῖν Méyoyópov, zoi άχούσαι οιλαργόρων, χαι ἐρόντων, χαί δειστ- δαιμόνων, χαί άττίστων. APPHODOPOX. H AYAHTPIX. Athen. XIII, p. 559, E: M. δ' ἐν Ἀδέησδρω ? AJ)rtgíè. / eo •* •A tas, a s/ [1] α'. Où yαμεῖς άν voûv è/%, voùtov xαταλιτὸν τὸν Βίον γεγάμΛΧα γὰρ αὐτός διὰ τοῦτό σοι ταραινὸ μλ γαμεῖν. / (\ / V ¢..... ?. 3.. — 2 £!.. f / ß'. Aεδογμévov τὸ τράγμ' άνεάδίφθω x%6o<. α'. HIéραινs. Σωθείης δè vύν άληθινόν o / e \ » * \ / εἰς τάλαγος αὐτὸν ἐμ6αλεῖς γάρ τραγμάτων, où At6vxòv , οὐδ' Aiyo/iov, [oόδ' Aiy%tttov,] oό τὸν τριάκοντ' οὐx άπόλλυται τρία / v > τλοτάρτα γήμας δ' οὐδέ εἰς σάσωσ0' όλως. 5 Versu f libri é%y vel ἐὰνγε νοῦν. Correxit Dindorf. V. 5 Jacobsius distinguit : σωθείης δά. NÜy άλη0ιγόν... V. 7 verba uncinis inclusa addidit Grotius. Scaliger oùô' *Iaoyt- zôy. Idem X, p. 442, D : M. δ' ἐν Ἀδδημόρφ % AÜ)ytgût: [2] IIóvvag ug%aovg toùç èg tópovg τοιεῖ τὸ Buάντιον άλην ἐπίνομεν X / \ . \ \ / S ) >/ / €\ • • τῶν νόxto, διὰ σἐ, xαι σφόδρ' άxpστόν μοι δοxó- *- > / c^e / άνίσταμαι γοῦν τόσσαρας xegc )&g èyov. Ex Athenæo profecere Eustath. ad Hom. p. 1504, 63, AElian. Var. Hist. III, 14, et Nicetas Acomin. Hist. p. 251. CONSOBRINI. 1. - Ingemio suo Amor ad consilia surdus : tum vero haud facul ratione superare et juventutem et deum. G. 2. Felicitas est filius prudens patri; onerosa contra filiæ possessio. S. 3. Fortes progenerant asperi victus loca. G. 4. Hæc fax aquosis tota madet humoribus : quassanda non est, abicienda est protinus. G. corr. 5. Ingrediens (quidam) phamum , lychnum, lychnuchum (afferendum clamat); quod unicum adest lumem, multum facit (tot vocabulis). 13. •— •®®® • — IN CREDULUS. Putabam, si senex argentum acciperet, emtam ancillam protinus fore delicatam. ARREPHORUS VEL TIBICINA. / / } o / V / άλλότρια, σάζει δ' αύτά του τά σόματα: / CN ) a/ /) s / j o ** / βίου δ' ἐνεστι μί' άσφάλει' ἐν ταῖς τάχναις. V. 1 Grotius T& γάρ τ. edidit. In v. 2 sententia postulare videtur δουλο? vel simile quid in locum verbi σόζει. Ja- cobsius conjicit : es¥• T& μέν τατρίδα μετατοτεῖ xzιρός τοτε, / άλλοτριάσει τ' αύτά του τά σόματα. Athen. X, p. 446, D : M. Aόλητρίσι (sic): [5]α'.*EX}£6opov %^ t67tot' ἐτιες, Σωσfc ; / e/ / / or* e* «• 3'“Attagt. o'. II%\v oùv τίθι μαίνει γὰρ χαχός. Ita locum multis modis tentatum ex Porsomi conje- ctura edidit G. Dindorf. Libri hoc fere præbent, βάλλ' ἐς xögov Äöm τ. ἐτ. σωσάλα τάσι γύν (vel τάλι νυν) τ. μéve; *y. x. Geelius : 'ATtozá. IIάλτγ γύν. Illud jam conjecerat He- ringa. Justinus De monarch. p. 40, B : Kxì èv Aύλητρίσι (sic) Méyανδρος' [6] IIάντ' ἐστι τὸ καλά λόγφ íερόν. δ voÜς γάρ ἐστιν δ λαλήσων θεός. Fortasse τάντη *ατί τό. Etymol. Gudiam. p. 234 : Zωτυρεῖν, χυρίως τὸ τοῦ; &v- 002x0:3 Φυσάν, ός τὸ , « Tavazoztóøøτε, άναφωτύρει τούς άν- δραχας », M. èv 'Aôángóρφ. Corrige : [7] '0 τρισχατάρατε, ζωτέρει τους άνθρακας. Pollux X, 176: Kol όλχεῖον, άγγεῖον ύγρόν τε χαι άηρόν, ός ἐπιτοττολύ χαλκοῦν, ός ἐν Ἄδδηφόρφ Mεγάνδρου: [8] *H χαλκοῦν μάγα όλχεῖον. Edebatur ö) xtov. A XIIIX. Schol. Aristoph. Acharn. 283: Tó δέ συντριδείη (leg. ovvtQÌ6ew) xαί M. záyo^tov èv Aευχαδία χαι ἐν Ἄστίδι' [1] *Eyo)v τ}ν άστίδα èxeivo συντετριμμόνην. Ex eadem fabulæ parte haud scio an petitus sit hic locus | ap. Suidam, Zonar. p. 1841, et Harpocr. p. 179: Xάααά, χαράχωμα, ττερίφραγμα, ό τεριεδάλλοντό τινες ἐν στ02voTé- δω ἐτί σωτηρία, ό ς $ημοσθένης, χαί Méyoyópog* [2] Ho)}οῦ γὰρ ἐχλελοιτότες τὸν χαρακα τάς κἀμzς ἐτόρθουν. Stobæi Serm. LIII, 5 : [8] Στρατιότην , Σμιχρίνη, αωτηρίας Égt' êo^/ov εύοεῖν ττοδόασιν , άλέθοου δ' εὐτοοον. ' $0^ C. £ s* ę 0 \ •* 2 \ C. ? * * £ ¢ Quæ patris admonitio videtur ad filium castra sequi ge- stientem. Ad hanc emendationem Bentleii, Σμιχρίγη, jam proxime accedit scriptura optimi codicis, a μιχρόν ή. Le- gebatur a μιχρόν. Stobæus Serm. XXIII, 4 : W erA* ęg» [4] “O ßoόλεται γάρ μόνον δρόν xαι τροσδοκὸν • •\ / / *» cf*je so / / άλόγιστός ἐστι τῆς άλΛ0εῖας xpttfc. Ejusd. Serm. XLIX, φόγος τυραννίδος, 8: 3. Digitulo tantum hanc si quis moveat Myrtilem aut vocet nutricem, garriendi non facit finem : Dodonæ qui suspensus est lebes, dictus sonare, in transitu si tetigeris , diem totam, citius humc compescas Myrtila loquente : noctem quippe solet adsumere. 4. Dies avita sæpe quæ fuerant bona aliena fecit, corpori parcens : tamen præsidia vitæ solida in arte sunt sita. G. 5. • 4. Heus tu, bibistin' umquam helleborum , Sosia? J3. Bibi. B. Bibes ergo iterum : mam insanis male. 6. Rectæ rationi omnis locus pro templo est : mens est quippe qui loquitur deus. G. 7. Carbones ilico excita, trifurcifer. 8. Vel æneum magnum vas. CLYPEUS. 1. Clypeum comfractum tenens jacebat. 2. Vallo namque excesserant multi, direptum vicos. 3. Militi causam salutis, Smicrina, reperire difficile, exiti facillimum. G. 4. Nam quia quod optat, milque præterea videt, mimis est ineptus veritatis arbiter. G. MENANDRI FRAGMENTA. 9 [5] Q τρισάθλιοι, J . / s/ • »/ / vt τλ&ον ἐχουσι τὸν άλλων; 3iov e 2. V o r• e _ \ / ὸς oixtpòv ÉÉgytXoùgw oi τὰ φρούρια τηροῦντες, οί τάς άxpoTtóXstg xsxv^y.£vot, 5 εἰ τάντας άτονοούσιν ούτω δαδίως ÉYχειρίδιον ἐχοντος αὐτοῖς τροστάναι: e1 / - / oῖαν δ£x^v διδόασιν. V. 2 Bentl. conjecit τί δῆτα τ)£ov, aut, τί ττλέον ἐχουσι δημοτόν άλλων, quod placet. V. 5 Porsonius oότοι. ' .Constant. Porphyr. De admin. imp. XXIII, p. 54: [6] «'EXX^vig oùx 'I6ηρίς, » M. Agτίδι. Quae sumta ex Ste- phano Byz. v. 'I6mpto. Erotian. Gloss. Hippocr. p. 144: [7] « *Eμυζεν , » ἐστέ- vox£ey, M. èv 'AgTt{δι. Pollux X, 137 : [8] « Kzwótz)tc, » oό μάμνηται M. ëv 'AgT:{δι. AY^TO N IIEN G)Q N. • Harpocrat. p. 165: Kαι ταρ' άλλοις ἐτά ταότης τῆς ἐννοίας τὸ [1] « atego voùv » (pro τιμάγ), ό; togâ. 0eot6g Ttq) xαί Mevávδρφ άν AÜτοττενθούντι. Corrige Aύτὸν ττενθούντι. Stobæi Serm. XCIII, 21 : [2] Tuq)öv ό τλοῦτος, xαά τυφλοῦς \ •) / » e V (N / toùç êy.6λέττοντας εἰς ἐαυτὸν δειχνόst. Ita Bentl. pro τυφλοῦς ἐμ.όλάττοντες εἰς αὐτόν. — • © © o •=* - A ® PO AIXIA. Hoc festi nomine recte citatur hæc fabula in Stobæi {ibris Serm. LXIV, 2 : [1] Ἀλλ' άταν ἐρόντα νοῦν ἐχειν τις άέτοί, ταρά τίνι τάγόητον ούτος δύεται ; V. 2 vulgo τάνδνητον. Correxit Grotius. Cod. Par. τά,ζ• v^tov. Cod. recentior tàvóntô Y'. Suidas: 'Ayαθέσθαι, τὸ μεταθάσθαι, άτὸ τόν τεττευόντων xo^ τάς xextvmp.éyας ήδη φήφους διορθούντων.... M. ἐν Ἀφρο- δισίφ (sic)* ® > &*• 5 .$\ §. / 2 [2] Exgrjg; 8' %v eyyyogy oùx èoye τοὺς δη0évtog άναθάσ0αι λόγους. Jacobsius : De puella videtur agi, quæ in morbi delirio dicenda tacenda locuta, dicta postea revocare (άγα0éo6ov) mom posset. Idem v. Aλήθεια : Køî ã) ήθείας ττληθυντιχός λόγουσι. M. A®poόισίφ* . [3] Ei τάς άληθείας άτλός τίς σοι λάγει. Eadem fere Lex. Seguer. p. 376. BOIQTIA. Stobæi Serm. XLII, 1 : [1] Oό δεῖ δια60)3jc xztz®ρονεῖν, οὐδ' ἐν σφόδρ'? Jeυδής ἐπίσταντ' αύζάνειν αὐτήν τινες, δι' οὸς φυλάττεσθαι τά τοιαῦτ' άρθὸς ἐγει. Ejusd. Serm. CVIII, 42 : [2] IIoXX& δόςxo)& εδροις άν ἐν τοῖς τάσιν, άλλ' εῖ τλείονα τὰ συμφόροντ' ἐνεστι, τοῦτο δεῖ σκοτεῖν. Ejusd. Serm. XCI, 19 : [3] IIλοῦτος δά τολλὸν ἐπιxάλυμμ' ἐστιν κακόν. Erotiam. Gloss. Hipp. p. 178 : 'Hp.teztío, tò %μισυ τοῦ £zváου (leg. ëztá03): ἐχτεός δè λέγεται Ἀττικὸν μέτρον, ἐχον • «r •» / χοένιχας δxtò, άς φησι M. év Botoottg* 5. Reges o miserrimi! nam quid præcipuum tamdem habent? atque interim quam vitam ducunt anxiam, custodiis septi undequaque et munimentis arcium ? nam qui tam facile suspicantur singulos ad sese armatos pugione accedere, supplicia pendunt quanta ! 6. Græca , mon Iberis. 7. Suspiravit. 8. Candytalis [vasis genus Persicum]. SE LUGENS. 1. όoronare [significans, homore afficere]. - 2. Cæca res pecunia est ; quique aciem in se defigunt, hos cæcos facit. G. VENERALIA. 1. Amantem si quis mente credit præditum , ubi ille rerum inveniet, quæso, amentiam ? G. 2. Depulso quem ægrotaverat morbo, sermones habitos nequiit reddere. 3. Si veritates simpliciter dicit tibi. -- ca> c •- - BOEOTIA. 1. Habenda mon est insuper calumnia quantumvis falsa ; nam suntqui augere assolent: quapropter ista præcavere, megotium est. G. 2. Multa reperias molesta in rebus omnibus : sed id vide, majorem am partem efficiant quæ insunt commoda. 3. G. Multis divitiæ sunt vitiis obtentui. G. G. j (} MENANDRI FRAGMENTA. 4] Oùx èstiy éxtsùç τοῦτο, μὰ τὸν Ἀσκληπτόν. ) í Ante Bentl. τουτί legebatur. Photius Lexico : Περέγησα, ττεριδόλστα ττεριφερῆ καί vno ostöj, όμοια ταῖς ύττὸ “Pop.zíooy xo).ovg άγας χλσίναις (fort. λαῖναις). M. Bovtotiq* [5] IIεντεχτενά μèv xαι τερίνησα τορφυρά. Sic Bentl. Edebatur τeyteyτἐγους. I3oeotiam docuit etiam Plautus. FEQ PETO S. Obiter hujus fabulæ meminit Quintilianus XI, 3 : Quum mihi comoedi qvtoqve pessime facere vìdeamtvtr, qui, etiamsi juvenem agamt, quum tamen im eæposi- tione auf semis sermo , ?tt im Hydriæ prolog0, a?tt mulieris , auf im Georgo, incidit , tremula vel €ffemi- mala, voce promatmtiamt. Respicit etiam Fronto in Anal. Brunckii II, p. 346; ubi quod cum IIsQtx£Qog év^ conjun- gitur Tetogyös, facit ut ex eo fabularum genere hanc fuisse putem, in quibus quid amantium άηλοτυτία efficere pos- $et doceretur. Quodsi primarias fabulæ partes Gorgiæ tributas faisse ponas, egregie mostram sententiam Luciami loco con!irm&tam reperies, i)ial. meretr. VIII, p. 299, ubi Armpelis Chrysidi de amatoris injuria questæ, φι}ή- ματα, inquit, zoj èóxρυα και άρχοι, χαι τὸ ττολλάκις ήχειν άρχομάχου ἐρωτος σημεῖον χαί ςυομάγαυ ἐτι· τὸ δέ τύρ όλον £z t7j3 ζηλοτυτίχς ἐστίν , άστε εἰ zαί σè, ô3 Φύς, ό TopY£c,q άατίζει , χαί ζηλοτυτεί, χρηστὰ ἐλτιζε, χαί εύχου άεί τὰ αὐτὰ τοιεῖν. Nam istorum dialogorum auctorem non solum argumenta Mfemandrearum fabularum passim expressisse constat, sed etiam nomino , quibus poeta usus fuerat, assumsisse. Stcbaei Serm. CV, 28 : [1] “O δ' άδιχηχός ἐστις ἐσθ' αὐτός ττοτε ^-X e / / 8. / >/_^? £! £v άμετάραν τενίαν , xαxoòziy.oov êa6', ότι τούτ' ήδ£x/xev , οὐ τυχόν μεταλήφεται' £i xo\ goóôo' εὐτοοεἰ γάο , &6s6αίως τουφά : « agoo svToog yap, aosogos τονςg. Tò tjs vúymg yàp δεύμα μετατίττει ταχύ. V. 2 cod. Voss. et Arsenius ἀμετάραν. Postremus versus est etiam ap. Etym. M. p. 685, 38, et in Scholl. Soph. CEd. T. 1 191 et Hom. Il. A, 396. Ejusd. Serm. XCVI, 5 : ??• -,- {. / s. a / %. [2] EÜxzταφρόνητόν ἐστι, TopY(z , τάγας, •\ / / / / \ / xày τάνυ λόγα δίκαια. τούτου γάρ λάγειν ef / / • » *' r«s /2 _• Évsxo. μόνου νομίζε0' ούτος τοῦ λαδεῖν, v / • a \ e v / xz) aUzo%vv7]g sú0ύς ό τὸ tpi66vtov ê/9ov xoX£ivov, xàv άδικοάμενος τύχη. Ex cadem fabulæ parte petitus videtur hic locus in ejusdem Serm. V, 1 : [3] Oότος xpóτιστός ἐστ' άνλρ, δ Topyíx, e/ eo s* ** j o / «•„* όστις άδικεῖσθαι τλεῖστ' ἐπίσταται Βροτόν. Ipsius γεωργοῦ verba esse videntur apud eumdem Serm. LVII, 5 : » [4] AYρὸν εὐσε6£atepov γεωργεῖν οὐδόνα δίμαι. φέρει γὰρ δσα Οεοίς άνθη χα)&, xtttöy. δάφν^v- xov0%c δ' ἐάν στείοω. τάνυ v , oox£v'^y' xptUας στείρω, ταν p. ôïxovog òv άτάδωχ' άσας άν κατα6έλω. V. 4 codd. διχαίως άτόω;:', δσα ἐν z., Bentl. δίκαιος άτο- δίδωσ'. Ad hunc locum respiciunt Pollux f, 227 : M. δίκαιον γήδιον καλεῖ δ μηδέν πλέον τοῦ στάσματος ἐκφόρει, et Quintilianus XII, 10: Quos ego eacistimo, si quod in his finibus (Atticam dicit) uberius invenerimt solum, ferti- lioremve segetem, negaturos Atticam esse, quod plus qatam acceperit semimis reddat, quia hanc ejus terræ fidem Menander eludit. Apud Schol. Hermogenis τερι ίδεόν 2, vol. 5, p. 525 seq. : [5] Ἐμ6s6p6vtmagι γελοίον , δς xöp^g àX£U0éρας ' εἰς άρω0' jjxoov σιωτάς xαι μάτην τοιουμévou; er^^ / g^* τεριορας γαμους σεαυτφ. Zonar. Lex. p. 1030: Θάρμη χαι 0épμα.... Mévœyδρος' [6] Boy6y i*io%^ τὸ γάροντι, θάρμα τε êτάλα6sv αὐτόν. Ad quem locum respexere alii quoque grammatici non pauci. Ex hac fabula citat Etym. M. p. 206, 57. 4. Non est hic hecteus, mon , per Æsculapium. [Hecteus est octo choenicum mensura.] 5. Pectinibus quinque textæ et tinctæ purpura lænæ. - AGRICOLA. 1. Male feriatus sit necesse est quisquis est qui vestram fuit in paupertatem injurius; fortunæ insultans, ipsi quæ forte imminet . nam quamvis opulens , rebus incertis tumet. Fretum fortunæ reciprocos æstus habet. G. 2. Gorgia, homo pauper res est fastidibilis : namque, ut loquatur ea quæ sunt justissima, tamen loqui censetur quæsti gratia . tritis lacernis qui advenit, statim audiet calumniator, ipse sit læsus licet. G. 3. O Gorgia, ille vir virorum est optimus qui melius aliis callet ferre injurias. G 4. Meo agro pium magi' némo est, credo, qui colat nam flores profert quiqui sunt grati deis, laurumque et hederam : quod si insevero hordeum, quantum deposui reddit integerrime. G. corr. 5. Mentis es motæ et ridiculus, qui quum ingenuam c. [virginem cœperis adamare, tacitus istas pateris nuptias irritas tibi parari. -. G. 6. Tumor inguinum seni coortu'st, et calor incessit. MENANDR1 FRAGMENTA, 1 1 Choeroboscus apud Bekker. Anecd. Gr. p. 1380, et Cramer. Anecd. vol. 4, p. 363, 24: "EXop.£v τὴν χθήσιν coj iv άγό τταρὰ λοιστοσάγει ... xαί ταρά Mevávδρω ἐν τὰ I'εωργό' » (S) [7] *Hv 8' où Troynpòς οὐδ' ἐδόκουν. Schol. Aristoph. Plut. 652 : "Oτι ἐτι χαχά ἐλεγον oi Aθηναῖοι τὰ τράγματα, ίδου διεσάφησεν χαί M. ôë êv Tεωργό' [8] « 'Ev τράγμασιν, ἐν μάχας. » Denique probabili conjectura a Toupio ad Menandri Georgum relatum est fragmentum ap. Plutarch. De curios. p. 519, A: “O μάν γάρ άληθινός ἐχεῖνος γεωργὸς οὐδέ τὸν αὐ- voμάτως ἐρχόμενον ἐκ ττόλεως τροσδόχεται, λέγων' [9] Eîvê μοι axάττων ἐρεῖ s ) _? / e / r^* V εφ' οις γεγονασιν αι διαλόσεις ταῦτα γὰρ τολυτραγμονόν νῦν ô xztóρατος τεριτατεῖ. V. 3 itaToup. pro γύν ττολυτρ. Jacobs.: « Herum puta servi reditum exspectare. Jam, ait, ille carnifex circumvagatur de pacis comditionibus aliisque hujus generis rebus sata- gens. At quum redierit, agrum i!!i fodiendum committam, et tum mihi illa marrabit : i. e. graviori!;::$ i;!:.::) !:!:cj i- 1 • • • • bus onerans efficiam ut a talibus mugis abstine&t. m —- • O o Q es --- I`AY KE P A. Priscianus lib. XVII, p. 1 192 : Attici δμοῦμαί σοι * où g 0 eo % q. ... Memander I`Xvz éQ α' Tt x\%εις; όμνόω σοι τὸν Afc. <òv 'O\jg Ttov xo\ τ%y A0ryâv, φιλτάτη, » \ V / x/ / άμωμοxὸς xαι ττρότερον άδη τολλάxtc. Ita hæc verba digessit Bentl. Prisciani editor : Tλυxépœ , τί Χλάεις; όμνόω σοι τὸν Afc. xt). Nam ut certum est Glyceram amasiam Menandri non im una tantum fabula partes habuisse, ita dubitari debet an fabulam ejus momine inscripserit. 7. Neque eram malus ego, neque videbar. 8. In negotiis, in pugnis. : 9. (Nam verus ille agricola neque exspectat sponte ex t::bæ discedentem servum, talia dicens): Tum fodiens exponet mihi, qua conditione pax sit facta : istæc enim aliena curans furcifer nunc ambulat. G LYCERA. O mea Glycerium , quid fles? en testor Jovem Olympium et Minervam, quos iam antidhac, amica, tibi ego sum testatus plurimum. • - - ANNULU S. 1. Dein hunc locutu'st in modum miserrimus, AAKTY AIOX. Ammonius p. 217: ΓΊαιδίαz^ xo^ ταῖς διαφάρει' ταιδίαχr, μάν γάρ η ἐλευθάρα τταρ' Άττιχοῖς, τίς δέ η δούλη. KI. §. Aσκτυλίφ* .^» • »/ [1] *ET.\ toÜô' αύθις ούτοσι xzxoόαίμων ἐφη, e 2 •A b ç, / _ ) -A •f ὸς οὐx àv êx8o(^ 0Uyατάρ' ἐν ἐσμενος, *• s/ xzi ταῦτα ττεντήκοντα τωιδίσχας ἐχα)v. V. 1 Bentl. ἐτί τοῦδε δ' σύ0' 0§τως ό x. É¢r,. Fort. : *Ettst- το δ' αύθις τού0' δ χαz. ἐφη. Codex regius 2669, ἐτί τού- δάντις ... ἐφυ. V. 2 vulgo editur δς οὐz άν ἐχδείη βυγατάοος μόνος. Exhibui Pauwii conjecturam, nisi quod &agevog reliqui, pro quo ille άσμévog. Athen. VI, p. 247, F : Kαλεῖται οίzδαττος ό μη μισθοῦ άλλὰ τραῖκα τῆ ττόλει ύττηρετόν. M. Acztv).£gy- [2] Oixögttov vu/gfov » (\ \ / V > • / oόδέν δεόμενον τροτxòς ἐδευρήxop.ev. Suidas S. v. *}**Tyéμια: K&i M. Agzτυλίφ* [8] (('Ava{1ιατον èyéveto;» τὸ δίχα σττάρματος άόδενος. Eadem Photius Lex. p. 458, ubi ἐγίνετο. Harpocrat. : [4] « AύτολήzU0ot » ... άντί τοῦ τάγητας, {:jîèv άλλο χεχτημόνους λ ληzÚ0ους. ... Tò öyoμα χαι τταρὰ Mεγάγόρω ἐν τε 'Hvt6yq) xαί AaxtU}{σγ. Eadem Suidas hac v. Apud utrumque plura habes de dubia vocis significa- tione. - -— --> Q»<=• - - --- A APA A NOX. Schol. Aristoph. Av. 1562 : "Eati δέ χαί ταρά Mεγά). δριρ ἐν Ac pòávq)' [1] Kαι λαμλ Boxyaἰει λαόν τὰ χρήματα. Sic Bentleius. Vulgo λατμα. Erotian. Lex. Hipp. 172 : [2] « 'Hòóaplorat, » τοῖ: χλω- ροίς χαι έηροΤς άρτύμασιν* Attix , ôë  ÁÉÉ13, ός χαί ... M. èv Ao/gòάνω. Priscian. VI, p. 702 : Menander quoque in Dardano [3] « Apio, to7, » pro Ap(oy (vocativo). De alio fragm. vide in Xemologo. ut collocare gmatam in matrimonium gravetur, quinquaginta quum habeat filias.G.corr. 2. Maritum succo viventem suo, nihil indigentem dotis ecce invenimus. G. 3. Natum est subventameum. G. 4. Pauperes. ID ARDANUS. 1. Et proterve bacchatur , ubi pecunias accepit, ê. 2. Condimenta. 3. Dria puer ! { 2 MENANDRI FRAGMENTA. AEHXIAAIM ΩN. Nobilissimæ hujus fabulæ, quam Cæcilius apud Por- phyrium Eusebii Præpar. evang. X, 2, p. 273, totam ex Antiphanis 0E0niSta, expressam fuisse sibi persuasit, meminit Alciphro Epist. II, 4, 50: IIάντα μετάτορα vùy Éott βουλόμενα ίδείγMéyovδρον, και άχούσαι φίλχργόρων χαι δεισιδαιμόνων χαί άττίστων χτλ. Schol. Platon. p. 371 sq.: [1] « Kø v$£λφ δῆλον. »... Mé- μνηται ταύτης χαί M. Aεισιδαίμονι. Photius Lex. p. 240: [2] « *O)öλους, » τούς δεισιδαί- μονας ἐxάλουν οί οἰωνιζόμενοι. M. Äεισιδαιμόνι. Primarias partes poetam Phidiæ tribuisse docet insigne fragm. apud Clem. Alex. Strom. VII, p. 303, 7 Sylb., quod non dubito qgin recte ad ihanc fabulam retulerim : [3] Ei μ£ν τι xzzòv άληθάς ἐχες, φειδία, ίττεῖν άλη0 --> a• 3 • •; $ «- / / y >/ φαρμακον τουτου σ êôst. vÖv δ' οὐκ ἐγεις τὸ φάρμακον ευρηκας κενὸν V * v / 2 / » o ¢^* / τρὸς τὸ x£v6v oi%0πτι δ όφελεῖν ^Tl CYS. 5 Περιμαζότως ἐν σ' αἰ γυναίκες ἐν κόκλφ xo\ τερι0ειωσάτωσαν , άτὸ κρουνόν τριόν ύδατι ττερίδδαν', ἐμ6αλὸν άλ&ς, φακούς. V. 1, 2 correxit Grotius. Eôlebatur εἰχες φίλιάζειν άλ. Ver- sum 3 ita præbere videtur codex Paris. si fides editioni Lipsiensi. Vulgo χεγὸν εὐρ. τὸ φ.—V. 6 sic Bentl. emenda- vit misi quod etiam pronomen gè addidit. Vulgo τεριτé- 0¢oqzy. Fortasse tamen quis malit τεριθεωσάτωσαν. Theodoretus Therap. Yol. IV, p. 852 : “O M. δ' ἐν Aει- atôzïg.oyi ταρατλησίως τούς τὰ τοιαύτα τταρατηθοῦντας γελέ λέγων όδῖ. [4]α'.'Ayc.06v τί μοι γévotto, τολάτιμοι 0eof* cra$ cræ, * \ / ύττοδοόμενος της δεδτάς γὰρ ἐμ6έος *\* / tòv ίμάντα διάδηζ'. 3'. Eixότως, ό φλήναφε: v \, — 3. V W \ ) {. co 0£X gστρος γαρ ην, συ οε σμικρολογος ου veAov xxiv&ς τρίασθαι. Eumdem locum servavit Clemens Alex. Strom. VII, p. 302. V. f edd. Theodoreti et cod. Paris. Clem. yêyovt' ὸ ττολύτιμοι 0eo?. V. 2 et 3 vulgo υττοδούμενος τὸν ίμάντα τῆς δ. ἐμ6. διάδηζα. Nullo usu est Cram. Anecd. Vol. 4, p. 251. V. 4 où 0£λων Grotius pro ούx ê0άλων. Præterea scri- bendum videtur : σὺ δά μικρολόγος άρ' οὐ θέλων, vel si- mili modo. - Stobæi Serm. IX, 1 1 : • V * • [5] Oὸ δεἰ γάρ άδικεῖν τούς ix£vo;, άλλως τε xα\ «»<> A HAYMA H. Diogenes Laert. VI, 93 : MÉgy^tov αὐτοῦ (Cratetem di- cit) zo ì M. èv Atòóμοις (sic) oÜttos' [1] Συμτεριτατήσεις γάρ τρίδων' άχουσ' ἐμοῦ, $gttso Ko%v^tv τό Κυντxό το0' % ^yUy% υστερ ρατη I. i ] YUy7]. Kαι 0UY/v£p' êáéôøze μ%0^v% %υτού, ός ό αὐτὸς ἐφη, ἐκεί- votg êtô Trsipg δούς τριάκονθ' άμάρας . Harpocr. p. 119 : [2] M. èv Atôúp.213 τρὸς ταῖς δέδδεχα δραχμαῖς καί τριόδολόν φησι τούτους (τούς μετοζχους) τελεῖν. Idem p. 151 : [3] 'Ezop.tpöoövvo oi IIotóy.tot δς δα- δίως δεχόμενοι τούς τταρεΥΥθάττους, ός άλλοι τε δηλοῦσι χαι M. év ταῖς Aιδόμαις. Athen. IX, p. 373, D : M. Atάμαις' [4] «*Oργεις φόρων è) fi)U0α: » χαι ἐζής' «*Oρνιθας άττοστάλλει. » i ] AHX EE AIIAT Q N. Ad hamc fabulam respexit Martialis Epigr. XIV, 2i , : ubi de pueris comœdis : • Mon erit in turba quisquam Mtgzöy.eyo< ista, sed poterit quivis esse Ai3 É32τατόν. Fulgentius Mythol. III, 1, p. 199 : Bellerophonta po« sater?/nt, quasi βουληφ οροῦντα .... nam et Menander similiter ìn Diseacapafon (Meursius Diseocapatonte) comœdia âla, ait: [1] BoUληφόρως v e / ς / / v)v ίμ.ετάραν, ό Άτράα, τροχατάλαδες δρασιν , id est, Consilìarìe mostram , Demea , præoccupavisti visionem. Versuum reliquias sic digessit Bentl. Suidas : v. 'Attögto : Oό μόνον άττάστη0. λέγουσιν , άλλ& xò &τόστα. ... M. Aìg èåøTtovövTi* » V. / .\ A. / 3 v [2] ”Egoì Ttapóατα, τὸν θύραν κόρας ἐγὸ xc.) § tty' αὐτόν. Eadem Lexic. Seguer. p. 436, sed male zαλός τίγ' &υτόν. Idem : Zαχόρος, γεωχόρος. M. Aç êêot;O/tövvv* [3] Oò Mεγά6υζος ἐν όστις γévotto ζαχόρος. Eadem Photius Lex. p. 41. Plutarch. Cons. ad Apoll. p. 1 19, E : IIροσμαρτυρήσας τὸ χαλός ύττὸ Meyάνδρου όη0Éytt τούτφ* [4] *Ov oi 0eoi qiXoJgw άποθνήσκει v£oc. Idem versus legitur ap. Schol. ad Odyss. XV, 246, ap. Eustath. p. 1781, 2, et Stob. Serm. CXX, 8, cujus aucto- ritate ad Disexapatomta relatus est; Clement. Al. Strom. VI, p. 265 Sylb. Latine eum reddidit Plautus Bacch. IV, 7, 18: Quem di dilignumt , adolescens moritur. —————–ce © © 2, •*-- —-- AY* X. K (G) AG X. Quale fuerit hujus fabulæ argumentum, suspicari licet e Juliani verbis Misopog. p. 342 : Oότω μάν ούν ἐγὸ ἐν incedis adeo? B. Nempe opera ad pistoria tota evigilata nox est, atque etiam tamen infecta restant multa. 2. Felix qui mentem cum divitiis possidet : nam solus novit divitiis recte frui. 3. G. G. Mactra. 4 ę Victus. SORORES GEMINÆ. 1. Mecum ambulabis trito palliolo obsita, ut Cynicus ductitavit uxorem Crates. fIdem elocavit gnatam , lege hac addita,] periclum ut ejus fieret triginta dies. 9) • 49 (M. dicit præter duodecim drachmas triobolum quoque pendere inquilinos.) G. 3. (M. et alii in comœdiis carpunt Potamios ut facile re- cipiemtes eos qai præter legem in civium mumerum irre- pere comaremtur.) - 4. Gallimas vemi ferens. — Gallimas mittit. BIS DECIPIENS. 2. - Asta tu mihi ; mam foribus pulsatis ego aliquem evocabo illorum. Non erat Megabyzus qui fieret ædituus. 4. Flore in juvenili moritur quem dí diligunt. G. MIO ROS US. (Sic igitur ego in Celtis, velut Morosus Menandri , mihi ipse labores apposui. — Intonsus ei barba prolixa 14 MÍÍENANDRI FRAGMENTA. Εε)ίτοῖς, xxtà tò , toù Meváyδρου Aόσχολον, αὐτὸς ἐμαυτό τόνου; TtQogeti0oUy et ibid. p. 349, C : TIόλει γάρ τροστόν É),£v0$0%, £òν αύχμὸν τὸν τριχόν ούχ άγεχομένη, ἀστερ ο% zovgêov άτοροῦντες, άχά0αρτος [leg. άχαρτος] χαί 320υγέγειος εῖσάδραμον ἐγόμισα3 άν Σμιχρ{γην δράν η Θρασυλάοντα , δύσzoXov ττρεσδύτην λ στρατιότην άγόητον. In his verba δύσχολον τράσδύτην ad Σμιχρίνην, illa vero avQavvót^y άνόητον ad Θρασυλέοντα referenda sunt. Quod si recte statuimus, colligere licet, Smicrinen primas fabulæ par- tes tenuisse. Rem conficere videtur Alciphro Epist. III, 43: 'Ev τούτφ δι' ίλαρότητος χαι εὐφροσύνης διαzειμάγου τοῦ qug TtoatoU ê7rÉgtm 7:00èv Σμιχράγχ,ς ό δόστροτος χαι δόσχο)03. Est autem δόσχολος homo morosìts et fastidiOSltS , cìtì nihil place! , misi quod ipse facit, immo me hoc qati- de) n , ut bene explicat Casaub. Ad no$tram fabulam respexit etiam Agathias in Brunckii Amal. III, p. 39 : 'Αλλ' ἐμτης τελάθει M vgog μεν ος, αύτάρ δωρ Aός κολος, οὐχ δρόων τὸν II ε ρ ι κ ε τ ρ ο μ. év ^v. Plauti quoque Dyscolos commemoratur. Stob. XVI, 13: s. [t] Περ χρημάτων Xαλεῖς, ά6s6αίου τραγματος; εἰ μίν γάρ δῖσθα ταῦτα ταραμενοῦντά σοι μηδενι άλλφ μεταδιδούς, αὐτόs òy ê zόριος δ' οὐ σεαυτού. t7ic Tóy^ç ôè Ttóvt' êysi υ σεαυτου, της 1 υχης οε Xstg , ./ / / τά άν φθονοίης, ό τάτερ, τούτων τινί ; Aύτλ γάρ άλλφ τυχόν άναζίφ τινὰ / / ταρελομ£νη σου τάντα τροσθήσει ττάλιν. » / V / / εἰς ταντα τὸν χρόνον, φόλωττε, < _? t) 3 , Aιότεο ἐγό σὰ φημι δεῖν , όσον yoóvov er-* J -; ( Q C. ¢ l{ ¢ • • r 5 -} Z? •^ / ç^* / / 10 si xóptos, ygjo0αί σε γενναίως , τἄτερ , a* &*v / «* αὐτὸν, ÉTtixovpeiv ττάσιν, εὐτόρους τοιεῖν \ *A / / \ '`;. ~^®; \ oός άν δόν^ τλείστους διὰ σαυτού- τούτο γάρ / / s/ / / ά0&vovöv ëgtt, xôv ττοτε τταίσας τύχης , s s* sy o v ess / / êxæ70æy ἐσται ταὐτὸ τοῦτό σοι τέλτy* g^ue \ * / \ / 15 τολλά δά χρείττόν ἐστιν ἐμφαν}ς φίλος ^ ^» CN / μαγειρον άδικάσας άθόδος διάφυγεν. ispoTpsTijç Ttooq $atìv %ρ ίν ή τéyy^. Stobæi Serm. XXIX, 45, 46 : » v \ / cæ-* [4] Oόδενὸς χρ} τράγματος τὸν εὐ τονοῦv0' όλως άττογνῶναί τοτε. Ἀλωτά γίνετ' ἐπιμελεία xαι τὸνω άτταντα. V. 2 ita Grotius. Vulgo ττοιούνθ'. Verba άλωτά χτλ. in codd. separata a præcedentibus. Prologi partem servavit Harpocrat. p. 179: φυλή δήμός êgtt τῆς Oiymíòος. M. Avax6Xq)' [5] TÎjç 'Attix?jg yoμίζετ' ἐναι τὸν τόττον -Av. ~X. N, , , , /r^/? ) e} ^^4^- (|)uXfiy so Nug.%ίον δ', δ0sv τροάρχομαι, (DUλασίων. nrbem ingressus sum ; putares videre Smicrimen aut Thrasyleontem , morosum senem aut militem insanum. — In hac convivii hilaritate advenit alicunde Smicrines lifficilis et morosus. } ,a 1. Divitias mihi commemoras, rem fluxa fide : quas si perenmaturas es certus tibi, non intercedo quominus custodias, nec quicquam partiaris; dominus ipse sis. Si non es dominus, quæque habes sibi vindicat Portuna, cur ista aliis invideas, pater? Namque illa, ut levis est, jam tuis pecuniis indigniorem forte munerabitur. Quare, me si audis , dum te pro domino geris, mi pater, uteris illis liberaliter , opem feres pauperibus, et quantos potes amicos opulentabis ex opibus tuis. Laus hæc perpetua : et si quid eveniat secus idem exspectabis quod tute ante feceris. In aperto amicus melior est possessio, quam fossa sub humum copiaargenti latens. G. 2. lUt sacrificant vecticularii ! cistas et urnas inferunt, non hercule deùm, sed sua pro gratia. Thus res pia est libumque : namque id omne dís impenditur flammis impositum : ceterum isti fel merum, lumbique extrema , et ingustabilia Ossua deis ponentes relicuum ipsi devorant. ' G. 3. Nemo coquum injuria qui affecit, impune abstulit : tantam habet ars istæc nostra samctimoniam. G. 4. Quem laborum non piget, nihil arbitrari is debet insperabile. Laboriosæ diligentiæ assequi nihil est negatum. G. 5. Terræ Atticæ putate hæc esse nunc locum Phylen; Nymphæumque, unde ad vos progres- Phylasiorum esse. [su' sum , MENANDRI FRAGMENTA. { 5 ;:a |)obraeus o cod. Cantabrigiensi. Primum versum citat Schol. Aristoph. Acharm. 1022. a. Ammom. p. 101 : “O oῦν ἐναλλάσσων (scil. εὐ0ός et eù0%) &μαρτάνει, χα03. M. èv Avgx6λφ' [6] T$ @3 ίδὸν ἐνθεν γε τάς δ' ἐλευθερόν 4- • '~ o ^\ e / άτῆλθες εὐθύς ός ταχό. Recte , opinor, Eleutherarum momen hic latere vidit Valckenarius, quod 'EXev0aQÖv secumdum senarium apte ordiatur. Præterea scripsit, ... ἐνθάνδε τός Ύ''E). άτίλ- 0ew...; Im verbis γε τάς Getæ momen latere puto. Idem p. 99: Eùpéîv xai εὐρόσθαι διαφέρει εὐρεάν μάν γάρ , tò xai άγεῖ συνηθεία, εύρέσθαι δέ , οίονεῖ τὸ ἐκτορίσασθαt. M. Avaxδλφ* / [7] Eùprxòς x3yò τούτου τάγην. Vett. edd. ευρηκός. Fortasse, εὐρηκα. xάγὸ τουτουί τέχνην. Schol. Aristoph. Lys. 2: Παγί όργίαζον α? Yvvojxeg μετά zραυτής. Kzi M. èv Avax6X(9* ®*• / e• • [8] Σιωτί φασι τούτφ τό θεό oὸ δείν τροστάναι. Scholiastes grat. φασί cod. G. Suidæ in IIøytxô ôefgatt. ldem δεῖν, Schol. δεῖ. a* a* Etymol. Gud. p. 23, 25 : M. èv àvaXóλφ διαστέλλει τὸν διφοράν (inter αἰτεῖν et αῖτείσ02): [9] Oò tùρ γὰρ αὐτὸν oῦδέ λοτἀδ' αἰτούμενος. Editur αῖτόν et X£ταδες. Idem versus ab aliis grammaticis cx Hyynide citatur, ubi vide. * 6) hoc fragmentum et nomen Smicrinæ ad Dyscolum vileri potest respexisse grammaticus apud Cramerum, Anccl. vol. 4, p. 273, 11 : Tiv- » ? p- - / » • r\ • / [3] E? §) φρονεῖς μάγιστον, άπολεῖ τοῦτό σs, • *) \ s “TO OOXStV tty' síyCzi* χαί Yάρ άλλους μυρίους. Athenæus VIII, p. 365, G: "EXeyov δέ συνάγειν τὸ μετ' άχόρν τίνειν, χαί auvaYóYιον τὸ συμτόσιον. M. 'Ejt:,. T£;;/.£/7' j K \ r-.i. c. \ / / V / [4j Kαι νῦν ύτάο τούτων συναγουσι κατα μονας. Ei6* êôïg êgn* » / / V - / Eτλήρωσἐν τε τὸ συναγόγιον. μήτοτε δέ τούτ' ἐστι τό άπό συμ6o)öv xoXoûuevov. Stobæi Serm. LXXV, 6 : / ervo [5] “Qς άγαθόν ἐστι τραγμα vò Yevéαθαι τινὸς τατάρα. --_• © © © •-— EIIA TITEAAOMENOX. Stobæi Serm. XXII, 29: [1] Tò gàv τατεινὸν ἐν αὐ σεμνόνης, xaXòv $*%• • /^ ) »/ •A s»' » \ •u* §30) 33yεῖται, φίλ' άνερ ἐν δ' αὐτὸς τοὺς τατεινὸν αὐτὸ και τιθῖς ἐν μηδενι, oixeiog ούτος xατάγελως voμίζεται. V. 1 recepimus conjecturam viri docti in Ephem. Hal. 1828, n. 148 prolatam, pro vulg. σεμνόγη. Ejusûlem Serm. LI, 27 : [2] T& γάρ τολμηρὰ τὸν όχλων ἐχει [1] *E%óλΛς άττόλοι0', όστις τοτè 8 Sed en tunicam tibi. — c>~G><>- P U G i O. i. Non unde metui, id patior : quidquid evenit inexspectatum, mentem id homini expectorat. G. 2. Non sane Corycæus audivit deus. c» •) • A. Bibe. B. Cogam ut bibat sacrilegam primum. 4. Omnia sus deque. a. 3) De asini umbra. INCENSA. 1. i?ereat male qui uxorem ducere iiislituit primus, tum secundus qui fuit, tuin tertius, tum quartus, tum qui postumus. G. 2. Tria sunt , here, ex quis geruntur cuncta : nempe ex legibus, aut ex necessitate , aut consuetudine. G. Ut ante multos, te quoque hæc perdet lues, quantumvis blanda, quod tibi nimium places. G. 4. Horum privatim convivant nunc gratia. . . . . . . . . Implevit convivium. 5. Quam vero lepida res est alicuius dicier parentem ! G. SPONSOR. 1. Gravitatem humilitati si concilias tuæ. | splendebit apud omnes , amice : at ipse tu si deprimisque et facis eam mulli preti, tum temet ipse deridere videberis. 2. Nempe vulgi temeritas MENANDÄ1 FÉAG33 É`TA. y 7 * s* \ /? (\ / Év τοῖς λογισμοῖς μὲν ÉTtiöείδεις δυσκόλους, • Ἀ \ \ • èv tû ôè tp&ττειν, άν λά6% tbv xαιρὸν εὐ, ι » ■ V / ?• . / άπροσδόκητον τὸν τάχγήν ἐςηύρατο. V. 9 cod. Paris. μέν τὰς ἐπιδ., in quibus Gaisfordus μάν delere maluit. Ejusd. Serm. XXXV, 5 : r- •» • \ / rss ^*) A / [3] Toic άναιδάσιν 307,0εἰ γάρ Xóyotg τού0 εν μοygy, -* *• V / άν βραχεῖς crùtoùς τοῦ τις, τόν τε καιρὸν εὐ X%6%. Suidas: [4] « Eig τὸ δέον » ... χαι M. év 'ATCoyYελλομέγφ* μάμνηται δέ χά άτάρω0. Corr. 'ETtoyYελλομάγφ. ————~ c €>S» <—-——— VE £ÉÉÉX A {§ P OX£. Duplicem hujus fabulæ recensionem fuisse Athenæi XI, p. 373, C, et Harpocrationis p. 133, testimonio constat. Cum aliis fabulis commemorat eam Quintil. Inst. X, 1 : Nec nihil prqfecto viderunt, qui orationes , q\t(e Cha- risii momime eduntur, a J}Iemandro Scripl(!S pul(tmt : Sed mihi longe magis oralor in opere suo probari vl- de{ur, nisi forte aut illa, 7nala judicia , q\t(e Epiù'é- pontes, Epicleri, Locri habent, aut meditationes in Psophodee et Nomotheta et Hypobolimæ0 n0n omnibus Oratoriis numeris Sumt absolútae. Stobæi Serm. CXXI, 11 : - / ig τὸν άριθμόν. x% tού0' όμοίως τως ἐχει •• -• ¥ χάραν κατάχουσι, ἄσι δ' οίς ἐστιν βίος. Ejusd. Serm. LXXVI, 4 : [2] *H δεί ζν μόνον Ά τατάρα ταίδων άτο0ανεῖν γεννωμόνων ? S. -/ v \ ^. ) >/ •„• / / oUto το μετα ταυτ εστι του ρτου τικρον. * £jusd. Serm. CXXI, 19: -» :^ } -A »/ [3] Tt δ' ἐν ἐμοι vsxpòς v e/ IA* ^» άγαθὸν , ότου γ' οί ζόντες ἐχομεν oÜôë ëv ; in moliendo turbidas curas habet : at inter actus, si bona est occasio , rectam rationem inexspectatam invenerit. G. 3. Unum est quo valere possit impudens oratio, si brevis sit , atque articulum recte capiet tempo- [ris. G. 4. In id quod necesse erat [scil., impensum ]. ÌD OTATA. 1. • Tanquam in choro mon Cantant Omnes, astant sed cantantibus silere jussi duo , tres, extremo ordine, nihil nisi numeri : ita se et ista rés habet, ocum implent alii, vivunt quis vita obtigit. G. s) Aui Orbo et cœiibi Atl1en. IX, p. 373, G: M. δ' ἐν Ἐτιz) figqa TtQÖt' a 2;{δ; vò êTrì tìjg avy/.0æ{ας φησίν ἐμφαγίςων ούτως' [4] Ἄλεκτρυόν τις ἐκεz£{ει μάγα: oῦ σοδήσετ' ἐζω (o^a£) táq άρντάς άφ' ήμόν; xoi TtóXiy* / • Aάτη τοτ' ἐδεσδέησε τάς άργεις μόλις. Theo Soph. Progymn. V, p. 49 Camer. (vol. 1, p. 203 sq. Walz): "Egτι δέ χαι άγάταλίν ττροθάντα γνωμικὸν λέγω. διηγήσασθαι, χαθάπερ χαί ἐτι τοῦ μόθου ταρεσημειωσάμz%. oῖον χαί ταρὰ Μεγάγδρω ἐν τῆ χρηστή 'ETtz) fiQq)' [5] Ἀρ' ἐστι τάντων άγρυτγία λέλέστατον; êgê γούν άναστάσασα δaugî Trpoç/stort * er^ • / v ar- • λαλεῖν άτ' άρχῆς ταντα τὸν ἐμαυτοῦ Βίον. Ad primum versum respexit Plutarch. De garrul. p. 513, E : eoque iterum utitur Theo 1, 1, p. 45 (— 196). A£:; positum pro άρ' οὐ. V. 3 Victorius Xo)£y. Vulgo )&6£y. * Hæc ex i;;itio fabulæ ducta esse, ideo a Menandrc ficta, ut rerum quæ scire deberent $pectatores narramda- 9 • - rum esset occasio, et per se probabile est et apparet ex imitatione Turpilii comici, apud Priscianum De metris Terentii p. 412 ed. Krehl., ubi imitia fere fabularum com- memorantur : St. Quæso edepol , quo ante lucem te subito rapis, here, cum uno puero? PH. Nequeo esse intus, - [Stephanio. St. Quid ita ? PH. Ut solent, curæ me somno se- forasque noctis excitant silentio. [gregant, Servum addidisse Turpilius videtur, et apud Menan- drum una personaloqui. Epiclerum docuit etiam Cæcilius. Amtiattic. p. 81 : Ἀγάδα, κατάδα, διάδα, άτόστα. Mi. 'ETtixXfiptp* c/ V / *) / / [6] “Opo, aù x\ φρόντιζε κάτάστα θραχό. Harpocrat. p. 133: [7] « Tò άρον » ταρὰ May%g9 èy δευτάρα 'ETTtz) fipq» a quœîvei ôù),ov τι, ό τόν τεττατημάγην σταφυλῖν τιάζουσιγ. Priscian. XVIII, p. 1 198 : Attici τ ε τ ί σ τ ευ μαί σοι et ότὸ α οό. M. 'Et t z %% p φ: [8] « Oύτω σ ο ι τ ε τ ί. o te v μ.αι. » Nos quoque : credor tibi et credor a te. vivendum, aut sobole enata moriendum patri : adeo est acerbum quicquid est vitæ súper. G. 3. Verum quid habeat mortuus boni , quum non habeamus me vivi quide::. . 4. Gallus aliquis vehementer glocitavit. Nom expelle: foras (inquit) gallimas a mobis ? Vix ægreque hæc gallinas aliquando expulit. 5. Certe vigilia nulla est res loquacior : mamque hæc me èxpergefactum huc produxit Iovi . ut ordine omnem vitam narrarem meam. ζ. 6. Vide et meditare tu, et recede paullulum. 7. Lignuní áü0 uvam conculcatam exp1inat;:;!. 8. Nomdum tibi credor. v & MENANDRI FRAGMENTA. EIIITPEIIONT EX. Argumentum hujus fabulæ non dissimile fuisse illi , quod in Hecyra, Apollodori vestigia secutus, tractavit Terentius, prodidit Sidom. Apoll. Epist. IV, 12, p. 257 : ΛΊςper ego filiusque commtmis Terenliamae Hecyræ sa- leS ruminabamus ; studenti assidebam , maturæ me- Mainens et prqfessionis oblitus : quoque absolutius rhythmos commicos sequeretur, ipse etiam fabulam si- milis argumenti, i. e. Epi!repomlem Menandri, in ma- 1) ibus habebam. Ubi Epitrepomles Casaubonus. Ad tituli rationem perspiciendam facit Harpocrat. p. 72 : Toîç oixsíotg èTtitQéτειν, άντι τοῦ διαιτητάς αὐτούς αίρεῖσθαι' ö0sv zoi Meyάνδρου δράμα Ἐπιτράττοντες, et Schol. Aristoph. Acharm. 1 1 14 : 'ETtttQégσι άστε καγαι. Kαί M. 'EttttpoTtei (sie): s^ / §οτι τερι τούτων. ! •' [1] 'ETtitpsTtv£ov τινὰ Nisi fòrte diversa hæc fuit fabula. Ob litigantium judicia aliasque virtutes oratorias commemdatur mostia hæc a Quintiliano X, 1. Atque omnino præstantissimis eam poetæ nostri fabulis adnumeratam fuisse colligas ex Al- ciphrone Epist. II, 1, 14, et Apollon. De syntaxi ] If, p. 297 ed. Bekk. Coqui dicacis partes in ea fuisse diserte tradit Athenæus XIV, p. 659, B : Má)tato, öë eig άγονται μαγειροῦ σχωττιχοί τινες, ός ταρά Meyóyòpò èv 'ETtttQéτου- gwv. Commemorare eam videtur Scholiastes Ambros. ad Odyss. H, 225 : Kog.tôï Yάρ σμικρολόγος φαίνετο,ι ('Oδυσ- geύς) τροτάσσων τὸν φιλτάτων τὸν χτησιν. 'Ως τταρά Meváy- δρω, σμιχρόνησιν ἐπιτράτουσιν. Ubi legendum suspicor άς ταρὰ Meyóvδρω Σμικράγης ἐν Ἐπιτράτουσιν. Smicrines igi- tur, pervulgatum in nova Græcorum comœdia nomen senis perparci, in hac fabula inducebalur divitias præpo- nens amicis maxime necessariis. * Confirmari videtur hæc conjectura loco Scholiastæ Aristotelis p. 23, 29 : Tj 'ETttxoóρφ συγάχμασεν ό Méyoy- δρας. OJtov ôè oi 'ETtixoópeiot xai μέχρι τὸν οὐρανίων ἐστων τὸν τρόνοιαν, ἀγα μλ τράγματα σχή τὸ θεῖον ττεριεργαζόμενον τὰ τῆδε. Méμνηται δέ τῆς δόάης χαι M. ἐν τοῖς'Eτιτράττουσιν, jjy£zα φησίν, [2] Oiy' où τοσαότην τοὺς θεοὺς άγειν σχολλν ός * άγαθόν τε xoù xaxòv xz0' %μάραν / e / / ge véμειν ἐκάστφ , Σμιχρίνη. Eúitur v. 1 oiuov vooojt^v τρὸς 0., V. 2 άς άγα0., v. 3 éxóato ap.txpòv ìv. ! 1 i . ] Stobæi Serm. XXX, 7: [3] Ἀργὸς δ' άγιαίνων τοῦ τυράττοντος το)$ δοτ' άθλιότερος, όττλάσια γοῦν ἐσθίει μάτην, Latinc vertit Ausonius Epigr. CXVII : Sanus piger febriente multo est nequior, potat duplum, dapesque duplices devorat Utitur Simocatta Epist. LXI, p. 316. v. 2 conjicias $at' ά0λ., δπλάσια γοῦν μάτην "Eg0st. Cod. Stobæi omittit ἐατ'. Ejusd. LXXXIX, 5 : [4] *i)£U0£ρφ πὸ xztayελάσθαι μὲν τολύ a/ / :o v o *) cr*v* ) o / αἰσχατόν ἐστι, τὸ δ' άδυνάσθ' άνδράτινον. Ita Heringa. Cod. omittit μόν, deinde præbet αἰσχιόν ἐστι. Suidas: Mgτρυλείον, τότον τινὰ φασιν είναι, ἐγὸ γράες διατρίδουσα ἐδέχοντο τους ßovXouévovg xαταμεθυσθῆναι. M. 'ETtitp$ttovgw- [5] Oùx oiy.63stat V *) f v / xωταφθαρεῖς ἐν ματρυλείφ τὸν Βίον; Athenæus III, p. 1 19, E : Attixoi δέ οὐδετἐρως Xéyovai (sc. τὸ τάριχος): .... χαί ἐπί αίτιατικῆς M. 'Etttpétovg y. [6] 'ETt£tggg 2 \ v / e/ o \ • f / êτί τὸ τάριχος άλας, ἐὰν ούτω τυχή. Conf. Eustath. p. 73 extr., Lexicon Hermanni p. 325 Vulgo άν. Correxit vir doctus in Edimburgh Review vol 3, p. 191. Hermannus ἐπιτάσω, quod verum videtur. Priscian. XVIII, p. 1 168 : A g t í o , x &i & ov , et prae. (eritum paullo et præsens significat apud Graecos... M. èv 'E7 1 t p é tou g . v: [7] « Eiaetg. TTQÖg aè, xeiy^y )£- Yerg, δρτι γάρ voö. Romani quoque adverbium modo in eadem utriusque temporis significatione ponunt. I;a Putschius. Aldus vero εἰσειμι τρός σε, κείνην δὲ γ' εῖς &ca; %ατχγοδ. Deesse quædam videntur. Schol. Eurip. Phœn. 1 161 : Tógea6ai tò τους δρθαλμούς guγκεχόσθαι. M. èv 'Ettivpétouaiv- [8] Ἐδετάφην μάν οῦν x\αζουσα. Erotiam. Gloss. Hippocr. p. 170: [9] «'Ez£voc, » χύτρα; είδος μεγαλοστόμου χαῖ μεγάλης. Méμνηται τῆς λέζεως ... M. èv 'Eτιτράττουσιν. ARBITRlUM C APIENTES. 1. Ad arbitrum super his eundum est. 2. Non tantum opinor agere divos otium, ut bona quæ fiant in diem et mala singulis tribuant, mi Smicrime. 4. ílliberale est contumeliam pati: dolorem ferre natura hominum nOs jubet. G. 5. Non plorabit perditam agens vitam in lupanari vetulario ? Ö. 6. Sal inspergam in salsamina , si res ita feret. 7. Ingredior ad te. Illam dicis , modo enim intelligo. 8. • Tota elangui plorando. ' ' ' {. 9. Echinus [ollae inagnæ genus]. MENANDRI FRAGMENTA. 19 EY N OY' XOX. Persius Sat. V, 151 sqq. : Dave, cito, hoc credas jubeo, finire dolores præteritos meditor. Crudum Chærestratus unguem ' abrodens ait hæc. An siccis dedecus obstem cognatis? an rem patriam rumore sinistro limem ad obscurum frangam? dum Chrysidis udas ebrius ante fores eacstincta cum face canto. Euge, puer, sapias : dis depellentibus agnam percute! Sed censen' plorabit, Dave, relicta? Nugaris : solea, puer, objurgabere rubra. Ne trepidare velis, atque arctos rodere casses. Nunc ferus ac violens : at si volet, Haud mora , [dicas. Quidnam igitur faciam? nec nunc quum accersat, [et ultro Supplicet, accedam? Si totus et integer illinc exieras, nec nunc. Ad quem locum vetus glossator: Hune locum e Menan- dri Eunucho tra3cit, im quo Davum servatm Chaerestra- tus adolescens alloquitur, tamquam amore Chrysidis derelictus , idemque tamen ab ea revocatus ad illam redit. Apud Terentium personæ immutatæ sunt. Re- cle; nam Davo Menandri apud Terentium Parmenonis, Chaerestrato Phædriæ, Chrysidi Thaidis nomen imposi- tum est. Postremis illis apud Persium : Quidnam igitur faciam, etc. Terentius suam fabulam incepit: Quid igitur faciam? non eam? ne nunc quidem, quum accersor ultro? Sic Probus distinxerat, teste Domato, qui addit : « Jum- gunt (verba mom eam me nunc quidem) qui secundum Me- mandri exemplum legunt.» Idem : « Quid igitur faciam ? Menander : [1] Eito, tí tot figuo; » Terentii locum, non Menandri ipsius expressit Hora- tius Serm. II, 3, 260 sqq. In fragmentis referendis sequi- mur ordinem Terentianæ fabulæ. Primae Scenæ V. 3f : Si sapis, neque præterquam quas ipse amor molestias habet, addas, et illas, quas habet, recte feras. Menandrea habes apud Stob. Serm. CVIII, 46 : [2] M) 0eoy &y£ι, μηδέ τροσέχου τὸ τράγματι χειμόνας ἐτάρους, τοὺς δ' άναγκαίους φάρε. V. 1 codd. xαῖ μ?, 0eog. * Donat. ad If, 2, 58: « Non potest Terentius τρόφιμον proprie dicere: et ideo herilem filium dixit. » Jn quibus Menandrea respicit. Conf. scholiasten Aristidis p. 53, 34. Id. ad III, 3, 1, de Chremete : « Hæc persona apud Menandrum adolescentis rustici est. » et — EUNUCHUS. 2. Nec dis rebella, nec tempestates novas accerse ; ferre quod necessum est id feras. G. MENANDER. Id. ad III, 4, 1 , de Antiphontis persona : « Bene im- venta persona est, cui narret Chærea, ne unus diu loqua- tur, ut apud Menandrum. » * Terentius Andriæ V, 5, 3—6 : Ego vitam deorum eapropter sempiternam esse ar- [bitror, quod voluptates eorum propriæ sunt : nam mi [immortalitas parta est, si nulla ægritudo huic gaudio interces- [serit. Sed quem ego mihi potissimum optem cui nunc • [hæc narrem, dari? Ad hæc Donatus : « Hanc sententiam totam Menandri de Eunucho transtulit. » Est in Eumucho Terentiana III, 5, 3. In eadem scena quarta actus tertii, ubi Chærea simulata simplicitate flabellum capit, v. 48, Accipio tristis, posi- tum fortasse erat proverb. [3] « Συστομέτερος σχάφης, » quod ex hac fabula commemorant Photius p. 382, Ze- mobius V, 95, Suidas. Nam « de iis dici consuevit, in- quit Erasmus Adag. p. 1725, qui propter humilitatem comditionis apud præstantiores non audent hiscere. » llla enim quæ sunt III, 1, 27, mutus illico, ex Colace sunt petita. Porro Domatus ad IV, 4, 22 : Erravit Terentius mom intelligens Menandricum illud [4] « Oστός (alii αὐτός) êat. YoXaótης γάρων. » Ait autem stelliomem , animal quod lacertae mom dissimile est, 'maculoso corio. Te- remtii verba hæc sunt : Hic est vietus vetus veternosus senex colore mustellino. Suidas : 'AaxoXx66της, δ γαλειότης, οὐχι χαλσότότης, μάλλον δέ γαλεότην. Méyανδρος: « Oύτοσι δά γαλειότης Yé- ρων. » Conf. Gramm. Seguer. p. 452. Donatus ad V, 5, 1 : « Patris nomen apud Terentium non est; apud Menamdrum dicitur Simom. » Idem ad V, 5, v. 31 : Quamobrem aliquid aegre face- ret ìis ; nunc repperit : « Manifestius hoc Menander ex- plicat, jampridem infestum meretrici senem, post cor- ruptum ab ea Phædriam : numc demum se inventa occa- sione vindicaturum. » Non satis certo constitui potest locus horum versuum ap. Stob. Serm. XXIX, 47, et Clement. Alex. Strom. V, p. 236 Sylb. : [5] II%yto, tà Ç^voju.£vo. δεῖσθαι μερίμνης φασιν οί σοφότστοι. V. 2 Stob. σοφότεροι. Denique e nostra fabula vocem [6] « σττοδολεῖα » affert , Pollux IX, 45; petitam fortasse ex éo Menandri loco qui est Terentio II, 3, 18. Idem Pollux quum X, 137, voc. « δίσχος » novæ c0- mœdiæ poetis Tfrequentatum dicit, videtur etiam ad Menandri Eunuchum respexisse. Utitur eo Terentius IV, 6, 16. 5. Quidquid quæritur cura indigere, sapientum sententia est. G. 6. Granaria. 36 2() MENANDRI FRAGMENTA. E φ E ΣIO X. Harpocrat. p. 108 : Kóx)ot ἐχλοῦντο οί τόττοι, ἐν οΊς §7to).oùvvö ttye: δνομάσθησαν δέ άτὸ τοῦ κύκλφ ττεριεστάναι τούς τωλουμένους. M. 'EgEg{q)* v «*A* [1] *Eyò μέν άδη μοι δοxó, v% tούς θεοὺς, s. * / :o v so / êc toig xöxXotg èμαυτόν ἐxδεδυxότα ôáâv xóx\@ τράχοντα xαι τωλούμενον. Verba sumt hominis, servi fortasse, qui ob facimus ne- scio quod timet, me in catasta collocatus venumdetur.V. 1 vulgo ούν ήδη. OÙv omittit cod. Darmst. Athen. IX, p. 385, E : 'Ogyáptov éTti iy0όος ... xαι M. £v 'Egea{q)* - [2] *Et*' άρίστω λα6òv άφάριον ε{τ' ἐττιφάρει* - [3] α. Tôv iy6voTtoXöv άρτίως τις τεττάρων δραχμὸν ἐτίμα κωδιούς. ß'. [IIoXXoù] g@άδρα. Secundum locum iterum apposuit Athenæus VII, p. 309, E (ex *Egea íovg), unde accessit V. 1 Voc. άρτίως, v. 2 responsio alterius, in qua τολλοῦ adjecerunt e conj. Schweigh. et Salvim. Ibidem ἐτίμα legitur : in priore loco èTCû}ει. Suidas : *Eyövo- tò ταχ$οος, ός ήμεῖς. M. 'Eqyeatq)' [4] « IIøøéσομαι γὰρ ἐνδυο » (£v δόo correxit Bentl.). Zenob. VI, 9, quum tritum usu proverbium [5] «Tevéòto; άνθρωπος » explicuisset, addit, Méμγηται ταύτης èv 'Egegit;) Méyανδρος. Similia Suidas s. v. t. HNIoxox. Justinus De monarch. p. 39 : IIepi τόν δοκούντων τταρά τισι μετἐχειν τού άγίου χαί τελείου δνόματος .... M. èv 'Hvvóχιρ λάγει* [1] Oόδεἰς μ' άράσχει τεριτατόν ἐω θεὸς μετά γραὸς, οὐδ' εἰς oixto.< ταρειστὸν êTì toù aavvòtov. Tòv δίκαιον δεί θεὸν ofxov μόνειν σάζοντα τούς ίδρυμόνους. Partem loci servavit Clem. Alex. Adv. Gent. p. 22 Sylb.: M. Yoùv èv 'Hyi6χερ ἐν Ύτοόολιμαίω τὰ δράματι: Oùòεἰς μ' άρέσχει χτλ., ubi scrib. videtur ëv 'Hvt6yq) xαι ἐν Ύτο6., non quo iisdem in utraque fabula versibus poetam usum fuisse putem (quamquam me hoc quidem improbabile vi- debitur comparanti Athen. III, p. 104; mec alia desunt exempla), sed quod similem Clemens in Hypobolimæo sententiam se legere meminerat. Conf. ad Xenologum. Stobæi Serm. CVIII, 45 : [2] “Gy δὲ μ }, Σίτιος τρότος τέ γ' άτὸ τῆς τόχης φάρειν δεῖ γνησίως τὸν εὐγεν?j. V. 2 codd. τό γ'. Ammonius p. 31, de discrimine inter άρπαγῆ et άρτάγη agens : TIo pâ: Mevávδριρ ἐν 'Hyiöyg- [3] Tòv òè ταῖδ' οὐδ' εἰδομεν, 2 5 e .\ ?,^-;` c, A άλλ' άρταγὸν αὐτό xατασχευάζομεν. V. 1 sic Heringa. Vulgo τὸν παῖδ' οὐ δίδομεν. Idem p. 146: [4] «Xειμάζειν, » τὸ ἐνοχλεῖν, δς M. èy 'Hyi6yq). Fort. eumdem l. respexit Phryn. Ecl. p. 387 : «'ETtiy£ιμάζεις σεαυτόν, » M. είρηχεν ἐτί τοῦ λυτεῖν. Photius p. 293 : [5] «IIo pópu2., » èv ύτεροιμία εἰμί. M.'Hvv6yq). Adde Dactyl. m. 4. ————*>�� ® • --- HPQ X. Stobæi Serm. LXIII, 2t : 1] AégTtoiv', *Epoytog οὐδόν ἰσχύει τλόον » I>£ X. 9 v cr.e «^«* c^jo *.* oόδ' αὐτός ό xpστόν τὸν Év οὐρανὸ θεὸν Zεύς, άλλ' ἐxsívg) Ttóvv' äyoyxog0a\ς τοιεῖ. 9 l. *y V. 2 articulus τόν omittebatur. EPHESIUS. 1. Egomet profecto mihi jam videor, per deos, videre me nudatum veste in circulis circumcurrentem inspici et venumdari. 2. Sumtis piscibus in prandium. 3. 4. Piscariorum modo quis statuit quattuor [dem. drachmarum pretium im gobios. B. Nimium qui- Adfuero ilico. 5. Temedius homo. • • • • • AlJRIG A. 1. Muhi placere non potest anuis comes deus ambulator, nec qui irrepit in domos tabulæ præsidio : qui deus probus est, domi maneat oportet, supplices ut sospitet. G. 2. Cui mon est culpa a moribus, hunc fortunæ casus omnes ferre generosum decet. 3. - Puerum non conspeximus, sed eius rapinam struimus nunc cummaxime. 4. Te contristas ipsum. 5. Contemnor. HEROS. 1. Nil est Amore, nil, hera, est pótentius. nom vel deorum rector ipse Juppiter; sed is quoque illi gerere morem cogitur. $. MENANDRI FRAGMENTA. 2 1 Ejusà. Serm. ILXXXIX, 7 : [2) 'Eygìjv yàp £ivov τὸ καλὸν εὐγενάστατον, voόλεύθερον δέ τανταχοῦ qρονεῖν μάγα. V. 2 sic Bentl. Vulgo τὸν ἐλεύθερον δά δεῖ. Ejusd. Serm. CIV, 13 : [3] Qς oixvpòv, à và tovzüvg öUatU75 [16vm, & μηδè πιθανάς τάς ύτερ6ολάς ἐχει. Suidas: AvoXv0jvσι, τὸ καθαρτικό τινι χρήσασθαι φαρμά- xq). M. "Hpoï* [4] 'ETtiqgpμάxeUo', δ γλυκότατ', άναλυθεῖς μόλις. Sic correxi ex Zonaræ Lexico, ubi- êtigo pμάzeugo, Y). Suid. άτιμαρμάκευσον, Ύλ. Ceterum de magicis incantatio. nibus loquitur : Tu qui modo magico, quo tenebaris , vinculo solutus es, iterum x o. 00. 0 g ( q) te purga : hoc enim est ἐτιφαρμακεύσασθαι. Ammonius p. 137: "Ia0i xaì y%vog x£ διαφάρει: ... xαι M. "Hρωί- [5] Eö io6v, x3yò τοῦτο συγχωρήσομαι. Athen. X, p. 426, C, ubi de variis vini miscendi ratio- nibus agitur : M. èv "Hptoi- [6] Xoùc xexpop.£vou s/ v »/ er. • oiyoυ- λα6ὸν ἐκτιθι τούτον. Gramm. in Bekkeri Anecd. Gr. p. 1262 : Attò δέ τοῦ θη- λυχού τοῦ ταῖς γίνεται ή τΣιδέσχη χαί αί ταιδίσχαι τόν τται. δισκόν, τεριστωμένως ός μονογεγός' [7] « Töv τταιδισxöv τινι δούς , » τταρά Meyάνδριρ ἐν τφ "Hρωί. (3) AIX. Obiter Menandri Thaidem commemorant Athen. XIII, p. 567, C, ubi fabulas enumerat, quibus meretricum mo- mina ab auctoribus indita fuere; et Alciphro Epist. II, 4, 135, ubi Glycera Menandro suadet, ut eas ad Ptolemæum afferat comœdias, quæ hujus Dionysum maxime juvare queant, είτε Θαίδαέ , είτε Mvgoûμενον, είτε Θρασυλέοντα zτλ. Legendum Θαῖδα. Præterea Martialis est epigramma in Menandri Thaidem, lib. XIV, 187 : - Hæc primum juvenum lascivos lusit amores; nec Glycere , vere Thais amica fuit. De quo videndus Gronov. Observ. in Scriptt. eccles. cap. 2, p. 28. Ommino magnam celebritatem adepta videtur hæc fabula, in qua famosissimi nominis meretriculam ita Suis artificiis utentem introduxerat poeta, ut, quum cu- jusvis gemeris homines mira, qua pollebat, blandiloquen- tia ad se allexisset, neminem tamen constanti amore pro- 9) Bonum virum esse decuit nobilissimum : ingenuos animi semper generosi addecent. G. 3. Hei mihi quæ sola talibus mergor malis, quorum fidem omnem superat ipsa immanitas. G. 5. Ne mescias, et ipse concedam hoc ego. 6. En temperati congium Sequeretur, sed illud unice spectaret, ut, quos callidissimis fraudibus et venustatis illecebris irretiisset, pecunia emungeret et emunctos excluderet. Luciam. Rhet. praec. p. 13: 'Ύτομειδιάσας τὸ γλαφυρόν ἐχεῖvo zzί άτταλὸν, Aύτο- 0αῖδα τὸν χωμικόν, h Mz}0άχην ή Tλυzéρον τινά μίμησάμε- voς τό ττροσηγεῖ τοῦ φ0ÉYματος. Propert. II, eleg. 5, 3. Turba Menandreæ fuerat nec Thaidos olim tanta, in qua populus lusit Erichthonius. Idem IV, el. 5, 42, loco e Menandri fabula (non temere suspiceris) expresso : Nec te Medeæ delectent probra sequacis : nempe tulit fastus ausa rogare prior : Sed potius mundi Thais pretiosa Menandri, quum ferit astutos comica moecha Getas. In niores te verte viri : si cantica jactat, i comes et voces ebria junge tuas. Janitor ad dantes vigilet; si pulset inanis, surdus in obductam somniet usque seram. Nec tibi displiceat miles mom factus amori, nauta mec attrita, si ferat æra, manu ; aut quorum titulus per barbara colla pependit, cretati medio quum saluere foro. Aurum spectato, mon quæ manus adferat aurum. In his multa apte comparari poterunt cum Philostrati Epist. LXVIII, p. 947. Pretiosam vocat Propertius Thai- dem, utpote noctes suas magno vendentem, quamquam non minus recte de pretioso ac splendido, quo a Menan- dro in scenam producta fuerit, corporis vestiumque cultu intelligas. Tunica ad talos demissa Menandri Thaidem in scenam prodiisse, discimus e Varronis fragmento apud Nonium Marcellum s. VV. Demittere et Tumìca : « Quum eliam Thais Menandri tumicam demissam habeat ad talos. » Plutarch. Mor. p. 19, A : “O Méyανδρος ἐν τά ττρολόγφ tìjg 0œçòος ττεττοίηxey* [1] 'Ey.où g èv ούν άειδε τοιαάτην, θεὰ , 6paasiav, όραίαν δέ xαι τιθανῖν άμα, r^o rs» V άδιxoùgory, àTtox\είουσαν , αίτοῦσαν τUxvà , μηθενός ἐρᾶσαν , τροστοιουμév^v δ' άεί. Paulus Apost. Epist. priore ad Cor. c. 15, v. 33 :— [2] φθείρουσιν %0^ χρῆσθ' όμιλίαι xακαί. « Memini me in uno ex vetustis exemplaribus N. T. le. « gere hæc verba margini adscripta: Meyάνδρου τοῦ κωμι- « xoù Yγέδμη ἐν Θαδία, ubi tamen merito quis suspicetur « scrib. potius ®®ôt : ac certe (ut verum fatear) prope- « modum oculos fugiebant postremæ hujus vocis literæ.» H. STEPIIANUS in Comic. gr. p. 351. Menandro tribuitur — * - vini : sumtum ebibe. 7 e. Puellarum alicui dedit. - • THAIS. 1. Nunc illam talem cane, quod te veneror, dea, ferocem, sed pulchellam et illecebriloquam ; injustificam, clusiforem, poscimummiam , et meminamantem, semper simulantem tamen. G. 36. 22 MENANDRI FRAGMENTA. etiam ab S. Hieronymo; sed Euripidi a Socrate H. E. III, 16. Tertulliamus Ad uxor. 1, 8, Wertit : Bonos corrumpunt mores congressus mali. Æliam. N. A. XII, 10 : 'H τταροιμία λέγει [3] * Kotâ. μυὸς άλεθρον. » MÉgy^tg: ôë o Jtjc xzi M. ἐν Θαίδι. Suidas v. KíYZ)o;:[4] «IItoyótepos zίγκλου, » ταροιμία í xéyortat M. 023. Eadem habet Photius p. 121. Harpocrat. p. 128 : [5] « Méταυλος » ἐατιν η δυταρά Xeyoμάγη αὐλλ, oό άρνιθες ήσαν. M. Θαίδι. ' G)EO φ OPOY MENH. Respexisse videtur ad hanc fabulam Alciphro Epist. II, 4, 164, ubi Glycera ad Menandrum : Moyteόσαιτο ή φρυ- syία τὰ συμφάροντα χρείσσον τῆς θεογορήτου σου xöpng. Ex quo de argumento fabulæ conjicere licet, quod indicat etiam locus apud Stob. Serm. III, 6 : [1] “O 7) £iavov voòv éyov / » »/ / o / / y e/ μάντις τ' άριστός ἐστι, σύμ6ουλός 0' άμα. V. 2 particula t' deest in codd. Pariss., qui hic et sequenti loco Θεοφορουμάνω præbent, sed Cæsareensis — évY). Ejusd. Serm. CVI, 8 : [2] Et τις τροσελθόν μοι θεὸν λόγον Kpóvov, - 2—X... 3 4. •; 3% 3^-/;/- âare , • · ëràv άποθέγας αύθις ἐά άρ/ός ἐσει */ » cr ^ ' / , • • • / / êget δ' ά,τι άν βούλα , xόων , τράδατον, τράγος , / 2 Q\ / 2 *• τοίει με τλλν άνθρωτον άδίκως εὐτυχεῖ xxxöς τε τράττει τούτο τὸ ζῶον μόνον. c. / e/ » / :y O xp%τιστος έττος èTtig £)£ατάραν εχ£t 10 ἐτάρου 0ερατείαν άγαθὸς άν yéy^ xóov, • r• r- • / Évrip.6vepos éi τοῦ κακοῦ xUyòς τολό- » \ *-* > e / •,• άλεxvpvòv γενναῖος ἐν ἐτάρα τροφά 5 Éotiv, ό δ' άγενν}ς xα\ δάδιε τὸν xp£{ττονα. 'Av0ooToc &v % yonovòc , eùyevhc go68 £ $ ; , % % sos, sygyns, gooo«, 1δ γενναῖος, οὐδêv άφελος ev τφ vuv ysysv / » a • ® • • -• THESAURUS, 1. Quibus est juventus ac divitiæ dapsiles, amori hos jubeas indulgere comiter. Nam qui in senectam rem ampliando differunt. solvunt usuras otiosi temporis, G. 24 MENANDRI FRAGMENTA. v. 1 obscurus. Συνουσίας pro τῆς οὐσίας Geelius, reliqua nom emendans suis comatibus. "Oaotq omittit Cod. Paris., qui hic et in seq. fr. pluralem in titulo præbet. V. 2 fort. leg. ττροστάττω. V. 4 Bentl. τροσατοτίνουσ' άωρίας τά- xovg. Vett. edd. όραίους τ. Ibidem 18 : [2] IIoXXoig δτ£xxzvg' ἐστ' ἐρωτος μουσιxfi. Ejusd. Serm. LXIV, 18: . [3] “Orov δ' ἐρόντος τόλμαν άφάλης, oἰχεται , εἰς τοὺς ἰαλάμους τε τούτον ἐγγραφs. Photius Lex. p. 399 : Στράγγα. M. 0 magvpó* [4] “Agitos ἐττά μΊνας, ύδατος στράγγ' ἐχων. Posteriora sunt ap. Etym. Magm. p. 729, 43. Suidas : [5] «Kz»0&0ov μελάντερο;, » ταροιμία. M. Θη- gσυρό. KαίΤχέγ0άρου σοσότερος, ἐτί τὸν τογηβόν χαι χα- xo%0ov. Phot. p. 98 : « Kαγ0άρου ao?óτερος , » ταροιμία. M. 0mgovpó. - — =• © © © em —— () PA XIYAE £2N. Commemorant hanc fabulam Alciphro II, 4, cujus verba v. in Thaide, et Julianus Misop. p. 349, C, quem locum in Dyscolo posuimus. Ex postremo hoc certe disci- mus, militarem hanc fuisse fabulam, in qua Thrasyleonti, militi jactatori, primariæ partes demandatæ erant. Ad eandem fabulam respexit Plutarch. Moral. p. 1095, D. Expressa inde videtur Turpilii Thrasyleon. Stobæi Serm. XXI, 5 : [1] Kατά τόλλ' άρ' ἐστιν οὐ xαλός είρημévov cræ,* \ <¢ τὸ γνῶθι σαυτὸν χρήσιμότερον γάρ ήν τὸ γνῶθι τούς άλλους. V. 1 legebatur τόλλ' άν ἐστι. Correxit Porson. Ejusd. Serm. LIX, 9 : [2] “O δεύτερος τλοῦς ἐστι δήτου Xεγόμενος, άν άτοτύχ τις τρότον, ἐν κόταται τλεῖν. V. 2 τρότον deest in cod. Par. Sensus, mi fallor, hic est: se- cunda dicitur mavigatio, si quis priorem, q^tam, vt mice velorum auæilio fretus susceperat , mimts prosperam, eæpertus , ìm altera, remorum, αιιαilium, sibi adjungit. Cui favet Schol. Plat. p. 381. Si ad άποτύχη subauditur oῦρίου secumdum locos Eustathii p. 1453, et Suidæ v. Aεύτερος τλοῦς, vel simile aliquid, hæc sententia erit : se- cunda, dicitur mavigatio, si q^tis imitio vemtum mimus prosperùm eæpertus, remorum auæilio uti cogilur. Fort. leg. άν άτοτυχόν τις τρότον ἐν κάταις ττλάη. Harpocrat. p. 177 : Φιλοσοφεῖν άντί τοῦ τονεῖσθαι, φά- oxety (άσχεῖν ?). . . Θρασυλέοντι' [3] φιλοσοφεῖ δέ τού0', άτιος xgvo Tpóstov tòv γάμον. Emendavit Bentl. Vulgo χατατράδηται, quod est etiam ap. Photium Lex. p. 473, Suidam. et grammat. Crameri Anecd. Vol. 2, p. 500, 4. Athen. VI, p. 248, A : M. δέ τὸν άχρηστον χαι μάτην τρεφόμενον σιτόκουρον είρηκεν ἐν Θρασυλέοντι ούτως' [4] (S26) Öxy^gòς τάντα μάλλον σιτόκουρος όμολογὸν ταρατράφεσθαι. Sic Porsonus. Vulgo deest ός, et inter σττάχουρος et δμο- λογόν inseruntur verba άθλιον άχρηστον εἰς γῆν. Gramm. Seguer. p. 399 : Avêqγγεν ούχι ήγοιγε, χα\ άγεύγετο λέγουσι. Koi 0poraU)£ovtt Y % δ: «“H δ' άνάργε την 0ÜøÇy. » Conf. ad Thessalae fr. 4. Scribendum videtur : Kαί [Méyανδρος] θρασυλάοντι ß': [5] « Hò ò' άγὰργε τὴν θύραν. » .- • _ * _ . - - IE PEHA. ~Hac fabula Menamder mulierem quandam induxisse vi- detur, liberaliter illam quidem educatam, sed supersti- tionis contagio, communi istius ætatis morbo, adeo con- taminatam , ut conditionis suæ prorsus oblita inter Cybe- les sacrificulas momen profiteretur suum, et denique eo temeritatis et impudentiæ procederet, ut per vicos et plateas libere vagata æris tinnitu et cymbalorum sonitu quiquid vellet a deorum Matre se impetrare posse jacta- ret. Cui poetam Rhodes momen indidisse docent fra- gmenta. Justin. De monarch. p. 29, E : [1] Oύδεῖς δ' άνθρότου θεὸς σάζει, γόναι, £τάρου τὸν ἐτερον εἰ γάρ ἐλxet tòv 6εὐy τοῖς xuy.6%λοις άνθρωτος εἰς δ βούλεται, e ipsa ę es.* » / er- s e* Age Ö ^TOU^TO TCO 10)V 5Cj^tt. μεζων voû 0eoù. 2. Amoris incitamen cantillatio est. 3. Si amanti confidentiam abstuleris, perit ; inter hebetes hunc frigidosque censeas. G. corr. 4. Sine cibo menses septem, aquæ cum guttula. 5. Cantharo nigrior (al. callidior). — -* *-»«*-®@ <=. — THRASYLEON. 1. Multas ob causas non probo sententiam, Te nosce : multo rectius dictum foret, Nosce alios. <& G. 2. Hoc est quod dicunt Altera navigatio, si male successit primum, ut remis naviges. 3. Id philosophatur, ut conficiat nuptias. 4. Quam piger, cunctator, frugiperda, confitens se ali immerito suo. G. 5. Hæc aperuit januam. —• o • o<=——— SACERDOS. 1. Nunquam hominis opera alterius hominem sospitat deus immortalis : namque si quo vult deum homo perductat creperis tintinnabulis, i tantum qui pollet, ipse jam major deo est. 1 MENANDRI FRAGMENTA. - 25 `AXX' ἐστι τόλμής xαι βίου ταῦτ' άργανα εόρημ£ν' άνθράτοις άναιδάσιν , 'Pöδη, εἰς xαταγάλωτα τό βίφ τετλασμόνα. V. 5. Bentl. conj. 3fo 3 ταῦτ' άργαγα. Sed βίου (victus quæremdi causa) etiam Clemens Alex. Protr. 29, p. 22, Sylb. : II6\iv δέ (Menander) ἐν Ίερεία τό δράματι, χαλε- παίνων πρὸς τ)ν συνήθειαν, διελέγχειν τετράται τὸν άθεον τῆς τλάνης τύρον, ἐτιφ0æYYόμενος ἐμφρόνω3* Ei Yάρ. . . εύ- ρημέν' άγ0ρύτοισιν. Stobæi Serm. LXXIV, 1 1 , sine fabulæ nomine : 5 [2] Toùς τῆς γαμετῆς δρους ύττερ6zívetc, Yúvat, » / t}ν αὐλ{αν- τ$ρας Yάρ αύλιος θύρα άλευθέρα ^yuvotxà vevög tat' oixtorq; / rò δ' ἐτιδιδxsiv εἰς τε τ)ν όδόν τρεχειν , / £τι λοιδορουμ£y^v , xUvös $at' ἐργον , 'Pööm. V. 2 vulgo διὰ τὴν αὐλάν. Cod. Par. διὰ τὴν αὐλάν λίαν, quod ad gemuimam scripturam ducit. Zenob. V, 39 : [3] « *Oyoυ τταραχόμεως. » Méμνηται ταύτης M. èv 'Iegefq. ... ἐπί τὸν χαταγε}αστάς συκοφαντου• μένων, • — => ©@© •=———— IMB PIO I. Stobæi Serm. III, 9 : Oùx èατιν οὐδέν, τότερ, èv àv0póτου φάσει μεῖζον λογισμού- τά διαθάσθαι τράγματα Éxogvös éστι xαὰ λογίσασθαι κατὰ τρότον \ / άρχων, στρατηγός, ήγεμόν δήμου, τάλιν %u6ουλος ό διαφόρων ) δ τάντ' ἐγει gύμοουλος' ο οιαφερων λογισμφ τα 7£t. V. 3 xαí omittunt codd., ut τὸ legemdum statuas, de- leta distinctione post Xoytag.où. Videndum enim ne tertio versu mova ordiatur sententia, a priori illa sejungenda. Cæcilius hanc fabulam latine reddidit Imbriis. IIIIIO KOMO X. Diogenes Laert. VI, 83 : 'Eyéyeto öë (ô Móywy/.og) άγήρ Sed victus instrumenta et confidentiæ hæc sunt, hominum impudentium molimina, ludibria vitæ denique humanæ, Rhode. G. 2. Excedis, uxor, terminos uxorios, • quando atrio progrederis : mam limes domus matronis gravibus atriense est ostium : at insequi ultro et excursare in publicum , Rhode, et differre pipulo, id vero est canum. G. 3. Ob asini prospectum (accusatus. Proverb.). •*- -*- — IMB R II. In ætaté homimum nil, pater, præstantius ratione est et consilio : nam res qui ordinat, viasque agendi recte disponit, sibi est princeps , imperator, consiliarius, tribuntis plebis: cuncta habet cui mens adest. G. êλόγιμος, ός και Mévœvδρον αὐτοῦ τὸν χωμιχόν μεμγήσύα: äv twv Yoῦν τὸν δραμάτων, ἐν τά Ίττοχόμω, ἐπεν αύτως: [1] Máviy.6g ttg %v άνθρωτος, ὸ φίλων, g0gò:. άδοΧότεοο {αν δά τήοαν οὐκ ἐγω; 3οτερος, μιαν οε τηραν ουκ ε/ρων, \ cæ «* •* • r» • τῆρας μάν οῦν τρεῖς' άλλ' ἐκεῖνος άμά τι 2. ^ 4. .? $ » ¢, \ 2 V V v / É¢0£/3ατ' οὐδέν εμ.φερες, μα τον Aία, I. ervo ά τὸ γνῶθι σαυτὸν, οὐδέ τοῖς βοωμ£vot p Y tòv , οὐδέ τοῖς βοωμ£νοις / «-• r*\s e«* cæ-* ^toutouq* ότερεῖδε ^cc/J0' 6 τροσαιτων x% δυτόν. v V * * ** *v* τὸ γὰρ ότολήφθέν τύφον είναι τάν ἐφη. V. 2 codd. Steph. άδοδότατος. Seqq. ita Bentl. resti- tuit. Cod. Flor. μίαν οὐx. V. 3. vulgo άλλὰ zαι ἐχεῖνος άλματι, sive, ut cod. Flor., δήμά τι. V. 6 υττερεῖδε Scaliger pro ύτἐρ δé. - Pollux X, 80 : Eg^ytov ôè oi τρίποδες..... τριτόδια, ός ἐν Ίττ^χόμφ Mevávδρου: όστερ και V €\) / / V / [2] T& δ' ἐx μάσου τριτόδια χαι τραγήματα. Ibid. §. 98: 'Ύτδφαυλοι δέ οί ἐν Ίττοχόμφ Mevávδρου [3] « τηγαγισμοί. » -— -— = — • * •- - -• ÎÇANH (I) OP OX. Stobaei Serm. XXII, 30, 31 : [1] Tò γάρ τροθύμως μ% '7to%% âv eùtv/jg. Eύδαιμονία δ' είωΟ'ίτερηφανίας τοιεῖν. Prior versus ita legebatur, τὸ γὰρ ττρ. μητονήσεν εὐτυχησεν, vel εὐτυχεῖ, secundum duos codices Schowii. Quod mi- nime congruit titulo Stobæano ττερί ύτερονίας. Dedimus emendationem Jacobsii. Secundum v. incerto poeta tri- buit Grotius, Trincav. Euripidi , Memandro Schowius, qui tamen umcinis inclusit. Legebatur autem εὐδαιμονί' είω0ey, quod correxi. Ejusd. Serm. CVIII, 30 : [2] Aλογίστου τρόπου άτύχημα φεύγειν ἐστίν οὐκ αὐ0αίρετον. Suidas s. v. 'AvtâÄ}αγον : M. Koym póøçp* EQUISO. 1. Fuit olim Momimus, sapiens, mi Philo, ignobilior, cui pera una quidem non erat, at enimvero tres : ille effatum protulit mihil mehercle simile istis sententiis , puta, Te ipsum nosce, et quæ decantata eiusmodi : contemsit hæc mendicus ille et sordidus : opinatum omne nil nisi fastum credidit. 2. E medio tripodes et bellaria. 3. Sartagines. CANISTRUM FER1ENS. 1 T Factus beatus, animum serves beneficum. * Felicitas superbiam amat inducere. 2. Infortunia inopina fugere non est im nostra manu. G. 26 MENANDRI FRAGMENTA. [3] *Eòsito ygjggt t))v σεαυτῆς θυγατάρα άvτάλλαγοy. Xfiog: 'Exoùo' άδελφή χτλ. Ita Valck. pro vulg. άγτάλλαγον χήραν ἐχοῦς' χτλ. Quod confirmare videtur Lex. Seguer. p. 407. Suidas s. v. 'ATroxpivêïto, et Lex. Seguer. p. 429 : [4] “O δ' άτοxpivsitat, xàv êýò λόγοιμί σοι. Harpocrat. p. 18 : Aîåòvêîg..... èzασμ.φδοῦντο εἰς β)&- σφημίαν , άφ' οὐ χαί τὸ κακός λόγειν, [5] (( Ori$toysύεσθαι » άλεγον. M. êv Koym®6ρφ. •*= • «•• — • KAPINH. Obiter hanc fab. commemorat Athen. IV, p. 175, A : Mymuoveóει τόν [1] « Y£YYQtov » αὐλόν ... MI. êv Kαρ{γη. Gingras tibias quo mcxu Menamder hac fabula commemo- raverit, non obscurum esse potest cogitanti, Kopfvo; Græcis dictas fuisse præficas e Caria adscitas, quæ sub tibiarum aliorumque instrumentorum sonitu lugubres modos cantarent. Cæcilii Carina e Menandrea haud dubie erat expressa. Stobæi Serm. XXXII, 7 (sine fabulæ indicio in cod. Paris.) : . [2] *0 μεγάστη τὸν Θεὸν vύν οὐσ' 'Ayz{δsi', εῖ βεὸν xαλεῖν σε δεῖ. s* / - cr^* e^s δεῖ δά τό xpστοῦν γὰρ νῦν voμίζεται θεὸς: 2„? £! / s ) e/ .S! -* ê?' ögov ßαδίζεις, ἐφ' όσον ἀειν μοι δοxεῖς. Contumeliae et Impudentiæ famum apud Athenienses COmmemorant Cicero et alii. Suidas (et Lex. Seguer. p. 380): 'A\úgtov, τ\oxfov yévog τερι τὸν τράχηλον. M. Kozρίνω (sic). [3] IIερι τὸν τράχηλον άλάστόν τί σοι δότιο. KAPXHAONIOX. Non probabile est ex hac fabula Plautum expressisse Pœnulum suam : licet ille in Prol. 53 sq.: Carchedonius vocatur hæc comoedia, p. latine Plautus, patruus Pultiphagomides. Athen. IX, p. 385, E : M. Kopyrjöovtq): [1] 'ETtiOvg.1%αας τὸ Bopéα λι6αν{διον 3,11,4 ὐδάν ἐλαδον ἐυλ $? o pagtov ουοεν ελ&οον εφησων φακήν. Ita Bentl. correxit vulgatum ἐπι0vg.fac.3 tó Bopἐα τδιον διμάριον οὐδὲν χτλ. Jn novissimis verbis Heringa : οὐδέν ÉXo6ov' £%αυ φακήν. Eustath. ad Hom. p. 1412, 14: "Oτι δέ τῆ μήτρά άνάχ€ίται *, trepi τόν ταίδων άχριάς είδησις δηλΟί χαῖ Méyανδρος' [2] Aότὸν γὰρ οὐδεῖς ἀδε τοῦ τότ' ἐγévsto, άλλ' άτονοούμεν τάντες λ τιστεύομεν. Quem l. huc retuli propter Stob. Serm. LXXVI, 1 1, ubi v. 1 e Menandri Kooy. citatur, sic male editus : αὐτὸς γὰρ oῦδεῖς δίδε ττός ἐγένετο; IIÖ3 {Cot' ἐγάνετο in eodem Menan- dri loco habet schol. Odyss. I, 215. Photius Lex. p. 167 : Attvêpa mς, είδος ἀδής. M. Xα)xn- δονέφ* [3] *Aêovto Xttvágary άτ' άρίστου τάως, * * Eadem ferme habet Suid. s. v. et Apostol. XII, 7. Corrig. Kαρχηδονίω. - Stobæi Serm. IX, 17: [4] Tò xαλός ἐχον του xpsivtöv ἐστι xαι νόμου. * Stobæi Append. Flor. p. 35, 17: [5] 'Epyov èx τολλοῦ χρόνου άνοιαν άμάρα μεταστῖσαι μιά. *Avovgy scilicet aliemam. Non probamus Jacobsii rationem άνοι' ἐν ήμ.. legentis, hoc sensu : Dementia est, longi temporis opus uno die immulare velle. Pollux X, 37 : M. êv KoQχηδονίφ xéypnto: tú övöματι [6] « άσχοτυτέγm. » $chol. Aristoph. Vesp. 1493: [7 ] « Méαατος » άγτι τοῦ μέσος. M. Kopynòovtotg (sic). Denique Toupius versum proverbialem, quem Suidas v. Xρεία omisso auctoris n0- mine servavit, 3. Rogabat ut ei filiam concederes tuam mutuam. 4. ! Quod respondebit, et ego dixerim tibi. 5. Æxonensium more calumniari. <-- PR Æ FIC A. 2. O dearum maxima nunc Impudentia, si te fas dici deam : at fas : nam nunc quod regnat, mos numen vocat: quo processisti, quoque procedes adhuc ! G. 3. / Circaque collum tibi dato catenulam. CARTHAGINIENSIS, 2. Adolui Boreæ thuris quidpiam : tamen pisciculum nullum cepi : lentem igitur coquam. 2. Nemo se novit quo sit exortus satu, sed suspicamur universi, aut credimus. G. ¢ * 3. Canit Lityersem interea post prandium. 4 Quodcumque rectum est, id plus lege ipsa valet. G. Ex multo tempore insaniam sanare haud facile una di3. * - 6. Lagena coriacea. 7. Medius. MENANDRI FRAGMENTA. - 27 [8] Xpe(z διδάσκει x&y άμουσος í αοφὸν Kαρχηδόνιον , recte huc retulit. KATA\["EYAOMENOX. Stephan. Byz. p. 205: Mó)ασα, ττόλις Kopfo g tò É6yizòv [1] « Mv) Ora eóς, » ός M. Koztoz'/ευδομάνω. Antiattic. p. 97: [2] «'ETteTtózetg ey.) M. Kovo/eUöog évqy. Schol. Plat. p. 365 : [3] « 'ITTEEîq τροχαλεῖσ0αι εἰς τε- δίον, » étì tòv τοῦς ἐν τισι βελτίους χαι ἐπιστήμονικωτάρους σύτόν είς άριν ττροxoXovg άνων. II}άτων χαί M. Kατσφευδο- eyq). Suidas : [4] « Tòv άφ' tepôç Yραμμής , » ἐν τῆ τόν τεττόν ταιδιά.... M.TKαταφευδομάνφ. Eadem Phot. p. 437. Pro- verbialis erat locutio zwεἰς τὸν άφ' iepäg de iis qui ex- trema periclitarentur. a. KE KD Y (f) A AO X. - Athen. VI, p. 245, C : "Oτι δ' jy É00ς, τούς γυναιχονό- μους ἐγοράν τὰ συμττόσια, χαι ἐζετάζειν τὸν χεz)'|J.£vtov τὸν άρτ0μὸν, εἰ κατά νόμον ἐστί, Ttp/.oz}jg φησίν ούτως' ... \{3- vσνδρος δ' ἐν KexQvgó\@* - W • / \ V • / [1] IIσρά τοῖς γυναικονόμοις δέ τοῦς ἐν τοῖς γαμοις • • … / διαχονσύντας άτογεγράφ0αι τυθόμενος / / / / ταντας μαγειρους xxtx vöy.ov xozwóv τινα , f. - / / V $yc. tUv0&vovtov τούς χεχλημ£νους ἐὰν / e^ » er• / τλείους τις άν ἐδεστιν ἐστιόν τάγη, V - ê\0òv... Suidas v. Atgew : ... ἐπι τράττεφαν. M. Kezρυφάλφ' •w ^^ c a* v • ) 4* τοῦ ταραχειμάγην άφελεῖν τ}v [2] Eit' sú0ύς ούτω τχς τρατζας αἰρετε, μύρα, στεφάνους ἐτοίμασον, στονδὰς το{ει. Eadem habet Lex. Seguer. p. 358, ubi postrema pars ita descripta legitur : / / - / μνρω, στεφάνους £τοζμασον, στονδὰς * * * TTOt? Qoy..... Athen. XV, p. 691, A : No 2δίνου μόρου μόμγηται M. £v Kg%v%άλφ ούτως' 'Hò τὸ μόρον, ταῦτον ήδύ- τός γὰρ οὐ; vάζόνον. Recte, ni fallor, Jacobsius: / < V v • [3] α'. {23 íôù τὸ μόρον, ταιδίον; 3. “Hêù- trô; » / où yàpòyov; [γὰρ οὐ ; Possis etiam oùx ?jìó Ye τὸ μύρον ; vel ηδύ γε τὸ μύρον , ὸ τταιδίον..G. Dindorf.conjecit τΖιλάριον. Stobæi Eclog. phys. vol. I, p. 200 ed. Heer. : [4] Taövög.zvov ημΊν άφανάς άν συλλαμ6&vst. De sequentibus ap. Stob. versibus duobus v. in T{τθq. Athen. VI, p. 241 , E : Mymp.oya %ει δ' αὐτοῦ (Philoxeni Pternocopidis parasiti) xCj MI. êv KexQvgάλω, αὐτὸ μόνον [5] « TÌvepyozotíôz » αὐτὸν zαλόν. ibid. p. 243, A: Kαῖ M. [6] αὐτοῦ(Chærephontis para- siti) μνημονεύει ἐν Kezρυράλφ. Schol. Plat. p. 381, de proverbio [7] «δεότερος τλους: » êg:rjaO^ tzότης χαι M. KexQugάλφ. Jbid., p. 394, de proverbio [8] « άτὸ μηχανῆς θεός. » M. Θεογορουμάγη και KezgUgάλφ. - Suidas V. [9] « A6υςτάχm, » ότότριμμα ßøø6αρικόν. 'Eat. zαι ἐν Kezρυμάλφ Meyóyδρου τούνομα. Eadem habet Lexic. Seguer. p. 323. - • o- »®«*>a — KIG) APIXTIHX. Plutarch. De tranquill. p. 466, B: Toùç μάν γάρ άφω- ptaplévtoc ἐνα βίον άλυττον νομίζοντας ... izανός δ Mévœvδρος ύττομιμνήσχει λέγωγ* >/ v • [1] “Qμην ἐγὸ τούς ττλουσίους, ό φανία, - \ v / / o / oîç £) tô δανείζεσθαι τρόσεστιν, οὐ στάνειν 8. IDoctum concinnat usus Pœnulum quamvis indoctum. - -• o © o •-— CALUMNIANS. 1 • Mylasensis. 2. Cecideramus. 3. Equites provocare in campum. 4 Calculum a sacra linea (movere). VITTA. 1. Comperto jussos legis præscripto novæ apud Censores nomen profiteri suum coquos quorum opera famularetur nuptiis, interrogandos num quis convivas sibi vocasset plures, lege quam permittitur, profectus..... G. 2. Inde ilico sic mensas tollite; unguenta fer, coronas; tum libaveris. 3. A. Quam suave unguentum, puere! B. Suave est : non nardinum est? [quippeni ? 4. Casus, quamquam inconspicuus, nos multum ju- [Vat. G. 5. 6. (Pernarum concisorem [id est Philoxenum] et Chære- phontem parasitum memorat.) 7. Secunda mavigatio. 8. Deus ex machina. 9. Abyrtace [condimentum, barbaricum]. FIDIC EN. 1. Ego autumabam divites', o Phania, in ære vivunt qui suo, nec noctibus 28 MENANDRI FRAGMENTA. / • €\ \ / s/ / τάς νόxtorc , οὐδά στρεφομ£νους άνω κάτω »/ / e W\ \ v ••• / oiy.ov Xéyeiy, jôùv òè xαι τράόν τινα e/ / 5 \ er** er*a» ὐτyoy xαθεύδειν, άλλὰ τὸν ττωχόν τινα: 5 \ V V \ / / vUvì òè xαι τοὺς μακαρίους καλουμévovg ύμάς δρά τοιοῦντας ήμίν ἐμφερῖ. 3A ) o I \ 4- ^- XÜ ga V ß{ ô Ap' ἐστι συγγενάς τι λότη και βίος; soὸ βίω συνεστιν, ἐνδόέω βίω τρυφερά βίφ συνεστιν, ἐνδέφ ßíq 10 ttc; ty. άτδοω συγxαταγηοάσχει θίω ταρεστιν , ατορφ συγκαταγηρασκει ριφ. Ap. Plut. desunt verba άλλὰ τὸν πτωχόν ... ἐμῖν ἐμφερή. Supplevi locum e Stobæi Serm. XCVII, 13, ubi idem, sed tribus ultimis versibus omissis, locus servatus est. V. 7 Gcelius malit τογοῦντας. Versum 8 Slob. habet Serm. XCVIII, 54, unde fabulæ indicium petitum est. Quem versum per interrogationem extuli. Diogen. Laert. VII, 68: *Eati ôë zαι ἐτατορητιχόν τι, δ εί λόγοι τις άτοροίη άν' Αρ'.... 3ίος; - Stobæi Serm. XCV, 2 : v p. / er* reg* / e, / [2] Tò xovgóτατόν σε τὸν xαz$v τάντων δάκνει, / ' / ' \ r• ) o _ _ / ¢· / 3 -A . . ? • τενία τί γάρ τοῦτ' ἐστίν; fic yévott' άν εἰς / / > v e v\ / φίλος 30^0 fiazς ἰατρὸς δαδίως. Respexit ad hunc locum Plutarch. Divit. am. p. 524, E. Ejusd. Serm. IX, 18 (ubi Ki0x0tato ίς): [3] Ei toùç άδιx^0Éytozg, τάτερ, φευζούμεθα, τίσιν άν βοηθῆσαιμεν άλλοις δαδίως ; ?) 7] {^•c. v/\OUÇ £q; Q. » Ita tres codd. Schowii pro βοηθήσοιμεν, quod temet cod. Paris. Í})idem 19 : [4] Tò μηδέν άδικεῖν ἐχμαθεῖν γάρ, δ Aάχης, άστεῖον ἐτιτηδευμα xptvto tö 3ίφ. Athen. VI, p. 247, F, de voce οἰκόσιτος agens : M. ëv Κι0αριστî* [5] Oùx oixoaftoUs voός άxpoωτάς λαμ6%vsig. Quæ ipsi illi x*0αριστή dicta fuisse suspiceris. Eodem traxerim hunc locum ap. Athen. XII, p. 510, A : M. δ' ἐν Kw0αριστῖ ττερί τινος μουσιχευομένου λέγων φησί* [6] φιλόμουσον ἐiv' αὐτὸν τανυ, o / *) o / / ) o / âxoόσματ' εἰς τρυφήν τε ταιδεύεσθ' άεί. Ubi vereor me infinitivi pendeant ab Athenaei qymai. Stobæi Serm. CX, 9 : [7] Oάτω τι τράγμ' ἐστ' ἐτάτονον τὸ τροσδοx&v. Ejusdem Eclog. phys. vol. I, p. 212 Heer. : [8] 'Qq Ttotxf)\ov τράγμ' ἐστί xαι τλάνον τύχη. Photius Lex. p. 386 : Σχαῖδος, ταμ{ας τις χαί διοτχητής. Maxeöovtxòv τὸ δνομα. At6t£ρ χαί M. év Kt0ggtgtî [9] « Gzo;- δον» τὸν Atóvvaov xoX£. iXNHAIA. Stobæi Serm. LXXXVI, 10 : [1] OÜóèv yévoUς yévog γάρ όίμαι διαφάρειν. άλλ' εῖ διχαί 3%=^-// ¢ v -% v, ει οικαιως εςετασεις , xCzt YVY]atoq e / 5 e W V v / δ χρηστός ἐστιν, ό δέ τονηρός κα\ νό00g. Ejusd. Eclog. phys. Vol. I, p. 196 : [2] To Utög ovóv èavtv, ός ἐoixé του, 0εός, cô%ει τε τολλὰ τὸν άοράτων τραγμάτων. Respexisse videtur ad hos versus Palladas Alex. lEpigr. 118. KO AA 3. Hac fabula Menandrum consummati adulatoris ejus- demque parasiti mores indolemque adumbrasse diserte te- statur Athen. VI, p. 258, E : KeZozpoztfiotxe ôè òg àvt μάλιστα ἐτιμελός τὸν χόλαχα MÉyoyδρος ἐν τό δμωνύμφ δράματι. Partem fabulæ in Eunuchum suam transtulit Te- rentius, quemadmodum ipse testatur Prol. 30 sq. : Colax Menandri est ; in ea est parasitus Colax et miles gloriosus; eas se non negat personas transtulisse in Eunuchum suam; coll. Domato ad II, 1, 22. Quod quonmodo factum, quantum hodie potest, explicuit Grauert. Amalect. hist. et phil. p. 160 sqq. Isti parasito, quem Terentius Gmathonem ap- pellavit, Menandrum Stratthiæ momem indidisse docet Athenaei loct:s, X, p. 434, C : 'Ettive δέ ό Άλάανδρο; τ:λzi- suspiria agere, mec sus deque Vortier, nec dicere Eheu ; sed tranquilla molliter frui quiete : illa esse pauperum mala. At nunc vos video, quos beatos prædicant, vitam cum nostra vivere æquiparabilem. Res sunt cognatæ vita et anxietudines? vitam sequuntur mollem, vitæ fulgidæ non absunt, vitæ consenescunt pauperi. G. 2. • Adeon' te excruciat, quod malorum est omnium levissimum, paupertas? quantillum est enim , amicus unus cui medendo sufficit ? G. 3. Injuria si fugimus afflictos, pater, qui sunt quibus nos ferre suppetias jubes? G. 4. Injuria abstinere qui discit, Lache, rem discit elegantem et in vita utilem. G. 5. Non auditores sumis cœmantes domi. 6. Amare prædicatur literas, et delicatas cantiones discere. (}. 7. Adeo molesta res est exspectatio. G. 8. Fortuna apprime res est et varia et vaga. G. -• 9. Scœdus [Macedonice, administrator, de Baccho]. ———— •> Q»/ δ δέ τὸν τάλαι τηρούντ' ἐνεδρεύσας τάντ' ἐγει. Ubi lemma êv KoXc/x£{α, fort. êv K6Xoxt α', quamquam qui de duplici Colacis editione prodiderit, scio neminem. Nisi huc referre velis glossam Hesychii : Ἀφοφητί, ἐράμα, $ia Gyog, xoXaxefq, ita emendatam, íjg. [Méyανδρος] Köλαzt &'. Ceterum hoc fragmentum bene convenit cum iis, quæ Gnatho Terentianus disserit II, 2; melius etiam illud ex Philemonis KöXozt citatum, in Glossis ad Hippocratis Jusjur. : Tevêt^atv- yovsùαιν, λ συγγενἐσιγ. OÜttog 'Atttxöς λέγουσιν, ός zαί Φιλήμων ἐν Κόλαχί φησιν: [6] Ἀλλ' οὐδέ γεννήτην δόναμ' εὐρεῖν οὐδόνα, όντων τοσούτων, xα\ άτείλημμαι μόνος. AI) UL ATOR. 1. . - A. Cotylarum capax decem condy aureum , mi Struthia, in Cappadocia ter ebibi, atque plenum. B. Alexandro quidem tu rege plus bibisti. A. Non hercle minus, non, per Minervam ! B. Magnum ! (Militem vel rusticum si prehenderit adulator, eum ef- fuse ridet, ut Struthias insultans Bianti, et inscitiæ ejus per laudes illudens, dicit, Alexandro quidem tu rege plus bibisti , et risu in Cyprio emoriturus.) 2. (Coquus epulonum in convivio Veneris festo dicit :) Libatur. Heus fer exta ! quonam respicis ? libatur. Sosia heus! fer! Libatur. Bene. Jam nunc infunde. Coelites deos deas cunctos precemur atque cunctas. Accipe linguam. Salutem sanitatemque ut duint, bona mobis tribuant multa, quæque adsunt bona ea prosperassint cunctis : hæ fiant preces. G. corr. 3. Coronem, Chrysidem, Anticyram et Ischadem, Nannarium denique habuisti pulcherrimam. 4. *- Gobius, elacatenes [piscis genus cetacei], et canis caudam. 5. Nemo et repente dives, et justus fuit. Est cui vectigal magnum parsimonia est: at alius cuncta insidians comparsa abripit. G. 6. Sed vel cognatum ego invenire non queo, cui tot sint : en me desertum plamissirte ! 30 MENANDRI FRAGMENTA. Terentius l. c. v. 7 : - En quo redactus sum ! omnes noti me atque amici [deserunt. V. 1 edebatur γενητ)ν et δύναμαι. Correxit Hemsterh. V. 2 όντων Luzac. ; vulgo τόν. Deinde legerim άλλ' άπείλ., vel xai τεριεῖλημμ.αι S. χαταλάλειμμαι. Ob imitationem Teren- tianam, et quia sola hæc mentio exstat talis fabulæ Phile- monis, vix dubitari potest quin recte huc sint relati hi VerSUlS. • — *©® == - KOTTABIZOY ZAI. Sic vel xoto.6%ουσαι codd. aliquot ap. Stobæum Serm. XXI, 2 : r **v\ «^» v s/ •A v / Tò yvδθι σαυτόν ἐστιν άν τὰ τράγματα V r*a» ίδης τά σαυτού xαι τί σοι τοιητ£ον. OtQ ¢ Cod. Paris. xtoto %ομ., Gesmeri margo: M. im Catazom. V. 2 είδης legendum videtur. KY BEPNHTAI. Stobæi Serm. XXII, 19 : r ■* > / s / v / [1] Tάργόριον είναι, Vegg*o;, ao gawsxz. o e-j» o oὸ τόν άναγχαίων καθ' ύμάραν μόνον «* v /*• so / / c\% sr / ö3ους, ἐλαίου, μείζονος δ' άλλου τινός. *» / » o »/ o <\) -A / 30ανασίας δ' οὐκ ἐστιν, οὐδ' ἐν συναγάγης 5 \ Q © © • •— — MIJE G) H. In hac etiam fabula parasiti partes fuisse docet Athen. VI, p. 247, E. Voce μάθη significari convivium opportune monuit Clericus ex Athen. II, p. 40, C. Athenæus VIII, p. 364, D: Θύοντες τοῖς θευές όλίγιστα εἰς τὰς 0ug{ας zαι τὰ τυχόντα δαταγόμεν, άστερ ό χαλός M. ἐν τῆ Mé0^ topi- gτησιν* [1] Eiv' où/ όμοια τράττομεν xαι θύομεν άτου γε τοῖς 0soic uèv àyooczau.£vov yε τοις ς μεν ηγορασμ δραχμόν άγω ττρο6έττον άγατητὸν δάκα, Ü); / W \ v / •, ~\ ! / αὐλΛτρίδας δέ xαι μόρον και φα) τρίας ταύτας, Θαστον, ἐγ/άλεις , τυρὸν, μάλι Q » , &Y/£^£t6, tUQov , {/.ελι , e-,• / / V. / μικροῦ το λάντου γένεται τὸ κατὰ λόγον. Aραγμόν μ$ν άγαθὸν άδιον λαθεῖν δ£xc. «* «^» • > V \ e^» - • %μάς, ἐὰν xαι xa)\tsp ^0% τοῖς 0εοῖς, / v v r\• ) • A e - \ / voότων δά τρὸς ταῦτ' άν ἐλεῖν τόν ζημίαν, «• 2 V v v e^.» e •l» ç\ / 10 τάς ούχι τὸ καχὸν τὸν ίερόν διτλάζεται; *Eyò μ$ν ούν άν γε θεὸς οὐx εῖασα τ%v 5 r• -A o \ • \ v 2 • / όσφύν άν ἐπί τὸν θυμὸν ἐπιθεῖναί τοτε, » v / •,• / e/ \ >f εἰ μ }, x«07iyi%£v τις άμα τῖν ἐγχελυν , / 15 $ycz Ko)\ty.éòòv άτάθανεν εἰς τὸν συγγενόν. nimis elatum venata Phaonem, insano æstu saliisse petra de sublimi : verum ex voto tuum , Arcitenens, in Leucadio littore fanum celebretur. 2. Qui manum pecuniæ supponit, ut nil dicat, nil agitat boni. G. 3. Deorum cura pauperes credi solent. G. 4. Imponas ignem, ædituma , jam sic uti decet. 5. Perdere. 6. Diem albam. ; Vocalis montan8 testudo. LOCRI. Ricino sanior. --• o © o •=- CONVIVIUM. 1. Annon perinde vita est ac facimus sacrum ? mam quod dis emitur una forte ovicula est, decem quam drachmis facile conciliaveris : at hercle unguentum , fidicinas, tibicinas, Mendæum, Thasium, mella, anguillas, caseum vix est talento minus ut præstimaveris. Quare nos æquum est, sacra si cedant bene, a dis accipere drachmas quod valeat decem : illarum vero in nos suscipere zamiam , qui non sacrorum nobis duplicat malum ? Ego, si deus sim, numquam possim perpeti, impomeretur aris ut lumbus meis, nisi consecratis etiam anguilla accederet, ut hinc cognatus Callimedon mortem oppetat. G. 32 MENANDRI FRAGMENTA. Priores sex versus iterum apposuit Athen. IV, p. 146, D. V. 1 sic libro IV. Libro VIII £ίτ' οὐχ άτταντα. Sensus, opinor, hic est : Non mirum est male nobiscum agi, quum male diis litemus. Similiter Zedelius interpretatur, to6vtog ev zαχός και βόομεν χαzö3. V. 3 Ms. A. άγατη- cöv. V. 5 ita lib. IV; at l. VIII legitur Mevδαῖον, θάσιον. Porsonus, Meyδαῖον, ἐγχάλεις, Θάσιον, τυρὸν, μάλι. V. 7 άγαθὸν debetur Casaubono pro άγαθόν. Tum fort. inde a v. 9 comtinuamda est sententia in hunc modum : άτου ye τοῖς 0eoig μέν άγω ττρο6. δρ. ôëzα, αὐλητφίδας δè ... zzi £)t p.ixpoú to)6vtov, Yivetz% tοι χατά λόγον, άγαθὸν λσ- άεΊν ήμάζ δ£zα δραχμῶν άδιον χτλ., h. e. « Quamdoquidem diis quidem emtam duco oviculam vix decem drachma- rum, tibicinas vero propemodum talenti, rationi profecto consentaneum est, ut nos vicissim nihil quod decem lrachmarum pretium superet a diis impetrenus, άγαθὸν ôéxz δρ. άδιον. » V. 9 άν ἐλεῖν G. Dindorf. Benll. §7Γαγε- Χεῖν. Vulgo άγελεῖν. V. 1 ! Reisig. όν Υ ό θεός, si ipse ille deus essem, cui sacra faciunt. Callimedon Orator erat idemque lurco famosissimus. - Athem. VI, p. 243, A : χαί M. αὐτοῦ ( Chærephontis) μymgovsúει ἐν KexQvgá\φ' ... èv ôè Mé0%' > V \ ON / | e [2] *Eyè yàp διάτρψεν δ / > r-* • e v, / xoy%£%vog άνδρόν Xατρεφάν, ἰερὸν γάμον / φάςxων τοιήσειν δευτάραν μετ' εῖxáôz ervo ev- ? / xo 0' αὐτὸν, ίνα τῆ τετράδι δειτνὰ ταρ' ἐτάροις' «^u» ræ_s •* ιμόλε, άγα0ὸν , άτου τι μλ τρόσεστι και xαxóv. Tuv) τολυτελός ἐστ' άχληρόν, οὐδ' ἐς a^* v / - ζήν τὸν λα66y0' ός Βοόλετ' άλλ' ἐνεστί τοι o V 2 ) •o r\• • QN so / ) > p. άγαθόν άπ' αὐτῆς, ταῖδες · ÉX06vt' εἰς vögov \ - / er• 10 τὸν ἐγοντα τοιότην ἐ0spóτευσεν ἐπιμελός, άτυχοῦντι συμτοράμεινεν, άποθανόντα τε É0g] A. X so / / \ / ^ • [4] Eogogy δέ τεντέxtg t?jc %y£ρας, 5 e. êxUμόέλιζον δ' ἐττλ 0ερέπαιναι xóx), αῖ δ' άλάλυζοy. Pro όλάλυέον fort. όλάλυττον scribendum, quæ forma ἈIenandro tribuitur a Photio p. 240, nisi i§ ad alium locum respexit. Coracs, xàyo)ö)v%oy. Prior locus an iti- dem e Misogyne ductus sit, dubitari potest. Quod supra dicebam, Simylum tantum in uxorem com- cepisse odium , ut quoquo modo eam vexaret et oppr0- };iis cttmularet, id verum esse ex eo intelligitur , quod iila se injuriarum dicam ei intenturam minátur. Lócus exstat ap. Priscian. XVIII, p. 1192: Attici δμου μαζ α οι το ύ ς 0 eo ζ ς, Menander in Misogyno (sic) : [5] "Ogyυμί σοι τὸν “Hλιον, Ä .¥., 2—- ! \ \ λ μήν άτοίσειν σοι γραφὰν κακόσεως. V. 2 άτοίσειν restituit Spengelius ex cod. Monacensi. Quem V. p. 617. Vulgo ττοιήσειν. Non frustra minatam esse mulierem, colligas ex hoc loco apud Photium, p. 285 : IIøg>>... ἐστι δραχμλ zzταόαλλομάγη ύττὸ τὸν διχ%ομ.ζνων τάς ίδίας δίzz3. M. Mf.aoyóvy* [6] "EXXet δέ γραμματείδιον 2. *• / éxeias δίθυρον, χα\ ταράστασις, μία / δραχμή. - Idem locus ap. Suidam s. ead. v. et Harpocrat. p. 142. FOrt. "EXXet ge Y0. Togg.p.oteíòtov δίθυρον, est duarum pla- gìllarum liber judicialis. Priscian. XVIII, p. 1193: Attici 6 a φ χρ ό ν φ. Me- mander Misogyne : - r-r T _./ • » 'S' er• [7]α'.Xoig' öTλυκάριον. TX. Kα\ σά. IIoXXog tj χρόνφ δρό σε. - Sic Bentl. Ap. Prisc. legitur Tλυxépo. Idem XVIII, p. 1213: Attici φροντ ίςεσθαι τάδε και τὸ γ δ ε. M. Mi o oyóv a- [8] Aλλ' οὐ τὸ διότου νόν ίσως δεῖ φροντίσαι, Ita Bentl. pro βίου. Possis etiam oùy£. Phrynichus Ecl. Att. p. 417 : [9] « Tögog » χαι τούτφ Mévovδρος τὸν καλλίστην τὸν χαομφδιόν τὸν ἐαυτού , τὸν MtgOYóv^y, xατεχηλίδωσεν, είττόν* * * * * T£ Yάρ δὴ γύρός 2. Mulier suopte ingenio effrenis et fera est. G. 3 (Menander inducit virum sic dolentem de impensis mu- lierum in sacrificia :) Perdunt di nos maxime quotquot mariti sumus: agendus nam dies numquam mon festus aliquis. (Et mulierum osorem eadem ipsa exprobrantem : ) Sacrificabamus quinquies uno die ; pulsabant septem famulæ in orbem cymbala, ululabant aliæ. G. G. δ. Ita sol me videat, ut tibi injuriarum tandem ego impingam dicam. 6. Eo libellus te trahit duplex , et sacramentum, una illa drachuma. 7. A. Salve, Glycerium. G. Salve et tu. Longissimum post tempus video te. - 8. De victu nostro haud opu' forte est curarier. 34 MENANDRI FRAGMENTA. ëotwv , οὐ συγίημι. Excidisse Memandri verba monuit Bentleius. Pollux X, 139 : Ai òè 'Eτισταθμὸ ... Tò γάρ άορται εἰρηνται ἐν IIoaeiöíttTCov èv Mvaoyóv^ Meyάνδρου' z- / / [10] XXαμύδα, καυσίαν, Λ v / λόγχην 2 άορτῖν , ίμάτια , άμφίδολον , ότι ἐντοι χαι άορτήρα γράφουσιν' et VII, 700 : *Iao3 xai άορταί, Meyóvδρου είττόντος' « X).og öδα χαι μυ- aíay (sic), λόγχην, άορτήν. » MIX, OY MENOX. Primas laudatissimæ fabulæ partes Thrasonidæ, militi jactatori, delatas fuisse docet Libanius Orat. XXXI, p. 701 : *Ey£tg éx τῆς zωμαρδίας ταρσλσόόν , ός ύτἐρ- 0Yzόν τι χαί σοόαρὸν χαί ττολλή τι3 άλσζονεία στρατιώτης άγήρ. Ei vig öglóν φαντζεται τὸν Meyóyδρου Θρασωνίδην , oiöav δ λάγω- στρατιωτιΖν γάρ φησιν άηδίαν voaoùyto. τὸν άγ0ρωτον εἰς άττάχ0ειαν αὐτό κινῆσαι τὴν ἐρωμάγην' χαί Yé- yovev άμάλει ττροσηγορία τά δράματι τοῦ Θρασωνίδου τὸ μί- gog. Ex quibus verbis discimus Thrasonidem illum inepta ac stolida, qua facimora sua augere solebat, jactamtia acer- rimum sibi puellæ, quam amaret, odium peperisse. Nec male ad hanc fabulæ partem retuleris incerti poetæ fragm. apud Schol. Hermog. vol. V, p. 485 ed. Walz. : Tòv xoo- μιχόν τις ττερί τινος άλαζόνος στραττότου φησί* [1] Kαι γάρ μετὰ K&XXo yéyovg x% μετ' Αγαλλία, xo\ μετὰ Meyotvo;, xαι μετὰ IIερδίxxc τάλιν, V. / \ / / 3/ \ / xo\ vfi γε μ& Afc. tpítov êcos μετὰ Kynatz. V. 1 codd..... xαλὰ Y. z. μεταγματα. V. 2 e cod. Veneto restitutus. V. 3 codd. Kwma {ay. Leg. videtur, χι γῆ μά. Aία γε τρ. Ét. μ. Kwéz. Addit grammaticus : IIøòς ἐχάστην τήν τελευτήν ττροσθεῖς ἐτάραινεν όνόματα τλστότατα ἐάειρ- Yασμάγος. «» Aliam gloriationum a Thrasonide jactatarum particu- lam servavit schol. Ambros. ad Odyss. P, 442, p. 488 ed. Buttm. : IIo)).oùç £iy£y í KÖTEQog ßøat)<Γς. 'Ey ταύτφ φησι zαί M. év Mvaovg.évq) « ö3 èv ταραδάσει ἐκ Κύτρου λσμ- τρός τάγυ λαμττρὰ τράττων , ëzεἰ γάρ ύτό τιν' ην τὸν βα- aiXéo»).» Ex quo hoc discimus, jactasse militem, in Cypro se meruisse stipendia, umde aucfus opibus redierit. Verba ός ἐν τταραδάσει non intelligo. Cetera sic conci- pienda videntur: 9. Gyrus. 10. Chlamydem, causiam, lanceam , a0rtam [balleum] , veSteS. ODIOSUS. 1. Etenim fui cum Calla, cumque Agallia, et cum Menoeta; dein cum Perdicca fui, et tertium hercle in annum cum Cinesia. 2. . . . . . . . . . . . . . . . . Cypro re gesta splendide : sub uno etenim illic militavi ex regibus. 3. (Primum noctu exit Thrasonides, quando Geta, ser- . 4 [2] ”Ex KÖTtpov λαμτρός τάνυ τράττων , èxei yàp ύτό τιν' ίν τὸν βασιλάων. Thrasomides po$tquam in gravissimum amasiæ odium incurrit, quid fecerit ingenti puellæ amore percussus, di- scimus ex Arriani Dissertt. Epict. III, 26 (IV, 1, 19), p. 533 Schweigh. Vide, inquit Arrianus, quid dicat fa- ciatque Tlirasomides : τρότον μάν ἐδελήλυθε νυχτὸς , άτε Téτας (qui est servus militis) où τολμά ἐδε)0sîv. Eivo. tí }§Yει ; [3] IIoztóiax%ρτόν με καταδεδούλωκ' εύτελάς, ὸν οὐδè £ig töv τολεμίων ούτόττοτε. Sic enim legendum videtur pro vulgato óv οὐδείς τόν ττολ. τότοτε , misi præferas quod cod. habet : δν τόττοτ' οὐδεῖ3 τόν ττολεμίων. V. f Vulgo άτελές. EÜτελές cod. et Clement. Alex. Strom. II, p. 463, qui hunc locum respexit. Jgitur domi habuisse videtur Thrasonides puellam belli jure par- tam. Sequitur apud Arrianum : Tô)o/g, δς γε zαι ταιδισχα- ρίου δοῦλος εί, χαί ταῦτα καρίου εύτελοῦς. Tt oùv étt aovvöv é)&υ0ερον λέγεις ; τί δέ τροφάρεις σου τάς στρατηγίας; Eito. &ίρος αἰτεῖ, zαί τρὸς τὸν ύττ' εὐνοίας μλ διδόντα χαλεταίνει, zαι δόασι τῖ μισσῶση ττάμττει, χαί δεῖται χαι χλάει' ττάλιν δέ μιχρὰ εὐημερήσας ἐταῖρεται' ττλην χαι τότε τάς; zτλ. Vides argumentum fabnlæ tanquam in tabula propositum. Ex eadem scema, quam adumbravit Arrianus, etiam hic locus petitus est apud Plutarch. De amore divit. p. 525, A, quem ad hanc fabulam referendum esse vidit Toupius. In- sanire dicit Plularchus eos, qui veste non utanlur propter frigus, neque pane propter famem, meque opibus propter avaritiam : άλλ' ἐν τοῖς Θρασωνίδου κακοῖς ἐστι* [4] ITap' ἐμοῦ γάρ ἐστιν ἐνδον, ἐδεστιν δὲ μοι xo\ βούλομαι τοῦτ' οὐ τοιό δ£. Quæ sunt ipsa Thrasonidæ verba, qui zαίπερ ἐόουσίαν äyov τῆς ἐρωμάγης, διὰ τὸ μισεῖσ02. άττάγει σύτης, ut est apud Diog. Laert. VII, 130. Sequuntur ap. Plutarchum hi versus : / *« s [5] 'ATtoXXov, àv0póτων τιν' άθλιότερον / ar-e «*.* êöggxg<; άρ' ἐρόντα δυστοτμότερον; Vulgo éóραχα<, quod correxit Porsom. Sunt autem Getæ verba, quem adfuisse in scena, dum hæc agebantur, ex alio loco intelligitur, quem servavit Justinus Dé monarch. p. 40, B : vus ipsius, non audet domo exire. Deinde quid dicit?) Vilis me servum reddidit puellula , quem nemo potuit unquam subdere hostium. (Miserum te, qui puellulæ sis servus, et puellulæ vi- lis! Quid igitur te adhuc esse liberum dicis ? quid impe- ria militum tua profers ? Deinde gladium poscit, et ira: scitur ei , qui ob benevolentiam dare non vult; et doma mittit illi quæ ipsum odit, et implorat, et lacrimas fundit; rursus paullulum feliciore fortuna usus, superbit : sed quali etiam tunc modo ?) 4. Namque intus est apud me; jam hoc licet mihi, cupioque; sed non facio. 5. Apollo, miseriorem tun' hominum omnium vidisti? amatorem infortunatum magis ? MENANDRI FRAGMENTA. 35 [6] Èì yάρ ἐτίδοιμι τούτο, και φυχλν τάλιν X36οιμ' ἐγέ- νυνι γάρ ... άλλὰ τοῦ θεοὺς oῦτω διxzíoug èottv εὐρεῖν; ό Πέτα. Nam si hoc viderem, sc. puellam meam mihi recupera- tam ; tum sane animum reciperem; mam mumc quidem, flaccesci!. Hoc enim vel simile quid ad vvvi yáp subau- diendum esse monuit Bentl., qui v. 1 Tö)ty addidit. Quod supra ex Arriano attulimus, τάλιν δέ μικρὰ εύημε- ρήσας ἐπαίρεται , docet, opinor, puellam tandem repetitis militis obtestationibus hoc dedisse, ut foris prodiret et mitiorem animum ostenderet. Quam rem probabile est ita instituisse poetam, ut Thrasonides idemtidem se alios mores secuturum esse sanctissime juraret. Quibus ita re- spondisse videtur puella, ut se affirmamti parum fidei ha- bere diceret : [7] Attoy. pi£i yàp τὸ καταπλαστον τοῦτό σου xzì X&v66vetv βουλόμενον η μάθη τοτ£. (Quae , tacito Menandri nomine , e Misumeno afferuntur a Suida s. V. 'ATToy.£táac vteg. Idem locus est ap. grammat. Seguer. p. 4 15, ubi τούτο μέv. Ap. Suid. ταὐτὸ μου, quod emendavit Hemsterh. Poetæ nomen iterum reticetur ap. gramm. Seg. p. 429: Ἀτεκτόνασιν ούχ άτεχτάγκαστ. Mtaovg.évq» * « τότερ μἐν Θράσων' άτεχτάγκασι δ' οὐ. » Quorum verborum emenda- tio e Suida petenda : Atteztózασι χαί άτεχτόγααι * [8] Mταοῦσι μάν , ὸ τάτερ, θράσων, άτεχτάγκασι δ' οὐ. Sic Suidas bis, p. 430, B, et 484, c. Vidimus ex Arriano Thrasonidem nocte intempesta f0rás prodiisse, ut animi dolorem elugeret et amoris æstum quoquo modo sedaret. Hinc petitus videtur hic V€l'SUlS : [9] Ti où xαθεύδεις; σέ μ' άτοxygíst; TrsptTtovöv, qui legitur apud schol. Aristoph. Vesp. 679, Suidam et Lex. Seguer. p. 428, v. Attozvo.ist. Photius Lex. p. 399 : [10] » Σταθόν. » M. Mtgovg £vq), Sic corrigendum ex Schol. Aristoph. Thesm. 423. Olym- piod. ad Plat. Alcib. I, p. 152 Creuz. ... ἐστι xαι οὐ (s. zαὐ) ττεριοτατζα. Pollux X, 146 : (Σπάθη ἐτί τοῦ ἐφους), xαι ἐν τό Mtgou . μέγω Méyαγόρος, όταν λέγη* [12] Aggyeig yεγόνασιν αί στάθαι. Schol. Isocrat. Nicocl. 9: "Hv zò g.x% μεζω τόν άμόριον δόγάμιν ἐχωσιν.] "Ogo tręc eig άνάγχην ἐλθόν τοῦ εἰτεῖν z%y oùx είτεν, ἐπειδλ οίδε στανίως αὐτὸ λεγόμενον χαι ταραχα- ραττόμενον, ός τὸ τταρά Meyάγόρφ êy M*govg.éy^ (sic) * [13] Eiag)0s xàv vóv, ό μακαρτε. Ceterum quantam celebritatem hæc Menamdri fabula adepta sit, vel Alciphronis verba docent lib. II, ep. 4, ubi Glycera admonet Menandrum ut hanc etiam comœ- diam ad Ptolemæum afferre ne negligat. Obiter eam præ- ter Irenæum C. hær. II, 27, p. 151 ed. Gr. commemo- rant Agathias Schol. Amal. Brunck. II, p. 38, Fronto ib. III, p. 346, et Martial. XIV, 1 14, quorum verba supra ad Dyscoli, Georgi et Disexapatontos fragmenta adscripsi- mus. Luciami dialogum meretr. XIII, Alciphronis Epist. 36 libri III, ex eadem Menandri fabula expressa esse, vere monuit Boettigerus. -*- *• ©-®© •— NAYKAHPOX. Primas fabulæ partes egisse videtur Theophilus, mavi- cularius, cujus ex mari Ægæo reditum, diu frustra exspe- ctatum, parasitus aliquis, mi fallor, lætabundus muntia- bat Stratomi, patri Theophili. Docet hoc locus ab Athenæo XI, p. 474, C, servatus, ubi de cantharo, navigii gemere, disputat : [1] A. "Hxsi Xttòv Aiyo/iov άλμυρὸν 330oc Θεόφιλος ήμίν, ô Στράτων' άς ἐς καλὸν τὸν υτὸν εὐτυχοῦντα xa\ asavooy.évov τρότος λόγω σοι, τόν τε χρυσοῦν κάνθαρον. τό άλσζονεύεσθαι. Στ. IIoiov; A. Tò τλοίον οὐδά μ' αἰσθέ α' άόλιε. Suidas s. v. Aozoovvxzi x) εῖδες. M. Mtgovg.éyαις (sic) : Στ. T})v vojv σεσᾶσθαί μοι λόγεις ; A.*Eyωγε μ}v [11] Agxovtx% x\είς ἐστιν ός ἐστxé μοι t})v vo/ìv Éxsív^y ìv àTtofjas KoXXix)jg / e / eo f S) 2. ... /? / A. τερτοιστεα. δ Kαλόμνιος, Eύφρένωρ δ' ἐxu6£ρνα Θούριος. 6. 12. Id mihi si quamdo detur conspicarier, Non amplius comparuerunt gladii. animum recipiam : nam nunc... at vero deos 13. ubinam sit invenire tam justos, Geta ? G. 7. Istum tuum animum fictum et usque latibula quærentem ebrietas olim manifestaverit. 8. Odio quidem, mi pater, Thrasonem habent, non occidere. 9. Quid tu mon dormis? ambulando me enecas. 10. J* Gloriari. 11. Mecum ferendam video mi eSSe Laconiea;\ clavem. MENANDER Intra nunc saltem, amate. NAVICULARIUS. 1. A. Venit relicto Ægæo salso gurgite 'Theophilus nobis: o Strato! ut feliciter salvum tibi atque sospitem esse filium ego primus nuntio, atque cantharum aureum. St. Quemmam? A. Navigium ; nil tu meministi , - [miser. St. Navem mihi salvam nuntias? A. Sané quidem navem illam, tibi quam struxit olim Callicles Calymnius, vexitque Euphramor Thurius. 37 36 MENANDRI FRAGMENTA. primos quinque versus servavit etiam Macrob. Saturn. VI, 21. versùm 1 iterum habet Athen. I, p. 4, A. V: 5 verba οὐδ£ μ' oia 0% a* &6)te Athen. omisit. Heringa, gêé μ' αἰσθὰ γ, &0\ie; Nonne me nosti, miser?Vett. edd. oùôëy öia 0c, a ), &0) te. Fort. oόδέν σίσ0ας, άθλτε, Nihil nOSli , 0 miser; omnia, tibi memoria eæciderunt. V. 6 ἐγωγε μην χτλ. emendavit partim Grotius partim Bentl. Vulgo corruptissime : ἐγωγε τὸν ἐμγ χειγᾶν γαὐy Kαλλ%}γίς $totnge. tòv xαλοόμενον εὐφράγορ' ἐκυδάρνα Θοόριος. 'O K2* Xóμγιος debetur Heringæ. Theophilus quum post diuturnam a patriis laribus ab- sentiam rediisset, lætabundus patriam terram his verbis salutat : ®*®® ea - NOMO G) ET HX. Ammonius p. 173 : AUYyíov λόχγου (Nunnesius λυχνού- χου) διαφάρει. Avyy(ov μέν γάρ ἐστιν ή λυχνία, ... λόχνος (Xvyyoυχος) δέ ό φανός. M. èv Nou.o0évovg (sic): 'Etépov \υχνοῦχος, άτάρου λήκυθος. Fort. leg. : “Ev£pov Xvyyoùyâç êovw, ἐτάρου λήκυθος. In hac etiam fabula parasitum partes suas habuisse te- statur Athen. VI, p. 247, E, ubi singulari numero effer- tur Nouo0£της, ut vocatur etiam a Quintil. Inst. X, 1. =ENoAoro». Theon. Soph. Prog. IV, p. 48 Cam. (vol. I, p. 199, 5, ed. Walz.) : Atò zαί ταρὰ τοιούτοις τοιηταῖς ἐπί τλεῖστόν άστιγ, δς τταρὰ Meyάνδρφ ττολλαχοῦ μèv άλλωχόθι και ἐν άρχά τοῦ τε Aσρδάνου και τοῦ =evo}όγου: [1] Avδρὸς τάγητος υτὸς ἐκτεθραμμ£νος o o;^ e ,/ ?X\\v, 2-., & oùx è£ άταρχόντων, ἰδὸν ἰσχύνετο V / / _ ) y e\c vδο εὐ τὸν τατάρα μ{xp' éyovto : totósu6e\ς γάρ εὐ τὸν καρτόν εὐθὺς άπεδίδου χάριτος xoXöv. “O γάρ τελευτατος στίχος ἐκ τεριττοῦ τρόσχειται, θηρόμενος μόνον τὸν τταρὰ τὸν θεατόν ἐπαινον. Dubitari potest utrum e Dardani am Xenologi prologo locus poetæ desum- tus sit. Stobæi Eclog. phys. vol. I, p. 216 ed. Heerem. : [2] Oύτως άσυλλόγιστον % T%y^ Tot£i, \ / j 2 V 2 / {• • • tò guy gêpov τί τοτ' ἐστιν άνθρότου βίφ oὸ χρηται vδμοις , xαθ' ούς xptvev τὰ τράγματα oόδ' ἐστιν εἰτεῖν ζάντα ταῦτ' οὐ τείσομαι. Tertius versus originem debere videtur explicationi verbi άσυλλόγιστος, e margine illapsa. V. 4 habetur etiam ap. Stob. Serm. CXI, 10, et Plutarch. De animi tranqu. p. 476, D. --- -c>��E — O AYN (3) I A. Stobæi Serm. GVII, 7 : [1] “Qς άδιxov, όταν ή μἐν φύσις ! *o e^g* v r-» ) e / • άποδέ τι σεμνόν, τοῦτο δ' % T%y^ xoxoi. i \* Ubi lemma *OXvv0toxóv, vel, -xoîς in codd. Pariss. Zenobius VI, 51 : 2. O cara mater terra, quam vemerabilis tu quamque sancta es recte rem putantibus ! Æquum pol fuerat, si quis patritum nepos fumdum comesset, navigare hunc perpetem , ' mec usquam terra recipi, ut persentisceret quantum accepisset et non parsisset bonum. G. 3. Polynices ut perierit non consideras? G. 4. Est amantis ingenium tractabile natura sua. 5. • O Juppiter supreme, spes quantum est mali ! G. - ->o6>o<-ae -— LEGISLATOR. Lychnuchus est alius , alius lecythus. MERCENARIUM MILITUM CONDUCTOR. c. 1. Natus quem genitor pauper educaverat melius quam res ferebat, indoluit patrem ut vidit inopem , mam probe edocta indoles pulchrum benefici fructum confestim edidit. G. 2. Sic agit Fortuna, ratione ut nom possies colligere, vere quid sit in vita utile. [Dijudicari nequit hoc certis legibus.] Nec vivens dicat quisquam , Hoc mihi non ac- ®. [cidet. G. OLYNTHIA. 1. Quam vero iniquum est, quum quid molitur boni natura, tum Fortunam id intervortere ! G. MENANDRI FRAGMENTA. 3j [2] {2ς οὐχ ύπάρχων, άλλὰ τιμωρούμενος. Ta%της μάμνηται M. êv *OXvy0{α. Versum proverbialem ; aliis alii tribuunt. Suidas: φέρειν, λαμ6άγειν. ... M. *OXvv0fg: [3] Met' Aptavo t%\ους γάρ τετταρας τῆς ήμάρας 66ολούς φέρων. Pollux X, 170 : Kαι [4] «τεριθάτην » (κόμην), δς ἐν ... Meyάνδρου 'Oλυγ0{α. Cod. Falkenb. τερίθεσιν. --- -> g) g o - - OM OTIATPIOI. Stobæi Serm. XXXI, 5 : [1] “Attgg §ρυθρτόν χρηστὸς άναί μοι δοκεῖ. Scripsi άτας cum Grotio pro τάς. Ejusd. Serm. XXXVII, 10: [2] Xρηστούς voμιζομάνους ἐφόδιον άσφαλάς εἰς τάντα xxtpöv xαι vδχης τάσαν δοτήν. Perobscurum est fr. ap.Suidam: Aλφάνει, εὐρίσκει. *Ou-o- τατρίοις' [3] «*Hv δῆλον ούτι νόμφιός τε άλφάνει. » Duo codd. ?)v ... oùvt. Bentl. : - °Hy δηλονοτι} vug.%ος ~t6t' άλφάνει. O P T H. Athem. IV,T. 166, A : Ko^ KvfiavTtTtog ö' ô Xo 6p{ου υίός εἰς τοσούτον λθεν άσωτίας, δς χαι τοῦ μγήμστος τοῦ τα- τρός, εἰς δ 'A6yo/iov χιλίας άγήλωσαν δραχμάς, τούς λίθους τωλῆσαι εἰς τὰς ήδυταθείας: ... xαῖ M. èv 'OQYì Ttepi Crètoù τόδε λἐγει* [1] Kαίτοι νόος τοτ' ἐγενόμην xάγδ, YÜvσι, άλλ' oùx èλοόμην τεντάκις τῆς ίμάρας τότ' άλλὰ νύν- οὐδὲ γλαν{δ' είχον' άλλὰ νύν: 2 €\ \ / §. • 3YY X. „£t, • / • oves μνρον είχον' άλλὰ y» x? βάγομαι, 6 xz\ ταρατίλοῦμαι , v) Ato; , xαι γενήσομαι / 2. a/ •o •^ / / Κτησιττος, οὐκ άνθρωτος ἐν δλίγω χρόνω. '§ ^* c > . / V \ / ì x30' ός ἐxεῖνος κατάδομαι xaì toùç λίθους < *• / \ er• v e^* άταςαταντας, οὐ γὰρ ούν τῶν γῆν μόνον. V. 6 et 7 Vulgo KvfiaTToc oùx άνθρωπος ἐν δλ£yy ygówry, zαθὸς ἐκείνος, κατάδομαι. Athen. VI, p. 243, A : Káy tj *Opyï ôé grat Méyανδρος: A. -/r,; §• 1^- • €\ \ ^,^£; [2] Atσφάρει Xαιρεφόντος οὐδè {ρυ «/ e/ •) \ eA άνθρωττος , άστις ἐστίν , δς χλη0s(g Ttots εἰς ἐστίασιν δωδεκατοδος, δρθριος \ A. «3«»9 • - - IRA. 1. Et ego adolescens, mulier, aliquando fui : nec tunc lavabar quinquies una die : nunc fiet; nec eram patagiatus: nunc ero; nec unguentatus : at nunc pol tingar quoque, et depilabor: denique evadam brevi Ctesippus alter, non homo ut eram : denique, ut ille, ipsos etiam lapides abliguriam, ne mihi sufficere terram posse censeas. G. ( De Ctesippo, Chabriæ filio, tanto lurcone, ut ex mo- mumento patrio , cui construendo Athenienses mille drachmarum impenderant, lapides venderet in sumtus luxuriæ. ) 2. Quisquis est differt nihil a Chærephonte, qui vocatus ad dapes in serum tempus umbræ duodecimpedis, mame umbra aspecta lumem ad lumæ exiit cumctari metuens, cumque ipso die adfuit. G. (De amico qui non præsto erat ad convivium [nuptiale:) Iste verus est sodalis : non, ut alii , interrogat quando cœna sit futura , quidve præsentes vetét cœnam incipere : deinde cœnam quærit in pefen- mox ubi silicernium sit. G. [dinum, 4. - Hunc vobis si pulchellum contigerit fames, cadaver faciet gracilius Philippide. G. 37, 38 *s* MENANDRI ÉÍRAGMENTA. V. 1 ita Bentl.; vulgo Üμόν. Stobæi Serm. VI, 25: s/ gève cr* [5] Oùx ἐςτι μοιχου τραγμα τιμιότερον 0ανάτου Yέρ êo twv öviov. Typ-tóτερον Scaliger, Codd. èytig άτερον. Pollux VI, 102 : [6] « Aptatάδειτνον » είρηχε χαί « &5etttyoy » ό αὐτὸς ἐν 'OpYì. Hesychius: [7] « Oύ μάτην, » oùx άληθός. M. èv 'OpYì. Bentl. correxitToù μὰ τήν. Alii aliter. Eusebio referente im Chronico, Menander hanc fabulam primam docuit Olymp. 114, 4, et vicit. ôë Méyoyδρος —= •g*-*—• IIAIAION. Stobæi Serm. LXII, 27: - e*• / [1] “Atoyto, èoU)\eÜειν δ δοῦλος μανθάνει, τονηρός ἐσται : μεταδίδου ταδδησίας, ræ, * / ߣλτιστον αὐτὸν τούτο τοιήσει τολύ. ί ?] V. 1 Gesmerus et Grotius εἰ ττάντα, probante Jacobsio, qui v. 3 malit ßa)ttov*. Suidas : A)£%£%ρμαχα, άλεάιτήρια φαρμάκων. M. IIøt- δάφ* [2] 'Eqy£giœ τοῖς γαμοῦσιν ούτος τεριττατεῖ Xéyov άλεάτράρμαχα. Ephesias litteras qui pronuntiarent, aut tabella scriptas secum ferrent, in omnibus rebus prospero successu frui exislimabamtur, ut est ap. Apostol. lX, 39. Pollux X, 187, de voce λιθοχόλλητος : M. IIo-têíq* [3] Xpvaoûv èTtópia 23 : £0$ }00x6λλητον %v. xx) öy ìv àv o£tog. s. Huic versui nescio am statim subjecerit Menander hæc apud Athen. III, p. 94, B: [4] M&ραγδον êiyczi ταῦτ' ἐδει xα\ aάρδια. 5. Adulter est res , crede , pretiosissima : mam morte constat. 6. Prandio-cœnam. - - Incœnatum. 7. Non vere. -•> Q<»9 •— —— PUER. 1. Servire qui sic discit , ut excipiat nihil, is nequam est servus : jus profandi libere, quod sensit animus, dederis , reddes optimum. G. 2. Cantus Ephesios nuptias facientibus hic ayerruncos cantat. G. . 3. Ex auro donasti : esset gemmatum velim : sic pulchrum foret. 4. Oportuit smaragdum hæc esse et sardia. Σ)eorum si quis judex est vel arbiter. I _ Quæ vide num meretriculæ verba fuerint, muneribus ab amatore oblatis non contentæ. Ammonius p. 57 : Atxozathq xαί διαιτητλς διαφερει... M. èv IIo18ίφ. [5] Et τις δικαστ}ς ή διαιτητ}ς 0εδy. Lexic. Segu. p. 436, et Suidas : Attöoto, où μόνον άπόστηθι ... M. IIøåíçy: [6] « 'Evtoj0' άπόστα μικρόν. » Latine expressit hamc fabulam Turpilius. II A AAA K H. Stobæi Serm. II, 4: [1] IIoXXoöς λογισμούς ή τονηρία xuxXoî. Ejusd. Serm. XXXVII, 1 1 : [2] Aλλὰ τὸν χρηστὸν ἐχει τιν' άτιμάλειαν xαλθεός. Athen. XIV, p. 654, B, ex hac fabula: [8] Mixpòv àTtg £vog τροστράγει, iYδρακά σοι τεριστάρτα λόγων. Vulgo étéμειγας. Gramm. Seguer. p. 473: AgU6p{σαι, τό άχολάστως ύδρί- σαι δηλοί εἰς xópov xαι άστε άττοττληρωθηναι. OÜτω M. IIa)- Xαχή* [4] Nύν τίθι, νυν άφόδρισον, ἐν άφόδρτxx. Ad %v ex άφόδριxx assumendum videtur Ü6pwv. — •— • o o o «ea- — II A P A K AT A G) H K H. Athen. XIII, p. 571, E: M. èv IIøøøxato,6%x^ άτὸ τῶν άταιρόν τούς ἐταῖρους διαστάλλων φησί* [1] IIετοτόκατ' ἐργον ούχ άταίρωv * * * * * * ταῦτὰ δ' άντα γράμματα t})v τροσαγόρευσιν οὐ σφόδρ' εύσημον τοιεῖ. •_*————— 6. Paullum hinc absiste. s - - • PELLEX. 1. Consilia versat multa qui pravis studet. G. 2. Quotquot sunt boni , hos ipse vocat ad suam curam [deus. G. 3. Quum exspectasset paullulum , accurrit , Emi , dicens, tibi columbulos. . 4. Nunc bibe , desævi nunc, ut ego desævii. — -•©• - • DEPOSITUM. 1. Quod vos fecistis, non [amicarum est opus, opus] amicorum est : vocum affines literæ ambiguam faciunt nominis sententiam. G. MENANDRI FRAGMENTA. 30 Imitatus esse videtur lnunc locum Alciphro III, 64 : 'Etofpov γάρ, οὐχ ἐταῖρας, άργον διετράδατο. V. 2 ταύτά Casaub. pro ταύτα. V. 3 οὐ σφόδρ' εύσημον τοτεῖ. Ca- saub. parum honestum ἐται ρ δv momen faciunt. Quam rationem præferam Grotianæ, ita tamen ut aut eύφημον aut, cum Schweigh. , εὐσχήμον scribendum putem, quod confirmant ipsa Athenæi verba, quæ vide. Stobaci Serm. LIII, 2: [2] Στρατεία δ' οὐ φάρει τεριουσίαν oῦδεμί, ἐφήμερον δέ xαι τροτετj 3(ov, oό τεῖραν ἐχομεν όντος οὐ σωτηρίου. V. 2 legebatur oόδεμίαν. Correxit Bentl. Ejusd. Serm. XCVI, 21 : [8] Aigypòv yevéa0αι ττωχὸν άσ0svj 0' άμα. Ejusd. Serm. CIV, 5: [4] Eάτιστον άτυχόν ἐστιν άνθρωτος φύσει: tòv τλησίον γάρ οἰετον μᾶλλον φρονεῖν δ τοῖς λογισμοῖς τοῖς ἰδίοις τταίων άεί. Pollux IX, 76 : Tò δέ χρυσίον, ότι τού άργυρίου δεκατλά- atov ην σαφῶς άν τις ἐκ τῆς Meyóyδρου IIøøαχαταθήκης μά0οι* [5] 'OXx%v ταλάντου χρυσίου σοι, παιδίον, £ατηχα τηρόν. 'Etάγε: μετά ταύτα τερί ταὐτοῦ λόγων' Moxâptos êx£ίνος δ£xc. πάλαντα xztorqoyóv. De re v. Boeckhium OEcon. Att. vol. I, p. 30 seqq. In ver- bis fortasse corrupta sunt ista ἐστηχα τηρόν, pro quibus Ms. Éotm xgtryopóv. Fort. ἐστησα scribendum, pependi , ponderavi. V. 3 Ms. δεχατάλαντον. Justin. Mart. De momarch. p. 40, B: Kαι ἐν IIσραχατα- 0%zy: [6] “Egti xpfatc &àixos, δς ἐotxe, xàv 0eoic. Lexic. Seguer. p. 368 : Azo\ov0Éy μετ' αὐτοῦ. Méyoy. δρος ... xâv tj IIo pax«t«0fix* * [7 ] « Χυνακολουθεἰ μεθ' %μόν. » � Hesych.: "Oget3, τὰ δρσzovτόδη γινόμενα φέλλια. M. IIo- ραχατα0ήz'' • [8] Toùς άφεις (λάγει) xαλός γά μοι íYδρασας. Harpocr. p. 132 : [9] «"Ogog* » oÜttoç ëzάλουν οί Άττιχοι τὰ ἐτόντα ταίς ύτοxêgêyozig oizioztg xoj χωρίοις γράμματα δηλοῦντα δτι ύττόzεινται δανειστή.... xαί M. IIσραχαταθήκη- Eadem Phot. Lex. p. 255. Ammonius p. 124 : Θύρα zαι θυραία διαφέρει. Θάρα μέν άρ ἐστιν η ἐζ άρχῆς γεγομένη. M. èv IIo pozαταθήκη' 10] « 0%ραν ἐδελε. » θυραία δά τὸ μάλλον τρός ἐzxotv 0ópσς μάγεθος : et mox : Θύρα και θύραι διασάρει. Θάρα μèv yàp èati τὸ ἐτίθεμα τὸ ἐκ σανίδων' 0%ραι δέ τό άγοιγμα αύτὸ zαι τὰ χαλάσματα τῆς θύρας, ubi leg. videtur θυραία. Pho- tius Lex. p. 76 : Θυραία, τό άγαιyμα τῆς 0úρας , Méyoyδρος' et paullo ante, 0vgéαν, την τοῦ μεσοτοέχου διαχοτήν. Hæc quomodo possint aut emendari aut inter se conciliari, videant alii. IIEPI KEIP O M E N H. Grammat. Seguer. p. 427: Attoόεῖδαι, οὐ παραδείζαι- όμως δ' άττόδειζον ταύτα τήγυναιχι, χαί IIεριχειρομάγη Méyovópoc. Scribendum videtur : [1] “Oμως δ' άτόδειζον ταῦτα tj yvvaixt gou, M. IIεριχειρομάγη. Nisi forte inter verba tj yvvaix*, et χαι IIεριχειρομένη alius poetæ nomen excidisse statuas. * In Appendice Stobæi Florent. p. 20, 1 1 : Mevávδρου TIερικειρόμενοι (sic) * •* «» [2] Oύτω τοθεινόν ἐστιν δμάτροτος φίλος. Cod. τό pro ούτω. Cui versui hæc subjiciuntur: [3] Oύδεῖς ἐστι μοι £XX6 àv 3 -, -. / e / / αλλοτριος, αν η χρηστος' η φυσις μία τάντων, τὸ δ' oixeiov συνέστησιν τρόπος. Cofl. avytatmaty 3ίος τρότος, duabus lectionibus conjunctis. Apud Gaisfordum ob pessimam dictinctionem me umbra quidem sententiæ apparebat. 2. Nulla fert opulentiam militia, sed victum'in diem et subitarium , in quo salutis nil esse experti sumus. - 3. • Turpe est pauperiem comitans imbecillitas. G. 4. Credulitas comes assidua est infortunio : plus quippe semper alium sapere existimat consilia sæpe •quem fefellerunt sua. 5• (Aurum cum argento comparatum valuisse decuplum , ex hoc loco Menandri disci potest : ) Pondus talenti tibi equidem steti aurei custodiens, mi fili. (Post hæc addit, de eodem loquens :) Pelix, talenta qui comedisset decem ! 6. Judicium injustum apparet esse vel in deis. G. - 7. Comitatus est mos. 8. (Serpentes, armillarum genus dracontiforme.) •— Serpentes præclare mihi emisti! 9. (Tabulæ meminit domibus et agris oppigneratis affixae, quibus oppignerata esse significarentur.) 10. Januam aufer. -->��� ©-—- TONSA. 1. Nihilominus tu monstra hæc uxori tuæ. 2. Tam dulce amicu'st îsdem præditu' mori!){;s. 3. INemo mihi probus alienu'st: natura eadem est omnibus. mores amicitiæ concinnant vinculum. * 40 MENANDRI FRAGMENTA. Obiter hanc fabulam commemorat Fronto im Amal. : Drunck. II, p. 346; Agathias Scholasticus ibid. III, p. 38: argumentum fere describit: Tòv σο6αρδv IIoXéμωνα, τὸν ἐνθυμάλασι Meyóvδρου xe{ραντα γλυκεροῦς της άλόχου τλοκάμους, άπλότερος IIoXéμων μιμήσατο, και τά 'Poόένθης .!. βόστρυχα ταντόλμοις χερσίν άληίσατο: xo\ τραγικοῖς άχάεσσι τὸ κωμικὸν àpYov άμείφας μάστιζε δαδιγής άφεα θηλυτάρης. ZrjXoy.xyès tò xóXo/og.z : tí yàp τόσον άλττε κούρη, εἰ με κατοιxvefpeiv %0ελε τειρόμενον ; Σχάτλτος' άμφοτάρους ôë διάτμαγε μάχρι xα\ αύτοῦ 3λάμματος ἐνστήσας αἰθοτα βασχανίην; 'AXX' ἐμτης τελ£0st M 1 a où y. εν ο ς : αὐτὰρ ἐγωγε Aόa xoX o c οὐχ όρδων τῶν IIs Q tx ε ι ρ ο μ€v^v. Primas igitur fabulæ partes Menander Polemoni deman- daverat, importuno militi et gravissimis zelotypiæ stimu- lis agitato. Hinc Luciamus, qui dicitur, Dial. meretr. IX: Oύτε τὸν Πολέμωνα τοιούτον ἐταγήκοντα χρήσιμον μλ τταρα- δέχεσθαι' ττροσότι γάρ χαί ζηλότυτός ἐστι* et ibid. : 'Opyi%o- μόνφ οὐχ οίόν τε τταρεῖναι Πολέμωνι , χαι μάλλον άτττοθήσε. ται ζηλοτυτόν. Iste igitur Polemo quum forte puellana suam perfidiæ suspectam haberet, statim, ut erat homo ad iracundiam pronus, bacchatur et furore perculsus mi- seram istam puellam conviciis increpat, vestem dilacerat, et, quo mihil putabatur ignominiosius, capillos detondet. Hæc discimus ex Agathia; quid porro fecerit homo fnrio- sus docet mos Philostratus Epist. XXVI, p. 924: OÜãê ô τοῦ Mεγάνδρου Πολέμων χαλὸν μετράχιον τεριézειρεν, άλλ' oriyy.oXotoù μèv épog évmg zατετόλμησεν όργισθεῖς, Ἀν οὐδέ orùτός άποχείρας ήγίσχετο- χλαίει γοῦν χαταττεσὸν χαι μετα- Ywóaxst tô gövq) τόν τριχόν. Igitur facti pœnitentia du- ctus et sibimet ipsi iratusad flentis amasiæ genua procum- bit, crudele, quod perpetrarit, facinus exsecratur, et ut suam sibi dementiam ignoscat animo graviter commoto rogat. Fx hac ego scema versum petitum conjicio, quem tacito auctoris nomine servavit Plutarch. Mor. p. 769, D: [4] Oίαν άδιxδ γυναῖχ δ δυσδαίμων ἐγό. Neque temere, opinor, indidem ducta esse suspiceris, quæ e Menandro, sed non addito fabulæ titnlo, citantur ab Etymol. M. p. 57, 24, et Grammat. Seguer. p. 374: [5] “O δ' άλάστωρ ἐγά) xo\ ζηλάτυτος άνθρωτος ... Certe utrumque egregie convenit hominl factam injuriam commoto amimo confitenti et delicti veniam petenti. [Ex eadem fabula Philostratus lusisse videtur Epistolam LXIV.] — * ©i* — IIEPIN0IA. Simillimam fuisse, quod ad argumentum attinet, hanc fabulam Andriæ, testatur Terentius, qui suæ Andriæ sce- mam primam e Perinthia fere mutuatus est. Vide dicta in Amdria, et Grauerti dissertationem ibi commemoratam. Suidas : A6é)v8Qog, άνόητος, άσύνετός, ό τὸ βάλτιον μ.) yvv6axtov ... M. IIερινθέα [1] "Oottc tropo)&6òv δεστάτην άτράγμονα xo\ κούφον ἐατατὰ θεράτων, οὐx δίδ' ά,τι ótoc yeyo)\εῖόν ἐστι διατετραγμόνος , êτα6ελτερόσας τὸν τοτε ά6£)tspov. V. 4 Scaliger τόν τοτ' άντ' ά6éλτερον, probante Porsono. Grotius τὸν τὸ τρόσθ' ά6éλτερον, quod probat Grauert. Quæ servi verba fuisse videntur, de hero, velut Simone, fal- lendo loquentis, qui nec άττράγμ.ων erat nec xoù;poq δεστό- tºnc. • Stobæi Serm. CXXII, 2 : [2] Oότότοτ' ἐέλωσα τολυτελῆ vsxpóv . eig τὸν ἰσον δίκον τὸ agόδρ' ἐρχετ' εὐτελεῖ. V. 2 emendavit Bentl. Vulgo eig τὸν δ' ίσον άγzov. *Oyxov post alios tuentur Boissonad. ad Amecdota vol. 5, p. 491, et Geelius Bibl. crit. novæ I, p. 83, ubi Hemsterhusiana. « Fortasse dicta ad excusandam pauperiem Glycerii Te- remtianae. » Gra?terę. Pollux X, 12: 'ExxXEίτο δέ ταύτα ύτὸ τῶν νεωτάρων μα- \αχά, δστερ εὐμεταχεῖριστα, ός είτε MI. év tì IIερινθία* [3] “Og' ἐστι μαλακά συλλα6òv êx τῆς ττόλεως τὸ σύνολον ἐκτήδα, φίλος. Ita Bentl. Editur δ άστι μαλαzòv et ἐχτηδά. Codex ó Éati μαλά χαί. Pro φίλος , quod idem Ms. præbuit, editur 0άττον, quod vide am sequentis versus initio ponendum sit : quamtocyus eæ atrbe te proripe. Dubium Charino hæc an Pamphilo Terentiamo dicantur. Harpocrat. p. 149 : IIoJTefo G zαι τομτεύειν άντί τοῦ λοιδορίας και λοιδορεῖν: ... λ μεταφορὼ δέ άτὸ τῶν ἐν ταῖς (Agathiæ epigramma : Antiquo Polemoni , facit quem scena Menandri uxoris teneras dissecuisse comas, alter idem fecit Polemon, pulchræque Rhodanthes abripuit crines vertice sæva manus. Comica res fuerat : tragicos superaddidit ausus, femineam flagris conscidit ille cutem. Trux facinus! quid enim tantum peccaverat illa, ærumnas fuerat si miserata meas? Nos quoque divisit ferus ille, nec ora tueri mutua fert : tantus pectora livor habet. Vero est ille tamen Misumenos; ast ego certe T)yscolos, heu segrex a Periciromene. 4. G.) Qualem habeo indigne feminam ego miserrimus! 5. Ego autem ille exitiosus et Zelotypus homo.... IPERINTHIA. 1. Quicunque dominum nactus vecordem ac rudem tractavit illum servus doctis astubus, ignoro quantæ molis rem confecerit, quod exstupidavit illum qui stupidus fuit. 2. Nunquam laudavi sumtuosum mortuum : namque in idem cum vili atque cOntemto redit. G. 3. Tua quum convasaveris, ex urbe, amice, prorsus hac te proripe. G. MENANDRI FRAGMENTA. 4 I Atovvoto xo% τομταῖς ἐπί τόν άμαζόν λοιδορουμάγων άλλή- λους. M. IIεριγ0ία: [4] 'ETri tôv άμαέάν είσι τομτεταί τινες αφόδρα λοίδοροι. Eadem habet Phot. Lex. p. 327, et ex Photio Suidas S. èad. V. Quæ ad Critonis, qui a Simone dicteriis invehi- tur, defensionem apud Terentium V, 4, 17 seqq. refert GrauertuS. • Athen. XI, p. 504, A: "Eôøxe (τ)ν φιάλην) τά ταιδι, ττερισοδεῖν ἐν χόχλφ χελεύσας, τό xóx\φ τίνειν τοῦτ' ἐναι Xéyov, ταρατιθόμενος Meyάνδρου ἐx IIερινθίας' [5] Oάδεμίαν ή γραῦς όλως xόλικα ταράκεν, άλλὰ τίνει τ}y x%x\φ. Obstetrix temulenta est ap. Terentium I, 4 et 5. Id. VII, p. 301, B: “EJ^toi étì τὸν λεττόν ἰχθυδέων.... M. IIepiy0fg: [6] Tò ταιδίον δ' εἰς γλθεν ἐφητούς φέρον. Expressit Terentius II, 2, 31 : pvterum, conveni Chremis, Olera et pisciculos minutos ferre obolo in cænam seni. Planudes ad Hermog. TTêpi aegy. p. 391, 28 (vol. 5, p. 486, 12 ed. Walz.): Kεῖται δè (τό ύττόδυλος) ἐπί τὸν λαμ- ττρόν μέν ἐωθεν και άττειχόν, τονηρόν δέ τὰ ἐνδον. Kozì M. ἐν τῆ IIεριγ0ία: [7] Oόδ' αὐτός εἰμι σὺν θεοῖς ότόέυλος. Afferunt et alii gramm. Ad eamdem Critonis defensionem refert Grauertus. Suidas: Avéταφον, άγεύθυνον, καθαρὸν, άδιγάς, άμηλάφη- τον. M. IIεριγ0{α: .» [8] T& δ' άλλ' άνεταφα σόματ' οὐδ' ἐλη. Ed. princ. et codd. oÜôé) m, pro quo Bentl. oùôè ληίστά conjicit, ut sint Suidæ verba. — aes 3©©»«- • IIA OKIO N. Gellius N. Att. II, 23: Accesserat dehgc lectio (Plo- cii Menandrei et Cæciliani) ad eum, locumì, ìm quo mari- tus semeæ super* vacore divite atque deformi quereba- tur , . quod ancillam, suam , non ìnscito puellam ministerio et facie haud illiberali , coactus erat ve- mumdare suspectam tacori quasi pellicem : nihil dicam ego quantum differat : versus utriusque eacimi jussi, et aliis ad judicium eæponi. Menander sic : so ? 3, , ,r, A e^» ?,? 3~-{-,^. 3 • [1] Es aggreg3 », w èTtixX^poc j, yvy) W μάλλει καθευδήσειν κατεργάσασα μ€γα xωι τερι6όητον ἐργον : Éx τῆς oixiag êáé6αλε τ)ν λυτοῦσαν ἐν ἐ6οόλετο, e/ W' άτο6λάτωσι τάντες εἰς τὸ Kpo6%λας / - τρόσωτον (ά γ' εὐγνωστος άς μ' êy£ι γυν}, δάστοινα) xαι τὸν δύιν ἐν ἐκτήσατο. »/ » / \ / / • V övoς ἐν τιθήκοις τοι τὸ λεγόμενόν ἐστι 8) τουτί- σιωτάν βούλομαι τλv vôxto, t})v i0 τολλὸν κακόν άρχηγόν. Oίμοι Kpo6%λην • •/ r• \α6εῖν ἐμ', ἐκκαιδεκατάλαντον , [ô 0eoi], / cg ---, 4 '5' ) v. \ *{ύνατον ούσαν τηγάως. Είτ' ἐστι τὸ φρόαγμα τὸς δτάστατον ; μλ τὸν Δία τὸν Όλόμτιον κα\ τ%v A0^vóv, οὐδαμός. IIσιδιαΧαρτον θερατευτικὸν δέ xαι λόγου vóyov, άτέγεθ' άδε, τάς άρ' ἐν είσάγοι ; Ad hæc fragmenta, a Gellio servata, Leonhardus Spen- gel, in libello, C. Cæcilii Statii fragmenta, Monachii 1829, primus usus est quatuor codicibus Musei Britannici, Vin- dobonensi et Florentino. In optimo Parisiensi hujus ca- pitis Græca desunt. V. 1 et 2 codd. et (s. εττ) αμφοτεραν tv (S: tyα) εττιχλ. τ μελλειν zz0. χατερY. (s. zατἐργ.) μεγα. V. 6 άς μ' ἐχει Spengel. e margine codicis nescio cujus. Codd. είχε με. [V. 7 %v. Codices tov vel ω. V. 9 τουτί. Codd. τουτο. V. 11 et 12 sic Heringa. Codd. εμε (vel εμαι) ::zt δεχα ταλαντα γυναιχ (vel γυναιzα) ουσα. V. 13 codd. gpUzYμχ εττως αγυττοστατον δια του ο). Mά τόν addidit Grotius, v. 15 zαί in codd. omissum Scioppius. V. 163ic Spengel. Codfl. αταγεσθω δε τις αρ αντεισαγαγη (s. — Yot). (( Tantum scilicet esse dominæ imperium , ut puellulam ab ipsa exactam nemo jam valeat reducere. » Speng. Gellius l. l. : Idem ille marifatS Sene3c caam, altero Se/?e vicino colloquens , et uacoris locupletis superbiam de- precans, hæc ait : 5 I 5 [2]α'. "E/go δ' ἐπίκληρον Aάμιαν , οὐκ εἰρηxέ σοι •) r„• ? } s) / / r^/ o / τουτ ; εττ αρ OUY* ; xvgtov πης οικιας 4. Sunt quæ jaciantur multo cum convicio in curribus dicteria. 5. Ne unum quidem «* anus transmisit poclum, sed in orbem bibit. 6. Venit munutos pisciculos ferens puer. 7. Neque ego, deorum merito, subtus ligneus. (Metaphora a statuis auro et ebore inductis petita, de rebus vilibus splendore indutis externo.) 8. At reliqua imtacta corpora nec capiat. — -—»«•»• c- • MONILE. 1. In aurem utramque dote freta dapsili 'dormibit, opere exacto commemorabili et glorioso, quippe quæ ejecit domo victrix eam quam voluit advorsariam : nimirum ut universi spectent Crobylæ vultum (bene nota est etenim quæ me habet virum uxor mea domina) et vultus celsitudinem : quod assolet dici, asinus inter simias. Silere satius noctem quæ tot'miseriis initium fecit. Hei mihi, quod Crobylam cepi ob talenta sedecim, mulierculam , per deùm fidem , cubitalem ! Exinde quo modo omnium jam ferri poterit insultatio? Non, per Jovem ac Minervam, mequaquam potest ! Amcillula adeo sedula, verbo celerior, - sic eicitur ! quis poterit mihi reducere? G. corr. 5) •* * * A. Dotatam duxi Lamiam : mon dixi tibi? am non tibi dixi? dominam istius, en ! domu8, 42 MENANDRI FRAGMENTA. xa\ τόν άγρὸν : xo\ τὸν τατρύων άντικρὺς èyoμεν, 'ATroXXov , δς χαλετὸν χαλετότατον. e) (\) 2 / _ ) _ \ ?.-, 2 W / 'Attzat δ' άργαλάα 'στίν , οὐκ ἐμοι μόνφ, v$£0)v μᾶλλον,0υγατρί. β'.IIράγμ' άμαχονλάγεις, εδ δίδα. V. 2 sic Scioppius. Vulgo τούτο ούχι , χυρ. Cod. alter Mu- sei Brit. τουτο είτε αρα. V. 3, 4 vulgo et codd. xαι ταντων αντ' εχεινης εχομεν αφ' ολων (codd. αττολλων ως) χαλετων χαλ. « Sic quoque scriptum invenerunt editores τόν τσ- τριδων άντιχρύς μέν άλων τόν. Scioppius 'ATto)}ον ός. » Spengel. - Gellius l. l. : Filia hominis pauperis ìm pervigilio vitia(a est : ea res clam patre fuit, et habebalur pro virgine. Eae eo vitio gravida mensibus exactis parturit. Hinc fortasse sumta sunt verba ab eodem Gellio III, 16, ex hac fabula servata : [3] Tuv) xugi δεx%μηνος — Pergit Gellius: Servus bomæ fratgi, quum pro foribus domi staret, et propinquare partum herili filiæ atque omnimo vilium oblatum igmoraret , gemitum et plora- tum audit patellæ im puterperio emitemtis : timet, ira- scitur, suspicatur, miseretur, dolet. Hi omnes motus ejus affeclionesque animi in Græca quidem comaedia mirabiliter acres et illustres : apud Cæcilium au(em pigra hæc omnia et a rerum dignitate atque gratia vacua, sunt. Post, ubi idem servus percatmctando quid acciderat reperit, has apud Menandrum voces facil : [4] *® tpìc xoxoôαίμων, όστις άν τάνης γαμεῖ xò ταιδοτοιεῖ0'. *Qς άλόγιστός ἐστ' άνΆρ, δς μήτε φυλαχῶν τόν άναγχαίων ἐγει, /-' 3. 2—..-.-! • V V -' 'r, r μήτ' ἐν άτυχήσας εἰς τὰ κοινὰ τοῦ Βίου 5 ἐπαμφ{εσθαι τοῦτο δύναται χρόμασιν , άλλ' ἐν άxo) Ttq) xoù ταλαιτόρφ βίφ γειμαζόμενος ζ, τὸν μόν άνταρόν ἐ/ων ^ ' / < / ' • . . S\^ > . . _ r, … • < . , το μερος αταντων, των δ' άγαθόν οὐ δυναμενος. e V \ V í), • c/ • Utrsp Yαρ £vòς άλγᾶν άτταντας voυθετά. Idem locus, præter extremum versum, est ap. Stob. Serm. LXVIII, 4. V. 1 codd. Gellii ττενης αγηρ. V. 2 Gell. ταιδοττοιεῖ. V. 4 μήτ' άν άτυχήσας Stob. Gell. et μητε άγα- τείχιση, vel similiter. Sed recte idem τὰ κοινά, quæ acci- dere solen! hominibus, pro quo Stob. τὰ λοιτά. V. 5 Stob. ÉTtoy gt6ao.t ... δύναιτο. « Legendum videtur ἐταμφιάσαι τούτον δύναιτο χρ. » L. Dimdorf. in Thes. L. Gr. s. 'ETtag- φιάςω. V. 6 Gellii codd. αλλ' εν αναχαταχυττω, s. αχατα- xvTtto, et v. 7 %ητων μεν , άγιαρον δ' εχων. Respexit ad h. I. Dio Chrysost. Or. 32, p. 365. V. 8 οὐ δυνάμενος. Ze. del. cùòèv μόρος, probantibus Gaisfordo et Geelio. V. 9 correxit Grotius; vulgo άλάγων et τάγτας. Alium Parmenonis (hoc enim fuit servi momen) ser- monem servavit Stobæus, Serm. XCVI, 20: [5] “Oστις τάνης όν ζῆν ἐν άστει βούλεται, άθυμότερον ἐαυτόν ἐπιθυμει τοιεῖν. c/ \ ? «^» \ V s/ Oταν γὰρ εἰς τρυφόντα χαι σχολλν άγειν δυνάμενον ἐμ6λάμή, τότ' αὐτόν ἐστ' ίδείν t^ue / ὸς άθλτον ζ xαι ταλα{τωρον βίον. V. 4 fort. scribendum τόθ' αὐτόν. Sequuntur continuo ap. Stobæum hi versus : - • f. [6] Kαχός ό δεστότης βεδουλευται τάνυ. *Ev άγςὸ γὰρ οίχόν οὐ σφόδρ' ἐζήλ£tys: ¢^J* • ,' ' .' •.• ^ ^ 1 . • , /- της μερισος ων της συσαμου τ&τα{μενης , 3. ,-, ** — /- • -Xv 3^-^ , , {~s εί/εν σε τταρστετισμα την ἐρήμων. Quæ non dubito quin ex eadem fabula petita sint. Ex e0- dem servi sermone, opinor, sunt lii versus ibid. I.VI, δ : ev» v [7] Aρ' ἐστιν §λευθάρου τοῖς τάσιν άνθρότας άγράς. • e^s v a. ^. a. •. άρετῆς και βίου διάασκαλος Idem locus sine auctoris nomine legitur apud Appuleiuma Apol. p. 330 Elm., omisso άρα, ubi vocalur « celeberri- mus in comœdiis versus. » Ejusd. Serm. CV, 23, uhi lemma Il)oz£ων Θαῖδος , for- tasse corrigentis se librarii : . • sa/ v • [8] 'Q IIøøμ£vo)v, oùx ègtiv άγαθόν τὸ βάρ / e/ ^ ^ ^ •) ¢ !;^ •„■ £Uoy.£vov ωστερ οενορον εκ θις ης μιας , 2 •) o \ •) r-.• / v \ άλλ' ἐγγύς άγαθοῦ ταρΖτ£λυx£ xz\ xaxòv , • Èx τοῦ χαχοῦ τ' άνεγχεν άγαθόν ή φάσις. Respicit Themist. Or. XXII, p. 276: Aéyei τις δρ0άς τά) i τοῦ γάλωτος ττοιητόν δτι μηδέν ἐστιν άγαθὸν ἐν τό βίιρ φυόμε- et agrorum illorum : sic paternorum in vicem , o Apollo ! habemusquod gravium gravissimum. Molesta est illa cumctis, mon tantum mihi, gnato magis atque gnatæ. B. Vix tolerabile est quod memoras; novi. G. co7^r. 3. Virgo gravida est jam decimo mense..... 4. Is demum infortunatus, in egestate qui uxorem ducit, educitque liberos : ah demens qui nec præsidia in præsens habet, nec, si quid , ut fert vita , secus evenerit, habet integumentum quo famam occultet suam: sed misere ætatem degit nudam , obnoxiam , importuosam, compos tristitiæ et mali, sed omnium expers deliciarum et gaudii. Sic ego dolens in uno, do monita omnibus. G. 5. Habitare quisquis astu pauper eligit , augere sibi tristitiam et dividuam cupit. Nam quoties alium spectat in molli otio potentem, luxuriantem, tum demum videt quam misere ipse ævum degat, quam infeli- [citer. G. corr. 6. Malo consilio commigravit huc herus. INam ruri donec victitabat, calamitas non tam conspicua fuit ac despicabilis, sibi mante}lum faciens solitudinem. C. 7. Virtutis et vivendi liberaliter magistrum si quis quærit, agrum comparet. G. 8. O Parmeno, mullum vita in humana bonum est quasi arbor radice una ramos erigens ; sed mala propinqua sunt bonis atque adsita : natura ex ipsis bona quin progenerat malis. G. MENANDRI FRAGMENTA. vov έστερ δάνδρον ἐκ ἐζης μός' άεῖ δέ αὐτὸ τροστἐφυκε και xo x6y. Eiusd. Serm. CVIII, 32 : J » - r*Aa / *• [9] Aει τὸ λυτούν άποδίωxe toü ß{ου : • " / μικρόν τι τὸ βίου xαι στενὸν ἀμεν χθόνον. • es f In v. 1 Gnom. monost. 3 ëxδίωχε. V. 2 ante Grotium erat coÜ 3(ov. Seneca De brev. vit. 2 : Adeo ut quod apud maacimum, poetarum more Oraculi dictum est, verum esse mom dubitem, : Eacigua pars est vitæ quam mos vivimus. Denique commemoratur hæc fabula ab Schol. Plat. p. 381, ubi de proverbio [10] δεύτερος ττλούς agitur ; — et ab Æliano N. A. XII, 1 1 : [1 1] « TgUyóvos λαλίστερον » άλεγον.... μἐμγηται χαί ταύτης τῆς ταφοιμίας ἐν τύ TI)oz{q) δ άύτός (Menander), ex quo idem proverbium afferunt Zenob. VI, 8, Apostol. XIX, 82, Bodl. prov. 892. •--— => g <}s cæ-— IIP OT A MO I. Stobæi Ecl. Phys. I, 8, p. 213 Heer. : • / p. Tugλόν γε και δόστηνόν ἐστιν % *%/%. Aldus in Gnom. monost. 8f τυζλόγ δέ zαί δύστηγον ά.3,&- τοτ< τύχη. — IIρόγαμοι idem opinor quod τρογάμεια. Pol- lux III, 38: 'H τρὸ γάμου θυσέα ττροτάλεια χαι ττραγάμεια: oῦτω δ' άν καλοῦτο και τὰ τρὸ γάμου δύρα. Cæcilii fabula a Nonio citatur im Progamo. IIPO ET KA AQ N. Stobæi Serm. LXII, 17: [1] Tb 8' e5 xéXev6g £vov μόν ἐστιν άσφαλάστατον δοῦλον τοιεῖν , άς φασιν. - V. 3 sic Erfurdt. Vulgo δουλοττοιεῖν. Ejusd. Serm. LXXVI, 8 : [2] Oίον τό γενεσθαι τατάρα ταίδων ίν άρα: Άότή, φό6ος , φροντίς, τ$ρας ἐστιν οὐδè êy. V. 1 extremo addidi άρα, Bentl. xαχόν. IIQ AO Y M E N O I. Athen. VI, p. 248, B: M. δέ τὸν άχρηστον xαι μάτην τρεφόμενον σιτόχουρον είρηzey ... èv IIo).ovg.éyovg* • / *$ v / / - £• [1] (Tí, ó) τάλας, ἐστήκας ἐτι τρός ταῖς ἀραις / / & τὸ φορτίον βεἰς ; attöXoupov, άθλιον , άχρηστον εἰς τῶν οίκίαν εἰλόφαμεν. V. 3 sic Porsonus: vulgo deest άχρηστον, quod e sequenti fragmento assumtum. *. Clemens Alex., Strom. VI, p. 264 : Kozì KoX}{α τά xo- μιχά Yράφοντι, Metά μαινομένων φασίν χρῆναι μσίνεσθαι ττάντας όμο{ως, Mévœyêpog èv IIo).ovg àyotg τωρισάφεται λέγων* *• ■• / [2] Oό τονταχοῦ τὸ φρόνιμον άρμάττει ταρὸν , d*v* $/ è a xo\ guy.y.oyjyov δ' ἐντα δεῖ. Ita Bentl. pro vulgato zzì avp.67jyczt. Primus versus, ta- cito auctoris nomine, est etiam ap. Stobæum Serm. III, p. 74 Schow., ubi nòm male editur : Oό τονταχῆ δ' ά φρόνιμος άρμάττειν δοχεῖ. Antiattic. p. 105 : [3] « Kαταφαγάς.» M. IIo).ovg άνοις. Eandem vocem e Menandro allatam acriter reprehendit Phrynichus Ecl. Att. p. 433. Harpocrat. p. 50 : [4] « Aιασείστους άστραγάλους , » ... ταρὰ τὸ κινεῖσθαι χαι διασεἰag0αι ττρότερον, είτα βάλλεσθαι, $y' άzzxoόργητοι μάλλον δαι. M. IIωλουμένοις. Eadem fere Suidas V. A!&aelatog. Latine expressit hanc fabulam Cæcilius. =><><> P AIIIZOME N H. Fabulam obiter commemorat Alciphro Epistolarum lib. II, 4, 144. Stob. Ecl. phys. II, 8, p. 341 : [1] “O p.) δεχόμενος τὸν θεὸν τὸ συμφορον so • / e/ es¥e r*v* / αὐτὸ διδόντων ἐνεχα τοῦ ζην , ßoûXevov * so g* o \ \ \ V ON C\ ^• oῦτος άτυχεῖν : ἐν δό μ }, 0s⢠ôïòó, £*» \ ®'/ :o f. , s) e / τοῦ μγ, διδόντος, οὐ τρότου 'g0' άμαρτία. 9. Dispelle procul a vita moestitudinem : breve atque angustum nimis est hoc quod vivimus. G. - 10. • Altera navigatio. * 1 1. Turture loquacior. -— • © © ©<-— SACRIFICIUM NUPTIALE. Fortuna res est cæca et deplorabilis. G. PRÆACCUSANS. 1. Quod bene jubetur exsequi tutissimum servo esse prædicant. G. 2. Patrem vocari liberùm quantum est ! metus, dolorque et ægritudo, sine fine ac modo. G. VENEUNTES. 1. Quid ad fores stas etiam, mauci servole, deposito ab humeris onere? nae miserrimum nebulonem, indignum victu, domi recepimus. 2. Non rebus apta est omnibus sapientia : aliquando opu'st desipere cum sodalibus. 3. ' Degulator. 4. Talos commotOs. VERBERATA. 1. Quæ vitæ sunt utilia quum di porrigunt, accipere qui cumctatur, is sponte est miser: at si recuset dare quod expediat deus , jam non ista hominis culpa, sed non dantis est. G. 44 MENANDRI FRAGMENTA. v. 2, 3 legebatur oό βούλεται τόδ' άτυχεῖν Ά τὸ μλ βεὸς δ£- δωσιν. V. 4. Grotius addidit verba τοῦ μλ διδόντος. Sequi- tur ap. Stob. hic locus : [2] Atúy^uo xáôïx^μα διαφοράν ἐχει : v \ \ /•,• / V 8' í / vὸ μέν διὰ τύχην γίνεται, τὸ δ' αίράσει. In margine cod. Ven. Meyάνδρου δατιζομévov. V. 2 post τόχην legebatur γὰρ. Ejusd. Serm. XI, 10: >y [3] "Epy£ται váÀn0É¢ εῖς φὸς ἐν{οτ' οῦ ζητοόμενον. Nisi ad trochaicos numeros l1æc revocare malis. Clemens Alex. Paed. I, p. 37 Sylb. : Aoxoùovv oi Attt- xoi ταιδάριον ἐπιχοίνως οὐ μόνον τό άδδεν άλλὰ και τὸ θήλυ x£xXmxévot , εἰ τφ τιστὸς xαταφαίνεται ό κωμικὸς ἐν 'PoTEL- ζομάνη M. δδά τως λέγων * [4] Toögöv 0υγάτριον; τάνυ γάρ ἐστι τ?ί φύσει * * *φιλάνθρωτον τὸ ταιδάριον σφόδρα. Suidas : Aggopeœgyópovg , τούς μισθέους τούς τὰ κεράμια φόροντας : - [5] Eiv' άμφορεαφόρος τις άποφορὰν φόρων, M. 'Po/ttt%ομάγη. Ubi &τοφοράν dici observa Mercedem he- ris a servis præstari solitam. Idem : Avéαταχεν, άνευρηκεν,είλησεν. ... M. 'PoTt%og.évy)* [6] II60ev yàp, à pf)ov 0so], τούτους άνεστέxozavv oùvoi τούς λόγους; Male apud Suid. legitur τάτονθε γὰρ, quod correxi e Lexico Segu. p. 399, vicissim e Suida corrigendo. Idem : Muόχοδον, μηδενὸς άδιον. M. 'PoTtiXog.éy^* [7] “O μυά/οδος γάρων Xεληθάναι agόδρ' oiöy.£voc. Eadem habet Photius Lex. p. 207. Pollux VII, 51 : "Oτι δί ἐνδύναι ην άτιτήδεια (τά ζόμα- tz), τεκμήραιτ' άν τις ἐκ τὸν ἐν τῆ 'PoTCi^op.£V Meyóyδρου: [8] Oόχ δράτε τ)\ν τροφὸν ^» _ ) o ' / ἀδμ' ἐνδεδυμένην; Respexit Phot. p. 46 : Zögo, Xytóvóς τι φωστού γενος. OÜτω Méyoyópoc. Athen. III, p. 1 15, B : Méyowêpov èv 'PoT;i&ogéwçy (sic) xo^ [?] « άτελευθάραν » είρηxéyozt. Schol. Plat. p. 371 sq. : [10] «Ko^ vvy\j δῆλον»... M. “Pατιζομένη. ΣAMIA. Phrynichus Ecl. Att. p. 187 : At6avov Xéye τὸ δ£v8pov, τὸ δέ 0up-tóμενον λι6ανωτόν' ... M. év τή Σαμία φησ{• (pépe τὸν λ16ανωτόν : σὸ δ' ἐπ{0ες τὸ τύρ,Tpúgym. Nomen proprium mulierculæ agnovit J. Scaliger. Vulgo τρυφή. Junius Tpύφων. — — *c>�� O <->— ΣIKY ΩNIOX. In hac etiam fabula militis partes fuisse discimus ex hoc loco ap. Stobæum Serm. LIII, 3 : / sf [1] Eόλοιδόρητον, δς ἐοικε, φαίνεται v es.s £r*y fèje τὸ τοῦ στρατιότου σχῆμα xαι τὸ τοῦ ἐνου. Cui militi Stratophamis momen fuisse colligas ex hoc versu apud Phot. Lex. p. 400 : Στρατοσάγη, την κλητιz)v ττάσιν. M. Σιχυωνίφ * / / græ-p *» [2] Στρατοφάγ,λτάντοτ' εί/ες χλαμώδιονx% tοΊδ' $yc. Ita Toupius pro edito zαί τελαίενα. Nec defuisse militi parasitum suum haud temere conjicias e Pollucis verbis jV, f 19, p. 420, ubi docetur parasitos nigra vel pulla veste indutos in Scenam prodiisse, [3] ττλῖν ἐν Σιχυωγὰρ λευzj, ότε μάλλει γαμεῖν ό τταράσιτος' ubi Mlenamdri fabu- lam significari vix dubites. Suidas : 'A6pz, .. oïzótg19 YUyσιχὸς κόρη zαί ἐντιμος , είτε οίzoyεγης είτε μή. M. `Fevó^g xz) Ei. ... zzi Xixvtovtq)' [4] “A6ραν γάρ άντωνούμενος •o / / v •o £ S. J 2'. épt»μévry, ταστη μάν οὐ ταράδωx' é/ειν, •, / τράφειν δè /»ρίς, δς ἐλευθερα τράτει. 2. Injuria illud distat infortumio , hoc casus, illam quod voluntas efficit. G. 3. Sæpe admodum in lucem prodit mec quæsita veritas. G. 4. Meam filiolam ? nam hercule ingenio suo .... hominum amans est admodum. 5. Tunc gerulus amphoræ aliquis, mercedem ferens. 6. Unde, proh deùm fidem, illi sermones corraserunt eiusmodi? 7. Vilissimus senex latusse se plane putans. 8. Nutricem mon videte indutam cingulo ? 9. Libertam. 10. Etiam cæco clarum. ——-=•©»<> ΣY N A PI XT Q X AI. Athen. VI, p. 247, F : I(αλεῖται δέ οίχόσιτος ό μλ μι- σ0οῦ, άλλὰ ττροῖχα τῆ ττόλει ύττηρετόν' .... 'Iòîòς δ' ἐν Συνα- ριστόσαις (Menander) ἐφη' [1] Agτεῖον τὸ μλ gUy%{ειν γυναῖκας , μηδέ δειτνίζειν δχλον, άλλ' oixogftoUc toùç yóuoUς τετοτηxévzt. Locum Athenæi olim turbatum constituit Porson. Suidas : A£0ew τράτεςαν ἐτι τοῦ ταρακειμένην άφελεῖ, τλν τράττεςαν. M. Συναριστύσαις' •\ sy è* «N r…» 2 ) / [2] 'Av άτι ττεῖν μοι δό τις' άλλ' % %p6apos grae / • v άμα τ?ί τρατὰ και τὸν δῖνον άχετο άρας' άφ' ήμόν. - Eadem leguntur ap. Grammat. Seguer. p. 358. Lexic. Seguer. p. 324: AYOTtmag.óv Xéyovai xo\ άγάπησιν τγ φιλοφροσύνην. Συγαριστύσαις Méyανδρος' [8] Ko\ τὸν ἐπ\ xaxô / °) / eo \ ? G; *yevóyeyov άλλήλων άγατησμὸν , οίος ήν. Idem locus ap. Suid. v. 'Ayατησμός, ubi est γιγόμενοy. Stobæi Serm. LXIII, 15 : [4] "Eptos ê tôv 0e6v >) es.s »/ / so \ / / ioyùv àyo)v τλείστην άτι τούτου δείκνυται : διὰ τοῦτον άττορxoÜgi τούς άλλους θεοὺς. V. 2 alter cod. Par. êtî voótotg. Ibid. LXXIII, 7 : [5] IIøv)p δ' άτεὐλὸν οὐκ ἐχει μάγαν φό6oy. Ibid. XCVIII, 53 : [6] Tota 30λτόν γε κα\ ταλαίπωρον φάσει τολλὸν τε μεστόν ἐστι τὸ ζῆν φροντίδων. Pollux VI, 101 : 'Aptatoy, άριστήσαι, ἐρίστησα, άριστο. ττοιούμενος , x«î τὸ Meyóyδρου δράμα Συναριστόσα.. Id. X, 18 : f; ] « Tvyovxeiov άγοράν, » τὸν τότον οὐ τὰ σκεύη χαί τὰ τοιαύτα τιτράσχουσιν ... εὐροις άν ἐν ταῖς Συγαριστάσαις Meyάνδρου. Plinius H. N. XXIII, 81 : [8] Semen myrti sativæ can- didæ... odorem oris commenda! vel pridie commandu- catum. Item apud Memamdrum Symaristosæ hoc edumt. Cæcilius Symaristosas ad Memamdreæ fabulæ imitatio- mem composuit. 5. Illo defertur nave? hunc hostem judicant : ei est supellex aliqua? ut onus imponitur. * - 6. Vultus minatur, pavida mens intus sedet. G. 7. Negare. 8. Iterum (et sæpius) emtus. 9 Par pari. ~ * - - - -> MILITES. Latet omne crimen dum fit, sed quantum siet scelus, peracto scelere demum intelligas. G. MULIERES COMPRANDENTES. 1. Est elegans. qui mulieres non cogit, nec turbam vocat , sed de domi repositis celebrat muptias. 2. Si bibere det mihi aliquis etiam — at barbara simul cum mensa et vinum curriculo abstulit nobis. 3. - Et in malum contractam mutuam, ut erat , benevolentiam. Amorem inter deos validissimum esse hoc argumento evincitur : quod pejerantur propter hunc omnes dei. G. 5. Terrorem haud magmum incutiunt gemitoris - [mimæ. G. 6. Res per se infelix atque ærumnis obsita vita est humana, et densa curarum seges. G. 7 Eorum mundi muliebris. 46 • MENANDRI TRAGMENTA. Σ Y NIE P () Σ A. Schol. Plat. p. 363: `Q μάλε, ταρά τοῖς vetotëpotg υτό Yuvotxöv λόγεται μόνον, ός τὸ δ τάλαν- ταρά δέ τοῖς τα- λατοῖς και ύτ'άνδρόν' και (1. δς) ἐν Ίττεῦσιν Aptatogávovc, x«î êv Meyάνδρου Συγερόση' [1] 'Agysς τὸν άνθρωττον. Tt xórtetg, δ μάλε ; Duo codd. Bekkeri συνεράσιν. Idem locus apud Suidam v. 'Q μάλε. Suidas : [2] « Avcrttetö, » άνατετάσω, M. êv Συνερόσή. ΣΥNE φ HBO I. Zemobius V, 60 : Oùx eiplì voότων τόν ηρόων. AÜτη τé- ταχται ἐτι τὸν βουλομévov εὐ τοιεῖν. Oi γάρ ήρωες χαχοῦν §τοιμοι μάλλον λ εὐεργετεῖν, άς φησι χαί M. év Συνεφήδοις. Eundem Menamdri locum respexit Scbol. Aristoph. Av. 1482 : "Hρωες δέ δόσοργοι χαι χαλεται τοῖς ἐμτελάζουσι Yίνονται, xαθάπερ M. év Συνεφήδοις. Ita enim recte, opi- nor, Heringa pro edito Xvy£p£0ovg. Hanc quoque fabulam Cæcilius imitatione expressit. TIT€) H. Suidas : Aίτήσασθαι, τὸ χρήσασθαι. M. Tít07' [1] *Hv άν τις όμὸν τταιδίον • / » — / s/ / jτήσατ' % xéyo/xev, άνδρες γλυκότατοι. Ita correctum vnlg. Avδρὸς Tít0y, quod et apud Zomar. I, p. 98 exstat. Porsom. £t ttg όμόν : sed aliud quid latere videtur. Versus digessit Bentl. « *Hv άy deleverim ut ex Meyαν Ortum. » Gaisford. Ceterum qua occasione hæc fuerint dicta, aliquatenus colligi potest ex his fragmentis Titthes Cæcilii : Atque hercle utraque te quum ad mos venis suffarcimatam vidi (conf. Terent. Andr. IV, 4, 31), et, Præsertim quæ non peperit, lacte non habet. Stobæi Serm. XXII, 9 : [2] Oi τάς όφρύς αίροντες δς ά6£)tepot xo\ ox éJ o μ α ι λόγοντες' άνθρωτος y\ρ όν ax£}et vt τερι του; δυστυχῶς όταν τύχη. SHMUL AMANS. 1. Hominem dimitte! quid, scelestatu, feris? 2. Aperiam. J-> � * - JUVENES ÆQUALES. (Heroes nocere potius quam prodesse parati sunt, in- quit M.) » — • @49© «=*—- NUTRIX. 1 . Vestrûm si quis puerulum petiit aut commodavit, O dulcissimi. 2. O stultos homines, qui supercilio gravi . subinde repetunt, Videro. Tun' videris, homo quum sis,de re? miser utcumque res cadet! / v \ Aότόματα γὰρ τὰ τράγματ' ἐπί τὸ συμφερον a-• ex / - δεῖ, xàv xα0εὐδτις, ό ττάλιν τούναντίον. V. 3 αχάρει τί ττερι του; scripsi e cod. B Schowii pr^ vulgato σκάφει σύ τερί του. V. 5 χάν καθεύδης Stob. Ecl phys. I, p. 100, ubi duo postremi versus male cum alio versu e KexQvgó)® cohærent. Vulgo δεῖ, zαθευδῆσαι, τ; God {*ar F a pr m. τάγαντία, ut vulgo. • «» - *-* TP O (j) Q NI OX. Athenæus IV, p. 132, E : Afqi)oc δ' ἐν 'Atto) tto$o, μάγειρόν τινα τταράγων ττοτεῖ τάδε λέγοντα: ... M. δ' ἐν Tgogωγίφ* [1] 6. E£vov τὸ δείτνόν ἐστιν άτοδοχής. 3'. Ttvos; dr*v» / ¢*a* f *Ag» τρατύ; διαγig; *® ggegg tovto Yέρ * v oîov τὰ νησιωτιxὰ ταυτί $evóêpto, 9 èv τροσφάτοις ίχ0U8ίοις τεθραμμάνα 5 xαι ταντοδατοῖς, τοίς άλμ{οις μέν οὐ ττάνυ e •, / ) •» } e/ / • 8 v » / μλλον τροσεδάζατ' Αρχαδιxòς τούναντίον o / s eæ* A. e ^ / ά0έλασσος ἐν τοῖς λοταδίοις άλ{gxatgt • s. \ / *• e / cræ, * 10 *Iovvxòς ττλοῦτα3, ότοστάσεις τοιδ, xένδαυλον , ύτο%νητιάντα βρόματα. V. 3 codd. τὰ μέν. Correxit Grotius. V. 7 öv0U)eûoret; Pollux VI, 60, interpretatur ττεριττάς σχευασίας. V. 8 verba εἰ δά τις ἐρχεται (codd. χεται), quæ vulgo ante Ap- xo. 8txòς legebantur, delevit Bent]. Versus 10 et 1 f iterum habet Athen. XIV, p. 517, A, ubi Schweighaeuserus, præeunte Corae, locum ita exhibuit, ut mos edidimus. Vulgo τοτόν. Pollux VI, 60 : IIσρά Msyâvêpqy oi ότο- στάσεις ζωμὸς ταχύς άμόλφ τηγγόμενος , jusculum ad- 'miacta farima, faecis instar constipa(um. Conf. Ire- næum apud Socrat. Histor. Eccl. III, 7, p. 176, et Julium Polluc. Hist. phys. p. 376. V. 1 t, de candaulo, qui cibus est êá êgê)δυ χαί τύρου χαι γάλαχτος xαι μάλιτος τετοτη- μάγος, v. Polluc. IV, 69, et Athen. XII, p. 516. Atqui secumdae res sponte adveniunt sua vel dormienti, nec minus contrariæ. G. — •=> © • r- =- TROPHONIUS. 1. A. Hospes vocatu'st mihi. B. Qui solitus vivere ? cujatis? namque id scire pol refert coquum. Etenim hospitelli qui veniunt ab insulis, nutriti magna piscium recentium in varietate, non solent salsis capi, fastidiosa quæ vix delibant gula : si quid piperatum, si quid conditum acrius, hos magis oblectat. Arcas contra venerit maris expers : pisculentæ hunc patinæ maxime capiunt. Dives Asianus: jura huic pinguia . . paro et candaulum et quidquid ad venerem facit. [G. corr. MENANDRI FRAGMENTA. 4) Athenæus III, p. 99 F : M. èv Tpoqpoovtq) £{τε [2] » χορ* τασ0εἰς. » - Harpocr. p. 38: [ 3] "Oti δέ λύσαντες τὸν λήκυθον ἐχρόντο τό ἰμάντι τρὸς τὸ Τμαστιγούν, M. Tροφωνίφ. Stobæi Serm. IX, 20 : [4] Tò μηδόν άδικεῖν xαι qτλανθρότους τοιεῖ. « KoXoùς ημάς pro φιλανθρότους citat Sextus Empiricus p. 29. » Gaisf. Vide fr. inc. 34, quod ob hoc testimonium Stobæi ad Trophonium referendum erit. - -• Q 9 9 •* - - Y APIA. Stobaei Serm. LVIII, 8: [1] “Qς ήδύ τά μισοῦντι toùç φαόλους τρότους §ρημία, xαι τά μελετάvτι μηδέ èv τονηρὸν ixoyòv xtjg' άγρὸς τρέφωv xαλός. *Ex τόν άγλων δέ όλος, ή τε xατὰ ττόλιν 6 αύτη τρυφλ λάμτει μέν, ἐς δ' άλέγον χρόνον. Priora verba ός ήδύ ... ἐρημία leguntur etiam Serm. LVI, 1 1 , sime τρόττους. Ejusd. Serm. CIV, 2 : [2] Tépovto. άυστυχοῦντα τὸν δ' αὐτοῦ κακόν êταγόμενον λήθην , άνάμνησας τάλιν êτι τάτυχεῖν τ' ἐγείρας. V. 3 Grotius ἐτί τάτυχεῖν γ. Codd. ἐτειτ' άτυχ. Qui hoc loco commemoratur senex, fortasse idem est, a quo pro- logus fabulæ actus est. V. Quintil. Inst. orat. XI, 3, su- pra in Georgo. Suidas : 'AvopopUYμένον λόγουσιν, ούχι άγωρυγμévov. M. “Yöpfg: [3] Eò0ύς xαχρήσασθαι τὸν άνορωρυγμévov ταύτην ἰδόντα. Idem locus, sed mirifice depravatus, legitur in Lexico Seguer. p. 405. Pro χαχρῆσασθαι Meursius correxit xατα- 7ρήσασθαι (quod præbuerunt duo codd. Gaisf.), pla- cuitque hoc Bentleio, obscura verba ita interpretanti: sta- (im prodegisse effossum ìllum thesaurum,'simulatque hanc meretricem vidit. In quo illud certe recte factum arbitror, quod de thesauro effosso cogitavit. Atque hinc mescio am tituli ratio reddenda sit: nam év ύδρίαις ἐκειντο oi 6na ουροι, teste schol. Aristoph. Av. 603. Codd. 3 άγο- αωρυYμἐγην. Athenæus IX, p. 408, E, de formula xατὰ χ£ιρόν agens: M. *Y8ρ{α: [4] OíôéxovXy£tgöv Xα6όντες τεριμένουσι φίλτατοι. Schol. Platom. p. 380 : *Eyει (τὸ δμού) χαι δύναμιν συλ• ) £xtix)y, ός τταρά Mevávδρω ἐν Ύόρία' [5] » Ot 0pázες Ai6%vpooeg zo) oùvvo/i- tâvto. VÜv %öm 'g0'-(coìl. B %ιδεισθ') δμού. » "Ottep δηλοτ ἐν τὸ αὐτό. Terebricosa verba. In cor- rupta voce At6óτρωες Libethriorum nomen latere suspice- ris, de qua gente vide Muelleri Orchom. p. 381 sqq. Hesych. : [6] « IIozgovgfo. » ούτως ἐκάλουν χαί τά υπάσ- χοντα και μήτότε ή τταρά τρό0εσις ταράλκει. M. Ύόρία. ΥM NIX. Etymol. Gud. p. 320, 29: M. èv *Yμίδ^ [1] « xiYzλισμός » φησιν άντι τοῦ τάραχος. Leg. év 'Ygy{δι, cum grammat. Crameri Anecd. Vol. II, p. 454, 12. Eadem sine nomine fab. ap. Zonar. II, p. 1209. Hesych.: | 2] « IIoQvg{ς. » M.* Yμγίδι. Idem : [3] « Bάχηλος, » δ μάγας λ άνόητος, λ ό άτόxo- τας , λ ύτ' ἐγίων γάλλος' οί δέ άνδρόγυνος' άλλοι τταρειμάνος, XUvaixóδης, ταρά Meyάνδρφ *Y'ργίδι. Maximus Tyr. Dissert. XXX, p. 320: M}, èv6y) et tí τύχη, οὐ γάρ τοῖς δεομάγοις δίδωσι- μλ ἐγόχλει τῖ τάχνη, άκούεις γὰρ Mεγάνδρου λέγοντος' [4] Oό ττάνυ τι γηράσχουσιν αί τéyyov xz)öς, άν μλ λέδωσι τροστάτην φιλάργυρον. Fabulæ nomen addit Stob. Serm. LXI, 3. Athenæus VI, p. 231 , A : Méyανδρος Ύμν{δι* [5] Aλλὰ τάργυρόματα íjxo» λαδεῖν βουλόμενος. Apollonius De prom. p. 275, A: Aττιχοι γοῦν τὸν ἐμé* M. èv 'Ygy{δι- 2. Satiatus. 3. (Soluta lecytho, vel olei unctorii ampulla, loro esse usos ad flagellamdum, M. auctor est.) 4. Humanitatis limem , injusti fuga. G. — •=> ©©© •**- — — AQUALE. 1. O quam jucundum mores exoso malos est solitudo; milque meditanti improbum sati' magnæ divitiæ sunt bene pascens ager. At plausus populi et vitæ delectamina urbanæ splendent, sed perenne nil habent. G. 2. Semi infelici , quæ oblivisci cœperat , ea tute commemorando renovasti mala, rcsuscitans miseriam. G. » 4. At illi exspectant familiares, quis jam præbita est [aqua. 6. Facultates. HYMNIS. 1. Tumultus. 2. Textum. 3. Remissus. 4. Felicitas raro ad senectutem ComeS arti est, ni dominum valde avarum invenerit. G. 5. Veni sumturus vasa argentea. 48 MENANDRI FRAGMENTA. [6] Nùv òè xατά ττόλιν sígy)x£ τῶν ἐτερον, τὸν σè, τῶν ἐμέ τουτονί. {}rammat. Seguer. p. 923 huc respexit. Recte L. Dindorf. * Tòv éτερόν σε, τὸν... Harpocrat. v. 'Htruéy^v, p. 83: AivEio0αι ἐλεγον τὸ κε- χρῆσθαι. M. èy τό (l. tj) 'Ypy{δι* [7] Oό τύρ γὰρ αὐτὸν οὐδέ λοτάδ' αὐτοῦμενος. Quem versum, etiam in Dyscoli fragmentis relatum , ex Hymmide citant Ammon. p. 5, Suidas v. AivfiaoxoOαι et Aίτούμενος, et Lex. Seguer. p. 359, ubi άλλὰ λοτάδ' αίτ. legitur. * Stob. Serm. XXXVII, 18 : [8] Nλ τλv A0^väv , μακάριόν τ' ά χρηστότης τρός τάντα , xαι θαυμαστόν ἐφόδιον βίφ. / / e / v 4 Toότφ λαλήσας ήμάρας σμικρὸν μάρος s/ o \ r.o so \ / εὐνους ἐγὸ νῦν εἰμι. IIειστικὸν λόγος, 5 τρός τοῦτ' άν είτοι τις μάλιστα τόν σοφὸν . / *S' | e / er*.* 2 / vt oÜv £v£poUς λαλούντας οὐ βδελάττομαι ; Tρότος ἐσθ' δ τε{0ων τοῦ λόγοντος , ού λόγος. Postremus versus cum præcedentibus, licet novo lem- mate separatus, egregie cohæret. Erat hoc fragm. inter incerta 16. V. t y' addidit Clericus. V. 4 τειστιχόν codex alter Paris. a sec. m. Vulgo τιστ. V. 6 codd. aliquot εὐ βδ. V. 7 sime nomine fabulæ est ap. Plutarch. Præc. polit. p. 801 , C. Latine hanc fabulam reddidit Cæcilius. YIIOBO AIMAIOX. H ATPOIKOX. Suidas : TIéμτειν, τὸ τομτεύειν. M. 'Y7to6oXtg.c.iq) % 'AYροέχφ* [1] Mixp& II«v«6fivgi' ἐπειδλδί' άγοράςτάμττοντά σε, Mogyiov, μήτηρ ἐόρα τῖς xóρης ἐφ' άρματος. Ita correxit hæc et ad trochaicos numeros revocavit Bentl., quum codd. Suidæ præberent ἐτεί δ' άγοράς τάμ.- τοντας ἐμοσχίων. Et ap. Phot. Lex. p. 299 liquido scri- ptum legitur τάμττοντά σε, Moaχίων. A ceteris scriptoribus, qui hujus fabulæ fragmeuta servaverunt, simpliciter vocatur Hypobolimaeus. Stobæi Serm. CXXI, 7: [2] Toῦτον εὐτυχ£στατον λόγω, / s) 3. / όστις θεωρήσας άλότως , IIøøμ£yo)v , «^.* &** &* AG \ τά σεμνὰ ταῦτ' άτῆλθεν, όθεν ήλθεν , ταχύ, \ c \ v 3/ *) e/ 4.--- tòv ì\tov τὸν χοινὸν , άστρ', άδωρ, v$qy^ , τύρ * coJtg èv x&v £χτὸν Βιόσεται f άφει ταρόντα, χάν ἐνιαυτούς σφόδρ' όλίγους' / σεμνότερα τούτων ἐτερ' ἐν οὐx άφει τοτά. IIøyfiyvpiv vöμισάν τιν' άναι τὸν χρόνον , άν φημι , τούτον ἐπιδημίαν άνθρότφ : >/ ) 2 V A. æ /?_~ ^, 6 { . 10 όχλος, άγορά , x)£τται , xU6εται, διατρι6αί „'* •A* o / / / *» άν τρότος άτίης καταλάσεις, βελτίονα. o _ / W ) >! » ro 2. v o f §ρόδι' ἐχρων άτῆλθες ἐχθρὸς οὐδενί. 'O τροσδιατρ{6tov ôè xoTttgggg άττόλεσεν, xxxός τε γηρόν ἐνδελί; του γίγνεται, 15 δεμ6όμενος ἐχθροῦς εὐρ', ἐτε6ουλεύθη το0Èv , *) » / o •\w s. \ s / oùz sú0ανάτως άπηλΟεν ἐλθόν εἰς χρόνον. 5 V. 4 sic Bentl. probante Hemsterhusio. Vulgo τὸν κοινόν >ég'. Cod. Par. >égσς. V. 5 cod. Par. βιάσηται. He- ringa ταῦτ' ἐτη σύ χάν ἐχατὸν βιούς άεί: voluisse vide- tur βιός. Porsomus ταῦτὰ ταῦτα χάν ἐx. βιός ἐτη, vel ταῦτα xàv êxcvöv ëvm ßtóς ἐτι. Fort. ταῦτ' ἐτη κάν ἐχατὸν ἐτι βιός, άεί *OJει ταρόντα etc. V. 7 ἐτερ' άν οὐx scripsi pro ἐτερα oùx. Porson. £τερα δ' οὐz. V. 9 Bentl. τγ άπιδημ{αν άγω temtavit, uti plane scriptum in 3 Codd., sed άγω ut com- pendium motantibus. Toupius χάτιδημ{αν ἐνων. Lennep.: τούτον χάτιδημίαν' άνω *OXXog xtX. Jacobsius τὸν ἐτιδη- μίας, ἐν δ*Oχλος ... Similiter Porsonus % 'τιδημίαν, ἐν δ. V. 11 ita distinxit Porsomus , xαταλύσεις haud dubie in- telligens de diversoriis. V. 13 Porsonus δ τρ. δ' ἐxo- τίασεν άττολάσας, quod verum videtur. Cod. Par. σχοτιά- ao3. Ad άττόλεσεν intellige Égόδια. V. 15 cod. Par. ηύρ'. V. 16, §)0ὸν εἰς χρόνον, qui in vitam venit diu ibi m0- 'rátúr?/s.— A versu 8 nova fortasse ecloga inchoanda est. Stobaei Eclog. phys. vol. I, p. 192 ed. Heeren. : 6. In urbe invenit alterum ted, huncce me. 7. Non ignem poscens neque catinum commodans. 8. Res hercle ad omnes probitas eximium bomum est, viaticum vitæ hujus admirabile. Mamque isthuic homini parte non magna die locutus, bene jam cupio. Sapiens dixerit . hic forsit aliquis : Illex est oratio. Quid ? an mom alios eloquentes exsecror ? Suada est loquentis vita, non oratio. G. SUPPOSITITIUS VEL RUSTICUS. 1. Panathenæis parvis ut te pompam agentem, Mo- [schio, per forum mater puellæ in carpento conspexerat. 2. Hunc credo felicissimum qui quum spectarit, Parmeno, placide deùm augusta doma , redit eo unde venerat : jubar , inquam, solis publicum , nubes, aquas, ignem : namque ammos quamvis centum vixerit, eadem videbit, et sit licet ætas brevis : aliud his nihil est conspicari pulchrius. Mercatum crede tempus hoc quod vivitur, cujus visendi peregrinamur gratia : forum ibi , tumultus, fures, colloquia, alea. Abis si primus, hoc viaticatior divertes melius ; eris infestus memini. At qui subsistit, sua lassatus perdidit , et male senescens aliquam egestatem incidit : Vexatur, hostes reperit, insidias subit. Longævus nunquam facili morte fungitur. G. • MENANDRI FRAGMENTA. 49 [8] IIøçogo6ε νοῦν ἐχοντες· οὐδέν γάρ τλόον άνθράτινος νοῦς ἐστιν άλλο τῆς τύχης, εἰτ' ἐστι τούτο ττνεύμα 0sioy , £ίτε νοῦς. Toῦτ' ἐστι τὸ χυ6εργὸν άπαντα κα\ στράφον 5 xα\ σδέον · % τρόνοια δ' % 0y^v) xατνὸς \ / / •o / / xo\ φλήναφος · τεἰσθήτε χοὐ μάμφεσθά με : / ^ ) c/ cras e\ / •\ / τέy0' όσα voOÜμεν λ λόγομεν λ τράττομεν TÚ 5 I v e •• . ®) 2 V o / Uχη στιν , ημεις ο εσμεν εττγεγραμμενοι. -Tάχη xU6ερνά τάντα, ταότην xαι φρόνας 10 δεῖ και τρόνοιαν τ)ν θεὸν καλεῖν μόνην , εἰ μή τις άλλως όνόμασιν χαίρει xeyoïc. Hic etiam videndum est, ne duo diversi loci fragmenta in unum coaluerint, quorum secundum versu 9 ordia- tur. V. 4 άταγτα. addidit Bemll. V. 7 Ttóy0' δσα Salmas. rf Vulgo άττανθ' όσα. Tum λέγομεγ est Canteri emendatio pro Yéyovev. V. 8 τύχη *ati Grotius. Legebatur τύχης ἐστί. V. 10 τλν θεὸν Bentl. pro τλν θεόν. Stobæi Serm. LXXIV, 5 : [4] T& δεύτερ' ἐὰ τῶν γυναῖκα δεῖ λάγειν, ? / «r** W s/ c\ _ ) »/ v)v δ' ἐγεμονίαν τόν άλων τὸν άνδρ' ἐχειν. Oixfo. 8* §v j c& τάντα τρωτεύει γυν} o Q… -— (I) A X. MA. Cognominem fabulam scripserat Luscius Lavinius, quam e Menandrea expressam fuisse testatur Terent. Eumuch. Prol. 9 : Idem Menandri Phasma nunc nuper dedit. Ad quem locum Donatus Menandreæ fabulæ argumentum his verbis cxposuit: Phasma, inquit, momen est fabulæ Menandri, in qua moverca superditc!a adolescenti, vir- ginem, quam eæ vicino q^todam comceperat, furtim edit- ctam, quum haberet in latebris apud vicimum proæi- 13. Miser mucosus emunctu'st seneX. 14. (Mentio fit lavacrorum muptialium.) PHANIUM. 1. Subiitque torpor totam mihi cutem. 2. . Servus erat parcus, pauco emens. matm, hoc modo secum habebat assidue, nullo conscio. Parietem , qui mediuS inter domum ma/ris ac vicini Juerat, ita perfodit, ut in ipso transitu sacrum locum esse simularet. Quumque transitum inlenderet serlis ac,fromde felici, rem divinam saepe faciens, evocaba/ ad se virginem. Quod qu^tm amimadvertisset adole- Scens, primum adspectu, pulchræ virginis , velut mu- ?nimis , visìt perculsus eachorruit ; unde Phasma es! nomem fabulae. Deinde paulatim re cognita eacarsit in amorem puellæ, ita ut remedium, tantæ cupiditatis ^isi eæ múptiis mom reperiretur. Ita, eac commodo matris ac virginis et ea voto amatoris consensuque patris, λιτιptiarum celebritate finem accipit fabula. Menan- drum hac fabula metro ithyphallico usum esse docet Ati- lius Fortunat. p. 2672 : Ithyphallicum metrum sæpe recipit tribrachum, ut etiam apud Menandrum, im Phasmate, et apud Callimachum in Epigrammatibus Ostendi potest. Hanc fabulam memorat Fronto in epi- grammate, supra ad Thesaurum relato. Athen. XIV, p. 661, F: Kαι M. ἐν φάσματι. [1] 'ETtiaTu.gíy£g0', ἐὰν / «^g» $ ax£Ugato, x«0&ριος j xoù TroixiX^. Sic Bentl. Vulgo ëtia muoveg0αι &v. Sunt coqui verba, unde colligas hunc locum e postrema fabulæ parte, ubi nuptiæ celebrabamtur, petitum esse. Hesych.: [2] «"Ep.6αρος , » %\£0voc, μωρός, η vovveXhg. M. φάσματι. Hæc sibi repugnant. Aliunde constat ἐμ6αρος ei proverbialem locutionem fuisse de iis, qui prudentia et consilio valerent. (|»IA AAEA φ OI. Athen. XI, p. 484, D, de labroniis, poculorum genere, agens : M. ἐν φιλσόάλφοις' [1] "Hô, δ' ἐπίχυσις, διέλύοι λα6ρόνιοι, IIépgg. δ' ἐχοντες μυιοσδόας ἐστήκεσαν. Ad v. 2 respexit Pollux X, 94. Pollux X, 143: 'Etti τοῦ δόρατος (τὸ σαυγίον) M. Φιλα- δόλφοις' [2] “Qατ' ἐγωγὰν εἰλόμην του σαυνίφ τετληγμévoς. Schol. Eurip. Pboen. 1 f 61 : Tó;£a0&. £ατί τούς όφόα). μούς συγχεχόσ0αι. M. Φιλσδάλφοις' [8] Nλ τὸν A{x, τὸν μάγιστον, ἐκτυφήσομαι. Coà. Aug. μὰ τὸν Aία et êxtu®óaog C v. SPE ÖTRUYI. 1 ę Signum mihi date , quando apparatus mundus concinnusque erit. FRATRUM AMIANTE S. 1 e Jamque epichysis, distincta gemmis pocula, stabantque Persæ cum suis muscariis. 2. Ut ego certe maluissem vulneratus spiculo... 3. Caligo me occupabit, maxime Juppiter ! MENANDRI FRAGMENTA. 51 Stobæi Serm. CXXI, 5 : [4] “Qς ήδύ τὸ ζῆν, εἰ μεθ' äv xptvei τις άν. Legemdum videtur xp%y^. Structura loci hæc est : hôù τὸ ζην εί τις ζῆ μεθ' όν άν κρέγη. Qui continuo sequitur ap. Stobæum senarius, τοῦτ' ἐστι τὸ ἀν, ούχ άαυτό άν μόνον. diversi loci fragmentum est, quod inter incerta retuli. * Stobæi Append. Floremt. p. 35, 19: [5] Oό δάδιον άνοιαν ἐν μικρὰ μεταστήσαι χρόνφ. XAAKEIA. Lexic. Seguer. p. 4f f : [1] « AvtfiXtos, » h άναχλωμόνη άπό τού ηλίου αὐγή. *EgtiTôÉ Év Xo)x£ίοις Meyάνδρου τού- Vog.C. Athen. XI, p. 502, E: M. δ' ἐν τὸ ἐτύγθαφομάγω δράματι Xαλκεῖά φησιγ* [2] Toùto 8), τὸ νῦν ἐθος, άxpστον, ἐδδων, τ)ν μεγάλην · JUxtjp& τις τροῦτινεν αὐτοῖς, ά0λίους άττολλόων. Correxit Bentl. Legebatur τὴν μεγάλην φυχτῆρα ... σύτούς άθλίους άττόλλυον. Ad μεγάλην subaudi κύλιχι. Stobæi Serm. CXVI, 9 : [3] Oùx èv yévott' ἐρόντος άΟλιότερον oÜóèv yépovtog, T)}v Évspog yépov ἐρᾶν . ὸς γάρ άττολαόειν θοόλε0', δν άτολείτεται διὰ τὸν χρόνον, τὸς φάτος οὐx ἐσθ' άόλιος ; De titulo Harpocr. p. 179, et Suidas: [4] «T&Xo)zεία £o0v} ταρ' Aθηναίοις άγομένη IIuo ye μιόνος ἐγη χαῖ véα. .... Yé{ρατται δέ xαι Meyάνδρφ δράμα Xαλκεῖα. Latine expressit fabulam Cæcilius. — æs>6<»<»«es — XAAKIX. Suidas : IIéμττη φθίνοντος' ἐν ταύτη αί τῆς μοιχείας γρα- 4, Quam dulce vita viventi quibu'cum velit. 5. - Momento haud facile depuleris insaniam. - • © © © es- VUL CAN ALIA. 1. - * Repercussa (lux). Qui nunc est mos , Merum ! clamabant, Magnam calicem ! at his tunc maximum propinat aliquis, miseros perdens, poculum. 3. Sene est amante nihil infortunatius, nisi forte amator alter æquævus senex : nam qui ea pctiri concupiscit a quibus Ipsum arcet ætas, quomodo non sit miser? G. 4. (Chalcia sive Vulcamalia, ab Atheniensibus celebrari solita ultimo die mensis Pyanepsionis.) MENANDER. qαι 38{8ovto. M. Xαλκίδι. Eadem habet Phot. Lex: P. 300 Xα)z{δος nomine Lacedæmonios significasse ancillam vel famulam, tradidit Proxenus apud Athen. VI, p. 267, l). XHPA. Schol. Plat. p. 359, de proverbio άνω κάτω. M. Èv X%ρα* v • 2/ r\» W [1] Tò λεγόμενον τούτ' ἐςτι νῦν, / 1 3/ vávo x&to», φασι, τὰ κάτω δ' άνω. Delendum videtur φασί. — v - •. a. • Harpocrat. p. 48 : Atzgtjgg. άντί τοῦ διαταθέα, χαί otov άδύνατον τοιησαι..... M. XfiQ4* [2] Boόν τοιείτω τ}ν τόλιν διάστατον. Ante Maussacum male legebatur M. Xn0216οόν x£). Suidas v. 'Av68oyog : Aváòoχον, ούχ άγαδοχόα λόγουσιν. M. Xfipg' [3] IIρὸς τῶν άδελφλν άνάδοχον τὸν χρημάτων. Idem : 'Avt&XXoyog. M. Koy^gyóptp' 'Eöεῖτο ... άντάλλ* Ycv. XfiQq* [4] “Exoῦσα ή άδελφλ τοιήσει τούτοις οί άντάλλαγον τάζεις ό τούτφ δεδομόνην. Vulgo Xfipov, ita quidem ut cum præcedentibus cohære ret. Correxit Valcken. Menandrea corrupta. V. 2 fort. fuit : τάζεις γε τούτφ δεδομάγη. Duo codd. διδομάγην. � VI* EY AHPAKAHX. Athenæus IV, p. 172, A : M. \Feuên02x)£, zαταμεμφό• μενος τούς μαγείρους ός ἐτιχειροῦντας χαί οίς μῖ δὲ , φησίν* [1] Móysto', άηδῆς μοι δοκεῖς $iv&t agόδρα: τάσας τρατάζας μάλλομεν τοιεῖν, τρίτον >/ 5 2 •• / e\ / íôn g' ἐρωτάς. Xotp{διον ἐν θύομεν, CHALCYS. (Quinto ante finem mensis die libelli de adulterio in judicium ferebantur, teste Menandro.) VIDUA. 1. Hoc munc fit quod dicitur , sursum deorsum , deorsum sursum. ` . 2. Clamore iste urbem totàm perturbet suo. 3. Sorori dat sponsorem de pecunia. - -> ©>Ge- - FALSUS HERCULES. 1. Videre mihi molestus esse nimis, coque : quot mensas simus instructuri , tertium jam quæris ex me. Facimus uno porculo, 38 5'2 MENANDRI TRAGMENTA. v / / ) / δxtò τοιήσοντες τρατάζας δ' λ μίαν , vt σοι διαφόρει ; Toùto ταρά0sς σημίαν. Oùx ègtt xxvóóXoug τοιεῖν, οὐδ' ἀτα σύ »/ 2 o v / / είω0ας εἰς ταὐτὸν καρυxeύειν, μέλι, / so / / \ » / ceu {δαλιν , δζ. IIóvto; yàp τάναντία vùv ἐστιν- δ μάγειρος γὰρ ἐγγύτους τοιεῖ, 1ο τλακούντως άττά, χάνδρον ἐφει και φέρει 3oyta; % » X. ? et xg; pee μετὰ τὸ τέριχος, είτα θρίον xαι βότρυς : w* ¢ V. » o /  8jgggg % δ' άντιτταρατεταγμόνη c\ e^se / / xρεαδ' άττά xα\ xiy)\xc τραγήματα. *EtsiO' δ δειτνόν μὸν τραγηματίζεται, 15 μυρισάμενος δέ κα\ στεφανωσάμενος τάλιν δειτνεῖ τὰ μελίτηχτα ταῖς xiy}σις. 5 Partem eclogæ inde a v. 6—13 iterum apposuit Athen. XIV, p. 644, C. Sunt τρατεζοτοιοῦ verba ad coquum. V. 4 sic G. Dindorf. Libri τοζησον τάς τρατ. δύο μ. V. 5. « In grufoy fortasse momen hominis Σιμ{α latet.» G. Dim- dorf, qui τούτο huc retulit.. Vulgo διαφέρει τούτο. Bentl. ταραθήσω μ,ζαν, ut umo verbo rem componens indigna- bundus imferat : apparabo unam. Schweigh. v. 6 — 8 cum interrogatione effert, probante Buttmanmo. Kάνδυλοι, edulium ex melle et lacte. V. 10 δττά. Lib. XIV, δττούς. V. 13 vulgo xαι τραγήματα. Recte Schweigh. delevit xof. V. 16 Porsom. comj. δειτνεἰ μελέτηκτα τάς χίχλοις. Possis etiam: aóμμιχτα δειτνεῖ τὰ μ.ε}{τηκτα τ. x., vel, δειτνεῖ uελ. ταῖς z. μεμιγμένα. Harpocrat. p. 107: Kτήσιον ἐν τοῖς ταμιε{οις έδρυγτο. M. Pευδηραχλεῖ. [2] Nύν δ' εἰς γυναικωνῖτιν εἰσιόνθ' όταν άο ταράσιτον, τὸν δέ A{α τὸν Kτήσιον äyovto; tô ταμεῖον οὐ x£xXεισμévov, άλλ' εἰστράχοντα τορν{δια... Suidas : 'A6po. M. Peυδηραχλεῖ. [3] Mft^p τ£0yjxs tojv άδελφαίν ταῖν δυοῖν vozóτσιν· τράφει δέ ταλλαχέ τις τοῦ τατρὸς αὐτός, ά6ρα τ?js yntpòς αὐτὸν Yeyoμόνη. Quorum pars est ap. Eustath. p. 1854, 15. Ammonius p. 1 12 : 'Hg xαι ήσ0α. ... M. Weuδηρχχ}<;: [4] “YTêρ μὲν οίνου μηδέ γρύ, τίτ07, Xéye : άν τάλλα δ' ἐς άμεμττος, ἐκτην άτι δéxo; -^ § es* *» -, ;\ e/ so / Bonôpop.t£voς ἐνδελεχός ἐζεις άεί. V. 2 Vulgo άμεμττος, εἰς τὴν ἐχτην, omissis verbis ἐπί ôéxo, quæ e Ms. Mus. Brit. enotavit Porsomus, perspecte monens verba εἰς τλy ex varia lect. orta esse. Nec de ni- hilo est quod sextum decimum JBoedromionis diem com- memorat, quo die in Naxiacæ victoriæ, eodem reportatæ, memoriam Chabrias instituerat ut singulis ammis vinum inter cives distribueretur. V. Plutarch. Phociom. c. 6. Stobæi Serm. XVI, 10 : [5] Aatopytov éyet τιν' δ σχληρός βίος. Athen. XIII, p. 587, B: M. δ' ἐν Υευδηραχλεῖ φησίν' [6] Oùx êtrefpo, Novvfov. Respexit hunc locum Phot. p. 296 : IIειρόν, ττειράςειν, ἐτί qγθορά και συνουσ{α. Mévoyópog. Photius p. 99: [7 ] « Kopx£vov τοιήματα. » M. Wevòm- ρακλεί, άντι τοῦ αἰνιγματάδη. Eadem Suid. s. h. v. De argumento fabulæ si quæris, noli dubitare, Pseu- doherculem illum vani jactatoris et gloriosi militis par- tes sustinuisse. Qui quo habitu indutus in scemam pr0- dierit, docet Plutarch. De am. et adul. p. 59, G: [8] *Ey xωμφδία Mevávδρου \FEUδηρακλῆς τρόειαι, δόταλον χομίζων oῦ στί6αρὸν οὐδ' ίσχυρὸν, άλλὰ χαύνόν τι τλᾶσμα και διά- X8VOV. VJ^O (f) O AEHX. Nec de hujus fabulæ argumento dubitari potest, quan- doquidem φοφοδεῆς hominem meticulosum significat, qui vel ad levissimum strepitum perturbatur. Præter Quintil. X, 1, commemorat hanc fabulam Suidas s. Photius Lex. p. 246 : "Ovog Xóρας. M. \Pogoòεεί η δ' άλη τταροιμία* [1] "Ovoς λόρας άκουσε xα\ σάλττιγγος Üς. Sine auctoris momine hic versus legitur ap. Stob. Serm. IV, 44, ubi %zoue. octo instructuri mensas, anne unam modo, tua quid refert? Hoc appomatur volo. Nom est ut facias candylos, nec quæ soles miscere in umum cum condimentis tuis, mel, et farinam, et ova. Nunc comtrario jam fiunt omnia : coquus striblitas facit, placentas coquu' parat, coquus alicam coquit, infert post salsamenta ; thrium postea et uvas : at libifica in opposito loco carnem assat, assat turdos in bellaria. Sic dein comviva vescitur bellariis; post ungitur iterum et coronam iterum capit, simul cum turdis ut edat dulciaria. 2. Nunc quando parasitum in comclave mulierum conspicio intrantem, ac præsidem pemus Jovem servantem male pemariæ cellæ ostium , meretriculas sinentem irrumpere... 3. Harum sororum duarum mater mortua est , easque enutrit aliqua nunc pellex patris, olim quæ ipsarum matris delicata erat. . 4. Verum de vino nil tu , mutrix , muttias : cetera si es inculpata, habebis perpetem sextum Boedromionis post decimum diem. * 5. Affectus omnes exuit vita aspera. G. 6. Non tentavit Namnium. 7. Carcini carmina [i. e., obscura]. (In comœdia Menandri Falsus Hercules procedit clavami gerens , non firmam meque validam, sed fragile quoddam et inane simulacrum.) METICULOSUS. 1. Tubam audiit sus, vel asimus testudinem. G. MENANDRI FRAGMENTA. - 58 Suidas : [2] «II&yoxtog. » 0ovxvδίδης οὐδετάρως χαλεῖ τὸ χωρίον. VI.* 8. άρσενικός. Eadem habet Phot. p. 274, et Harpocr. p. 138, ubi fabulæ nomen additur, sed male legitur M. êv ¥m@óδεσι. ę * Anonymus De barbarismo, in BoissOnadii Anecd. vol. III, p. 240 : M. èv 'Pogoöεεί* [8] 'Etio^uov ούν τ)ν άστίδ' ἐς τὸν τοῦ Atòς gτοὰν άνάθηκεν. Ubi ἐπίσημον sine dubio ad ridiculum aliquod insigne re- fertur, quod præcedentia narrabant. - •»©©-o e-*- INCERTARUM FABULARUM ERAGMENTA. I. Stobæi Serm. LXXIV, 27 : *H μ}, yαμεῖν γάρ, δν δ' άταζ λάδης, φόρειν μόσαντα ττολλὸν τροῖκα και γυναῖκα δεί, Éxtuv0&vsg0αι τάρα ἐνων 0' ημάς σἐθεν. Tò μὲν μ€γιστον, ούτοτ' άνδρα χρ) σοφὸν 5 λίαν φυλάσσειν άλοχον ἐν μυχοῖς δόμων' êgâ *y&ρ όφις τῆς 0δραθεν ήδονῆς, Év δ' άφ06yovgv toïaê' άναστρωφωμάνη, ßX£τουσά τ' εἰς τάν , xαι ταροῦσα τανταχοῦ, τ}ν άφιν ἐμτλῆσας' άτῆλλακται κακόν. 10 T6 t' άρσεν άει τοῦ xexpug-g.évou X6yyov. “Oατις δè μοχλοῖς και διὰ σφραγισμάτων σάσει δάμαρτα, δράν τι δέ δοκόν σοφόν, μάταιός ἐστι xαὐ φρονόν οὐδèv φρονεῖ. jτις γὰρ ἐμὸν καρδίαν θύρα%' ἐχει, 15 0%ogov μèv οίστού και ττεροῦ χρρίζεται, λάθοι δ' άν 'Apyoυ τάς τυχνοφθέλμους xδρως. Kαι τρός xακοῖσι τούτο δλ μέγας γάλως, áyfio τ' άγρεῖος, χῆ γυνλ διοίχετα. V. 3 codd. δ' ἐμΖς. Jacobsius, χήμάς 0éμις. Fort. χίμᾶς 38et. Buttmannus χημάς άν. V. 4 άνδρα χθή Gesnerus in marg.vulgo άνδρα η. Cod. Paris. άνδρι ά σοφόν, Nemini marito videatur res callida. V. 9 ante Bentl. éμτλῆσασά t' &tfiXXoztoz. V. 10 malim τὸ δ' άρσεν. V. 11 cod. Par. 8ιασφραγίσμασι. V. 12 emendavit Jacobsius. Vulgo δ' άγ- 8p. ά δοχόν σοφόν. Ceterum dubitatum est de hoc loco, am sit Menandri, ob tragicos horum versuum colores. Quos si scripsit, miræ gravitatis et sublimis eloquii ma- tronam in scenam induxit: quod scire percupimus qua- nam im fabula, quo in argumento fecerit. II. Plutarch. Consol. Apoll. p. 103, D : Eίς άς (τύχας) δια• 6)£!/o;q &v τις ούχ άτειχότως είττοι ..... τό ύτὸ τοῦ Meváv- δρου δη0év * Ei yàp èyévov αὐ, Tρόφιμε, τὸν τάντων μόνος, άτ' ἐτιχτεν η μήτηρ σ', ἐφ' ό τε διατελεῖν τράσσων & ßoöλει, κα\ δτευτυχόν άεί, xo\ τοῦτο τὸν θεὸν τις όμολόγησά σοι, όρθός άγανακτεῖς' Égtt {άρ σ' êJeuag.6vos 9 άτοτόν τε τετοίηx'. Ei δ' ἐτι τοῖς αὐτοῖς νόμοις êq;' δίστερ %μείς ἐστασας τὸν άάρα τὸν κοινὸν , ίνα σοι xα\ τραγικότερον λαλδ, oiavêov άμεινον ταύτα xo\ λογιστ£ov. 10 Tò ôë xe%λαιον τὸν λόγων άνθρωτος ἐi, oô usto.6o)}v 03 ttov τρός άφος xα\ τάλιν τατεινότητα ζόον ού0èv λαμ6%vet. Kαι μάλα διχαίως. Ac0ev%otgvov γάρ όν φάσει, μεγίστοις oixovoy.£ίται τράγμασιν, 16 όταν τἐστι δά, τλεῖστα συντρ{6ει xαλά. Σὺ δ' οὐθ' ύτερ6άλλοντα, Tρόφιμ', άτόλεσας 5 - 2. Panactus [oppidum, in confiniis Atticæ et Baeotiae]. Igitur cum insigni hoc clypeum in porticu Jovis ille dedicavit. — - © © © ©• —• INCERTARUM FABULARUM IFRAGMENTA. I. Aut mom ducenda est uxor, aut si duxeris ferenda mussitanti et dos et femina est , sinendum ut inquiramus quæ faciunt viri. Namque hoc sapienti vitandum apprime est viro , ne servet mimis uxorem in claustris ædium : externa namque visus oblectamina sibi expetiscit; quæ si abunde suggeras, ubique præsens illa et spectans omnia, satiata obtutu , mamet immumis criminum. Viri quoque ipsi quæ latent captant magis. At qui serarum vectiumque obstaculis uxorem servat, sapere ut videatur sibi, reapse totus plenus insipientia est: nam si qua mostri sexus extra cor habet, et telo et p0nna citius avolaverit, meque illam asservet oculea Argi vigilia. Ita ad mala alia ludibrium est accessio : uxorque virque intereunt despicabiles. G. II. Si solum , Trophime, te omnium mortalium in hoc progenuit mater , ut tibi perpetim agere ita liceret animo ut collibitum foret, idque ita futurum si aliquis promisit deus, recte indignaris : nam rem fecit improbam qui te fefellit. Sim eisdem legibus quibus mos omnes humc communem spiritum hausisti, ut aliquid etiam paratragœdiem, ferenda sunt modeste hæc, ut ratio jubet. Omnis sermonum summa redit istuc: homo es, quo nullum est animal quod mutetur celerius, aut sursum emitems aut deorsum decidens. Neque pol immerito ; nam matura virium quum sit vescarum, res molitur maximas, suoque lapsu multa egregia proterit. At tu quæ amisti, Trophime, mom ingentia 38; ô4 MENANDRI FRAGMENTA. a» V V - ) y / / \ άγαθά, τά νυν δ' ἐστι μάτριὰ σοι xαx&, άστ' άνά μάσον του xαι τὸ λοιτόν δλ φέρε. Priores 9 versus legumtur etiam apud Pseudo-Plutarch. De mobil. vol. V, p. 639 ed. Wyttemb. Geelius scribit coögige ut sit servi ad herilem filium sermo. V. 2 é? ® te Schaefetus. Vulgo άφ' δ γε. V. 3 Pseudo-Plut. διευτυχεῖν. v. 5o' post γάρ addidit Grotius. V. 8 aot τι τρ. Pseudo-Plut. (Ko^ omittunt septem codd. Paris.) V. 1 1 τρός ύφος. Mire codd. 4 Pariss. ττρός όίχτον, quod videri potest ortum ex öyxov. V. 13 codd. Pariss. &a0evéστερον γὰρ δv. V. 14 oixovoμεῖται merito suspectavit Stephamus. V. 15 ôé. 4 codd. Par. 8%. V. 17 vulgo τὰ νῦν δ' ἐστι μ. xαι τά σοι xo;x&. Plurimi tamem libri xαί τὰ omittunt. Bentl. vvvi. V. 18 particulam δῆ plurimi libri omittunt, Parisini omnes. Cod. Periz. έστ' άν μ€σον του και τὸν λοιττὸν φépe, unde probabiliter Wyttenb. conjecit: έστ' άναμάσον του και σύ vóv λοιττόν φόρει, media quadam fortuna inter reliquos homimeS vtteriS. III. Stobæi Serm. LXXII, 2 : Κα\ τούτον ήμάς τὸν τρότον γαμεῖν ἐδει άταντας : ö ZêÜ aότερ, δς άνάμεθα: *o ÉÉ %ε A. & • ôë -4 oUx εςεταςειν μεν τα μηοεν χρήσιμα, , G? / • a-* V / τίς ἐν δ τάττος, ής γαμεί, τηθ) ôë vt<; v A. / 2 r…» • / N* ? 5 τὸν δέ τρόπον αὐτῆς τῆς γαμουμév^s, μεθ' ής ßtóσεται, μήτ' ἐζετάζειν μήτ' ίδείν* I. ) î Y| v μη j e/ άλλ' ἐτι τράπεζαν μάν φάρειν τὸν τροτχ', ἐνα -o » / / so >/ εί τάργύριov xoXóv §ovv öoxty.ovv)< ίδα, δ τάvτε μάνας ἐνδον οὐ γενήσεται, 10 tjs ôtà 3{ου δ' êvêov xαθεδουμάγης άεῖ μλ δοκιμάσασθαι μηδόν, άλλ' εἰxî Ãœ6εῖν » / » n / V o \ / άγνόμον', δργάλην, χαλετὸν, ἐάν τύχη, Xέλον. IIspt(3o) τλν ἐμαυτοῦ θυγατ$ρα τ)ν ττόλιν άλην* οί βουλόμενοι ταύτην λα6εῖν, 16 λαλεῖτε, ττροσκοτείσ0a TrjXtxov xαxòv sunt adeo; tum quæ pateris sunt mediocria, quo magis hoc deinde ferre te modice decet. G. III. Hoc igitur more mos decebat ducere uxores : quanti, Juppiter, hoc foret lucri! non, ut fit yulgo nunc, in mihili res anquirere, quis avus, quis avia fuerit nupturæ in domum; interea mores ejus, quicum tu exigas ævum omne, non inspicere, non perpendere : sed dotem in mensa ponere, ut nummos probi sint improbine , exploret mumularius, quinto post mense non mansuros in lare : at illam , quæ domum obsidebit perpetim, non exploratam fortuito sumere, iracundam, immorigeram , si casus ferat , duram , loquacem. Mihi stat animus ducere gnatam per urbem : si quis hanc propriam cupit, dicat ; sed monitus, quantum in se accersat ma- [lum. Nam quin malum sit mulier, vitari haud potest; at ille felix, minimo qui defungitur. G. λήφεσθ' άνάγκη γαρ γυναιx άναι xaxòv, άλλ' εὐτυχῆς ἐσθ' ό μετριότατον λαδόν. V. 2 legemdum videtur δς άγήμεθ' äv. V. 4 vulgo τίτ0m. Cod. Paris. ti0fi. V. 6 vulgo êáêtêgo 1. Correxit Bent- leius. IV. Stobæi Serm. LXXXVI, 6, et iterum, sed tribus p0- stremis versibus omissis, Serm. LXXXVII, 4: - • \ Ἄτολεῖ με τὸ γévoς : μῖ λόγ', εῖ φιλεῖς ἐμè, μήτερ, ἐφ' £x%ovqy τὸ γάνος. Oîç âv τὰ φάσει v - V άγαθὸν άτάρχη μηδèv oixsiov τροσὸν, Éx£ίσε xatageûyoυσιν, εἰς τὰ μνήματα m^ue ef 5 xo\ τὸ γάνος, άριθμοὐσίν τε τούς τάττους όσοι, oùôèv δ' ἐχουσι τλεῖον· οὐδ' ἐρεῖς άτφ oùx eia\ t6ttTtov • Trös yàp èyévovv' άν τοτε; 2 V / y y / $ / εἰ μλ λάγειν δ' ἐχουσι τούτους, διά τινα / ^ ^ / ^y e^v 2 V 2 / xàv Ai6{ου η, μάτερ, ἐστιν εὐγενής. - / .' Σκάθης τις άλεθρος; δ δ' Aváygρσις οὐ Xxóôns; V. 4 Éx£ίσε. Pars codicum §5 toùto. V. 4 μνήματα. Marg9 Gesm. xtfig ovo. V. 6 sic scripsit Valckenar. Codd. in al- tero loco oόδέν ἐχ..... ἐρεῖ, im priore vero, oÜö' ἐγα δ' ἐχοις tôëïw άν, οὐδ' εἰτεῖν δτφ. Stobæi Serm. XCVIII, 8 : “Atovto, c& ζδ' ἐστι μακαριότατα xo\ voûv èyovto, uêXXov άνθρότου ττολυ. Tòv öyov δρόν ἐστι τρότα τουτον{- oότος xαxoόαίμων ἐστιν όμολογουμévooc : / v *) \ » *, \ f. 6 τούτφ xαxòv δ' αὐτὸν οὐδέν γίγνεται, IV. Ah enecas me, mater ! ne toties genus commemora , quæso. Nam qui naturæ bonis propriam desperant indipisci gloriam , istuc confugiunt: repetunt majorum suúm monumenta; quot sunt stirpitus numerant avos: sed mihil hinc lucri: nuncupassis neminem, avi quoi mom sint: nam unde prognati forent? At qui censere hos nequeant mutatum, ob solum, generisve internecionem et solitudinem, eone ignobiliores sint censentibus ? Quicumque ad recta fertur proclivi indole, nobilis est, mater, sit quantumvis Æthiops. Scytham exsecramur ? nonne et Anacharsis Scy- [tha? G. V. Hominibus alia quotquot sunt animantia tum sunt beatiora, tum sapiunt magis. Principio, sodes, asinum specta istum mihi: is est infelix extra controversiam ; at nulla propviæ accepta culpæ fert mala ; MENANDRI FRAGMENTA. 55 e^^ ^u» sy & 8' % qασις δάδωxev αύτά, ταῦτ' ἐχει. “Hμεῖς δὲ χρρίς τόν άναγκαίων xaxöv &ύτοι ταρ' αὐτὸν ἐτερα τροστορίζομεν. Autro%μεθ', άν ττάρΊ τις' άν είτη xaxöς, / άργισάμεδ' ἐν δη τις ἐνότνιον, gg680« • / qo6o%μεθ'. 3v γλαύζ άνακράχα, δεδοίκαμεν. Ἀγωνίαι, δάζαι, φιλοτιμία, vówot, • «^u* / άπαντα ταῦτ' ἐπίθετα τὰ φάσει xακά. v. 1 Grotius μαχαριότερα. V. 6 cod. Paris. recentior: 833oze, ταύτ' ἐγει μόνα. Nam voc. αὐτό deest etiam in ce- teris. Fort., αὐτὰ ταῦτ' ἐχει, hæc Sola habet. VI. Luciam. Amor. c. 43 : Kztzgágetσι IIøομηθεί, τάγ Me- vὰνδρειον ἐχείτην άτοάδήδας qτονήν* Eίτ' οὐ διχαίως τροστετατταλευμévov τρέφουσι τὸν IIpognóéα τρὸς ταῖς τάτραις, xo\ γίνετ' αὐτό Xαμτάς, άλλο δ' οὐδέ èy άγαθόν; 8 μέσᾶν δίμ' άταντας τοὺς θεοὺς, quvoixog άτλασεν, ό τολυτίμητοι θεοί, É0vos μιαρόν. Tag $i vtg ένδρότων, γαμεῖ; λά0ptoi tö λοιτόν γὰρ ἐπιθυμίαι xxxzì, {αμηλίφ λόχει τε μοιχός ἐντρυφόν, xgì paguzxeizi, xz) vögov χαλετότατος 10 φ0όνος, μεθ' oôçí trávro τὸν Βίον γυνή. 5 v. 3 Xαμτάς refertur ad λαμταδηδρομίαν vel certamen currentium cum facibusin Promethei honorem institutum. V. 4 monmulli δ δέ μια. V. 7 λάθριοι. Ita edd. vett. Vulgo %6ptos. Artic. ante λοιττόν primus addidit Guietus. Eidem debetur xoxoxt pro edito xαί. V. 9 emendavit Bentl. Vulgo præfiguntur huic versui verba £it' ἐπιδουλαί. Idem χαλε- τωτάτη scripsit. VII Alexamder Rhet. p. 578 ed. Ald. (vol. VIII, p. 441 sq. ed. Walz.): Aεττολογία ἐστίν, όταν ἐγὸς έκάστου τὸν συμ- | 6e6ryzóttov % gup.6o/iyóvtov τγ άχρι6í xαι ἐτί λεττά ἐέερ- *yασίαν τοιόμεθα, ός ταρά Mevávδρφ ταυτί* •. Mά τ%v A0^väv, άνδρες, εἰxóv' oùx èy» «. • • / e^» / / εύρειν oggay τφ περγα Teg\v£g , •J* » v ζητὸν τρὸς ἐμαυτόν, τί ταχάως άτολλάει. &• / Στρό6iXoc; èv ό συστρέφεται, τροσάρχεται, 5 ττροάλα6εν, ἐδόιφεν, αἰὸν γένετο τ. V 'AXX' £v τελέγει συγκλυσμὸς; άνατνο)ν ἐχει Zεῦ σότερ, εἰπεῖν, άvτάχου τὸν σχοινίων, £τάραν τεριμείναι χάτάραν τρικυμίαν : / } / • • • -• άνυμφος ούτος ἐπικαλεῖτ' ἐν τοῖς ἐxεῖ. sed quæ natura injunxit, his defungitur. Nos vero, præter ea quæ fert necessitas, ipsi alia nostra sponte super accersimus. Dolemus ubi quis sternuit : convicium quis dixit, indignamur : vidit somnium, metuimus : ululat noctua, exhorrescimus. Leges, honores, ambitus, certatio, mala hæc adscita nobis sunt, non insita. VI. Et nonne merito saxis religatum asperis vinctumque pingi cernimus Promethea; et dedicatur illi fax, et nil bomi præterea? nam, quod dis credo invisum ommi- finxit mulieres : proh supremi cœlites , [bus, gentem scelestam : et nuptias aliquis facit hominum? Nam cupiditates ingruunt malæ, deinceps in jugali luxurians toro moechus, venena, insidiæ, invidia, pessimus morborum , quicum mulier perpetuo suam ætatem degit. - VII. Non hercle possum repperire umquam, viri, G. G. rem similem ei rei qualis evenit mihi, quærens apud animum quid conficiat cito. Turbo? dum vortices volutat, advenit, præoccupat, provolvit, sæclum labitur. At unda abripiens in mari ? hæc dat otium dicendi « Juppiter servator, firmiter tene rudentem, » et alteram undam et ter- [tiam exspectandi ; etiam fragmen rapias navigi. Ego mersor fundo simul ut tango et osculor. VIII. Thraces quidem ita sunt omnes, nos autem Getæ eximie ante omnes ( namque me quoque im- {didem. ortum profiteor), temperanter haud mimis agere Solemus............. · · · · · G. Nostrorum mamque nemo ducit nisi decem aut uxores undecim; aliqui plures duodecim. Si ductis quattuor puta aut quinque oppetat mortem aliquis, veneris hic expers, miser, cælebs habet cognomen istis in locis. 56 MENANDRI FRAGMENTA. V. 5 sic Salmas. Vulgo οὐ δëx'. δόδεχα τε τλ. Cod. Vatic. δόδεχά τις ττλ. V. 7 sic Tou- pius et alii. Vulgo τάχοι (Mss. τάχα) χατασταοφή τις. IX. Comparatio Menandri et Philem. p. 361 : Méyανδρος τερὰ θανάτου* *Ocov εἰδόναι θάλας σεαυτὸν όστις ἐi, άμ6λειρον εἰς vὰ μνήμα0', δς όδοιτορεῖς. s. • ^ ) >/ so / V / / Evtoì0' ἐνεστιν άστάα xαι xoόφη xóvtc άνδρῦν βασιλάων και τυράννων και σοφόν, xò gé{α φρονοόντων ἐτά γάνει και χρήμασιν, e ^e / » \ / / zδτόν τε δάζα, xάτι κάλλει σωμάτων. v ὐδὲ so • «*• 8? 3.---A •^ / ę xxi oùoèv αυτων τωνο ετηρx€σεν χρονος ὸν τὸν άδην ἐσχον οί ττάντες βροτοί xgyov τον 3gy eg/ $ Egoso. IIρὸς ταὐδ' άρὸν γίνωσκε σαυτὸν δστις ἐi. 5 V. 1 οεαυτόν pro σαυτόν Grotius. V. 2 δς όδοττορεῖς. Locus vix samus. Certe insolens significatio particulæ ὸς, quando, dum. V. 3 Porson. ἐνεστ' άστά τε καί κούφη x. V. 6 vulgo χαι χάλλει τόν σ. V. 7 Grotius χρόνον. Rort. άλλ' οὐδέ εν τούτων ἐτήρχεσεν χρόνον, at mihil h0- rum, vim, temporis ab iis coercúit. X. Stobæi Serm. XCI, 29, et Compar. Mem. et Phil. p. 359 : “O μèv *Etíygguoc τοὺς θεοὺς ἐναι λόγει âvéμους, άδωρ, πάν, ἰλιον, πῦρ, δστόρας. *Eyδ δ' ότάλα6ov χρησίμους είναι 0εούς «n«* v tåøyδριον ήμὸν και τὸ χρυσίον. 5 “I8pυσάμενος τούτους γάρ εἰς τῶν oixixv eάσι τί Βούλει, τάντα σοι γενήσεται, άγρὸς, οίχίαι, 0εράτοντες , άργυρόματα, qδοι, δικασται, μάρτυρες' μόνον δίδου: αὐτούς γὰρ ἐζεις τοὺς 0soως ότηράτας. V. 2 ita emendavit Grotius. Vulgo turbato versu : âvé- μους, ήλτον, γῖν , ύδωρ. Possis etiam άγάμους, όδωρ, V. 6 sic Porsom. Vulgo | τύρ, άστάρας , yîjv, %λιον. V. 4 probabiliter Grotius Ἀμῖν. Idem in fine versus addidit μόνον. Fort. Simonis nomen post χρυσíov excidit. V. 6 εὐδαι τὰ βοόλει. Cod. Par. εὐδαιτ' εἰ 3. Plutarch. Mor. p. 1058, C, hunc versum tacito auctoris nomine citans, recte, opinor, exhibet εί τι, modo εὐδ' εί τι βούλει reponas, elisa diphthongo impera- tivi. V. 9 Compar. τούς ύτηράτας Θεούς. XI. Stobæi Serm. XCVIII, 19 : “O t6vto. 30U)^0£ίς άν άνθρωπος τονεῖν τάντ' άν yévovco. T)\o%ατος τρόπον τινά. τάλτν φιλόσοφός τινι μαθήσει χρόμενος : vὸ σάμ'ίγια{γει τινὰ δίαιταν τροσφόρων. <} \ e/ eræ, * / o €\ / •) s/ 5 II)}ν ἐν τι τὸν τάντων άδόνατον ην άρα εὐρεῖν, δι' οὐ τρότου τις ού λυτήσεται. Oὸ γὰρ τὸ μλ τράττειν xατά voùv ἐγει μόνον \άτην, ταράγει δè φροντίδας και τάγαθέ. V. 2 sic constitui. Codd. Pariss. τάς όν, editi τάς άν. Deinde omnes τρόπον ούτος, mulla post yévoito posita distinctione. V. 8 TIO péχει dedit Grotius, quod comfirmat Philostr. Vit. Apoll. II, 36, p. 88, hoc versu usus.Vulgo τύρ ἐχει. XII. Stobæi Serm. XXXVIII, 29: Metp6xiov, οὐ μοι xατανοεῖν δοκεῖς άτι ότὸ τῆς δίας ἐκαστα xακίας σήτεται, / / ) y s/ xo\ τάντα τὰ λυμαινόμεν' ἐνεστιν ἐνδοθεν : í V o\ •A ofèg v / δίον ό μέν ίός, άν σκοτής, τὸ σιδήριον, 5 τὸ δ' ίμάτιον οί σῆτες, δ δέ όρφ τὸ δόλον. “O δέ τὸ x%xta tov tôv xαχόν τάντων, φθένος qθισιχόν τετοίηκε κα\ τοιήσει και τοιεῖ, JUy% tονηρός δυσσε6)ς ταράστασις. V. 3 ἐνεστιν Grotius. Vulgo ἐστίν. Gaisford. öo' ἐστιν. V. 4 emendavit Bentl. Legebatur τὸν σίδηρον. V. 8 codd. δυσσεόλς ταράστασις. Vulgo δυσσεδεῖς τταραστάσεις. IX. Si moscitare te vis, itiner quum facis, viam secus monumenta quæ stant aspice. Namque ibi dispulverantur exesa ossua regum , sapientumque atque summatum virûm, sibi qui placuere mobilitate , opulentia, pulchraque specie et formæ claritudine ;' quorum nil potuit tempori contendere : omnes easdem subiere Orcinas fores. Hæc tu contemplans ipse te qui sis vide. G. X. Epicharmus istos prædicat nobis deos, aquam, ignem , solem, spiritum, stellas, hu- Ego vero deos opiferos atque præstites [mum. aurum atque argentum mobis esse intelligo. His dedicassis rite si tuam domum, optato quodvis præmium, optatum feres : agros, domus, familiam, vasa argentea, testes, amicos, judices : tu da modo , ipsos habebis in ministerio deos. G. XI. ά Si quis labores nullos detrectaverit, fiet quodcumque volet : dives aliquatenus; aut etiam sapiens, ingenium si exerceat; aut samus, rigidam observans victus regulam. Sed uma res est nullis quæ laboribus potest parari , perpes indolentia. Nam non adversa tantum moestitiam ferunt, sed et secunda pariunt sollicitudinem. G. XII. Adolescens, id quod res est non intelligis : vitio suopte consumuntur singula, et rei cujusque pernicies intus latet: sic est ferrugo ferro, si consideres, ligno teredo, timeæque vestibus. Invidia vero, quod malorum pessimum est, tabem creavit et creabit et creat, vere satelles animi corrupti impia. G. MENANDRI FRAGMENTA. 57 XIII. Stobæi Serm. CXIII, 9 : Aἐρκιττε xαι MyfiavTTe, voig eig^μόνοις Ἀμὸν ότά τινος λ τετονθάσιν xακός άστ\ν xαταφυγλ τάσιν οί χρηστοι φίλοι. V / Kαι γάρ άποδόρασθαί τι μῦ γελόμενον xo\ συναγανακτούνθ' ότόταν οἰκείως δρά £xgovog αὐτὸν τὸν ταρόντα, ταδεται voῦτον μάλιστα τὸν χρόνον τοῦ δυσφορεῖν. 5 V. 4 Porsomus δεῖ γάρ. XIV. Plutarchus fragm. vol. V, p. 565 ed. Wytt., vel ap. Stob. Serm. LXIII, 34: Køî )<)6);qxe (Méyoyδρος) τερί τοῦ τάθους (amorem dicit) φιλοσοφότερον. « 'A&tov Yάρ θαόμ&- τος φῆσαι τὸ ττερι τοῦς ἐρόντας έστερ ἐστίν άμα λαλεῖ* » είτα άτορεῖ καί ζητεῖ τρὸς ἐαυτόν' T(vv δεδοόλωταί τοτε ; 3/ / er* V so ev / ea δφει; φλόαρος' της γαρ αυτής τοντες αν ípo»v • xp{σιν γὰρ τὸ βλάτειν ίσην ἐχει. 'AXX' ήδονή τις τοὺς ἐρόντας ἐπάγεται 5 συνουσέας; τάς ούν ἐτερος ταότην ἐχων oόδέν τάτονθεν, άλλ' άττῆλθε καταγελόν, / V ^-- φυχῆς, ό ττληγεῖς δ' εἰσω ὸ τιτρόσχεται. Plutarchi verba sunt corruptissima. Wyttenb. conjecit: "Aάτον γὰρ θαόματος, φησί, τό τερι τοῦ ἐρωτος , ά0ew Yéveatv άρα λσμόάγει. Certe tale quid ad semtentiæ integritatem desideratur. Nam hæc quoque verba e Menandro petiisse Plutarchum nom dubito. Fortasse dederat poeta : >/ ■ %• \ / A%tov γάρ θαόματος vò τάθος ἐρωτος ότόθεν άρχύν λαμ6%vst. Jacobs., ἐστιν, άλλοι άλλα φιλεῖν. Versus 6 partem cum v. 7 posuit etiam Plutarch. Amat. p. 763, B. V. 7 §τερος δ' άττόλωλε. Ita Dobræus pro ἐτερος άτόλωλε. V. 9 Wyt- tenb. εἰς δ δεῖ. Bentl. εἰσ6ολῖ τιτρ. Jacobs. δ' εὐστοχα τιτρ. • ex sequentibus verbis Plutarchi. Hermann. δ' εἰς 68), quod verum esse videtur. XV. Stobæi Serm. XLTII, 30: Eίπερ τὸν άδικοῦντ' άσμόνως ήμόνετο êxo^ovog ίμὸν xœ aUyyo)v%ετο, >/ /• >/ e; \ V. ίσως νομ.ζων ίδιον είναι τό γεγονός άδίκημα , xαι συνετράττομεν άλλόλοις ττχρός, . d eX o V e* V. V . e • >y? oùx άν ἐπί τλείον τὸ καxòv ίμΊν ηύ3ετο τὸ τὸν τονηρόν, άλλὰ ταρατηρούμενοι x«î vUYχάνοντ€ς ής ἐδει τιμωρίας, x/ / A § 1) -A . S' e* so &* GoyU^tOy êτιτρ{6εις, oῦδ' ἐxêîvov όφελεῖς. V. 1 εἰ μέν e cofij. addidi. Jacobs. £t Yá0. V. 2 ante Grotium &TróX)et. Codd. Par. άττολλύει , quod Gaisfordo monstravit άττολαύει. Vulgo e Grotii conj. άπολεῖ.... μηδèy X. Jacobs. άτο) άττει, ut in vernili sermone. LIV. Stobæi Serm. LXVIII, 28 : IIστρδ' ἐχειν δεῖ tòv xαλός εὐδαίμονα : τὰ μετά γυναικὸς δ' εἰστάντ' εἰς oix(av oότ' άσφαλή τ}v xtjgiv οὐθ' ἑλαρὰν ἐγει. V. 2 editur τά δέ μετά γυναιχός. Correxit Porsom. v. 3 Stob. Serm. LXXII, 7, oùx άσφαλj... où8' {χαράγ, LV. Stobæi Serm. LXXII, 1 1 : "Oottg yvvaix' ἐπίκληρον ἐτιθυμει λαδεῖν ττλουτοῦσαν, ήτοι μjvw êxt{vei 0e6v , 3, 3o%X£t' άτυχεῖν μαxέριος xxXoögsvoc. LVI. Stobæi Serm. LXII, 34: Ἐμοι τόλις ἐστί και xαταφυγ}, xa\ v6uos, xz\ τοῦ δικαίου τοῦ τ' άδίκου τταντός xptt)s, δ δεστότης' τρός τούτον ἐνα δεί ζν ἐμά. LVII. Stobæi Serm. LXX, 5 : "Ot«v τév^ç èv xαι γαμεῖν τις ἐλόμενος τὰ μετά γυναικός ἐπιδόχηται χρήματα, αὐτὸν δίδωσιν, οὐx ëxsiynv λαμ6&vst. V 2 pro μετὰ nonnulli ταρά. LVIII. Stobæi Sérm LXX, 7 : Aδ' ἐσθ' & xpivov τὸν γαμεῖν μᾶλλοντα δεί, $tot τροσηγός όφις λ χρηστὸς τρότος. v)v γάρ όμόνοιαν τ}v τρός άλλήλους τοιεῖ. V. f δό' ἐστι xp. codd. Gaisfordi, qui distinguit post ἐστι. V. 2 sic correxit Bentl. Editur vulgo τροσηγή όφιν η χρη- atὸν τρότον. Cod. Par. τροσηγ%v. Elmsl. τροσηγή γ'. LIX. Stobæi Serm. LXXIX, 14: Aίσχόνομαι τὸν τατάρα, K\ettoyóv, μόνον • άντι6λάτειν ἐxεῖνον οὐ δυνήσομαι άδιxöv : tá ô' άλλα δαδίως χειρόσομαι. L. Calumniæ vi sævius nullum est malum : dedecore namque crimen alterius suo luat necesse est accusatus innocens. G. LI. Quæ nunc vocari bonitas ita vulgo solet, dimisit vitam penitus in mores malos, quia commeatum sceleri facit impunitas. G. ' LII.' Qui civitatis principem servat locum, mil invidenda ei opus est eloquentia, sed tali morum quam facilitas temperet. G. LIII. Quid frustra frugi et bonus es? namque herus • [omnia si sua fruatur, et tu diripias nihil, defraudas temetipse, et illum non juvas. G. LIV. Felix relicta quem facit res divitem : nam quæ cum uxore veniunttrans limem domus, horum nec firma nec suavis possessio est. G. LV. Qui uxorem ducit res quæ avitas creverit ex asse , aut poenas pendit iratis deis, aut miser esse optat sub beati nomine. LVI. Et civitas et lex et perfugium mihi et justi pariter atque injusti regula herus est,arbitrio cujus meæquum est vivere. G. LVII. Vir pauper quoties implicans se nuptiis cum uxore dotem pariter admittit domum, se tradit illi captum, non illam capit. LVIII. Qui uxorem ducit, horum spectet alterum , aut pulchram speciem, aut mores morigerabiles, alimenta mutua caritatis benevolae. G. LIX. Hoc unum vereor, Clitiphon : male conscius patris ora non audebo contratuerier : nam reliqua effecta dare non desperaverum. G. G. G. MENANDRI FRAGMENTA. 63 v. 1 post μόνον non distinxit Gaisford. V. 3 ita Bentl. pro &8txog. Grotius άδεός. LX. Stobaei Serm. XCIII, 22 : *Yrrepfigoyóv του γένεθ' % Xίαν τρυφλ, ά τε πλοῦτος ἐδόxείλε τὸν xexv^μévov εἰς ἐτερον %0os, oùx èv §. τὸ τρόσθεν %v. LXI. Stobæi Serm. XCVII, 13 : Kpeivcov γάρ ἐστιν, άν σκοτί τις κατά λόγον, μ}, τόλλ' άηδός, άλίγα δ' ἐδάως ἐχειν, τενίαν δ' άλυτον μέλλον η τλούτον φόρειν. LXII. Stobæi Serm. XCVIII, 37 : *Avev xaxôv γάρ oixfov oixovg £v^v oùx èστιν εὐρεῖν, άλλὰ τοῖς μόν ό τάχη voότων δίδωσιν άφθονίαν, τοῖς δ' οί τρότοι. ILXIII. Stobæi Serm. CVII, 3 : *®) μετα60λαῖς χαίρουσα ταντοίαις Tάχη, αόν ἐστ' άνειδος τοῦ0', όταν τις άν άγγρ δίκαιος άδίκοις τεριτἐση συμττόμασιν. LXIV. Stobæi Serm. XX, 3 : *Opyj ταραλογισμός τοτ' οὐδείς φύεται : αύτη xpo têî vüv άν δέ μικρόν τταραχμάση, xzτόύεταί τι μᾶλλον εἰς τὸ συμφépov. Schowii cod. A Philemoni tribuit. V. 1 legendum vi- detur, *Opyî, tótep, λογισμὸς οὐδείς φαίνεται. Postremum p:\suit etiam Grotius. LXV. Stobæi Serm. CXIII, 14 : Tέ μᾶν τὸ σὸμα διατεθειμένω xxxóς χρεία 'στιν ἰατρού, τά δέ τὸν φυχλν φίλου : λότην γάρ εὐνους δίδε θερατεύειν φίλος. V. 2. Stob. χρεί' ἐστίν. Recte Brunck. χρεία 'στίν. V. 3 φίλος. Quædam exempll. ap. Steph. et Brunckius λόγος. Conf. Gnom. monost. 319. LXVI. Stobæi Serm. CXXI, 10 : “O tov % yépov τις ἐνδεῖς τε τὸν 3(ov, où8' αὐ τὸ θyfiaxeiv δεινόν' άλλ' ἐν τό xαλές £xέτερον αὐτὸν τὸν διάγνωσιν φέρει. V. 1 fort. ἐνδεῖς δά τοῦ βίου. - LXVII. Antom. Meliss. Serm. LXXVIII, p. 134 Gesm. : IIράov xακούργος σχήμ' άτεισελθόν άνλρ xexpug-μévm x£ίται ταγ\ς τοῖς ττλησίον. Primum versum emendavit Grotius. Vulgo άγάρ κακ. τρ. ὐτ. σχῆμα. V. 2 dedi x£ίται pro τρόκειται. LXVIII. Anton. Meliss. Serm. LX, p. 61 Gesn. : *Egè δ' άδικείτω τλούσιος xαι μλ τάνης : δάον φὲρειν γάρ xpstttövov τυραννίδα. V. 1 vulgatur άδικείτω με ττλούσιος. Correxit Grotius. Possis etiam άδικησάτω με τλούσιος. LXIX. Eustath. ad. Hom. p. 752, 59: φεργία δè, iy%ων στυ- p{δες. Mévœyòpos- “O τροστὸν / e \ » _? _\ / f. yépov άλτεύς, ταρ' οὐ τὸ φερνίον τρίτην ταότην ἐπρτάμεθ' ήμάραy. LX. Deliciæ nimiæ pariunt insolentiam, pecumiæque dominum trajiciunt suum in mores alios quam quos induerat prius. G. LXI. Habere est satius, si quis rem recte putet, pauca animo læto, quam multa illætabili : paupertas secura opibus præstat anxiis. G. LXII. Domum quæ habitetur omnis immunis mali reperire non est : sed malorum copiam dat fortuna aliis, aliis dant mores sui. G. LXIII. O Fors quæ rerum gaudes multiplici vice, tibi iste magnam casus invidiam facit, injusta quum justum hominem exercet calami- [tas. G. LXIV. Errationes æstus iræ non videt, qui te nunc potitur : ille si deferbeat, multo quod ex usu est videbis rectius. G. LXV. Cuicumque affectum est corpus, ei medico est - [Opus; at cui laborat animus, is amico imdiget: benevolus amicus medicus ægrimoniæ est. G. LXVI. Quoties senex est aliquis et victi indigens, mon durum est mortem oppetere : sed quum [faciliter vita agitur, tunc utriusque discrimen patet. G. LXVII. Homo malignus speciem si induerit boni , arcanus laqueus est ad captandum alterum. G. LXVIII. Expilet dives me quam pauper mavelim : facilius fertur validiorum injuria. LXIX. Accedens senex piscator, abs quo cophinum piscatorium hoc triduo emimus. G. 64 MENANDRI FRAGMENTA. LXX. Stobæi Serm. III, 7 : *Ap' Égttv άγαθόν τανταπλείστων αίτία 3, cúvegic , %v jtgòg tò ßελτίω σοφή. V. 1 fort. άγαθὸν, Πάμφιλε, ττλ. ILXXI. Stobaei Serm. CVII, 8 : IIoXXoùç δί' άνάγκην γάρ τονηροῦς όδ' êýò, όταν άτυχήσωσιν , γεγονότας, οὐ φύσει άντας τοιούτους. LXXII. Stobæi Serm. CIX, 4 : &. Tλ δ' εῖ φάρειν êatìv τοιούτον, άν δύνη μόνος φέρειν , xa\ μλ 'ττίδηλον τ)\ν τύχην τολλοῖς τούς. V. 3 vulgo legitur vote y. LXXIII. Artemidorus Onirocr. II, 5 : II)óyeiv χαταχρηστιχός xoxi τὸ ἐλέγχειν ἐλεγον οί ταλαιοι, δς του χαί Mévœyδρος' *Eάν xαxός μου τῖν γυναί/' ούτω λόγης, vòv τατάρα xαι σά τούς τε σοῦς ἐγὸ τλυνδ. £adem fere apud Suid. v. II)Üvo, ubi legitur %v γάρ χα- xός. LXXIV. Stobæi Eclog. phys. II, 8, p. 336 ed. Heer. : Ei τάντες ἐ607,00Üg.ev άλλήλοις άεί, oῦδεῖς άν όν άνθρωτος ἐδεήθη τύχης. LXXV. Stobæi Serm. IV, 8 : Xαλετόν γε τοιαῦτ' ἐστιν ἐαμαρτάνειν, & xα\ λάγειν δxyoυμεν οί τετραγάτες. Eόηθία μοι φαίνεται, φίλουμ£νη , τὸ νοεῖν μέν δσα δεί, μ } qUλάττεσθαι δ' & èe;. V. 1 ita Bentl. pro φαίνεται δηλουμένη. LXXVII. Stobæi Serm. IV, 39 : ¢ / \ sy evo » «rv> o μ) gegoy τας εν τι των ey * 36» ep*• •) άγαθόν, άλόγιστός ἐστιν , οὐ μακαριος. V. 2 Bentl. oùtoi μακάριος. Possis etiam oῦχι μ.. vel oûtô, êat' οὐ μακάριος. LXXVIII. Stobæi Serm. XII, 8 : Tò τιθανόν ἰσχύν τῆς άληθείας ἐχει êvίοτε μείζω και τιθανωτάραν όχλου. V. 1 Valcken. τὸ φεῦδος ίσχόν. V. 2 τιθανωτάραν Salmas. Codd. τιθανότερον vel τιθανότερον. Schowii duo λόγου. LXXIX. Stobæi Serm. XV, 1 : Toῦς τὸν ἰδιον δαπανόντας άλογίστως βίον τὸ καλός άxoόειν ταχύ ττοιεῖ τάσιν xxxöς. V. 2 Bentl. argute pro τάσιν legit τεινήν. Fort. ττάλw. LXXX. Stobæi Serm. XVI, 8: Mλ ταντο0sv xépδαιν', ἐταισχύνου δὲ μοι* v / o è• y. / τὸ μὸ δικαίως εὐτυχεῖν ἐχει φό6ov. Hoc fr. vulgo arctissime conjungunt cum sequenti : *9 vplg xo xoöaip.ov, όστις ἐx getöαλίας xxv£0ετο μῖσος διτλάσιον τῆς οὐσίας, ila quidem, ut sententiæ hoc modo continuentur: ἐπατ- σχόγου δά μοι τὸ μγ, δικαίως εὐτυχεῖν, et tum : ἐχει φόδον δ ταῖς καzoόαίμων. Sed recte codd. Schowii dederunt ό τρίς zzzoόαίμων. Sunt igitur duo diversi loci fragmenta, im LXXVI. quorum priori vulgo legitur xépδαινε, άίσχ., quod cor- Stobæi Serm. IV, 28 : rexit IBentl. LXX. LXXVI. Rerum optimarum effectrix est sollertia , Philumena, est stultitia quod scito est opus ad recta et sana sese si converterit. G. id scire, non cavere quod cauto est opus. LXXI. G. co7'r. Multos jam vidi quos malos necessitas LXXVII. finxit miseriis, quum non essent eiusmodi Qui quæ sibi obtigere non bene fert bona, suopte ingenio. G. non est beatus ille, sed sensu caret. G. LXXII. LXXVIII. In hoc situm est casum prudenter ferre, si solus feras, mec tua denudes aliis infortunia. G. LXXIII. Hunc in modum uxori si maledicis meæ, ego quanta tibi, tuis, patri ingeram mala! LXXIV. Si alter ferremus semper auxilium alteri , fortunæ auxilio nil foret nobis opus. G. LXXV. Miseranda res est usque eo delinquere ut nos vetet proferre commissum pudor. G. Quod simile vero est sæpe plus vero valet, et vim suadendi ad populum majorem obtinet. G. LXXIX. Quod patrimoni devoratores sui bene audiunt, id ipsos cito agit ad famem. G. corr. sec. Bentl. LXXX. Nom undecumque lucrum petito; adsit pudor : opes injustas quaqua comitatur metus. — •«»<=a — Miser, ob tenacitatem qui, juxta suas divitias, odii duplum tantum possidet. G. MENANDRI FRAGMENTA. 65 LXXXI. Stobæi Serm. XVI, 7 : Oότάτοτ' ἐζήλωσα τλουτούντα σφόδρα άνθρωτον, άπολαζοντα μηδὸν ἐν ἐχει. Antiphami sive Aristophami idem fragm. tribuitur Serm. XCIII, 20, librariorum errore. LXXXII. Stobæi Serm. XVIII, 5, et Antom. Meliss. 68, p. 116: Oὸ γὰρ tò τ)%0os, âv axoTtj τις, τοῦ τάτου τοτεί ταροιγεῖν, τοῦ ττόντος δ' ή φάσις. LXXXIII. Stobaei Serm. XVIII, 19 : Xαλετὸν όταν τις ἐν τά ττλ£ov λαλj, μηδèv xατεὐδός, άλλὰ τροστοιούμενος. » rf V. 1 malim Xαλετόν γ' όταν. Deinde edebatur τίνη, quod correxit Bentl. LXXXIV. Stobæi Serm. XX, 20 : Oùx èατιν άργής, δς άοιχε, φάρμακον, άλλ' ά λόγος στουδαίος άνθρότου φίλου. LXXXV. Stobaei Serm. XXIII, 3 : Oόδεῖς ἐφ' αὐτοῦ τὰ κακά συγορά, Παμφίλε, aggδς, ἐτάρου δ' άσχημονοῦντος άρεται. V. f ita Stephan. pro ἐπ' αὐτοῦ. LXXXVI. Stobæi Serm. XXIV, 3 : “O συνιστορὸν αὐτὸ τι, xàv j0ρασύτατος, % góyεσις αὐτὸν δειλότατον ἐναι ττοιεῖ. LXXXVII. Stobæi Serm. XXXVI, 12 : Aigypóv Y' όταν τις ἐπί Υλάσσα φυεῖς {λάσσα ματαίους ἐαxovτίσα λόγους. V. 1 Heringa conj. αίσχρὸν γάρ ἐσθ' όταν τις εὐγλωσσος φυεἰς , Valckenarius, εὐεττλς γλῶσση φυεἰς. Arsenius præ- bet γλῶσση εὐφυής. LXXXVIII. Stobæi Serm. XXXVI, 14 : *•, Oὐτ' ἐκ χερός μεθάντα xαρτερὸν λίθον «* • &•* / / ραον κατασχ$ιν, oῦτ' άτò γλάσσης λόγον. LXXXIX a. Stobæi Serm. XXXVIII, 1 1 : “O φ0ovspδς αὐτὸ τολάμιος xαθίσταται : 2 / \ / / o / αὐθαιράτοις γάρ συνάγεται λύταις άεί. LXXXIX b. Stobaei Serm. XLIV, 8 : Καλὸν οί νόμοι στράδρ' εἰσίν : δ δ' άρὸν τούς vδμους }{αν άxpt6öς συxo%vttjg gozîv i ] ι XC. Stobæi Serm. XLVI, 7 : “O Tpoxovoytvóaxo)v δέ τριν άxoùggi gσφός αὐτὸς τονηρός ἐστι τιστεύσας xαxδς. XCI. Stobæi Serm. LII, 9 : MI} τούτο βλάμχς, εἰ γεότερος λόγω, 2 *) •) / V / 2 • • •^» άλλ' εῖ φρονουντων τους λόγους άνδρόν ερω. ^TCZL. 3 V. 2 ita dedit Brunck. e cod. *2r. altero pro φρογοῦντος et άνδρός. Bentl. correxerat φάρω. - XCII. Stobæi Serm. LII, 10 : Oόχ αί τρίχες τοιούσιν αί λευκαι φρονεῖν, άλλ' ά τρότος ἐνέων ἐστι τjgóaei yépov. LXXXI. Munquam beatum credidi, qui, quum bona possideat multa, nescit possessis frui. G. LXXXII. Si bene rem expendas, mon tam potus copia desipere, quam potantis ingenium facit. G. LXXXIII. Res putida est quum fingens se scire ebrius quæ nescit, loquitur de vino , mom de suo. G. LXXXIV. Medicamen iræ nullum est efficacius, quam fidi amici sapiens allocutio. G. LXXXV. Haud ullus in se vitia cernit, Pamphile; at indecore quod agit alius, perspicit. S. LXXXVI. Mala mens, malus animus : quamvis audacissi- - [mum sua semper pavidum reddit conscientia. G. LXXXVII. Turpe est profecto, quoties, qui lingua valet, lingua sermomes ejaculatur futiles. G. LXXXVIII. Nec saxum facile valida projectum manu reprehendas, nec sermonem qui lingua fugit. G. LXXXIX a. Homo invidus perpetuus est hostis sibi, dolore nempe sponte quæsito miser. G. LXXXIX b. Lex res egregia est : at qui mimium respicit leges, calumniantis personam induit. G. XC. Quicumque damnat causa non bene cognita, damnandus ipse est credulitatis crimine. G. XCI. Ne tu loquentis respice ætatem, precor, sed an, quæ deceant verba prudentes, loquar. G. XCII. Sapientiæ vis non est in canis sita : ingenium multis est senectutis loco. G. 66 MENANDRI FRAGMENTA. XCIII. 5$mbæi Serm. XXIX, 17 : - Aεί τούς τενομάνους μάχρις άν ζάσιν τονεῖν . άτραζία γάρ λττὸν οὐ τράφει βίον. V. 1 sic Bentl. pro vulg. τούς γενομάνους. XCIV. Stobæi Serm. LIV, 23: “Qστις gτρατηγεἰ μλ ατρατιότης γενόμενος, oότος ἐxztóμ6ν ἐάγει τοῖς τολεμίοις. XCV. Stobæi Serm. LV, 9: Eipfiv^ yεωργòv xóv τάτραις τράφει καλός, τόλεμος δè xày τεδόφ χαχάς. V. 2 ita Salmas. pro x&v τεδίφ χαχός ἐφυ. Apostol. VII, 60 et Maxim. Serm. 115, p. 190, xαχός ἐφυ. XCVI. Stobæi Serm. LVEI, 3 : 'Ev τοῖς τολεμίοις ότερόχειν τὸν άνδρα δεῖ. τὸ γὰρ γεωργεῖν ἐργον ἐστιν oix£του. XCVII. Stobæi Serm. LIX, 14 : T& μεγάλα xépδη δαδίως λ τλουσίους τούς ταρα6όλως τλάοντας λ vsxpoùç τοιεῖ. XCVIII. Stobæi Serm. LXII, 6 : “Otozy τόχη τις εὐνοοῦντος oix£vov, oùx èottv oùôèv xtjuc. x%)\ιον βίου. XCIX. Stobæi Serm. LXV, 2 : “Oταν φύσει τὸ κάλλος ἐπιχοσμj τρόπος χρηστὸς, διτλασίως ό τροστόν άλ{αx£vot. C. Stobaei Serm. LXVII, 9: *Eysστ' άληθῖς φίλτρον εὐγνόμων τρότος. τουτφ xατακρατεῖν άνδρὸς εἰω)av fiiv*. CI. Stobæi Serm. LXVII, 1 1 : Oixsiov ούτως οὐδόν ἐστιν, δ Aάχης, êâv axoTtj τις, δς άνήρ τε xαι γυνή. CII. - Stobæi Serm. LXVIII, 1 1 : Tσμ£iv xsxgtxövg άεί σε γινόσχειν, ότι άγαθὸν μάγ' ἐζεις, ἐν λ&6gς μικρὸν κακόν. V. 2 codex alter Paris. άγαθόν. Deinde vulgo μεθé£etc. Emendavit Bentl. CIII. Stobæi Serm. LXVIII, 18 : Tò yvvaix' ἐγειν ἐναί τε ταίδων 4. y μεν eyg; ;-. ; IIσρμόνων, τατάρα μερίμνας τά βίφ τολλάς φάρει. CIV. Stobæi Serm. LXVIII, 25 : “Oατις τενόμενος Βούλεται ζήν ήδεως, £τάρων γαμούντων, αὐτὸς άτεχάσθω γάμου. V. 1 correxit Bentl.: legebatur γενόμενος. CV. Stobæi Serm. LXIX, 10 : - Tò yog £iv, êáv τις τόν άλάθειαν axoTtj, xxxòv μόν ἐστιν, άλλ' άναγχαῖον xαxóy. CVI. Stobæi Serm. LXXIII, 43 : Töτε τὰς γυναῖκας δεδιάναι μάλιστα δεί, δταν τι τεριτλάττωσι τοῖς χρηστοῖς λόγοις. V. 2 emendavit Salmasius. Deest vulgo τι post όταν. XCIII. Miseris dum vivunt est laborandum omnibus, vitam per se inopem quia non alit ignavia. G. - XCIV. Qui quum non militarit, militiæ imperat , gregem hostiarum ducit, non exercitum. G. XCV. Agricolam pax mutrit bene vel inter saxa ; at bellum, in ubere agri male. XCVI. Florere belli decore Iaus vera est viri : in rure desudare servile est opus. G. XCVII. Lucri cupido et navigandi audacia perfacile reddunt divites aut mortuos, G. XCVIII. Quod si cui domino servus contigit bonus, hoc esse summum munus fortunæ puta. G. XCIX, ' Si pulchri mores pulchritudinem insitam condecorent, amor hoc ipso geminari solet. G. C. Blanditiæ morum, amoris incantatio est. Hæc ars mulieri retinet addictum virum. G. CI. Nil tam familiare atque conjunctum est, Laches, si recte expendas, atque mas et femina. G. CII. Audi tu qui statuisti uxorem ducere : - perbene erit, parvo si defungaris malo. G. CIHI. Habere uxorem , patrem dici, Parmeno, innumeras adfert vitæ sollicitudines. G. CIV. Pauper qui suavem cupiat vitam , nuptias ut alii faciant, ipse abstineat nuptiis. G. corr. CV. Si vere rem putamus, conjugium quidem malum est; sed hoc malum imperat necessitas. G. - CVI. Tunc maxime timenda mulier, quum admovet orationis benevolæ illectamina. . G. MENANDRI FRAGMENTA. CVII. Stobæi Serm. LXXIII, 45 : Oύδάτοθ' ἐταίρα τοῦ καλός τεφρόντιχεν , j tò xαχόη0ες τρόσοδον είωθεν τοιεῖν. CVIII. Stobæi Serm. LXXXIII, 4 : c. / - \ e \ s. • *s O σχληρότατος τρός υῖόν ἐν τὸ νουθετεῖν voiq uèv λόγοις ττxpδς ἐστι, τοῖς δ' ἐργοις τατή 2. - • CIX. Stobæi Serm. LXXV, 9 : Oùx èati gsf(»v íêov) ταέτης τατρι, % go»®ρονοῦντα xαι φρονούντ' ίδείν τινα vöv ê3 Éαυτού. V. 2 fort. % aoqpovoùyτα χεὐτυχοῦντ' ίδείν τινα. CX. Stobæi Serm. LXXVI, 1 : Oùx ἐστιν οὐδάν άθλτότερον τατρός, V . . e/ -A 'S' / / / τλλν ἐτερος άν ή τλειόνων ταίδων τατήρ. CXI. Stobæi Serm. LXXV, 8 : so / > o reve «*• / Oδυνηρόν ἐστιν εὐτυχοῦντα τά 3{q) a/ »/ / Ve V » ; | èy£tv άρημον διαδόχου τ}v oixfoy. CXII. Stobæi Serm. LXXVI, 7 : "Egtty ôë μήτηρ qyiXóτεχνος μάλλον τατρός. % uêv \ S.-> 6íôs, £λv ; §? oist μεν γαρ αυτης οιosy vvov, ο ο οτεται. Eandem sententiam iisdem verbis expressit Euripides apud Eustath. ad Hom. p. 1412, ubi priora verba ἐστιν ôë desunt, et v. 2 elegantius legitur óïöev öy6', δ δ' oietot. CXIII. Stobæi Serm. LXXIX, 8 : 67 / Mr,&$v όδόνα τὸν τττάρα γινόσχον άτι £• eo eræ §. ? 2^ 4. *) o / ὸ μάγιστον άγατὸν δ' ἐλάχιστ' άργάζεται. V. 1 ita Bentl. : vulgo μηδόν άδύνατον. V. 2 6 dees£ in codice. CXIV. Stobæi Serm. LXXVII, 2: / o / / £* 'Ayotg 6v^toig δυστόχημ' αὐθαίρετον. vt agUtòv άδιχόν τ}ν τύχην xαταιττά; Vulgo his versibus alius e Sophocle senarius interponitur. V. 2 Codd. φυχήν. CXVII. Stobæi Serm. LXXXIII, 2 : OÜêéτοτ' άλήθες οὐδὲν οὐ0' υίδ τατ}ρ είωθεν άτειλεῖν , ούτ' ἐρόν ἐρωμ£νη. V. 2 IBentl. εἰωθ' άττειλεῖy. CXVIII. Stobæi Serm. LXXXIX, 1 : Toùc e$ Yεγονότας xαι τεθραμμάνους xαλός xóv τοῖς κακοῖς δεῖ λόγον ἐγειν εὐφημίας. V. 1 Cod. Par. yεγότας. CXIX. Stobæi Serm. XCII, 8 : IIλοῦτος άλόγιστος τροσλαδὸν ἐἐουσίαν xz) toùç qρονεῖν δοκούντας άνοήτους τοιεῖ. V. 1 Codd. Paris. TtXoùτός τ'. CVII. Meretrix honestum quid sit nunquam cogitat, ut quæ malitiam quæstui habeat maximo. G. CVIII. Qui commonefacit filium severiter, verbis acerbus ut sit, revera est pater. G. CIX. Major voluptas nulla genitori datur, virtute quam si videat ac prudentia florere quemquam de suo exortum satu. G. CX. Res patre miserior mulla reperiri potest, nisi pater alter cui plus fuerit liberùm. CXI. Instructa inopia miseraque est felicitas , divitiæ heredem quum non inveniunt suum. G. CXII. Mater tenerius liberos adamat patre : quia mater esse scit suos, pater autumat. G. CXIII. Patri dolorem facere noli ; nam hoc scias : MENANDER, G. quam quisque tenere amat, tam facile irascitur. G. co7'r. CXIV. AEtate gnata nubili, ut dicat nihil, satis tamen ipso significat silentio. G. CXV. Auditu nil tam suave, quam quum filium compellans genitor veris laudat laudibus. CXVI. Malum est ab optione , desipientia. Tibi si noces, Fortuna cur audit male? G. CXVII. Quoties minatur filio iratus pater, vel amans amanti , multa mentiri solent. G. CXVIII. Βene educatos et honesto matos loco famam curare in rebus adversis decet. G. CXIX. Honores dato, quæ sunt sine mente, ditiis : insanos reddunt, sapere quos putaveras. 39 68 MENANDRI FRAGMENTA. vt CXX. Stobæi Ser\n. XCIV, 1 1 : Κρεῖττον άλίγ' ἐστι χρήματ' άνυτόττως ἐχειν , *) TcoXX& φανερός άλλὰ μετ' άνείδους λα6εῖν. V. 2 Grotius posuit ἀλλά pro eo quod codices præbent à δεῖ. CXXI. Stobæi Serm. XCIX, 7 : Oùx ἐστι λότης, ἐντερ όρθός τις σxoTrj, άλγημα μείον τὸν ἐν άνθρότοις φύσει. V. 1 ante Steph. ἐὰντερ. CXXII. Stobaei Serm. CIV, 14 : *E%o)0£v εἰσιν οί δοxoùvtsg sütUy£iv λαμτροι, τὰ δ' ἐνδον τάσιν άνθρότοις ίσοι. V. 2 sic Walckem. ex Eurip. Androm. 330. Codd. τά δ' ëvδον εἰσί ττάσιν. CXXIII. Stobæi Serm. XCIX, 18 : IIoXXöv φάσει τοῖς τάσιν άνθρότοις κακόν άντων μάγιατόν ἐστιν η λάτη κακόν. V. 1 codd. άνθρότων. (XXIV. Stobaei Serm. CVII. 1 : OÜôév με λυτεἰ μΧλλον % χρηστὸς τρότος, εἰς χαλετὸν όταν í aUyxsxXetag.£vog ßiov. CXXV. Stobæi Serm. CVII, 2 : Oixtpδτατόν ἐστι τεῖραν ἐτι γάρως όδό άδίκου τύχης δίκαιος είλησὸς τρότος. V. 1 sic Grotius et Scaliger. Vulgo ἐτί γήραος οὐδφ. Codd. paris. Yîpcrc óòoù. CXXVI. Stobæi Serm. CVIII, 6: . “Avδρα τὸν άληθός εὐγενῆ κα\ τάγαθ& xo\ τὰ καxά δεῖ τταίοντα γενναίως φόρειν. V. 1 sic Porsom. : vulgo τὸν άληθός άνδρα εὐγενή. CXXVII. Stobæi Serm. CXII, 1 : To ic ávUχίαισι μ) 'τίχαιρε τὸν τάλας. τρός τ)v TÖy^v yàp άυγομαχεῖν οὐ δέδιον. V. 1 ante Bentl. ταῖς άτυχ{αις. CXXVIII. Stobæi Serm. CXII, 2 : Oùx èμόν άνοίγειν λανθάνουσαν άτυχίαν §ατ', άλλὰ μάλλον xαταΧαλάττειν φημι δεῖν. CXXIX. Stobæi Serm. CXIII, 13 : Méyigtöv Égtiy άρα τοῖς ἐπταιxδαιν tò ταρόντας ἐγγύς τούς συναλγοῦντας βλάτειν. V. 1 vulgo άρα. CXXX. Stobæi Serm. CXVI, 4 : Ei τάλλ' άφαιρεῖν δ τολύς είωθεν χρόνος $ig;$v , τό γε φρονεῖν άσφαλάστερον τοιεῖ. V. 2 Reisigius τὸ δά φρ. CXXXI. Stobæi Serm. CXXIV, 22 : II&vto)v ίατρὸς vöv άναγxαίων xxxöv χρόνος ἐστίν. oότος xαι σè vùv iácerat. CXXXII. Stobæi Serm. XLVIII, 7 : Kαλόν γε βασιλεύς τῖ μέν άνδρεία xpστόν, τά δέ τοῦ Βίου δίκαια διατηρὸν δίχς. CXX. Clam pauca habere satius, invidia procul, quam divitiarum ostentu parere infamiam. G. CXXI. In vitæ humanæ tot cruciabilitatibus tristitiâ major nulla reperiri potest. G. CXXII. Beati qui videntur, hi splendent foris; interius similes sunt hominibus ceteris. CXXIII. Natura hominibus multa quum gignat mala, tristitia est majus omnibus malis malum. G. - CXXIV. Nil æque cerno invitus ac rectam indolem implicitam vitæ tristis ægrimonia. G. CXXV. Nil miserabilius quam quum animus justi tenax senecta ætate sentit fati injurias. G. CXXVI. Non minus aùversa fortiter quam prospera G. corr. tolerare debet animus vere mobilis. G. CXXVII. Aliena numquam te delectet calamitas : ^mam cum Fortuma difficilis luctatio est. G. CXXVIII. Non esse edendum in vulgus infortunium, quin potius Occultandum mea sententia est. G. CXXIX. Infortunatis maximum solatium est juxta videre qui commiserescant sui. G. Auferre nobis alia quum soleat dies, prudentiam constabilit et corroborat. G, CXXXI. Tempus malorum quæque fert necessitas communis medicus et tibi medebitur. G. CXXXII. Eximia res est rex antestans robore, servans judiciis juris sanctimoniam. G. MENANDRI FRAGMENTA. 69 CXXXIII. Clement. Alex. Pæd. III, 2, p. 93 Sylb. : T})v άαγ0%- τουσαν τούς ττλοχάμους ό κωμικὸ3 M. εἰργει τῖς οίχίας' NÙv δ' ἐρτ' άττ' οίκων τόνδε τὸν γυναῖκα γάρ τῶν σόφρον' οὐ δεῖ τὰς τρίχας 3αy0%ς τοιεῖν. CXXXIV. Athen. VI, p. 270, D : Eî ôë }συσάμενοι λογάρτα δει- 7τγούμεγ, - V / Mtxp&ς τίθημι guy.6o)äq άxpoόμενος , xατὰ τὸν Méyoyêpov. Bentleius etiam priora illa, εῖ λουσάμενοι λογάρτα δειτνούμ£ν, φίλοι, (sic enim corrigit) Menandri esse putat. Locutio λογάρτα δειτγεῖν fortasse ex ipso poeta ducta. CXXXV. Strabo X, p. 486 : HIC £. toότοις (Geis) ôè δοκεῖ τεθῖναί rtote vóμ,ος, οὐ μέμνηται χαι Mé/zwópog' , Kαλόν τὸ Kείων νόμιμόν ἐστι, φανία, δ μλ δυνάμενος ἄν xαλὸς οὐ (jxxxöς. IIροσόταττε γὰρ, δς ἐοιχεγ, δ γάμος τού3 ÜTtê0 ἐζήκοντα ἐτη yεγογότας xooyei6%εσθαι, τοῦ διαρχεῖν τοῖς άλλοις τὸν τροφήν. Idem locus apud Steph. Byzant. V. 'Iov}{ς. CXXXVI. Clement. Alex. Ad Gent. 27, p. 20 Sylb. : IIετλαγήσθαι πούν ό M. μοι δοκεῖ ἐνθα λέγει* “Hλιε, gè yàp δεῖ τροσχυνεῖν τρότον θεὸν , δι' ἐν θεωρεῖν ëott toùς άλλους θεοὺς. CXXXVII. Suidas : EÙτελής ἐτ' άρετῆς, ό φειδωλὸς, και όλιγοδάτα- vog. Oövoo Méyανδρος* *Eyδ δ' άνόητος εύτελλς ύττερ6oXj, δ δ' άσωτός ἐστι τολυτελλς , θρασὺς σφόδρα. Ita distinxit Grotius. Vulgo καί δ άσωτος, ut sint Suidæ verba. - CXXXVIII. Schol. Eurip. Hippol. 332: Ková yάρ Méyανδρον σοφὸν άνδρόν ἐστι τὸ τοῖς φίλοις λόγειν τά άναγκαῖα, ἐν οΤς φησί* Agy0áve; t% 7:33 {ματα V / • » a-ve V 2 / > \ τούς λάγειν ἐμὸν δxyoùytozq táq άληθείας άεῖ τοῖς άναγκαίοις. Ita digessit hæc Bentl. Legebatur λαγ0άγειν. * CXXXIX. Plutarch. De aud. poet. p. 21, C: “O δέ M. ἐπῖρε μάν άμάλει τὴν φιλήδογίαν zαί ύττεχαόγωσε τοῖς ἐρωτικοῖς χαί διατόροις ἐκείνοις' “Atgy0', δσα ζ χαι τὸν ήλιον θλάτει v • v V •% • • * ON Ü) ^-^,?\ ) >/ 6? c. $ tòv xoiyàv %μῖν, δοῦλα ταῦτ' ἐσθ' ύδονῆς. CXL. Plutarch. 1. c. p. 25, A : "Oμηρος μέν γὰρ δρθᾶς χέχρηται voîg δνόμασιν ... χαί Méyσγόρος' *Eyo) ôë to)}}ν οὐσίαν, xαί τλούσιος *-• . _ 2 c LY / / W) e _) _ 2 Q\ _ . ! x%\ούμ' ύτὸ τάντων, μακάριος δ' άτ' οὐδενὸς. CXLI. Schol. ad Hom. Iliad. A, 135, ap. Koemium ad Greg. Cor. p. 48 ed. Schaef. : Oùz é))tTtäg tò τῆς φράσεως, άλλ' άρχαῖzów. ... Køï Mëyoyópog* Ei μάν δή τινα / v ~p V I p. j 2 . . / — — τάρον ἐχεις, εἰ δέ μ.), vewörjx' ἐγό' • 2 / μιαδμεν άλλήλους. Eadem leguntur ap. Eustath. ad Hom. p. 66, sed postre- mis verbis μ.ια. άλλ. omissis. V. 2 Buttmann. : ἐχεις τό- ρον σόγ', εῖ. - CXÌLII. Compar. Menandri et Phil. p. 358: Aίσχύνομαι τλουτούντι δωρεῖσθαι φίλφ, μή μ' άφρονα xp%y% xc.) 8:3ούς αἰτεῖν δοxö. . Expressit poeta Euripidis dictum apud Plutarchum De Ei Delph. p. 384, D. CXLIII, Ibidem p. 359 et apud Anton. Meliss. CXXX, p. 214: Xρυσός μάν δίδεν ἐλάγχεσθαι τωρ, % δ' ἐν φίλοις εὐνοια καιρό κρίνεται. V. 1 Antom. δοκιμάζεσθαι τυρί. V. 2 Comp. xαρά γίνεται. CXXXIII. Elimina te hinc : matrem mamque familias quæ casta sit rutilare crines non decet. G. CXXXIV. [Aqua si sumta verba cOenandum est,] satis ego audiendo symbolarum conferam. G. CXXXV. Egregia est illa lex Ceorum, Phania ; qui mom quit honeste vivere, non vivit male. G. (I,ex enim narratur fuisse apud Ceos, ut qui sexagesi- mum ætatis annum superaverit, is cicuta de medio tol- leretur, quo reliquis suppeteret victus.) CXXXVI. Sol, nam deorum colere te primum decet, cujus beneficio alios spectamus deos. G. CXXXVII. - Sim sane stupidus, parcus ego supra modum : at ille nequam sumtuosus, præferox. G. CXXXVIII. Nos proximis si veremur vera dicere , etiam res propriæ latent. CXXXIX. Quæcumque vivunt atque commune hoc jubar aspiciumt, parent hæc voluptati omnia. G CXL. Divitias habeo ingentes, atque ideo vocor opulentus multis, at beatus nemini. G. CXLI. Aliquam machinam si habes tu, bene : si non, ego inveni : invicem videamur nos odisse. CXLII. Amicum mumerare me ditem piget, me videar aut desipere aut dando poscere. G. CXLIII. Aurum spectatur ignis testimonio : at amicus certus in re incerta cernitur. G. 39, 7() MENANDRI FRAGMENTA. CXLIV. 1bidem : Mtgö ττάνητα τλουσίφ δωροάμενον. §)\eYY63 Éatt t?jg àyoptάστου τύχης. CXLV. Ibidem et ap. Anton. Meliss. CXXX, p. 214 : Καιρό τὸν εὐτυχρύγ0' 6 xoXoxsúων φίλος, x&tpó φίλος τάφυxεν, ούχι τοῦ φίλου. Ita Grotius, nisi quod articulum ante xoXoxeύων omisit. Vulgo : δ εὐτυχ. xατρό κολ. φιλ. Antom. δ καιρό εὐτ. x. φ. GXLVI. Ibidem : Ἀτόντι μάλλον εὐχαριστίαν το{ει: τὸ Yάρ ταρόντι ytvst' εὐτονότερον. V. 2 εὐτονότερον depravatum. CXLVII. Ibidem p. 360 : 'O yàp άλίκως τι xαθ' ἐτάρου ζητόν xxxòv αὐτὸς τροπάσχει τοῦ xαχοῦ τ}ν ἐx6ασιν. V. 1 deerat τι, quod addidit Grotius. CXiLVIII. Ibidem : “Oταν ἐκ τονηροῦ τρέγματος x£ρδος λάδης, e*v» «-»& / / » > o e e^* ) >/ toù êUgtvy£iv vóg.i%é a' άδδα6öv' ἐχειν. CXLIX. Jbidem : Aοόλφ γενομάνω, δούλε, δουλεύων φο6οῦ άμν^μονεἰ γάρ ταῦρος άργήσας ζυγοῦ. Sic Georgidas in Gnomologio, p. 28 voI. I Anecdotorum l3oissonadii. In Compar. δουλογενεῖ δè, δ., δουλεύειν. Bentl. δουληγενεῖ δè, δούλε. Aliter in Gnomis monost. 138. *Eλεύθερος τάς ἐγὼ δεδοέλωται vδμ®, δυσìv òè δοῦλος, xαι vδαφ xαι δεστάτη V. t ita Heinsius pro ἐλευ03pq). V. 2 fort. δυοῖν. CLI. Ibidem p. 361 : Nόμος ό φυλαχθεῖς οὐδέν ἐστιν % vδμος, δ μ }, qUXoy%\ς xα\ νόμος xαι δήμιος. CLII. Ibidem : M} τάσχε τρότον τòv v6p.ov xo\ μάνδανε* τρὸ τοῦ ταθεῖν σε τὸ φό6φ τρολαμ6άνου, CLIII. Ibidem p. 363, et iterum p. 367: Méλλων τι τράττειν μλ τροείτης μηδενέ, Et : “Atovt' άνδράτοις μεταμάλειαν φάρει μόνη σιωτ} μεταμέλειαν οὐ φάρει. Hi quoque versus priori loco Philemoni, altero Menan- dro tribuuntur. V. 2 priori loco fertur άτταντα μετ. φά- pet άνθρ. Leg. aut άτ. év άνθρ. μ. φ. aut άττ. μετ. άνθρ. φé- ρει, ut Grotius. - CLIV. Ibidem : Tuvoixz ô διδάσκων γράμματα xo)öc άστάδι φο6ερά τροροτίζει φάρμαχον. Grotius YuvziX' δ δ. Yράμματ' οὐ ττοιεῖ καλός, Agτίδι φοδερα τροστοτίζει φ. Metri certe leges servat, quod Heinsius COIjecit: έστίδι τονηρά τροστοτίζει φ. Malim ττροστορζει. CLV. Ibidem : Kαλ}v yuvoix' ἐάν ίδας μ} 0αυμάσης' v V \ / V 1 / g^ p / τὸ γάρ τολύ xâXXog xò υόγων τολλὸν γάμει. C!L. V. 1 scrib. videtur ἐτόν. V. 2 vulgo τὸν φόγων, quod cor- Ibidem : rectum ex Ant. Mel. CX, p. 186. CXLIV. CL. Odi inopem qui muneribus hostit divitem ; Quicumque est liber uni legi obtemperat: namque id inexpletæ fortunæ exprobratio est. G. servus duobus, scilicet legi atque hero. G. CLI. CXLV. Amico qui assentatur læto tempore, non ille amico amicus est, sed tempori. G. CXLVI. Absenti potius redde amico gratiam : præsenti quod fit [sæpe adulatorem olet]. CXLVII. Qui fraudem injustam machinatur alteri, suo ipse damno antecapit eventum mali. G. CXLVIII. Injusta ex opera si quid quæsti sumseris, id arrabonem crede esse infortunii. G. CXELIX. Servire , serve, ei metue, qui servus fuit : jugo absoluti semet, non norunt boves. G. Lex observata, lex est, præterea mihil : non observata, lex est simul et carnifex. G. CLII. Vim legis experiundo me discas vide : sed antequam ad te veniat, anticipa metu. G. CLIII. Quum cogitas quid agere, dicas nemini. Omnia ferunt hominibus pœnitentiam : silenti unius hominem mullum pœnitet. CLIV. Peccat mulierem literas quisquis docet : armat veneno quippe exitialem excetram. G Egregia facie feminam ne suspice : mam pulchra forma haud pulchros sermones pa- [rit. G. MENANDRI FRAGMENTA. 7 1 CLVI. Ibidem : Tyόμην άρίστην τ?ί γυναιχι μλ λἐγε, Yvóμα γάρ ίδία τὸ κακὸν ήδίως τοιεῖ. V. 1 Heimsius malit Yvóμην χαχίστην. CLVII. Ibid. p. 364 : - M} x\o ie τοὺς θανόντας' οὐ γάρ όφελεῖ t& δάxpU' άναισθήτφ γεγονότι xαι νεκρά. V. 1 ita Heinsius pro τὸν βανόντα. CLVIII. Ibidem : Tt τὸ θανόντι δδρα λαμττρὰ τροσφορεῖς, *) C. / »/ » *) / & μετ' όδόνης εἰασε xoùx è/ρήσατο; CLIX. Ibidem : IIράττων xαλό; μάμνησο τῆς δυστραζίας; ὸς γὰρ τὸ τράττειν ούτω και σκότει. V. 2 corruptus. - CLX. Ibidem p. 365 : • / •) *E&v τροφλν δούς τὸν λα6όντ' άνειδίσας, άρινθίφ xατ€τασας 'Atttxòv μέλι. V. 1 erat övetöfiget. - CLXI. Ibidem : Ei * * yêy.og ìv ό σάζων τ}ν άλλου νόσον , vögov σόφων αὐτὸς άποθνήσκει νοσδv. Grotius dedit Ei ôè μάγος όν ἐσωσε τούς άλλους vδσου, Σύζωv vôaov τός ά. άτ. voa öv; CLXII. Ibidem p. 365 : "Otav τι μάλλας τὸν τάλας κατηγορεῖν, v \ g^a gævo &ὐτὸς τὰ σαυτοῦ τρωτον èTttaxéττου χαx&. V. 1 vulgo μέλλεις. Fort. τοῦ τάλας. V. 2 malim ταῦ:' étttgzéττου. CLXIII. Ibidem : - M^ %$tote τετρά στρε6λὸν δρόδσαι χλάδον· oῦ ἐν ἐνεγκεῖν άτου φόσις Βιάζεται. V. 2 Heinsius : οὐδείς άνάγχην οὐδέ φύσιν 3. Grotius : oÙz ëgτ' άνάγχη, % φύσιν βτάζεται. . CLXIV. Ibidem p. 366 : Máty άρ' οἰ γάροντες εὐχονται θανεῖν , eraue / Ύηρας Jéyovtsς xoÀ ττολύν χρόνον βίου. V. 1 addidi άρα, et v. 2 scripsi τολύν χρόνον βίον pro το- λόχρονον βίον, ex Eurip. Alc. 668. CLXV. Ibidem : *Otov y£gov yégovtt γνόμην διδοί v v / • 07/ao/Uoò; ἐτέ 07;gc/Upòv èy.7too%εται. ] € ] V W V. 1 Grotius τινὰ γγ. V. 2 recte Rutgers. vocem τράγμα in cod. post ἐμτορίζεται additam delevit. CLXVI. Ibidem : •A v y. « ò •• •.\ 1 ...) •, X Hv xαλὸν ἐ/Τ τις σόμοι και φυχήν xακῶν , xx) %v ê/ει ναῦν και κυδερνήτην κακόν. Isocrati hic locus tribuitur in Sententiis Anton. Mel. CX, p. 186, ubi est 'E&v za)öν ἐχς σ. ... ἐχεις ... zαzòv xv- άερνήτην. CLXVII. Ibidem p. 357, et ap. Antom. Mel. CXXVII, p. 217 : φρόνησιν άaxôv άφροσιν μ}, /gò φίλοις, ÉTÉì xexXfjgy xaì gò ταντελός άφρων. Versum 2 adjeci ex Antonio, ubi scripsiz€χληση pro xXr,- 0%αη. CLVI. Rectum consilium feminæ numquam duis : suopte namque fertur consilio ad mala. G. CLVII. Noli exsequiari fletibus intermortuum : nil sentienti lacrumæ mil conferunt. G. CLVIII. Quid pulchra dona das mequicquam mortuo, quæ cum dolore liquit non quitus frui? G. CLIX. Quum sors secunda est, esto et adversæ memor. G. CLX. Alimoniam quoi dederis si datam exprobres, merum Atticum mel consparsisti absinthio. G. CLXI. Si magus ab aliis morbos potuit pellere, morborum pulsor quomodo morbo perit? G. CLXII. In alium si quid es paratus dicere, in te quid dici possit antidea vide. G. CLXIII. Corrigere ramum curvum ne pertenderis : nulla est maturam quæ cogat necessitas. G. CLXIV. Frustra sunt mortem precibus qui accersunt [semes, senectutem contemnentes et vitæ moram. CLXV. Sententias quum loquitur ad senem senex , thesaurus ad thesaurum tunc proficiscitur. G. CLXVI. Malus tibi animus si habitat pulchro in cor- pOtC , bona est tibi navis, sed gubernator malus. G. CLXVII. Colens sapientiam insipienti me utere arnico : nam tute ipse insipiens audies. 73§ MENANDRI FRAGMENTA. CLXVIII. Ibidem, et ap. Antom. Mel. CXXXVII, p. 317: MUatfigtöv σου μ% xατείτας τὰ φίλφ, xz\ oό φ06^0%ατι αὐτὸν ἐχθρὸν γενόμενον. Versum 2, eumque corruptum, si modo Menandri est, ex Antonio addidi, ubi hic locus incerto poetæ tribuitur. CLXIX. Ibidem p. 366 : 'O λοιδοράν τὸν τατάρα δυσφήμφ λόγω, τὸν εἰς τὸ θεῖον ἐxρ ελετά βλασφημίαν. Sic Bentl. correxit vulg. v. 1 δυσφημεῖ, et v. 2 μελετά. CLXX. ... - Stobæi Ecl. phys. I, 9, p. 226 ed. Heer. : *$} 8£grot' άναζ , ἐστι τοῖς σοφοῖς βροτόν χρόνω gxoTrsig0αι της άληθείας τάρι. V. 1 sic Heeremius correxit vulgatum &γαζ. CLXXH. Stobæi Serm. IV, 29, ubi al. Euripidis: *Etc&v Éy άγαθοῖς εὐνοούμενός τις όν άητί τι xpsitvov, άν ἐχει, ἀπτεῖ κακά. CLXXII. Stobæi Serm. XV, 4 : Aσμτρὸς γὰρ ἐντοι ζῶσιν , όίς χαλετάτερον &* τοῦ τεριτοιήσασθαί τι τὸ φυλάδαι 3fov. Edit. Trimc. Diphilo tribuit. V. 1 Grotius sic emendavit; vulgo λαμττρός ἐγιοι στόςειν. Pro γάρ malim μόν : nisi præstat λσμτρός ἐνίοτε ζάσιν. - CLXXIII. Supra in Adelph. m. 14. • CLXXIV. Stobæi Serm. LVII, 1, ubi cod. Par. et alii Eύριτίδου : “O tóv γεωργὸν ήδον}ν ἐχει βίος, παῖς ἐλτίσιν τάλγεινὰ ταραμυθοάμενος. CLXXV. Stobæi Serm. XCIII, 1 : Vυχόν ἐχειν δεῖ τλουσίαν τά δέ χρήματα rv ) o \ . »/ / rss ^, / ταῦτ' ἐστιν άρις, ταρατ£τσσμα τοῦ θ{ου. Gesneri margo : Aleacidis, alias Antiphanis , alias íjo- mandri. Cod. Paris. : Aλέειδος, οί δέ Meyάνδρου. Menan- dro tribuitur etiam a Maximo CXL, p. 221. CLXXVI. Compar. Men. et Phil. p. 364: / &r- • εἰσειμ.ι xα\ ταύτ' εἰς γυναῖκας. CXC.' - Suidas : 'AyoTtevö, άγαττετάσω. Méyoyδρος* 'AXXotg àyατετὰ τουτί τροσελθόν xoùx άνάζομ' oùxéti: xò èv Συνερόση χαί 'Etczípσις. Eadem sunt ap. Zonar. I, p. 204. Kusterus : Mévœyópog 'A%aìaty' 'AyaTtstö xtX. CXCI. Stobæi Serm. LXXXIII, 13 : $Q âÄ\ ep-p V / •„ ,/ ς ήδύ τράος xzì vs%ων τά τρότφ τατήρ. CXCII. Stobæi Serm. XXIX, 19 : IIάντα γὰρ 'tOrig êvδελεχείαις xC/to/TtOyεῖται τράγματα. CLXXXVII. INostri imterim non est qui curam habuerit extra unum deum. G. CLXXXVIII. Egenus modo eras, bone vir, imo mortuus : mumc subito es opulens factus. G. CLXXXIX. Contemptibili pallio indutus intro ad mulieres. CXC. COnvenerO alios et hoc aperiam : haud patiar amplius. CXCI. Quam suavis est res, commodus et juveniliter festivus genitor! G. CXCII. IRerum Omnlum nihil est quod mon conficiat assiduus labor. G. 7.4 * MENANDRI FRAGMENTA. CXCIII. Stobaei Serm. LIII, 6 : Kog.Wòς στρατιότης oόδ' άν εί τλάττοι θεὸς oÜ0εῖς yévovt' äv. - V. 1 codd. Pariss. oùô' άν (i. e. oùô'ëåý) τλάττη. CXCIV. Stobæi Serm. XLIII, 31 : *Epyov §ot), φανία, μακρὸν συνήθειαν θραχεῖ λύσαι χρόνφ. V. 1 codd. IIøyíœ, et V. 2 ἐν βραχεῖ. Stobaci Serm. IV, 35 : Oùx ἐστ' άνοίας οὐδάν δς ἐμοί δοκεῖ / τολμηρότερον. - CXCVI. Stobaei Serm. XXII, 12 : II% δ μλ φρονόν άλαζονεία και φάγοις άλίσκεται. CXCVII. Stobaei Serm. LXXIIf, 2 : >/ ■*v \ Égtt ôë yvv?, X£yoυσα χρῆσθ' ύτερ6άλλων φό603. CXCVIII. Stobæi Serm. LXXIl[, 59 : Oύ τανυ είω0' άληθάς οὐδè èv λάγειν γυνή. CXCIX. Schol. Theocr. 3 I, 10 : Aεῖ δέ τοῖς κλεττομévotg ἐρωσι giyîjç xaì vvzτός. Mêyzyδρος' “Q vòâ, cù yàp δ, τλεῖστον Ἀφροδίτης ἐγεις. Ita corrigunt Grotius et Toupius. Vulgo σοι γὰρ δεῖ τλ. 'Agoo8tcns. Dubitare tamen licet an non aliter scripserit Menander. Plutarch. De fort. Rom p. 318 : D : IIλεῖστον yàp Aggo%£vr,;, où yùç, xατὰ Mévœyδρον, άλλὰ Tόχη μετάσχη- zew. Idem Sympos. III, 6, p. 654 D : 'O 'ETtixovρος ταρὰ tôv δίχατον άφαιρεῖ τὸν Ἀφροδίτην τῆς γυχτός' χαίτοι χρά- -• a ttatov αὐτῆ0εόν μετείναί φησιν ἐρωτικὸς άγήρMávσγόρος. Phi- lostr. Vit. Soph. I, 21, p. 518 : Q Vùê, gύ γάρ δλ τλείστω*, aogytozg y.£téχεις μάρος 0εόν. Ex his locis conjicias: {2 vύζ, οὐ γὰρ δέ τλεῖστον Appoόίτης μάρος μετάγεις θεόν. CC. Grammat. De barbar. ap. Valck. post Ammon. p. 195 (Boisson. Anecd. Vol. III, p. 258) : Koztó, ôè συναλοιφλv, ôç M. ) £γει* c. / V - t. -• a O 0ατερος μέν τοῖν δυοῖν Atogxópovv- άντί τοῦ φάναι δ ἐτερος. CCI. Cosmas Indicopl. Topogr. Christ. V, p. 197 : Attixoi λέγουσιν αὐλαίαν τὸ μέγα και τοιχίλον τταρατέτχσμα ... όμα{υς χαί Mévœvôpog' Στυττείον, ἐλάφαντα, μόρον, όίνον, αὐλαίαν. Malim cum Porsomo ἐλάφαντ', 6ivov, αὐλσίαν, μόρον. CCII. Plutarch. Mor. p. 1 102, B : Θύσας δέ άττεισι λέγων τὸ Mevovδρεῖον· *E0vov οὐ τρος ἐγουσιν οὐδέν μοι θεοῖς. - - (X} II. Eustath. ad Hom. p. 809: Παρὰ Aίλίφ Aιονυσίφ χεῖται τὸ λυχοφι}ίως άντί τού ύττόττως, ὐτοῦλως• δς φάρει χα\ Me- vάνδρου χρῆσιν ταότηγ' AUxo%λοι μόν είσιν αί διαλλαγαί. Photius Lex. p. 173: Avzogi)£tos, ύτόττως, ὐτοόλως. OÜτω Mévovδρος. CCIV. Schol. Apollonii Rh. II, 121 : Tò δμού και ἐτι τοῦ ἐγγύς, ύς 'A0ηναῖοι εἰδ0ασι χρῆσθαι. Mévzvδρος' « ^„» •_» / / .^? .% / • Oμοὐ τὸ τίκτειν ταρsyévs0' % xöp^. Eadem fere ap. Photium p. 244, Harpocr. p, 131, et Sui- dam, ubi Menandrea ita exhibentur: "Hôn Yá0 (ἐστί Harp.) voú vfzveiv όμού. Recte τοῦ τίκτειν. Fort. γάρ ἐγάγε0'. Tou- pius : *Hδη γάρ ἐστιν ἐδε τὸ τίχτειν δμοῦ. CCV. Zonar. Lex. I, p. 767 : 'E%αλλάδαι άντί τοῦ τάρμαι. Mé- voyδρος' 'Av0po)7rov ἐάσλλάζομεν xzxóv τί σοι δόσοντα. CXCIII. Bellum atque mitidum militem ne Juppiter quidem ipse fingat. - CXCIV. Difficile est, Phania, destruere subito longam consuetudinem. G. CXCV. - Audacius me judice imperitiâ mihil invenire est. G. CXCVI. Nam quo quis sapit minus, hoc mage superbit pendens de plausu levi. G. CXCVII. Periculi res plena est mulier recte quum fari incipit. G. CXCVIII. femina haud fòcile verum ut dicat a sese impetret. G, CXCIX. O nox, nam Veneris plurimum tibi obtigit. G. CC. Alter duorum Dioscurorum. CC[. Stuppam, ebur, unguentum, vinum, aulæum (pi- ctum). - CCII. - Mei quís nulla cura est sacra ferì deis. CCIII. Suspecta pax hæc tamquam amicitia est lupi. G. CCIV. Propinqua partitudo virgini appetit. Deleniemus hominem qui malum tibi venit paratum. MENANDRI FRAGMENTA. 7 5 Lex. Seguer. p. 96 : 'E&αλλά&αι, ός Ἀλέζανδρεῖς άντι τοῦ τἐρι}αι. Méyzyδρος: «”Av0po)7rov êáòéog sy. » Conf. Phry- nich. Ecl. p. 363. CCVI. Plutarch. De samit. p. 133, B : Tòv ταρά τά Meyάνδρφ »eo vtaxov ύττὸ τοῦ τορνοδοσχοῦ ταρά τότον ἐτι6ουλευομέ- vo)v xx)άς χαι τολυτελεῖς είσάγοντος ἐταῖρας, "Ezαστος, άς φησι , s g• y/ Kύφας καθ' αὐτὸν τὸν τραγημάτων ἐφλα, ςυλαττόμενος χαι φ06οόμενος ἐμ6λέτειν. Vulgo zúJ06 £i6 αὐτὸν, at recte xαθ' αὐτὸν legitur apud eundem Plut. Sym- p0S. VI, 5, p. 706, B. Zonar. Lex. II, p. f 170, ubi de usu futuri χαθεδοῦμαι : IKαί Méyαγόρος' Kαθεδούμαι δ' ἐνθαδί τὸν Δοζίαν V / σύτὸν xαταλα6óv. CCVIII. Scho]. Aristoph. Nub. 133 et $uidas: 'Etti μὲν τὸν ἐάω0ey xgovóvTtov xóttteiv λέγουσιν, ἐτί ά τόν ἐσωθεν φοφεῖν. 'Ixo- vός δό διάστείλε Méyανδρος, ἐτί μὸν τὸν ἐ£:&, Kόρω τ)ν θέραν εἰτόν, ἐτι δέ τόν ἐσω, 'AXX' ἐφάφηκε τῶν θύραν τις ἐτόν. CCIX. Apostol. Prov. XXI, 16, et tacito auctoris nomine ap. Plutarch. De garrul. p. 502, E: - Έλ ταί, σιότα* τόλλ' ἐχει σιγ}, xa)\%. Apost. ατωτή, ut codd. Stobæi Serm. XXXIII, 3, ubi male tribuitur Sophocli hic versus. CCX. Ammonius sub άρταγή χαι άρτάγη p. 30: Kαί τταρὰ Me- vóvδρφ άναγινόσχομεν* IIotfiptov, τράτείαν, άρτάγην, δεύτερον, κέδον. Aεύτερον recte videtur Bentl. delevisse. CCXI. Nomius p. 120, 14 : Hippocampi, equi marimi, a fle3cat caudarum, quæ piscosae sunt : et est græcum. Memam- (le)* : Oύχ ούτος ίττόκαμτός ἐστ' ἐν αἰθάρι ; Emendarunt Scaliger et Bentl. Deest ἐστ' im codd. CCXII. Suidas v. No* uà τδ : Ot άρχαῖοι οὐ ττροτετός zzτὰ τὸν 0εόν όμνυον, άλλὰ κατά τόν ττροστυγχαγόντων, ός και Mé- vσγδρος' / MaptÜpoy.zv o \ v » / V v \ / [ἐγò] tòv 'ATtóX\» τουτονί , xαι τάς θύρας. Addidi âyó et scripsi τουτονί pro τούτον. Fortasse tamen præstat Moptúρομαι Nøî μὰ τὸν Ἀττόλλω τουτονζ χαί τὰς θό- ρας. Quod confirmare videtur Apollon. Dysc. De pronom. p. 372 Bekk. : Ποσειδό γάρ φασι ( Attici) zαι μὰ τὸν 'ATtó)) to τουτογί* nisi is respexit ad Aristoph. Thesm. 748. Apollinem quum dicit, significat aram ejus ante ædes po- sitam. CCXIII. Photius Lex. p. 450 et Suidas : Tòv τριόν χαχάν λεγό- μεγόν τι ἐστί. Køî M. δύο ττροθεῖς ός ταροιμιάδες ἐτιλέγει ταίζων' • c\ / / cæ, & sæcú X. / Ev γάρ τι τούτων τὸν τριόν ἐχει καxóv. §;:il. χαχόγ. CCXIV. Zenob. II, 12 : Eig τὸ μεσάγειον άγαδάντες οί ἐμτορος êzóμιζον άλας άγ0* óv τούς oìxéτας ἐλάμ6ανον, όθεν χαί δ Koo- μιχός φησι* Θράδ εὐγεν}ς δί τρός άλας ἐγορασμόνο ρατ ευγενης ει ττρος αλας ηγορασμενος. Menandro diserte tribuunt Diogeniamus I, 100 et Apostol. II, 59, ubi legitür öymuévog , ut in Paris. cod. Zen. supra- scriptum. Pollux VII, 14 : 'AXóvr,tot êzαλούντο οί μηδενὸς άδιοι τόν οίzatóv, ότι τὸν Θραχόν οί μεσόγειοι άλὸν άντι- zατβλλάττοντο τούς οίχάτας. CCXV. Ap. Plutarch. De amic. multitud. p. 95, D, et De amore frat. p. 49 t, C : OÜôεῖς Yάρ άγατὸν αὐτὸς άμελείδ' άδεως. CCXVI. _ Im Anthol. Palat. p. 568, (XI, 488) umde primus hunc versum edidit Huschkius Anal. crit. p. 290 : / / g* \ , , \ ^, ^£ / Kogly0ίφ τίστευε χαι μ% χρό φίλφ. CCVI. (Juvenibus apud Menandrum in potu insidiæ struuntur ab lenone, pulchras ipsis et ormatissimas introducente meretrices: sed illorum umusquisque, ut ait, oculis in se dejectis devorat bellaria, cavens metuensque ne illas inspiciat.) CCVII. Hie ego sedebo, Loxiam quum prenderim ipsum. CCVIII. Pultabo januam. Sed exit aliquis. Audin'? crepuit ostium. CCIX. Tace, puer: bona magna sunt silentii. G. • CCX. Poculum, mensam, harpagam, cadum. CCXI. An non est hippocampus hic in æthere ? CCXII. Testor ego Apollinem tibi huncce et januas. CCXIII. Uno etenim ex illis tribu' fruniscitur malo. (Tria autem illa mala jocans ex proverbio imfert M., quum duorum tantummodo.ante meminisset.) CCXIV. Es nobilis Thrax, quem sibi herus emit sale. CCXV. Amansque nemo æquo animo fert se despici. G. CCXVI. Amico crede non utens Corinthio. 7G MENANDRI FRAGMENTA. CCXVII. Plutarch. De aud. poet. p. 21, C: 'O δέ Méyovögog ... τύν θρασότητα τῆς άχολ&σίας ἐκοιμεν είττόν* *Oveiöog αἰσχρὸς βίος άμως x&v %όύς í. Est ap. Stob. Serm. VI, 26. CCXVIII. Grammat. Seguer. p. 368 : 'AxoXov0aîv μετ' αὐτοῦ ... x«î Méyoyδρος' Níx^ μεθ' ύμὸν εὐμεν}ς ἐτοιτ' άεῖ. Ex Memandri persona dictum videtur et de prologo ali- qu0 petitum. CCXIX. Schol. Hesiodi p. 142 ed. Heins., ad *Epy. 635 : Oùx άφενος φεύγων : 'ETTEtôí ttveg geόγουσι την ττατρίδα μηδενὸς δεόμενοι' ούτος δέ (Hesiodi pater) τάγης όν διάφυγε. M. ôé φησι* Aεἰγάρ λ τλουτεῖν όπως μ}, μάρτυρας ττολλούς ἐχειν τοὺς δρόντας. 'Ev εἰρωνεία δέ φησι' τἐνης γάρ ήy. CCXX. Zomar. I, p. 618 : *Eôραμον ... ëë où xαι τὸ τταρά Meyóy- δρφ* / Aεδράμηκά σοι δρόμον τοιούτον οίον οὐδείς τότοτε. Delevi otoy ante δεδράμηχα. Idem locus in Etym. M. p. 316, ubi deest τοιούτογ. - CCXXI. Etymol. M. p. 184, 48: Bάδην άττόντος, ήράμα ταραγε- voμévov* % 0άττον λ ταχάως. Méyovópog* Tò ô Xsyóμενον τούτο, 0âvtov % ßáò^v. CCXX[I. Etym. M. p. 279, 37 : Aίφρος κυρίως τό άρμα. ... zz. Méyανδρος' C. ì *Ex%0^vt* étì δίφρου μήτηρ τε και τάρ0svoc. Versuum reliquiæ plus uma ratione digeri possunt. CCXXIII. Etym. M. p. 148, 52: 'Aôåò ôùv η διδομάγη τροχαταδολλ ὐτὰρ άσφαλείας. Méyανδρος' Mtxpoù g èv åãåø65v& με >/ 2 ^ V - êτεισεν εὐθύς xατα6αλεῖy. CCXXIV. Herodiam. p. 454 ed. Piers.: Oùòè avyyevócz (λ€γομεν), άλλὰ συγγενὴ, δς του χαῖ Méyανδρος: Kρωδύλα τ?ί μητρέ τείθου και γάμει τῶν συγγεν%j. MS. Reg. Kpo6Ôe. Sed recte editur Køø60) a. Crameri Amecdot. Vol. 3, p. 247, 5: T})v εὐγενή xz. auyyevj, xαθά- τερ χαί τό άρσενικὸν, άς του χα\ M., Kpo6j)y xtX. Her- mannus refert ad Plocium. Potest etiam uno versu tro- chaico continuatum legi. CCXXV. Etymol. M. p. 58, 43: Aóyog, % φροντίς. Méyovópog- OÜóè Xóyov ύμὸν οὐδ' ἐπιστροφλν ἐχω. Eadem habent schol. Dionysii Thr. ap. Bekk. Anecd. p. 839, et grammat. Crameri Anecd. vol. 4, p. 327, 20, ubi oῦτε ... oùτε. CCXXVI. Etymol. M. p. 45, 22: 'Axxpfic, ό άλάχιστος zατρός, χυ- ρίως. 'Eti0eTo öë êtri oîovöíTCove ἐλσχίστου. Méyovópog: 'Op%<; áxxp% ταρατόλωλας άρτίως. Bentl. δράς; èv άχαρεῖ. Fortasse άχαρῆς γὰρ τταραττόλωλας. CCXXVII. Steph. Byz. p. 125, B: “Eati ôè τούτο ταρά τό άστάδιον. Méyανδρος' > / •) / \ / Ἀστίδιον ἐτριάμην τι xαι μαχαίριον. CCXXVIII. Harpocratio : *Iac. ßαίνων... άντι τοῦ συνόν άεί και μηδέ βραχύ άφιστάμενος. Méyανδρος' IIσρ' αὐτῶν ἰσα Βαίνουσ' ἐταίρα τολυτελής. Eadem sunt ap. Phot. Lex. p. 87, Suidam et grammat. Crameri AmeCd. Vol. 2, p. 496, 5. CCXXIX. Lexic. Seguer. p. 462 : Aéyovtai δί αὐ0éxorato. xo\ τὰ o/Jtóματο. καί σχληρά. Méyανδρος' IIxpoù yépovtog αὐ0sx%ατου τὸν τρότον. Ita dedi e Phrynicho App. Soph. p. 17, pro τοῦ τρότου. CCXVII. Turpe indecora vita, sit dulcis licet. G. CCXVIII. Victoria semper stet nobiscum propitia. CCXIX. Aut enim ditem esse oportet ita, uti pauci n0- verint testes quam sies dis, aut... CCXX. Cursum tibi cucurri talem qualem nullus unquam homo. CCXXI. Celerius quam gradatim, ut vulgo dicitur. CCXXII. Sedebamt in curru materque et virgo. CCXXIII. Pæne persuasit mihi ut ponerem arrabonem. CCXXIV. Crobylæ matri gerendus mos : cognatam duc tuam. CCXXV. Vestri mec cura nec studium est mihi. CCXXVI. Viden' ut paullo momento nuper perieras? CCXXVII. Parvum emi clypeum et gladiolum. CCXXVIII. Ipsius lateri amica adhærens mobilis. CCXXIX. Duri senis, morosis plane moribus. MENANDRI FRAGMENTA. ;; CCXXX. IDemetrius De eloc. 193, p. 78 : Atà toùto ôè Méyαγόρον ὐτοκρίνονται )£)vράγον ἐν τοῖς τλείστος, φόλίμονα δά άνα- {cv&özog ey."Oτι δέ... ÜTtoxQivtxòv ηλόσως ταράδέιγμα ἐγκεί- g0ω τούτο* *Eδεάμην, ἐπιχτον, ἐκτρέφω, φίλε. V CCXXXI. Joammes Philop. ad Aristot. De meteor. p. 98, J3 : Tò πολλούς γεγονόναι χαρτούς φοράν χαρτόν λέγομεν, xai éti τὸν χειρόνων όμοίως. Méyovögog' φορὰ γὰρ νῦν τούτου γάγονε καλή. Corruptum videtur illud τούτου, nisi malis Yéyove τούτου. CCXXXII. Schol. Eurip. Phoen. 893 : yάρ άρχεσθαι. Kαι Méyανδρος' v • "E0og τοιητιχόν τό άτὸ τοῦ *Ex ^ysitô ¥o oixov. δ τοιγωοέγε : Yettovov γαρ οιχων, ω τοιχρρυχε. Bentl. oixov (quod habet editio Ald.); Walcken. %χογ. Por- som. éx γειτόνων οίχό γάρ, δ. - CCXXXIII. Prisciam. XVIII, p. 1172: “E Czv τὸν proprie quidem, est tertiæ personæ, inveni(ur tamen etiam primae et secundæ. Menander: “Iv' οὐχ άαυτά ταρετρέφην άλλὰ σοί. Fort. dederat poeta ταρστραφείην. CCXXXIV. Zomar. II, p. 1745: Tp{την ήμάραν λέγουσιν, ούχι τρίτης hμάρας. ... Mévœyδρος' “Hμάραν τρίτην êτεxóμασεν ήμίν. Ita pro ἐπενόμασεν legendum est ex Lexico ap. Ruhmk. De Antiph. p. 248. - CCXXXV. Zonar. I, p. 135 : Aλεαίνειν τὸ θερμαίνεσθαι, ούχ άλεαί- veg0αι. Méyανδρος' *Hδη άλεαίνα τρὸς τὸ τύρ καθημάνη. Fort. %όη δ' άλεαίνει, vel ηδί δ' άλεαίνει. - CCXXXVI. Suidas v. *YTöρχων : Tò Üτάρχειν ούχ άττλός τὸ είναι αημαίνει, άλλὰ τὸ τέλσι είναι καί τροεῖναι, φθέγειν. Mé- voyδρος' Oάχι τταραχληθάντας άμάς δεῖ *y&ρ ήμίν εὐνοεῖς, άλλ' άτάρχειν τούτο. - Ita correxit Porson. Vulgo interpungitur post όμáς, et pro ήμΊν legitur ύμΤν. Idem locus ap. Photium p. 455, ubi deest τούτο et ante ÜTÖQy£iy inseritur xαί. CCXXXVII. Photius Lex. p. 382: Σzατογέγος , άκάθαρτος. OÜtto Mé- woyδρος' 'AXX& axovo?αγος Ég¤ xαι λίαν τιχρός. CCXXXVIII. Hesychius v. 'Qg, vgl. II, p. 1603 : Σοφοz)j3 ëy A001a- a&ίοις άντί τοῦ λίαν (zéyQrjvat τό δ3)... zzi MÉvσνδρος' *Ετημε θαυμαστὸν γυναῖχ' ός σόφρονα. CCXXXIX. Tzetzes ad Lycophr. 90 : "Eavt yàg èv τό ToztyéQtp τῆς Aczovixìjg avögoz, zoj 'Aöov κάθοδον αὐτὸ λέγουσιν, ός και MÉyo/yòpóς φησι* IIόλη τίς ἐστι Tzwóρου τρός ἐσχάτοις. Idem versus legitur apud Schol. Pindari Pyth. IV, 76. CCXL. Choerobosc. in Bekkeri Anecd. p. 1175 : Kαι ταρά Me- vάνδρφ* Oί τηλικούτοι και τοιούτοι τό yévst. Photius Lex. p. 430: Trλιχαὐττ3 Ét:ì %λιχίας τ£0ετχι. Ούτω Méwανδρος. CCXLI. Eustath. ad Hom. p. 1 166 : Xvtt%%tov zoì Z:ttoy%tov λεττὸν ἐνδυμα γυναιχεῖον τολυτελές. Méyoyδρο3 \ v. Aελουμév yàp ítípσ και διαφανάς χιτωνάριον ἐχουσα. Ita Bentl. pro í êtópo, (sic). CCXLII. Eustath. ad Hom. p. 1647 : Kατά τινας χαι άzÉa toto, fi jτρία (leg. jttfitato) xαι άχάστριον τὸ ητητήριον οὐχ όρθῶς £χει ... Méyozyδρος' 2 2 • / e*v» v E3αχεῖσθαί μοι δοxδ τὸ δίκτυον, Χαι , € / …» / Iμάτιον άκούμεθα. CCXXX. Comcepi, peperi, enutrio. CCXXXI. Namque hujus hodie est pulcher proventus mali. CCXXXII. nii vicinia enim domum, o parietum perfossor, [expi- - CCXXXIII. • Ne mihi sim conviva ipsi, sed tibi. CCXXXIV. j Tertio die ] comessabundus ad mos venit. CCXXXV. Jamque incalescis, igni huic assidens. CCXXXVI. Non decet emim provocatos facere vos nobis bene : sponte id fieri oportet. CCXXXVII. Sed sterculinum est ille et insuavis nimis. CCXXXVIII. Uxorem habet modesta mirifice indole. CCXXXIX. Porta aliqua est Orci extremo in Tænaro. CCXL. AEtate tali et hac prosapia viri. CCXLH. Nam lauta illa altera et gerens pellucidam VeStem... � CCXLII. Sarcire rete mam videor mihi. Pallium sarcimus. 78 MENANDRI FRAGMENTA. CCXLIII. Suidas : Atto/axo g{ειν. ... Mévovδρος' 'Attggxgptô a' ἐγὸ γάλαστι τήμερον. Legendum videtur ò* pro g°. . CCXLIV. Compar. Mem. et Phil. p. 36t : Nδμον φ06^0εῖς μλ ταραχθήσΛ νόμφ. CCXLV. Stobæi Serm. CXXII, 6 : “Hδόγ' άποθνήσκειν άτιρόν μλταράσθ'ός βοόλεται. Vulgo ηδύ τ'. - - - - CCXLVI. Stobæi Serm. XXXVII, 6 : “O χρηστὸς Égtt τολλαχοῦ σωτήριος. Ibidem 7 : Tò yg^gt* tp%ττειν ἐργον ἐστ Ibidem 8 : Méyiotov άγαθὸν êati Vet* voù yp^otôt mc. CCXLVII. Stobæi Eclog. phys. I, 8, p. 214 ed. Heer. : s) ê\ev6éρου. Oόδέν xατὰ λόγον γίνεθ' άν τοιεῖ Tάχη. CCXLVIII. Stobæi Serm. IV, 13 : Tu£\6v τι τίνδατον άναί μοι δοκεῖ. CCXLlX. Stobæi Serm. IX, p. 55 Grot. : Xp^atoj τταρ' άνδρὸς μηδέν άτονδει zzzów. Ita margo Gesneri et codd. Schowii pro ἐγγδει. CCL, Stobæi Serm. XLII, 5 : CCXLIII. Præ risu exultabo hoc die. CCXLIV. Lex quem vereri se scit, eum non territat. G. CCXLV. Mori amat cui vivere non est ex animi sententia. G. CCXILVI. Vir bonus in multis rebus est salutifer. G. Bene agere, officium est liberalis ingeni. (}. Bonitas ingenio prædita insigne est bonum. G. {CCXLVII. Ratione mihil eorum fit, Fors quæ facit. G. CCXLVIII. Res cæca mihi videtur imprudentia. G. CCXLIX. iNil suspicandum de probis est sequius. ' G. CCL. Suspicio factis plus valet ad calumniam. G. V &* � Je • Tò òox£iv διαθολλν ἐσχε μεῖζω τοῦ τοιεῖν. CCILI. Stobæi Serm. LI, 20: Oùx ἐστι τόλμης ἐφόδιον μεῖον ßtov. CCLII. Ibidem 25 : OÖx ëgt; τόλμης ἐπιφανεστάρα θεός. CCLIII. Stobæi Serm. LVI, 9 : 'Aygoixog άναι τροστοτεί τονηρός άν. CCLIV. Stobæi Serm. LVII, 9 : >/ V v cras / Λ Eχει τι τὸ τιxpòv t?jς γεωργίας γλυxó. CCLV. Stobæi Serm. LXII, 5: AUT£i V s öoöXog μεῖον dix£vov φρονόν CCLVI. Stobæi Serm. LXXIII, 4 : "Epyov γυναιχός ἐx λόγου τίστιν λα6εῖν. CCLVII. Stobæi Serm. CXXII, 5 : Toῦτ' ἐστι τὸ ζῆν ούχ εαυτά ζῆν μόνον. CCLVIII. Stobæi Serm. LXXIII, 44: TIoXù yεῖρόν ἐστιν ἐρεθίσαι γραῦν λ χύνα. CCLIX. Stobæi Serm. LXXV, 7 : "Q ταῖδες όίον φίλτρον άνθρότοις φρενός. \ Menandro tribuit editio Trincavelliana, ceteri Euripidi ex Protesilao. CCLI. ' . Viaticum vitæ optimum cst audacia. G. CCLII. Audacia non est numen præsentius. G. CCLIII. Fingis te agrestem , quum revera sis malus. G. CCLIV. Mixtum est amarum dulci in vita rustica. G, CCLV. Servus plus sapiens servo, tædium parit. CCLVI. Grave est habere feminæ verbis fidem. G. CCLVII. Ut vivas vere, ne soli vivas tibi. CCLVIII. Anum irritare quam canem tutum est minus. G. CCLIX. O nati quanti animo estis humano illices ! G. MENANDRI FRAGMENTA. 79 CCLX. Stobæi Serm. LXXIX, 32 : Afxxg ygaqόμενος τρὸς γονεἰς μαίνει , τέλων. Nam Athenis liberis adversus patrem non dabatur actio nisi dementiæ. CCLXI. Stobæi Serm. LXXXIII, 1 1 : Υίός δ' άμείνων ἐστίν εὐνοία τατρός. CCLXII. Stobæi Serm. LXXXIV, 1 : “Hδέ γ' ἐν άδελφοῖς ἐστιν δμονοίας άρως. Ita Porsom. pro ός ήδύ γ'. CCLXIII. Stobæi Serm. XCVIII, 7 : 'Av0pº)Tog, xxv) τρόφασις εἰς τὸ δυστυχεῖν CCLXIV. Stobæi Serm. XCV, 6 : Aίσχυνόμενος αἰσχιστα τενίαν άν φάροις. Sic Porsom. Stobæi cod. et Plutarch. Præc. San. p. 128, A, τεγίαν φόροις. CCLXV. Stobæi Serm. CVIII, 5 : IIειρά τάγης άνοιαν άνδρείως φάρειν. CCLXVI. Stobæi Serm. CXIII, 1 1 : “Hδό γε φίλου λόγος ἐστι τοῖς λυτουμ£νοις. Porsom. jôú Yæ λόγος φίλου ^ατῖ τ. λ. CCLXVII. * Ap. Schol. Aristidis p. 3, 30 sq. : “Eλληνες εἰσιν άνδρες oùx άγνόμονες, xo\ μετὰ λογισμοῦ ταντο, τράττουσίν τινος. CCLXVIII. Ap. Nemes. De nat. hom. p. 179 : φυσιχός δράvτάς τινας πάσχοντας συστελλόμεθα, ός είρηται χαλός χαῖ Me- vάνδρφ τò, 0[)o6oöuevov τὸ θεῖον ἐτι τοῦ σοῦ τ&0ouc. CCLXIX. Ap. Anton. Meliss. LXXIII, p. 143 Gesm. : Mλ'τι μικροῖς αὐτὸς αὐτὸν ἐσθυμον δείκνυε. Sed recte hic versus Epicharmo tribuitur a Stobæo Serm. XX, 8. - CCLXX. Stobæi Serm. XII, 5 : Κρεῖττον δ' ἐλάσθαι φεῦδος λ άληθάς xoxóv. Alii libri Euripidi tribuunt; Menandro codex Paris. et Anton. Mel. XLV, p. 69. CCLXXI. Ibidem 9 : - *H τοῦ τι χαλετόν ἐστι τὸ φευδὴ λάγειν. Hic quoque versus ab aliis Euripidi tribuitur. T. addidit Grotius. CCLXXII. Stobæi Serm. CXVI, 20 : IIxpóv èati 0p£μμ' èv oix£g yépov. Sic cod. Par. : vulgo 0géμμα γέρων ἐν οίχία μόνων. CCLXXIII. Stobaei Serm. XXXVII, 1 : Oόδείς τονηρὸν τράγμα χρηστὸς ἐν τοιεῖ. Ibidem 2 : “Qς ήδύ συνάσει χρηστότης xsxpc p.£v^. CCLXXIV. Stobæi Serm. CXXVII, 2: Θανόντων δè xαά λόγοι φίλοι τροδότχι. Dubito an recte Menandro hoc fragmentum tribuatur i:) ed. Gesneri. *- CCLXXV. Stobaei Serm. III, 10 : Άμαρτάνει τοι zz\ gogoû ao gêvsgo<. Codex Paris. et alii Æschylo hunc versum tribuunt. CCLX. Parentes qui vadaris, insanis miser. G. CCLXI. Benignitate patris fit melior filius. G. CCLXII. Dulcissima est res fratrum concordans amor. G. CCLXIII. Homo: ista causa ad calamitates est satis. G. CCLXIV. Inhoneste est pauper quem paupertatis pudet. G. CCLXV. Forti animo ferre fortunæ aude amentiam. G. CCLXVI. Amici sermo grata res moerentibus. G. CCLXVII. Græci minime sunt stolidi et insciti viri: cuncta ratione agunt subducta videlicet. CCLXVIII. Deum verentes in tui aspectu mali. G. CCLXIX. Ne velis in res minutas perdere iracundiam. G. CCLXX. Vero nocente potius est mendacium. G. CCLXXI. Res difficilis est falsum loqui. G. CCÍLXXII. Molestum pecus est desidens domi senex. G. CCLXXIII. Nemo qui bonus est facinus committit malum. G. Quam pulchra res est bonitas cum prudentia! G. CCLXXIV. De mortuis etiam amici sermones sunt prodilore8. CCLXXV. Sapiente qui plus sapiat est quum fallitur. G. 80 MENANDRI FRAGMENTA. - CCLXXVI. ' Stobæi Serm. III, 1 1, Apostol. IV, 16. et Antom. Mel. XXVI, p. 38 : “Atovto. δοῦλα τὸ φρονεῖν xαθέσταται. Amiom. τοῦ φρ. CCLXXVII. Comparat. Mem. et Philem. p. 357 : IIévmg X£{ων τάλαθὸς οὐ τιστεύεται. CCÍLXXVIII. Stobæi Eclog. phys. J, p. 226 ed. Heer. : II%v τούργον όρθᾶς ἐχμαθεῖν χρόνου μ,άτω. CCLXXIX. Compar. Men. et Phil. p. 357 : *E\ευθάρως δούλευε, δοῦλος οὐκ ἐσει. CCLXXX. Stobæi Ecl. phys. I, p. 28 : “Attgvtg aiyöv ö 0εδς ἐέεργζεται. CC?LXXXI. Stobæi Serm. CXXIV, 6: *Et*) toùt' ἐγάνοντο τάντες, ἐνθάδ' ἐομεν. Ibidem : Ἀνθρωπίνως χρ) τάς τάχας φέρειν, ἐνε. Ibidem : T& xotvà xotvóó óεῖ φάρειν συμττόματα. Sunt tria diversi loci fragmenta, in umam conjuncta in codicibus. V. 1 edebatur ἐνθα λήδομεν. Correxit Porson. Sequebatur fortasse ap. Menandrum Xìuéî¢, hoc sensu: eo (ad sepulcrum ut videtur) venere ad unum omnes , eo nos quoque vemiem^ts. V. 3 respexit Plutarch. Cons. Apol]. p. 118, G : Tά χοινὰ τοῦ βίου συμττόματα χοινός φάρειν *zί τά άνθρέδτιγα άγ0ρωταγω3. <* CCLXXXII. Stobæi Seym. IX, 10 : CCLXXVI. Prudentiæ subjecta parent omnia. G. CCLXXVII. Fidem non reperit imopis veriverbium. G. CCLXXVIII. Dies si accedat, nihil non est resciscere. G. CCLXXIX. Minus ut sis servus, servi liberaliter. G. CCLXXX. Omnia operatur mumem cum silentio. CCLXXXI. Quo omnes venere, eo veniemus mos quoque. Ferenda, amici, fortuna est humanitus. Humana humane sunt ferenda incommoda. CCLXXXII. Decet istud omnes, abstinere injuriis. G. Debet quod jus est vincere omni tempore. G. Tò μηδέν άδικεῖν τάσιν άνθράτοις τράτει. Ibidem 12 : *Ev ταντι δεῖ καιρό τὸ δίκαιον ἐπικρατεῖν CCLXXXIII. Stobæi Serm. VII, p. 98 Gesn. : > v \ / / / Avδρὸς τὰ τροσττττοντά γεννως φερεw. CCLXXXIV. Stobaei Serm. X, 6, et ap. Maximum CXL, p. 241 : Aéyεις, ά δέ λάγεις ἐνεχα τοῦ λα6εῖν λάγεις. CCLXXXV. Stobæi Serm. XX, 19 : “Oaog tò xατάγειν ἐστι τὸν δργλν τόνος. CCLXXXVI. Stobæi Serm. XXVIII, 30 : ΣυγxêyUxs yÙv τ)ν τίστιν δ xαθ' ημάς βίος. CCLXXXVII. Stobaei Serm. XXXII, 1 : 'ATrepv0ptâ tàç , ἐρυθρὰ δ' οὐδείς ἐτι. CCLXXXVIII. Stobæi Serm. XXXIII, 2 : OÜóèv σιωτῆς ἐστι χρήσιμότερον. CCLXXXIX. Grammat. Seguer. p. 454 : Agτεῖος xα\ άστιxός, διττός. Méyανδρος' IIροτοιήσεις άστιχόν σαυτὸν τάλιν. Fort., τάτερ, τοιήσεις. CCXC. Suidas v. EÙpotiów: “O τόν άστικὸν βίος ἐς ττενίαν συν- εχός ύττὸ τῶν τοιητόν τόττεται καί δνειδίζεται, δς φησι Méyανδρος* Eis tx xx0αρὰ λιμὸς εἰσοιxístσι. Bentl. ός εἰς τὰ , probante Brunckio. Fort. leg. xαθαρεῖα. CCLXXXIII. Viri est generose ferre ærumnarum impetum. CCLXXXIV. Loqueris : sed ideo loqueris, ut lucrum feras. G. CCLXXXV. O quantus labor est iræ frenare impetum. G. CCLXXXVI. Bæc ætas omnem jam conturbavit fidem. ' G. CCLXXXVII. Rubor jam periit : omnes frontem perfricant. G. CCLXXXVIII. In ætate utibilius nil silentio est. G. CCLXXXIX. Urbanum, pater, te reddes rursum denuo. CCXC. In nitidas ædes se insinuat fames. MENANDRI FRAGMENTA. & \ CCXCI. Schol. Theocriti I, 109 : Kozì tò 0ρύττεσθαι όραζεσθαι φησι MÉvqvôpo3- $2ς όραζεθ' ή τύχη τρός τοὺς βίους. Deerat δς, quod ex Ammonio ad Aristotelem adjecit Tou- pius. CCXCII. Suidas : 'ATt' ἐχθρόν ττολλὰ μανθάγουσιν οί σοφοζ. ... xαι Méyoyδρος' Oύχ άθεν άτωλόμεσθα σωθείημεν άν; άττὸ τῶν ἐχθρόν. CCXCIII. Apollon. De synt. II, 2t, p. 152: IIσρὸν οὐ φάγας, τρός τοῖς ἐμαῖς θύραις ἐστηχα, καί μεταλαδείν τρός ταῖς θύραις μου ἐστηκα, άλλὰ και IIρὸς ταῖς ἐμαυτού γύν θύραις ἐστηx' ἐγό, xo\ tôvv άναγχαζως τοῦ Mεγάνδρου τῶν σύνθετον ταραλαδόν. τος χτλ. Deest vulgo yùv, quod addidi ex eodem Apollom. De promom. p. 342, ubi priora senarii verba iterum le- guntur, Menandri momine omisso. CCXCIV, Eustath. ad Hom. p. 1350 : Kρίζειν, οὐ δ χθῆσις τταρὰ Mevávδρφ* Ἀλλὰ και χαμαιτότη xp%ει τις ... Possis etiam ad trochaicos numeros revocare. CCXCV. Zenob. VI, 15, ubi agitur de proverbio « ταῦτὰ σοι και A%λτα x&i IIύθια, » èTti τόν ύστατα χαί τελευταία τοιούντων. Méμνηται δά αὐτῆς Mévσνδρος. CCXCVI. Pollux IV, 178: Tάχα δ' άν ἰατρό ττροσήκοι χαι κρίσιμος fiuéρα. M. γάρ τερί τῆς ἐ6δόμης λέγων φησί* Kpfa p.oc yàp αύτη γίνεται. CCXCVII. Schol. Hom. Odyss. B, 10, pag. 49 Buttm. : OÜτω γάρ oi εὐγενεῖς τόν véων ἐπαιδεύοντο- και ό Mévœyδρος, ἐλεύθε- Qόν τι τόλμης ἐi, τονεῖν θήραν λόγοντας άττλα βαστάζειν. Buttmannus : 'EX&ù0ερόν τι τολμήσει τονεῖν , 0mgäv Xéovto 3 , άττλα βαστάζειν. CCXCVIII. Schol. Eurip. Hec. 229 : Ot Attixo) XQÖvtσι τοῖς ττροσ- ταzttxoìg àyt\ άριστιχόν. Méyαγόρος' Oίςθ' ά,τι τοίησον; Eadem Menandri verba ap. Greg. Cor. p. 15, Suidam v. \FEÜgoy, Schol. Aristoph. Thesm. 870. CCXCIX. Plutarch. De esu carm. p. 995, E : Kozì ó Méyανδρος' O yv%ovg ἐγουσι. - Agitur de conviciis in Bœotios ab Atheniensibus conjici solitis. CCC. Etym. MI. p. 302, 26 : Tò ττροστακτικὸν είττον εἰτάτω εἰτάτωσαν. MÉyoyδρος' EiTtov ôè τά τοιεῖν μάλλετε. Vide C!:oeroboscum ap. Buttmanmum ad Platonis Menon. Exc. I, p. 70. Turbat grammaticus Crameri Anecd. Vol. 4, p. 202. CCCI. Schol. Venet. Hom. Illiad. φ, 31 : Nfi0ew. Méyανδρος: Kp6xmv òè vfia etc gtfiu.ovo. Schol. Vict. xpóxmv òè vfige. zzì atfiu.ovoz. Versuum reliquiæ ita digerendæ videntur: Kρόκην δè yfiastq xa\ atfiy.ov'. CCCII. Sext. Empir. Pyrrh. Hyp. I, 19: Kαι τὸ τί άντί τοῦ δ;á t£ ταραλσμ6άγεται τταρὰ Meyóvδρφ* T£ yàp èyò κατελειτόμην; CCCIII. Schol. Venet. Hom. Iliad. I, 394: Top.éggetori... èvrsù0ey ëλχ68 Mévœyδρος τò, -. *Ey&μησεν ἐν ἐ6ουλόμην ἐγό. CCCIV. Schol. Aristoph. Plut. 689 : 'Exteivet xotvà tìjg χύτρας, ίνα μηδεῖς αὐτ)ν λάδη- λ ἐτεινε καί Méyανδρος' *E$&ραντες ἐττxpotfigove. CCXCI. lUt facit Fortuma im nostra vita delicias sibi ! G. CCXCII. Exitium unde venit, inde non veniat salus? (De inimicis dictum.) CCXCIII. Ad meas ipsius nunc fores ego constiti. CCXCIV. Etiam prostibulum popli cachinmat aliquod. CCXCV. IIæc tibi et Delia et Pythia. CCXCVI. Criticus enim hic est [septimus morbi dies]. CCXCVII. Liberale aliquid exercere audeas, leones venari, arma ferre. CCXCVIII. Facies scim quid? CCXCIX. Qui maxillas habent. - CCC. Dic quid sitis facturi. - CCCI. Subtemem mebis et slamen. CCCII. Quid enim ego relinquebar ? CCCIII. In matrimonium duxit quam ego voleham. CCCIV. Sublatis manibus plausum date. S2 MENANDRI FRAGMENTÄ. CCCV. Plutarch. Symp. IV, 3, p. 666, F : 'O M. τρὸς τὸν χε- λεύοντα ταῖς λοτάσι τεριφράττειν [τῖν νύμφην]: Aεινὸν σὺ τράγμα τῆς νύμφης λάγεις. Ita Scaliger. Vulgo δεινός οὐ τα. νόμφης λέγεις. Fort. δεινόν {τὸν ούν σῦ τρ. τ. V. X. Buttmamnus corrigit gygáYμα. CCCVI. Nonius Marc. p. 387, 30 : Sérvare, sollicite et suspi- ciose observare. Virg. Georg. I : Quod superest caeli 'menses et sidera serva, quod est Memamdri : Tηρά τὸν ήλιον τά τ' άστρα.... Ita Gothofredus. Mercerus e Cod. suo optimo τ. τ. γίλ. τάτοχω. Vossius in Ms. [egregio Tormesii] reperit: T^pö tòv A{α ύοντα ττόχω. Quod postremum nescio quis mutat in τόλφ. CCCVII. Schol. Aristoph. Eq. 51 : *Evv6oye] oÜτω τό άκρατίζειν {αὐ Méyανδρος' « Aλλ' ἐόν ἐντραγεῖν. » CCCVIII. Idem ad Av. 1258: Eύράά τατάζ] ἐπιάδήματά τινα άνάπλα- σεν εἰς τὸ κακάμφχτον, ταρὰ τὸ εὐρόως συμμιγήσομαι, χαί τὸ ττατάζαι. "O0av zozì X0412:túται αί τόργαι. Kαί Méyoyópog' « IIρόην 'Agmς ἐτάταζα. » Corrupta verba non expedio. CCCIX. Idem ad Ran. 282: 'Hλαζονεύετο] Méyoyδρος: « Aλλ' άλα- £òv xαι θεοῖσιν ἐχθρός. » CCCX. Idem ad Acliarn. 201: “O êtî Anyczíq) άγόν τελεῖται τὰ 4tovöag. ... Méyανδρος: « Tgoyqyöòς ην άγὸv Atovêáúx. » CCCXI. Suidas: « Eis άγοράν ύφαίνειν, » τὸ εἰς τὴν άγοράν ἐχφépeiv τά όφαινόμενα. OÜτω Méyανδρος. CCCXII. * Schol. Aristot. p. 93, 13: ... tìì &Ttoxgia et, xαθὸ κά, μάν êptot^uotvxó to X£ία ἐτεται ή άττόxpiatg, δς τταρά Mevóv- δρφ' α'. Oόχ ό τρόφιμός σου τρὸς θεὸν 'Ovfioig.oc δ νῦν ἐχωv A6pov6vtov τ)ν φάλτριαν êY^y.£v èvay/oc; CCCV. (Apud Menandrum alicui qui sponsam ollis circum- vallari jubet, dicitur :) At mirus hic est sponsam vallandi modus. CCCVI. Servo solem et sidera. CCCVII. Sed sinens prandere. CCCIX. Sed gloriator et inimicus diis. CCCX. Tragicorum poetarum certamen erat, Dionysia. CCCXI. Texere ad forum [ad vendendum]. CCCXII. A. Quid quæso, nonne tuus herilis filius Onesimus, Abrotomi amator psaltriæ, is nuper duxit uxorem ? B. Istuc est. IIρὸς δ ταχεῖα ή άτόκρισις είττόντος, / g•• β'. IIóvv μέν οὐy. V. 2 editum A6g6tovov. — Schol. Apoll. Rh. III, 294: Tò άγχι άγτὰ τοῦ ἐγγός. TÍ0εται δέ xαί ἐτί χρόνου. Méyανδρος' « “EYmuav èvayyog » * άντί τοῦ γύν' η άντί τοῦ ταχάως. • CCCXIII. eo strabo XIV, p. 637 : Toùς ἐταιγοῦντας (τλν Σάμον ) μ} öxvêîv ëgo pμάττειν σύτῖ τήν ταροιμ{αν, ότι φάρει χαί « δργέ- 00ov γάλα, » xαθάπερ του xαί Méyzyópog ἐφη. CCCXIV. Photius Lex. p. 294 : IIotóymU.C. άντί τοῦ λάλος χαι ταν- oÜgyos. Méyανδρος' « Oiov ττατάγημ' %zεις. » Eadem habet Suidas. s. v. CCCXV. Suidas : Où μετὸν αὐτά, άντί τοῦ οὐκ ἐόν.... Méyoyδρος: « "Υδατος αὐτοῖς οὐ μετόν. » • CCCXVH. Eustath. ad Hom. p. 1547: M. ούν, φασίν, άμαρτάνει λé- yoov, « Oùx ìpxéααμεν ἐαυτοῖς' » êχρήν γάρ άλλήλοις εἰτεῖν. CCCXVII. Ammonius s. v. K^ρύζαι p. 150 : 'ATtox^QÜåú. }£yoυσιν étì toú Üτὸ κήρυχι άτοδίδοσθαί τι. Méyανδρος: « Attexfiguäey czöτλν άγαγόν, » otov ύτὸ χήρυχι ἐτόλησεν. CCCXVIII. Photius p. 24: 'Egyátuos, ἐχατος. Méyoyòpos- « φοδοῦμαι ôë ëayóτω3. » Zonar. p. 888, et Suidas habent aë pro δ$. CCCXIX. Photius p. 58 : 'ETtixo).oùytxi óè xαι τους 'Hgoz) e{δας δμοίως. Méyovögog* « 'AXX' 'HpoxXεῖδαι χαι θεο%* » Suidas s. v. 'Hp6x) εις habet άλλ' ά) 'Hp. CCCXX. Artemidor. Onirocr. JI, 12 : OÜτω (χατροι ) λόγονται αί xωτωφερεῖς, χαί τὸ « Kατράς χαχόδαιμον, » Mévσγόρὸς φησι. CCCXXI. • Photius p. 307: TTapiyoμαί , τεριχωρίαι (al. ττεριχορεῖαι): «`Hac y τἐριγομαί τό θεό. » Apogr. Dresd. τό θεό. CCCXXII. Schol. Luciani Jove Trag. cap. 48 : Méyoyδρος « άστι- xtov χωρίον » είδ0ει (l. είω0a) λέγειν τό άγετιδάγειστον. CCCXIII. Gallimarum lac [profert Samus]. CCCXIV. - Quale advenis crepitaculum ! [De loquace.] CCCXV. Quum aqua ipsis non sit. CCCXVI. Nos nobis ipsis non suffecimus. CCCXVII. Abductam per præconem vendidit. CCCXVIII. Immaniter autem timeo (te): CCCXIX. VOS Heraclidae et dii! CCCXX. Pruris miser, ut hircus. CCCXXI. I)eæ fiebant saltationes in orbem, MENANDRI FRAGMENTA. § 3 CCCXXIII. Hesychius : Ἀλλ' άχρι, ἐδεστιν άντι τοῦ ἐστω. Méyoy- δρος. Eadem habet Phavor. p. 122. Kusterus: 'AX}ὰ χρή;... g£eottv. Lexic. Seguer. p. 376 : Aλλὰ χρή, άντί τοῦ ἐστω. Conf. Zonaras I, p. 135. Memandrea ita corrigenda viden- tur, Aλλὰ χρ\ xêêeovty. CCCXXIV. Etymol. M. p. 640, 13: “O τε σύνδεσμος άπαιτεῖ καί ἐτε- pov σύνδεσμον, ούτε τούτο, ούτε τούτο. "O0ev aea mugíot&ι τὸ ταρά Mevávδρφ* « Oύδέν μάλει σοι. » CCCXXV. Idem p. 652, 22: IIøøαιτεῖσθαι ... ἐτί τοῦ αἰτεῖν, ός ταρὰ Meyάνδρφ: « IIo,po/itoùμαί σε avYYvóμην ἐχειν' » Eadem ap. Zonaram II, p. 1521. CCCXXVI. Idem p. 688, 1 1 : IIøíεται. 'Iatéov ôè δτι οί 'A0^voTov où Xéyovat τρίζω, άλλὰ χωρίς τοῦ ζ τρίω. Kαί ταρά Mevávδρφ' «*Evòo0ev òè τρίεται. » CCCXXVII. Eustath. ad Hom. p. 998: 'ATtò τόν τοιούτων διγᾶν δοκεῖ Xéyea0αι ἐπί άτάτης τὸ διγάν ... η δέ χρῆσις τῆς λάζεως χαί τταρ& IIøvgovf4, δς φησιν άτι διγᾶν τὸ ἐζατατόν. Méyανδρος' «*Eyδ δ' ἐπίσταμαι διγάν. » Eadem fere repetit p. 1822, ubi Menandri locum non e Pausania, sed ex AElio Diony- sio affert. Eodem spectat Photius p. 361. Ad eundem Me- mandri locum respexit AElianus Nat. Am. IX, 7, ex quo discimus illa ἐγὸ δ' ἐπίσταμαι διγάν Theronis parasiti verba esse. 'O μἐγ Meyαγδασυ Θήρων, inquit AElianus, μέγα φρονεί, δτι διγάν άνθρότους φάτγην αὐτοῦς ἐχείνους είχε. CCCXXVIII. Zomaras I, p. 67 { : 'Exzog ηθείης, ταντελός άφαγισθείη3. MÉwayògog* «*Ezzog ηθείης σὺ γε. » Similia Suidas. . CCCXXIX. Quintil. Inst. Orat. IX, 3 : Eliam im persomæ fictione accidere quidam idem putaverunt, ut im verbis etiam esset hæc figura : crudelilatis est mater avaritia , et apud Sallustium in Ciceronem, 0 Romule Arpinas , quale est et apud Hemandrum , « OEdipus Thriasius. » Menamder conjectorem aliquem risisse videtur, quod ge- nus hominum in Thriasio campo sedes suas habuisse constat. •. CCCXXX. Zonaras I, p. 309: 'Agτικροτεῖσθαι, συμφωνεῖσθαι. « Apti- xροτοῦy0' οὐ γάμοι , » qymaî M. * CCCXXXI. Herodianus Hermanni p. 317 et Crameri Anecd. vol. III, p. 260, 13: “O Méyαγόρος άτὸ τοῦ οὐδέ τὸν τταρατατι- xòv μετά6αλεν εἰς τὸ ω, είττόν' «*Qδουν τ' ἐν ἐμαυτό. » CCCXXXII. Schol. Aristoph. Av. 1740 : «'Yplìv ò *Yp.£vove- » %όετο τοῦτο ἐν γάμοις' είρηται δέ τούτο χαί ἐν τοῖς Meyoyδρείοις. CCCXXXIII. Zenobius IV, 63 : « Kgòς τροφεί' άττ€τισεν. » *H τταροιμία ê7ri tóv άχαρίστων, έτεί τάς φάτγας τλήττουσιν oi xpwof. ... MIéμνηται αὐτῆς M. CCCXXXIV. Suidas: “Oμοῦ, ἐγγός.... Kαῖ Méyανδρος' «"Eati δ' άμοῦ τὸ χρήμα , » sive potius ἐστιν δ' άμ.ού. Ex schol. Aristoph. Thesm. 572. CCCXXXV. Suidas v. 'AYQtog : Korì Méyανδρος « άγριον » £ίτε «zu- 6ευτήν » τὸν λίαν ττερί τὸ κυδεύειν ἐστουδακότα. Conf. Har- pocr. V. 'AYptovç. CCCXXXVI. /Eliamus apud Suidam v. TIσίσωμεν : Køî Éóyα ήτει γε. véa0αι βασιλίς, τὸ τοῦ Mevávδρου, ἐνα τι χαι ταἰσω, «Tρι- xogUato. 30 af) ivvo. » Ap. Suid. V. Tptxopugío minus recte legitur βασίλισσσ. Conf. Eustath. p. 1425. CCCXXXVII. - Zenob. III, 87: « 'Eg xóρσκας. » 'Ev Θεσσαλ{α τότος ἐστίν, του τούς κακουργοῦς ἐνάδαλλον ἐνθεν η ταροιμία. Méμγητα τχύτης M. συνεχός. CCCXXXVIII. Lexicon. Seguer. p. 216 : « "Hxçiv άκούσας, » oόχ %xovto. , ... xαί Mévovδρος, χαί άλλοι. CCCXXXIX. Eustath. ad Hom. p. 1595 : Mópov zozi xpóμμυον, οί τό- τοι ἐν οῖς αὐτά ησαν. OÜτω καί Méyανδρος, « Avog evö ae, » φησι, « τρός τούλαιον,» %yoυν ἐνθα τωλεῖται τὸ ἐλαιον. Schol. ad Odyss. 0, 260, pag. 289 Buttm. : Méyανδρος, « Ayά- μεινόν με τρός τούλαιον. » r p. O â è CCCXXIII. Verum opus est et licet. CCCXXIV. Nihil tibi curæ est. CCCXXV. Precor te ut veniam des. CCCXXVI. Intus autem frendet. CCCXXVIÍ. Ego autem scio decipere et maribus ducere [derunci- mare]. — (Et Menandri quidem ille Theron parasitus glo- riatur, se homines decipientem eos ipsos pro præsepi ha- bere.) B CCCXXVIII. Everraris tu quidem. CCCXXX. |Pactæ $unt nuptiæ. MENANDER. CCCXXXI. Tumebam in me. CCCXXXIÍ. Hymen o Hymenaee [canebatur im muptiis]. CCCXXXIII. Aries alimoniam rependit [de imgratis]. CCCXXXIV. Prope est res. CCCXXXV. Aleator insanus. CCCXXXVI. Tricorysia regina. CCCXXXVII. Ad corvos! [proverbio sæpe utitur M.] CCCXXXVIII. Audiens venisse. CCCXXXIX. Exspectabo te ad forum olearium. —- Præstola, e me ad forum olearium. 4() - 84 MENANDRI FRAGMENTA. CCCXL. . Idem p. 1299 : Attixòς δέ άγήρ τὸ μελαγχοοτης μελαγ- χρῖς λόγει. "O0ey zCj M. « μελαγχράς, » φασίν, είτεγ « μει- Qάκιον. » CCCXLI. Semeca Quæst. Nat. Præf. libri IV, p. 693: Aut illud Memamdri (quis enim, mom in hoc magnitudinem, inge- nii sati comcitavit, detestatus consensum, humani geme- 7'is tendentis ad vitia) ; « omnes» ait « malos vivere, » et im Scemam, velut rusticus poeta prosiluit. Nom semem eaccipit, mom pmtertm, non femimam , mom virùm ; et adjicit « mom singulos peccare,'nec paucos, sed jam sce- lus esse confertum. » CCCXLII. Ausonius Præf. Cent. Nupt. p. 169 : Quid Evenum, quem Menander sapientem vocavit ? quid ipsum Me- namdrum, qvid Comicos omnes, quibus severa, vita est, et læta, maleria ? CCCXLIII. Plinius H. N. XIII, 2: Telimum fît eæ oleo recenfi , cypero, melilolo, melle, mar0, a maraC0. Hoc erat cele- ύerrimum, Memamdri poetæ comici ætate. CCCXLIV. Idem XXXVI, 6, de marmoribus agens : Versicolores qúidem, maculas et ìm totum marmoratim apparatum, Memander etiam, diligentissimus luaeuriæ interpres, primus et raro attigi.'. Respexit opinor ad eas Menan- dricarum fabularum partes, im quibus domesticæ supel- lectilis apparatus describeretur. © CCCXLV. Idem XVIII, 14 : Amtiquissimum, ìm cibis hordeum, sicut Atheniensiùm, ritu, Menandro auctore, apparet. CCCXLVI. Idem XX, 93: Blitum iners videtur ac sine sapore aut acrimonia ulla. Unde convicium feminis apud Memandrum faciumt mariti. Suidas W. Bλιτάδες : Bλιτά- δας οί τσλαιοι τὰς εὐτελεῖς γυναῖκας ἐλεγοy. COmf. Plaut. Truc. IV, 4, 1. CCCXLVII. Idem XXXVII, 31, de sardonyche : Hac certe apud Menandrum et Philemonem fal)ulae superbiumf. CCCXLVIII. Athemæus V, p. 189, E : Nùv òè τὰ βασίλεια λέγουσιν αὐλάς, άστερ Méyανδρος' « AÜ)άς 0ερατεύειν καί σατράτας.» CCCXILIX. Galemus De qual. Corp. Vol. II, p. 61 Chart. : Eî ôè λέ- Yoi τις ταύτά τε χαι τά τοιαύτα τάντα ύττάρχειν άάρα τετλη- Yμάγον τως, καλὸν ἐττειτεῖν αὐτὸ τὸ Meyóyδρειον: «To/îtô t (I. a8) άττολάλεχεγ, δ πονηρé. » - CCCL. - Ammonius p. 230: IIότος βαρυτόνως τὸ συμττόσιογ, δ; Méyoyópog' « IIότοι συνεχεῖς, κύδοι. » CCCLI. Luciamus Pseudolog. c. 4: IIøøøx)mtéος ήμίν τöv Mey&w- δρου τρολόγων εἰς, δ "Eλεγχος, φίλος Ἀληθεία και Παδόησία 0εὸς , ούχ ό άσημότατος τόν ἐτί την σχηνῖν άναδαινόντων. Quam prosopopœiam plus semel memorant rhetores. CCCLII. Aristides Apol. vol. III, p. 312 : Aύτὴν ἐάν ίδωσι τὸν 'EXéyny, *EXéy^v Xéyo 0epótozwoy, ότοέαν ἐποίησε Méyανδρος τ)ν Φρυγίαν τά άντι, ταιδιάν άποφαίνουσι τούς Σατόρους τοῦ Σοφοκλέους. CCCLIII. Justinus Mart. Apol. p. 55, E : Tó óè xαι μῖ δεῖν χεῖρονι άνδρόπους 'ττροσκυνεῖν, Mayάνδριρ τὰ κωμικό και τοῖς τὰ τοιαύτα φήσασι ταῦτὰ φράζω* μεῖζονα γὰρ τὸν δημιουργὸν τοῦ axevaXoy.éyov άττεφήναντο. ę CCCLIV. Apostolius XIX, 83: « "Y6ρις χαι οίνος είδ0ασιν άποχα- λώττειν φίλοις τά ηθη τὸν φίλων, » άς φησι Méyoyδρος. Ea- dem ap. Cramerum Amecd. vol. 4, p. 254, 4. Ab Antonio Mel. LXVIII, p. 1 16 Plutarcho tribuitur hic locus. CCCLV. Zonaras I, p. 207 : « Avστράχω. » M. άντί τού άναλύω. Eadem Suidas. CCCLVI. Idem II, p. 533: « Atcxptjaot » τὸ ἐζατατήσαι. OÜτως M. Eadem Suidas. CCCLVII. Photius Lex. p. 14 : Aéyετὰ δè « άδιάφθορov» xαι τὸ μήπω μετ' άνδρὸς γεγονός ταιδισχάριον, ός M. CCCLVIII. Idem p. 24 : «"Eαχεν, » ἐτεσχε. Mévœvδρος. CCCLIX. Idem p. 49: « Hypnyopèîv » xαι «'EYρηγορεῖν » φησί M. Scrib. videtur $ygmYöρειν zαι ἐγρηγόρειν. CCCLX. • Idem p. 107: « Kατάστιχτον, » χιτωνίου yévoç. OÜτως M. Legebatur κατάστιχον. * CCCLXI. Idem p. 109 : « KozteyvvTtop évog, » vóθρως , άνάνδρως. OÜτω M. CCCLXII. Idem p. 128: « Kvóειν, » ζειν, xyí0ειν. Mévayδρος. CCCLXIII. Idem p. 137, « Kóμινον » ἐτί μιχρολόγου. M. Conf. He- sychium ead. v. CCCXL. Nigro colore adolescentulus. CCCXLVIII. Aulas colere et satrapas. CCCXLIX. Hoc te perdidit, male vir. CCCL. Potiones assiduæ, aleationes. CCCLI. (Arcessendus nobis est unus prologorum Menandri, Elenchus [quasi dicas Arguens], amicus Veritati et Li bertati deus, mom jgmobilissimus eorum qui Scenam in- gressi sumt.) CCCLII. (Helemam famulam, qualem induxit Menander Phry- giam revera.) CCCLIII. Non mimorem ipsis debere venerari homines, CCCLIV. Insolentia et vinum solent revelare amicis mores ami- C01'UlII). MENANDRI FRAGMENTA. 85 CCCLXIV. Idem p. 14 I : « Kvραγγή, » öyoμα 0eoù yuyovxefo g Ki)i- xíov. M. Ap. Hesychium Kuâáóym. CCCLXV. Idem p. 175 : « Móyopov, » où μάγαρον, εἰς ό τὰ μυστικὰ iegó. xo totí0evtov. OÜτως M. Eadem tradit Ælius Dionys. ap. Eustath. p. 1387. CCCLXVI. Idem p. 178: « Moxœpíto;< , » τούς τεθνηκότας. OÜτως Méyανδρος. - CCCLXVII. Idem p. 180 : Mó))ov* oÜτως λέγουσιν άνευ τοῦ χαί συγ- δάσμου. OÜτω Méyαγόρος. Scrib. « Mö)}ον μᾶλλον. » CCCLXVIII. Idem p. 182: « Morpμάριον, » τῆς EÙ6οίας δρος, χαί ίερὸν 'ATtóXXωνος. OÜttog M. CCCLXIX. Idem p. 182 : Mάρτυς, οὐ μάρτυρ. Kαι τὸν μάρτυν καί τὸν μάρτυρα. OÜτως M. CCCLXX. Idem p. 20t : « Moyοτείρας, » τούς μλ άθρδους άλλὰ μονο- λαστάς. OÜτω M. CCCLXXI. Idem p. 212: « Nεαλής' » êxtefveto. tò α.... Mévovδρος. CCCLXXII. Idem p. 233: « Oixe%ovg » ô M. évêote étì töv auYYevöv λέγει. CCCLXXIII. Hdem p. 240 : «*Oλόλην » (apogr. D. όλολον) τὸν γυνάτ- xóöm xαι χατά δέ (sic) xαί βάχηλον. M. Apogr. Oxon. habet "Oλολον, quod alibi Photius explicat τὸν δεισιδαίμονα. Idem apogr. omittit obscura illa χατά 0é. CCCLXXIV. Idem p. 263: « Où μηχάτι» άντί τοῦ οὐχάτι. M. CCCLXXV. Idem p. 265 : «*OqyeXov » ... oîov όφελε μη γεγενῆσθαι τόδε, όφελον μή τετραγόναι τούτο. M. CCCLXXVI. Idem p. 268: «*OJytttéδων, » δ μάχρι τολλοῦ ἐν τάδας γε- Yovóς. Σύγηθες Meyάγόρφ τὸ δνομα. CCCLXXVII. Idem p. 301 : « IIεντηκοστολόγοι, » τελῶναι. M. CCCLXXVIII. Idem p. 302: « IIéτλεκται, » %ivtmtov. M. CCCLXXIX. Idem p. 314 : « IIégnyczc, » τὸ είρηκας. Mἐνανδρος. CCCLXXX. Idem p. 321 : « II)oxog'8o. » M., xoù [oi] άλλοι. CCCLXXXI. Idem p. 343: «IIpoté)εια, » η τρὸ τάν γάμων 0vafo. Mé- vovδρος. Eadem Ælius Dionysius et Pausamias apud Eu- stath. p. 881. CCCLXXXII. Idem p. 365: « Tά άυτίσματα* » αί άκέσταται τόν διεδόυη- zότων ίματίων άνατληρόματα δυτίσματα ἐκάλουν. OÜτως M. CCCLXXXIII. Idem p. 366 : « Χάγη, » η ταγοττλία. OÜτως M. CCCLXXXIV. Jdem p. 377 : « Σημένsy » zαι ἐτισημαίνειν, τὸ σφοδρό; cxùλεῖν, άστερ οί σαλττιγzταί. M. CCCLXXXV. Idem p. 382: Σχάρας ἐφερον οί μ€τοιχοι ἐν τῆ τομτη τόν IIoyo^^vaiov, oi μἐν χαλχάς οί δέ άργυράς, χηρίων χαί ττοτάγων τλήρεις, ἐνδεδυκότες φοινικίους χιτῶνας. OÜτω Mé- voyópog. CCCLXXXVI. Idem p. 383 : «Xxmv), » η οίχία χαι χαταγωγή. 'Qg Agi- αγεγῆ τὸν λάζιν (hic excidit aliquid). OÜτως M. CCCLXXXVII. Idem p. 391 : « Χταρτοτύλιον, » ός ήμεῖς, χαῖ M. CCCLXXXVIII. Idem p. 394 : « Xtoxato ap.óy, » τόν στάσιν M. CCCLXXXIX. Idem p. 397: « Χτιγμήν, ός ήμεῖς, τὸ ἐλάχιστον. Oύτως Méyoyδρος. CCCXC. Idem p. 399: « Χτραγγαλάy » £ité του M. Fort. ατραγ- Yαλιάγ, quo ducit apographum Alberti. CCCXCI. Idem p. 405 : « Xug.66λσια, » τὰ συναλλάγματα. OÜτως Méyoyòpoc. CCCXCII. Idem p. 448: « Tuvt}ός, » τηλός και τάραχος. M. CCCXCIII. Pollux VI, 12 : “O τταρακείμενός τινι, συμττότης, συγκλί- της ... Öv « aóyx\yoy » M. xαλεῖ. CCCXCIV. Idem VI, 38 : Θουγενίδης δά ἐφη, "Htnasy είς όφόντων τριῶδολOv. IIo g-tôvnQov γάρ Méyövögov ö « όφωντασμός. » Eidem voci motam inussit Phrynich. Ecl. p. 418. CCCXCV. Idem VI, 161 : Tά μάντοι Meyâvêpov « άμφυάς » zzi « íuíY0αφον» άνεχτὰ τὸ δè « fig.i}άσταυρον» ταμτόνηρον. CCCXCVI. Idem VII, 86 : Tò ôë « σανδάλιον » où μόνον M. είρηκεν, άλλὰ και 'Hρόδοτος. CCCXCVII. Idem VIII, 26: Eiai δέ zαι τταρὰ Meyόγόρφ « δικάσιμοι fiuépozt, » h. e. dies comitiales. CCCXCVIII. Jdem IX, 139 . Φαύλος ἐ, Meyóyδρου « vov0et mag.óς. » Conf. Lobeck. ad Phrynich. p. 510. CCCXCIX. Idem IV, 87 : M. öë twας χαλεῖ « άριστοσαλττιγχτά3 , )3;gtãg go) tiyzτάς. » Valesius conj. λαστοσαλτιγκτάς. Ita Phot. Lex. p. 163. Ap. Poll. ante,ληστοσαλττιγκτάς inserem: dum videtur χαί. CCCLXXXV. alios aureas, alios argenteas, favis et libis plenas, indu- (Scaphas tulisse inquilinos in pompa Pamathemæorum, | tos purpureis tunicis, testatur Menander.) 40; 86 ΜΕΝΑΝΙ)RΙ ΕΙΒΑ GΜΕΝΤΑ. ΟΙΟ. Ιdem I, 71 : "Ωρα και ημιώριον, σημείον, ώς Μένανδρος, ώνομάζετο παρά τους παλαιοίς. ΟΙ)Ι. ΙdemΙ. 79: Ει γαρ και Μένανδρος αυτό (vocem «κοιτών») βαρβαρικόν οίεται, πιστότερος τα τοιαύτα Αριστοφάνης κτλ. ΟΙΟΙΙ. Ιdem ΙΙ, 82 : Και «μυκτηρισμόν» την εξαπάτην Μέναν- δρος. ΟΙΟΙΙΙ. Ιdem ΙΙ, 82 : Φαύλος δε ο Μενάνδρου «ακουστής» αντί του ακροατής. ΟΙΟΙV. 1dem ΙΙ, 149 : « Οξύχειρ» και οξυχειρία, το μεν παρα Με- νάνδρω, το δε παρ' Αλέξιδι. ΟΙ)V. Ιdem ΙΙ, 194 : Μ. δε και «περισκελίδας» είρηκε φορείν τάς κόρας. ΟΙΟVΙ. Ιdem ΙΙΙ, 29 : Οι εκ των ανεψιαδών αλλήλοις « εξανέψιοί» τε και « εξανέψιαι. » Ούτω γαρ Μ. ΟΙΟVΙΙ. Ηesychius : «"Εμπυος, » ο εμπυϊκός, παρά Μενάνδρω. ΟΙΟVΙΙΙ. Ιdem : «Καλαθίσκος, » είδος ορχήσεως και σκεύος γυναι- γείον παρά Μενάνδρω. ΟΙΟΙΧ. ΙΙarpocrat. : « Αγυιείς, » οι προ των οικιών βωμοί, ώς και ασιν Κρατίνος και Μ. - ΟΙΟΧ. Ιdem V. Ελευθέριος "Οτι δε (Ζευς) επιγέγραπται μεν « Σωτήρ, » ονομάζεται δε και «Ελευθέριος , » δηλοί και Μέ- νανδρος. ΟΙΟΧΙ. ldem V. «Δυσάνιος » : Αντιφών, ο επί παντί ανιώμενος , καν μικρον και ευκαταφρόνητον ή ... και Μ. γ- ΟΙΟΧΙΙ. Ιdem : « Τρίγωνον, » δικαστήριον... μνημονεύουσιν αυτού άλλοι τε και Μ. εν τη * * * ΟΙΟΧΙΙΙ. Idcm : «Βουκόρυζαν, » την μεγάλην κόρυζαν, και «κορυ- ζάν » τον ισχυρώς κορυζώντα. Μ. Ρro κορυζάν fort. leg. βουκορυζάν. ΟΙΟΧΙV. Ιdem : «Βαθύς και αντί του πονηρός ούτω Μ. Legendum Videtur βαρύς. ΟΙΟΧV Suida8 : «Ασχολούμαι,» και «ασχολείται,» και «ασχο- λείσθαι. » Πάντα ταύτα Μ. λέγει. Εadem fere in Lex. Se- gueΓ. Ρ. 457. ΟΙΟΧVΙ. Ιdem : « Αποσοβώμεν, » αποτρέχωμεν. Μ. Εadem in Lex. Séguer. p. 436. - ΟΙΟΧVΙΙ. Ιdem : «Απέφηνεν » αντί του απέφησε. Μ. ΟΙΟΧVΙΙΙ. Ιdeln: «Αδράστεια. » "Ενιοι μέντοι , ώς μη διαφέρουσαν συγκαταλέγουσιν αυτήν (Αdrasίcam) τη Νεμέσει, ώς Μέναν- δρος και Νικόστρατος. Εadem in Lex. Seguer. p. 342. ΟΙΟΧΙΧ. Ιdem : Φρυάττεσθαι, το καταπλήττειν. Ούτως Μένανδρος. Εadem habct Εtym. Μ. ν. Φρύαγυα. ΟΙΟΧΧ. Ιdem : «Χλωρόν, » το ακμάζον. Μ. ΟΙΟΧΧΙ. Charax p. 228, Β: Παρά Μενάνδρω σημειούται το « πρός με» εγκλιθέν. ΟΙΟΧΧΙΙ. Schol. Dionysii Τhracis p. 857 : Το υποκοριστικόν ελάτ. τωσίν τινα σημαίνει ... ώς παρά Μενάνδρω «νηττάριον. » Grammat. Crameri Αnecd. Vol. IV, p. 329, 15 : Πολλάκις υποθωπεύοντες τοιούτοις κεχρήμεθα ονόμασιν, ώς παρά Με- νάνδρω νιτάριον (sic). ΟΙΟΧΧΙΙΙ. Lexicon Seguer. p. 353: «Αθαπτος, » ο μή τεθαμμένος, παρά Μενάνδρω. ΟΙΟΧΧΙV. Αntialticista p. 115 : «Υπόθεσιν» αντί του υποθήκην. Μ. ΟΙΟΧΧV. Εtymol. Μ. p. 790, 50 : « Φερνήν» δε την προίκα, και Αισχίνης και Μ. Εadem Photius p. 470. ΟΙΟΧΧVΙ. Αpollonius ap. Βekk. Αnecd. p. 587: Το παρά Μενάνδρω « νουνεχόντως» δοκεί ασύστατον είναι. ΟΙΟΧΧVΙΙ. Lex. Seguer. p. 421: «Απέλιπε» μεν η γυνή τον άνδρα λέγεται, «απέπεμψε» δε ο ανήρ την γυναίκα. Ούτως Μ. ΟΙΟΧΧVΙΙΙ. Lex. Seguer. p. 461: Αττικουργές το ειργασμένον τον Ατ- τικόν τρόπον... «αττικούργη» φησί που Μ. ΟΙΟΧΧΙΧ. Εustath. ad Ηom. p. 1840, 3 : «Κάθου» (pro κάθησο) παρά Μενάνδρω. ΟΙΟΧΧΧ. Εrotian. Gloss, Hippocr. p. 328 : «Στλεγγίς» ... η συνή- θης ξύστρα, καθώς και Μ. μέμνηται. ΟΙΟΧΧΧΙ. Ρlutarch. Symp. IV, 6, p. 671, F : «Σάββους » ... τους Βάκχους καλούσι , και ταύτην αφιάσι την φωνήν, όταν οργιά- ζωσι τώ θεώ, οίόν εστι δήπου και παρά Δημοσθένους λαβείν και παρά Μενάνδρου. ΟΙΟΧΧΧΙΙ. Schol. Νicandri Αlexiph. p. 74, Β, ed. Αld. : «Βρυχά- ται, » κλαυθμυρίζει , ώς παιδίον φωνεί ή δακρύει, ώς Μ. ΟΙΟΧΧΧΙΙΙ. - Schol. Sophoclis Αntig. 134 : Βακχεύων , ενθουσιών , και μέγα φυσών, και πνέων οργήν, ώς το Μενάνδρου «Αλλά χαί πν * * * » ΟΙΟΧΧΧΙV. Αthenaeus ΧΙ, p.781, Ε: Μ. δέ πού φησι και «Ποτήριον τορνευτον», και «τορευτά. » ΟΙΟV. (Cruralia ferre puellas dixit Μehander.) CDΧVΙΙΙ. (Νon differt Αdrasίca ab Nemesi apud Μenandrum.) ΟΙΟΧΧΧΙ. (Sabboi clamant in Βacchanalibus.) ΟΙΟΧΧΧΙV. Ρoculum tornatum. Calata Va8a. MENANDRI FRAGMENTA. § 7 CDXXXV. Schol. Aristoph. Pac. 869: 'Eδόχουν γὰρ ἐν τοῖς γάμοις αησαμον διδόναι, ό άστι τλαχοῦς γαμικὸς άττὸ σησάμου τε- τοιημévoς, διὰ τὸ τολόγονον, δς φησι M. CDXXXVI. Eustath. p. 1161 med. : Tò άλάδαστρον ταρά τά Me- vέγόρφ άνευ τού ρ κατὰ Aίλιον Atovöavov. CDXXXVII. Idem p. 962, 18 : "Oτι δά χαί εἰς άναισθησίας σκάμμα )αμ6ένεται δ βοῦς, δηλοῦ καί δ τταρά Meyóvδρω « βοδης,» ö άστι ττράος, εὐήθης, καθ' όμοιότητα τού άμyozöv. CDXXXVIII. Antiattic. p. 89 : « Aεδείτγηχας. » Méyzyògo3. CDXXXIX. Etymol. M. p. 733, 48: Tò « συχοφαντεῖν » ταρὰ Πλάτωνι (conico) zozi Meyóvδρφ οτον χνίζειν ἐρωτικός. Suidas : Συ- zo;αντεῖν, χνίζειν ἐρωτιχός. OÜτως II)άτων χαί MI. CDXL. Schol. Hesiodi ad Theog. 138, Menandro tribuens hæc : « 'Epj uèv άμ6ρων γαῖα», aut Menandrum nominavit pro Euripide, cujus motissimus est locus: 'Egô gêv öμόρου γαῖ', όταν άηρόν τάδον χτλ., aut Menander imitatus est Euripi- (lem. CDXLI. Schoi. Apoll. Rhod. I, 1126 : Tití^y άμα KvXXmyóv τε) Toῦς 'Iδαίους χαλουμόνους Aσχτόλους, ούς τριότους φησίν ἐi- vox togéêpovs τῆς Mºntgòς τὸν θεὸν, άχολου0öv Mevávδρφ g f )éyovtt, toῦς Mi) maíovg, δταν θύωσι τî'Pég, τρο0όειν Titíq; χαί KvXXmyó. CDXLII. Helladius Chrestom. p. 4 Meurs. : Tάς vùv λεγομἐνας xovpföcz< oi Attixoi xog μωτρίας ἐκάλουν εὐρηται δέ ταρά Meyάνδρφ xαι τὸ α χουρίδα. » CDXLIII. Etymol. Magn. p. 470, 45: « Izóvtov, » τόλις Avxo^o- v{ας: ... γράφεται δέ διὰ τού ι, ἐτετὸ εὐρέθη ή άρχλ auote}- λομάγη ταρά Meyάνδρφ. Eadem apud Cramerum Amecd. vol. 3, p. 206, 3. CDXLIV. Schol. Thucyd. I, 30 : TpoTto τον η ταλσιὰ Ἀτ6ίς ... « τρότατον » % véα At0ic, îs êott Mévœyδρος. CDXLV. Stephanus Byz. p. 647 Pin. : Téμ.6ptov, τόλτς Φρυγέας. Xάααά δέ Tóμάρτον αὐτὴν φησι , M. òè «Tep6giatów» gma w, ός Γορδίειον. -. • CDXLVI. : Phrynichus Ecl. p. 196 : « Meytovöveg. » 'AvtioXog ö ao- φιστῆς ... τούνομα ἐ0r|x£v, ίσως Meyάνδρφ άχολουθήσας. CDXLVII. Idem p. 418 ex Menandro hæc verba affert : « μεσο- τορεῖν » χαι « YÜρος » (v. fragm. Misogyn. n. 9) zαι « λή- Gøøyog » (v. Thom. M. p. 576) xαί « σύσσημον, » χαί | «τορνοχότος» (v. Thom. M. p. 731) xoi «ö yovt&quôç » (V. n. 394), zzi « διμόνιον, » zαι «δόασιγος. » CDXLVIII. Iäem p. 425: « Met91•w»... M. ἐπι τού άσθενεῖν, ταρ& τῖν τόν δοκίμων χρήσιν. CDXLIX. Idem p. 442 : « Axpoveóεσθαι'» oi ττολλοί γε χρόντω. τούτω τό δγόματι καί M. CIDL. Idem p. 442 usum non esse Menandrum verbo αίχμα. Xωτισθῆναι testatur. CDLI. Stephanus Byz. p. 633 Pin. : 'Hp68ovog Tovoyoix) μοτ. 00., xαί M. (( ToyoyQtz? YUyfi. » : CDLII. Aristophanes grammat. apud Boisson. ad Herod. Epim. p. 289 : « Kéτφος, » δ εὐήθης ... δ λέγουσιν οί ίδιδται zé- »* e ^ *» &vs •& a^ e e a ^, φος. 'AYYαρος, ό άκ διαδοχῆς γραμματοφόρος, ός 'Hpóòotog èv άγδόφ ' zzi ot εὐτἐλεῖς δέ και άφρονες ούτως όνομάζοντο, ός MI. In quibus verba xαι οί εύτελεῖς κ. τ. λ. suo loco mot& ponenda sunt post verba οί ίδιόται zégog. CDLIII. Quintil. Inst. III, 11, 27: Caput rei est ; apud Memam- drum «xegάλαιόν ἐστι. » Hæc e judiciali oratione apud Menandrum petita. CDLIV. , Schol. ad Dionysii Grammat. ap. Bekker. Anecd. p. 854: "Ωατερ ἐστι χαι ταρά 'Aριστοφάνει τὸ αὐτότατος zαί ταρά Meyάνδρφ τὸ « αἰτιότατος. » CDLV. Ibidem p. 871 : Tò δέ τευστιχδν μαχρηγορίας δεῖται χαι διὰ τολλὸν άττολογίας, δς και ταρά Meyóyδρφ εὐρίσχομεν. IIv0oj ταρ' αὐτῆς διά τίν' αἰτίαν..., άγτὰ τοῦ ἐρωτήσας άχουσον. CDLVI. Grammaticus ibid. p. 1190: 'Etti tóv èti6évov τταρ' αὐ- τοῖς (Atticos dicit) όμόφωνός ἐστιν η κλητιΧλ τή εὐ0efq, oTov δ δυστυχής, ός τταρά Meyάγόρφ, *Q δυστυχής, τί οὐ καθεύδεις; Redi ad Misumemi fr. 9. CDLVII. Cramer. Anecd. Vol. IV, p. 351, 24: 'Attixóς ἐet διὰ τῆς ει διφθόγγου, όστερ βούλει, ός ταρά Meyóyδρφ* / Boόλει τι, Kvfiuov; εῖτά μοι. CDLVIII. Ibidem p. 368, 27: 'Eâ oÛ (ío.) ό ύτερσυντελικὸς ήζει διὰ τού η και ι χατά τήν άρχουσαν, και ἐν συνθέσει ταρήειν xαί êáíew, ός τταρά Mεγάνδρφ* Ἀτήει τὸν τόκων ἐχων τάχους. Apud Bekkerum p. 1294 άτήειν. CDXXXV. '( Sesamum, id est placemtam nuptialem ex sesamo fa- ctam, in muptiis dedisse videntur, ob fecunditatem plan- tæ, dicit M.) CDXL. DXLI. (Milesios, quamdo sacrificent Rheæ, prius sacrificare Titiæ et Cylleno [Idæis Dactylis].) Amat imbres terra. CDLV. Quære ex ea quam ob causam.... CDLVII. Visne aliquid, Cnemo? dic mihi, CI)LVIII. Usurarum abiit usuras habens. 8S MENANDRI FRAGMENTA. CDLIX. Choeroboscus Bekkeri Anecd. p. 1316 : φασί τίνες ότι oöy eóontoi tö &\ς τό άρσενιχὸν αὐτὸ καθ' αὐτό, άλλὰ τάγ- vos ustà toù χάνδρος, χάνδρος άλς, χάνδρου άλὸς, χάνδροι άλες- τινές (Bekk. φευδάς) ôà toùto, δς μαρτυρεῖ... δMévov- δρος: « Oùx ἐχω ούτε άλας ούτε δέος ούτ' άργανον. » CDLX. Cramer. Anecd. vol. IV, p. 420 : (Tò ê)eö) oùx èatt δευτάρας συζυγίας τόν τεριστωμάνων, άλλὰ τρότης' άλεό άλεεῖς: xcù ô Méyoyδρος ἐδήλωσεν είτύν* *E\s£i0'ό τοιμ}v xa\ xoX&ivov γλυκότατος. Et γάρ ήν δευτ€ρας, ἐλεάται είχεν είτεῖν άaTteQ ögäta. C9dex 3)ejt&v im versu, et ηδότατος. Alterum Bekkerus dedit Anecd. p. 1369. - CDLXI. Bekker. Anecd. p. 1431 : Xoö Torgâ, τό Mevávδρφ' Tòv χοά ÉxxéXuxxc. CDLXII. Proculus ad Hesiodi Opp. 491 : Aλέα δè à 0épμη ή τερι τὸν %\tov, xuptos Ütto.6pog töTto6 Üτὸ %λίου θερμαινόμενος. Méνανδρος «AXéας Ἀθήνας. » Rectius fuerit Aλάας 'A0Yyàç. CDLXIII. AUSONII EPIGR. CXL. IE MIEN ANI)IRO. Nil homine terra pejus ingrato creat. Vicimus, hospes, motus, ignotus, cliens, et si qua genera civium sunt, id genus, si quid petenti promtus opis impertias, ut misereare, gratia actutum perit. Versus quintus Graece servatus est a Zenobio I, 81 , Suida v. "Ago, et Eustath. p. 982, 43: “Aρ' ίλάηται xαι τ£0v/xsv ίχάρις. * Paulo plura in Appendice Floremt. Stobæi, p. 31, 12 : *A£\ δ* ά σωθείς ἐστιν άχαριστον φάσει : άμ* ίλάπται xα\ τ£0v/xev % χάρις , \ e\ / / ) o ^ / cre x/ %ν δεόμενος τότ' ά0άνατον ἐςειν ἐφη. CDLIX. Non habeo nec sal mec acetum nec origamum. CDLX. Miseret pastoris, et vocant dulcissimum. CDLXI. Effudisti choem. CDLXII. Minervæ Aleæ. - CDLXIII. Νatura ingratu'st si quem tu servaveris : simul misertum est, atque emoritur gratia illa immortalis , quam tum pollicitu'st petens. Cí)iXIV. Artem non ornat artificis jactantia; sed ipsa sese ars decorat operibus suis. [CDLXV. Quid juvat si garrit pulchra, meditatur mala? .• CDLXIV. * Appendix Florent. ad Stobaei Sermones, p. 12, 2 : Oόχ ό λόγος αύζει τὸν τ£yy^v τερισσὸς όν, άλλ' αύτά xoag £ί τὸν τάχy^v τὰ τραγματα. CDLXV. * Ibidem p. 12, 5 : Tt ö' άφελος εὐ λαλούντος, άν xaxöς φρον); Addidimus εὐ. CDLXVI. * Ibidem p. 12, 11 : “O g èv λόγος σου συνάσεως τολλῆς γάμει ' τὰ δ' ἐργα σύνεσιν οὐx èyovto, qαίνετο τ. V. 1 voc. gov mon videtur esse in codice. CDLXVII. * Ibidem p. 13, 4: “O μάν λόγος σου κα\ κατ' άρθὸν εὐδρομεῖ, τὸ δ' ἐργον άλλην δίμον ἐκτορεύεται. V. 1 « abundat xot et fortasse cum τάς permutandum. » Jacobs. CDLXVIII. * Ibidem p. 13, 8: 'O y) qρονόν μόν, τολλὰ δ' ἐφ' ἐκάστου λόγων, δε{xvvgw αὐτοῦ τὸν τρότον τοῖς δήμασιν. CDLXIX. * Ibidem p. 20, 8: “H τὸν δμοίων αίρεσις μάλιστα τως τ)ν τοῦ θ{ου σύγχρασιν όμόνοιαν τοιεῖ. CDLXX. * Ibidem p. 23, 6: Tvvo/ix\ δ' άστις άρxov όμνόων άνδρ μηδέν τοιεῖ δίκαιον, ούτος εὐσε6fc. CDLXXI. * Ibidem p. 30, 24: 'Ay%ριστος %μῖν μλ νομιζάσθω φίλος 9 μηδ' αδ0' ό τονηρός xατεχάτω χρηστοῦ τότον. Sic emendavit Gaisfordus. Codex v. t 'Ay. άν0ρωτος, μή , v. 2 μή 0' δ τ. CDLXVI. Tua verba abundant providæ sapientiæ, cujus, si ad opera ventum est, vestigium fugit. CDLXVII. Tua verba in recta recte procedunt via ; at opera protinus sibi quærunt semitam. CDLXVIII. Loquens de multis multa, cogitans mihil, verbis, non factis, mores ostendit suos. CDLXIX. Pares jungantur paribus: hoc est maxime quod amicitiæ contineat vitam vinculis. • CDLXX. Si mulieri quis jurejurando fidem dat, dis amatur, si promissa megligit. CDLXXI. Tibi numquam ingratus habeatur amici loco, neu partes quæ boni sunt, unquam des malo. MENANDRI FRAGMENTA. 89 CDLXXII. * Ibidem p. 31, 10: Oύχι τὸν αὐτ}ν ἐχει διάνοιαν αὐτὸν ἐς ἐκαστος xα\ λα6%v. Verbum ἐχει addidit Jacobsius. - CDLXXIII. * Ibidem p. 35, 1 : * * * μανθάνειν. oῖου δ' άν ἐργου τυγχέγας άπειρος όν, τὸ τυνθάνεσθαι τὸν xατειδάτων xαλόν. CLDXXIV. * Ibidem p. 35, 5: IIoXù xp&ίττόν ἐστιν ἐν xαλός μεμαθήx£vov, % τολλὰ φαόλως τερι6s6λήσθαι τράγματα. CDLXXV. * Ibidem p. 35, 15: . "Otov λόγας μίν ττολλά, μανθάνας δέ μ}, τὸ σὸν διδέας τούμὸν οὐ μαθόν ἐστι. CDLXXVI. * Ibidem p. 76, 17: OÜóèv γάρ αἰσχρὸν τάληθῆ λάγειν. Ἀδύνατον ός ἐotxe τάληθάς λαθεῖv. *Eôv êýò qδ γύν ἐχειν Βαχτηρίαν χρυσΊν, τί μοι σεμνότερον ἐσται τὸ δόλον; 'AXn0άς ἐνα δεῖ τὸ σεμνόν, οὐ κενόν. Separandus videtur versus f, CDLXXVII. * Ap. Polyb. De soloec. p. 237, vol. III Anecd. Boiss. : Θυγάτριον η νῦν ήμερα δίδωσί μοι, 7, ôôåøv jtot διαδολήν. CDLXXVIII. * In scriptis De barb. et soloecismo ibid. p. 240 et 257: IKα0ις άνει μόν ἐνέοτ' εἰς τ* α facrg-o. CDLXXIX. * Ibidem p. 269: Tò μέν ἐαυτούς ἐπί τόν καθ' ἐαυτούς λε- Youévov èativ.... [τὸ δέ άλλόλους άττι τὸν συμττεττλεγμάγων ...] "O0ey zozî Mévœvδρος ό zωμικὸς άχυρολογεῖ λόγων: « OÙz. δρίσαμεν αὐτοῖς ήδη εἰμι σός. » Sic codex Regius 2551 ; alter 2929, σύτοῖς ήδη εἰμι σός. Conf. supra fr. 316. Cl)LXXX. * Gramm. Crameri Amecd. Vol. I, p. 255, 23: Ko0eόούμαι* c. er-» ) 2 • / / Opó τιν' ἐτι τοῦ βήματος xαθεδούμενον, τταρά Meyάνδρφ. CDLXXXI. * Ibidem vol. IV, p. 413, 5: Kαι νῦν δ' ἐρδ. CDLXXXII. * Ibidem p. 254, 21 : T?jpgg Xéov τος xρείσσον άxμαίων ve6ρδy. CDLXXXIII. Stobæi Serm. LXIV, 3 : Móvog ägt' άταρηγόρητον άνθρότοις ἐρως. CDLXXXIV. * Ejusdem Serm. XXXVII, 12 : Kάν ταῖς άτορίαις ἐσθ' δ χρηστὸς χρήσιμος. CDLXXXV. * Plin. H. N. XIX, 6 : Menander auctor est, allint*). edemtibus, si radicem belæ im pratma tostam, superede- 7'imt, odorem eacstimgati. CDLXXXVI. * Choeroboscus apud Bekkerum ad Etymol. M. p. 902: “H αίτιατιχη έχτινον, ός τταρὰ Meyóvögt;9 (?): « AXX& τροσάδω- zz3 τάλαντον είναι ταρ' ήμΊν τὸν ἐχττνον. » - CDLXXXVII. * Scholiast. Aristoph. Thesmoph. 506 : Kozi &XXog οὐ Yάλα τρότερον τοῖς βρέφεσιν ἐδίδοσαν, άλλὰ μάλι άττολείχειν* Méyoyδρος δέ οὐχ όρθός τοιεῖ τά άρτίτοχα γάλαzτος δεόμενα. CDLXXII. Nemini quum sumit amimus idem est ac quando petit. CDLXXIII. Sed cujus operis tu non expertus sies, id sciscitari homestum ab his qui noverint. ' CDLXXIV, Nam melius multo est rem didicisse unam probe, quam multa nequiter complecti negotia. - CDLXXV, Si loqueris multa , at audis et discis nihil, tandem docuisti tua, mon didicisti mea. CDÌLXXVI. Nam non est turpitudo, vera dicere. — Sed verum ut unquam lateat, fieri nom potest. Namque ego si dicerem me nunc gerere aureum baculum, num lignum fieret inde honestius? Vera esse, haud vana, debent quis honor datur. CDLXXVII. Hæc munc dies donavit filiolam mihi, bonam malamve famam. CDLXXVIII. - Nonnunquam in sesamorum desidet foro. CDLXXX. Video aliquem in suggestu sessurum. CDLXXXI. At enim mumc dicam. CDLXXXII. Senectus leonis vincit juvenes hinnulos. CDLXXXIII. Unum inter homines consili est expers, amor. G. CDLXXXIV. Etiam in perplexis rebus vir bonus usui est. G. CDLXXXVI. Sed dedisti insuper talentum ut apud nos sit milvus. CDLXXXVII. (Non lac primum, sed mel lingendum præbebant ipfal- tibus. Nec récte Menander modo natos scribit lacte egere.} §}$} MENANDRI FRAGMENTA. CDLXXXVIII. Scholiast. Theocr. II, 66: 'ExXy^gyópovv öë vï 'AQtéμιδι αί έραν ἐχουσαι γάμου, όσπερ άτολογούμεναι τερί τῆς ταρ- 0ewtog tj 6e§, %vo μλ όργισ07 c Jtzîc u.eXXoöaotg tò λοιτόν @0efpea6at. Kαι τταρά Meyάνδρφ : « At xvtaxova&v èTtxo) ef- ;0e τλv *Aptep.iv, άδιοῦσθαι συγγνώμης δτι διεχορήθητε. » CDLXXXIX. * Scholiast. Aristotelis, p. 355, 35 : Attò τύχης ήλθεν δ &évoç xaì XUτρωσάμενος τὸν αἰχμάλωτον , ός ταρά Meváv- δρφ Ampléας τ)ν K£άτεαν (Reg. τὸν Kράτην), άτῆλθεν. Cujus fragmenti usus esse poterit, nisi fallimur, in Disexapaton- tis argumento dispiciendo. - EPIGRAMMATA. I. [ANTH. PAL. VII, 72.] E1Σ EIIIIXOYPON KAI 0EMIXTOKAHN. Xαῖρε, NeoxXe{δα δίδυμον Yévoς, δν δ μὸν ύμόν τατρίδα δουλοσύνας δόσαθ', δ δ' άφροσύνας. II. * AUSONII EPIGR. CXLV. IE MENANIORO. Re fruere ut matus mortalis, dilige sed rem, tanquam immortalis; sors est in utroque verenda. CDLXXXVIII. Vos gravidæ, invocate Diamam, veniam petentes quod virgines esse desiistis. CDLXXXIX. (Forte fortuna advenit hospes et, quum redemaisset captivum, ut Demeas Menandreus Crateam (vel Craten), discessit.) TNOMAI MONOXTIXOI, EX QUINQUE CODICIBUS MSS. DUCTÆ. >/ • -» Av0po)Tov άντα δεῖ φρονεῖν τάνδράτινα. 'Avggofpevov xtjg' ἐστι ταιδεία Βροτοῖς. Ἀεῖ τὸ λυτούν ἐxδζωxe τοῦ βίου. 'A6%vgtov ἐχθραν μ }, qόλαττε θνητὸς δy. _ '\ / .% • -v» •a / 5 `A %ομεν jgis, *** g} gig&g£%. “Atov tò xépôος άδιxov άν φὲρει Βλάδην. c/ £ ^, 4^,v à' / ATcoyto. χρ» γαρw ε/£t / v •-* \ / e / Aêtxov τὸ λυτεῖν τούς φίλους ἐxoUαίως. 10 Ay$ριστος, όστις εὐ ταθόν άμνημονεῖ. *Ayeι δέ τρὸς φὸς τῶν άλήθειαν χρόνος. o V Λ / —! so *) o ? Aγαθὸν μάγιστον ή φρόνησίς ἐστ' άet. *Avδρὸς τὰ τροστίττοντα γενναίως φερειν. *Ayav τò 0εῖον τούς χαΧούς τρός τῶν δίκην. is A6oJ\fg y&p τολλὰ ßλάττονται βροτοῖ. … *Av0po)7rov άντα σαυτόν άναμιμνήσκ' άεί. *Ave££ταστον μλ κόλαζε μηδévœ. … Age\ς τὰ φανερὰ μλ δίωχε τέφαγῖ. •) • \ ô ~, e? -A 2 %>? 'Av%p τονήρὸς δυστυχεί, κᾶν εὐτυχό. 20 *Av6poytog άν γέγνωσκε τῆς δργῖς κρατεῖν. *A\αζονείας ούτις ἐκφεάγει δίκην. _ “Atovtog xùtôv xpeiaaovog άνάγχη τοιεῖ. ? —- v • V. • *• \ / Aίσχρὸν δά μηδέν τράττε μ. js μάνθανε. ■^» eve Λ *Avδρὸς τονηροῦ φεύγε συνοδίαν άεί. 25 Avδρόν δέ φαύλων άρχον εἰς ἄδωρ Yράφε. Ἀνδρὸς χαρακτλρ ἐx Xόγου γνωρίζεται. 2 V / \ » > / - Avδρὸς διχαίου καρτὸς οὐx άπόλλυται. --- Av%ρ δέ χρηστὸς χρηστὸν οὐ μεσεῖ τοτε. - / / • / ' Ay%o %ρ άνδρα και τάλας σόςει τόλιν. 30 Av%ρ άριστος οὐx άν εἰη δυσγενής. EPIGRAMMA MEN ANDRI. DE EPICURO ET THEMISTOCLE. Salvete, o Neoclis mati duo : quippe per illum, libera gens Cecropis facta, per humc sapiens. G. ] SENTENTIÆ SINGULIS VERSIBUS CONCEPTÆ. * Hominem res sapere humanas, mom ultra, decet. Bonum est quod haud aufertur, eruditio. Expelle vita quidquid ad luctum facit. Mortalis odia ne gere immortalia. * Ea non imitemur, ipsi quæ contemnimus. * Affert jacturam, quoâcimque injustum est lucrum. Sunt gratiora cuncta carpta in tempore. Homo es: ergo fortunæ esto communis memor. Injusta res est sponte amicos lædere. Qui benefici non meminit, ingratum VOCa. In lucis oras protrahit verum dies. Bonum undequaque maximum prudentia est. Tolerare casus fortiter virum decet. Adducit ad supplicia numen improbos. Damna homimibus dat multa consili inopia. Hominem esse témet perpetim dicta tibi. Ne judicato misi bene auditum prius. Abstrusa, omissis quæ patent, quæras cave. Malus quod est beatus, hoc ipso est miser. AMortalis, iræ disce moderari impetum. Supplicia memo fugiet insolentiæ. * Viros adauget omnibus necessitas. Nil facito discitove turpe quod siet. Hominis mali usquequaque congressus fuge. Scribantur in aqua si qua jurat improbus. Cujus motæ sit quisque, indicium oratio e$t Haud fructus ejus qui vir est justus, perit. Numquam bomo est exosus alter vir bonus. Servat virum vir, civitatem civitas. Virtute summum ne voces ignobilem. MENANDRI FRAGMENTA. 91 9 i** / o / Aνάς τοπτρον s*; /yo; OU g%assa. — • Avòpòς xαxός τράσσοντος ἐxToòòv φίλοι. ? (*ATtovt' άφανίζει γὰρας, ἰσχύν σόματος, âxoy, δρασιν, xάλλος, οὐxê0' ήδον% êovív. Cod. Vind.) >/ / se / ) o _ / / Aptotôv Éoti trávt' ἐπίστασθαι καλά. *A£ 8' δ σωθείς ἐστιν άχαριστος φάσει. 35 *Av£v τροφάσεως οὐδέν άνθράτοις κακόν. Ἀνελεύθεροι γάρ εἰσιν οί φιλάργυροι. Ἀρ' ἐστι θυμοῦ φάρμακον χρηστὸς λόγος. e/ ^; Λ e/ / 'ATtovtog éù τράττοντες ήδομεν φίλους. °A μλ τροσήκει μήτ' άκουε μή0' όρα. °A , ,. 3^, 4 e* £-£ / 40 Av)p äyägasos ® voyjofio φίλος. “Atoytog % ταίδευσις ήμάρους τελεῖ. Aί δ' ἐλτίδες ßöaxoUav τούς xeyoùç ßροτόν. o \ \ «* »/ v / Aὐτὸς τενωθείς τοῖς ἐχουσι μῦ φθόνει. 'Apyjc versuyès toO to %v^s άέτος. 45 Av}p 63e%o» xò τω μχassa, “Atovvéç Égy.sv εἰς τὸ νουθετεῖν σοφοῖ, gύτο) δ' άμαρτάνοντες où ytyvóaxog ey. “Apeaxe τάσι xαι αὐ μῖ σαυτό μόνω. *AvoU0£τητόν ἐστιν η ταδδησία. 50 AgU)\άγιστόν ἐστιν η τονηρία. *Av%p ά6ουλος εἰς x£vòv μοχθεί τράχον. sje 3/ / 'Ay}ρ δίκαιος τλοῦτον οὐx ἐχει τοτé. » V. / W v ,~^' A£. })v vóg.t%ε so; 0εὸν p6sita, / *Aêtxotc q{\otovv % xxxoig μ }, aug Tr)\éxoU. 'Av%p ά6ουλος ήδοναἰς θηρεύεται. v *A\υτον άζεις τόν ßiov /ρρῖς γάμου. B£6αιον οὐδ£v ἐστιν ἐν 0y^tô 3{q). Bioùv άλότως 0v^töv övv' οὐ δάδιον. B£λτιστε, μλ τò xépδος ἐν τάσι σκότει. 60 Bραδὺς τρός άργὸν ἐγκρατὸς φέρειν γενοῦ. … B£6xios íá0i xoù 3s6αίως χρό φίλοις. B&όίζε τὸν εὐθεῖαν, ίνα δ£xoztoc jg. Bfov τορίζου τάvτοθεν τλλv èx xzxöv. 5 5 - -* L.-* 0 BoUλόμεθα τλουτεῖν τάντες, άλλ' οὐ δυνάμεθα. [1. » μ Bioi μὸν οὐδεῖς δν τροαιρεῖται βίον. B{ος χάχχται δ' άς Βία τορίζεται. B{ου διχαίου γίγνεται τάλος xαλόν. BoU)?jg yàp δρθῆς οὐδάν άσφαλάστερον. Bροτοῖς &τασιν άποθανεῖν όφείλεται. 70 Bou)y άτταντος τράγματος τρολάμ6ανε. Bλάττει τὸν άνδρα θυμὸς εἰς δργλν τεσόν. Boόλου γονεῖς τρὸ ταντὸς ἐν τιμαῖς ê/£tv. Bo^0ός ἐσθι τοῖς xαλός εἰργασμόνοις. Bfog ßiov δεόμενος οὐκ ἐστιν βίος. 75 B£)tióv èati qûy.ó. y' Ἀ υυχόν yoGsiv. Boέλου δ' άρ£axetv τάσι, μ }, ac Utô μόνον. — B{ου στάνις τάφυx£v άνδράσιν γυνή. Btov xαλὸν ζῆς, άν γυναῖκα μλ ἐχης _ Bασίλεια δ' εἰxóv èatw êw!/Uyog 0soÜ. 80 Tλόσσης μάλιστα τανταχά τειρδ xpστεῖν. Taatgòg δέ τετρά τάσαν ηνίαν κρατεῖν. 6 5 Miserescere haud scit improbi cordis rigor. Fugiunt amici quem fugit felicitas. (Aufert Senectus cumcta, robur corporis, auditum, aciem oculorum, pulchritudinem : voluptas omnis abit.) * Honesta scire cuncta præstantissimum. Debere vitam semper ingratos facit. * Inter homines malum omne prætextum invenit. * Illiberalem reddit amor pecuniæ. Iræ remedium , sapiens est oratio. Fortuna nostra amicos lætificat bona. Quod indecorum est, tu nec audi nec vide. * Cave hominem ingratum credas tibi amicum fore. Doctrina mores esse non patitur feros. Vana quibus est mens, alere spes illos solet.' Noli ipse pauper invidere habentibus. Fac, lectus imperare, te dignum imperi. * Iterum pugnabit ille etiam qui fugerit. Alios quidem culpare sapientes sumus; at nostra mos delicta mon agnoscimus. Aliis placere quære, non soli tibi. Nimia libertas vitium imemendabile est. Rationis actu nescit improbitas regi. Frustra laborat cursus expers consili. * Viro mom unquam eveniumt divitiæ probo. * Dei timorem principium omnium puta. * Amicis uti fuge malis aut improbis. Improvido res propria, deliciis capi. Secura vita est absque matrimonio. Nihil , ut videtur, proprium in vita datur. Mortalis ullus vix sit exsors tristium. Amice, ubique lucra sectari cave.' * Ad iram tardus, devita impotentiam. Constans ubique sis, amicis maxime. Incede rectam, si vir es justus, viam. Ommi arte vitam quære', dum ne ars sit mala. Ditescere omnes volumus, at nom possumus. Homo mullus ævum degit arbitri sui. Vi quia paratur vita, vita dicitur.' Vitæ colentis æqua pulcher exitus. Nam tutior res nulla consilio bomo. Reddenda cumctis vita, tanquam debitum. * Nihil inchoes, nisi inito consilio prius. Nociva res est animus iræ traditus. Tibi sunt parentes primo honorandi loco. * Bomis inceptis addas auxilium tuum. * Non est vitalis vita victus indigens. Deterior animi morbus est quam corporis, Studeas placere cumctis, non soli tibi. Nihil viro uxor est, misi esuries mera. Uxorem si non duxis, vives commode. Rex est imago viva viventis dei. Linguæ modum tenere præcipuum puta. l Fremis regendus venter adductis tibi est. 92 MENANDRI FRAGMENTA. 85 -• • • • * • • • • **• • •- . 90 ., 95 I ()0 4- -* ._.• • ••• r • • * I ()5 _. . •--••- •-*• 1 I () I [6 I 20 --- - - V 23 £ 3 ) 335 T£yvoox£ σαυτὸν νουθετεῖν άτου τρόχεις. TUvoriâ trágotc xδαμον ή σιγλ φάρει. \ so cras s \ / o / TUygixòς ἐσ0λ?ίς ἐστί σύφειν oixfay. Toy) y&p oixq) τῆμα xαι σωτηρία. Tuvotx\ yj Ttfgvsus tòv σαυτοῦ βίον. Tuv) yάρ οὐδέν δίδε τλλν ό Βούλεται. Téλως άxxipog èv ßpovoiq δεινὸν κακόν. T% τάντα τίκτει xα\ τάλιν xoy.£stot. '^ W Tépων ἐραστ}ς ἐσχάτη xακλ) τάχη. Tau.£iv δ μάλλων εἰς μετάνοιαν ἐρχεται. ge» o ge» eis gesayogy spys; 2 Tuvcxixì xóauos δ τρότος οὐ τὰ χρυσία. / r^e / / Tuv) διχαία τοῦ βίου σωτηρία. v so cfv* so *-* *) / Tuvgixòς ἐσθλῆς ἐτιτυχεῖν οὐ διάδιον. Tuvo ix. 0%Tveiv xpeiagóv Égtw % yoy.£iv. Tράμματα μαθεῖν δεῖ κα\ μαθόντα νοῦν ἐχειν. v \ \ / / so v / Tuv) τὸ σύνολόν ἐστι δατονηρὸν φάσει. T&μει δά μλ τὸν τροίΧα, τῶν γυναῖκα δé. T \ ôë s / / :o ) _ o - / vv) ôë χρηστ) τηδάλιόν ἐστ' oixforc. ^ v » »/ 5 δίδ w^ / Tovg xì ò' άρχειν οὐ δίδωσιν ή φάσις. Tyδμαι δ' άμείνους είσι τὸν γεραττάρων. T&μος γὰρ άv0póτοισιν εὐxt2iov xαxóv. T&μεῖν, δά μάλλον βλάμον εἰς τούς γείτονας. TÜgyαέε ταῖδας οὐ Yάρ άνδρα YUμνάσεις. Tovsig òè τίμα xαι φίλους εὐεργάτει. TUv) δ' άλως τι συμφέρον οὐ βουλεύεται. Tyόμή γερόντων άσφαλεατάρα véov. Te)\$ δ' ά μόρος, xôv τι μ% yêXoiov j. H` \ \ / h. 2, § \. / ά vv) yUvovxòς τότοτ' οὐδάν διαφέρει. Γάρων Yενόμενος μῖ γάμει vstotêpov. TλόσσΊ ματαία ζημία τροστρίδεται. I' / ¢ \ 5 0)\% »/ ga \ / voog ns Yαρ εσυλής εργα χρηστα γιγνεται. -£ \ / Λ / » •A - o / Tfiptos ôë φαόλου τίς yévoit' àv êxvpoTfi; Aixwvog éivov y.%\\ov % χρηστὸς 0ÉÀE. Aεῖ \ )\ rso / •) / ¥. εί τούς φιλοῦντας τίστιν, οὐ λόγους, ἐχειν. Aσύλος τεφυxὸς εὐνδει tά δεστάτα. AÜay.oggos είην μᾶλλον % xxxr,Xóyog. Afxovov εύ τράττοντα μεμνήσθαι θεοῦ. Afxovog ίσθ' ίνα xαι διxxtov δ, τύχας. Aόναται τὸ τλουτεῖν xαι φιλανθράτους τοιεῖν. Aîc ἐζαμαρτεῖν ταὐτὸν οὐx άνδρός σοφοῦ. Atάλυε, μὰ συγκρουε μαχομάνους φίλους. Aρυός τεσούσης τάς άνλρ έυλεύεται. Aοῦ es• / v \ o {\! / - oῦς τῖ τύχη τὸ μικρὸν ἐκλήφχ μ.άγα. A s* V A,, § X, , ~~, -, -; V 8? » &• εί τούς μόν είναι δυστυχεῖς τούς δ' εὐτυχεῖς. Aí ô / V. ¢ cn^ / ixxwz δράσας συμμάχους ἐςεις 0εούς. Aε / o \ 3/ «* cr* / εινότερον οὐδέν άλλο μητρυτάς κακόν. Aεὐλοὐ γὰρ άνδρὸς δειλὰ και φρονήματα. A£gTtoivo; yàp yoy.oùvti vuy.gtg) yUvfi. Aειναι Yάρ αί γυναίκες εὐρίσκειν τ£/yας. Aόλιον γάρ άνδρα φεύγε τταρ' όλον τὸν βίον. Aσίμων ἐμαυτό γάγονα γήμας τλουσίαν. Aοόλου δέ χεῖρον οὐδέν οὐδέ τοῦ καλοῦ. Atὰ τὰς γυναῖκας τάντα τὰ κακὰ γίνεται. Aixxiog άν ής , τὸ τρότφ χρῆσα vδμφ. * Quo curras, animum advertere usque memineris. Decus affert omni mulieri silentium. Salvam domum præstare matronæ est probæ. Mulier familiæ pestis est, mulier salus. Cave salutem feminæ credas tuam. Scit quod cupiscit femina, ulterius nihil. Grave est malum homini risus haud in tempore. Tellus ut edit ita resorbet omnia. Senex amator, ultimum infortumium. Ad pœnitemdum properat qui uxorem accipit. Non ornat aurum feminam, at mores probi. Mulier probe morata, vitæ est sospita. Certe invenire feminam luaud facile est bonam. Sepelire satius feminam quam ducere. Prudentia opus est ubi didiceris literas. Natura fecit sumtuosas feminas. * Uxorem cape, non dotem , im matrimonium. Homesta mulier est gubernaclum domus. Natura quippe feminæ imperium megat. Consilia tutiora sunt quæ dant senes. Commubium homini inire, votivum est malum. Quæris maritus esse? Ticinos vide. * Exerce pueros : mom exercebis virum. Reverens parentum sis, amicis beneficus. * Nulla umquam spectat mulier, utile quod siet. * Senum quam juvenum monita attendes tutius. Mens stulta ridet, quando ridendum est milnil. Nihil propemodum mulier distat mulieri. * Ne ducas jumiorem, si fueris senex. Afferre damna lubricum linguæ solet. Proba sunt illius facta cui mens est proba. * Senectutis non habetur effugium malæ. Benignus esse quære; sed justus magis. Non bene stat intra verba amicorum fides. * Hero hene cupias servitutem serviens. Turpi esse forma malim, quam esse maledicus. Dei tuenda memoria in rebus bonis. Sis æquus, æqua ut consequaris tu quoque. * Amimos mommumquam humanos concinmant opes. Qui sapit, eumdem non bis errabit modum. * Jurgia amicorum solvas, haud intenderis. Quercu cadente, nemo lignatu abstinet. Dans parva sorti, recipies quæ magna sunt. Aliis mecesse est bene sit, aliis sit male. Opem tibi deus, justa si egeris, feret. Nulla est moverca pestis exitialior. * Etiam consilia ignava ignavi sunt viri. * Mulier fit domina sponso, simulac duxerit. * Multum struendas mulier ad fraudès valet. * Dum vivis, insidiosos curriculo fuge. * Malus sum mihimet ipse Genius, ducta (livile. Res mulla servo pejor est, etiam bono. * Mala nom videbis fieri nisi per mulieres. * Si justus es, pro lege tibi mores erunt. MENANDRI FRAGMENTA. 93; I40 \ / ~A- *- /' I 45 ——— *, ] 5 5 I 6() ——--■-65 / s. &* •) 5 / / Afxovog άδικεῖν οὐx êtíato vov tpótos. { 86 «a » -4 Τ• •- | / A(w)xe δδέην xäpstfiv. gêÜYε φάγον. Aσύλος γεγονός άλλφ σὺ δουλεύειν φ060Ü. >/ e e\ r*_* ? £\ • g* Eταινον ἐζεις, ἐν κρατjς άν δεῖ κρατεῖν. >y / V • Ä/ / Epως δίκαιος xxgTtöv εὐ0éoc géρει. *Eg0)j yàp àvôpî É¢0)à xo\ διδοί 0e6g. *E\ti%ε τιμόν τὸν θεὸν τρέειν καλός. 'Ev ταῖς άνάγκαις χρημάτων xpsfttoov φίλος. `Eλεύ0ερον φάλαττε τὸν σαυτοῦ τρόπον. * Ett' άνδοῖ δ - • -^' .Y \ασ^c ; % τ ανορι ουστυχουντι μη τΛσσΊς καxoy. IE ?,^ ■>; δ / o o •£• 0s / SUχης οικαιας ουκ άγηκοος υεος. Ἐν τοῖς κακοῖς δέ τούς φίλους εὐεργάτει. >y «p*.* • . ) o / »/ Epyov τονηρόν χεῖρ' ἐλευθέραν ἐχε. 'Ex τόν τόνων γάρ τάγάθ' αύζεται Βροτοῖς. 'Ev vvxtì 3ουλλ τοῖς σοφοῖσι γίγνεται. "Evsyxs λότην xαι βλά6^y äååøy.£voc. *Ey6poως άμόνου μ) 'τί τ?ί σαυτοῦ βλά6q. Eάτολμος ἐναι xpivs, τολμηρός δέ μή. . 9 \ so / so V. &* 3 V / Eφόδιον εἰς τὸ γῖρας δεῖ κατατίθου. *E)Tti(e τιμόν τούς γονεῖς τράδαι xαλός. V >/ / \ <\ cr*.i* / Epωτα ταόει λιμὸς ή χαλκοῦ στἀνις. Eύταχτον είναι τάλλότρια δειτνοῦντα δεῖ. “Eαυτόν οὐδεῖς όμολογεῖ καxoùpyog öv. *Ev τλΛσμονὰ τοι KÖTtpts, èv τεινόσι δ' oö. *Evstav xoù YUv&ià gê®ρονες τρότοι. >) V \ / *) a/ *) o ^ _ • Ev γάρ γυνατά τίστιν οὐκ ἐνεστ' ίδείν. *Eλευθάρου γάρ ἐστι τάλΛ0j λάγειν. "Eviov xoxδς φρονουσι τράττοντες xxXêg. *Ey0poiç åttatôv ούτοτ' άν τά0otc £λά6^y. *E%y δ' ἐχωμεν χρήμα0', ἐζομεν φίλους. > r• *) o (S . \ so S, / so / Eχθροῦ τοαρ' άνδρὸς οὐδόν ἐστι χρήσιμον. Eùxovgqpóvr)töς ἐστι στ{ηρός τρότος. —-— Eig άστι δοῦλος oixfog ó δεςτότης. 170 7 ô *Euttsiofc. y&o t%ς άττειοί =7 μτειας γαρ της απειρας κggse. . » / ETti)\czy0&voytov ταντες οί τα0óytes εὐ. *Evtot ôë xαι μισοῦσι τούς εὐεργάτας. \ / f j o • V. /• Ei μ}, £%gas; [/.txp , 3*)* τῶ μείζονα. / ■*, v ora- * r«s Eatv τὸ τολμάν, ό φίλ', άνδρὸς οὐ σοφοῦ. *Ev μυρίοισι τὰ καλά γίγνεται τόνοις. "Eoyotc oi)\άτονος ίσ0ι μλ λόγοις μόνον 90Y $ ?* Q. μη Λογοις μ.ovoy. &* sve / Eύρεῖν τὸ δίκαιον τανταχοῦ οὐ δέδιον. * Egrcty A%; όφθαλμός, δς τά τάv0' δρά. *) p • iXssivótoztóv μοι φανετ' άτυχία φίλου. *Ex τόν γυνατxóv όλλυται κόσμος μάγας. *Eyεστι xâv xoxoiaiv %ov%jg y.£cpoy. EÜTttgtov άνάρ δυστυχάς χα\ λυτοόμενος. “Eá íôov}ς γάρ φάεται τὸ δυστυγεῖν. Σὸνοῦχος άλλο θηρίον τὸν ἐν Βίφ. Zfio etc 3(ov xgáviatov &v Ovy.où xpgtjς. Zfvst geczUtô xαταλιτείν εὐδοάίαy. «*•* / eræ, * Zfvst asagt» gggggyov το» τραγματων. r / evo o g* ap- • ę e / Zδμεν τρός αὐτῶν τῶν τύχην οί σόφρονες. ' * Injuste facere nesciunt mores probi. *- * Virtutem sequere et laudem : fuge famam malam. * Servire in servitutc servo alii time. * Laus est, si, quibus est imperandum, tu imperes. * Cupiditas quæ sit justa, fructum fert statim. Bonis hominibus quid nisi bona det deus? * Spera felicitatem, si colas deum. * Melior amicus opibus, in re turbida. Te liberum ipse rìoribus præsta tuis. Miseri miseriæ ne quid adfingas mali. Nunquam deus surdescit ad justas preces. --. -.. . Bene fac amicis, res habent quorum male. Mali facinoris liberam serva manum. Crescunt labore cuncta bona mortalibus. A nocte sapiens capere consilium solet. Damna ac dolores disce generose pati. Ulciscere hostem, non tamen damno tuo. Audentiam tibi sume, non audaciam. Bonum senectæ compara viaticum. Quisquis parentes bene colit, speret bene. Amorem inopia mummi sedat, aut fames. Modestia est servanda cœnanti foris. i Nemo maleficus se fatetur maleficum. * Ad ebrios it, mon ad impransos, Venus. * ínsunt modesti mores etiam mulieri. Vix femimarum in genere reperias fidem. Perhibere vera semper ingenuum decet. Multi bomis in rebus haud sapiunt bene. Mimus dolebis, quo hostibus credes minus. Habebo amicos, si habuero pecuniam. * Inimicus homo nil umquam præstat utile. Taciturma facile ingemia contemni solent. Unus familiæ servus ipse adeo est herus. Inscitiam etenim vimcit experientia. Cumctis memoria est fluxa, quis factum bene est. * Nonnulli oderunt adeo beneficos sibi. Majora perdes, minima mi servaveris. Mortalis quum sis, intra mortalem sape. Opta aliquid habeas : qui habet, is et amicos habet. Amice, mom sapientis est res temeritas. Magni est laboris quicquid est pulchri uspiam. Esto opere, non sermone solo industrius. * Difficile inventu est justum, ubi ubi quæsiveris. * Justitiæ est oculus : is nihil mon perspicit. * Miseria amici mihi suprema est miseria. * Magna ormamenta pereunt propter mulieres. * Voluptas aliqua inest vel infortunio. * Concinnat luctus suspicacem et miseria. Nempe est voluptas mater infortunii. * Eunuchus, alia vitam spurcans bestia. Vives bene, si sis vacuus iracundia. Tibi studeto gloriam relinquere. * Quærere tuarum rerum auxilium memineris. * Fortumæ arbitrio nos modesti vivimus. MENANDRI FRAGMENTA 0 Í $ 195 210 24Ü) Zάμεν γὰρ οὐχ ός θάλομεν, άλλ' άς δυνάμεθα. Z?j0ι τροσεχόντως, δς μακρὰν ἐγγύς βλάτων. Z%\ον τόν ἐσθλὸν άνδρα xαι τὸν σόφρονα. Zωής τονηράς θένατος αἰρετότερος. Zjv ßoUλόμενος μλ τράττε 0ανάτου άτα. Zτλὸς γυναικός τάντα τυρτολεῖ δόμον. Z%τει συναγαγεῖν ἐx δικαίων τὸν 3tov. ZeUyθεῖς γάμοισιν οὐx ἐτ' ἐστ' ê\eÜ0ερος. Zjv oùx èòει γυναῖκα xατά τολλούς τρόπους. Zfvst yuvoixo; a jg4.2yov τὸν τραγμάτων. ep* f ræ.^ se Zδμεν άλογίστως τροσδοxövteg g.) 0o/vsiv. Zjv %òéoç oùx ἐστιν άργὸν xcù xαxóv. *H ἀν άλότως % 0ανεῖν εὐδαιμόνως. >/ W V / / Hθη τονηρὰ τῶν φύσιν διαστράφει. *H0 móv φεύγε xαά xéoò / og Toy^gov φευγε και κεροος xαxov. “H γλάσσα τολλούς εἰς άλε0pov yoyev. “Hδιστόν ἐστι τὸν όταρχόντων xpστεῖν. “Hδιστόν ἐστιν εὐτυχοῦντα ναῦν ἐγειν. *H Xéye τι σιγής xpsittov % a ty)v èys. “H£ei tô Yjpg« Ttäaav &ivfzy gépov. “H φάσις ἐxάστου τοῦ γάνους ἐστιν τατρίς. *H0oc Ttpoxptvsiv χρημάτων γαμοῦντα δεῖ. € 5 e \ / so / / H δ' άρταγλ μάγιστον άνθρότοις xακόν. “H φύσις άτάντων τὸν διδαγμάτων κρατεῖ. "H0oUς διxxíoU φαῦλος οὐ φαόει λόγος. *H μ }, {αμεῖν τὸ σύνολον , ? R. •• ^4.--- μη γαμειν το συνολον , η γαμων xpστει. c. { V e >/ y \ / / so so ;• / H0ovg òè ßággyös ἐστιν άv0póτοις χρόνος. “H {λάσσα τολλὸν ἐστιν αἰτία καχάν. “Hδύ ge- Ä}\ 3. λ λεῖ / 3/ ora* / '$ V so *y ς \ r«w ( — 265 *IaYUpòv όχλος ἐστιν, οὐx ἐχει δέ νοῦν. y. 2/ / \ í) v .Y í) Iaoc ίαθι κρίνων xαι φίλους, καί μλ φίλους. *Iaov λεαίνης xαι γυναικός όμότης. o v 2 / o \ / / - - _. -—*Iστρὸς άδόλεσχος ἐτι νόσφ νόσος. - - *Iaov 0eô σου voός φίλους τιμάν θάλε. 270 'Ixovöc ßtóσεις Ympo6oaxôv τούς γονεῖς. > r <\ ■ V V 5 / e/ Iδόν τι χρηστὸν μηδέν ἐκφέγγέ όλως. 'I%v τοτ' αἰσχρὸν τράγμα μ% avvsxδράμας. Καλόν τὸ καιροῦ ταντός εἰδόναι μάτρον. Kαxoig άμιλόν xαὐτὸς ἐx6fia^ xxxöc. \ ΊαΊ Kέλλιστόν ἐστι xt%μα ταιδεία βροτοῖς. Kρίνει ?}ονς δ xατρός, δς χρυσὸν ā τύρ. v &* Kαxòv μάγιστον ἐν βροτοῖς άττληστία. / v v a/ \ G; KöXo %e tòv τονηρὸν , άντερ δυνατός ό. IKαλὸν τὸ μηδέν εἰς φίλους άμαρτάνειν. � /O A. ¥* ^-A pæ / ej* /. 280 Koόγως gees* ô COZq τgesgrogas 5/23. Kατροῦ τυχόν γαρ ττωχὸς ἰσχύει μάγα. er- • v e«* Kαxoù μετα6ολλν άνδρὸς χρ) σιωπáy. Kαλὸν τὸ γηράν xαι τὸ μῦ γηράν ττάλιν. z- / e• v p. V / |K%λλτατα τετρά xαι λάγειν και μανθάνειν. 285 Kαλός άχούειν μᾶλλον ό τλουτεῖν θέλε. / •o -%-- %=^- e / -_-KáXXtovov èv xffTotat φύεται δόδοy. 2 7 5 Kατηγορεῖν οὐx ἐστι xαι xp£y£iv όμοῦ. Κάρδος τονηρὸν μηδάττοτε Βούλου λα6eiv. Kevjs ôë δδέας οὐδάν άΟλτότερον. 200 Kp$ivtov σιωτάν ἐστιν ό λαλεῖν μάτην. Kαλόν τὸ 0vfiaxstv οίς ά6gιν τὸ ἀν φάρει. Kαxoù Yάρ άνδρὸς δδρ' öv^aiv oùx άεῖ. V* Kακὸν φέρουσι xαρτόν οί xoxoi φίλοι. Kαι ζόν ό φαῦλος xoù 0oyòv xo)\%εται. * * * \ v / / / 205 Kαλὸν τὸ θησαόρισμα χειμάνη χάρις. Kρεῖττον τὸ μλ όν ἐστιν λ ύν ά0λίως. kz\\v ôè xα\ γέροντι μαν0%vsiv ao%. ! * Si mens est tibi, coles potentes qui §1ent. * Si mens est tibi, me cedas iracundiæ. * Pietate majus mil offertur mumini. Obsistere est difficile fortunæ et deo. Inter feras fera nulla ferior muliere. Homo natus id quod instat ut videas age. Nullus beatus absque numine est dei. Haud ullus unquam transilit plagam dei. * A peccatore sese mumen segregat. ~____——- *** ** ~ ~ Deum latere ne putes quod pejeras. Res pulchra et iram et cupiditatem vincere. Crimen deorum est improbi felicitas. Consilia dare, res prorsus et vere sacra est. Quamvis superior sorte, da te æquum omnibus. Oratione nulla vis potentior. * AEqualitatem cole, meque ullum deprimas. Muliebre telæ sunt opus, mon concio. Ipsum venenum est aspidis, mulier mala. * Vicisse satis est inter liberos tibi. Tuas amicus crede amici miserias. *. Mulier et mare sunt isdem plane moribus. Plebs nempe res est valida, sed mentis carens. * Sis idem , amicos am inimicos judices. Feritas leænæ quanta, tanta et feminæ. Medicus loquax, secundus ægro morbus est. Homora amicos tanquam honorares deos. Semes parentes qui fovet, vivet diu. * Aliquid vidisti pulchrum? mihi] elimina. * Visa re turpi, cum aliis me te immisceas. Occasionis nosse res pulchra est modum. Facient malorum te malum commercia. Doctrina hominibus optima est possessio. Aurum probatur igne, amicus tempore. * Malum est hominibus maximum immoderatio. * Malum castiga, maxime si sit potens. Nihil peccare in amicos, est pulcherrimum. Fiet levis fortuma, si leviter feras. * Mendicus etiam sæpe valet in tempore. * Silere oportet improbi flexus viri. Res pulchra semium, pulchra mon senescere. * Bonis dicendis et discendis dato operam. Opulentiæ antepone rumorem bomum. * Pulchrius in hortis gignitur mihil rosa. Judex et accusator esse idem nequit. Ex mon honesto lucra sectari cave. Nihil est imami gloria infelicius. Silentium anteferendum est vaniloquentiæ. Quis fœda vita restat, his pulchrum est mori. * Nil utilitatis improbi in domis viri. Malo ex amico fructus oritur pessimus. Vivisque mortuisque pœna mnstat malis. Benefacta bene locata, thesaurus gravis. Satius mori quam calamitose vivere. Addiscere aliquid digna res etiam sene. 96 MENANDRI FRAGMENTA. 3J0 325 830 340 3ύ{) Kαρτός γάρ άρετῆς ἐστιν εὐτακτος 3ίος. Kαλὸν τὸ vixàv, ότερvtxâv ôè σφαλερόν. Kαλός τ£νεσθαι μάλλον λ τλουτεῖν κακός. Κάρδος τονηρὸν ζημίαν άεῖ φάρει. Kακό σύν άνδρί μηδ' άλως όδοττάρει. Kαλὸν φάρουσι xαρτόν οί σεμνοί τρότοι. Kαxòv φυτόν τάφυx£v èv βίφ γυν), xò xtóμεθ' αύτάς ός άναγκαῖον xαxóv. Κατὰ τ)ν ίδίαν φρόνησιν οὐδεῖς εὐτυχεῖ. Kαιροσxάτει τὰ τράγματ', άντερ voùv ë/<. Kάν τοῖς άγροίχοις ἐστι ταιδείας λόγος. Aig.)y άτυχίας ἐστιν άνθρότοις τά/y/. Aíoy φιλόν σεαυτὸν οὐχ άζεις φίλον. Aόγοις άμεί6αυ τὸν λόγοις τεἰ0ovτά σε. Aigy Ttéquxe τάσι ταιδεία βροτοῖς. Aόγφ με τείσον φαρμάκφ αοφωτάτφ. Aόγος διοιχεῖ τὸν βροτόν βίον μόνος. Aογισμός ἐστι φάρμακον λότης μόνος. Aύται γάρ άγ0ρότοισι τίκτουσιν vöqov. Aσόν άπόδος, άν0ρωτε, κα\ λόγφ τάλιν. Aig.)y τλοίου μόν, άλυτία δ' άρμ.ος βίου. - Aότην γάρ εὐνους 6ίδεν άσ0αι λόγος. Atgòς μάγιστον άλγος άνθράτοις ἐφυ. Atgj yàp oùôév §ovv άντειτεῖν Éttoc. AUTOÜvto. Xóτει, και φιλοῦνθ' ύτερφάλει. Aυτεί με δοῦλος δεστάτου μεῖζον φρονόν. Aάτη ταροῦσα τάντοτ' ἐστιν ή γυνή. Aόγον ταρ' ἐχθροῦ μήτοθ' ύγήσα φίλον. Aότης ἰατρός ἐστιν άνΟράτοις \όγος. A£ovti guôv % yvyo/ixi aug.610Ùv. Aέλει μάτρια xαι μλ λάλει & μή σε δεῖ. Affgew διὰ τάλους μλ δόκει τονήρὸς δv. Aόγος εὐχαριστος χάριτός ἐστ' άντατόδοσις. Aάδε τρόνοτον τοῦ τροσήκοντος βίου. Mltgö goyiav äv όστις οὐχ αὐτό σορός. M% xpiv' δρόν τὸ κάλλος, άλλὰ τὸν τρότον. Mεστὸν xoxöv τάφυκε φορτίον γυνή. M) τάντα τετρά τάσι τιστεύειν άei. Mιμοῦ τὰ σεμνά, μ) xo xoùç μιμοῦ τρότους. Mισθὸς διδασκει γράμματ', οὐ διδασκαλος. Moy0εῖν άνάγκη τούς 0éλοντας εὐτυχεῖν. M? ἐστιν άρετ) τάτοτον φεύγειν δεἰ. Mox%ριος όστις οὐσίαν xoû voûv è/ει. M% gêÜY' ἐταῖρον ἐν κακοῖσι xefp.evov. Moxóptóv Égyw Uïòv εὐτακτον τρέφειν. M^ 8£τοτε τετρά δόο φίλων $iv&v xpttfic. VI% aTt£Üô' ά μλ δεί, μηδ' ά δεῖ στεύδειν μévs. MI) τούς xακούς οίκτειρε τρέαντας xαxός. Méyiatov όργῆς ἐστι φάρμαχον λόγος. Mετὰ τῶν δόσιν τάχιστα γηράσκει χάρις. Méμνησο τλουτόν τούζ τάνητας άφελεῖν. Mévet δ' ἐκάστω τοὐδ' άτερ μάλλει ταθεῖν. Moxάριος όστις μακαρίοις ύτηρετεῖ. Moxpòς γὰρ αἰῶν αυμφοράς τολλάς ἐχει. Composita recte vita frux virtutis est. * Vincere bonum est : ultra fas vincere, lubricuIis. Inopia honesta potior opibus improbis. Quæstus iniquos damna consequi solent. Hominem malignum nec viæ comitem cape. Mores decori, frugis est pulchræ seges. * In Vita occrevit nobis ut gramen malum mulier ; malumque hoc opus cst servemus domi. Suo arbitratu nullus est felix satis. * Sanus es? negotiorum observes tempora. i)octrinæ habetur ratio vel ab agrestibus. Ars est hominibus portus infortunii. Amans sui ipse nimis, amicu'st nemini. Verbis repone verba suasori tuo. * Omnibus doctrina portus est mortalibus. * Oratione leni, medicima optima. Mortalium res sola regit oratio. * Ratio remedium est unum moestitudinis. Tristitia morbos parturit mortalibus. Capias ut iterum, redde quod jam ceperas. * Juvat portus navem; vitam, animi serenitas. Samare luctum scit benevola oratio. Inter dolores maximum humamos fames. Famem adeo responsare nil contra datur. * Illata mala repende; amantem magis ama. Servus molestu'st supra herum sese efferens. Mulier perenne pignus ægrimoniæ est. Sermonem ab hoste benevolum munquam puta. Moeroris unica medicina oratio. Melius leonis feminæ commercio. * Modestus sermo, et qualis deceat, sit tuus. Latere semper posse me spera nocens. * Est sermo gratus pro relata gratia. Curanda res est, ex decoro vivere. Odi professum sapere, qui sibi mom sapit. Mores in arbitrando, mon faciem vide. e» Mulier malorum plena semper sarcina est. Credenda cumctis esse cumcta ne putes. * Graves imitator mores, ne imitator malos. * Pretium docet te, non præceptor, literas. Laboret is, beatam qui vitam cupit. * Nunquam non fugere inepta, et hoc virtutis est. Felix qui mentem cum divitiis possidet. Ne fuge sodalem quum calamitas ingruit. Felicitas eximia, sapiens filius. Ne recipe amicos inter arbitrium duos. * Ne agas celeria tarde, aut tarda celeriter. * Malorum me miserere fortunæ malæ. Iræ remedium maximum est oratio. Post munera cito consemescit gratia. Memento dives facere pauperibus bene. Quod destimatum sorte, non fugies pati. Beatus ille quoi beatus imperat. Mala multa secum longa ferre ætas solet. MENANDRI FRAGMENTA. §? 355 3 G ô 370 38 0 385 390 1 (J0 $ (Jà Mισά τονηρὸν χρηστὸν όταν είτΛ λόγον. Mλ λοιδόρει γυναῖκα μηδέ νου0Étsi. Méμνησο νόος όν, δς γάρων êa'] Totê. * / MfTtovs \6jg yuvaixaq εἰς συμ6ουλίαν. .Y, 7 §, ,,-^-, - , ^®; X ^,X, ^ -^-,. MÄ 'μ6αινε δυστυχοῦντι, xotv) yàp τύχη. Moxέριος όστις ἐτυχε γενναίου φίλου. M) gTrèÜδε τλουτεῖν, μλ τσχύς τάνης γ£v7). Méy' ἐστί x£pδος, ἐν διδάσκεσθαι μέ0jg. Mtgö τév^to. T)oUafq) ôøροόμενον. M^$£v τοτε κοινοῦ τῆ γυναιχι χρήσιμον. MÀ'yέμει γυναῖκα xoùx άνοίζεις ταφον. / v o e\ \ / / Meyέλη τυρανν\ς άνδρι τλουσία γυνή. \ W v / ®, id \ gs_* / M% τρος το xspoog get τετρω ß)£τειν. Mozavvyίας ἐγχαλκος άφόρητον κακόν. Mf μοι γévot0' & βούλομ' άλλ' ά συμφέρει. Mετὰ δικαίου άεί διατριὰς τοίει. Nόμφ τά τάντα γίγνεται xα\ xpivstov. T.!... ; \ %• — 3-, -,-%, . -,- Nόμιζε xotvà Ttóvto. tóvu/fiy.zvo. / / » * •\ \ >/ Nδον γάρ ἐστι xpeitvov % atyjv é/ειν. Nόμφη δ' άττροιχος οὐκ ἐχει ταδόησίαν. Nόμοις ἐτεσθαι τοῖς ἐγχρρίοις καλόν. Néos τεφυxὸς τολλά χρηστὰ μένθαys. Néμεσιν φυλάσσου μηδέν άτάρογκον το{ει. Négy ôè ciy%v μάλλον λ λαλεῖν τράτει. Nix$ yàp άει διαδολλ τά xpsfvtovg. Nόμιζ άδελφούς τούς άληθινοῦς φίλους. Nöμος γονεῦσιy ίσο0éoUς τιμάς yêy.svy. Nόμιζε σαυτό τούς γονεῖς είναι 0soός. Nόμων ἐχεσθαι τάντα δεῖ τὸν σόφρονα. Nixrjaov όργλν τὰ λογίζεσθαι καλός. Nόμιζε γήμας δοῦλος είναι διὰ ßfoU. Nόσον δέ xp£iv τόν ἐστιν λ λότην φὲρειν. Néog èv àxoόειν τὸν γεραττάρων 0£λε. Nύζ μέν άναταύει, ημάρα δ' ἐργον τοιεῖ. T c^g* \ sa / ç^ / / Nix% tο λατάς χάριτας ή νάα γαρις. / v er-* «* rève &* Néovg tò a tyôv xpsit cóv èati τοῦ λαλεῖν. NÉoς άν τονήσΊς, Ύύρας §%εις εύθαλάς. / / a =£voug τάνητας μλ ταραδραμΊς ἰδόν. / *-* • E£voiav Tttgtoig τιατός άν γίγνου φίλος. j- -( / o g^y «*• »/ / *• / =.svotg εταρχων των ίσων τευς τοτ§. =évq) y.%\!ato, aug.géρει τὸ σωφρονεῖν. / er• ey φος τιτρόσχει σόμα, τὸν δè voùv λόγος. voς όν άxoXoÜ0st τοῖς èTtiyopfotq vóyotg. ενία χαλετ) xotvà TtoXXoùç vpöTtovg. ενίας δεῖ φρόντιζε, μ}, x«0υστ$ρει. 3X\, ••! / \ /2 / vov άδικήσεις μηδάτοτε xαιρὸν λαόόν. a * v V &*Aw ^-X / yssos τεγως φευγε την τανουργίαν. so »/ g^J* voς όν άτράγμων ίσ0ι, xαι τρέεις xαλός. voυς ένιζε, και αὐ Yάρ δόνος γ' ἐση. v er* a* vφ δέ σιγᾶν xpsivtov % x£xpoyévov. Eévoς τεφυxὸς τούς έενηδόχους σἐ6ου. 'O Yράμματ' εἰδὸς και τερισσὸν voûv èyst. c. v. cr- ie «* O σοφὸς ἐν αὐτό τεριφερει τῶν οὐσίαν. o »/ v Tro -. OÖx ἐστιν αἰσχρὸν άγνοούντα μανθανειν. É ê ê ; Quum recta fatur, improbum odi maxime. * Noli increpare meu monere mulierem. Juvenis memento te fore aliquando senem. * Consilia versas? noli admittere mulierem. Misero cave insultare : Fors hera omnium est. Generosa amicus mente, felicis bonum. Ditescere properams, inops fies cito. * Doceri si didiceris, est magnum lucrum. Res pauper est odiosa, donans diviti. * Utile communicato mulieri nihil. * Eris immortalis, si mom ducis mulierem. * Duxisse ditem , servitus magna est viro. * Noli perpetuo vertere oculos ad lucrum. * Pecuniosus: verbcro, malum maximum. Ne sit mihi quod cupio, sed quod expedit.. * Cum justis semper versare in eodem loco. Nil non fit aut dijudicatur legibus. Commune cuivis crede, quod cuiquam accidit. Bene judicare majus est silentio. Sine dote nupta jus loquendi non habet. Res est honesta pro locis leges sequi. Dum floret ætas, disce quod scitum juvel. * Nemesim caveto : longe fuge superbiam. Juvenem magis tacere quam fari decet. Calumniæ mos vincere ld quod rectius. Veros amicos, alteros fratres puta. Jubet parentes lex coli juxta deos. Tu tibi parentes alteros credas deos. * Legibus hærere sapiens debet firmiter. Ratione rem putando, vince iræ Impetrum. Uxore ducta vivere ut servus para. Morbum quam tristitatem examtles facilius. Audi libenter, ipse adhuc juvenis, se11es. * Nam mox quietem præbet, facit opus dies. * Officia vetera vimcit officium moVum. * Sermone melius est juveni silentium. * Juvenis labora : semium habebis floridum. Prætervidere pauperem externum cave. Amicus esto fidus im fidum hospitem. Bene de extero quid meritus, exspectes idem. Bene se modeste gerere peregrinum decet. Ut corpus ensis, verba mentem sauciant. * Terræ, ubi versaris peregre, obsequere legibus. * Gravis res multimodis peregrinatio. Cura hospitalis esse, nec im hoc sis piger. Occasione lædito mulla hospitem. Valens sagaci mente, quofl pravum est, fuga. Rerum abstine peregrinus, et vives bene. Bene hospiti fac : tu quoque hospes fors eris. Silere quam clamare peregrinum decet. Honorem habe, peregrine, susceptoribus. Qui literas didicere, mentis plus habent. Qui sapit, is in se cuncta circumfert sua. * Nom est inhonestum, ea quæ nescis discere. 98 MENANDRI FRAGMENTA. % lU 4 2 5 3 30 435 440 445 450 'í 5 5 e** Š "E\ti%ε δ' αὐτὸν τάλιν ἐναι σοῦ φίλον. Oí. s/ ύδ v c/ 3 e ^» $ í), ix egtty oUoet« oattg OUX σωτφ φιλος. ()ùx ἐσθ' ύγτείας xpsitvov οὐδèv èv ßíçy. c/ / / s •\ \ s» / / OTtoU 3ία τάρεστιν , οὐδόν ίσχόει νόμος. *Oργὸ φιλοῦντος μικρὸν ἰσχόει χρόνον. OÉ / n 2 ye / £>? / ὐτότοτ' ἐφάλωσα τολυτελῆ vexpóv. Oύδεῖς τὸ μάλλον άσφαλός ἐτίσταται. OÉ ôë \ * o ®, \ $ £>? υοεν γυναικος χειρον oùôë t?jg xcxX?jς. Oùx èati λότης χεῖρον àv0póτοις xαxóv. Oύδεῖς μετ' άργός άσφαλός βουλεύεται. Oùx ἐστι σοφίας xtjug ttg.tóτερον. Oùx èovi a tyôv αἰσχρὸν, άλλ' eixj λαλεῖν. so cræ / \ \ \ ) / / Oργῆς χάριν τὰ xpuTtà gj 'xqóvTs φίλου. OÜ a/ € * / 3/ ύδ / ùx èατιν εὐρεῖν βίον άλυτον οὐδενὸς. “O ttoXùς άκρατος άλίγ' άναγκάζει φρονεῖν. c. / V. \ / / Oμιλίας δά τάς Yεραττάρων φίλει. c. \ e\ \ 5/ 2 / O μλ δαρεῖς άνθρωτος οὐ ταιδεύεται. Oùx èατιν οὐδèv xtjuo xóXXtov φίλου. Oόδεῖς δ vosig μèv òiòεν , ό δὸ τοιεῖς βλάτει. °Ov γάρ 0εοῦ φιλοῦσιν άποθνήσκει νόος. c/ \ / \ / 51 Oμοια τορν} δακρυα xαι δήτωρ ἐχει. Oivog yàp èμττοδίζει * * * Oí \ êíè e* 8? o &• (-,. ἰς μ.èv δίδωσιν , οίς αφαιρείται τυχή. *OpY) ôè τολλούς δράν άναγxέει xaxóv. « \ > / () 3 3'',- a / y % παρρ» αγωπος ουκ ε Zg xgxg. O Ygozy.y.&tov άτειρος οὐ βλάτει βλάτων. Oύδει r*v» εῖ [& / ?] -4 ¢\ \ •) / ygosis Fuges vias; χσηματ* ορως ετωσατο. 2. -* O συxo%vt^g §ati τοῖς τάλας λύχος. “Opxov ôè φεύγε και διxofos xáôïxως. o V e / v / «r*.* / Oργὸν ἐταῖρου xαι φίλου τετρά φάρειν. IIo)λούς ό τόλεμος δ' άλόγους άτέλεσεν. IIøyfyvpiv vóg.1%ε τόνδε τὸν 3{ov. IloXXoùς τρέφειν είω0ε τάδιxíy.ovo;. IIoXXoùς ό xαιρὸς οὐx övvag Ttotsi q{λους. II \ v •o cr.e •) r*am I «, / o)λοι μὸν εὐτυχοῦσιν, οὐ φρονοῦσι δé. «r*.• \ eæ.* \ e• / W / IIρὸς υτόν άρχῶν οὐκ ἐχει χρηστὸς τατήρ. IIστέρ οὐχ ό γεννήσας, άλλ' ά Θράμας ςs. II V 5/ δ <\ / f*\g / ά ov^ρόν άνδρα μηδέτοτε τοιοῦ φίλον. II£ -^- 8--4^. .y / V / $yms ÜTEâp/ov μχ, φρόνει τὰ τλουσίωy. IIενία δ' άτιμον xαι τὸν εὐγενῆ τοιεῖ. IIoy^ρός ἐστι τάς άχαριστος άνθρωπος. IIø0^tös $ati τάς τις εὐτροσηγορος. •/ TIάντως γὰρ δ σοφὸς εὐτελείας áváystori, if«vt' άνακαλάττων δ χρόνος τρὸς φῶς φάρει, * Igitur rediturum spera ad amicitiam tuam. Nemo est, amicus ipse qui non sit sibi. Nil sanitate vita habet beatius. * Quo vis irrumpit, ibi nihil leges valent. Amantis ira ferre ætatem mon potest. Nunquam probarim sumtuosum mortuum. Haud de futuro tuta quis deliberat. Nihil muliere pejus est, pulchra quoque. Moerore mullum hominibns est pejus malum. Gonsilia sumt intuta, quibus ira adsidet. Haud ulla res pretiosior sapientia. * Silere non est turpe, sed frustra loqui. Arcana amici me per iram prodito. Vacuam invenire non datur vitam malis. Multum meracum pauca sapere mos facit. Seniliores quære amicitias tibi. Male eruditur ille qui non vapulat. Nulla est amico pulchrior possessio. Quid cogites scit memo; quid facias patet. Flore in juvemili moritur quem di diligunt. * Lacrumæ oratori eædem ac meretrici cadunt. Vinum impedit**** Portuma multos spoliat, alios munerat. Ad prava sæpe impellit iracundia. Quicumque mihil scit, ille vir peccat nihil. * Miseriam expertis imjicit nemo manum. Minus insolesce quo magis res prosperæ. Virtus hominibus arma præstantissima. Mortalium cuique sua mens est deus. * Mala pristima haud oportet ferre in memoria. * Non ullum paupertate majus est malum. Multis malis caret ille, qui uxorem haud habet. llliterata vita cum oculis cæcitas. * Nullum e mœrore exemit data pecunia. * Calumniator, quemquem movit, huic lupu'st. Jurare fugias, vere, falso, haud interest. Toleres amici et comitis iracundiam. * Bellum paucorum gratia aufert plurimos. Mercatum crede tempus hoc quod vivitur. * Multos consuevit alere imjuria et nefas. Occasione amicus fit qui mom fuit. Multis adest fortuna, nom prudentia. * Tuas res age; aliemas me curaveris. Rebus magistra plurimis occasio. Onus est inopia longe gravius ceteris. Boni parentis ira mulla in filium. * Non qui le genuit, est qui mutrivit pater. Tibi numquam amicum facito moratum male. * In paupertate spiritus fuge divitum. Pauper inhonorus, gemere sit clarus licet. * Iugratus omnis homo nom est quin sit malus. * Facile alloqueris omnem qui passu'st mala. * Vel vilitatem sapiens qui sit sustinet. Omnia revelams tempus in lucem eruit. MENANDRI FRAGMENTA. 460 %66 170 j S0 490 / 2 V -» / / IIévrtgc άργούς οὐ τρέφει δαθυμία. / «^v» / s. / IIεν{αν géρειν κα\ γῆράς ἐστι δόσκολον. IIέσιν γάρ εὐ φρονούσι συμμαχεῖ Tόχη. / / o \ > ) o \ •v IIεν{αν φάρειν οὐ ταντός άλλ' άνδρός σοφοῦ. v ^§' ^ / • Q\ \ •) • »/ IIρὸς εὐ λόγοντας οὐδέν άντειτεῖν ἐχρ. “PoTtfi 'otiv %μὸν δ βίος, άστερ δ ζυγός. ¢* r^^» / V 2. / / Pj/.α ταράκαιρον τὸν όλον άνατράτει Βίον. “Pαθυμίας τερίφευγε xa\ xxxoùç φίλους. “P%ov ßiov άς, άν γυναῖκα μ) vpépyς c.} ßs, a» γυνακα μη τρεφΊς. Pότος γυν) τάφυxεν ηργυρωμόνος. “P%ov φάρειν δεῖ τάς ταρεστόςας τύχας. “P%ov τταραινεῖν λ ταθόντα xαρτερεῖν. “Pάθυμος άν ἐς τλοζ 4v-^^ âa- £Uug.oc gv % TAoUatoc τενης εσή. ¢ / \ v v s / Póov ôè σαυτὸν ταντὸς ἐx qαύλου τρότου. Σé6ου τὸ θεῖον, μ% %ετάζων, τὸς ἐχει. Σοφοῖς όμιλόν καὐτὸς ἐκόσΊ αοφός. Σοφοῦ ταρ' άνδρὸς ἐκδόχου συμ6ουλίαν. v / *) o \ e. / / Σιγή τοτ' ἐστίν αἰρετωτάρα λόγου. Σωτηρίας σημεῖον ήμερος τρότος. Σύμ6ουλος οὐδείς ἐστι βελτίων χρόνου. Στεδόός φάρειν χρ) συμφοράς τὸν εὐγενῖ. Σοφία γάρ ἐστι xαι μαθεῖν ά μλ vocis. Σοφία δέ τλούτου κτῖμα τιμότερον. Σοφλ σοφὸν γὰρ γίγνεται συμ6ουλία. e_» >/ •λ - / / / Toός τῆς φύσεως οὐx ἐστι λανθάνειν vóg.OUG. TepTryòv xαxòv τἐφυxev άνθράτοις Yuvî. T?jg èTtiy.£)efas Tr6vto. 8où\α γίγνεται. Tόχη τάχγην άρθωσεν, οὐ τάχyη τύχην. v \ \ / / / / Tά μικρὰ xéρδη ζημίας μεγάλας φέρει. Tòv εὐτυχοῦντα xαὐ φρονεῖν νομίζομεν. r ■ ^ / • » / e/ a / Λ› άνθρότοισιν άτασα χάρις. / T& τλεῖστα θνητοῖς τόν xαχὸν αὐθαίρετα. Tά χρήματ' άνθράτοισιν εὐρίσχει φίλους. Tòv εύ τοιούνθ' ἐκαστος ηδάως δρά. Töv δυστυχούντων εὐτυχὰς οὐδεῖς φίλος. Tò xépêoc jyoù xépôος άν δίκαιον ή. Tò yàp 0ανεῖν οὐκ αἰσχρὸν , άλλ' αἰσχρὸς θανεῖν. Tσμεῖον άνθρότοισι σωφροσύνη μόνη. Tòv αὐτὸν αἰνεῖν xαι φέγειν άνδρὸς κακοῦ. Töv εὐτυχοόντων τάντες άνθρωτοι φίλοι. Tx μηδέν άφελοῦντα μλ τόνει μάτην. Tò ἀν άλότως άνδρός ἐστιν εὐτυχοῦς. Tôv εὐτυχούντων τάντες είσι συγγενεῖς. TάλΆθάς άνθρότοισιν ούχ εὐρίσκεται. Tôv yàp τενήτων είσιν οί λόγοι x£voi. Ttg έμενοι γάρ τάντες δέοντας 3ροτοζ. MENANDER. Desidia nescit educare pauperem. Tolerare inopiam cum semectute arduum est. Sapientibus Fortuna se fert opiferam. Perferre inopiam non nisi sapientium est. * Loquenti bene quod contradicam habeo nihil. * Paullo momento, ut trutina, vita impellitur. Vitæ lues vox missa mom in tempore. * Malos amicos et levitatem omnem fuge. Vivas facilius, conjugem si mom alas. ... -- • Argento sordes illitas puta mulierem. * Facilius ferre oportet quæ incidunt mala. Patientiam suadere facile, non pati. Si dives es pigerque, mox inops eris. * Ex omni more malefico tete eruas. * Venerare numem : quid sit, Iloli quærere. Dat sapere consors vita cum sapientibus. Tu nom nisi a prudente consilium pete. Est ubi loquelâ melius est silentium. Signum ad salutem grande morum comitas. Consultor homiui tempus utilissimus. Tolerare casus nobilem animose decet. Et discere id quod mescias, sapientia est. Pretiosior res opibus est sapientia. Sapientium consilia sunt sapientia. Decet tacere quam loqui quæ non decet. Te liberum ipse moribus præsta tuis. * Omnia vel sapiens nemo est qui prospexerit. * Apud sapientem inventa est ratio primitus. * Boma sine amicis moli fortuna frui. Mortalium res plurimas capiunt vices. Nam quod me mutrit, id ego numen deputo. Metue semectam : quippe comitata advenit. * Legibus maturæ non potest evadier. Malum viris est mulier, at dulce est malum Sunt cunëta ubique famula diligentiæ. * Artem fortuna, non ars fortunam erigit. Minora noxas lucra majores ferunt. Fortuma famam sæpe dat prudentiæ. * Emortua omnis est hominibus gratia. * Ab ipsis fere parantur mala mortalibus. Invenit amicos hominibus pecunia. * Salutant omnes læto vultu benefìcum. Felix amicus nullus infelicibus. Lucrum esse lucrum crede, si justum est lucrum. Mors ipsa non est fœda, sed fœde mori. Magnum horreum est hominibus temperantia. Hominis mali est culpare quem laudaverit. Homines amici sunt omnes felicibus. * Ne tu labores frustra in iis quæ miljuvant. Satis beati est esse sine mœroribus. Felicium se quisque cognatum VOCat. * Non invenitur veritas ab hominibus. Haud pondus ullum pauperum verbis inest. Omnes enim homines sese h0n0rari expetunt. , 4 % , • 100 MENANDRI FRAGMENTA. 5 5 520 53ö 540 545 550 5 *.ô 5 T& δάνεια δούλους τοὺς ἐλευ0épovs τοιεῖ. *YTteg^ povio, géytovov àv0póτοις xαxóv. *Υτέρ σεαυτού μ) qpóays áyxóμιον. *Y6ptc xaxòv μάγιστον àv0póτοις ἐφυ. *Y®' j8ovjc ö ©póviuos oῦχ άλίοxstat. *Yy(εια xα) voÜς άγαθὰ τὸ βίφ δύο. *Ytvoc TréqUxe αυμάτων σωτηρία. *Υτἐρ εὐσεδείας xαι λάλει xo\ μέν0ανε. °Ytvoς δέ ττάσης ἐστίν άγιεία vδαου. *Ytvog 8eivòv àv0póτοις xxxóv. *ΥΤὸ τῆς άνάγκης τολλά γίγνεται xαxά. Yij μάγιστον άγαθόν ἐστ' ἐμφρων τατήρ, (pfXovç êyo)v vδμιζε 0'magUρούς èy£iv. φιλότονος ἐσθι, xαι βίον xtfioT xoXöv. (pi)\£i δ' ἐαυτού τλεῖον οὐδεῖς οὐδόνα. (pi\ov δί' άργλν ἐν xαxoiov μά) τροδός. erat. / (piXog με βλάττων οὐδὸν ἐχθροῦ διαφέρει. (póαιν τονηρὸν μετα6αλεῖν οὐ δάδιον. (peÜ? %êov)v φάρουσαν ύστερον βλάδην. (|»f)\ov ߣ6ztov èv xαχοίσι μ) φο60Ü. (peóyeiv άει δεῖ δεστάτας 0ug ouy.£vovg. $p£\ov τρότους γίγνωσκε, μλ μίσει δ' άλως. / v 2 eræj» so \t (pp6vmuo. ) Ttzpòv oùôzμός άναλίσκεται. / / v {λ (piXfog òoxigo atfiptov δ χορισμὸς φίλων. Xρυσός δ' άνοίγει τάντα xàv *Aêov τόλας. X0ὸν τάντα xog.íet xαι τάλιν xog.íetat. •*-* \ j _ »V •) «, / / Xειμὸν xατ' οίκους άνδράσιν xαΧλ γυνή. Xωρις γυναικός άνδρι κακὸν οὐ γίγνεται. Xρηστός τονηροίς οὐ τίτρόσχεται λόγοις. Xειρ χεῖρα νίπτει, δάκτυλοι δέ δακτύλους. Xαίρειν ἐπ' αἰσχροῖς οὐδάτοτε χρ} τράγμασιν. Xρόνος δ' ἐμαυροί τάντα και λήθην άγει. Xρηστοῦ ταρ' άνδρὸς χρ) σοφόν τι μαν0άνειν. Vευδόμενος οὐδεῖς λανθάνει τολύν χρόνον. Vυχ)ν ἐ0κε τρὸς τὰ χρηστὰ τράγματα. cras / V 2 / revs Wvyjc μάγας χαλινὸς άνθρότοις δ voÜς. Wvyjg yogoúa7,3 Égτι φάρμαχον λόγος. Vυχῆς ἐπιμελοῦ τῆς σεαυτού κα0ά δόνα. *a* p ON / a / & Vυχῆς γὰρ οὐδόν ἐστι τιμιότερον. Vευὸς δια6ολλ τὸν βίον λυμαίνεται. Vεῦδος δέ μισεί τάς σοφὸς και χρήσιμος. “Qς ήδύ xάλλος, όταν ἐχη νοῦν σόφρονα. .% \ / / rao ^ • e? *{2ς πάδολω garrisog χρηστου τυχειν. *£?c oùôèv % μέ0^otg, &v μ%) voÜς ταρά. ¢ er«* 2.. 4 / s/ / ά Ως τὸν ἐχόντων ττάντες άνθρωποι φίλοι. “Qς τάντα τιμής ἐστι τλλν τρότου xαχοῦ. , • *Q« >/_ _? »/ / / q εστ ατιστος $, *yUyαιχεια φυσις. $23 Origypòv άνθρότοισιν ἐστ' άτληστία. $2ς χαρίεν êgt', άνθρωτος όταν άνθρωττος j. “G3 jò τὸ ἄν μλ φ0oyoçons t% v%ymς. '{2ς αἰσχρὸν εδ ζῆν ἐν τονηροίς άθεσιν. Poenus frequenter liberos servos facit. Malorum maximum hominibus, superbia. Noli ipse laudis facere tibi præconium. * Malum est hominibus maximum insolentia. * Sapiens mom capitur deliciarum retibus. Vitæ bona duo, sanitas, prudentia. Incolumitas est corporis nostri sopor. Ea fator atque disce quæ pietas probat. Sopor est hominibus ipsa vitæ sanitas. * Magnum est malum, sommiculose vivere. Ad multa cogit mos necessitas mala. * Prudente patre bonum non majus filio. Tibi si est amicus, esse thesaurum puta. Si non laboris te piget, vives bene. Haud ullus alii quam sibi est amicior. Amicum ob iram deserere cave in malis. Lædens amicus distat inimico nihil. Haud facile commutatur ingenium malum. Procul voluptas sit ea quam excipit dolor. IFidelem amicum me time in rebus malis. Fugiendus herus est semper, ira percitus. Mores amici moveris, non oderis. * Constamti8 animi mulla umquam est consumtio. * Probas amicum, ab eo si longe absies. Aurum omnia aperit, inferùm portas quoque. Nam terra domat ac resorbet omnia. Mulier marito sæva tempestas domi. Non ullum sine muliere fit malum viro. Non vulneratur vir bonus verbo improbo. Digitum lavabit digitus, et manum manus. * Non decet in rebus esse lætum turpibus. Diesque celat omnia atque oblitterat. * Doceat te oportet vir probus sapientiam. Diu latere non queunt mendacia. Ita tempera animum, ut rebus assuescat bonis. * Animi nam frenum magnum mens est hominibus. Sermo medela est amimi ad ægrimonias. Animæ tuæ tu curam gere pro viribus. Nil repperiri carius vita potest. Vitam dissociat mentiens calumnia. Mendacium odit qui vir est frugi et sapit. Quam dulce facies pulchra cum ingenio probo ! Quam dulce servo lenem herum nanciscier ! Quam mihil est disciplina ni mens adsiet! Opulenti amicos, quos volunt, omnes habent. Ut cuncta nunc sunt cara , nisi mores mali. Muliebris o quam sexus est infida res ! * Quam turpe hominibus est intemperantia! Res est homo peramoena, quum vere est homo. Quam vita dulce est, fata dum non invident! * Turpis res, laüte vivere ingenium malum. MENANDRI FRAGMENTA. t:> ! SUPPLEMENTUM H`NOMON MONOXTIXQN EX ALDO. 'Ay}ρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ό μ λ άδικόν, άλλ' άστις άδικεῖν δυνάμενος μλ βούλεται. Ἄρ' ἐστι συγγενάς τι λάτη και Βίος. AÙ0αίρετος λέτη 'στιν η τάχνων στορά. 6 Axu$, tô aôvoXov οὐδέν άνθους διαφάρει. *Av)p άτυχόν δè σάζεται ταῖς ἐλτίσιν. 'Av6Ttovotg àgtt töv xαxöv άτραζα. “Aρ' ἐλάπται και τ£0v7|x£v % χάρις. Ἀμελοῦντα τοῦ ζῆν οὐκ ἐνεατ' εὐσχήμονεῖν. 10 Aύτά σε διδάσχει τοῦ βίου τὰ τράγματα. c/ n 2 a. ς :o V / Attovt' άφανζει γὰρας, ίσχύν σόματος. *Av εὐ φρονῖς, τά τάντα γ' εὐδαίμων ἐση. 'A£ xp%τιστόν ἐστι τάσφαλάστατον. Bλάτων τεταίδευμ' εἰς τά τόν ττολλὸν κακά. 15 Boxtfipto. yáp ἐστι ταιδεία 3{ου. -• o «^. » o 5 / Bρα6εῖον άρετής ἐστιν εὐταιδευσία. Bροτοῖς άτασιν ή συνείδησις 0εός. Bé6ατον οὐδέν ἐν βίφ δοκεῖ τάλειν. Bi o \ 3/ es.» / •^ {^. e^* ίος ἐστιν άν τις τά βίφ χαίρΛ Βιδv. er• •* e / / 20 AtTtXoùv δράσιν οί μα06vtes Yράμματα. Aόναμις τάφυxε τοῖς βροτοῖς τὰ χρήματα. At& òè σιωπῆς τιxpδτερον xατηγορεῖ. AUaTtopo/xoXo%07tov ôè τράγμ' ἐσθ' ή τύχη. >/ / / / V s/ Eλτιζε ταντα μάχρι γήρως 0v^tòς όν. 25 Ei μ.) x«063etc {λόσσαν, ἐσται σοι xαxó. *Ev δ' εὐτροσηγάροισιν ἐστι τις χάρις. *Ev γὰ τ£νεσθαι χρείττον λ τλουτούντα τλεῖν. Ei μλ τὸ λσ6siv %v , οὐδ' άν ἐ -.^\- 3 μ.'] ειν ην , ουο αν εις τονηρος ην. $ so V. ? •• o / / Zjv αἰσχρὸν, οίς έν ἐφ0όνταεν ή τύχη. 30 “H δέ μετανοια γίγνετ' άν0p6totc xp{σις. “H δοῦσα τάντα και xog ίζεται φάσις. “Hδό γε ττατλο φοδvagiv άντ' άογὰς ἐ, ? n???oya; ότας εχ». Θνητός τεφυxὸς μ% yé)\c, te6y,x6to. ©eoj 0£λοντος xàv êtê ôttôs t)£οις. 35 'Ia6t7to, δ'αῖροῦ κα\ τλεονεζαν φάγε. 2 δ{ / ¢ • / \ a Iδίας vóμιζε τὸν φάλων τάς συμφοράς. > v e / ~' V / Iατρός ό λόγος τοῦ κατὰ φυχλν τά0ους. Kαλόν γυναικὸς εἰσοράν xαλούς τρόπους. Kαιρὸς γάρ ἐστι τὸν νόμων xp£iv τον τολó. 40 Koztpov ôè xαταλάουσι τάς τυραννίδας. Kpivstv τὸ δίκαιον, μλ τὸ συμφόρον , 0éλε. Kotvòv τύχη- γνόμη δὰ τὸv xexvnu.£vov. v Καλόν τὸ νήφειν λ τὸ τολλά xp&vto;)3v. Kotvòv ôè xαλόν ἐστι χρηστὸς εὐτυχόν. r*v* a' r^y a* • er-v» 45 AsTtöς γά τοι ἄν xpeiggov % λωτρός xgxô, / r…• Aόγον ταρ' ἐχθροῦ μήτ00' íyís gf)ov. / ^-* Mtmöéτοτε γήμχ μηδë ëïç eùvovç ëgot. - p. • er-as Nîxg XoYtavô τὸν ταροῦσαν συμφοράν, w-w a • e^»* E$vov τροτιμâv μᾶλλον άνΟράτοις ἐ00ς. •) *• /,Y . £^ ^ ) y ? 2~~,.4 50 Oργῖ δέ φαόλη ττόλλ' ἐνεστ' άayfiuovg. Non justus omnis abstinens injuriæ est, sed qui nocere quum potest, tunc abstin{:'.. Res sunt cognatæ vita et anxietudines. Spontalis est miseria, satio liberùm. Nil flore differt vegetus ætatis vigor. Presso miséria spes salus est unica. Mali est levamen esse sine negotio. Simul miseritum est, ipsa moritur gratia. Non fert honesta vita negligentiam. Per se ipsa vitæ sat docent negotia. * Senectus omnia aufert, robur corporis. Eris beatus, sapere si recte vales. Præstare semper crede quod tutissimum est. Evasi doctus spectans aliema ad mala. Doctrina baculus dicier vitæ potest. Recta institutio, virtutis præmium. Homini deus sua cuique conscientia est. Nil stabile in ævo cermitur mortalium. Ea Vera vita est vivere ex sententia. Qui literas didicere, bis tantum vident. Homines profecto quantum habent, tantum valenl. Quæ fit silendo, gravior accusatio est. Fortuna res est maxime inscrutabilis. Mortalis ad senium usque spera quidlibet. * Si mon contineas linguam, patieris mala. In comitate magna vis est gratiæ. Terra esse pauper malim quam dives mari. Ex rebus aufer capere, et abstuleris malos. Vita imdecems, fortuna quum vitam invidet. * Homo judicari ex pœnitentia potest. Natura donat ac resorbet omnia. Amatur gemitor cui pro ira prudentia est. Mortalis irridere parce mortuum. Deo voIente naviges vel vimine. Æqualitatem sequere; quod supra est, fuge. * Tna deputato amicorum infortunia. Morbos ad animi medica valet oratio. Spectare mores dulce matronæ probos. Validior ipsa lege res occasio est. Ad regna quoque vertenda valet occasio. Specta quod æquum, non quod utile, judicans. * Commume est fortuma; at privum est prudentia. Est crapulante melior is qui sobrius. Vir probus idemque felix, publicum est bonum. Honesta tenuis vita præ dite ac mala. N3}la ab inimico verba crede benevola. Mihi benevolentum memo uxorem duxerit. : Ratione subjuganda præsens calamitas. Mos est hominibus amteferre extram€08. Ira imperita mater est multis malis. 41 , 102 MENANDRI FRAGMENTA. 55 60 70 75 80 85 9 0 95 [00 Oύδεῖς ἐπλοῦτησεν ταχύ δίκαιος άν. •) V \ / v 49-«G-=-- ΜΕΝΑΝΤ)RΙSΡURΙΑ. Clemens Αlex. Strom. V, p. 258 Sylb. : Και μετ' ολίγα επάγοντος (του Ησαίου), Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, αφέ- λετε πονηρίας από των ψυχών υμών, και τα επί τούτοις Μένανδρος ο Κωμικός αυταίς γράφει ταϊς λέξεσιν [1] Εί τις δε θυσίαν προσφέρων, ώ Πάμφιλε, ταύρων τι πλήθος ή ρίφων, ή νή Δία ετέρων τοιούτων, η κατασκευάσματα χρυσάς ποιήσας χλαμύδας ήτοι πορφυράς, ή δι' ελέφαντος ή σμαράγδου ζώδια, εύνουν νομίζει τον θεόν καθιστάναι, πεπλάνητ' εκείνος, και φρένας κούφας έχει. Δεί γαρ τον άνδρα χρήσιμον πεφυκέναι, Α' μη παρθένους φθείροντα και μοιχώμενον, 10 κλέπτοντα και σφάττοντα χρημάτων χάριν. - \ Α' 3/ 2 2 - ζ. Α "« . Μηδε βελόνης έναμμ' επιθυμής, Πάμφιλε, \ ο γάρ θεός βλέπει σε πλησίον παρών. 5 Θεός εγγίζων εγώ, φησί, και ουχί θεός πόρβωθεν. "Η ποιήσει τι άνθρωπος εν κρυφαίοις, και ουχί όψομαι αυτόν; διά"Ιερε- μίου φησίν. Και πάλιν ο Μένανδρος, παραφράζων την γραφήν εκείνην, Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης, και ελπίσατε επί Κύ- ριον, ώδέ πως γράφων [2] Μηδε βελόνης, ώ φίλτατε, επιθυμήσης ποτ' αλλοτρίας. "Ο γάρ θεός 15 έργοις δικαίοις ήδεται και ουκ αδίκοις, πονούντα δ' εά τον ίδιον υψώσαι βίον, την γην αρoύντα νύκτα και την ημέραν. Θεώ δε θυε διά τέλους δίκαιος ών, ν Α" Λ C 6" και Λ μή λαμπρός ών ταις χλαμύσιν ώς τη καρδία. 20 Βροντής ακούσας μηδαμώς πόρρω φύγης, μηδεν συνειδώς αυτός αυτώ, δέσποτα, ο γάρ θεός βλέπει σε πλησίον παρών. Εundem I. e Clemente petiit Εusebius Ρraepar. ev. ΧΙΙΙ, p. 399 Steph. Ρhilemoni tribuitur a Justino De monarch. p. 39, Β. Ρost versum 10 apud Justinum quatuor insc- runtur senarii. Τotus locus ita Se habet : 1. Αdducat si quis victimas , o Pamphile , sive ex caprigeno pecore , sive ex bucero , sive adeo pecudes alias , aut dono ferat paludamentum ex auro , sive ex purpura, aut ex ebore, aut Smaragdo sigillaria, atque his propitium speret adipisci deum , decipitur Vanitate mentis credulae. Sedoportetipsum hominemessepuris moribus, non felem virginalem, non adulterum ; non furem, non qui occidit quaesti gratia. Νec acuis filum , Pamphile, concupiveris, guando ipse praeSens deus inSpectat omnia. G. 2. Νe tu vel ad aciculam unquamalienam animum adjexis, mi Carissinie : nam justis factis gaudet omnipotens deus : eoque augere rem Sinit laboribus, Οccando, Sarriendo noctes et dies. Deo sacrifica semper ingenio probo , neu tu albam vestem magis quam mores induas: neu si de cαρlo tonuerit, fugias protinam, here , Φuippe nullae conscius culpae tib1. - G. MENANDRI FRAGMENTA. 1 05 Tάλλότρια βλάττοντα, κάτιθυμοῦντα ítot yvvatxòς τολυτελοῦς λ δόματος, 3, xtfiosos, ταιδό δίσχης 0' άτλὰ 7]σεως, q τε, τταιοισχης υ ατΛως , c/ eræ v / Q-®© © --- AAEA (î) O I. Athenæus XIII, p. 569, I): Kαι φ. δ' ἐν 'Aöe)goîç Ttpoo- totopóv, ött τρότος Σόλων διὰ τὸν τὸν νάων άχμλν ἐστη- σεν ἐτι οίκημάτων γόντα τριάμενος' ... άλλ* ά γε φ. ούτως φησί* [1] Σύδ' εἰς άτταντας sύρες άνθρότους, Σόλων: \ v / rso 3 > W. _ • • ep* gè yàg λόγουσι τοῦτ' ίδείν τρότον [3ροτόν], δημοτικόν ό Zεῦ τράγμα xαι σωτήριον, (xgf gov Xéyeiv τοῦτ' ἐστιν άρμοστόν, Σόλων ) 6 μεστ}ν δρόντα τ}ν τόλιν vet»τόρων, τούτους τ' ἐyovvzς τόν άναγκαίαν φάσιν, άμαρτάνοντάς τ' εἰς δ μλ τροσ%jxov äv, στήσαι τριάμενόν τοι γυναῖκας xατά τότους xoivàg άτασι xz\ xατεσκευασμένας. 10 “Egrági yugyαί- μ% %ατατηθῆς τάγ0' άρz. Oùx εὐ σεαυτοῦ τυγχάνεις ἐχων; ἐχεις [ἐστυχότως] τως; % 0%ρα 'gt' 3*; / e εῖς δ6ολός • εἰστήδησον · οὐx ἐστ' οὐδέ εῖς áxxtauòς οὐδέ λῆρος, οὐδ' άφάρτασεν , 16 άλλ' εὐθύς, δς βούλει σύ, χὸν βούλει τρότον. *E§j)0ss; oig.6%ειν λόγ', άλλοτρία 'στί σοι. Recte Schweigh. èv 'Aöe)goîç pro vulgato A£)gyoig. V. t Grotius εὐ δ' εἰς άτ. V. 2 ßgotów adjecit Casaub. V. 4 fort. x&μοί. V. 5 δρόντα. Ante Grotium δρόντι. V. 12 άστυχότως addidit Bentleius. V. 14 oόδ' ύφήστασεν sc. me- retricula, quod άτὸ τοῦ χοινοῦ repetendum. Grotius dedit oῦδ' ύφαρττχγή. Y. 15 emendavit Bentl. Libri συχyòv ßoó- λει.Totam eclogam traetavit Boettigerus in Wielandi Museo Attico, Vol. 2, fasc. 3, p. 166 sqq., ubi v. 1 scribit χάριν pro Σόλων , quod in alterum versum transfert. * Stobæi Appendix Florent., p. 11, 1 : [2] Oùx èv λαλῖ τις μικρόν, ἐστι xόσμιος , oόδ' άν τορεύηταί τις εἰς τ)ν γῆν Βλάτων: e » c ^ / \ «e / / • δ δ' ίλ{xov μέν ή φάσις φάρει λαλόν, μηδέν τοιόν δ' άσχημον, ούτος xóautog. Sic certa conjectura Gaisfordus. Codex: Φιλήμονος. Aòελ- qeoῦς κάν λχλj. AITQ AO X. Antiatticista p. 96, 6: «'E\αφρὸς , » ό τάς φρόνας κούφος. ζβ. AtttoXó. R USTICUS. ( Cydonia mala vocat Struthia.) CIRCULATOR. Quam prava tota est indoles mortalium, quæ ceteroqui non egeret legibus ? Tun' credis hominem relicuis amimantibus differre ? nihilum distat, hoc demto tamen, quod alia quum sint prona, rectum animans [homo est. G. FRATRES. 1. Cunctis hominibus bene pol fecisti, Solon : nam te commemorantesse auctorem principem adeo popularis ac salutaris rei : (namque hæc conveniens mihi, Solon, oratio in urbe juvenes quum videres plurimos, [est:) quibus deesset nil naturæ partium , libidinantes in ea quæ attingi nefas, emtas mulieres certis statuisti in locis, in hoc paratas, publici ut juris forent. Nudæ adstant : specta penitus, ne falli queas. Bene non est tibi? distenderis libidine ? est umde apertas indipiscaris fores : sat obolus: intra : nulla detrectatio, nugatio hîc nec ulla, nec subductio : licet continuo quum libet et quantum libet. Existi ? jube eam flere : nihil ad te attinet. G. 2. Non hunc modestum appelles qui pauxillulum loquitur humumque spectat cedens in via; is est modestus, qui quantum res quæque fert, tantumdem loquitur, indecori nil facit. ——= *><><>•—- ÆTOILUS. Levis. 108 PHILEMONIS FRAGMENTA. ANAKAAYIIT Q N. Stobæi Serm. XCIX, 3, et versibus 1 et 2 omissis, Serm. CXII, 13 : ¢ Oίμοι· τὸ λυτεῖσθαι γάρ ἐπί τὸ δημ' άγει voÜτ' εὐθύς, δς ἐοικε, τὸν λυτούμενον. AUτουμ£νφ δ' άταν τις άxoXou0öv λόγη ~ - ) o ? o _ / ? » / / χαίρ', ἐά άνάγκης ούτος οίμόζειν λἐγει. Codex Paris. 'AvxxoXóττοντος. Alibi cum compendio scri- bebatur, in quo Avo/xoXUTCtfipto. latere visum est. AN ANIE OY ME N H. Athemæus VI, p. 262, A : Pop.oxóλσχος δέ μνημονεύει ... φ.' 'Ayoyeovg èy^' « \Fop.ozóλσέ δ' ἐσθ' 6Üτος. » Bentl. oῦτοσί. •— — — -=* 9 •=*==-= AN AP O φ O N O X. Athenæus XIV, p. 663, F, de mattya, delicatissim0 edulii genere, disputans : Φ. èv 'Avδροφόνφ* IIi£iv τις ήμίν ἐγχεάτω, και ματτύην ttoueite 0âvtov. Titulo fabulæ quid significetur clarum est ex Comicorum locis ap. Athen. IX, p. 377, E, et VI, p. 224, E. AHIO KAPTEPQ N. Stobœi Eclog. phys. vol. I, p. 198 ed. Heer. : Ny δ' ἄδ' άxp1663 τ)ν τύχην δς οὐ μία, oόδ' ἐστι τράγην, άλλά μετὰ τὸν σωμάτων %μὸν, όταν γιγνόμεθ', εὐθύς χί τύχη τροσγίγνεθ' ίμῖν, συγγενχς τὸ σόματι* xoùx èo tw Étepov ταρ' ἐτάρου λα6εῖν τόχην. V, 1 editur τρότη, et v. 4 όταν γέγνωντ', εὐθὺς και ή T%χm. Emendavit Bentleius. A IIO A IX. Stobæi Serm. LXXXI, 9: Oύχι μόνον oótos εῖρε τάς \αλήσομεν αὐτοῖς, άτάχοντες τολύν άτ' άλλήλων χρόνον, oόδ' άν τρότον μηδάτοτε μηδά ἐς τάλιν èTtiXfiasO' ήμόν μηδόν, ἐμ6λᾶρας δὲ του τὰx τοῦ χρόνου τοῦ ταντός εἰσετ', άλλά xαι φυχjs izvpòv xατάλττεν τά γράμματα. V. 1 fort. εὐρ' ότως. Codex Paris. Xo) fia ete αὐτοῖς. Qui in lemmate ÉÉ Aτόλλωνος. Grotius Ea Eacule. Cæcilii fabulm est Eacul. De Palamede agi videtur. • - …• ? Q © •= ——— APIIAZOMENO>. Athenæus XIV, p. 663, F : "Oti óè xαί δ τρόπος τῆς τοι- αότης εύωχίας όμοίως (ματτύη) ἐλέγετο, φ. φησίν ἐν 'Αρτα- ίομένφ* [1] Tuy.vj φυλαΧν ἐπίταττε, και διὰ τριόν τοτηρίων με ματτύης εὐφραινάτω. Tvργὸ φυλ. êT. proverbialis dicendi forma est ἐτι τὸν άδυνάτως ἐχόντων τὰ τροστεταγμάγα ττληρούν, Suida expli- cante. Deinde fort. ἐτιτάττομεν scribendum, nisi malis xœï ôïí êtâ totóy. Ad versum 2 respexit Photius p. 153. Pollux X, 104 : 'H δέ κύδηλις ἐν φιλήμονος ἈρταΧομάγφ* [2] 'Opδ μαγείρου xα\ xÜôïÀw xo\ ox%yy. 'Aρτα%ομένη, genere feminino, vocatur hæc fabula ab eodem Polluce VII, 28: [3] « NozottXtmc- » φ. αύτφ zé- χρηται ἐν Ἄρταζομένη. Eadem varietas in Cæcilii fabula ejusdem tituli, quæ Harpazomenos vocatur apud Chari- sium, ab reliquis Harpazomeme. — *> © ©«o •—- A YT AH TH X. Antiatticista p. 87 : I'evelá£eiv. φ. Aὐλητή: « Teyevefœ- 7%8\). )) IB ET EGENS. Eheu ! mamque ipsa, suggerente nemine, tristitia vocem extorquet hanc lugentibus. Quod si quis Salve dicat moerenti obvius, salvere voce, reapse flere illum jubet. G. E ECORIDANS. Assentator ob offam est hic. •_ = - - - - • IMPROBU S. Infundat aliquis ad bibendum, et mattyam citius parate. • —— • 0»�� • - MORTEM SIBI CONSCISCENS. Fortuna, nunc quod video, non una est modo, neque prius exstat : sed simul prodiverit mortale corpus has in oras luminis, germana se fortuna associat corpori; neque ab altero fortumam accipere quis potest. G. co7'r. EXUL. Nec ille tantum reperit, quo pacto diu absentes alter colloquamur alteri , et qua ratione, quod quis addidicit semel . oblivionis e potestate eximat, retro gesta repræsentans: verum adeo insuper reliquit animi medicatrices litteras. G. B APTUS. 1. Inermi mando excubias, et me mattya delectet interposita poculis tribus. 2. ę Coqui video instrumenta, cultrum et alveum. 3. Vellerum evulsor. 'I'ÍBIC EN, Pubuit. pHILEMONIS FRAGMENTA. 1 0$) BABY A Q NI OX. Athenæus XIII, p. 595, C : IIU0iovfxnq òè τῆς ἐταίρας qαγήσεται τὸ μèv 'A6fiyngt, tò δ' ἐγ Bαδυλόγι μγῖμσ. ... MIym- μονεύει τούτων και φ. ëv Bαδυλωγίφ* Bασίλιςς' ἐσΊ Bα6υλόγος, άν ούτω τύχη* *}v IIv0iovfxty όίσθα και τὸν "Αρταλον. V. 1 ante Bentl. legebatur βασιλάσσης % Bαδυλόγος. MS. A 3ασιλ{ασαις η Bαδυλόγος. Sine dubio militis verba sunt. Pythionica motum Harpali scortum. •- -• u*-* *- HT AMO X. pollux X, 176 : “O)z£ίον, άγγεῖον όχθόν τε και άηρόν ... Év φιλήμονος Tάμφ' [1] “O)x£iov £ίδον ἐπι τρατὰ x£ίμενον τυρόν τε μεστόν. V. 2 pro cé Mss. præbent cf. Fort. τυράν ye μεστόν. Sciìol. Platon. p. 322: 'Ev τό Kαρί όμόν ό κίνδυνος ··· μάμνηται ταότης και φ. év Tάμφ' [2] *Ev Kzg\ τὸν κίνδυνον οίδα, δάστοτα. In Cod. B óio 60., a Sec. m. Aiitiatic. p. j9, 24 : Θρασία. φ. Tággy [3] « 002a* ¥vvfi. » Edebatur Tάλλω. Ab hac fabula non diversa fuisse videtur Tag öv ab e0- dem grammatico commemorata p. 92, 16: Φ. Tσμούντι* [4] Σάσε σαυτὸν, ἐγὼ δ' ἐμé. ET XEIPIAION. Stobæi Serm. VIII, 10 : KαΧλ μèv άρις, ἐν ôè δειλαίαι φρόνες. Vide ad Menandri Sicyonium, fr. 6. ————=>Q<>- EMIIO P OX. Nullum superest hujus fabulæ fragmentum. Plautus Prolog. Mercat. 9 : BABY L ONIÜS. Ita si ceciderit res, eris Babyloniæ regina : nosti Pythiomicam et Harpalum. ——E> §»<=>- M U PTIÆ. 1 • Vas magnum vidi positum in mensa, tritici plenum. 2. Here , in nauci re periclum fieri scio. 3. Audax Imulier. 4. Serva ted ipsum, et ego me. IB U GIO. Vultus minatur, pavida mens intus sedet. G. Græce hæc vocatur Emporos Philemonis: eadem Latine Mercator Marci Accii. EE OIKIZOMEN OX. Stobæi Serm. LXII, 28: Kάν δοῦλος í τις, οὐδέν ττον, δάστοτα, άνθρωτος αὐτός ἐστιν, άν άνθρωτος í. V. 1 cod. Paris. δεστοτές. — —--><><>- E IIIA IK A Z O M E N O X. Plutarch. De aud. poet. p. 35, B : Φάρειν δέ τράως και axóμματα χαί λοιδορίας και γάλωτας, μάλιστα μέν τὸ τοῦ δι}ήμονος ἐχοντας τρόχειρον' [1] “Hδιον οὐδέν οὐδέ μουσικότερον άστ' ά δύνασθαι λοιδοροάμενον φάρειν. ὸ λοιδοράν γάρ, δν ό λοιδορούμενος μά ττροστοῦται, λοιδορεῖται λοιδορδv. Eabula imdicatur a Stobæo, Serm. XIX, 2, ex quo duo postremi versus accesserunt. Stobæi Serm. XIII, 1 1 : [2] IIρόχειρον ἐπι τγ γλάτταν εὐλόγφ τρέχειν. Est autem èTttötxoXóμενος is qui èTtótxov, h. e. orbam puellam, ex Attici juris norma in matrimonium ducere cogebatur; quod tum fiebat, si pater puellæ intestatus obiisset. EYPIIIO X. Pollux X, 176 : Mm\ότην τὸν τοῦ τρο6άτου δοράν, φι- X%μονο3 είπόντος ἐy Eύρίτφ' ω Στρόμα μηλάτην τ' ἐχει. » Nomen fabulæ inditum fuisse videtur ab homime vario nec sibi constante, quos εὐρίπους vocatos fuisse a Græcis COnstat. • MIGRANS. Here, quisquis est homo natus, quamvis serviat is servitutem , tamen esse homo nom desinit. G. •=* s> <= - O R B AM ID U CENS. 1. Nullus comcemtus est auditu suavior, quam quum dissimulat, petitur qui conviciis : nam qui ridetur id si non ægre tulit, ridendo risor ipse ridiculus manet. G. 2. Promtum diserto lingua perfugium , pater. G. IN CONSTANS. Stragulum et melotam habet. [ 1 0 PHILEMONIS FRAGMENTA. E φ EAP IXT AI. Photius Lex. p. 271 : IIoXxtatí, 0YjXvxóς. ... φ. 'Eye- δρίταις (sic)* [1] Σκιμτάδιον £v xo\ x6ötov xαι φιαθ{ον ίσως ταλαιστῆς. 'Eqyeöρισται sunt qui ἐφεδρισμὸν ludunt, quo victor victi dorso insidens ad metam portabatur. 'E£ 'Egeόρισόν- των, quod idem sonat, hunc versum posuit Stobæus, Serm. CXIV, 2 : [2] Xαλετὸν τὸ τοιεῖν, τὸ δè x£λεύσαι δέδιον. < _-— • ®<-es - E (j) HB O X. Stobæi Serm. XCVIII, 20 : [1] Où toig ττλάουσι τ)ν θάλατταν γίνεται / \ e s/ άλλὰ \ μονοισι χειμων, ως εοιχεν, αλλα xα &• rv / / » cr* •* τοῖς τεριτατοὐσί του, Aάχης, ἐν τὰ στο$, xαι τοῖς μόνουσιν ἐνδον ἐν ταῖς oixfotc. Xoi μάν τλζοντες ἐνέο0' ίμάραν μίαν à vúxto, γειμασθάντες, εἰτ' ἐκ τοῦ κακοῦ v, T IV / _ _ \ \ creJ* ç*• / / τούτων δέ xαι σοῦ μυρίων τ' άλλων νόμος, £τάρων τύραννος, τὸν τυραννούντων φόδος . δοῦλοι βασιλάων εἰσίν, δ βασιλεύς 0εόν, 6 ό θεός άνάγκης. II%vto; 8° âv axoTtjs, άλως άτάρων τἐφυxev, jvtóvov ôè μείζονα . voÜτοις άνάγκη ταῦτα δουλεύειν άet. V. 2 τούτων. Fort. τούτου. Cod. Par. τούτον. V. 6 %tt6- v0ov ôè μεῖζονα. Grotius e Scaligeri conj. μειζόνων δ' ê}άττονα. Valckenar., μειζόνων (vel xpeigo óvov) δά μείονα. Cod. Par. jttov. Jacobsius, τάντα δ', άν σχοτής, όλως “Etëptov τἐφυxev %tvovœ, töv δέ μείζονα : omnia enim, Si recte rem, consideraveris, aliis mimora sunt, aliis majora ; et hæc (minora scil.) his (majoribus) servire 7^€CeSSe €St. — — -r» ©» •— • — (3) HX, AY PO X. Vertit hanc fabulam Plautus, quod ipse testatur Pro logo ad Trinummum vs. 18 sqq. : • Huic Græce nomem est Thesauro fabulæ : Philemo scripsit, Plautus vortit barbare : nomen Trinummo fecit. Athen. IX, p. 385, D, de voce όφάρτον agens : φ. σαυρό* Oùx èot' άληθές ταραλογίσασθ', οὐδ' ἐγειν όφάρτα χρηστά. Bentl. ταραλογίζεσθ'. Hermanmus, Oùx ἐστ' άληθάς σε ταραλογίσασθ' όστ' ἐχειν*OJάρτα χρηστά; comparans Plauti II, 4, 72: Edisne am incaenatus cum opulem(o accubes ? Alios versus probabili Hermanni conjectura ad The- Saurum relatos W. infra in fragm. inc. 103, 117, 121. EPHEDRISTÆ. 1. Lecticula una, vellus, stragulum unius fortasse palmi. 2. Consulere facile est; facile non est exsequi. G. — -• ©©©»«- ——— EPHEBUS. 1. Non, ut videtur, hi qui in alto navigant soli jactantur tempestatibus, Laches, sed et hi spatiantur qui porticibus publicis , aut intra septa se domorum continent. At illi qui se pelagi credunt fluctibus, aut una nocte aut uno vexati die salutem mox reperiunt , aut navalium tuto receptu , aut ventis aspirantibus : mihi vero id mon contingit; nec in unum diem, sed in vitam omnem turbine infesto obruor, magis magisque gliscente ægrimonia. G. 2. Crommyon [urbs prope Ascalonem]. •— =»© <=-—- H EB O E S. Pistilli versatio. • • • • • ® •—•—• THEBANI. Mei quidem unus dominus, at vestrum om- quosliberos vocamus, imperium obtinet [nium, lex, vel tyrannus ; et tyrannorum , metus. Reges superstant subditis, di regibus, necessitas dís. Juris alieni vides [cent, quodcumque rerum est ; parva sub magnis ja- aliisque debent alia servitii fidem. G. -—-—-» c» •=• THESAlURlUS. An non potest id fieri, ut frustrans te bonos ipse habeat pisces? PHILEMONIS ERAGMENTA. 11 { () Y^P Q POX. Pollux X, 164 : Tò δέ τόν ἐφόδων φόρημα τἐτασος και /λαμός' φ. èy €vpogę *Eyò yàp èg t})v χλαμάδα xατε0éμην ττοτè xo\ τὸν τάτασον. • • -r»(av- — - • IATP O X. Athenæus VI, p. 231, A : Φ. 'Iotpj * [1] Kαι γάλτόν τιν' άργυρωμάτων. Codd. YU)\xv. Lexic. Seguer. p. 104: [2] « Kvδόνιον μῆλον : » ßøyéos. «p. 'Iatgó. KATA VI^ EY AOMENO X. Stobæi Serm. XXIX, 28 : Hávt' ἐστιν ἐζευρεῖν, ἐὰν μ}, τὸν τόνον φεύγη τις, δς τρόσεστι τοῖς ζητουμévots. • * - - •©• • * KOIN Q N O I. Lexic. Seguer. p. 88, 25 : « Aεδράμηχα.» φ. Kowoovotg. KOAA=. Vide an Menandri fabulam cognominem. KoPIN0IA. Athenæus III, p. 123, E : Tò ôë Y\tapδν ύδωρ 'A0Yvo ot [1] « μετὰ κερας » χαλούσιν , ός ... χαί φ. êv Kopw0íq. Stobæi Serm. CVIII, 7 : [2] Ei τά ταρά τοῖς άλλοισιν εἰδείης xαx&, s/ a/ eß e\p f^s sy άσμενος ἐχοις ἀν, Nixoyóv, & vùv άγεις. V. 1. Porsonus άλλοισί γ'. METIQN H ZΩMION. Athenæus IV, p. 133, A : 'EX0όντο γάρ οί ταλαιοι xαί τοῖς εἰς άναστόμωσιν βρόμασιν, άστερ ταῖς άλμᾶσιν ἐλάαις. ... φ. δ' ἐν Mett6vtt % Zωμζω : [1] α'. *Iy6υς τί σοι êgorêve0' ἐφθός; 3'. Mto pòς ἐν. άxfixo%; άλμη τε λευx) xαι το χεί' άττερ6ολῖ, xoùyι λοττάδος τροσδέεν οὐδ' ἀδυσμάτων : ê6δων άπαντες, δς άγαθλν άλμην τοιεῖς. V. 1 et 2 emendavit Bentl. Edebatur τίς σοι et μικρός. Fort. fuit olim δ δ' ίχθύς etc., et interlocutorum signa sic ponenda: α'. 'O δ' ἐχθύς ... 3'. 'Eg063. α'. Mtzgòς ην etc. V. 5 malim éóóα)ν δ' άτταντες. Idem VIII, p. 340, D : Φιλήμονος δè Mεττόντι είττόντος * [2] AYôáâïoc ôè, ταρατεθόντος xαράδου, ός εἰδεν αὐτὸν, Xαῖρε τέττΊτα φίλτατε, είτας, τὰ ἐτο{ει; τὸν τατάρα xατήσθιεν. Agyrrhius filius erat Callimedontis Carabi dicti. Voce ζωμίον significari parasitum, constat ex Comi- corum locis apud Athen. VI, p. 238, B, et 242, E. MOIXOX. Athenæus IV, p. 175, D, de nabla agens : φ. év Movχά. A. *Eòst ταρεῖναι, IIσρμάνων, αὐλητρίδ' % v&6λαν τιν'. II. *O ôè v&6λας τί ἐστι ; ** Oùx ἀσς, ἐμ6ρόντήτε σό; II. M* Ai', οὐ. A. Tf φῆς; oùx δίσθα v&6λαν; οὐδὲν οῦν δίσθ' άγαθὸν gό γ'• οὐδὲ σαμ6vx(avptov; A J A NIT O R. (Ephebus loquitur :) Ego enim in chlamydem depo- sui olim et petasum. . . - M E DICUS. 1. ę Et corbem aliquam vasorum argenteorum. 2. Cydonium malum. MENIDAX. Nihil est quod homini non sit indagabile, si quæritandi non recusetur labos. G. SO CII. Cucurri. - CORINTHIA. 1 Aqua iepida. 2. Si mala novisses, quæ alios implicitos tement, libens haberes, Nicophom, quæ munc habes. G. — • ® ® g • - AMBIENS VEL PARASITUS. 1. A. Piscis quid tibi visu'st eljxus ? B. Hercle detestabilis : audistin'? præterea alba et crassa ultra modum muria, nec patinam nec condimenta ulla olens: clamarunt omnes, Muriam quam lautam facis! 2. Agyrrhio quum appositus esset carabus, conspectum alloquitur , O dilecte mi pater ! quo dicto, quid putas? patrem immisit gulæ. — • ©©© •=-=- MOECH US. A. Erat opus adducta, Parmeno , tibicine aliqua aut mabla. P. At mablas , here, quid est ?A. Non nosti quid sit, stupidissime [omnium ? P. Non hercle. A. Quid ais ? nablam tu ne- [scis ? boni nil igitur motum tibi: nec sambucistria ? 4 12 IPHILEMONIS FRAGMENTA. V. 1 et 2 usque ad τινά ap. Polluc. IV, 61. V. 2 in fine Casaub. addidit δάστοτα. V. 4 Seidlerus, oùôëv άγα0öv oiöczς οὐv. Fort. locus ita restituendus, partim cum Por- *\0RMO : A. *Eδει ταρείναι, Παρμévov, αὐλητρίδ' % v%6λαν τιν'. II. 'O ôè v&6λας υ- τί ἐστιν ; A. Ap' oùx óióας, δ 'μ6ρόντήτε αὐ; II. Má. At' où. A.Tf qyfis; oùx öia0α νά6λαν;οὐδέν οῦν δίδας (οῖσθας) άγαθὸν σὺ γ' οὐδά σαμ6Uxiovptov; V. 2 momem exciderit ejus, quocum colloquitur Parmeno. V. 4 meliores libri μὰ Afc.— G. Dindorf. tres posteriores versus ita edidit : A. *** oùx òiò&ς, ἐμ6ρόντητε αὐ; II. M* Atc. A. Tf qyfis; oùx dig0α v&6λαν; οὐδέν οῦν '$' a ) 3 / . o QN \ / dio6' άγαθόν* οὐδά σαμ6υxíavptov; MYID MIA O N EX. Erotianus Gloss. Hippocr. p. 170, de voce « ἐχίνος » : Méμνηται τῆς λά&εως ... xαῖ φ. Mvputâóαιν. Vereor ut sa- num sit fabulæ indicium. Cod. D habet ®. ό μυρμηδός. — — • ©•=* * • • MY' XTIX. Stobæi Serm. G, 5 : IIoXù μεἰσόν ἐστι τοῦ κακὸς ἐχειν xaxòv tò xα0' ἐγα τάσι τοῖς ἐπισxoTtovg.£votc δεῖν τὸν xακὸς ἐχοντα, τάς ἐχει, λάγειν. —— — e<* g<040 • -*-— NE Æ R A. Ut huc Seleucus misit immanem tigrim , quam vidimus nos, ita Seleuco belluam nostratium decebat aliquam mittier ab nobis contra, trygeramum , illic quo carent. DIVIDENTE S. Omnia, si vultis, jam nunc dicam memoriter. S PlU RI U S. 1. A. In hac superius collicellum ut ceperat... B. Quid est hoc, collicellus ? fac ut intelligam, 2. Cum tota domo. IN OX. Frustra vagatur cum canistro servolus. QUINQUERTI O. 1. Aliquid et te ipsum , nate, conari decet, non spes in una habere Fortuna sitas, ubi quid exoptas ; nam cum Fortuna simuui PHILEMONIS FRAGMENTA. 1 13 c* *^* • / - συλλαμ6&vsg0αι δόον ή 1 Uχη τοιει , •.• f s • άν μεθ' ἐτάρου τοῦτο, μλ μόνη, τοτj. V. 1 ante Grot. legebatur χαι τόν τι τρ., et 2, étri tóy. ταιδίον. Artic. ante τύχη addunt etiam codd. Suidas : IIpδ άντί τού άντί. φ. IIσγχρατιαστή* [2] AoûXog τρὸ δούλου, δεστότης τρὸ δεστάτου. Proverbialis versus. - - - -»©•- - - IIAIAAPION. [IIAIAE».] Lex. Seguer. p. 97 : [1] « "EXX^v yvvfi.» Φ. IIoztóøpíq), * Ex eadem fortasse fabula sunthi versus ap. Stobæum, Serm. LXII, 29: φιλήμονος Πα{δων' [2] Kακόν ἐστι δοέλφ δεστάτης τράττων κακός' μετάχειν άνάγκη τὸν κακὸν γὰρ γίγνετα. — — •e>O� © • - II AAAM HAH Σ. Stobæi Serm. IX, 21 : Toῦ γὰρ δικαίου xäv ßgovoiav xαι θεοῖς á0ἀνατος άεῖ δέα διατελεῖ μόνου. Recte, opinor, Grotius Philisco Tragico hunc locum tri- buit. — -•£}ç) Q»«- — IHANHI'Y' P IX. Pollux IX, 38, de voce τλατεῖα agens: Φιλήμονος μὲν èv IIoymyópet είττόντος* [1] T})v τλατείαν σοι μόνον ταότην τετοίηκεν ό βασιλεύς. V. 1 Bentl. μόνω. Etymol. M. p. 436, 41 : 'HgôáÀòge. Φιλήμων * [2] Aiyóττιος θοίμάτιον ίρδέλωσά μου: &vti toù fio66) naey, ἐμόλυγεν. Ad Panegyrin hunc versum retuli auctore Erotiano Lex. Hipp. p. 98 : Tò μολύναι % άυτάναι άρδαλάσαι λέγεται. ... φ. IIσγηγόρει. IIAPE IX. IC) N. Athenæus XII, p. 510, I" : MyriUoveύει τοῦ xzvδαύλου xo^ (p. év IIøøειστόγτι (ita leg. pro IIσριάντι) oÜτως • [1] Toùç êv tj τέλει μάρτυρας ἐχω γάρ, δτι μόνος φόσχην τοιδ, x4y8a)gy, άά , δρίαν 2 sy avevj- vf yàp τούτων διάττωμ' ἐγάνετ' % 'μάρτημα τί; V. 3 addidi γάρ, Schweigh. δ£, Bentl. δαί. Sunt autem coqui verba , ex cujus sermone hoc quoque servavit Athen. IV, p. 170, F : 'Ezάλουν δέ τρατε%οτοῦν τὸν τρατε- ζῶν ἐτιμελητὸν καί τῆς άλλης εύκοσμίας. φ. IIøøεισιόντι • [2] IIερι τούττάνιον οὐ γίγνεθ' % axsvtopfz . τραττεζοτοιός ἐστ' ἐτι τοῦ διαxovsiv. V. f vulgatum τούτταγεῖον correxit Bentl., et azεττωρ{α Sclmeiderus. Fabulæ elogio parasitus significari videtur, qui furtim et invocatus in convivia irrepere solet. Ita Philippides ap. Athen. p. 6, 262, A : 'Pooy.ozo) αχεύων χαι τταρειστὸν άεἰ. --- - • c> _»•*— IIITTO KOTIO Y MENOX. Pollux IX, 66 : "Oτι δέ τούς ἐά χαλχούς τριτημόριον • • •» - •. - άνόμαζον, ἐστιν εὐρεῖν ἐν τό φι}ίμονος Σαρδίφ - ... zαι ότι σαφῶς ἐν τό IIvttoxoTCovg.éyqy ' [1] *Iδοῦ τάρεστιν, ὸς δράς' τριτημόρου Éxoratos άμόν ήλθεν : εἰς τούς τεσσαρας εἰληφεν ύμίν ούτοσι τριόδολον. Respexit ad h. 1. Photius Lex. p. 442 : Tριτημόριον ^ τούς §£ χαλκούς είρηκε φ. τού άδολοῦ τριτημόριον. V. 2 τοό, addidit Clericus. V. 3 ante Hemsterh. legebatur ημῖν et oῦτωσί. Mox sequitur apud Pollucem : "Oτι δέ οί τάτταρες χαλκοῦ Ἀμιωδόλιόν ἐστιν ἐν τὸ αὐτὸ δράματι φιλήμονος εἰρημένον ' «*O6ολοὐ τὸ τρότον ήμῖν ἐνεχ0èv zαι τεσσάρων χαλκόν ^ χαι μετὰ ταῦτα : xai μάλα τρτημιοδόλατ' ἐστί : χαλκοῦ θερμὸν ήν.» Quæ sic emendanda esse videntur: si quid labores, facile id Fortuna efficit, vel in hoc ne sola absque alio faciat quod [facit. G. 2. Servusque servo potior est, herusque hero. Erasm. PUERULUS. [PUERI]. - 1. Græca mulier. 2. Servo mala est fortuna delinquens herus: partem subire mam malorum cogitur. G. —-•«»®® •_ - PALA MEDES. Sola inter homines atque cælestes deos justitia laudes semper æternas habet. G. FESTUM. 1• £{anc plateam communivit rex soli tibi. 2. Ægyptius deturpavit palliolum mihi. - - >©-•- … — IRRE P EN S. 1. Nam testantur mihi qui in urbe vivunt, solum me lucanicam facere, candaulum, thrium et ova ocissime. In his quid unquam admissum aut peccatum [füit? 2. A patinis aufer et culina argutias : in hoc est structor, ut ministret fercula. --— =• ©»<= - - - PICE VULSUS. 1. En constat ratio : non vides ? Nonuncio vestrorum quisque venit : hinc in quattuor (tot eratis) sumsit hic tres asses integro8. [ 14 «- PHILEMONIS FRAGMENTA. / •^s «Ao • [2] α'. '06ολοὐ τὸ τρότον ήμίν ἐνάγεεν, \ / «r- • r^ • - xxi τεττάρων χαλκόν μετά ταύτα. β'. Kαι μέλα . τρ' ίμιωδόλι' ἐστί- χαλκοῦ θερμὸν ἐν ... Iterum Pollux IX, 70 : Touti μάντοι τὸ τταρά φιλήμονι « XaXxoù 0e0gòv %v » άντιχρυς δηλοί, τλν τοῦ θερμού TUQOTLV. W - _•€}@@ «… - IITE PYTION. Stobæi Serm. XCI, 13 (IIτἐρυγες), et ap. Apostol. XIX, 9. : [1] Tò τῆς Ἀμαλθαίας δοκεῖς ἐναι x£pac, oiov Y£άφουσιν οί γραφεῖς xépσς Βοός; άργύριόν ἐστι • τοῦτο δ' ἐν ἐχης, λάγε τρός τοῦθ' δ βούλει, τάντα σοι γενήσεται, φίλοι, βοηθοι, μάρτυρες, συνοικίαι. Stephanus Byz. p. 15 : Aéyεται (A0nyczío.) xαι ἐπί γυ- vστχὸς, ός άλλοι μέν τολλοί, φ. òè oÜttog èv IIτερυγίφ : [2] NUW δ' άταν λά6η τις εἰς τ}v oix(av vὸς ΊτTtovtxog τάς δε xαά Nαυσιστράτας xx\ Nozugw[xxs, t&ς A0^vaiag Xéyo). Idem locus ap. Suidam v. 'A0nyozíæ, ubi v. 2, fortasse Tectius, Auatotpôtc.; legitur, sed male citatur φ. èv IIve- pvYî. - =• © oo • - IIT QXH H P OAIA. Athenæus XIV, p. 645, A : Aργιφάν ττλαχοῦς Ἀρτάμιδι àvaxeip.evog , ἐχει δ' ἐν κόκλφ κατόμενα δόια. φ. év IIτωχή 3) 'Po8tg • [1] Apveg t, φίλη δάστοινα, τούτόν σοι φάρω ό τότνι', άμφιφάντα xo\ στονδήσιμα. fî <í w 1 Idem XIV, p. 664, D : "Oτι δέ άστατον xα\ άπό τά: . eiae?άρετο (fi ματτύη) Ntxóατρατός φχσιν .... φ. δ' ἐν IIτωχή- [2] *Eôv άποσότερόa δ' άλην τὸν ήμάραν, τοιοῦντα xαι διδόντα ματτύας ἐx£i. MS. δ' άλην τ)ν ήμάραν, nec male. Stobæi Serm. CVIII, 8 : [3] Ei τάντες άποθανούμε0', óí; μ}, y{γνεται & βουλόμεσθα, τάντες άττοθανούμεθα. Pollux X, 145 : Ei δέ τούτο άμφίδολον (οτά0ry divi pro άίφος), φ. év 'Poόίαις (sic) ac géατερον αὐτὸ ττοιεῖ λόγων * [4] Σπάθην ταραφαίνων όχλαὸ χρυσἐνδετον. - • o © o • * -— IIY P P OX. Stobæi Serm. LV, 5 : / «*• Oi qyiXöaoqov $^toÜαιν , δς άxfixog, V *^* / • • τερι τοῦτό τ' αὐτοῖς τολύς άναλοῦται χρόνος, τί ἐστιν άγαθὸν, xoùôê É¢ εύρηx£ τω V ~t{ igsw * άρετόν xαι φρόνησίν φασι, xα\ / er• τλéxovg Ttóvto y.%)\ov % τί τάγαθόν. *E so • â {6 -! or-.» / 5 v v αγρφ οτατριοων την τε γην σκωττων ἐγὸ vùv εδρον : sipfiy^ 'στίν- δ Zεῦ φθλτατε, τίς ἐπαφροδίτου xαι φίλαy0pδτου Θεοῦ. Yάμους, ἐορτάς, συγγενεῖς, ταῖδας , φίλους, τλούτον , άγίειαν, σίτον, δίνον, ήδον%v αύτη δίδωσι ταύτα τάντ' άν ἐχλίτα, τἐθνηxe xotvj τάς ό τὸν ζόντων Βίος. Brunck. τί τάγαθόν ἐστι. Idem v. 5 λόγουσι τ. 5 V. 3 2. A. Asse mobis primum (caldam) infudit, deinde sex unciis. B..Recte : hi sunt tres semisses : besse erat cal- da... - AL A. 1. - Tun' almum credis esse Cornu Copiæ, quale effigiant pictores cornu bubulum ? imo est argentum : quod tu si habeas, dixeris ei quid cupias, omnia extemplo affluent, testes, amici, socii, contubernia. 2. Nunc si quis amimum inducat ut domi suæ recipiat Hipponicas et Nausistratas et Nausinicas, ex Athenis mulieres. a* ; -• • • © © © • - P AUIP E R VEI, RHODIA. 1. Diana domina, sancte quam veneror, tibi fero amphiphontem hunc (faveas) et libamina. [ Amphiphon erat libus Dianæ offerendus, quem cir- cumcirca ambiebant faces ardentes.] G. 2. Ac poteras integrum saburrari diem, illic dum facis, apponis, aufers mattyas. - 3. / . Moriendum si esset omnibus qui non habent V quod animus optat, esset móriendum omni- [bus. G. 4. Spatham distringens, atque capulo aptam aureo. RUFUS. Sollicita quærit philosophorum natio, immane quantis temporum dispendiis, quæ sit boni natura ; nec reperittamen. Virtutem præfert ille, at hi prudentiam : omniaque dicunt potius,quam quid sit bonum. Ego terram fodiens, vivens vitam rusticam, quam facile inveni, Juppiter, quid sit bonum! Pax mempe, sospitatrix et clemens dea : prolem, cognatos, sacra, amicos, nuptias , annonam , vinum, sanitatem , gaudia, divitias pax fert : ista si defecerint, nulla esse hominibus vita vitalis potest. G. PHILEMONIS FRAGMENTA. 1 1 5 [IY D q[»O POX. Stobæi Serm. LXV, 5 : Oùx èo tw oότε ζωγράφος, μὰ τοὺς 0εοῦς, oῦτ' άνδριαντοτοιός, όστις άν ττλέσαι xάλλος τοιούτον, οίον ί'λή0ει' ἐχει' s/ ? so / V λό λ / oῦτ' άνδριάντος γὰρ xαλός τετλασμόνου , άν μ }, τὸν αἰσθησόμενον ή τάχy^ X&6y V. 3 cod. Par. τοσούτον. Post v. 4 Porsomus conjicit excidisse ver$um, cujus hæc fere fuerit sententia: »/ ) y 2 © \ •¥ / • oότ' άφελος οὐδὸν εὐ γεγραμμένης γραφάς. Jacobsius tentat oùt' άνδριάντος χάρμα καλός τετλ. ΣAPAIO X. stóíæi Serm. CVIII, 1 : [1] Ei v* 83xpv' %μῖν τὸν κακόν %v φάρμακον, &et 6' 6 x)gjggς τοῦ τονεῖν ἐταόετο, άλλαττόμεσθ' άν δάκρυα δόντες χρυσίον : v£v 8' où irpogéyει τὰ τράγματ', οὐδ' άτο6λάτει eig ταῦτα, δάστοτ', άλλὰ τὸν αὐτὸν όδόν, êáv τε κλαίης άν τε μ }, τορεύσεται. T£ oÜv τοιεῖς τλ£ov; oùóév* % \άτη δ' ἐχει , άστερ τὸ δὲνδρον τοῦτο καρτόν, τὸ δάκρυον. 5 Tacito poetæ nomine legitur hoc fragm. apud Plutarch. Cons. Apoll. p. 105, F. Priores tres versus iterum ap- posuit Stobæus Serm. CXXIV, 18, unde fabulæ nomen petitum. V. 1 Stob. ημόν. Sed id. CXXIV et Plut. ήμῖν. V. 5 deest ap. Stob. Codd. Wyttemb. τήν αὐτόν όδόν. V. 6 Stob. et codd. B, D Plut. τορεύεται ; V. 7 ita partim e Plut., qui habet τί ούν ττλόον τοιούμεν , partim e Stob. dedi, ubi legitur τί δλ τοιεῖς πλέον; V. 8 cxhibui Stobaei lectionem. Plut. έστερ τὰ δévδρα ταῦτο καρτόν τὰ δάκρυα. Sed omittumt illud τούτο codd. Wyttenbachii (quatuor Parisiensium). Pollux IX, 65 : "Oτι ἐζ χαλχούς τριτημόριον όνόμαζον , Égτιν εὐρεῖν ἐν τά φιλήμονος Σαρδίφ* [2] α'. Xα)xoÜς δφείλεις τάvτε μοι• μάμνησ'; 3'. *Eyò go tévt£ χαλxoùs; aù ôé fé μοι τρετήμορον. Toùç êá áto8oως τούς ττάντε χαλκοῦς άτόλαδε. V. 2 yé adjecit Salmas. Respexere ad humc locum, Har- pocrat. p. i37, Zonaras II, p. 1749, Photius p. 442, Sui- das. v. Tott^uáptov, Etym. M. p. 753, 50, ex illis corri- gendum. Σ IKEA IK OX. Stobæi Serm. CII, 4, et CXIV, 1, ubi fabula nomi matur : [1] "Av0po)Ttov övvo. 538vov ταραινάσαι 2 \ «*• » » \ o V / êotìv , τοὺσαι δ' αὐτὸν οὐχι %oy. / / V > \ 5 S) 2 \ Texμήριον δά- τους ἰατρούς δίδ' ἐγὸ \ • • reg* ὐτάρ ê{xpστείας voig voGoÜa iv εὐ σφόδρα τάντας λαλούντας, ἐίτ', ἐτάν τταἰσωσί τι, αὐτούς τοιούντας τάνθ', δα' οὐκ είων τότε. “Etspov τό τ' άλγεῖν και θεωρέίν ἐστ' ίσως. 5 V. f ingeniose et vere, ni fallor, Bentl. άλλω τογούγτι δάδ. V. 5 in priore loco Stobæi codd. éóy. Athemaeus XIV, p. 658, B : φ. ἐν τὸ ἐπιγραφομένω Σικελικά * [2] *Eyò τρότερον μάν δόμην τὸν Σικελ{αν £v τοῦτ' άτόταχτον αὐτὸ τούς τυρούς τοιεῖν x«\ούς' άτι ταύτα ττροσετίθην άκηxoός, ig.3tio, totxfX' εί λόγοι τις Σιxé)\x& * oxsúr, yèv oöv xoù xvfiv av' ἀγόμην φὲρειν. V. 1 vulgo άμην. Correxit Bentl. Idem v. 3 quod post êtt legebatur τά delevit et quod post άxnzoóς vulgo ad- ditur, τυρός Σικελικός ότι κράτιστος ην , αά τε ττεριστεραι Σικελιχαί. Pollux IV, 175 : *Evtot δέ xαι τὸν 'A0%v^at xop.qyöoöy. toov τόν véwov, oîov φ. êv Σιχελιxó ... [3] « λίτρας » μνημ0- veύουσι. Idem IX, 81 : "Oτι δέ χαί τόν χωμ.φδόν τινες τῆς ] λίτρzς μνημονεύουσιν, ἐν τοῖς τερι στατικῆς ττροείρηται ' où IG N IF E R. Edepol nec pictor quisquam est, nec statuarius, qui talem possit arte pulchritudinem exprimere qualem rerum veritas habet. At vero periit usus simulachrüm omnium , nisi ars peritOs judices invenerit. G. ——_-> Q»c»o •aa — S A RIDIUS. 1. JLamenta nostris si mederentur malis et possent fletu deliniri miseriæ, atiro licerent contra et pluris lacrumæ. Nunc mon attendit luctum res, nec respicit ; sed, plores seu non plores, insistit viam. Quid proficis ? nec hilum : at interea tamen ut arbor poma , sic dolor lacrumas parit. G 2. 4. Septumcem mihi tu debes : meministin' ? B. [ Ego PIIILENO, septumcem tibi ? tu vero mihi momumcium. Dodrantem redde: tum septuncem recipies. ———— ==><>ca - SIC U L U S. 1. Facile omnes homines aliis consilium damus, sed in re nostra non tam facile est exsequi. A medicis argumentum est in promtu situm præcepta videas quos dare invalentibus victus severi : at ipsi si in morbo cubent , eadem illa facere quæ aliis interdixerant. Credo una nolunt dolor esse et curatio. G. 2. Equidem putabam, hoc proprium et eximium sibi Siciliam habere, ut caseos faciat bomns ; hoc unum : ex fama adjeci præterea alterum, Siculas vocari varias vestes audienS : ergo textilia hanc ferre credebam et greges. 3. Libræ. 42 1 16 PHILEMONIS FRAGMENTA. qao ot Aogteis p.6vov άλλὰ και τῶν Ἀττικόν τινες, δς Αἰφι- \ος ἐν Σικελιχὸ * Oίον άγοράζειν τάντα, μηδέ εν δ' ἐχειν, εἰ μ% xixívvovg άζους λίτραιν δυεῖν. Quum Pollux manifesto ad priora verba, ubi PhilemQnis Σικελιχὸν laudavit, respiciãt, nom male opinor Diphilo Philemonem substituas. Dubitationem tamen injicit Ph0- tii glossa, Lex. p. 166 : A£t00. hv μèv xαι vóμισμά τι, ός AtqyiXog. Fortasse scripserat Pollux δς Αίφίλος, καί φιλήμων Σικελιχό. ΣTP ATIQ THX. Athenæus VII, p. 288, D : Φ. ôè, τῆς χωμφδίας δ ποιητής, και αὐτὸς μνημονεύων τὸν ἐν Σιχυόνι διαφόρων τόγγρων, ττοτεί τινα μάγειρον ἐτί τάχγη τί ἐαυτοῦ σεμγυνό- μενον, χαί λόγοντα ἐν τὸ ἐτιγραφομάvτρ ΣτρατιότΛ τάδε ' e e! / ? 8.—*) Ä- •.* o «*• Ως άιερός μ. άτj)0s π τε «y?«»» / •n » Xéov μολόντι τούφον ός ἐax£Üασα. N% t))v A6yôv, ïòó γ' ἐστ' εὐημερεῖν s e/ • ?-, 6\ c. \è Ä / / èv άτασιν ^ τχυυς αταλος οτος γεγονε μοι , δίον ταρατ30ειx', οὐ τεφαρμακευμévov 5 τυροῖσιν οὐδ' άνωθεν ἐνδιαμévov, o » ? s: «» o V •}\ r*J* cy άλλ' οίος ήν ζόν , xόττός άν τοιούτος ην : oότως άταλὸν ἐδωxo. xxi τράον τῶ τύρ άπτόν τῶν ἰχθῦν, οὐδά τιστευ% fiaog.&t. 10 *Oμοιον ἐγévet', δρνις δτόταν άρτάσχ toù xoztoyttieiy μεῖόν ^tt • τεριτράχει xόΧλφ τηρούσα τοῦτο, κατατιεῖν δ' ἐστούδακεν, £tspσι διόxoUav ôè ταότην ^ ταὐτὸν ήv. T%v %òov)v δ τρότος αὐτὸν xατσμαθὸν t*a p / 5 / s/ / 15 tjs XoTtóòog , άνετήδησε xάφευγεν xóx\@ <}ν λοτάδ' ἐγων ^ άλλοι δ' ἐδίωxov xoztà tôôøg. *E£ν όλολζειν : οί μὸν ἐρτασάν τι γάρ, oi δ' οὐδέν, οί δέ τάντα• xxtvoi ταράλα6ov id r• / a / / i/0ός τοταμίους ἐσθίοντας Βάρ6ορον. 20 Ei δ' ἐλα6ον άρτίως σx&pov, % *x tjς Ἀττικῆς / e; e^s ®® / / πλαυxfoxov, ö Zεῦ σότερ, % % 'Agyoυς κάτρον, Ά'x tjs Xixvóvoς τῆς φίλης άν τοῖς θεοῖς φάρει IIoaeiööv γάγγρον εἰς τὸν οὐρανὸν , άπαντες οί φαγόντες ἐγévovt' &v 0eot: 25 άθανασίαν εὐρηxα : toùç ïò^ vsxpoùç [άντας} όταν άσφρανθάσι τοιδ ζήν τάλιν. V. 1 , 2 expressi videntur ex Eurip. Med. 57 sq. V. 7 xόττός dedi pro xöTtóς sive xai όττός. V. 8 άπαλὸν πῦρ, modicum ignem. V. 12, 13 codd. τηρούσσ τούτο χατα- τιεῖν μεἰσόν τι ττερί δ' ἐστούδακεν, ἐπάρα (vel ἐτεραι) διό- xovg: ôè ταύτην, quod correxi. V. 20 άρτίως Bentl. pro άρτι. V. 23 vulgo δ IIog. V. 25 et 26 iterum habet Athen. p. 290, A, ubi pro εὐρηκα scribitur ηύρηχα. "Ovvog ante δταν e conjectura addidi. Casaub., όταν μόνον όσφρ. _ . . Ceterum admodum probabilis est conjectura Schweig- hæuseri, totam hanc eclogam, adeoque ipsain fabulam Στρατιότου nomine inscriptam, mon Philemoni patri Sed filio tribuendam esse; cujus infra habebis eclogam ex Athem. VII, p. 291 , D, petitam, ubi eumdem habes C0- quum in iisdem illis pisciculis assandis occupatum. — ere- o-o-o es——— ΣΥN AIIO (3) NHX KONTEX. Athenæus VII, p. 307, D : "Oti δέ είδος xeotpévov oi vfi- ατεις, φησί φ. ἐν Συγαττοθνήσκουσιν * `Hyδρασα γῆστιν xegtpé' άττόν οὐ μᾶγαν. •——-—-->��� - (|) AX M A. Athenæus XI, p. 48I, D : Kvp.6ία, τὰ κοῖλω τοτήρια και μιχρά. ... φ. φάσμΖτι * *Ete\ δ' % *P687, / » / / ) c . . • »/ xυμ6tov àxp&του xατασάσειχ' ύμίν άνω. Locus est etiam ap. Macrobium Saturn. V, 21. Bentl. 'Ettetô, δ' %. Possis etiam *'ETtevto. ö' ì. V. 2 tres codd. ύμάς. Recte, opinor, Schweigh. Conj. ύμ.όν. QDIA OXO φ OI. Apud Clement. Alex. Strom. II, p. 177 Sylb. et Dioge- nem Laert. VII, 27, de Zenone : - / .Y V ? 7 • Qoogos* zw/w*«? ovxos ęgypsi τεινὸν διδάσxei xo\ μαθητάς λαμ6&vet : • f. >/ so \ » • c/ εἰς άρτος, όφον ίσχάς, ἐτιτιεῖν ύδωρ. Ap. Diog. versus 3 είς άρτον (sic enim ibi editur) pri- mum locum occupavit. Primum versum in proverbium cessisse de Zenone narrat Suidas in v. XHP A. Athenæus XI, p. 497, F : Σαννάκρα. Kpótmς ... ἐχτωμά φησιν είναι ούτω χαλούμενον ' ἐστι δè IIερσικόν. φ. δ' ἐν Xfiog ßατιακόν μγησθεῖς καί τῆ γελοιότητι τοῦ δνόματος τροστχίδας φησίν : / e / / / Σαννάκρα, ίττοτραγάλαφοι, βαττάλια, σαvv%xwx. In quibus alii alia tentant. — -=• 6» 3 » eea- IN C E R T A R U M F A B U L AR UM ERAGMENTA. I. Stobæi Serm. XXX, 4: 'Q Kλάων, ταῦσαι φλυαρόν άν δxvjς τὸ μανθάνειν, άνεττιχοόρητον σεαυτοῦ τὸν βίον λῆσα τοτόν. Oότε γὰρ ναυαγός, άν μ}, yîjç λέ6ntat φερόμενος, - / - / oόποτ' άν σάσειεν αὐτόν' ούτ' άνλρ τév^g yeyὸς, .\ 2 4., •. N \ δύ % -\ » *) ^; er^* v μχ, οὐ τé/y^y μαθὸν, δύναιτ' άν άσφαλός ἄν τὸν [3{oy. 'AXX & χρήματ' ἐστιν ίμ. iv. *A yε τάχιστ' «-*» [άτόλλυται. Kt fig. ατ', oix f g t.Töyjg öëg.etc.6o)\άς οὐx άγνο- [εῖς , e/ ὸ ? / / άν δ araissuros gesga X%] τγεμπτος φορονμενος, *• 3 &rw» tjç àTtop{ας εἰς τὸ γήρας οὐx êyει σωτηρίαν. 'AXX' £t & ipo • x &\ φίλοι σοι , x αι συν ἐθε ι ς, [y% A i &, êρανον εί σοί σου σ ι y. EÜ70U μγ λαδεῖν τετραν [φίλο)ν' 15 εἰ δέ μ)), Yvóσει σεαυτόν άλλο μηδόν τλλν σxtóv. 5 V. 9 τάχνης Bentl. pro τύχης. V. 11 amte eundem lege- batur άπαιδεύτου. Recte, ut videtur, Th. Kiddius tres versus 6, 7 et 8 post versum 12 collocavit. 2. Agricola semper dives annum in proximum - [est. G. 3. (Cocalum ab Ararote, Aristophanis filio, compositum Plnilemo mutuo sumsit et in Subdititio suO expressum scenæ dedit.) -*=• Q»£»o «… - SPECTRUM. Hinc Rhode superne in nos decussit cymbium meri. -— -•o- • PHILOSOPHI. Novæ namque institutor hic sapientiæ est ; quum doceat esurire , discipulos habet : accedit pani ficus, potanda est aqua. G. -—- - … •= - VIDUA. Sanmacra, hippotragelaphi , batiacia, sanjmacia [poculo- rum gemera]. INCERTARUM FABULARUM FRAGMENTA I. O Cleom , desine mugarum : nisi quid addiscas boni, nomvides ut omni auxilio vitam destituas tuam ? Namque ut naufragus matator, terram nisi prehen- [derit, non quit adipisci salutem; sic qui pauper factus est, artem nisi didicerit, vitam nequit in tuto ponere. „Suntpecuniæ mihi, inquis; nempe quæ pereunt cito. At domus sunt, sunt et agri. Nescis Fortunæ vices, quæ perfacile divitem hodie cras mendicum fecerit? Nempe artis si quisquam mostrüm portum intrarit, [amcoram dejicit, et sic extra pelagi se locat violentiam. At si eveniat imperito, uttempestatum turbine rapiatur, non reperit quod senectus præsidium oc- Sed tribules et sodales et cognati conferent. [cupet. Imo opta illorum periclum ne sit faciendum tibi: sin eo venies, comperies umbram te esse, aliud [nihil. G. corr. 42. 1 18 PHILEMI()NIS [`í{AC MIIENTA. o II. Stobæi Eclog. phys. I, p. 70, et iterum p. 284 ed. Heeren. : A eæ./ eras *Ov oùôê Éïg XéXr|0ev οὐδὲ ἐν τοιόν, » (S:) <\ / o €\ \ \ / oùô' άν τοιήσων, οὐδè τετοιηxὸς τάλαι, Üts 0sè Üτ' άv0oω oότό o ) a \ oῦτε υεος, ουτ ανωρωτος, ουτος ειμ εγω , 5 A \ e\ y/ •) / \ / A%p, 8v άν τι; όνομάσετε x«î Aία. e eræ, * s/ e* *Eyδ δ', 8 0soÜ 'στιν ἐργον, εἰμι τανταχοῦ: es.s / Évto J' ἐν Ἀθήναις, ἐν IIáτραις, ἐν Σιxé)ig, Év ταῖς τόλεσι τάσαισιν, ἐν ταῖς oixigtq 5 / > c • creve o s/ / τάσαις. *Ev ύμίν τάσιν οὐx êcttv τότος, oí uf 'ατιν άήρ: δ δέ ταρὸν άπανταχοῦ 10 τάντ' ἐ ἐνέ{xms diòs, τανταχοῦ ταρόν. Versus 1 —4 memorat etiam scriptor Vitæ Arati vol. II, p. 438. V. 1 priore loco Stob. οὐδέ άν. V. 2 Wakef. οὐδ' αὐ ττοτήσιον. V. 4 affert Etymol. M. p. 389, 38, ut Plato- mis comici. — Ceterum hi versus haud dubie e prologo aliquo desumti. «• III. Stobæi Serm. II, 27 : Tt το0' 6 IIρομηθεύς, δν λόγουσ' ήμῖς τλάσαι *yf r• ¢* v xo\ τάλλα τάντα ζέα, τοῖς μèv 0'maiotq $,.s-,? £• .4 X. • •/ / / t* Éóoy' £x%ατφ xατά γόνος μίαν φῶσιν ; c / e A. / so sy άταντες οί λέοντάς εἰσιν άλΧιμ.οι, δειλοι τάλιν ἐζής τάντες εἰσίν οί λαγοί• •» sy ) o / ?• e \ »/ creve / oùx èat' άλότηζ ή μὸν εἰρων τὰ φύσει, % δ' αύ0Éxoratos, όλλ' ἐὰν τρισμυρίας άλέτεχάς τις συγαγάγη, μίαν φύσιν e. ?• / ál,- {— *) e/ άταζατάσαις δύεται τρότον 0' ἐνα. “Hμὸν δ' άσα χαι τά σόματ' ἐστι τὸν άριθμὸν / - •* x%0' ἐνὸς, τοσούτους ἐστι xαι τρότους ἰδεῖν. ῦ | ( J II. latere nemo quem suum peragens opus, . nec re peracta , nec peracturus potest hominum deùmve , solus Aer ille ego , quem nomine alio nuncupant Diespitrem. Tum vero ubique ego ' adsum, quod proprium est Patris, Athenis hîc et in Siculo solo : [dei, in urbibus conspicior, in penatibus. Vobis in ipsis mulla portiuncula est, ubi non sit aer : unde, præsens omnibus quum sit, mecesse est rerum et ignoret nihil. III. At cur Prometheus fictor humani gregis animantiumque reliquorum , unam singulis generibus bestiarum naturam dedit ? immane cunctis robur est leonibus : ingenium pavidum lepores nusquam non habent: nec inter vulpes alia vafris moribus , alia est simplicibus : quin tricena vulpium G. si forte millia in unum contraxis locum, erit per omnes unus ingenii tenor. At inter homines quot sunt numero corpora , totidem videre £st studia et vivendi modos. G. V. t cod. Par. τοτε Πρ. V. 8 erat guyαγάγοι. V. 9 vulgo άπσζάπασιν. Correxit Clericus. IV. Stobæi Serm. XCVIII, 17: IIo)\ά γ' ἐστι τάντων ζδον άθλιότατον άνθρωπος, εί τις ἐζετάφοι xατά τρότον• τὸν γὰρ βίον τερίεργον εἰς τὰ τάντ' ἐχων άτορεί τά ττλεῖστα διά τάλους, τονεί τ' άεί. Kαι τοῖς μέν άλλοις τάσιν ή γὰ θηρίοις êxóügg Ttap£y£t t})v xαθ' ήμάραν τροφ)v, αὐτ) τορίζουσ' οὐ, λα6οῦσα, τάνυ μόλις άστερ τὸ κατά γράος x&gó\αιον ἐκτίνει τὸ ατάρμα- τούς τόκους δ' άνευρίσκουσ' άεῖ 5 10 τρόφασίν τιν' αύχμὸν ή τέχνην άτοστερεῖ. Kαι δέ τυχόν μέν διὰ τὸ ταρέχειν τράγματα / e cr* v s* »/ μονους εαυτη xαι τοιειν τανω κατω, ταύτην ταρ' ἐμὸν λαμ6%vel vigo»ρίαν. V. 9 codd., ut videtur, εὐρίσκουσ'. V. 1 1 δή omittunt codd. Par. V. 12 μόνους ἐαυτή Grotius pro μ.. év αύτῖ. Codd. Par. év ταύτη. V. Stobæi Serm. CVIII, 33 : Meíçò tà. xxx¥ τοιούσι τολλοι, δάστοτα, αὐτοῦ δι' αὐτούς }, τάφυxe τὰ φάσει. Oíov t£0vr,x£v υίός λ μήτ; v V /) sr eras •) / à v), Af' άλλων τόν άναγκαίων γά τις, e\ v Z/? ^» ° o A' f *) ^/ \ άν μέν λάθη τοῦτ' άτ£0 α v', &v0po) τ ος Yαρ ποσούτο γάγονε τὸ xxxòv %λίκον τερ λv. [îv, *E&v δ' ά6t o t o 6 δ βίος, οὐx ἐπ' άφομ α ι, •o / ') 2 e reve r· n o \ grege \ ά τ όλω λ', ἐν ἐαυτό τούτ' ἐὰν axoTtj, xaxà τρός τοῖς κακοῖσιν ούτο; Étego. συλλάγει. 5 IV. Si rem fatemur, omnium miserrimum quæcumque vivunt æstimandus est homo. Nam curiosa cuncta sollicitudine rimans laborat semper, et sæpe excidit Tum terra mater ceteris animantibus quotidianum sponte victum suggerit , dans sponte : non, ut nobis, quando plurima præbuimus ipsi, quod satum est, sortem meram resolvit ægre : foenore ut se liberet allegat æstum vel pruinosum gelu. Ac forte, solus quando homo negotium ipsi facessit, dum fodit subter super , frustratione hac se vicissim ulciscitur. V. Here, persæpe homines graviora efficiunt mala ipsi sibi ipsis quam sunt ea suapte vi. Excessit vita natus aut mater puta, aut proxima aliquis ex necessitudine : id si quis sic accipiat : Nempe obiit diem homo natus, quantum fuerat tantumdem est ma- Quod si sic : Periit : non tuebor amplius, [lum. heu vita invita ! qui ista secum deputat, is ad malum alia sibi consarcinat mala G. IPHILEMONIS FRAGMENTA. 10 'O δέ τὸ λογισμὸ τάντα ταρ' ἐαυτά σxoTtöv, vò xαxòv άφαιρεί, τάγαθὸν δά λαμ6&vet. V. 5 &v μέν dedi pro εἰ μév. Cod. Par. ό μέγ. A66a, scil. εῖς voùv. V. 6 ante Bentl. τοσούτον. V. 8 et 9 ita legeban- tur : &tt6λωλεν ἐν ἐαυτό τούτ' ἐάν σx., τρός τοῖς κακοὺς oῦτος &c. συλλ. xαχά. Correxerunt Tyrrwhittus et Ja- cobsius. VI. Stobæi Serm. LVII, 7 (sine certo testimonio. Codex Par., Koog ixoù τοιητοῦ : præcedit locus Philemonis): *E \ •^» \ so v » cf A. SY0) Yεωργω τον αγρον ουχ οτως τρεφη gûtês g-e, ταρ' ἐμοῦ δ' ἐνα τροφὸν τροσλαμ6&vj. Σxάττω γὰρ αὐτὸς ἐτιμάλὸς, στείρω τ' άεῖ, / «^ » V *• * xo\ τάντα τοτὸ τρὸς τὸ δοῦναι xαι λα6εῖν . δ δά λαμ66v£t μάν, άτοδίδωσι δ' οὐδê êy. 'Attootsp nt)v άλαθον άγοράσας άγρόν spm τορασας αγρον. >/ • Λ / \ / A. τὰ θηρί', δίς οὐx ἐστι ττερί τούτων λόγος' Üτ' εἰς ἐλεγγον οὐδάν αὐτὸν ἐογεται og, egeaerygy gvogy aytQv e?/εται, , *v e-v» •) -* oῦτ' άλλο τοιοῦτ' οὐδόν ἐστ' αὐτοῖς xαχὸν sy V (\) '. Éxagtov , εὐθύς και νόμον ταύτην ἐχει. - • » / “Hμεῖς δ' ά6toycov ζόμεν άνθρωττοι βίον : ^. / /*• e _ / / δουλεύομεν δάζαισιν , εὐρόντες νόμους , */ • τρογόνοισιν, ἐγγένοισιν: oùx èav' άποτυχεῖν .^uo *• / 10 xαxoÜ, Ttp6gozavv δ' άεί τιν' ἐζευρίσκομεν. 5 V. 3 ante Grotium αὐτόν οὐδόν. IX. Stobæi Serm. XCVII, 18 : J.y v / v £• X. .. / Nλ τὸν Afc. tòv μάγιστον, ἀμην, Σοφία, / V / • êýò τρότερον τούς μέν τάνητάς ἄν μόνον At qui rationis cuncta ad arbitrium vocat, is quod dolet deducit, retinet quod juvat. G. VI. Rus ego sollicite curo, non me ut mutriat, sed ipsum ut a me mutriatur affatim. Fodio seroque semper et nil non ago, ut ratio expensi et accepti respondeat : at is usque accipiens, cassam non reddit nucem. Plane prædonem mihi paravi, non agrum : nam quum medimnis hordei conseverim viginti, ille tredecim non reddidit integros. [G. corr. Quod si Septem ad Thebas bellum mihi inferrent, vi- deor mihi mulierum augurium solum observaturus, Fausta sint: hoc quidem fit; omne enim quod (ager) fert, unus hic asinus nunc portat. - � VII. Incommoditates multas divitiæ adferunt : suboritur odium , invidia , contumelia, negotiorum tædiosorum seges , et unda rerum, et victus aggeratio. Res agere semper solitus, animam mox agit, opes fruendas linquens heredi suo. Quare me potius pauperem dici juvat, et pauca habere et non sollicitum vivere, nec divitiis onustum nec megotiis : nam multa mala compendifaciunt pauperes. G. - VIII. O fortunatas vere animantes ceteras , quas nulla cura mordet rerum ejusmodi : mon crimem metuunt, mon impingunt alteri, nec defatigant se malis accersitis : sed quam unaquæque secum naturam attulit , hanc solam legem movit, huic se attemperat. At homines miseri vitam invitam ducimus, opinionum servi, inventis legibus, • majorum, posterorum. Non ullum est mali effugium : præsto semper est causatio. G. IX. Ego mediusfidius arbitrabar, Sosia , solos egenos vivere in mœroribus 1 20 PHILEMONIS FRAGMENTA. • • \ / «*• * «* / V v / όδυνωμ£νους, τόν ττλουσίων δέ τὸν βίον tXap6v τιν' είναι xo\ φάρειν εὐθυμίαν. Nyγ δε διαφόροντα τοῖς καθ' ήμάραν €\ / \ v / ¢* / 8*tzv%μασιν δ, τὸν θίον δρό μόνον , \órcz; δ' ἐ/ovτας μείζονας τοὺς μείζονας. f ) V. 5 vvv% Bemtl. pro vùv. V. 6 évopö legendum videtur. €odex Par. recens ßiov Y' δρό. X. Stobaei Serm. IX, 22 : Av%ρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ό μλ άδικόν, άλλ' άστις άδιχεῖν δυνάμενος μῖ βούλεται : oῦδ' άς τά μικρὰ Xαμ6ένειν άτάσχετο, άλλ' άς τά μεγάλα xαρτερεῖ μλ λσμ6%vov, Éystv δυνάμενος κα\ κρατεῖν άημίως' ὐδ' άς γε ταῦτα τάντα διατηρεῖ μόνον, 5 OUO άλλ' άστις άδολον γνησίαν τ' ἐχων φύσιν §îvov δίκαιος xoù òoxsiv êîvov 0£λει. «r Duo priores versus habet etiam Anton. Mel. XL, p. 61, ct Aldi Gnomæ momost. V. 1 Schowius et Gaisf. μη 'διχόν. V. 2 codd. Par., Amt. et Ald. οὐ βούλεται. V. 6 codd. flu- ctuant inter μόνον et μόνως. Nomnemo malit μόνος. XI. 5tobaei Serm. XXXVI, 18 : Tòv μ% X£yovtx τόν δεόντων μηδè èy μακρὸν νόμιζε, χάν δδ' είτα συλλα6άς: τὸν δ' εὐλόγοντα μ }, vδμιζ άναι μακρόν, μηδ' άν σφόδρ' είτα τολλά xαι τολύν χρόνον 5 Texgfiptov ôè τοῦδε τὸν “Oμηρον λά6e- oότος Yάρ ήμίν μυριάδας ἐτὸν Yράφει, άλλ' οὐδέ άς “Oμηρον είρηκεν μακρόν. XII. Stobæi Serm. LVII, 6 : *Eyò τὸν άγρὸν ἰατρὸν ἐλελήθειν ἐχων . τράφει γὰρ αὐτος έστερ άδάωστοῦντά με, ατταρτα μιxpὰ τροσφόρων, οίνου θ' όσον όσμ}ν, λαχένων άγει τι xαι, và tòv A{x, 6 τὰ τετρατα ταῦτ' άμάρτα, xατταριν , 0êy.ov, άστέραγον, αὐτὰ ταῦτα : xαι δόδοτxα μ% λίαν άτισχναίνων με τοιήσΊ vexpóv. V. 4 Cod. Par. λσχάνου. V. 5 sic Salmas. Codd. τετρχγεῖx vel τετράγεια. XIII. Clemens Alex. Strom. VII, p. 302 Sylb. : 'O xooy.txòς ôè φιλήμων xαι τοιαῦτα κωμωδεῖ* “Oταν δέ ταρατηρούντ' ίδω, τίς ἐτταρεν, / • • \ Ά τίς ἐλάλησεν, λ τ(ς ἐστιν ό ττροτὸν oxoTtoövto;, 7ro)ö τούτον εὐθὺς ἐν άγορά. Aότὸ βαδάζει xαι λαλεῖ xαι ττάρνυται er• ¢* ^» / Éxoratos íuíóv, ούχι τοῖς ἐν τῆ τόλει. r ■*, / T& τράγμαθ' ός τάφυxev ούτω γίνεται. Idem locus apud Theodor. vol. IV, p. 163, C. V. 1 editur όταν ίδω τταρατηροῦντα, et v. 4 ἐαυτά. Correxit Grotius. XIV. Comparatio Memandri et Phil. p. 357 : M}, \utt% Àv roìtn vivr%ct, $ci η Λυτης σαυτον, τουτο γινωσκων, οτι , e/ ot' &v0o6τοισιν ή Τύγη γελά όταν τοτ ανωρωτοισιν η 1 υχὴ γελα, \ *• *• / τέντων άφορμῖ τὸν xαλὸν εὐρίσκεται : άτον δέ δυστυχή τις, οὐδ' εὐφραίνεται. c/ er- p v / rT,(<,. ATtovto. vtx$ xoi gesagrosge; T gy%, eo v era^ cºeg v ¢ oόδεῖς δè vix3 p.) 6ελούσης τῆς Tóys. ô V. 1 fortasse legendum : μήποτε Λότει σεαυτὸν vel μ$ 0$)£ Auteîv σεαυτόν. V. 4 reliqui editam Jectionem, misi quod δυστυχή dedi pro δυστυχεῖ. Si quis, inquit, mala utitur,fortuna, mulla est gaudemdi opportumitas. Gro- tius soloece οὐ σ' εὐφραινάτω. V. 6 addidi e Stobaei Ecl. phys. I, p. 200 Heer., ubi duo postremi versus, quos re- ctius a reliquis separaveris, Chæremoni tribuuntur. et tristitate ; at contra , vitam divitum leporis esse plenam atque hilaritudinis. Numc differitatem video solam atque unicam quotidiano in sumtu et dimenso sitam : at plus habere tædii qui plus habent. G. X. Non justus omnis abstinens injuriæ est, sed qui mocere quum potest tunc abstinet ; nec qui recusat parva, sed qui maximis tentatus animi robur invictum gerit : nec quisquis ista quolibet præstat modo : sed qui dolosi nescius fuci, integra probitate, justus esse, nom credi , studet. G. XI. Quicumque dicit ad rem quæ mon pertinent, duas locutus syllabas, prolixus est : at bene dicentem me prolixum dixeris, quantumvis dicat multa et multo tempore. Ab Homero sume testimonium tibi : is quum exararit versuum tot millia, nemo est Homerum qui prolixum judicet. G, XII. Ager mihi instar medici est : ita me perpetim alit severæ lege parsimoniæ ,' tenuem suppeditans frugem, villi tantulum quod odori sat sit , pauxillum oleris, ceterum siccas dapes et rupicosas , capparim , [nimis thymum atque asparagum, hæc sola: proin metuo ne me excarnificet misera macie perditum. G. XIII. Quemquem servare videro ecquis sternuat, ecquis loquatur, ecquis promoveat pedem , hunc sine mora ulla duco venalem ad forum. Sibi quisque nostrùm sternuit, loquitur sibi, sibi progreditur, mom populo Quiritium. Ita porro eunt res, ordo ut naturæ jubet. G. XIV. Fortuna quoties aliquoi delicias facit , tu te afflictare moli : nam Salaciæ extemplo cessim fertur elegantia. Sed nec vitulare alterius miseritudine. Fortuna domitat eadem ac vorsat omnia, et memo vincit misi Fortuna fàverit. (i, PHIJLJEMONIS FRAGMENTA. XV. Ibidem p. 357: IIρόσεστι δέ τὸ τ£νητι άπιστία . xàv σοφὸς άτάργη, xàv λάγη τι συμφέρον / (?) 9 / ('| μφ 0 9 δοxεί τι φράζειν τοῖς άxoόουσιν xαxδς : τὸν γάρ τενήτων, τίστιν οὐx ἐχει λόγος . ° άν}ο δά τλουτόν , x&v άγαν υευδηγοο% 9 ^Y097), • - - / δοxεί τι φράζειν τοῖς άxoόουσιν άσφαλάς. Multa hic corrupta. XVI. Apud Scholl. Homeri ad Iliad. Q, 617 : *Eyò λίθον μόν τ}v Ntö6^v, u& τοὺς θεοὺς, oÜôéttot' ἐτείσθην, οὐδè vùv ττεισθήσομαι 7) 9 'm \ • »/ • e^» ός τοῦτ' ἐγévet' άνθρωτος• δτὸ δὲ τὸν xαxôv er- „• A. £ / / τὸν συμτεσόντων τοῦ τε συμ6&vtog τάθους ὐδέ λ X% δ 4. v *) •\ / oÜôôv λαλῆσαι δυναμάνη τρὸς οὐδόνα, τροσηγορεύθη διὰ τὸ μ% φωνεῖν λίθος. 5 V. 2 τεισθήσομαι Eust.; ceteri τεἰ0ομαι. Heymius, vùy Yε τεἰ0ομαι. V. 3 sic schol. Towl. et Victor. Eust. et Ve- net. : 'Ως τούτ' ἐyéveto xαί χήδso. Ttéασει* άλλ' ύτὸ τὸν χα- xóv. XVII. Comparatio Mem. et Phil. p. 363 : “O tov δενισός ἐν τόλει τρὸς τὸν φίλον, èv ταῖς τερισσαῖς και τυxvσίς όμι}{αις, » \ / / &\ / / êâv μεγίστην ό φίλος ήν λόγη ττόλιν, où t})v άσωτοῦ τατρίδα μλ συγχρίνχς : èy0poῦς τοιούσι τοὺς φίλους αὐ συγκρίσεις. V. 1 fort. leg. δ 'τὰν, άενταθεῖς, et τοῦ φίλου. V. 3 %y addi- dit Grotius. Dedi Xéyy pro λέγει. V. 4 Grot. μλ άντισυγ- xp%v%. Bentl. μλ συγχρέγ', ἐτεί ... Legendum videtur Uητω συγκρινεῖς. Pflugkius, τατρίδ' άττως μλ συγκρινεῖς. -^ � Ibidem p. 360 : Kαλός τοιήσας οὐ καλός.όνείδισας. >v • e^lo EpYov xαθεῖλες ττλούσιον ττωχὸν λόγω, / v • e • xzvy%μενος τὸ δδρον δ δάδωχας φίλφ . v / άργφ στρατηγὸς γεγονας, ἐν Xόγω φονεός. V. 1 , quem e Ms. addidisse se dicit Grotius, a reliquis Separandus videtur. In codice τονήσας χαλός. Correxit Grotius. V. 2 Heinsius ττλουσίου, πτωχὸς λόγφ. Versus 4 ilidem a reliqnis separandus videtur. XIX. Ibidem p. 3G1 : c. V • Qς εὐφυές ζῶον ό xoyXtog, v) τὸν θεόν. c/ • • Oταν τονηρά τεριτάση τό γείτονι, τὸν oixov άρας εἰς £tspov τορεύεται, / A. ? 3, , / \ V / vsy.sto. δ αμεριμνος τους xακους φευγων άεῖ. V. 1 articulum ante xoχλ{ας delet Bentl. Rutgers., δς εὐ- φυῖς δ κοχλίας. Ibidem p. 361 : “O δεῖ ταθεῖν σε μηδανού ςxéU^ oUyeiv • S T. TTOZUS V. μηοαμου σκεφη φυγειν •» V (N / / c/ *- • oό γάρ δυνήση φεύγειν , ά σε δεῖ τταθεῖν. • \ • Tò τετρωμ£vov γὰρ οὐ μένον βροτοῖς »f / -, άφευxtóv èattv, άλλά xαι τὸν οὐρανόν. V. 2 Grot. Φεύγειν γὰρ οὐ δύνηση εί σε δεῖ τταθεῖν. Fort. où Yάρ δύνατ' άν ἐκφυγεῖν. V. 3 Grot. τὸ τάν τετρ. γὰρ οὐ μ. ß. Articulus non est in codice. V. 4 fort. &gvztov. Mox Grot. xαί zατ' οὐραγόν. Fort. zαῖ τοῖς οὐρανὸν "E/oUat. XXI. Jbidem p. 362 : / e^* Et τοτά τις ἐμὸν εἰς τὸν άγρὸν ἐςτὸν, μνήματα ταρελ0òv xαι τέφους άνθρωπίνους, / e/ • -? - c/. o \ τούτων ἐκαστος ἐλεγεν ' eis topog £y(o τλεύσω, qUts Jaoo, τοίχον άρας κτήσομαι. Post versum 2 aliquid excidisse videtur hac fere senten- tia : rerum humanarum fragilitatis admonitus dicet: nam τούτων ad sepultos spectat. V. 4 ante Grot. ztfjaou.xi τοῖχον άρας. XV. Paupertas etiam hominibus deducit fidem : mam pauper, quamvis catus et quod negotium facto consuadens, gravis est auditoribus : quia cassa pondere inopis est oratio. At dives plenus falsis falsimoniis ita auscultatur quasi res compertas ferat. G. XVI. Ego hercle, abiisse im saxum Nioben, fabulis non unquam potui credere, meque postea credam ex mortali lapidem factum. Etenim malis innumeris pressa, luctu cumulata affatim', ad meminem hominem verbum quibat proloqui: hinc appellata est, voce ewamida, lapis. XVII. Quoties amicum apud hospitem diverteris, dum sermo largus horsum et illorsum vagat, suam ille si urbem prædicassit maximam, tuam ex advorso patriam me contenderis. Amicos inconciliat æquiparatio. G. XVIII. Bene quod fecisti id exprobrasti non bene Verbis mendicis operam opimam destruis, jactans amico quod per te evenit bomi : re fueras imperator, verbo es carmifex. G. Fidem deorum , quantum ingenium est cochleæ! Quæ si vicinum macta est illaudabilem , domum sibi tollit alioque immigrans abit : ita ævum securum agitat, devitams malos. G. XX. Quod est ferundum, fugere me contenderis : nam nemo effugiet sibi ferumdum quod manet. Quod enim fatale est, id non modo mortalibus', sed ipsis etiam superis insuperabile est. G. ' XXI. Quoties mostrüm aliquis extra portas prodiens hominum sepulchra cernit, secum cogitet : meno non horum dixit, Mercabor mari , pangam hortum, possidebo munitum bene. G. 1 22 IPHILEMONIS FRAGMENTA. XXII. Stobaei Serm. CVIII, 39 : *Av γνός τί ἐστ' άνθρωτος, εὐδαίμων ἐση. TÉ0v^x£ ttc; μγ, δεινόν ἐστω τοῦτό σοι. / . / / / / Ksxόηxé τις; où xexÜ^x£ τις ; ìtùYnxé τις; / ßfttst τις ; οίμύζει τις ; % qόσις φάρει άταντα ταῦτα- φεύγε τάς λυτάς μόνον. V. 1 άν γνός τί Grotius pro άγνός τις. V. 3 idem ejecit quod post x£xómxe repetitur vulgo μὴ δεινόν. Prius τις fortasse (lelendum. Idem v. 4 post φόρει delevit particu- lam öë, et v. 5 addidit μόνον. XXIII. Stobaei Serm. CVIII, 50 : *Av0po)τος ἐi δήπουθεν : oùx èa :' οὐδέ εἰς, δ μ) xaxóv τι γάγονεν ό γενήσεται' ὸ τοῦν δ' ἐλάχεστον τό γεγενημ£vov xaxòv, άμφότερον oῦτος εὐτυχεῖ τε xo\ φρονεῖ. V. 3 Bentl. addidit xxxóv. XXIV. Stobæi Serm. CXIII, 10 : Tt τότ' ἐστιν άρα διότι Βούλεταί μ'ίδεῖν; 3, xαθάπερ οί voaoÜvtsq άλγοῦντες σφόδρα, v 2 v •λ >/ Q\ 2 so • _ ) >/ τὸν ἰατρῶν ἐν ίδωσιν, οὐx άλγοῦσ' ἐτι, oῦτως, όταν τις τυγχάνη λυτούμενος, ¢*-* o es.^ / 2 V A _ ) y %vtov άδυνάται, φίλον ἐάν ταρόντ' ίδα; XXV. Conparatio Men. et Phil. p. 362 : Ἀρ' Égτῖν ό λόγος τοῖς νοσοῦσι χρήσιμος. *®) λ f. v §) o / 0è szς στληνιον τρος ε^xog ovx£τως τευεν 3/ e/ V / v}v φλεγμονλν ἐταυσεν, ούτω κα\ λόγος εὐκαιρος εἰς τὰ στλάγχyα κολληθεῖς φίλων εὐφυχίαν ττρόσχε τὰ λυτουμ£vty. vg ι W ι Tres priores versus sunt etiam ap. Stob. Serm. LXXXI, 2, ubi cod. Par. et alii φιλήτα. V. 1 ap. Stob. &ρ' ἐστι τοῖς vog. χρ. λόγος. Comp. τάρεστιν δ λ. XXVI. Stobæi Ecl. phys. vol. II, p. 6 Heer. Mem. et Phil. p. 359 : Θεὸν vδμιζε xoû gê6ου, όήτει δά μή: τλεῖον γὰρ οὐδέν άλλο τοῦ ζητεῖν ἐχεις. Eίτ' ἐστιν εἰτ' ούχ άστι, μ% ßoόλου μαθεῖν . ôc άντα τούτον xαι ταρόντ' άεῖ σ%6ov. et in Comp:\:. Codices Philetæ momen adscriptum habent. V. 3 Comp. £t' ἐστιν ητ' οὐx. • XXVII a ' Stobæi Serm. VI, 1 8 : Σύ γάρ : tí Éativ, εἰτά μοι, ταδδησία, V «* 5 eo / e sy / p. 2 a \ e/ g*J* 2'. ?, ypojv tw'• toO, δ' εὐθὺς δτι xαχός ἐγει. XXXI. Clemens Alex. Pæd. III, p. to8, 46 Sylb. : 'EYò μèv oῦδέ τάς 0εραταίνας άτά ταῖς άρίστχις γυνατόν ἐτομάνας cxioyQoXoyεῖν η αἰσχροεργεῖν, σωφρογίζεσθαι δέ αὐτάς τρός τὸν δεστοινόν τ αφόδρα γοῦν ἐπιτιμητικότατα ό xωμικὸς (|». φησίν : *E%ιόν *yvvotxòς ἐδότισθ' ἐλευθάρας βλάτω μόνην θεράτωιναν xgtóτιν άxoXou0εῖν xαλ)v Éx toÜ IIXovottxoù, ταραχολουθοῦντά τε vgóτφ xατύλλάττειν τινά. V. t ἐτὸν pro êáòv Marklandus, et v. 2, 3 βλάττω μόνην pro 3λετομάνην. V. 4 et 5 legebatur ëx t. II). τε ταραzo- λου0οῦντά τινα ταύτη χατύλλóττειν. XXXII. s* Ælianus Hist. Am. XII, 10: *Ett μάλλον τὸν θηλυν (μύν) άλεγον ε?ς τά άφαοδίατα είναι λυττητιχόν , φιλήμων. MÜς-λευκὸς, όταν αὐτήν τις — άλλ' αἰσχῶνομαι / e*a & \• λάγειν — xéxpoye τηλιχοῦτον εὐ0ύς % xztóøατος, δατ' οὐx ἐστι τολλάxtg Xa6eiv. Correxit Bentl. Vulgo post zgsög τος addebatur μαστροτό;. XXXIII. Athen. II ,, p. 64, E : IIegi δέ τῆς τόν ßo)6ów αχευασίας ζβιλήμων φησί * \ •* & Tòv ßoX6òv, ai ßoόλει, σxδτεί, δσα δατανήσας εὐδοxiy.£i : tvpòv, μάλι, σήσαμον, ἐλαιον , xpóμυον, δζος, σίλφιον : αὐτὸς δ' ἐφ' αότου 'στιν τονηρός xαι τικρός. V. 3 Schweigh. Imalit xpópp.vov. XXXIV. Theophyl. Ad Autol. III, p. 385, D: Kαθάπερ και ό φι- λήμων * Xαλετόν γ' ἐxpoωτάς άσόνετος xαθήμενος. ύτὸ γὰρ άνοίας ούχ άαυτὸν μάμφεται. V. 1 additum est Y'. XXXV. Athen. XIII, p. 605, F : K}είσοφος τοῦ ἐν Σάμφ IIo- αίου άγάλματος ἐρασθεῖς κατάκλεισεν αὐτὸν ἐν τὰ Vαά, δς τλησιάσαι δυγησόμενος : ... χαί φ. τοῦ αὐτοῦ μνημονεύων φησίν : 'AXX' ἐν Σάμφ μ$ν τοῦ λιθένου ζου τοτὰ sy •2. ^.4 '§ ) o V \ άνθρωτος ἀράσθη τις, εἰτ' εἰς τὸν νεῶν xovéxλεισεν αὐτόν. - XXXVI. Comparat. Mem. et Phil. p. 358 : *E? 4 4v- ) / v άν γερων γενηται τλουσιος γεγως, xo)öv τὸ γῆρας ἐστιν ἐτι τούτφ μόνον• άει γὰρ χειραγωγὸν τὸν τλούτον ό yépov. V. 1 fort. êâv ysy. ττλ. y. yépov. V. 3 Bentl. tentat, τλοῦτον Yάρ ούτος χειραγωγήσοντ' ἐχει. At vestes purpureæ atque vasa argentea usum in tragœdia habent , in vita non habent. (J G. XXIX. Sæpe hodie qui vix a se porcebat famem , postridie alios aluit larga alimonia : et rursus hodie qui thesaurum repererat, postridie omnem rem suæ amisit domi. G. XXX. M. Syra, heus Syra. S. Hem quid me vis? A. Ut [vero vales ? S. Nunquam istud percunctare, senem si videris anumve : quippe liquido non recte valent. G. XXXI. Egressus domo ! et ex longinquo feminam ingenuam sequens, pulchram conspicio pedisequam ex Platæico illi esse comitem , quam sectator quispiam oculo patranti spectat. XXXII. Mus albus est : si quando quis eam—sed pudet dictu—scelesta tantum clamitat ilico, ut res celari possiet rarissime. XXXIII. Bulbo spectes, si placet, cum quanto sumtu sapor accedat : caseum , mel, sesamum, oleum , cepam, acetum, silphium adjiciunt : per se ipse est amarus et malus. XXXIV. Res est molesta auditor stupidus assidens : mam præ stupore culpam non videt suam. XXXV. ( De Clisopho :) Certe simulacri , quod Sami stat, lapidei amore exarsit aliquis olim, et clanculum in templum se conclusit. XXXVI. Exactam ætatem si quis dives attigit, ei senectus commodo est eatenus quod pro manuductrice habet pecuniam. G. 124 PHILEMONIS FRAGMENTA. XXXVII. Ibidem p. 358 : 'Q yépov, êtr&v ίδας γάροντα xαι μόνον, μηδέν ἐτερότα- τάντα γάρ xαxδς ἐγει. v \ / sy • V / / xo)v τὸ θνήσκειν, ἐστιν ἐπί τούτφ λάγειν. XXXVIII. Ibidem p. 365, corrupta : 'ETtàv èyyùç 0&votos ἐλθη, oῦδεῖς ἐαυτό δ θάλει Βουλεύεται . 6yfiaxet δ' ά θνήσxov xατ' ίδίαν εἰμαρμ£νην. XXXIX. Ibidem p. 361 : Kàv δούλός ἐστι, σάρκα τῶν αὐτ}ν ἐγει. φάσει γὰρ οὐδεῖς δοῦλος ἐγενήθη τοτé- § ö' αὐ Tόχη τὸ σὸμα xατεδουλάσατο. IV. 1 leg. xάν δοῦλος ίί τις. XL a. Ibidem p. 316, et Thom. Mag. Vit. Eurip. p. 54 ed. Lips. : Eâ cogîg άληθείαισιν oi τεθνηxóτες σάσθησιν είχον, άνδρες άς φασίν τινες, άτηγάμην άν άστ' ίδείν Eùpit{δην. * XL b. Athen. XIV, p. 659, B : Má\toto, yáp είσάγονται οί μα- Yειροί σχωττιχοί τινες, ός ταρά Meyάνδριρ ἐν Ἐτιτράττουσι: zαί φιλήμων δά του φησίν : - Σφίγγ' ἐδόεν' οὐ μάγειρον εἰς τὸν oixfxv *a £ίληφ', άτλὸς γὰρ οὐδέ εν, μὰ τοὺς θεοὺς, όντερ λάγει συνίημι* xxivá íuo vo. τετορισμόνος γάρ ἐστι. Eosdem versus sed pluribus auctos e Stratomis Phoeni- cide iterum apposuit Athen. IX, p. 382, C. Nisi librarii error est, pro Stratone Philemonem scribentis, cujus nOmen Sæpenumero una cum Menandro commemoratum, yidisset, §tatuendum erit, Philemonem hos versus o Stratomis Phœnicide suam in fabulam recepisse. V. 3 a] tero loco δα' άν λόγη et mox πάρεστι pro Yάρ ἐστι. XLI. Stobæi Serm. XVI 1 : *E&v öíç êXog ev, τοῖς Yε μηδέ χθόμεθα, ά δ' ο%x êyoμεν ζητάμεν, ἐν μέν διὰ τέχην ὸν δέ δ' ἐαυτούς ἐσόμεθ' ἐστερημ£vot. V. 1 fort. : ἐάν οΤς έχομεν , τούτοισι. Confirmat Anton. Mel. Serm. XLII, p. 64, qui τοάτοις pro τοῖς γε. V. 2 legebatur ζητούμεν. XLII. Stobæi Serm. XVIII, 6, 7 : &'. Tt rv* $/ o^v* «^» ᾶν όφελος, ό μή 'στιν τὰ τὸ ζήν εἰδ£vgt; > c; &iv* • Ἀλλ' οίνος iv* oùôsìs òè μεθύων, άv axoTtjç, \ V. f^»^ / *• - ὸς οὐχι δούλός ἐστι τοῦ τετωxévai • e/ % _? 2. ».4 s) / *** ? 2...}. δσα μ' ούτος ίνάγκαζεν, ἐτο{ουν ταῦτ' ἐγό. 'O τονηρός δίνος οὐτός ἐστι, Ntxogöv. 8) ß'. V. 2 ante Bentl. legebatur μή ποτι τὸ C. Postremus versus huc pertinere non videtur. - XLIII. Stobæi Serm. XXXVIII, 1 : “O φθόνος èv αὐτὸ τοῦδ' ἐν ἐπιειxός ττοιεῖ, τὸν αἰρετιστὸν όντα τὸν αὐτοῦ τράτων λυμαίνεται μάλιστα διά ταντός συνόν. V. 1 Bentl. ἐτ. ἐχει, nisi malis pépet. XLIV. Stobæi Serm. LXXIV, 20 : - •J» / •¥ 'Ayo 0?jg yvvotxóς ἐστιν, ό Ntxootp&tm, V / 5 S' 2. . VN _ \ _ o *\ ^ ) • _ / μ% xpeftvov' eivat τάνδρὸς άλλ' άτήxoov : 7Uv) ôë vixδα' άνδρα xαxόν ἐστιν μάγα XXXVII. Vetulum senex si videris solum obvium, nil sciscitandum : cumcta nam prave se habent. Ob id, Mori præclara res, quis diceret. Morel. XXXVIII. Prope cum mors venit, nemo est sibi qui illam [velit. Qui moritur, moritur fati arbitrio, non suo. G. XXXIX. Sit quamvis servus, corpus uniusmodi est. Natura servum mumquam genuit neminem : sed vis fortunæ est quæ homines fecit subjuges. XIL a. Si quis post mortem sensus, ut quidam putant, superesset, laqueo vitam finirem mihi libens, lieeret ut spectare Euripidem. XL b. G. Sphingem marem equidem, non coquum, admisi [in domum ; ' namque, ut simpliciter dicam, nihil intelligo horum quæ loquitur: intrat meditatus nova vocabula. G. XLI. Si quæ bonorum habemus his"non utimur, quæ mom habemus quærimus, semper bonis aut nostro vitio aut fortunæ carebimus. G. XLII. A. Quid vivere opus est nescienti vivere ? B. At vinum in causa est. Nempe quot sumt ebrii, mancipia totidem vini potati aspicis. Quodcumque feci vinum me facere impulit. A. Malum id necesse est vinum fuerit, Nicophon. G. XLIII. Habet malignus livor hoc in se boni, quod eligentes insequi sectam suam Comes fidelis mille discruciat modis. G. XLIV. Bonæ mulieris, o Nicostrata, est dare mon imperiosam, sed morigeram se viro. Viro superior femina, immensum est malum. G PHILEMONIS FRAGMENTA. j 25 XLV. Stobaei Serm. XCVIII, 5 : Oùx άν δύνατο μ } yevég621, δάστοτα, άνθρωτος όν άνθρωτος : άλλως ούν βοάς. Tòv ζάντ' άνάγχη ττόλλ' ἐχειν ἐστιν xακα. XLVI a. Stobæi Serm. CII, 5 : Oότε γὰρ ίατρὸς οὐδè É¢, άν εὐ σχοτής, τοὺς αὐτὸς αὐτοῦ βούλεθ' ύγιαίνειν φίλους, oῦτε avpattêtnq ττόλιν δρὰν άνευ κακοῦ. XLVI ]). Stobæi Serm. CVIII, 34 : / / / xo\ σοι γὰρ άλλος συμταθήσεται ταθόν. V. 1 post γίνωσxe addidi part. xαί, ut legitur CXXXIV, p. 210, 7. LI c. Ibidem LVIII, p. 95, 44 : Tj γὰ δανείζειν xp/ ■*, α^g* / / / Eτεxéς με, μάτερ, xαι yévoltó got τéxvo)v όνησις, δοτερ xαι δίκαιόν ἐστί σοι. LXV. Stobæi Serm. XCVIII, 3 : Totoùtog ö ß{ος ἐστιν άνθρότου, YÜvσι * » / } •λ / εὐφραινόμεσθ' ἐλαττον ό λυτούμεθα. LXVI. Stobæi Serm. CVIII, 35 : IIάλλ' ἐστιν ἐν τολλαἰσιν oix{αις xακὰ , & xαλός ἐν ἐyéyxyg άγαθὰ γενήσεται. LXVII. Stobæi Serm. CVIII, 37 : *Evto j0' άγγρ γάρ ἐστιν άνδρὸς διαφορος, èv τά τό τε xαxòv εὐ φάρειν xα\ τάγαθόν. V. 2 malim ἐν τφ τε τὸ κακόν. LXVIII. Luciam. De lapsu inter salut. c. 6 : IIoXù δ' άν εύροις τό ύγιαίνειν τρότον εὐθύς λεγόμενον .... Kαί ό φιλήμων : Aίτὸ δ' ἀγίειαν τρότον, άίτ' εὐτραδίαν, τρίτον δά χαίρειν, άτ' άφείλειν μηδενί. LXIX. Stobæi Serm. XCVI, 6, 7: “Oστις τάνης άν ζῆν τταρδ ζῆν βούλεται : & % Y*? στάνις τρόχειρος εἰς τὸ δpâv xox&. V. 1 Gesnerus, ά, ταραῦν βούλεται, quem secutus est Grotius. Bentl. τάς τις τ. δν ἀν, ταρ' δ ζ, 3oóλεται. LXX. Stobæi Serm. XCIX, 5: Oύτως, όταν ἐμτ€ση τις εἰς τὸν νοῦν φό6ος, xäx τοῦ καθεύδειν ούτος οὐx ÉÉÉρχεται. LXXI. Stobæi Serm. CXIX, 22 : 'Ayo0) yàp à XÜτη xαθ' αὐτῆς, άνατλ&σαι άτεχνός διτλάσια τῆς άληθείας xαxó. LXXII. Comparatio Men. et Phil. p. 316: M) Xéye τί δόσεις : où êîòîogi yàp λόγων, xo\ τὸν άτ' άλλεον ἐμτοδίζεται δόσιν. V. 1 leg. λέγ ότι δ. et γάρ ό λ.' - LXXIII. Ibidem p. 360 : IIov npòς άν εἰ δοῦλος εὐρήση δ{x^v, αὐ μ% Yev^0jς τῆς δίκης τροηγάτης. Grotius τ. άγ γ δοῦλος, εὐρήσει δίκην : gù òè μ }, etc. LXXIV. Ibidem p. 357 : Mπδάτοτε μάμφου τ)ν τύχην, εἰδός άτι x«tgj Ttov^pjj xα\ τὰ θεῖα δυστυχεῖ. LXXV. Ibidem p. 360: “ATov διδόμενον δδρον, άν xxi μιxpòv ì, μέγιστόν ἐστι μετ εὐνοίας διδόμενον. V. 1, legebatur ei pro άν. V. 2. Grotius μéY. Éativ εἰ μετ εὐνοίας διδός , ubi pro ei debebat åv. LXIII. Non homo, sed miles, quem sagina ut victimam pascit, suo mox immolandam tempore. - LXIV. Tu me peperisti, mater : sit feliciter tibi fruisci prole', tua ut pietas meret. LXV. Ita comparatum est in vita mortalium. minus ut boni sit , mulier, plus incommodi. LXVI. Multa in familiis multis eveniunt mala, recte ferendo quæ vertuntur in bonum. LXVII. Iloc aulus alio præstat, quod constantius bonam malamque didicit fortunam pati. LXVIII. Primum opto sanitatem , tum res prosperas, gaudere deinde, dein debere nemini. LXIX. Homo pauper qui vult vivere. fœde vivere G. vult: nam paupertas ad delinquendum incita est - G. LXX. Ita quando mentem trepidus obsedit pavor, expectorari nec dormitando potest. LXXI. Tristitia egregie effingit, sine tectorio, duplo majora quam reapse sunt mala. LXXII. Ne dic daturum te : qui dicunt, üant nihil, et obstant aliis ne dent, qui alioqui darent. LXXIII. Servo, si nequam est, tempus supplicii imminet. non est cur illud cupias antevortere. w LXXIV. Fortunæ cave mecrecte dixis : nam mala G. G. tempestas etiam res divinas atterit. C. LXXV. Beneficium omne fit de minimo maximum, accedit quoties dantis benevolentia. G. 1 28 PHILEMONIS FRAGMENTA. LXXVI. Ibidem p. 363: Ἐὰν γυνλ γυναιχι xατ' ίδῖαν όμιλεῖ, μεγάλων xαxóv 0//ac/vpòς ἐορύσσεται. V. 1 pro όμιλεῖ poeta fortasse scripserat ττροσj, vel simile aliquid. LXXVII. Ibidem : Σατράν γυναῖκα δ' ά τρότος εὐμορφον τοιεῖ: τολό γε διαφόρει σεμνότης εὐμορφίας. V. 1 addidi ôé; et v. 2 yé. LXXVIII. lbidem p. 364 : Tyδμην τονηρὸν tj yuvotx\ μγ, δίδου : §}αφρόν τὸ γάνος γάρ ἐστι και λίαν xαxóv. V. 2 erat ἐλαφρὸν γάρ ἐστι τ. γ. LXXIX. lbidem p. 364 : c/ V / - / / Oταν τινὰ τάφον στεφανοῖς xóag q) TtotxtXt9, τὸ ἄν τὸ σαυτοῦ στεφάνοις ταρηγόρει. V. 1 Grotius δ 'τάν, τάφον στεφάνω τί xoap.£ίς τοιχίλφ; Jacobs. ó 'τάν, τί γάρ τάφον στεφανοῖς κόσμφ κενό; V. 2 fort. articulus ante ατεφάνοις addendus. LXXX. Ibidem : er^ * \ •» *^* c^J* / / • ZÖv γάρ άσxoú gozUtô g-syavov xaì gòga χρήση γὰρ αὐτοῖς αἰσθόμενος μεθ' ύδονάς. V, 1 corruptus. V. 2 ante Heinsium μεθ' ìò. αἰσθόμενος. LXXXI. Ibidem : Kàv μέχρι vsqyévov τλν όφρύν άναστασης, δ θανατος αὐτ)ν ττάσαν ἐλxύσει xατω. LXXXII. Ibidem p. 364: M% Xéye ëxquyòv 0άνατον άτι xαι φεύζομαι ττάλιν, j δς γάρ τάφευγας τροσδόκα xα\ μ } pUyeiv. V. 1 Grotius μὴ λ. φυγὸν 0. ότι φ. ττάλιν. Melius Heinsius φυγὸν 0. μλ λόγ' ότι φ. τάλιν. LXXXIII. Ibidem p. 365: *E&v δρόν τάγητα γυμνὸν ἐνδόσχς, μάλλον άτάδυσας αὐτὸν, ἐὰν δνειδάσης. V. 1 Seidler. ἐάν τ. γ. Éyδ. δρόν. - LXXXIV. Ibidem : M).Xéye τρότερον τίς ός, άλλὰ νῦν τίς ἐ. IIρὸς τῶν ταροῦσαν τάvτο0' άρμόζου τύχην V. f Grotius μ λ λόγε τάς ης τὸ (fort. ?iafio.) τρ. ... τίς εῖ. Tum άρμόζου pro όρμάςου dedit Rutgersius. Duo fragmaei)- ta esse putat Buttmannus. LXXXV. Ibidem : Ἀν}ρ γυναιxòς λαμ6%vov συμ6ουλίαν τεσεῖν δεδοιxὸς, βοόλεται ττάλιν τεσεῖν. V. 2 pro τεσεῖν codex τεζεῖν et in fime τιδεῖν. LXXXVI. Ibidem p. 359: Tí Égtiv 6 0sός οὐ θέλει σε μανθάνειν : άσε6εἰς τὸν οὐ 0éλοντα μανθένειν 0éXtov. Primus versus est etiam ap. Stob. Ecl. phys. II, p. 6, sed male cum alio fragm. (supra 26) conjunctus. Ceterum soloece editur où 0é) πς σὺ μ.. Nostrum præbuit Stob., qui etiam pro τίς recte habet tí. LXXXVII. Ibidem p. 366: “O γῆρας αίτόν ταρὰ θεὸν άμαρτάνει, τὸ γὰρ τολύ γῆρας ἐσχάτων τολλὸν Yéμει. LXXXVIII. Ibidem : Téρων γενόμενος μχ, φρόνει νεότερα μηδ' εἰς άνειδος ἐλxus τὸν σεμνόν τολιάν. V. 2 fort. aegyìv τρίχα, et ἐλκε pro ἐλκυε. LXXVI. Mulier secreto si colloquitur mulieri , scito malorum thesaurum ingentem effodi. LXXVII. Deformis mulier pulchra est pulchris moribus : antestat vitæ gravitas pulchritudini, G. LXXVIII. Malum consilium feminæ nunquam duis : leve namque genus est, et plus quam satis est [malum. G. LXXIX. Quid tumulum alterius ornas serto textili ? condecora potius sertis ætatem tuam. G. LXXX. Coronas tibi et unguenta viventi para, quorum usus dulcis est, sentire dum licet. G. LXXXI. Vel usque mubes si supercilium attrahas , deducet inde mortis violens impetus. G. LXXXII. Fugisti mortem : ne dic, Fugiam denuo : namque ut fugisti, sic et non fugere imminet. G. LXXXIII. ¢ Qui viduum veste vestivisti pauperem, id si exprobrassis, devestivisti magis. G. LXXXIV. Ne dic qui fueris, sed qui sis circumspice, aptaque te præsentis fortunæ ad modum. C. LXXXV. Vir qui consilium quærit muliebri a secu, lapsum se credens, de integro labi studet. G. LXXXVI. Noli indagare quid deus sit : impium est eum discupere scire qui sciri neVolt. G. . LXXXVII. Peccat senectam quisquis exposcit deos : siquidem senectus multa fert secum ultima. G. LXXXVIII. a. Adolescentari moli jam factus senex, venerandam nec canitiem conspurca tuam. © , PHILEMONIS FRAGMENTA. 129 LXXXlX. Ibidem : Oύχ ή τόλις σοῦ τὸ *y£voq εὐγενάς τοιεῖ, gύ δ' εὐγενίζεις τ)ν τόλιν τράσσων καλός. V. 1 Heinsius εὐγενῆ mutavit im εὐγενάς ττοιεῖ. XC. Theophilus Ad Autol. III, p. 385 : Ttvv oùv αὐτόν τι- oteûat»μεν ; φιλήμονι τὰ κωμιχά λέγοντι, Oί γάρ θεὸν σ%ovtec 3)Tríògς xx) % èyoυσιν εἰς σωτηρίαν. Est etiam ap. Epiphanium in Ancyr. p. 512, 30. XCI. Etymol. M. p. 744, 38 : Tò τάλαντον κατὰ τούς ταλαιούς χρυσοῦς είχε τρεῖς ' διὸ καί φ. ό κωμικός φησι ' Aó' εῖ λ&6oi / • eA?^ >/ o / τάλαντα, χρυσοῦς ἐὰ ἐχων άτοίσεται. Ita Bentl. pro ἐχων ἐζ. XCII. Diodor. Sic. XII, 14 : Φιλήμονος τοῦ κωμιρδιογράφου Yράφοντος τούς ττολλάκις vo.vttXXog.évovg xaì aiTtóvtoq , Nόμφ τεθαόμαx' oùx èτὰ τ£τλευx£v, άλλ' εἰ δῖς τότλευxev, τὸ ταραπλήσιον άν τις άποφαίνοιτο χτλ. V. 1 vδμφ corru- ptum. - XCIII. Athen. II, p. 52, E : φησί του φιλήμων * *Ovos 30:8íεις εἰς άχυρα τραγημάτων. Dicebantur hæc haud dubie im mescio quem , qui sero ad convivium veniret, quum vix bellariorum aliquid re- Jiquum esset. Alludit autem ad proverbium övog eig άχυ- pòv vel άχυρόνα. XCIV. Eustath. p. 1701, 6 : T& Tσντάλου τάλαντα, ἐπει ττλούσιός ττοτε Ίν , ός δηλΟί, φασί, φιλήμων είττύν* Kροίσφ λαλά σοι xαι M£g xxì TzytóXqy. XCV. Phot. Lex. p. 372, de proverbio: Σαυτόν ἐταινεῖς άστερ Aστυδέμας, γόναι, ταροιμία τταρά τοῖς Kog.Wzóïq èyéveto, δς ταρά φιλήμονι. Idem proverbium ab aliis multis menoratur, quorum aliqui in fine versus habent τοτé. XCVI. Stobæi Ecl. phys. I, p. 236 ed. Heer. : Xρόνος δίκαιον άνδρα μηνόει τοτé. XCVII. Ibidem p. 234 : Xρόνος τά xpuTtà tóvzo, sic φάος άγει. Fort. ττρὸς τὸ φός άγει vel ττάντ' άν εἰς τὸ φῶς άγοι. XCVIII. Jbidem p. 196 : *AXXog xατ' άλλην δαιμον í&t*t τύχην. Clericus : « Hoc est ύτὸ τοῦ δαίμονος χειμάζεται. Videtur fictum a Philemone vel bt; m. Hesych. δαιμονίζειν inlerprc- tatur δαίμονα ήγεῖσ0αι, η άτο0εούσ0αι. » XCIX. Stobæi Serm. XVIII, 8 : “Atag Ttov^pòς όίνος ό ττολύς ἐστ' άεί. C. Ibidem 9 : 2 / e \ / 2 2 / Eμάθυον : ixzv) τρόφασις εἰς θάμαρτάνειν. CI. Stobæi Serm. XXI, 1, sive apud Anton. Mel. p. 138: *Av6poTcog èv τοῦτ' ἐσ0. x«) p.éμνηα' άεί. Anton. μένεις άεῖ. CII. Stobæi Serm. XXIX, 29 : *Ex τοῦ φιλοτονεῖν γίνεθ' ὸν θάλεις xpaveiv. CIII. Stobaei Serm. LXVIII, 3 : 'A0&vovóv ἐστι xακόν άναγκαῖον γυνή. V. D. δ* post xoxòv inferendum putat. LXXXIX. Nom urbs tibi dat nobilem propaginem, sed tu nobilitas urbem factis inclytis. XC. Nam qui deum venerantur, egregias habent spes ad salutem. G. G. XCI. Si acceperit talenta duo, sex tibi rependet aureos. XCII. (Philemo de sæpe navigantibus scribit:) Quod navigavit, ego non miror: denuo si navigavit, miror. XCIII. Bellariorum ad paleas asinus venis. XCIV. Tibi verba facio, Tantalo, Crœso, Midæ. XCV. Laudas ted ipsam, mulier, Astydamæ in modum. EraS7)v. XCVI. Vir quis bonus sit, tempus indicium facit. G. XCVII. Absconditum omne ducit in lucem dies. G. XCVIII. Sors versat alios alia, ceu plenos deo. G. XCIX. Quodcumque vinum mimium est, hoc ipso malum [ est. G. C. Potaram : nempe ad culpam id obtentus sat est. G. CI. Hominem esse temet noveris ac sis memor. G. CII. Cupido labore quod cupis datur assequi. G. CIII. Mulier necessitatis perpetuæ est malum. G• ? 30 PHILEMONIS FRAGMENTA. CIV. Stobæi Serm. LXVIII, 16 : 'Tòv ôè μόνον όντα xo\ xxx) τύχη τράφει. tta Gesn. pro τὸν μόνον. CV. Ibidem 23. Toy.£iv δς ἐθάλει εἰς μετάνοιαν §ρχεται. Porson. τρὸς μετ. V. Gnom. monost. 9f. CVI. Ibidem 20, Philetæ nomine adscripto : Biov xαλὸν ἀς, άν γυναῖxα μλ ἐχης. Leg. λά6:16 cum Wakef., nisi malis τρέφης. Est in Gnom. mOnOSt. 72. CVII. Stobæi Serm. LXXIX, 30 : Boόλου γονεῖς τράτιστον ἐν τιμαῖς ἐχειν. Im Gnom. monost. 78. CVIII. Stobæi Serm. LXXXIII, 9 : “Hδό γε ττατ}ρ τ£xvotgw ei ατοργὸν ἐχοι. CIX. Stobæi Serm. CXXI, 8: 0«v£iv άριστόν ἐστιν ά ζῆν άθλίως. Codd. Par. et Voss. xpóτιστον. • CX. Stobæi Serm. XCIX, 6 : Nόσον τολύ xpeitvóv èativ λ λύτην φάρειν. Pl.ilemoni tribuit Apostol. XVII, 79. CXI. Comparatio Men. et Phil. p. 360 : Kρίσει διxotg xαι δίδου και λέμ6ανε. CXII a. Hbidem : Eic χεῖρα δοῦλον δεστάτη μ}, gug.66\)c. CX] [ b. Ibidem p. 362 : Wu/îjç tôvoς γάρ ύτὸ λόγου xovg{εται. Ita Rutgers. Codex φυχῆς γὰρ τόνος. CXIII. Teles Stobæi Serm. XCVII, 31, p. 272 : Oùy &ηδὸς γὰ ό φιλήμων* IIλοῦτον μεταλήφεθ' ἐτερον, ούχι τὸν τρόττον. Cod. Par. μεταλήφεσθε. CXIV a. Schol. Aristoph. Av. 39: IIopâ toùto xαί φιλήμων. 'H μάν χελιδόν τὸ θερος, ό γόναι, λαλεῖ. Ita Bentl. pro αὐτὸ θέρος. CXIV b. Apostolius XIII, 78 : Nόμος γονεῦσιν ίσο0éoUς τιμάς véμειν. Apud Stob. Serm. LXXIX, 26, Menandro tribuitur. Est in Gnomis monost. 378. CXV. Eustath. p. 633, fin. : Xpîotg öë ταιγνίου τοῦδε (τοῦ διαγραμματισμού) ταρά φιλήμονι ἐν τά, Mεθύει, διαχοσμμίζει , xU%eùει. CXVI. lbidem p. 1 f 42, 52 : IIρωά λέγετχι χαί τὸ ἐω; ëxtmq όρας φιλήμων γούν φησί : Mεμίσθωταί με δείλης τρωίας. Est etiam apud Schol. Hom. Il. Σ, 277. CXVII. Stobæi Ecl. phys. I, p. 234 Heer. : IIάντ' δ χρόνος δ μάγας μαραίνει. Incertum an ad Philemonem pertineat. CIV. Sibi solum agentem fors alit quamvis mala. G. CV. . Ad pœnitendum properat qui uxorem accipit. G. CVI. Uxorem si non duxis, vives commode. G. CVII. Venerarier parentes imprimis stude. G. CVIII. Res dulcis pater est, liberos si diligat. G. CIX. Satius mori quam vivere infeliciter. G. CX. Morbum quam tristitatem exantles facilius. G. CXI. Æquo arbitratu capsis benefacta ac duis. G. CXII a. Herum atque servum inter se committas cave. G. CXII b. - Oratio animi sedat ægrimoniam. G. CXIII. Opes novas acquiret, non mores novos. G. CXIV a. Mulier, hirumdo æstatem , ut aiunt, nuntiat. CXIV b. Jubet parentes lex coli juxta deos. G. CXV. Potat, duodecim scriptis et tesseris ludit. CXVI. Conduxit me ante prandium. CXVII. Magna vis est temporis, quæ cuncta vastat. G. PHILEMONIS FRAGMENTA. 181 CXVIII. Append. Vatic. II, 93: Muòς όλεθρος. Ot y.Öες άποδόεόγ- coov αὐτοῖς τόν μελάν κατὰ βραχύ φθείρονται* όθεν χαί φ. gmat: - 'AXX' άττόλλυμαι xxv% μυός όλε0pov. ' ` CXIX. Athem. XIII, p. 594, D : "Oti Méyoyôpos δ τοιητῖς ἐρα I)Uxéporc, zowóv èyeg.ea fi0m ôé. Φιλήμονος γάρ ἐταῖρας ἐρα- g0évtog , xαί « χρηστὴν » ταότην όνομάσαντος διὰ τοῦ δρά- ματος, άντἐγρσιμά Méyανδρος ός οὐδεμιᾶς ούσης χρηστής. CXX. Hesych. s. v. Ίσις : "Eytov όμγύοντες τῶν Ίσιν ἐ ἐτο{- μου ἐνόσουν- δ0εν ό φιλήμων διὰ τὸ συνεχάς τόν γόσων èy@hgato tì \éíet. CXXI. Antiattic. Bekkeri p. 102 : Kvp{αν οὐ φασι δεῖν λέγειν , άλλὰ χεχτημένην* τὸν δè x£zτημένον μλ λέγεσθαι άγτί τοῦ δεστάτου. Σατυρικοῖς χεχτημένον λέγει, Φιλήμων « xvptov.» Ante gotvptxoîç tragici poetæ et satyricæ fabulæ nomen excidit. CXXII. Grammat. ap. Bekk. Anecd. p. 1191 : Σεσημείωται τταρά φιλήμονι τφ xωμικό « oi εὐνους' » τούτο γάρ ός άτὸ τοῦ ταρὰ φιλοσόφοις' εὐνοες γὰρ γέγονε xατὰ κράσιν. Etym. M. p. 606, 25 : Aéov γάρ τὸν νοῦν λόγειν χαί οί γαῖ, oi vo? (dele) gea muείωνται ταρά Φιλήμονι τό κωμικό τὸ οί εὐνους Yὰρ (lege oi εὐνους' τὸ γὰρ) εὐνοες , τὸ ταρά φιλοσόφοις εί- ρημévov , yéyove xατὰ κρᾶσιν εύγο'ις : oi εὐνοι δέ δεῖ λéys- o0at. CXXIII. lbidem Chœroboscus, p. 1406 : TwÉ¢ uèv δρτυγός φασι διὰ τοῦ γ, φιλήμων δέ διὰ τοῦ χ φησίν « δρτυχος. » CXXIV. Steph. Byz. p. 169 : "Ey£ι δέ η ττόλις (Crastus in Sici- lia) εὐτρετεστάτας Υυναῖκας, δς φιλήμων. CXXV. Photius Lex. p. 76: « 0upa6v, » τὸ δτλον. φιλήμων. Nisi grammaticum intelligas. CXXVI. Ibid. p. 238 : « 'Ozτέδτηχυς » xαί « öxtóτους. » φέλή- μων. CXVIII. Sed pereo ut muris est interitus. CXIX. (Philemo quum amicam, qnam amabat, in fabula qua- dam « honestam et probam » appellasset, reposuit Me- nander, nullam omnino esse ejusmodi.) CXX. (Isim jurantes ilico in morbos incidebant : quare Phi. lem9 eo vocabulo usus est ob morbos continuò ingruen. tes.) - CXXIV. (Crastus urhs in Sicilia habet pulcherrimas mulieres.) BIIILEMO. CXXVII. Pseudo-Plut.. vol. 5, p. 617 Wytt. ed. maj. : Tòv εύ- Yeyóv oîzôov., ό φιλήμων λόγει, τρὸς τὸν ττόλεμον χαι 06- vστον όρούειν, ός ίερεῖα. Sententiam non verba Philemo- mis reddidit; nisi forte, quæ Wolfii sententia fuit, ad eum poetæ locum respexit, qui supra est fr. 63. CXXVIII. Athen. XI, p. 477, F : « KtaaÜ6tov, » τὸ μόνωτον τοτ/- ptov. Φιλήμων. Fort. grammaticus. Ad eumdem referenda sunt hæc Eustathii p. 1299, 63: Kozi τὸν τταρὰ τὸ κωμιzó çpwXfiy.ovv éμ.όαθυχόταν (leg. ἐμ.όασικοίταγ), δς και ἐφηδος êzαλεῖτο* τοτηρίου δά ην είδος zατὰ τὴν τοῦ Aειτνοσοφιστού igτορίαν. Vide Athen. XI, p. 469, A. CXXIX. Suidas v. "AgyoXog: Φιλήμων δέ καί « άσχολεῖ. » Eadem habet grammat. Bekk. Amecd. p. 457, 20. CXXX. Eustath. p. 1964, 7 : Φιλήμων δέ , φασί, « βασίλειz » όίδε « aùxo., » êá êv σί βασιλίδες ἰσχάδες. CXXXI. Plinius H. N. XXXVII, 31, de sardonyche : Hac cer£e apud Menandrum et Philemonem fabulæ superbiunt. CXXXII. Schol. Soph. CEd. Col. 42 : Φιλήμων δέ ό xωμικὸς ἐτé- ρας φησί τάς σεμνάς 0εῖς τόν Eύμενίδων. Eadem Suidas V. Eύμενίδες. - CXXXIII. * In Appendice Florent. Stobæi p. 35, 10 : xv / » v o (\ \ / Hxovag voÜτων αὐτὸς, οὐδè φάεται 5 / 2. / 'S' r, / «^ • σύτόματον άνθρόττοισιν , ό βάλτιστε, voÜς c/ • » •v» / » (\ \ e• / v όστερ ἐν άγρὰ θύμος · ëx òè toÜ λάγειν τε xαί e / » / ctv* , xt- x€- x* £τάρων άxoόειν xαι θεωρήσαι xgvâ g.txpòv άει, φασί, φύονται φρόνες. CXXXIV. * Gramm. in Crameri Anecd. vol. 2, p. 492, 4 : « Bo- λεόνες' οί δεχόμενοι τότοι την xότρον ούτω χαλούνται' ούτω Aείναρχος xαί φιλήμων. Nisi forte grammaticum inlelligit. Alia fragmenta, quæ dubium est utrum Menandro an Philemoni aliisve poetis attribuenda sint, exhibita sunt in Menandreis incertarum fabularum , mm. 28, 64, 153, 176, 178, 80, 181. CXXVII. (Generosos in bellum et mortem ruere debere ut victi. mas.) CXXX. Regiæ ficus. i— • CXXXII. (Philemo aegyάς θεάς alias dicit, mom Eumenides.) CXXXIII. His egomet auscultavi : nec enim gignitur, mi amice, hominibus sponte, tanquam in agro [thymus, mens provida : ipse si loquaris, audias loquentes alios, deinde inspicias quæ gerant, sic sensim , ut aiunt, gignitur prudentia. 43 132 PHILEMONIS JUNIORIS FRAGMENTA. PHILEMONIS JUNIORIS FRAGMENTA. Athenæus VII, p. 291, D : 'O δέ ταρὰ τὸ νεωτἐρφ φιλή- μονι μάγειρος διδασκαλικός τις είναι 0é\et , τοιαύτά τινα λα- λόγ* •. v reje / *Eασαθ' ούτως ός ἐχει· τὸ τύρ μόνον τοιείτε τοῖς άττοῖσι μήτ' άνειμ£vov* v \ r-» _ Y _ Ω •» v so *) e θέ 7 • τὸ γὰρ τοιοῦτ' ούx άττόν άλλ' ἐφθόν τοιεῖ μήτ' άζό- xo tox6ev yàp δα' άν ἐάω λέ6^ 5 τούτο τάλιν, εἰς τ)ν σάρx* ó' oùx èvδύεται. Móystpóς ἐστιν, οὐx É&v ζωμήρυσιν . / êygov τις ἐλθη xαι μάχαιραν τρός τινα, » c\* »/ s. V / o ^ ^• o / oῦδ' άν τις εἰς τάς λοτάδας ἰχθύς ἐμ6&λη- so *) S! ' / @ •) op- p / άλλ' ἐστι τις φρόνησις ἐν τά τραγματι. V. 1 correxit Bentl. Legebatur oÜτως ἐχειν.V. 3 ante Grot. δττοῖς. Vide dicta de Xvpotv6τη Philemonis majoris. Stobæi Serm. CII, 6 : α'. Ttg ègtiv ούτος; 3'. *Igvpös. c/'. 'Ως xαxός ê/ει άτας ἰατρός, άν xxxδς μηδεις ἐχή. I / ) o or*J* &f*\^ V ga / Móy® δ' ίατρὸ τοῦτο xαι συνηγόρφ 32e o / V $to0y% ôë uf, εζεστιν , ατοxteiyetv μεν, ατουνήσκειν οε μη. V. 1 codd. Par. oÜtóς ἐστιν. V. 2, 4 a ceteris separat Gro- tius. SPURIA I. Justinus De mon. p. 38, D, et Eusebius Præp. evang. XlII, p. 400, Diphilo , Clemens autem Alex. Strom. V, p. 258, 30 Sylb., et Theodoret. vol. IV, p. 854 Hal., Philemonii tribuunt hæc : Oίει σύ τούς 0ανόντας, δ Nixfiporte 9 'm y eve / / τρυφῆς άττάσης μεταλα6övvog èv βίφ xxv* Yjv xαλόφειν, xάτὸ τοῦ τάντ' εἰς χρόνον τεφευγόναι τὸ 0εῖον δς λεληθότας; sy • e^v* 5 "Eatw Atxms 690%)yás, δς τά τάνθ' δρά. V 5 c/A S. / / / xg Yαρ xgo A$y δόο τρ{6ους yogíogey, μίαν διχαίων χατάραν άσε6όν όδόν. Ei γάρ δίκαιος xάσε6}ς ἐζουσιν ἐν, Yαρ Y| 9 e/ *) *) V / *) eo / / άρταύ' άτελθόν, χλάττ', άτοστόρει, xóxx. 10 MÁèv τλανηθής. άστι xòv 'A%ov xpfats, %vTrsp τοιήσει 0εός ό ττάντων δεστότης, ? - * - - … §£** *$;. $* <- - - PARIS, TYPOGRAPHIE DE FIRMIN DIDOT FRÈRES, IMPRIMEURS DE L'INSTITUT, RUE JACOB, 56. -- -• ® • - 1877. AVERTISSEMENT. ——--- ——=><><> — ————— & Trois des pièces contenues dans les pages suivantes ont été publiées déjà, la première et la troisième, dans le Journal dcs Savanas, la quatrième dans les Nouvelles Annales de l'Institut archéologique. MM. Firmin Didot frères, dont le zèle constant et désintéressé pour les lettres grecques nous rappelle le dévouement des Estienne, ont désiré que ces pièces fussent réunies et publiées de nouveau pour former un Appendice à l'un des volumes dont va se composer le beau et'utile monument qu'ils élèvent à la première littérature du monde. Quoique le sujet de chacune soit différent, comme elles ont été tirées d'une méme source, la collection des papyrus grecs du Musée royal , leur réunion ne sera peut-étre pas mal accueillie des amis de l'antiquité grecque. Ces trois pièces sont au rang des moins importantes parmi celles qui composent cette riche collection. Le grand nombre de particularités neuves et curieuses pour l'archéologie, l'histoire ct la philologie qu'elles nous révèlent, feront juger de tout I'intérêt qu'offrirait la collection cntière. Depuis l'année 1828, je Pai copiée et restituée; et j'ai lieu d'espérer que la publication ne se fera plus longtemps attendre. Paris, 1°* octobre 1838. • LETRONNE. FRAGMENTS DE POËTES GRECS, DE DEUX PAPYRUS GRECS DU MUSEE ROYAL. © I. fRACMENTS INÉDITS DE THESPIS, D'IBYCUS, DE DE TIMOTHÉE, ET D'AUTRES POETES GRECS, VERS la fin de 1827 , le musée royal fit l'ac- quisition de la seconde collection Salt et Dro- vetti, Parmi les objets précieux domt elle se composait , se trouvaient des papyrus, tant égyptiens que grecs, qui devaient ajouter beau- coup aux richesses que le musée possédait déjà dans ce genre. Feu Champollion , conservateur du musée égyptiem, désirant se former une idée de l'importance des papyrus grecs, me pria d'assisterà l'ouverture des caisses, pour prendre une connaissance Sommaire du contemu de ces manuscrits. Un premier coup d'oeil, jeté sur le commencement de chacum d'eux , suffit pour me convaincre-que, dans le mombre, il en était de fort curieux. Les uns étaien£ en bon état et faciles à lire ; d'autres fort altérés et d'une lec— ture très-difficile. • J'offris de les classer tous, de les transcrire et de les restituer autant qu'il me serait possible. Cette offre fut acceptée avec empressement par M. le directeur des musées voyaux, qui pensa qu'um pareil travail serait le premier pas vers une publication définitive. Les papyrus étaient arrivés dans un grand dé- sordre, par la négligence de ceux quiles avaient vendus, ou par celle des emballeurs. Des mor- ceaux appartenant au même manuscrit, se trou- vaient souvent dispersés dans plusieurs caisses; il fallut réunir ces débris épars. Après cette première et difficile opération, les papyrus en- tiers, ainsi que les moimdres fragments, furent SAPHo, D'ANACRÉON, DE PINDARE, I'EURIPIDE , cITÉS DANS UN PAPYRUS DU MUSÉE ROYAL. copiés et restitués, mis en ordre et divisés em um certain nombre de catégories, d'après la na- ture du sujet. Je puis dire que le musée ne pos- sède pas une ligne inédite de grec qui n'ait été transcrite de ma main, dans la première moitié de l'année 1828. La totalité de ces copies forme une collection de soixante-trois pièces, quelques- unes d'une étendue assez considérable , dont le sujet est plus ou moins intéressant ; plusieurs ont un très-haut intérét. Une pareille collection méritait d'être pu- bliée; et elle l'aurait été depuis longtemps, si cette publication, qui exige la gravure d'un grand nombre de fac-simile , ne devait pas entrainer beaucoup de dépenses. Des circonstances l`ont retardéejusqu'ici; j'ai pu en reprendre le projet; et depuis six mois je m'en occupe, en y em- ployant tout le temps que me laissent mes au- tÌ*eS tl^aVauX. En attendant, j'ai publié, à diverses reprises, comme échantillons de cette collection pré- cieuse, deux papyrus de peu d'étendue, curieux par leur sujet et qui seront reproduits après cet article. En rendant compte dans le Journal des Sa- vants, au mois de février 1828, du beau travail de M. Peyron sur les papyrus du musée de Turin, j'ai annoncé l'existence d'une pièce importante, citée dans le grand papyrus dont il a donné l'explication ; cette pièce, qu'on croyait perdue, se trouve dans ]a collection de Paris; « Elle con- « tient, ai-je dit, solxante-neuflignes desoixante- ] ( a ) « dix lettres environ chacune. Je l'ai lue, copiée « et restituée (pag. I 1 o) (1) ». Pendant son sé- jour à Paris, M. Peyron a vu la copie de cette pièce, ainsi que toutes les autres. Au reste, la collection entière de mes copies a toujours été à la disposition de ceux qui en ont eu besoin et qui m'en ont demandé communication. M. Reu- vens, en 1829, l'a eue presque tout entière dans les mains ; il en a donné une idée sommaire, ainsi qu'un extrait de ma classification (2); M. le docteur Dujardin en a tiré tout ce qui pouvait être utile à ses études. Dans le nombre de ces manuscrits , il em est un (et c'est l'un des plus étendus) dont le sujet, en lui-même, me parut assez insignifiant, mais qui contient la citation de plusieurs fragments inédits, tirés d'anciens poëtes, fragments par malheur très-courts, d'un vers ou deux, et en général de peu d'intérét. Je parlai de cette cir- constance à MM. Champollion , à M. le comte de Clarac , à M. Dubois et à quelques amis; mais je crus devoir réserver la connaissance de ces fragments pour la publication de ce papy- rus, dont ils faisaient presque tout le mérite; fort peu soucieux, du reste, que d'autres en fissent après : moi, la découverte; car le papyrus, déroulé par mes soins, est resté exposé publi- quement, depuis trois ans, au musée royal, dans un cadre placé à hauteur de l'oeil ; et cha- cum a pu le lire et le transcrire avec d'autant plus de facilité, qu'étant écrit en lettres oncia- les, d'une netteté parfaite, il est aussi lisible qu'un livre imprimé. Les fragments des poëtes, clairement marqués par des alinéas , ne peuvent échapper à la première vue. Il y a quelques jours, M. Viguier, maître de conférences à l'école normale, ayant lu ce papy- rus, y recomnut facilement ces fragments poé- tiques ; il crut d'abord étre le premier qui les avait découverts. M. Dubois le détrompa, en lui appremant que j'avais emtièrement copié ce même papyrus depuis bien longtemps, et que je lui avais parlé, ainsi qu'à Champollion, de tous ces fragments poétiques, dont M. Viguier se flattait d'avoir fait le premier la découverte ; il s'est assuré, en venant chez moi, de la vérité de ce que lui avait ditiM. Dubois; car je lui ai montré le papyrus entièrement copié de ma (1) Journal des Savants, juin et août 1832. — Nouvelles Annales de l'Institut archéol., t. I, p. 275 à a86. (a) Lettres à M. Letronne , sur les papyrus bilin- gues du Musée de Leyde, III* Lettre, p. 79, 8o. Leyde, 183o. main, ainsi que tous les fragments poétiques préparés pour la publication. J'aimis cette copie sous les yeux de l'Académie, le même jour (vendredi I I mai) ; ce qui n'a pas empéché qu'on n'ait imprimé, dans les journaux du len- demain , que M. Viguier venait de reconna£tre et de transcrire des fragments de poètes grecs, d'a- près un papyrus du musée royal, comme si per- sonne ne s'en était avisé auparavant. Quoi qu'il en soit, comme cette annonce, dé- nuée de tout détail, pourrait faire naître des e§pérances exagérées, il devient nécessaire de mettre le public en état d'apprécier au juste la valeur de ces fragments. Je vais en donner ume indication sommaire qui suffira pour le moment. Le commencement et la fin manquent dans le papyrus. Il ne contient plus que quinze colonnes, dont treize à peu près intactes; le premier tiers des lignes de la première colonne ne subsiste plus, mais j'ai pu ]es rétablir entièrement ; la dernière est plus défectueuse et ne peut étre restituée qu'en partie. Toutes ces colomnes ont uniformément vingt- huit lignes, chacune de seize à vingt lettres. Comment les fragments poétiques dontil s'agit se trouvent-ils dans ce papyrus ? C'est ce que l*on comprendra facilement , quand on saura que le manuscrit , qui paraît appartenir à un Traite de dialectique, contient, dans ce qui nouS em reste, um recueil d'exemples, cités à l'appui des règles exposées précédemment. Tous ces exemples, au nombre de vingt-quatre , et. tirés d'anciens poëtes, sont des propositions né- gatives , άζτόματα άποφατικά, répétées littérale- ment chacune deux, trois, quatre et jusqu'à huit fois, pour établir que telle ou telle de ces pro- positions négatives est un άζίωμα άληθός, φευδές ou bien oόδάτερον, vrai, fauae , ou ni l'un ni l'autre, et qu'on peut ou qu'on ne peut pas y opposer une proposition affirmative , ά%(og o xatgqygttxóv. Ce traité avait donc été rédigé d'après les principes admis par les stoïciens, et principale- ment par Chrysippe, dans ses ouvrages sur la dialectique; c'est ce qu'on peut voir dans Dio- gêne Laerce (3), qui nous donne une idée assez complète de ces distinctions subtiles. Je déve- loppe ce point dans mon commentaire. Je me contente aujourd'hui de donner à la suite de cet article, le texte entier du manuscrit, en lettres (3) vII, 65-73. — Cf. Baguet, De Chrysippo, in Ann. Acad. Lovan., t. IV, p. I 2 4. (3 ) Υ σourantes avec les accents et la ponctuation. Une traduction serait superflue, il suffit qu'on voie comment les passages poétiques sont amenés et enchässés. L'époque de ce manuscrit est un élément qu'il importe de se procurer. Je puis au moins don- ner la limite inférieure de cette époque. Voici comment : le papyrus est opisthographe ou écrit aussi par derrière. Les pieces écrites de l’autre coté , que j'appellerai le υerso, consistent dans le récit de songes obtenus et racontés en grec barbare par un Εgyptien, un κάτοχος ou inspiré du temple de Sérapis, et dans des comptes tenus par un personnage attaché a ce temple. Ρar des raisons qu'il serait trop long de dé- duire ici, j'ai acquis la certitude que le recto, ou le cόté qui contient les fragments, a été écrit avant l’autre. Les pièces écrites sur le νerso, l'ont été l'an 22 du régne de Ρhilométor, en 16ο avant J. C. Le morceau sur la dialectique est donc antérieur a cette époque ; de combien " Je l'ignore. Μais un manuscrit grec du ΙΙ" et peut-etre du ΙΙΙ" siècle avant J. C. est a coup sur d'une antiquité fort respectable, et que n'at- teignent, d'une manière certaine, aucuns des papyrus grecs connus, excepté quelques-uns, mais en petit nombre, trouvés en Εgypte. J'arrive maintenant aux passages poétiαnes : ils sont, commeje l'ai dit, au nombre de vingt- φuatre. La répétition, par deux, trois, quatre et jusqu'a huit fois, de chacun d'eux, ce qui est assurément la chose la plus monotone et la plus insipide, a pour nous du moins cet avantage que la legon de chaque fragment devient plus certaine; aussi, dans la lecture de ces divers passages, il ne doit y avoir rien a changer, sauf les erreurs et les négligences dont le copiste n'est guore plus exempt que les autres , et dont il faut bien tenir compte, quandelles sont évi- dentes; ainsi il oublie souvent des lettres; par exemple, il écrit κoίδα, κεξάθρησας pour ουκ οίδα, ουκ εξ., etc., il έcritΟΥΒΥΙΚΟC pour Ο ΙΒΥΚΟC, sans parler de l'omission qu'il a faite de toute une colonne entre la neuvième et la dixieme. Je diviserai ces fragments en trois classes : la première contiendra ceux qui sont déjà connus; la deuxiéme, les fragments inédits, dont l'auteur est anonyme, la troisieme, les fragments inédits dont l'auteur est nommé. S Ι. Fragments déjά αonnus. Ces fragments, au nombre de /iuit, méritent peu qu'on s'y arréte, sur les huit, il y en a scpt tirés d'Εuripide. Il me suffira de les transcrire, cn indiquant les pièces connues auxquelles ils appartiennent. Ι. Col. 3. Ουκ άγαμαι ταύτα ανδρός αριστέως : c'est le vingt-huitième vers de l'Ip/iigénie en Αulide. Plusieurs éditions portent αριστέος , au lieu d'αριστέως, qui est la forme attique. ΙΙ. Col. 4. Ουκ εξεμών σε φαρμάκων στυγεί πόσις : « Ce n'est pas par suite de mes artifices « que ton époux te hait. » C'est le deux cent φuatrième vers de l'Αndromaque. L'auteur ne s'est pas contenté de citer Εuripide, il indique, ce qu'il ne fait nulle part ailleurs, la pièce d'ου le vers est tiré. C'est Αndromaque qui s'adresse α Ηermione, (ει Ανδρομάχη Ευριπίδου προς Ερ- Α' μιόνην τούτον απεφήνατο τον τρόπον ). ΙΙΙ. Col. 4. Le fragment suivant est cité sans nom d'auteur (ει αληθές εστιν όπερ ούτωλεχθείη άν): ουκ έστιν όστις πάντ' ανήρ ευδαιμονεί, «il n'est pas « d'homme qui soit heureux en tout. » Ce vers a été mis par Αristophane dans la bouche d'Εu- ripide, ainsi que le vers qui le suivait, et le commencement d'un troisième (τ), έvidemment avec une intention ironique. Le Scoliaste dit φue ces vers faisaient partie du prologue de la Sthénobée. Ce meme vers était cité par un autre poete comique, Philippide, dans la pièce des Ρhiladelp/ies (2), peut-etre avec la même inten- tion. «Ο mon maitre, lorsqu'il t'arrivera d'étre « malheureux, souviens-toi d'Εuripide , et tu « supporteras ton sort patiemment : ΙΙ n'est « pas d'homme qμί 3οίt /ieureuz an out. » L'es- clave renvoie son maitre a Εuripide, comme ΤΗector de Regnard renvoie le sien a Sénoque. Le sententieux Εuripide était une providence pour les faiseurs de morale. ΙV. Col. 9. Ουκ αν γένοιτο χρηστός εκ κακού πατρός. C'est le second vers d'un fragment du Dicίγs d'Εuripide, conservé par Stobée (3). « Ηélas ! hélas ! combien est vrai cet ancien « adage : Un homme bon ne 3aurait maitre d'un « mauvais pére. » V. Col. το. Ουχ ώδε ναύτας ολομένους τυμβεύο- μεν « Ce n'est pas ainsi que nous donnons la « sépulture aux nautoniers qui ont péri. » Ce vers est le Ι 261° de l'Ηdlane. Dans l'un des trois exemples, le copiste a lu ολομένου, faute corri, gée dans les deux autres. (1) Ran., v. τα τ7-1 22ο. (2) Αp. Stoύ., tit, το8, το. (3) Cf Εurip., fr@gm. Dict., χτ, 2. ( 4 ) VI. Col. το. Ουκ έστι του θρέψαντος ήδιον πέδον. « Νulle terre n'est plus chore que celle qui nous « a nourris. » Fragment du Phα"nia , également conservé par Stobée (τ). VII. Col. 1ο. Ουκ έστιν ουθεν διά τέλους ευδαιμο- νείν. L'auteur n'est pas désigné , mais ce frag- ment doit étre tiré de celui de l'Αugé (2) d'Εu- ripide, dont Stobée a conservé ces trois vers : Πάσιν γάρ ανθρώποισιν, ουχ ημίν μόνον, ή και παραυτίκ' ή χρόνω, δαίμων βίον η κ ρ ή χρ γs 2 μ. έσφηλε , κουδείς διά τέλους ευδαιμονεί. La phrase est tirée du dernier vers , que le dialecticien a changé pour l'approprier a sou sujet. Il voulait une proposition négative ; or, le vers commengant par έσφηλε, et κουδείς ne pou- vant convenir ή une proposition absolue , il a changé la tournure et dit : ουκ έστιν ουθέν κ. τ. λ. Ουκ έστιν οbligeait de mettre ουδένα, qui ne pouvait entrer dans le vers, il a donc em- ployό le neutre ουθέν et changé ευδαιμονεί en ευδαιμονείν que la syntaxe appelait nécessaire- ment. Οuant a la forme ουθέν pour ουδέν, elle n'est mi du temps d'Εuripide ni du dialecte atti- φue (3). Cette pensée, qu'Εuripide a reproduite dans l'Αndromaque (4), et Sophocle dans Υ ΟΕ- «lipe roί"5), ainsi qu'au commencement des Τra- chiniennes , fait, comme on sait, le fonds du discours de Solon a Crésus, dans Ηérodote. Αu reste, il serait long de rapporter tous les textes tant grecs que latins, ou elle a été mise en αεuvre. VΙΙΙ. Col. 12 fin. Ουκ ής ανήρ άγροικος, ουδε σκαιός. Ce vers, cité comme étant d'Αlcman (Αλκμάν ο ποιητής) , est déjà connu par une cita- tion d'Εtienne de Byzance (6) «Τu n'étais pas « un homme grossier ni malhabile. » Οn trouve ici deux variantes ής au lieu de είσ', et άγροικος, pour άγριος , gue donne Εtienne de Βyzance ; cette dernière legon est fautive ; le sens exige άγροικος ou bien αγρείος, son synonyme. Αvec Υune et l’autre legons, le vers est mn trimétre ϊambique catalectique. Αristophane a dit de mome dans les Νuées : αγρείος εί και σκαιός (7), et plus haut : ουκ είδον ούτως άνδρ' άγρoικoν ου- δένα. . . . ουδε σκαιόν (8). (Ι) Phoen., Κλαςrn. ΙΙΙ , v. 2. (2) Fragm. Vr. (3) Cf. Lobeck., αd Ρhr γη., p. τ8τ. (4) V. z oo. (5) V. π529. ν Φ, (6) Voce Ερυσίχη. - Cf. Welcker, Fragm. Αlcm., n" ΧΙ, p. 27. (7) Νιιύ., 63ο, ibiq. Ηerm. (8) V. 624. S ΙΙ. Fragments inédits depoètes anonymes. Ιls sont au nombre de dix; leurs auteurs sont désignés par les mots ποιητής τις οu bien τις των ποιητών , ou meme simplement par τίς. ΙΧ. Col. 1". Ce fragment commence la pre- Inière colonne de notre papyrus. Une partie de cette colonne est détruite, en y rétablissant ce φui manque, on en tire une legon presque com- pléte de ces deux vers : Ουκ οίδ’ όπως χρή [τον] σαφώς κατειδότα της ηρακλείας φροντίδος κατηγορείν. Ιls doivent avoir έté tirés de quelque tragé- die οι Hercule jouait un role. Le sens parait δtre : «Je ne sais comment celui qui connait « clairement l'intention (ou la pensée) d'Ηer- « cule peut l'accuser ou la blamer. » Εschyle a dit de même : ουκ οίδ' όπως υμίν απιστήσαί με χρή (9). Κατηγορείν est suivi du génitif de la chose, au lieu de l'accusatif qui est le régime ordinaire. Le nom de l'auteur de ce fragment était peut-etre dans la colonne antérieure, ici nous n'avons plus que le motpoète, qui occupe certainement la lacune έλεγεν ο [ποιητjής. Comme Εuripide est l'unique poète tragique que cite le dialecticien, il se peut que le fragment soit de lui. Χ. Col. 1". Le fragment gui suit, sur la méme colonne, a quelque importance, s'il est vrai, comme je le présume, φu'il soit de Pin- Clare : ΟΥΤΟΙΜΕΞΕΝΟΝΟΥΔΕΑΔΑΗΜΟΝΑΜ ΟΥΟΑΝΕΠΑΙΔΥΟΑΝΚΛΥΤΑΙΘΗΒΑΙ ; en let- tres courantes, ούτοι με ξένον ουδε αδαήμονα μου- σάν επαίδευσαν κλυται Θήβαι. Ce qui veut dire : « La célébre Τhebes m'a appris a n'etre ni « étranger, ni inhabile aux muses. » Je prends μουσάν pour complément de ξένος, aussi bien φue de αδαήμων. Ξένος, suivi du génitif, signifie étranger a une chose, ignorant d'une chose. So- phocle : Ξένος μεν του λόγου... ξένος τε του πρα- χθέντος (το). Quanta παιδεύω, il doit avoir le sens de docere, exprimant la cause efficiente de ce qui suit ce verbe, sens bien connu (τ Ι). Dans un vers qui a une singuliere analogie avec notre fragment, Sophocle a dit : σε Θήβαί γ' ουκ επαί- (9) Ρrom., ν. 66ο. (το) ΟΕd. Τγr., v. 2 τg. - Cf. Jacobs Αnthol. Ρα- laf., t. ΙΙΙ, p. 47. (τα) Schaef ad Dion. Ηalic., Comp. υerύ., p. 413. - G. Ηermann, αα Soph. Ρhiloct., v. τ345: ( ) 5 δευσαν κακόν. « Ce n'est pas Τhebes φui t'a appris < ι devenir pervers (1). » Νotre fragment tient sans nul doute à und pioce lyrique. Celui qui parlc a été 6levé à Τhό- bes. Cette circonstance rend bien vraisemblable quc c'est Pindare lui-même quis'exprime ainsi , et que nous avons la un fragment de quelqu'une dc Ses odes perdues. Οn sait qu'il se met quelquefois en scene (2), et qu'il parle souvent. de Τhebes, sa patrie, a laquelle il donne des όρithύtes honorifiques ou flatteuscs: μάκαιρα (3), λιπαραί (4), πολύκλειτος (5), comme ici, κλυται Θήβαι, il l'appelle sa more , μάτερ εμά,... χρύσασπι Θήβα (6). Cette mention de Τhebes , et l'éloge de sa patrie, qui s'y trouve exprimé, sont tout a fait dans le goίit de Ρindare. Le style et le dialecte du fragment appuient α'ailleurs cette conjecture. Οuant au motre, ceux φui savent la difficulté de rétablir celui des fragments isolés de Pindare trouveront sans doute témérairo tout essai pour découvrir celui de cette ligne poétique. Οn peut remarquer cependant que les quatorze premières syllabes forment un vers construit comme celui qu'Ηé- phestion nomme Εoliφue, tel que celui de Sapho : όρπακι βραδινώ σε μάλιστ’ εικάσδω , ( ---υ υ-υ υ -υυ--), justement comme : ούτοι με ξένον, ουδ' αδαήμονα μουσάν. Ce mêtre a été employό par Pindare lui- mome (7); le reste, επαίδευσαν κλυται Θήβαι, (υ ---υ---) , composé de deux έpitrites pre- miers, ne serait qu'une partie de vers. Οn peut couper encore la phrase de cette autre ma- ιuière : 3/ Α 3 Ν.2 5 ΟΝ / ούτοι με ξένον, ουδ' αδαήμονα μουσάν επαίδευσαν κλυται Θήβαι. . . . . Le premier vers sera identique avec cclui d'Λlcéc (-g-υυ-υυ-υυ), οίνος, ώ φίλε παί και αλαθέα (8); et le second, dans le mêtre iambi- φue , marche comme celui-ci de Pindare, cité par Strabon (9): Αιγυπτίαν Μένδητα παρ κρημνόν (Ι) ΟΕd. Col., 9 τg. (2) Βαρckh, Εαρlicat. ad Ρind. Ργth., t. ΙΙΙ, p. 289, 3 Ι4, 354. (3) Ιsthm., vΙ, Ι. (4) Ρyth. ΙΙ, 3. - Fr@gm., 2og. (5) Fragnι. 2ο6. Βαρckh. (6) Ιsίhm., Ι, τ. (7) Βαckh., de Μelr. Ρind., p. 132. (8) Αp. ΡΙαίon. Schol., p. 5 π. - Cf. Ηermann, Εlenι. doctr. metr., p. 363. (9) Ρind., Fragm., n° 2 Ι5 , ed. Βαρckh. [θαλάσσας), οιι cet autre , ίππων άωτον μoίσα δ' ούτω τοι παρίστα (το). Αιι reste , je laisse ce point a ceux qui ont plus d'habiletό que moi en ce genre, et plus de loisir. Je me borne a remarquer que rien ne pa- rait s'opposer à ce que le fragment soit de P!n- dare qui s'y désigne lui-même assez clairement. ΧΙ. Col. 2. ού μοι Σαρδανάπαλλος αρέσκει την διάνοιαν. « La manière de penser de Sardanapale ne me plait pas. » Ce vers hexamêtre me semble faire allusion a ce qui était gravé sur le tom- beau de Sardanapale en lettres assyriennes, si Ι'on en croit les historiens d'Αlexandre (1 Ι) : « Μangez, buvez , amusez-vous, le reste ne Vaut pas une chiquenaude. » C'est cette pensée, devenue célobre, que Choerile avait mise en vers (12), qu'Αristote (13), ainsi que le phi- losophe Chrysippe avaient condamnée, et que 1'auteur de ce vers blame a son tour. ΧΙΙ. ΟΟl. 2 : ΟΥΚΗΝ.ΑΡΑΟΥΘΕΝΠΗΜΑΙΕΛΕ ΥΘΕΡΑΝΔΑΚΝΟΝ ΨΥΧΗΝΟΜΟΙΩΣΑΝΔΡΟΣ ΩΣΑΊΊΜΙΑ. ουκ ην άρ' ουθεν πήμ ελευθέραν δάκνον \ ς Α 2 \ C 2 Λ ψυχήν ομοίως ανδρός, ώς ατιμία. Le copiste du manuscrit néglige bien souvent les élisions; il écrit άρα ουθέν, et πημα ελ. Le sens est : « Αinsi il n'est aucune douleur qui « déchire l'ame d'un homme libre, a l'égal du « déshonneur (ou comme de n'éίre estimé, compίd «pour rien). » Ces deux trimotres, a en juger par la pensée, le style et le rhythme, pour- raient bien étre d'Εuripide, source principale οι Ι'auteur a puisé ses exemples. Il ne désigne Je poéte, a la vérité, que par l'indéterminό τίς; mais c'est ce qu'il a déja fait deux fois pour le fragment de la Sίhénoύée, n" ΙΙΙ, et celui de 1'./μgé, n" VΙΙ. ΧΙΙΙ. Col. 5, fin. C'est encore un anonyme φuia fournicethexamêtre d'une élégante facture: Ού μοι έτ’ ευκελάδων ύμνων μέλει, ουδέ τι μολπης. «Je ne me soucie plus ni de chants ni d'hym- nes harmonieuΧ. » (το) Ρind., Οlymp., τπ, 6. - Cf. Βαρckh, ίύer dle Ρermasse des Ρindaros, p. 284, dans le Μits. der Αlterth., t. ΙΙ. (ττ) Αp. Straύ., ΧΙV, p. 672. Αrrian., Αnaύ., ΙΙ, 5 2 (το) Cf. Νaeke αd Chαril, fragm., p. 197 Sq. (13) Αp. Cic. Τuscul., v, 35. - Fin. ΙΙ, 32. ( 6 ) ΧΙV. Col. 12. Je mets ici un autre fragment φui parait tiré de quelque poème du cycle troyen, la diction en est toute homérique, et décole une όμogrιe ancienne. C'est Λgamemnon qui parle (ει Αγαμέμνων ούτως απέφασκεν), ΟΥΚΕ ΦΑΜΗΝΑΧΙΛΗΙΧΟΛΩΣΕΙΝΑΛΚΙΜΟΝΗΤΟΡ ΩΔΕΜΑΛΕΚΠΑΓΛΩΣΕΠΕΙΗΜΑΛΑΜΟΙΦΙΛΟ ΣΗΗΝ Ουκ εφάμην Αχιλή χολώσειν άλκιμον ήτορ ώδε μάλ' εκπάγλως επειή μάλα μοι φίλος ήην. «Je ne croyais pas irriter d'une manière aussi « terrible le cosur Vaillant d'Αchille, parce qu'il έtait mon ami. » Ces deux vers se rapportent évidemment a une dispute d'Αgamemnon avec Αchille; peut- έtre a celle dont il est question dans l'extrait «les Cypriaques donné par Ρroclus : on y voit φu'après le départ de Ρhiloctote, Αchille, rap- pelé a Τroie, eut une querelle avec Αgamem- non :. Και Αχιλλεύς ύστερον κληθείς διαφέρεται προς Αγαμέμνονα (1). Dans ce cas, nous aurions deux vers a ajouter aux fragments si rares des poémes cypriaques. ΧV. Col. 7. ΟΥΚΟΙΔΑΤΑΛΗΘΕΣΓΑΡΑΣΦΑ ΛΕΣΦΡΑΣΑΙ; cette ligne forme un trimotre ϊambique : ουκ οίδα ταληθές γαρ ασφαλές φράσαι. «Je ne sais, car dire la verité est un parti sur. » Ceci faisait partie d'un dialogue. Λ. une question, Ι'interlocuteur répond franchement qu'il ne sait pas, et il motive sa réponse. ΧVΙ. Col. 1 τ. Ce fragment est encore plus insignifiant : ΟΥΚΑΞΙΩΜΙΚΩΝΣΕΜΕΓΑΑΑΔΟ ΥΚΕΧΩ , ce qui paraitrait devoir se lire : Ουκ αξιώ, Μίκων, σε μεγάλα δ' ουκ έχω. Je ne comprends pas le sens , et ne me rends pas compte de la syntaxe. Cependant ΜΙΚΩΝ, répété trois fois, ne peut otrc changό. D'apros le mot μεγάλα φui suit, je lis μικών (ou μικκών) pour μικρών. Οιutre μικκός, les Doriens parais- sent avoir dit μίκός par un seul κ, puisqu'on trouve μίκύς, μικιζόμενος, πάμμίκος, et les noms propres, Μικίνη, Μίκυλος, Μίκυθος , etc., qui ont même origine (2). Le vers devient alors : Ουκ αξιώμικών (ou μικκών) σε μεγάλα δ' ουκ έχω. L'opposition de μικρά et de μεγάλα est conti- nuelle. Εn ce cas, le vers έtait mis dans la bou- che d'une personne qui s'excusait de ne pou- (1) Ρag. 474, Gaisford. (2) Κoen , Βast et Schaefer, ad Greg, Corinth., p. 281, 282. έ voir récompenser quelqu'un Selon son mérite , littάralement: «Je ne t'estime pas peu, mais je «ne possode pas beaucoup. » c'est-a-dire, «tu « mériterais que je te donnasse beaucoup , mais «je possode pcμ. » Si μικκών οιι μικών έtait la vraie legon, il en faudrait conclure que le dialecte dorique avait été employé pour les vers iambiques, dans la pièce d'ou celui-ci est tiré , et, des lors, que nous avons la un fragment de quelque comédie dorienne, pcut-otre d'Εpicharme. ΧVΙΙ. Col. 1 4. Celui-ci est plus court et plus nul, s'il est possible : ΟΥΚΕΙΔΟΝΑΝΕΜΩΚΕΑ ΚΟΡΑΝ, ουκ είδον ανεμώκεα κόραν. «Je n'ai pas «νu une (ou de) jeune fille rapide comme le vent. » C'est le dernier passage cité dans le pa- pyrus. Ce fragment parait appartenir au metre dochmiaque, a moins qu'on n'aime mieux le rap- porter au crétique, Dans ce cas nous aurions la plus grande partie d'un tétrametre, il ne man- φue, en effet, qu'un tribraque au commence- ment et un iambe ou un pyrrhique a la fin , " γ 3 Α' Α - υ υ υ ουκ ειδον ανεμώκεα κόραν υ 2 , pour avoir un vers tel que celui-ci d'Αristo- phane (3): εν αγορά δ' αύ πλάτανον εύ διαφυτεύσομεν κ Ο υ υ" ΕΕ» U U U - Ο υ Ο " Ο Ψ S ΙΙΙ. Fragments inédits dont les auteurs sonί ποι/21/263. ΧVΙΙΙ. Col. 5. Εuripide. (έλεγεν Ευριπίδης). Dans ces deux vers, on reconnait parfaite- ment ce poète : ΟΥΚΕΝΓΥΝΑΙΞΙΤΟΥΣΝΕΑΝΙ ΑΣ ΧΡΕΩΝ ΑΑΛΕΝΣΙΔΗΡΩΙΚΑΙΕΝΟΙΙΛΟΙΣΤ ΙΜΑΣΙΕΧΕΙΝ. Ουκ εν γυναιξί τους νεανίας χρεών, αλλ' εν σιδήρω καν όπλοις τιμάς έχειν. « Ce n'est pas dans les femmes, mais dans «Τemploi du fer et des armes que les jeunes «gens doivent mettre la gloire et l'honneur.» Ψ. ΧΙΧ. Col. 7. Du Cγclope de Τimothée. Ce poéte comique (4) cst cité par Λthénée, qui donne le titre de deux de ses pièces, savoir, le Κυνάριον ou le petit c/lien, dont il rapporte trois (3) Georg, fragm., n° 162. Dind. - Ηephaest., 73. 44) Cf Schweigh, «λ /ιλικνι... ντπ , p. 338 a. ( 7 ) vers (1), et le Κύκλωψ, la même pièce d'oυ est tiré notre fragment, et dont il cite plusieurs vers, φu'on n'a pas encore complétement restituόs (2). Le fragment ne consiste qu'en ces quarante lettres : ΟΥΤΟΙΤΟΝΓΥΠΕΡΑΜΠΕΧΟΝΤΑΟΥ ΡΑΝΟΝΕΙCΑΝΑΒΗCΕΙ. C'est le Cyclope qui parle (ει Κύκλωψ ο Τιμοθέου πρός τινα ούτως απε- φήνατο). « Certes tu ne monteras pas dans le ciel, « qui enveloppe tout au-dessus de nos tétes. » Il me parait que l'exemple cité faisait partie d'un chαιur de la pièce. Εn lisant, «f - Ρ 2 ο Λ. 2 3 \ 3 βή Ούτοι τόν γ υπεραμπεχοντ ουρανoν εισαναοησει on aurait une sortc de vers asynartete - gg - ου -υ-υ -υυ-υυ-- , mais peut-étre doit-on les séparer ainsi: Ούτοι τόν γ'υπεραμπέχοντα ουρανόν εισαναβήσει. Le premier vers serait un archilochien ana- logue a celui-ci d'Εschyle : κραιπνοφόροι δέ μ' έπεμψαν αύραι (3); le deuxiome vers un dactyli- que trimotre catalectique in disyllabum, si frό- quent dans les lyriques et les tragiques, comme αδυμελή κελαδήσω de Pindare (4), τοί δ' ανά γάν Ασίαν δην ουκ έτι περσονομούνται d'Εschyle (5), et άλιον, άλιον αιτώ de Sophocle (6). (Le verbe υπεραμπέχειν n'était pas connu). Quant à ουρα- νόν εισαναβήσει, c'est une expression fréquente dans les poètes (7). Si l'on remarque ce long mot, ce sesquipedale υerύιιιιι, υπεραμπέχοντα, φui sent l'affectation dithyrambique, surtout joint a l'autre verbe εισαναβήσει, composé de cinq syllabes, on sera disposé à croire que Τi- mothόe a mis, dans la bouche du Cyclope, quel- que lambeau d'un poéte tragique, dont il vou- lait railler Τemphase et la bouffissure. La muse tragique, que Callimaque appelait μούσα ληκυθία (muse ampoulée),servait fréquemment debutaux plaisanteries des poètes de la comédie ancienne et moyenne (ιragίcά. . . . ampuίlattιr in arte, dit Ηorace (8). ΧΧ. Col. 8. De Τhe pίς. Voila un nom φui όveille l'attention au plus haut degrό ! Sile vers ντ, p. 243. d. (2) ΧΙ, p. 465. Ρrom., 133. - Cf. ν. τ72. (4) Οίγmp., Χ, τ 4, Βαςkh. (5) Ρers., ν. 557. Τι αehin., ν. 96. (7) Μimmerm. Fragm. VΙΙΙ. - Αpoll. Rhod. I, Σ Ι oο. - ΙΙ, 938, etc. (8) Εpist. 4, Ι 4, cité est réellement de Τhespis, ce sera peut-étre le seul que l'on connaisse, car les trois que rap- porte Ρlutarque (9) ne sont probablement pas de lui, comme l'a montré Βentley (το), encore moins les six autres qu'a cités Clément d'Αlexan- drie (ττ). Τous ces vers paraissent étre de fabri- que récente. Je crains qu'il n'en soit de méme de celui que cite notre papyrus; ce vers parait fort insignifiant. ΟΥΚΕΞΑΘΡΗΣΑΣΟΙΔΑΙΔΩΝΔΕΣΟΙΛΕΓΩ. Ουκ εξαθρήσας οίδ' ιδών δέ σοι λέγω. littéralement : « Je ne le sais pas pour l'avoir tros-bien vu , je te le dis pourtant en ayant été témoin. Ουκ εξαθρήσας οίδ ιδών δέ σοι λέγω, Le composé εξαθρέω manque aux lexiques. ΧΧΙ. Col. 9. D'1ίγcus. Ο Ίβυκος ο ποιητής ούτως απεφαίνετο. Ce qui suit parait étre un seul vers : ΟΥΚΕΣΤΙΝΑΠΟΦΘΙΜΕΝΟΙΣ ΖΩΑΣ ΕΤΙΦΑΡ ΜΑΚΟΝΕΥΡΕΙΝ. Ουκ έστιν αποφθιμένοις ζωάς έτι φάρμακον ευρείν. «Οn ne peut trouver un moyen de rappeler les morts a la vie. » C'est un Vers tétramêtre ana- pestique Catalectique, Υ (- - υυ- υυ - - - υυ-υυ--) Ce mêtre est rare parmi les.fragments d'Iby- cus, qui a employό surtout le dactylique. Οιι trouve néanmoins , parmi ces fragments, un anapestique tëtramotre et un dimotre, tous deux catalectiques (Ι2). Εn retranchant από devant φθιμένοις, ce qui ne change rien au sens, on a encore un Vers hexa- motre : Ουκ έστι φθιμένοις ζωάς έτι φάρμακον ευρείν. ΧΧ. Col. 13. D'Αnacréon. Fragment de trente-six lettres , assez insignifiant pour nous : ΟΥΔΕΥΤΕΜΠΕΔΟΣΕΙΜΙΟΥΔΑΣΤΟΙΣΙΠΡΟΣ ΗΝΗΣ, ου δεύτ' έμπεδός ειμι, ουδ' αστοίσι προσ- ήνης. Je n'apergois pas bien le sens de cette (9) De Αudiend. poetis, ch. Χιτ, p. 88. Κrebs. (το) Αd Phalar. epist., p. τ31, sq. - Εριst. «d Μill, p. 48. (ι τ) Sίrom. v, p. 243. Sylb. (Ι2) Εragm. ΙΙ, Ι et ΧΙΙΙΙ, ed Schneidew. et Ρro- legom. de υιίά et carm. Ιύycί, μ. 76. (8) phrase isolée : « Αllons ! (1), je ne suis ni tenace «(ferme dans ma résolution), ni doux aux ci- toyens. » Ceci parait faire partie d'une pièce ou le poéte mettait en scène un roi, peut-étre Ρο- lycrate de Samos, a la cour duquel il avait vécu longtemps. Strabon dit que ioule la podsie d'Α- nacréon était remplie de mentions de ce roi (2). Ceci prouve combien il nous reste peu de chose de ce grand poéle , puisqu'il n'est fait au- cune mention de Polycrate , mi même aucune allusion a ce prince, dans tous les fragments qui nous restent. Ce passage est le seul ώύ l'on peut présumer qu'il en soit question. Ρar malheur, il n'enrichira pas beaucoup plus notre collection anacréontique que celui-ci, que Μ. Cramer (3) a decouvert récemment: αι δέ μευ φρένες εκκεκω- φέαται, ού Μ. Βergk a trouvé la fin et le com- mencement d'un tétrametre choriambique (4). Νotre fragment parait former deux vers gly- coniques de même mesure l'un et l’autre : Ου δεύτ' έμπεδός ειμι, (---ου-g) ουδ' αστοίσι προσήνης. justement comme d’autres vers d'Αnacréon : ώ Λεύκασπι, συ δ' ήβάς (5): Ταρτησσού βασιλεύσαι (6) et ces deux autres d'Εuripide : Πηλέως εις γάμον ήλθον (7) etχείρων εξονόμασσε, non εξωνόμασσε {8). De Sap/ιο. Νotre papyrus contient deux frag- ments de l'illustre Lesbienne. Le premier, d'un seul vers, le second de deux vers seulement : le dernier est le plus intéressant de tous ceux que le papyrus nous a conservés. ΧΧΙΙΙ. Col. 1 4. Ce fragmentest annoncé ainsi: ει Σαπφώ ούτως απέφασκεν; puis viennent ces vingt-neuf lettres : ΟΥΚΟΙΔΟΤΤΙΘΕΩΔΥΟΜΟ ΙΤΑΝΟΗΜΑΤΑ. Εlles forment justement un de ces vers éoliques (-g-ου-υο-υυ-gg) qui, selon Ηéphestion, avaient été employés par Sapho, «lans toutes les pieces dont était composé le deuxième livre de ses poésies (9). (Ι) Βuttmann, Lezilog., t. ΙΙ, p. 23 τ. (2) Και δή και πάσα ή ποίησις πλήρης εστί της περί αυτού μνήμης, Strab., Χτy, p. 638. (3) Αnecdota graeca, t. Ι, p. 288, 3. (4) Dans le Ζeitschriff für die Αlterthumsίνissen- Schaft, τ836, n" 68, S. 546. (5) Fragm. V, ed, Βergk. (6) Fragm. VΙΙΙ , ν. 4. - Cf. Fragm. Χv, V. 4, 7 et 8. Φ * (7) Ιphίg. Αμl., v. το44; Βarn. Πηλέως est ici tin Spondée comme en d'autrespassages(Μatth. Gramm., S 82, Α. 2). Φ (8) Εad., v. I o66. (9) . . . το μεν πεντάμετρον καλείται Σαπφικόν τεσσα- Ουκ οίδ’ όττι θεώ δύο μοι τα νοήματα, ce qui parait signifier: «Je ne sais en quoi m'im- portent (ou me concernent) les deux pensées du dieu. » ΧΧΙV. Col. 8. L'autre fragment se compose des lignes suivantes : ΟΥΔΙΑΝΔΟΚΙΜΟΙΜΙΠΡ ΟΣΙΔΟΙΣΑΝΦΑΟΣΑΛΙΩΕΣΣΕΣΘΑΙ ΣΟΦΙΑΝ ΠΑΡΘΕΝΟΝΕΙΣΟΥΔΕΝ ΑΠΩΧΡΟΝΟΝΤΟΙΑΥ ΤΑΝ. Sans changer une lettre, nous avons deux excellents vers choriambiques avec base, motre qui était celui de toutes les pièces conte- nues dans le troisiome livre des poésies de Sa- pho (το). Je les lis et les dispose ainsi : Ουδ' ίαν δοκιμοίμι προσιδοίσαν φάος αλίω έσσεσθαι σοφίαν παρθένον εις ουδένα πω χρόνον τοιαύταν. - Ω - υ υ - - υ υ - - υ υ -υ 9 littéralement; «Je ne pense pas que, dans aucun « temps, il puisse exister une jeune fille telle « pour la science (Ι 1). » Ουδ' ίαν : je crois qu'il faut ainsi lire , et pren- dre ίαν pour μίαν, comme Ηomère a dit ιώ ήματι pour μιά ημέρα (12). Ουδ' ίαν est pour ουδεμίαν en prose. Οuant ει δοκιμοίμι, la legon n'est pas sansimportance, D'après un grammairien (13),les Εoliens donnaientla forme en μι α δοκιμόω, ainsi qu'à ελευθερόω; ils disaient δοκιμώμι, ελευθερώμι; cette assertion , jusqu'à présent sans autorité, a maintenant celle de Sapho. Δοκιμόω est donné par Ηésychius comme synonyme de δοκιμάζω , de οί- ομαι; ce verbe, δοκιμόω, qu'on pouvait ne pas croire du style poétique, n'était autorisé que par un passage de Ρhérécyde (I 4). 4. Προσιδείν φάος αλίω est l'expression poétique de l'idée de υίνwe ; ainsi Ηomore : ζην και οράν φάος ήελίοιο. Εschyle : Ξέρξης μεν αυτός ζή τε και φάος βλέπει (15). Sophocle : . . . ηλίου . . . εισoράν φάος (16), etc. J'entends παρθένον (κατά) σοφίαν τοιαύταν, ίcίle par la science, d'une telle Science. D'apros la nature des Vers, on voit que l'un ρεσκαιδεκασύλλαβον, ώ το δεύτερον Σαπφούς όλον γέγρα- πται. Ηeph., p. 42. - (το) Hephaest., p. 6ο. Φ (ττ) Probablement l'habileté en poésie et en mu- sique. • (τ 2) ΙΙ., Ζ, 422. - Cf. Η. Steph., Τhes. l. βr., ed. Ρανίς, Ιv, 62 Ι, C. (13) Ιn horf. Αdor:., cd. Αld., p. 2ο7, a. (14) Αpud Diog, Laert., τ., τ 22. - Cf. Dindorf, ιπ Τhes. (ing. gr., ed. Ρaris , t. ΙΙ, p. 613, C. D. (15) Ρers., ν. 29 Ι. (16) Ρhilocί, v. 413. ( 9 ) de ces fragments a été tiré du second livre des poésies de Sapho , et l’autre , du troisieme livre. - Quelle est cette jeune fille, dont Saphυ fait un élogesί complet, οι le sentiment le plus ten- dre se montre dans la force des expressions φu'elle emploic " Je pense que c'est sa propre fille , cette chore C/dis, qui fut le sujet de ses chants, comme on le voit par plusieurs frag- ments, hélas ! trop courts, tels que ces vers dό- licieux : έστι μοι καλά πάϊς χρυσέοισι ανθέμοισιν εμφερή έχoισα μορφάν, Κλείς αγαπατά κ.τ.λ. « Je « possode une charmante enfant, dont la beauté « όgalc celle des chrysanthemes , ma bien-aimée « CIcίς, φue je ne Céderais ni pour la Lydie tout « entiore etses richesses, mi pour (1)... » C'est la pensée exprimée dans la chansor si fort louée par l'Αlceste du Μisanthrope , non pour l'ex- pression, mais pour le sentiment (Sί le roi m'a- νait donné Paris sa grand' νίlle, etc.). Dans un autre fragment, s'adressant a sa fille, en proie a un violent chagrin (peut-etre d'amour), Sa- pho lui dit : « ll n'est pas permis, dans une « maison de serviteurs des Μuses, de s'aban- « donner à la douleur , cela ne γιous convient « pas (ουκάμμι πρέπει τάδε) (2), » d'ou l'on peut conclure que Cléis, comme sa more, avait cul- tivé la poésie : raison de plus pour croire que c'est bien sa fille dont elle vante ici la science, Τ/ableté sans pareilles. Οvide a mis en αuvre cette circonstance de la vie de Sapho (3). r) Εragm. 76, ed. Νeue. (α) Μιαφηι. 28. (3) Οvid., Ηeroid., xv, 7ο, 12ο. Εn résumé, nous avons la seize fragments inédits, dont huit d'un seul vers, sept de deux, et un fragment de vers. Dans le nombre, il y a deux fragments (peut-étre un seul) d'Εuripide, de deux vers chacun; un vers de Τhespis , un ou deux de Τimothée, un ou deux d'Ibycus, un (ou deux) d'Αnacréon, trois de Sapho, un ou deux, peut-etre, de Ρindare. Plusieurs de ces fragments forment un sens complet, une pen- sée arrétée (surtout les n" 12 , 18, 21); les au- tres sont des propositions plus ou moins insigni- fiantes; quelques-unes meme sont incompletes, ou auraient besoin, pour etre bien comprises, φu'on süt ce qui les suivait ou les précédait dans le morceau d'ou elles sont tirées. Αssurément cette nouvelle acquisition n'est pas sans importance: mais tout en croyant ap- précier ce qu'elle vaut réellement, je n'avais pas cru devoir la proclamer a son de trompe, ni détacher ces fragments de l'ensemble dont le papyrus, quiles contient, devait faire partie plus tard. Je n'ai pas fait plus de bruit des fragments tlu Χιτι" livre de l'Iliade (v. 27 ή 47 ; το7 ή 1 1 1; 15 τ ά τ73), quoique fort curieux, au moins sous les rapports prosodique et paléographique. Je les ai réservés aussi pour la publication gé- nérale. Il en a été de meme de faits bien plus importants que des vers isolés; car ils ménent a la solution de hautes questions historiques vainement débattues jusqu'ici. Sί cette publica- tion tarde trop, a mon avis, je promets de les faire connaitre d'avance, et même sous peu, dans un Μémoire, préparé depuis longtemps, sur l'année υague et l'année Jία e des ancien! Εgηρίiens. ΙΙ. τΕκτΕ Dυ ΡΑΡΥRυs Ωυι coΝΤΙΕΝΤ LΕS FRAGΜΕΝτs. Ι • [Έστ]ιν όπερ ούτω λέγοι ΙΧ (τ). [άν τι]ς : ουκ οίδ' όπως χρή [τον σ]αφώς κατειδότα (τ) Les chiffres romains, placés en marge, indi- φuent les numéros desfragmentsexpliqués plus haut. [της ή]ρακλείας φροντί [δος κ]ατηγορείν ναι, (ουκ αλ[ηθές δ (1) έλεγεν ό (ποιητ]ής ουκ οϊδ' όπως [ χρή τον] σαφώς κατειδό (Ι) Μ8., ον. 4 ί ! (πο) Χ ΧΙ ΧΙΙ Ιτα τjής ηρακλείας [φροντ]ίδος κατηγορείν. ] ψευδώς ου... [ ] ούτω λέγοι [το αν] [ού τοι με]ξένον ουδε (αδ] (αήμο]να μουσάν (επαί] [δευσ]αν κλυται Θήβαι [ου αλ]ηθές δ (1) έλε [γε λεχ.]θείη ανού τοι [με] ξένον ουδε α {δαήμ]ονα μουσάν επαί Ιδευσ]αν κλυται Θήβαι [ jτε ψευδώς [ όπερ] ούτω λέγοι ίτο άν : ού τοι] με ξένον (ουδε αδαήμ]ονα μου [σάν επαίδευ]σαν κλυται (Θήβαι ο]υ αληθές έ [στιν όπερ] λεχθείη αν 2. ούτως : ούτοι με ξένον ουδε 3 ν. Α' φ". " 2 αδαήμονα μουσάν επαί δευσαν κλυται Θήβαι. Ει αληθώς τις των ποιη των ούτως απεφαίνετο : ού μοι Σαρδανάπαλλος αρέσκει την διάνοιαν, 3 / 2 γ• / αντίκειται αξίωμα κα ταφατικόν τώ: oύ μοι Σαρδανάπαλλος αρέσκει την διάνοιαν ναι, ου αν τίκειται αξίωμα κατα φατικόν τώ : ού μοι Σαρδανάπαλλος αρέσκει την διάνοιαν ναι, ου αληθώς τις τών ποη των ούτως απεφαίνετο : ού μοι Σαρδανάπαλλος αρέσκει την διάνοιαν. Ει απεφήνατό τις : ουκήν άρα ουθεν πημα ελευθέ ραν δάκνoν ψυχήν ο μοίως ανδρός ώς ατιμία, αντίκειται αξίωμα κα ταφατικόν τό : ουκ ήν ά ρα ουθεν πημα ελευθέ ραν δάκνoν ψυχήν ομοί 3. ως ανδρός ώς ατιμία, ναι, (1) Μs., ον. Ι Φ ΙΙ ΙΙΙ. ου αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : ου κ ήν άρα ουθεν πημα ε λευθέραν δάκνον ψυ χήν ομοίως ανδρός, ώς ατιμία ναι, ουκ απεφή νατό τις : ουκ ήν άρα ουθεν πημα ελευθέ ραν δάκνoν ψυχήν ο μοίως ανδρός ώς ατιμία. [Ει αληθώς] ούτως απέφασ κεν Ευριπίδης : ουκ ά γαμαι ταύτα ανδρος αριστέως, αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : ουκ άγαμαι ταύτα ανδρός αριστέως ναι, ου αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : ουκ ά γαμαι ταύτα ανδρός α ριστέως ναι, ου απέ φασκεν ούτως Ευριπί δης : ουκ άγαμαι, ταύτα ανδρός αριστέως. Ει Αν δρομάχη Ευριπίδου προς Ερμιόνην τούτον απεφή 4. νατο τον τρόπον : Ουκ εξ εμών σε φαρμάκων στυ γεί πόσις, αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : Ουκ εξεμών σε φαρ μάκων στυγεί πόσις ναι, ου αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : ου κ εξεμών σε φαρμάκων στυγεί πόσις ναι, ου Ανδρομάχη Ευριπίδου V & Α' 5 Α' προς Ερμιόνην απεφή νατο τούτον τον τρό πον : Ουκ εξ έμών σε φαρ μάκων στυγεί πόσις. Ει αληθές εστιν όπερού Λ 2/ 2 2/ τω λεχθείη άν : ουκ έστιν όστις πάντ' ανήρ ευδαιμονεί, αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : ουκ έστιν όστις Α 9 2 \ 2 7. • πάντ' ανήρ ευδαιμονεί Ναι, ου αντίκειται αξί ωμα καταφατικόν τω : Ουκ έστιν όστις πάντ' α ( 11 ) ΧVΙΙΙ, ΧΙΙΙ. νήρ ευδαιμονεί ναι, ου αληθές εστιν όπερ ούτω λε 5 χθείη άν : ουκ έστιν ός τις πάντ' ανήρ ευδαιμονεί ει αληθές 6 (1) έλεγεν Ευρι πίδης : ουκ εγγυναιξί τους νεανίας χρεών, αλλ' εν σιδήρω και εν ό πλοις τιμάς έχειν, αν τίκειται αξίωμα κα ταφατικόν τώ: ου κ εγγυναιξί τους νεα νίας χρεών αλλ' εν σι δήρω και εν όπλοις τι μάς έχειν ναι, ου αν τίκειται αξίωμα κα ταφατικόν τώ: ου κ εγγυναιξί τους νεα νίας χρεών, αλλ' εν σιδή ρω και εν όπλοις τι μάς έχειν ναι, ου αλη θές 6 (2) έλεγεν Ευριπι δης : ουκ εγγυναιξί τους νεανίας χρεών, αλλ' εν σιδήρω και εν ό πλοις τιμάς έχειν ει ποι ητής τις ούτως απεφή νατο : ού μοι έτ’ ευκελά δων ύμνων μέλει, ουδέ τι 6. Φω 3/ Ο μολπης, φάσις έστιν όπερ C/ / 3" \ 3/ 9 2 ούτω λεχθείη άν: μοί έτ' ευ κελάδων ύμνων μέλει, 2 Qς Α' "λιο 2 ουδέ τι μολπης ναι, ου Α' y ς/ ζ/ φάσις έστιν όπερ ούτω λε χθείη άν : ούμοι έτ’ ευκελά δων ύμνων μέλει, ουδέ τι μολπης ναι, ου πο ιητής τις ούτως απε φήνατο : ού μοι έτ’ ευκε Α' / λάδων ύμνων μέλει, Α' 4".2 ουδέ τι μολπης. Ει ποη τής τις ούτως απεφή νατο : ού μοι έτ’ ευκελά δων ύμνων μέλει, ουδέ τι μολπης, αντίκειται, φυ ν 3/ 2 2 / τώ : ού μοι έτ’ ευκελά (Ι) Μs., ον. (2) ΜS., ον. ΧΙΧ δων ύμνων μέλει, ου δέ τι μολπης, αξίωμα καταφατικόν ναι, ου αντίκειται, τώ: oύ μοι έτ’ ευκελάδων ύμνων Α' 2 Ν / Φων 2 μέλει, ουδέ τι μολπης, α ξίωμα καταφατικόν ναι, ου ποιητής τις oύ τως απεφήνατο : ού μοι 2/ 2 ) Α ζ/ έτ’ ευκελάδων ύμνων μέλει, ουδέ τι μολπης. Ει Κύ 7. κλωψ ο τού Τιμοθέου προς τινά ούτως απεφήνατο : oύ τoι τόγ γε υπεραμπέ χοντα ουρανόν εισανα βήσει, αντίκειται ενί κατα φατικό αξιώματι δύο αποφατικά αξιώματα , ναι, ου αντίκειται ενί καταφατικώ αξιώμα δύ τι ο αποφατικά αξιώ ματα ναι, ου Κύ κλωψ ο τού Τιμοθέου προς τινά ούτως απεφή νατο : ούτοι τόγ γε υπερ αμπέχοντα ουρανόν εισ ΧV. αναβήσει. Ει ούτως α ή ΧΧ. πεφήνατό τις : ουκ οίδα, τ' αληθές γαρ ασφαλές φράσαι, αποφαίνοιτ’ άν τις : ουκ οίδα τ' αληθές γάρ ασφαλές φράσαι ναι, ου α . ποφαίνοιτ’ άν τις : ουκ (3) oιδα" τ' αληθές γαρ ασφαλές φράσαι ναι, ου ούτως α πεφαίνετό τις : ουκ οίδα τ' αληθές γαρ ασφαλές φράσαι. Ει ούτως απο φαίνοιτ’ άν τις : ουκ (4) εξαθρή 8. σας οίδα ιδών δέ σοι λέγω ου Θέσπις ο ποιητής ούτως απέφασκεν: ουκ εξαθρήσας οίδα ιδών δέσοι λέγω ναι, ου ούτως αποφαίνοιτ' άν (3) Μs., κοιδα. (4) Μs., κεξαθρησας. (12) ΧΧΙV. ΧΧΙ. τις : ουκ (1) εξαθρήσας οίδα δέσοι λέγω ναι, ου Θέσπις ο ποιητής ούτως α Α' 2 2ζ, ή --4 πέφασκεν: ουκ εξαθρή σας οίδα ' ιδών δέσοι λέγω. Ει Σαπφώ ούτως απεφή νατο: ουδ' ίαν δοκιμοίμι ζΝ «ν Λ C ί προσιοοισαν φαος άλίω έσσεσθαι σοφίαν παρθένον εις ουδένα πω χρόνον τοιαύταν αντίκειται αξίωμα καταφατικόν ΦΡΣΡ 2 2/ Αν τώ : ουδ' ίαν δοκιμοίμι Δ α" Α' ζ Α προσιδοίσαν φάος αλίω έσσεσθαι σοφίαν παρθέ νον εις ουδένα πω χρό νον τοιαύταν ναι, ου κ αντίκειται αξίωμα \ ΦΕΣ" 3 καταφατικoν τω : ου , δ' ίαν δοκιμοίμι προσιδοι σαμ φάος αλίωέσσεσθαι σο φίαν παρθένον εις ου δένα πω. Χρόνον τοιαύ 9. ταν ναι, ου ΣΙαπlφώ ού τως απεφαίνετο : ουδ' ίαν δοκιμοίμι προσιδοίσαν φάος αλίω έσσεσθαι σοφί Λ 2 3 Α ΟζΥ/ παρθένον εις ουδένα ΤτΟ) χρόνον τοιαύταν. Ειου αντίκειται αξίωμα καταφατικόν τώ : ου από 3/ 2/ Α Χ ΕΟΤ ιV Ετι φθιμένοις ζωάς έτι φάρμακον ευ ερ 2/ ρείν ουχ ο Ίβυκος ο ποιητής ς/ 2 Λ Ουτως α[πε]φαίνετ[o] : Ο 3/ 2 . Α' ΟUΧ Εστιγ αποφθιμέ νοις ζωάς έτι φάρμα κον ευρείν ναι, ου 2 Α ν 2 Κ. / αντικειται αςιωμα καταφατικόν τώ : ου κ έστιν αποφθιμένοις ζω 4Ρ δ 2/ βων ας Ετι φάρμακον ευρείν, \ 2/ 2.5 - και Α. ναι, ο Ίβυκος (2) ο ποιητής ούτως απεφαίνετο : ου κ έστιν αποφθιμένοις Φεω 3/ ζωάς έτι φάρμακον ευ ρείν. Ει ου εισιν αμφίβο" (π) Μs., κεξαθρησας. (2) Μs., Ουβυικος. ΙV. λoι διάλεκτοι, ού Ευριπί δης ούτως αποφαινόμε νος : ουκ αγ γένοιτο χρηστος εκ κακού πατρός (3) Ι Ο. κειται αξίωμα καταφατι V. κόν τώ : ουχ ώδε ναύτας 3 Α' / ολομένους τυμβεύομεν Α 2 3 / 2 και / ναι 'ου αντικειται αζι ωμα καταφατικόν τω : 2 Έ' Ν Α 3 ουχ ώδε ναύτας όλο μένους τυμβεύομεν 3/ Ι Φ"Α" 2/ 9 > ναι, ούτε ψεύδος, ούτ' α ληθές εστιν [δ λεχθείη αν] υπ’ Ευριπίδου τον τρό πον τούτον : ουχ ώδε ναύτας ολομένους τυμ βεύομεν. [Ει] αληθώς Ευριπίδης [έλ]εγεν ου 3/ 4"-" Α' - C/ Χ ΕΟ"τι του θριέψαντος η διον πέδον , αντίκει ται αξίωμα καταφα τικόν τώ : ουκ έστι του θρέψαντος ήδιον πέδον ναι, ου αντίκειται α ξίωμα καταφατι κόν τώ: ουκ έστι του θρέψαντος ήδιον πέδον Ν ί σ' VΙ ΦΑ" ΟΖ ου αληθώς Ευριπίδης" δf 2 3? Φ-Ν" Α έλεγεν : ΟUΧ ΕΟ Τι ΤΟU θρέ ψαντος ήδιον πέδον Ει Ευριπίδης ούτως απε φαίνετο : ουκ έστιν ουθεν VΙΙ Ι Ι - διά τέλους ευδαιμονείν, αντίκειται αξίωμα κα ταφατικόν τώ : ουκ έστιν ουθεν διά τέλους ευδαι μονείν ναι, ου αντί κειται αξίωμα κατα φατικόν τώ: ουκ έσ τιν ουθεν διά τέλους (3) Π manque ici, selon toute apparence, une colonne entre celle-ci et la suivante. Cette colonne, ou le passage d'Εuripide était répété plusieurs fors, se terminait par les lignes ου l'autre fragment d'Εu- ripide, ουχ ώδε ναύτας, κ. τ. λ., έtait cité une pre- miere fois, les dernieres lettres de cette colonne étaient αντί(κειται... (13) ευδαιμονείν ναι, ου Ευριπίδης ούτως α πεφαίνετο: ουκ έσ τιν ουθεν διά τέλους ευδαιμονείν Ει ούτως ΧVΙ. απεφαίνετο τις των ποιητών : ουκ αξιώ μι α"." / 2 2 2/ κών σε μεγάλα δ' ουκ έ -.... • 2--ί Α , C/ χω εστιν τις δς ούτως [αποφαίνοιτ' αν : ουκ αξιώ μι] Φη.» Α 9 2 κών σε μεγάλα δ' ου κ έχω ναι, ου έστιν τις των ποιητών αποφαί νοιτ’ άν : ουκ αξιώμικών Α 2 2 3/ [σε] μεγάλα δ' ουκ έχω ναι, ου απεφαίνετό τις των ποιητών ούτως : - ουκ αξιώ μικών σε με ΧΙV. γάλα δ' ουκ έχω. Ει Αγα μέμνων ούτως απέφασ Ι 2 • σκεν : ουκ εφάμην Αχιλή ϊχολώσειν άλκιμονή τορ ώδε μάλα εκπάγλως, 2 \ Α Λ επειή μάλα μοι φίλος ήην 3 γ Λ Α > 2 3 / αξίωμά εστιν ουκ (1) εφά μην Αχιληϊ χολώσειν άλ κιμον ήτορ ώδε μά λα εκπάγλως επειή μά λα μοι φίλος ήην ναι, 2 3 γ" / Α' 3 2 3 / ουκ αξίωμά εστιν : ουκ εφά μην Αχιλήί χολώσειν άλ κιμον ήτορ ώδε μά > Α • 3 Λ' λα εκπάγλω, επειή μια λα μοί φίλος ήην ναι, 3 Ο Α' ο/ ου Αγαμέμνων ούτως απέφασκεν: ουκ εφά μην Αχιλήί χολώσειν [άλκιμον ήτορ ώδε μά VΙΙΙ. λα μοί φίλος ήην Ει Αλ - κμάν ο ποιητής ού τως απεφαίνετο : ου κ ής ανήρ άγροικος ουδε σκαιός καταφάσκοι άν - • -" 3 - 2..." 3/ τις : ουκ (2) ής ανήρ άγροικος ουδε σκαιός ναι, ου καταφάσκοι άν τις : ουκ ής ανήρ άγροικος, ουδε σκαιός (1) Ιei et plus bas le Μs. porte κεφαμην. (2) Ιci et plus bas le Μs. porte κης. ΧΧΙΙ. ΧΧΙΙΙ. (3) Ου (4) Μs (5) Dé répété le 13. ναι, ουκ Αλκμάν ο ποιητής ούτως απεφαίνετο : ου κής ανήρ άγροικος ουδε 2 C/ 2 " σκαιός. Ει ούτως απο Α 2 3/ ο Ν . • ν φαινoιτ αν τις : ου δεύτ' έμ. 3 \ 2 ζΥ,9 ) Μην πεδος ειμί , ουδ' αστοίσι προσήνης ου Ανακρέ ων ούτως απεφήνα 2 β"w» 2/ 2 το : ου δεύτε έμπεδος ει \ 2 ζΝ.2 2 αν Λ' μι, ουδ' αστοίσι προσή νης ναι, ου ούτως α ποφαίνοιτ' άν τις : δευ 2 3/ 2 \ τ' έμπεδος ειμί ου δ' αστοίσι προσήνης, ναί ου Ανακρέων ού τως απεφήνατο: ου δευ τε έμπεδος ειμι, ουδ' ασ aων Λ 2 [τoίσι προσήνης. Ει] Σαπφώ ούτως αποφαι Α Ρ "Σ" ο " νομένη: ουκ οίδ’ όττι θεώ δύο μοι τα νοήμα τα, απέφασκεν (3) οίδ’ ότ τι θεώ δύο μοι (4) τα νο ήματα, εισιν αμφίβο λοι διάλεκτοι ναι, ου ει σίν αμφίβολοι διάλεκτοι ν > \ ρ/ 2 ναι, ου Σαπφώ ούτως α Α 5 2 πoφαινομένη : ουκ οίδ’ ότ 14. "εν Α' \ Λ τι θεώ δύο μοι τα νοήμα . 2 . Λ "Ε'ς". ς/ τα, απέφασκεν : οίδ’ όττι θεώ δύο μοι τα νοήματα. Ει Σαπφώ ούτως απέ φασκεν : ουκ οίδ’ όττι θε ώ δύο μοι τα νοήμα τα , εστιν τί καταφα \ 3 γ Λ. 3 τικόν αξίωμα αντι κείμενον τώ: ουκ οι δ' όττι θεώ δύο μοι τα νοήματα ναι, ου έσ τιν τι καταφατικόν αξίωμα αντικείμε νον τώ : ουκ οίδ όττι ακο (5) «κυ ζΝ Α' Α. - --4 θεώ δύο μοι τα νοήμα καταφα. τα. Ναί ου Σαπ φατικά α est omis dans le Μs. . ., μ.α.". bris d'une quinziome colonne , ού έtait fragment ΧΧΙν. ( Ι 4 ) φώ ούτως απέφασκεν : Υ) ουκ οίδ’ όττι θεώ δύο )) ΧΧΙV. μοι τα νοήματα. Ει πο καταφατ ιητής τις ούτως απε ματα απ φαίνετο : ουκ είδον ανε τίκειται μώκεα κόραν, έστίντι δέχεται Ψ καταφατικόν αξίωμα σιν κακεινα 2 / "Σ' , 2 2 Αν αντικειμενον τω Φ ου αποφαιν(ομε ? 2 ζΝ Δ' κ είδον ανεμώκεακό κ είδον ανεμώκεακό ραν: Ναί ου έστιν τι ραν αποφ \ 3 γ• / καταφατικόν αξίω 3 Α Φ*Σό 2 μα αντικειμενoν τω oύ νεμώκεα κόραν των ου ειδ ΙΙΙ. ΡΑΡΥRUS Dυ ΜUSέE RoΥΛΙ., coΝΤΕΝΑΝΤ ΙΑΝΝοΝοΕ D'UΝΕ RέcoΜΡΕΝSΕ ΡRoΜιsΕ Α ρUI DέcoυvRΙRΑ ου RΑΜΕΝΕκΑ DΕUΧ ΕSCLΑVΕS έCΗΑΡΡΕS. Ρresque tous les papyrus grecs trouvés en Εgypte, qui ont été publiés jusqu'ici, se rap- portent a des contrats de Vente ou a des con- testations judiciaires. Οn n'en connait encore φu'un très-petit nombre qui nous fassent péné- trer dans la vie privée des Grecs établis en Εgypte, ou des Εgyptiens sous la domination grecque. C'est ce gui donne de l'importance a cclui dont on va lire la traduction et l'explica- tion. Il contient des détails curieux, et, par un seul mot, qui heureusement sy. rencontre, il jette un jour inattendu sur un point jusqu'ici tros-obscur et du plus grand intérét pour l'his- toire de l'économie publique de ΤΕgypte; je veux parler du système monétaire qui était usité cn ce pays, et de la valeur du numéraire de cuivre, qui joue un role presque exclusif dans Τ Ε Χ Τ Ε. Του ΚΕ επείφ Iς, Αριστογένου του Χρυσίππου, Αλαβανδέως, πρεσβευτού, παίς ανακεχώ ρηκενέν Αλεξανδρεία, όόνομα"Ερμων,δς και Νείλος 4η-" \ Α' Α' \ καλείται, το γένος Σύρος από Βαμβύκης, c 3 κ» θώς ετών ΙΙΙ, μεγέθει μέσος, αγένειος, Υ/ Α Α' \ η..." εύκνημος, κοιλoγένειος, φακος παρα ρίνα 3 γ' 3 ΑΑ "Υ Α. 5.-ά - , -." V 3 γ 3 4",9 εξ αριστερών, ουλή υπέρ χαλινόν εξ αριστερων, ") Α \ ΩΝ κ. Α \ Λ εστιγμενος τον οεςιον καρπον γραμμασι βαρβαρικοίς, δέσιν έχων , ίο... 2- --4 ροαρικοις, οεσιν εχων χρυσιου επισημου 10 μναιεία Γ, πίνας Ι, κρίκον σιδηρούν ενώ λήκυθος και ξύστραι, και περί το σώμα les transactions dontles papyrus gréco-όgyptiens nous ont conservé le détail. Ce papyrus estassez nettement écrit, et com- plet dans son ensemble (voir le fac-simile ci- joint) ; les très-courtes lacunes qui s'y trouvent peuvent étre remplies avec toute certitude, et l'on ne doit conserver de doute sur la legon d'aucun mot. Je voudrais qu'il en fut de même pour le sens de toutes ies phrases, et pour toutes les particularitéscurieuses qu'ilrenferme.Μaisj'ai lieu de craindre de n'avoir pas toujours rencontré juste dans les explications des difficultés assez grandes que présente ce monument unique. Jeli- vre ces explications a la sagacité du lecteur όnu- dit, etje désire bien sincerement qu'il en trouve «le plus complètes et de plus satisfaisantes. Voici d'abord le texte et une traduction littérale : Τ R ΑΙΟ U Ο Τ Ι Ο Ν.. L'an xxv, le Χνj d'épiph, Un esclave d'Aristogone fils de Chrysippe, «l'Αlabanda, député, s'est échappé a Αlexandrie. Il se nomme Ηermon, et est aussi appelé ΝiίOS ; Syrien de naissance, de la ville de Βam- Dyce, environ 18 ans , taille moyenne, sans barbc, jambes bien faites; creux au menton; signe prés de la marine gauche, cicatrice au- dessus du coin gauche de la bouche ; le poignet droit marqué de lettres barbares ponctuόes. Ιl avait [quand il s'est enfui] une ceinture contenant en or monnayό trois pièces de la va- Ιeur d'une mine, et dix perles, un anneau de fer sur lequel sont un lécythus et des strigiles; " -" Ν ( 15 ) χλαμύδα και περίζωμα τούτον βς αν ανα γάγ Ώ λήψεται χαλκού ΤΛΒΓ, εφ' ιερού δείξας, ΤΛΑΒ, παρ' ανδρι αξιοχρέω και δωσιδίκω, ΤΛΓΕ. 15 Μηνύειν δε τον βουλόμενον τοις παρά του στρατηγού. Έστιν δε και ο συναποδεδρακώς αυτό Βίων, δούλος Καλλικράτoυ των περί αυλήν 2 φωΡ Α .." \ αρχυπηρετών, μεγέθει βραχύς, πλατύς 20 από των ώμων, κατάκνημος, χαροπος, δς και έχων ανακεχώρηκεν ιμάτιον και ιματίδιον παιδαρίου και σεβίτιον γυναι κείον άξιον ΤΛς και χαλκού Ε' τούτον δς αν ανάγη λήψεται όσα και υπέρ του 25 προγεγραμμένου. Μηνύειν δε και υπέρ τούτου τοις παρά του στρατηγού. son corps était couvert d'une chlamyde et d'un périzόma. Celui qui le raménera recevra 2 talents de cuivre et 3,ooo drachmes; celui qui indiquera (seulement) le lieu de sa retraite, recevra, si c'est dans un lieu sacré, I talent et 2,ooo drach- mes , si c'est chez un homme solvable, et passi- ble de la peine, 3 talents et 5,ooo drachmes. Si l'on veut en faire la déclaration, on s'adres- Sera aux employés du stratége. S'est encore échappé avec lui Bion, esclave de Callicrate, un des archypérétes de la cour. Τaille petite, έpaules larges, jambes fortes; yeux pers. Il avait, lorsqu'il s'est enfui, une tunique, un petit manteau d'eslave, et un coffret de femme du prix de 6 talents et 5,ooo drach- mes de cuivre. Celui qui le ramonera recevra autant que pour le premier. Faire de méme la déclaration, pour celui-ci, aux employés du stratége. S I. Su/et du papγrus. Νous avons la, comme on voit, un exem- plaire d'une de ces annonces (libelli, γραμμάτια) dans lesquelles on promettait récompense hon- néte (1) a qui raménerait un esclave échap- pé. Ces annonces, sous le nom de proclamatio ou praedicalίο (2) , έtaient criées par le héraut public (3), a son de trompe (4), ou bien affi- chées sur une colonne destinée a cet usage (5), dans un lieu fréquenté, tel que l'Αgora (6). Quand on tenait beaucoup a ravoir le fugitif, on envoyait des annonces dans tous les lieux de la province oύ Ι'on pensait qu'il avait pu s'enfuir. Αussi Vatinius dit-il a Cicéron, cha- grin de la fuite de Dionysius, son esclave lec- teur . . . ego terra marique μίαonqμίrereturprae- mandaνί : et profecίο tiύι illum reperiam , nisi in Dalmatiam aufugeriί (7). Ces annonces con- (1) C'est ce que Χénophon appelle σώστρα ανα- κηρύσσειν (Μemor. ΙΙ, Ιο, π). (2) Αpul. Μeίαιη. Vr, p. 394, 395, Οud. (3) Curius Fortun., Αrt. Rhet. schol., Ι, p. 65 Caperon. (4) Αrtemid., Οnirocr., Ι., 56 in. (5) Propert., πατ, 23. (6) Γραμμάτιον εν αγορά προτιθέναι, Lucian., Dae- mon., S τ7, t. ΙΙ, p. 382. (7) Αd diversos v, 9, 7. Cicéron, dans une autre Ιettre, έcrit a Sulpttius (peut-etre Vatinius), dans la province duquel on disait que Dionysius s'était enfui, combien il attachait de prix a ravoir cet es- clave (ΧΙΙΙ, 77). tenaient le nom de l'esclave, sa patrie, son si- gnalement (nota), φuelquefois son emploi par- ticulier, puis la récompense promise. C'est liί ce que Lucien fait dire a Μercure, auquel il donne le role de crieur public (8) : « Si quel- « qu'un trouve un esclave paphlagonien, d'entre « les barbares de Sinope, portant un nom tiré « du mot signifiant possessions (9); un peu pale, « cheveux très-courts, barbe longue , une be- «sace suspendue a l'épaule, enveloppé du tri- « bonium , colère, ignorant , ει voix dure, inso- « lent: qu'il le dénonce (1ο) pour un prix qu'il «fixera lui-méme. » Οn remarque ici les mêmes indications que dans notre papyrus , on les trouve encore dans Ρétrone, qui raconte comment un crieur public, ή la recherche d'un esclave échappé , parvient a le découvrir (Ι 1). (8) Ιn Fugit., S 27, t: ΙΙΙ, p. 379, 38ο. 3 (9) όνομα τοιούτον, οίον από κτημάτων. Cette expres- sion obscure se rapporte aux noms Κτήσωνες, Κτήσιπ- ποι, Ευκτήμονες, Πολύκτητοι, cités plus haut par Lu- cien, tous tirés du verbe κτάσθαι. (το) Μηνύειν επί ρητώ αυτονόμω. Passage probable- ment corrompu : le sens φue j'ai donné a αυτονόμω est, j'en conviens, fort douteuΧ. (ττ) . . . Ιntrar sίαύulum praco cum serιo puδlico, aliαφue sane modica /requentia, Jacemque fumosam magis φuάm lucidanι ημαssans, hac proclamαιίt : « Ρuer in ύalneo paullo ante αύerravit, annorum circα « Sedecin , Ά mollis, /ormosus, nomine Gίton, sί « ηuis eum reddere aut commonstrare υoluerit, acci- « piet nummos mille.» (Ρetr., Sat., S97, p.598, Βurm.) ( 16 ) Ces deux exemples sont d'une époque plus récente que celle de notre papyrüs; ils appar- tiemnent au temps de l'empire ; mais oiì ne peut douter que cette espèce de protocole ne fùt la méme à une époque plus ancienne. On en juge par l'ingénieuse parodie que Moschus, environ un siècle avant la date du papyrus, a faite d'une de ces annonces judiciaires, dans son Arnour fugitjf, où Vénus , remplissant les fonctions de héraut, dit : « Si quelqu'un apercoit par les « carrefours l'Amour errant, c'est mon esclave « fugitif: le dénonciateur recevra une récom- « pense. Le prix sera un baiser de Cypris ; mais « si tu le ramènes, ô étranger ! tu n'auras pas « seulementle baiser, tu auras quelque chose en « sus. L'enfant est en tout point remarquable : . tu le distinguerais entre vingt autres : sa peau « n'est pas blanche : elle ressemble au feu ; ses '« yeux sont terribles et étincelants (1), etc. » (Suit le reste du signalement que tout le monde connaît ). L'auteur de cet ingénieux badimage a évidemment parodié l'annonce du crieur pu- blic : on en reconnaît les traits principaux et caractéristiques , mais embellis de tous les charmes d'une poésie enchanteresse. Il existe encore um exemple du même genre dans Apulée, et cet auteur l'aura tiré de quelque source an- cienne. Après la fuite de Psyché, Vénus fait jouer à Mercure le röle de crieur public, et l'emploie à retrouver la belle fugitive (2). Tous ces exemples ne fournissent que des ammonces fictives et incomplètes ; mais notre papyrus nous en conserve une complète et réelle. C'est là certainement une copie fidèle d'un des exemplaires qui furent envoyés d'Alexan- drie dans les villes d'Égypte où l'on pensait que les deux esclaves s'étaient réfugiés. ll serait cu— rieux de savoir dans quelle ville le papyrus a été trouvé; mais je l'ignore absolument ; et je ne sais pas davantage les circonstances de sa découverte. Cette feuille légère n'a pu se con- server, comme les autres papyrus, que dans un tombeau ; mais par quel motif une pareille pièce (1) Mosch., Idyll., I, init. (2) Et simul dicens; libellum et porrigit, ubi Psy- ches nomen continebatur, et cetera (le reste du signa- lement); nec Mercurius omisit obsequium. Nam per `omnium ora populorum passim discurrens, sic man- datæ prædicationis munus exsequebatur : « Si quis à « fuga retrahere vel occultam demonstrare poterit fu- « gitivam , regis filiam , J^eneris ancillam , nomine ę Psychen , conveniat retro metas Murtias Mercurium « prædicatorem , accepturus indicinæ nomine ab ipsa , • J^enere $eptem savia suavia, etc. » y aura-t-elle été déposée? Peut-être comme pa- pier de famille, ainsi que la lettre de recomman- dation , toute cachetée, qui a été trouvée dans une caisse de momie par M. Passalacqua (3). Le tombeau était probablement celui de la per- somne qui avait découvert et livré l'um des deux esclaves, ou tous les deux, et touché la somme fixée. Cette somme étant assez considérable, l'ampliation de l'affiche, donnée par l'autorité, aura pu figurer parmi les papiers de succession qu'on déposait dans les tombeaux, - Quoi qu'il en soit des causes qui ont con- servé jusqu'à nos jours ce curieux papyrus, nous l'avons, c'est l'important; le sujet en est déterminé avec précisiom ; il faut tàcher mainte- nant d'em bien comprendre les détails. § 2. Date du papyrus. Ce qu'il importe d'abord de connaître , c'est la date ; mais elle me paraît pas facile à déter- miner ; car si l'année est indiquée , le nom du souverain manque. Ce qu'il y a de certain , non- seulement par l'absence de tout nom romain , mais par des caractères qui ne peuvent tromper un oeil habitué à comparer ce genre de monu- ments entre eux, c'est que le papyrus est du temps des Lagides. Je remarque en passant que cette manière de dater, τοῦ KE, le vingt-cin- quième, sous-entendu ἐτους, est tout à fait inso- lite. Dans les'papyrus, comme dans les inscrip- tions, tant de l'Égypte que de la Cyrénaique, il arrive souvent que le nom du roi a été omis; rnais en ce cas l'année est marquée par les let- tres numériques précédées soit du L (sigle de άτος et initiale de λυx%6avtog ), soit du mot ἐτους ou êret ; jamais ( du moins je ne m'en rappelle pas d'exemple) comme elle l'est ici ; c'est une singularité. Ce qui n'en est pas une, c'est la forme Aptovoyévov et plus bas KaXXtxpέτου , pour 'Aptotoyévovs, Kαλλικράτους. Il n'y a rien de plus commun. On trouve fréquemment ἐπιφ ou ÉTÉîq; pour ἐτιφì dans les inscriptions (4) et les pa- pyrus. Malgré l'incertitude qui résulte de l'absence du nom du Ptolémée, je découvre dans les trois premières lignes quelques indices qui me met- tent en état de dire non-seulement l'année, mals le jour de la fuite des deux esclaves. L. 2. — Entre la ligne deuxième et la ligne (3) Voyez mori explication dans le Catalogue de Passalacqua, p. 273. (4) Inscript. Memn., n° 14, et mon ouvrage sur la Statue de Memnon , p. 1 45. ( 7 ) troisieme sont quelques lettres quι ne peuvent θtre que εν Αλεξανδρεία , ce qui se lie avec le verbe ανακεχώρηκεν. Cela est confirmé encore par ce qui est dit de l’autre esclave, Bion (l. 18), compagnon de la fuite d'Ηermon , il appartenait a une personne attachée au service intérieur du palais des rois a Αlexandrie. Οn s'attendrait a trouver après ανακεχώρηκεν , plutot εξ Αλεξαν- δρείας que εν Αλ. , mais il n'y a pas moyen de lire autrement. Le rédacteur aura voulu dire εν Αλεξανδρεία ών, υπάρχων οιι διατελών.. Αinsi Ιe maitre d'Ηermon était a Αlexandrie ; c'est de cette ville que le jeune esclave s'est échappé. Cette circonstance, et celle que notre fugitif appartenait a un député d'Αlabanda (ville de Carie), sont importantes pour la détermination de la date : je ne doute point qu'il ne s’agisse de quelque député des Villes cariennes envoyé pour traiter a la cour d'Εgypte des intéréts de la Lycie et de la Carie, ce qui nous porte aux regnes d'Εpiphane, de Ρhilométor et d'Εver- gete ΙΙ, sous lesquels ces intéréts furent dé- battus. ν Ρolybe nous apprend que la Lycie, après la défaite d'Αntiochus le Grand, en l'année 189 avant J. C., fut donnée aux Rhodiens. Les Lyciens se refusérent a reconnaitre leur domina- tion : il s'ensuivit une guerre dans laquelle Ρto- lémée Εpiphane donna des secours aux peuples αu continent, et Εuméne aux Rhodiens (1); la guerre finit en Ι 77. Αpros plusieurs vicissitudes, un décret des Romains , probablement concerté avec le roi d'Εgypte, ordonna on 146 φue les Lyciens et les Cariens seraient affranchis du joug des Rhodiens. Οn voit par le récit de Ρο- lybe que Μylasa et Αlabanda jouérent un role principal en ces circonstances (2). D'apros cet έtat de choses, il devient extremement pro- Βable que le séjour d'un député d'Αlaύanda ή Αlexandrie se liait a ces négociations, et ce qui donne a cette conjecture presque le caractore de la certitude , c'est que l'année Ι 45 , ou elles furent terminées par l'affranchissement des Villes cariennes (3), tombe justement a la vingt- cinquième du régne d'un roi d'Εgypte, savoir d'Εvergete ΙΙ, or, c'est la précisément celle φuί est marquée dans le papyrus : telle est donc Ι'année de la fuite des deux esclaves, Comme en Ι'année Ι 45, le 1" toth vague tombaitle 28 sep- tembre , il s'ensuit gue le 16 épiphi, jour de p % Εech, pour servir ά l'Hist. de l'Ε3γριe etc. (2) Ρolyb., xxx, 5, S I 2. (3) Ιdem, S I5. leur fuite, tombe au 9 aout du calendrier ju- lien proleptique (4). S 3. Ρremier eyelave άc/ιαρμά, son nom , son άgo , 5ονι και ξnalemenί. L. 2-4. - Je pense qu'ici le mot παίς, qui désigne Ηermon, tandis que l’autre fugitif est appelé δούλος, dénote un jeune esclave : en effet il n'avait que dix-huit ans. De même dans Ρé- trone : Ρuer. . . ιλι ύalneo. . . annorum cίrca sedecim. Ce jeune esclave était de Βambyce, ville de Syrie, prés de l'Εuphrate, ή laquelle les Grecs donnaient le nom d'Hiérapolis, et l'on sait que la Syrie était l'un des pays qui fournissaient le plus d'esclaves. Cicéron : Syri υenales (5). Ces σsclaves furent surtout recherchés a l'époque οι Ιe luxe des Romains en exigea un plus grand ιιombre. Οn voit par Strabon (6) que ce fut principalement a partir de la tyrannie de Dio- dote que le commerce d'esclaves de Syrie prit une grande extension, par suite du développe- ment de la piraterie dans les ports de la Cilicic , d'après cet auteur, ces pirates enlevaient sur les cotes syriennes tant les esclaves que les per sonnes libres, qu’ils reduisaient en esclavage. Μais ce genre de piraterie sur les cotes de Syrie est sans doute antérieur a Τryphon, surnomme Diodote, qui mourul : 38 ans avant J. C. Bicιι avant cette époque , grand nombre d'esclaves étaient amenés de la Syrie ; de la les noms de Syrus et Sγra , dans les comiques grecs (7) , sans excepter Αristophane (8). Dés le temps d'Ηomere, les pirates grecs faisaient de ces enle- vements sur la cote de Ρhénicie (9). L. 2.- Dans les papyrus grees d'Εgypte, au lieu de ώς ετών , on trouve le plus souvent ώς L, ce qui revient au même, comme en latin anno- rum cίrciter, ou fare. L. 5-9. -- Les détails de ce signalement n’of- frent point de difficulté; tous les mots en sont connus , excepté κοιλoγένειος, φui manque aux lexiques. Il est analogue a κοιλoκρόταφος, et pa- rait signifier quία μr creuα , μηe fossette αιι menton, peut-etre aussi dont le menton est dé- primé. Le membre de phrase φάκος παρά βίνα εξ (4) Cf. Ιdeler, iiύer die Reduction agypt. Dαια αιι, de/ι Ζeiten der Ρίο(emaeer, S. 2 τ. (5) Οrat., Ιτ, 66. (6) Strab., xrv, 669. Τrad. frang., p. 368. (7) Εriphus, Αnaxandr. Αnaxipp. Ηegesίpp, αρ. Αthen., Ίν, 137 d; τ76 a; vrr, 29o b ; xr, 487 f, (8) Ειρήνη, ν. Ι Ι 46. (9) Οdyss., ΧV, 425. (18) αριστερών pourrait signifier encore : « cόté gauche du nez. » L'indication du sigνια (φάκος) et de la cicatrice (ουλή) rend le signale- ment tros-précis; ces détails y étaient ordinai- rement compris : Νota autenι υerύο etiam CΙ- CΑΤRΙCΕS continentur, dit la loi romaine (1). Les lettres barbares (γράμματα βαρβαρικά) dont le poignet d'Ηermon était stigmatisé étaient sans doute les Caracteres sγrίαques usités a Βambyce, patrie dΗermon , car l'expression βαρβαρικά jointe ή γράμματα ne permet pas de douter qu'ilnes’agisse de caracteres, de lettres, et non pas en général de figures. Ces lettres se trouvaient-elles autour du poignel du jeune esclave Syrien par suite de la coutume que Lu- cien nous représente comme générale parmi les Syriens (2), de porter des stigmates au poignet ou autour du cou " Cela est vraisemblable. Il se pourrait aussi que ces lettres eussent été piquées sur le poignet d'Ηermon après une première fuite en Syrie, C'était, comme on sait, 1'usage de marquer les esclaves fugitifs (3), lorsqu'on les avait repris, ou de leur mettre une collier avec une inscription ; a la vérité, c'est au front (inscriptiofronlis) ou entre les sour- cils (4) que ces caracteres étaient, soit imprimés au moyen d'un fer rouge ( inustione), soit ponc- tués avec un stylet; de la γράφειν στίγματα (5). Μais ne se pourrait-il pas aussi qu'en raison de la jeunesse d'Ηermon , son premier maitre etit voulu adoucir la peine, et se fut contenté de le marquer au poignet , en caractères du pays, afin que les gens de la campagne pussent le reconnaitre pour esclave, s'il Venait a s'enfuir de nouveau (6) " (Ι) Dig. lib. Χr, lit. Iv, Ι, 8. (2) Στίζονται δε πάντες, οι μεν ες καρπούς, οι δε ες αυχένας και από τούδε άπαντες Ασσύριοι στιγματηφο- ρέoυσι (De Sγrid deά, S 59, t. ΙΙΙ, p. 489). Ce dui tenait sans doute a l'usage d'après lequel l'esclave écrivait sur son bras le nom de son maitre, le sol- dat celui de son chef, le dévot le nom ou l'image du dieu qui le protégeait (Gesenius, Comment. ίiύer den Ιesαϊα, Κap. ΧLIV, 6. S. 8ο); de maniere que chacun devait en effet avoir quelque stigmate. (3) Ως γάρ τον δραπέτην τα στίγματα, ούτω την μοι- χαλίδα δείκνυσι τα ανθίσματα. Clem. Αlex., Ρadag τιτ, g. 2, 5 τo, p. 258, init, Potter, Dans Αristophane, δραπέτης εστιγμένος (όρν. 759); dans Lucien (Τimon, p. z 28, 7 , Catapί., p. 645, 16, t. Ι), στιγματίας δρα- πέτης. Dans un passage d'Ηermippe (ap. Αthen., ι, p. 27 f), αι Παγασαι δούλους και στιγματίας παρέχoυσι. (4) Lucian., Piscat., p. 613, 87. (5) Voy. Αnnot. Petron., c. 1 ο3, p. 623, et Ρί- gnor., de Serris , p. 29. Φ (6) Οn les marquait aussi dans des endroits du corps cachés par les vétements, comme le prouve un passage de Lucien (Ηermot., p. 645, π5). « signe au S 4. Οbjets qu'il αναίt cmportés avec luί. - Sy - ίάνια morιάtaire des Αlearantl/ins. Αpros le signalement, on lit l'énumération des objets dont l'esclave se trouvait nanti lors- qu'il prit la fuite, et des parties de votement φu'il avait sur le corps. Ιci se rencontrent les détails les plus intéressants et les passages les plus difficiles à expliquer. L. 9. - Le premier objet était appelé δέσις ( δέσιν έχων, κ. τ. λ.) , car, malgré l'altération du papyrus en cetendroit, je ne pense pas que la legon soit douteuse. Le sens de ce mot, qui sί- gnifie ligature, ce qui se lie, s'attache , me pa- rait ici déterminé par les mots suivants, χρυσίου επισήμου : ce sera ou bien une de ces ύourses , dites σύσπαστα, qui se nouaient a la partie su- périeure et qu'on appelait αρύβαλλοι (7), en les comparant aux vases a ventre rond et a col étroit, comme l'ampulla des Romains , ou bien plutot une de ces ceintures, disposées pour y mettre de l'argent, selonl'usage des anciens (8), qui se conserve encore dans la Grèce et dans Ιe Levant. Dans ce cas, le mot δέσις serait ana- logue au ζώνη χρυσίου d'Εlien (9). Il suffira de rappeler l'expression de S. Μatthieu , μή κτή- σησθε χρυσόν μηδε άργυρον εις τάς ζώνας (το); celle de Ρlutarque : χρυσούς τετρακοσίους υπεζωσμέ- νος (1 1) , et le mot spirituel de Gracchus, dans Αulu-Gelle: Ζonas φuasplenas argenti eatuli, eas aα proνίμcίd inanes retuli (12). Si cette explica- tion est vraie, nous avons la, pour la premiere fois, le nom de cette espéce de ceinture a met- tre de l'argent, qui devait probablement son nom de δέσις, ligatura, a la manière dont étaient attachées les diverses parties qui la composauent. Οuant a la construction δέσιν έχον. . . μναιεία, je crois que μναιεία estrégime de έχoυσαν sous-en- tendu , a moins qu'on n'y voie une apposition de δέσις. La locution χρυσίου επισήμου μναιεία Γ, est précisément la même chose que αργυρίου επι- (7) Αthen., Ερίf., lib. ΧΙ, p. 783, f. Cf Le.α., Βekker., p. 448. (8) D'ou l'expression Ζonam perdidit. Cf Unger., Αnalect., p. 2 το. (9) Ηisί. υαν. /rag, p. το27, Gronov. (το) Χ, 9 , cf. S. Μarc, VΙ, 8. Α Ι'appui de mon explication, Μ. Νicolo-Poulo m'assure avoir en- tendu en Grèce des gens du peuple dire δέσις au lieu de ζώνη ou ζωνάρι. (ΙΙ) Ιn Demetrio, S 49, t. V, p. 94, Reiske; c'est-a- dire, ζώνην χρυσούς τετρ. έχουσαν υπεζωσμένος; comme ailleurs ζώνην δε χαλκούς έχουσαν υπεζωσμένου, κ. τ. λ. &γmp., τV, 2, t. VΙΙΙ, p. 64 τ. (t 2) ΧV, Ρ2. ( ΙΟ Α' Υ σήμου δτ (i. c. δραχμάς τριακοσίας), Τιι'on trouve dans un papyrus de Τurin (1), et ailleurs. Je ne puis voir dans ce μναιεία que l'adjectif dérivé de μνά, nline ; la forme usitée est μναιαίος comme celle de tous les adjectifs de ce genre, ταλαν- τιαίος , δραχμιαίος, etc. (2) , mais la désinence μναιείος οu μναίειος en differe très-peu , le subs- tantif neutre sous-entendu ne peut étre que νόμισμα; et par μναιείον οιι μναιαίον νόμισμα χρυσίου επισήμου, on ne saurait guore entendre que le statére d'or, dont la valeur έtait égale a une mine (α"argent ), μνάν ήδύνατο ο χρυσούς στατήρ, dit Pollux (3), et c'est en ce sens que le même Ρollux a pu dire gue la mina était a la fois un poids et une monnaie (4). Un des papy- rus de Leyde fait mention de ce statère d'or , dont la valeur έtait considérable , puisqu'il por- tait intérét de soixante drachmcs de cuivre par mois, οιι de sept cent vingt par an. Jºy revien- drai tout a l'heure. Αu reste, ces divers passages de Pollux ont offert de grandes difficultés, et l'on a voulu cor- riger diversement le texte de cet auteur (5). Εn effet, ils sont inexplicables sί on les entend du numéraire attique, puisqu'un sίαίdre d'or, pour όquivaloir à une mine d'argent, devait peser Comme huit drachmes, dans la proportion dou- ziome ; ou comme dix , dans la proportion dixiome ; or , de pareils statères d'or n’ontja- mais existé à Λthones : les auteurs n'en parlent pas, et il ne s'en est pas conservό un seul, mais ces passages s'expliquent facilement, rapportés au numéraire alexandrin , au moins tel que nous le font connaitre les monnaies d'or et α'argent des Lagides qui nous restent. La pesée αes principales de ces monnaies m'a donné, pour Ιes pièces d'or, les poids suivants : Les plus grandes, de. . . . . . . 52ο έι 542 gr. Les moyennes, . . . . . . . . . . . 26ο έι 264 Les petites , . . . . . . . . . . . . . . 64 ή 66. Ces poids sont exactement dans les rapports 8, 4 et τ. La dernière pièce est évidemment Ι'unitό monétaire; d'ou l'on voit que les pre- mières sont des ocrodrαcή/nes, les deuxiomes des ίdtradrachmes , et les troisièmes des drach- ιnes simples. Le grand médaillon d'argent d'Αr- (τ) VΙΙΙ, Ι. 37, ed. Ρcγron. (2) Lobeck, αα Ρhrynich., p. 541 et sq. (3) ΙΧ , 57. Le χρυσούς στατήρ, ici ne peut étre φu'une monnaie. (4) Σταθμού και νομίσματος όνομα, τx, 56. (5) Cf. Βαρckh, Staatshaushalt., Ι, 27. sinoό pose 648 gr., οιι «lia /ois l'unité : c'est «lonc ιιn décadrachme ; les autres monnaies «l'argent donnent aussι 26ο έι 265 grains : ce sont des Ιdtradrac/unes , toujours dans le même numéraire (6). Ιl s'ensuit que la drachme alexandrine était presque égale en poids au denier romain de 96 a la livre ("5" = 64 , 16), et que la mine (de 1oo drachmes) s'éloignait peu du poids de la livre romaine. Φ. D'après ces observations, le μναιαίον ou μναιείον νόμισμα χρυσίου doitétre le χρυσούς στατήρ dont il est question dans un papyrus du Μusée de Leyde (7). Ce statère d'or portant intérét de 72ο drachmes par an, ne peut avoir έté qu'une monnaie égale en poids au grand médaillon des Lagides : d'ou résulte la preuve que ce médail- lon d'or a été une Ιnonnαίc Γάelle , et non sim- plement une pièce de présent ou de prix, comme on l'a généralement pensé. Son poids, de 52ο ά 524 grains, nous montre que c'était un octodrachme d'or, et puisqu'il va- lait une mine d'argent ou τοo drachmes , on a pour la proportion monétaire des deux métaux : 1 2 1/2 a 1 ; rapport très-vraisemblable, puisque leur proportion flottait alors entre το et 12. Sur ces bases, le στατήρ χρυσούς , ou μναιαίον νόμισμα, valait nominalement une mine ou too αrachmes d'argent, οιι 7ο francs , sa valeur in- trinséque, d'après la proportion 15 τ/2 , serait ή présent d'environ 87 francs. Je ne suis pas encore en état de dire avec toute confiance quelle est la valeur du lalent de αμίνηe et des drachmes de cμίνηe dont il est fait Ιmention un peu plus bas, comme dans un grand nombre de papyrus d'Εgypte, L'emploi de ce numéraire, depuis qu'on en a eu connais- sance par la publication du papyrus dit de Ρtolémais , par Μ. Βαθckh , a singulièrement tourmenté les interpretes , d'autant plus qu'ils sentaient combien il importait d'en connaitre l'estimation pour se faire une idée juste de plu- sieurs points relatifs a l'économie publique de ΙΕgypte, Voici pourtant quelques observations dont le résultat ne doit pas s'éloigner beaucoup de la vérité, et l'essai d'un Τableau du systome monétaire sous les Lagides : je désire que les archéologues donnent quelque attention a ce premier essai, et l'éprοuvent en y appliquant \ (6) Quelques monnaies des Lagίdes appartiennent au numéraire attique, elles forment une série a part ct peu nombreuse. (7) Reuvens, Letιres sur des papγrus 8rec , ΙΙΙ, Ρ. 22. ν ( 2o ) les moyens de vérification qui viendront en leur pouvoir. La monnaie de cuivre était la monnaie de compte en Égypte. Que le talcnt et la drachme de cuivre fussent de même poids que les talents et les drachmes dans les deux autres métaux, c'est ce qu'on me sait pas précisément, mais ce qui est infiniment probable , d'après l'usage des anciens. En admettant cette première donnée, il reste à savoir le rapport du cuivre à l'argent , et Cette domnée mous manque. Le rapport de I à 3o, admis hypothétique- ment par M. Peyron (1), est beaucoup trop fort. On doit croire qu'en Égypte, comme partout, le rapport de l'argent avec le cuivre monnayé était plus élevé qu'avec le cuivre métal. Il est même très-probable que ce rapport dut se rap- procher beaucoup de celui qui existait à Rome à la même époque , peu de temps après la qua- trième réduction de l'as par la loi Papiria (2); car cette réduction graduelle de la monnaie de cuivre, quand le denarius restait au méme poids et à la même valeur, devait venir de ce que le rapport du cuivre à l'argent se mettait en équi- libre avec celui qui existait chez le peuples liés aux Romains par des relations commerciales, et l'Égypte était alors de ce mombre. Ce rapport, par la loi Papiria, devint de i à 56, ou , en mombre rond , de I à 6o. S'il était le même à Alexandrie, il s'ensuivrait que la drachme de cuivre , χαλκοῦ δραχμ}) ou χαλκοῦς , devait valoir soixante fois moins que la drachme d'argent ; le talent de cuivve suivait la même proportion. Or, ceci est quelque chose de plus qu'une conjecture probable : le χαλκούς à Athènes était la huitième partie de l'obole , qui elle-même formait la sixième de la drachme d'argent ; celle-ci valait donc 48 chalqnes ou drachmes de cuivre ; mais Pline mous a com— servé um autre rapport : c'est celui du /αλxóÜs à la dixième partie de l'obole (3) : ce qui domue précisément le rapport m à 6o entre les deux unités monétaires. Pline ne dit pas que ce fùt à Alexandrie que ce rapportexistât ; mais comme ' ce n'était pas dans le système attique, il devient probable que c'êtait dans le système alexandrin, qui dominait avec celui-là dans le commerce de la Méditerranée. & Sur ce pied, le talent de cuivre valait 4;#0 f. =7o francs, c'est-à-dire, tout juste autant que (1) Ad Pap. Taur., p. a 1 . (2) Voyez mes Considérations generales sur l'éva- luation des monnaies , p. 18. (3) Plin., xxi , 34. la mine d'argent et que le statêre d'or; ce qui ëtablit une simplicité vraiment remarquable dans les rapports des trois numéraires; puisque la même valeur est représentée par trois expres- sions différentes, appliquées chacume à l'un des trois métaux : talent de cuivre , mine d'argent , statére d'or. • J'ai fait l'essai de ce système sur diverses som- mes énoncées dans les papyrus, et cette applica- tion m'a toujours domué des résultats conformes à la nature des choses. Je n'em citerai que deux exemples: 1° Dans un papyrus de Leyde, il est dit que l'intérêt d'un statêre d'or sera de- 6o drachmnes de cuivre par mois, et conséquemment de Sept cent vingt par an; em réduisant ces sept cent vingt drachmes de cuivre en argent, d'après la proportion soixantième, on a une drachme par mois, et I 2 par an; et comme le statêre d'or va- lait I oo drachmes ou une mine d'argent, nous retrouvons letaux de I 2 p. o/o par an, qui était généralement l'intérêt commercial dans l'antiqui- té : c'estjustement l'intérêt ἐπί δραχμj des Grecs, l'usura centesima des Romains, et le taux ac- tuel de l'intérêt dans le Levant (4). Voilà une présomption très-forte en faveur de la justesse de ce système. On avait conclu de ce même pas- sage un intérêt de 1 2o p. o/o par an (5), ce qui n'est guère possible. 2° Dans un papyrus du Musée égyptien de Paris, je trouve qu'un boeuf est estimé trois ta- lents et demi de cuivre; ce qui fait, à mon com- pte, 245 francs. Ce résultat ne peut étre très-loin de la vérité, si nous admettons qu'il s'agit d'um boeuf de grande taille, et bien engraissé. L'usage du talent de cuivre chez les Égyptiens estimdiqué deux fois dans Polybe (6). Peut-être fera-t-on rentrer par ce moyen, dans des limites raisonnables, la Somme fabuleuse de 74o,ooo ta- lemts égyptiens, que contenait, selon Appien (5), le trésor des Lagides. Estimée en talents de cuivre , elle vaùt I 2,333 taients d'argent, et em- viron 52,ooo,ooo de francs de notre monnaie: ce qui n'a plus riem d'extraordinaire, eu égard aux resSources du pays et à ses revemus. Les Lagides en tiraient 6,ooo talents par an (8). La somme égalait deux fois le revenu annuel : ce n'est pas trop, mais c'est assez. (4) M. Am. Jaubert m'apprend que l'intérêt legal des sommes prétées aux églises grecques et armê- miennes est encore aujourd'hui de I 2 p. o/o. (5) Reuvens, ouvrage cité, p. 22. (6) v, 9, I ; xxIII, 9, 3. (7) Præf., § x. (8) Diod. Sic., xvII, 52. (2 Υ / Ce rόsultat, fondό sur les médailles mόmes αes Ptolémées, όtablit entre les deux talents at- tique et alexandrin le rapport 5 ά 4, fort diffé- rent de celui que donnent les auteurs, qui, a la νόrité, sont tous en contradiction les uns avec les autres. Varron disait que le talent égyptien valait ηuatre-vingts liwres : « Τalenίurn aulein «αgγptium pondo LΧΧΧpalere (τ). » Ce qui est précisément le talent attique, έgal a quatre- νingts livres romaines, selon Polybe (2) et Τi- te-Live (3), mais il est tros-possible qu'il y ait ici quelque équivoque. Selon Ρollux (4), le talent égyptien n'était que de 1,5oo drachmes attiques, ce qui revient, au dire de Didyme οιι Ηéron d'Αlexandrie (5), que le talent attique était quadruple de l'alexandrin. Je ne vois nul moyen, quant a présent, de concilier des contradictions si fortes : je m'en tiens provisoirement au résultat positif tiré des médailles ptolémaϊques, lesquelles établissentque le talent alexandrin était les quatre cinquièmes de l'attique: il valait donc environ 4,2oo fr. , et la drachme environ 7 o centimes. La simplicité du système monétaire όfablisur ces rapports ressortira du tableau ci-joint, qui donne la comparaison des monnaies dans les trois métaux, et leur valeur, tant relative qιι'ab, solue. ΤΑΒΙΕΑυ du système monéίαire de l'Εφι/pte sous les Lagides. SΟΜΙΜΕS ΙΙΙΟΝΝΑΙΕS Γ Ε C U Ι γ Ι Ε . Ρ'Α κα ΕΝΤ. το'ο η Υ Α Ι Ε Ν Τ λί Ι Ν Ε -=- - ---- μ-------πα-- ----- drachme. drachme. Itétradrachm. I décadrachme.l drachme. ltétradrachm. ο «l'argent. -η d'argel:t. : 4 ν "2"C. *6ο Ι 2 4ο *4 Ι 6oo Ι Ο 2 Ι/2 Ι 759 Ι 2 1/2 3 τ/2 Ι Ι/4 Ι 3,οοο 5ο τα τ/2 5 *4 Ι 6,ooo" Ιοο 25 ΙΟ *8 2 Ι 6,ooo! *roo 25 ΙΟ 8 2 * Ι Ι *6, οοο Ιοο 25 το 4 2 Ι Ι Ι 36ο, οοο "6, οοο τ,5oo 6oo 48ο Χ 2 Ο 6ο 6Ο 6ο Ι Ι Ο Ι 6 7ος 2f8oe 7ε 8t 75ο 35f 7ο" 7οι 7ο" 4,2oof Επ-ΕΝ Ν. Β. Les nombres marqués d'un * indiquent les rapports donnés par les textes anciens et dont les autres sont déduitS. D'apros ce tableau, les troιs stateres d'or (= 3 mines d'argent,=3 talents de cuivre) empor- tés par Ηermon représentaient 2 το francs de ιιotre monnaie. Viennent ensuite les mots πίνας δέκα, distinc- tement écrits. Οuel en est le sens " De deux choses l'une : ou ils indiquent une certaine som- me en une monnaie , fraction du statére, ce qui ne serait pas improbable, puisque les mots χρυ- σίου επισήμου peuvent dépendre a la fois de (Ι) Αp. Plin., ΧΧΧΙΙτ, 3, S I5, p. 674, 4. (2) ΧΧΙΙ, 26, 19. (3) xxxνιττ, 38. Voyez mes Consίd. sur l'éval, des nιοιιιιαίcs, p. 78, 79 (4) τx, 86. la μναιεία et de πίνας; ou bien ils désignent une espéce particulière d'objets précieux, au nombre de dix, dérobés par l'esclave Ηermon. Je crois que ce sont des perles. Οutre la pinne marine, le mot πίνα ou πίννα désignait encore la coquille perlidre (6) : c'est en effet le nom qu'Isidore de Charax donne άce coquillage (7). Ιlparait mome que, dans le style commercial d'Αlexandric, les perles provenant des pécheries du golfe Ρersique et du cap Comorin portaient le nom abstrait το (5) Αp. Αng. Μai., αd calc. Iliad./r., p. 156. (6) Salmas, Εαercit. Ρlin., p. 79 Ι. - Βochart., Ηierozoic., 1 Ι, 45, t. Ι, p. 55ο. Rosenmύller. (7) Λp. Αthen., τιτ, 93, e, f, L'auteur du Pérιple nomme πινίκιος κόγχος (p. 161). ( 22 ) πινικόν, dérivé de πίνα: c'est du moins ainsi que les nomment Ptolémée (1) et l'auteur du Périple de lamer Εrythrée (2), ils expriment constam- ment cette péche par les mots κολύμβησις του πινικού. Αioutons gue la version grecque du li- vre d'Esther (3) (rédigée sous Ρhilométor) (4) désigne par les mots πίνινος λίθος, soit la perle, soit plutόt une pierre d'une couleur approchant de celle de la macre (5); dans la version des Pro- verbes (6), rédigée plus tard, I'expression πίνω- σις χρυσού, guia tant embarrassé les interprotes, parait désigner cet anneau d'or ou l'on a passé une perle, ornement encore usité de nos jours, en Ρerse et en Αrabie, pour le nez ou les oreilles. J'observe que le mot μαργαρίτης, a ce qu'il semble d'origine orientale, est récent dans la langue grecque, et ne parait pas antérieur a l'é- poque d'Αlexandre. Λndrosthéne, un des com- pagnons de Νéarque (7), Τhéophraste (8) et Μό- gasthene (9), sont, je crois, les premiers auteurs oul'on trouve ce mot. Il n'est pas dans la version Α *, (1) Georg., ντι, . , p. τ69. Μerc. (2) Ρ. τ6α, τ74, τ75, 76, 77. Εd. Βlanc. Οn n'y trouve du'une seule fois μαργαρίτης (p. τ73). Je rapporterai ici un autre passage altéré, d'ou il ré- sulte due les perles péchées au cap Comorin étaient percées par les naturels sur un seulpoint de la cote: Εν ενί τόπω τερονείται παρ' αυτήν της Ηπιoδώρου συλλε- γόμενον πινικόν (p. τ75). Saumaise (Οp, laud., p. 826, b. Α.) ad Hisf. Αug, p. 368, D., a déja proposé πε- ρονάται , c'estainsi qu'il faut lire, ou περαίνεται, verbe qui a le sens de perforare dans un passage de Τhéo- phraste, corrigé par Schneider : Σκώληξι, υφ’ ών πε- ραίνεται... τα ξύλα (Ηist. Ρlani., v, 4, 5); les mots παρ' αυτήν της n’ont pas de sens, et Ηπιoδώρου est peut-etre une legon incorrecte, puisque le com- inencement du mot doit provenir du nom d'une divinité. Serait-ce Ηροδώρου, Ηλιοδώρου, [Ασκλ]ηπιο- δώρου, ou bien Απιoδώρου και Εn tous cas, c'est le nom «le quelque voyageur alexandrin donné a une loca- lité de cette cote, selon l'usage établi. Οn ne connait as d'exemple de ce dernier nom; mais il est dans Ε régles de l'analogie. Le texte me parait devoir δtre réformé ainsi : Εν ενί.[δε] τόπω περονάται (οιι πε- ραίνεται) παρά την νήσον Ηπιoδώρου [το] συλλεγόμενον πινικόν. « C'est dans un seul endroit, prés de l'ile d'Εpiodore, que sont percées les perles gu'on y a recueillies. » Ces perles, une fois percées et enfilées, étaient employées a garnir des voiles de mousseline φu'on exportait, tout préparés, sous le nom de Μargaritides. (3) Ι., 6. (4) Εichhorn, Εinleitung in das alre Τ. S τ64. (5) Μichaelis, Supplem, «d Leα. Ηeύr., p. 46ο.- Rosenmüller, Ηandύ. der ύiύl. Αl/en//itιms/., ΙV, 23. - Gesenius, heύι. Ηandνωrt. S. 197. a. Leipz. Ι 828. (6) ΧΧV, το. (7) ΙΙΙ , 93, b. (8) De lapid., S 36. (9) Αp. Αrrian., ένι Ιnd., VΙΙΙ , 9. grecque del'Αncien Τestament, dont les auteurs n'ont employé gue les dérivés de πίνα, qui parait proprement la dénomination grecque de la co- φuille perlière , et conséquemment aussi de la perle, car il a dύ en étre de ce mot comme de tant d'autres qui ont également un sens double; ainsί, ελέφας signifie l'éléphant et Γίνοίre, ρινο- κέρως, le rhinocéros et la substance de sa cor- ne (1ο); χελώνη, la tortue et l'écaille, πορφύρα, le coquillage et la pourpre. Les dια ρerles qu'Ηermon aura soigncuso- ment miscs dans sa ceinture, en compagnie des trois statéres d'or, valaient peut-etre beaucoup plus que cette somme. S 5, Costume du/igitif. Ligne 9. Ιndépendamment de cette ceinture, Ηermon avait, φuand il s'est enfni, κρίκον σιδη- ρούν εν ώ λήκυθος και ξύστραι. Cette circonstance est curieuse, mais n'est pas non plus des plus claires. La mention du λήκυθος , vase a mettre de Γhuile ou des parfums, et des ξύστρα, strigiles, pour gratter la peau après le bain, annonce que Τesclave Ηermon était attaché au service per- sonnel de son maitre, et portait les ustensiles nécessaires au bain. Il n'y a rien de plus fré- quent gue de voir accolés ensemble de cette ma- niere les mots λήκυθος etξύστρα, en latin ampul- la et strigilis (t 1), comme ustensiles de toilette φue portaient les esclaves accompagnant leur maitre (12) aux bains publics (13). Ces esclaves recevaient le nom particulier de ληκυθοφόρος ou (το) Ρerip Μar. Ειγthr., p. 146, τ52. (ττ) Αnnot., Αpul., αd Florid., ττ, p. 34, Ομdend. (τ2) Lucian., Leriph., S 2. - Ρers, Sat., v, Ι 26. (13) ΙΙ était tellement reconnu que les gens aisés eussent un esclave portant le lécythus, que le mot αυτολήκυθος (portant lui-méme son lécγthus, ordinai- Υement υεμί a la ceinture) έtait devenu synonyme αe pauωre diable (Βekk. Αnecd., p. 2ο4, 465). De la l'expression proverbiale εμαυτώ βαλανεύσω, je me ser- κίrai moi-méme (Αrist. Ειρ. Ι το3.-Suid. v. εμ. βαλαν). De la encore ce que disaient les interpretes des son- ges : Ανεα-υous réιέ lécγthus ou strigileP c'est signe d'une femmesédentaire et fidele οιι d'un esclace attaché ά υotre personne : Λήκυθος δε και ξυστρoφύλαξ (la boite ou l'étui aux strigiles), oις μεν γυναίκα oικoύρον και πιστην, οίς δε οικέτην χρήσιμον σημαίνουσιν. Αrtemid. Οnirocr., τ., 64). Voila aussi pourquoi les mots λή- κυθος και ξύστρα, αnipulla et strigilis, έtaient une sorte d'expression de la vie aisée (Cicer., de Fin., τν, τα). Dire de duelqu'un qu'il n'avait ni strigile μί Ιécγthus, c'était dire qu'il était pauvre ; tel est le sens du vers d'Αristophane ουδ' έστιν αυτή στλεγγίς ουδε λήκυθος (cf. Volckm. Fritzsche, de Datal., p. 8ο, Βoisson. dans les Νot. des Μ35., Χ, 226). ( 23). στλεγγιδoλήκυθος (τ), mais cc dernier mot était condamné des grammairiens, probablement par- εe qu'il exprimait la réunion des deux ustensi- les plutot que la personne qui les portait, ils auraierit voulu sans doute στλεγγιδoληκυθοφόρος ou ξυστρoληκυθοφόρος, mais ce motsi long a dύ otre remplacé par ληκυθοφόρος (2), pcut-otre trouvera-t-on un jour στλεγγιδοφόρος οιι ξυστρο- φόρος, dans le même sens. Le sens naturel du mot στλεγγιδoλήκυθος se- rait la réunion des deux ustensiles de bain dans un anneau, comme on le voit figuré à la main d'un jeune nogre (παίς αιθίοψ), statue du musée Ρie-Clémentin (3). Ce jeune esclave tient de la main droite une éponge (4), de la gauche un anneau duquel pend un lécγthus (ampulla) et une αγstra (strigilis) (5). C'était évidemment, comme notre Ηermon, un esclave lécγίhophore, chargé du service du bain. Les deux ustensiles réunis dans l'anneau devaient étre désignés par le nom composé στλεγγιδoλήκυθον οιι ξυστρoλήκυ- θον, au neutre comme διλήκυθον, mot qui désigne la réunion des deux lécythus, l'un d'or, l’autre d'argent, attachés avec une courroie, contenant les parfums destinés aux convives dans les ban- φuets somptueux (6). Je trouve ce mot dans un passage altéré d'Ηésychius: Ξυστρoλήκυθον, κάδη και βίσσα ελαίου λουτρικά (7); la forme καδία est (r) Ρollux, Ιττ, 154. (2) C'est sans doute pour cette raison gu'un esclave dont parle Lucien est nommé Ληκυθίων (Fu- είfίν., S 32), car les esclaves prenaient duelquefois leurs noms des instruments ou ustensiles dont ils se servaient, ou de la nature de leur emploi. Dans Ρlaute (Μostell., Ι. 3), une esclave s'appelle Sca- phion, dans Οvide, une suivante de Diane a le nom de Ρhίαle (Μet., Ιττ, τ7α. - Cf. Βαρttiger, Saύtrια, Ι, Τh. S. 22, 51). (3) Τ. ΙΙΙ, pl. χχχν; Visconti, p. 45, 46. (4) Cratinus (αρ. Αthen., ντ, 268. a) met ensemble l'alaύastron et l'éponge. (5), Οn a trouvé a Ηerculanum un paquet de strigiles avec une patère passée dans un anneau de métal plat, comme ceux qui nous servent a por- ter les clefs. La patere avait une large queue. Οn appelle ces vases, υαses de sacrifices. Μais cet exemple prouve du'ils servaient au bain, probable- ment a verser l'eau. (Winckelm., Lettre αιι comte de Ιβrühl., p. 6ο). Un jeune homme allant au bain, dans Ζοέga Βassirilieti, t. Ι, Γav. 29, porte un stri- gile et le lécythus. 6) Αthen., Ιν, Ι 29, b. c. 7) La correction de Μ. Ρanofka (Dis.ς. sur les "toins des υαses, p. 45, n" χτιτ, n'est pas grecque; ct son interprétation «Ηésychius veut que le Μados « soit un lécγ//ius αι"c une strigile » est impossible. ( est comme si l'on voulait du'une cruc/ie /iίι une cαιγι/e αι"ac ιιιιe ύrosse. connuc comme un synonyme de υδρία (8); d'une autre part , βίσσα ou βήσσα, chez les Αlexan- αrins(9), désignaitune espoce de vase, comme son «liminutifβησίον (1ο), je lis donc tout simplement avec Γaddition d'une seule lettre: Ξυστρoλήκυθον, καδία και βήσσα ελαίου λουτρικά, c'est-a-dire, «Χystrolécython, kadia et bessa d'huile; usten- « siles de bain. » Le premier se composait de la strigile et du lécythus a parfums (1 Ι), λήκυθος μυρηρά (12); les deux autres étaient le Μadία ou petit seau, σκαφίον κατάχυτλον (13), dont se ser- vaient les baigneurs pour s'arroser le corps, fai- sant l'office de Τarylana (αρύταινα) de Τhéo- phraste (14), et la ύissa ou ύessa, c'est-a-dire, le flacon d'huile, tous ustensίles de ύain, λουτρικά, sous-enteudu σκεύη, adjectif formé de λουτρόν, et φui manque aux lexiques. Ce αγstrolécγthon, ou la réunion des deux ustensiles attachés ensemble, mais non réunis par un anneau, se trouve sur des médailles et des peintures antiques οιι il n'avait pas όtό re- connu jusqu'ici. Οn les voit dans la main de hό- ros ou de personnages jeunes, comme symbole, je pense, de l'éphébie ou des jeux du gymnasc , (8) Ηesych. h. ν. (9) Εpit. Αthen., ΧΙ, p. 784, b. Εustath., αd Οώγ$3. Α, p. Ι4o5, Rom. (το) Ηesych., v. Βησίον. Οn a essayé de dériver ce nom de Βήσσαι, αμi désignait des υdllons creμα (Αn- not., Ηesych., ad h. v.); mais je ne vois pas pour- quoi, dans ce cas, cette espéce de vase aurait été la seule a laquelle on aurait appliqué ce nom, puis- du'il n'était ni plus ni moins creux que les autres espέces de lécγthus. Je crois due ce mot, usité par les Αlexandrins était, comme κιβώριον, d'origine έgyptienne. Βesa est le nom de la divinité qu'on adorait a Αbydos (Jablonski, Panth. Α?g., v, 7, Ι. Ορμsc., τ., 61, 62), et Ρancien nom d'Αntinoé (Cham- pollion, I'Εgypre sous les Ρharaons, τ, 286); on le retrouve dans des noms propres tels que Βήσας ou Βησάς (Ηedyl., αp. Αthen., 497, d. - Ιnscr, des font- όeauα des rois, h" 7, dans mon ouvrage sur la sfa- rue de Μemnon, p. 247); Βésarion ou Bessarion, quί se rencontre aussi très-souvent, doit s'y rattacher. Les coptes se servent encore d'un vase qu’ils ap pellent πίβησα οu πίβασα (Hemsterh.. αd Poll. Χ, 68), mot qui n'est due βήσα avec l'article égyptien. J'en dirai autant de Βαυκαλίς, d'ou dérive notre mot Βocal (Boissonade, Αnecd. gr., v, 6τ), ou Παυκαλίς, selon I'orthographe suivie dans un papyrus conte- nant un fragment de lexique inédit, sorte de Vase également usité chez les Αlexandrins (Αthen., ΕΡίι., lib. Χτ, 784, b). (Ι 1) Αristoph., Πλούτ. 81 τ.- (τα) Αristoph., αρ. Ρoll., x, ιτ, ταο9.-CΕVolckm. Fritzsche, de Daelal., p. 67. (13) Ci-dessus, p. Μor, n° 3, οι on lira τx au lieu de v. (τ 4) Και βάψας αρύταιναν. . . αυτός αυτού καταχέασθαν Char., ΙΧ , ibία. Casaub. ( 24 ) -α" par exemple, Ι" sur des Ιnédailles de Τarente ; σar ce que l'on avait pris pour une plante bul- beuse est όvidemmentle strigile et le lécγι/ius (τ), 2° dans la peinture d'un vase de Canosa (2), οιι Μillin a vu, au lieu du lécythus, un vase iί 1'eau lustrale (3); 3° sur un autre vase égale- ment de Canosa, οιι deux όphόbes tiennent a la main ces deux ustensiles (4); Μillin trouve a ces vases la forme d'une grenade (5); ce sont des lécythus striés (ραβδωτοί), dont l'un présente cela de remarquable qu'il a pour base trois boules, sorte d'ornement que les anciens ont appelé κάρυα et βάλανοι , c'est donc un λήκυθος καρυωτή οu βαλανωτή, expressions synonymes φue j'ai expliquées ailleurs (6). Ιl est a remarquer que, dans tous ces monu- ments, lc lecγthus a constamment la même for- me, celle d'un vase très-bombé, presque sphé- rique, avec un col fort étroit. Οn comprend alors pourquoi les Latins ont toujours rendu Ιécythus, en ce cas, par le mot anipulla, dont la forme est déterminée par Apulée (7) (lenticu- lari formd, tereti ambitu, pressuld rofunditate) qui nous le représente comme un petite vase a gros Ventre, a col étroit, d'ou il recevait le nom de guttus (8), gιιιιurnium (9), Ιe liquide s'écoulant guttatin de son orifice. Cette forme du lécγthus (ampulla) est précisément celle qui se montre sur tous les monuments οι Ι'ampμlla et la strgilis sont réunies. Sur une pierre gra- Vée dans Caylus (το), ou se trouvent l'ampullw ct la strigilis, on lit a coté du vase le mot ΠΡΟΧΟΟC (πρόχους), comme synonyme de λή- κυθος et d'ampulla, la synonymiedes mots πρόχους et λήκυθος existait surtout dans le dialecte des Τhessaliens (1 1). Μ. Ρanofka attribue a ce pro- choμs un tout autre nom, celui d'arystichos (τα), indiquant un vase dont nous ignorons la forme, φuoi qu'il en dise (le texte sur lequelils'appuie η'ayant pas le sens qu'il lui donne), tandis qu'il (ι) L'observation appartient a Μ. Charles Lenor- ΠΥ έl nt. (2) Ρl. ΙΙΙ. (3) Page τ7. (4) Pl. ντε La même figure se voit sur une pern- ture de vase dans Ηamilton (Ι, pl. 74). (5) Page 38. (6) ΟύSer"αι. sur les nom de υαses, p. 59. (7) Florid., τι , p. 35, Οudend. (8) Juven., τττ Sat. v, 263. S (9) CΙ. Fried. Creuzer, Εin all-Αr/ien. Ge/ass, - 2 7. (το) Εάς, d"Αnίιφ., t. ΙΙΙ, pl. xxxιν. (ι 1) Αίhen., Χτ. 495, c. (ιε Dί55, Sur les υér. noms des υαses, p. 36, pl. v, Γι 9δ. réserve pour les vases de la forme d'autpulia le nom d'aryballos Quant a l'attribution qu'il fait du mot lag γrιos a un vase circulaire et plat, elle repose sur un passage pris tout a fait a contre-sens. «Εratosthène, dit-il, compare le « lagynos au pétase, ce quisuffit pourjustifierΓap- « plication que nous en faisons au vase n° 1 oο. » Εratosthène n'a point songé à comparer le la- gynos au pélase, il ne fait qu'une remarque grammaιίcale sur le genre des mots πέτασος, στάμνος et λάγυνος; il dit que plusieurs les met- taient au féminin: Ερατοσθένης δέ φησι, λέγεσθαι την πέτασον, και την στάμνον (και την λάγυνον] υπό τινων «Εratosthene prétend que quelques- « uns disent la pétase, la stamnos, et la lagy- « nos (13). » Si l'on prend la peine de relire le passage en- tier, on se convaincra gue cet auteur n'a point songé a comparer un vase quelconque a un pe- ta us. Le motλάγυνος est féminin dans les deux épigrammes de Μarcus Αrgentarius (ι 4), et στάμ- νος dans un vers d'Εphippus (ι 5). Μaintenant le κρίκος εν ό λήκυθος και ξύστραι dont il s’agit ici était-il ce Χystrolécython que nous voyons a la main du jeune eSclave du Μιι- sée Ρie-Clémentin " C'est la première idόe qui m'est venue, et la plus simple. Εlle présente ce- pendant plusieurs difficultés. -. D'abord il serait όtrange qu'on etit donné comme partie du signalement de l'esclave, com- me moyen de reconnaissance, le α) sίνοίécγι/ιόνι αιι'il aurait tenu a la main. Νe devait-on pas croire que la première chose que ferait le fugitif serait de jeter l'instrument de servitude qui pouvait a l'instant le faire reconnaitre pour es- clave échappé, et occasionner son arrestation 3 Il semble donc que le κρίκος dont il est question ici soit quelque signe permanent, par exemple un bracelet ou un collier de fer, sur lequel on avait représenté un lécythus avec une strigile de chaque coté, comme symbole de la fonction de l'esclave, un objet de cette espéce, on ne pouvait s'en défaire qu'avec lalime il fallait s'en procurer une, et comment le tenter sans ris- φuer de se compromettre " Indépendamment de cette raison très-forte, il y en a une autre qui ne Τest pas moins; c'est l'expression εν ώ, qui ne peut guere s'entendre que d'objets représen- tés sur le κρίκος; on aurait dit εξ ου ou αφ' ού dans l'autre cas. - (13) Αp. Α//ien., Χr , 499, e. (14) Εριgr., Χναττ, Χx1. -Αnaleσία, ι. ΙΙ, Ρ. 27ο, 2 7 Ι , (15) Αp. Αthen. , τ, 29, e. (25) C'est a ce dernier sens que je croιs devoir ιn'arroter. Ce bracelet ou ce collier annongait probablement qu'Ηermon avait déja fui. C'était Γusage a Rome de mettre aux esclaves que l'on reprenait un collier (collare) (1) avec une inscri- ption indiquant que l'esclave avait fui, et qu'il fallait l'arroter; Τene me, qμία /ugί, et revoca me domino meo. . . etc. Cet usage n'a pu man- quer d'exister aussi en Grèce, Je pense donc que leκρίκος d'Ηermon était un anneau de cette sorte, placé autour de son cou οιι de son bras, indi- φuant a la fois qu'il était un fugitif repris, et qu'il servait au bain. Des deux vétements indiqués ici, le second, le περίζωμα, me parait otre ici le vétement ser- νίle, analogue au prαccίηctorium , au suύligacμ- Δum des Romains. C'est sans doute a cela que fait allusion Denys d'Ηalicarnasse quand il dési- gne par les mots οι μή εκ περιζώματος ασκούντες ρητορικήν (2), ceux qui exercent l'art du rhéteur dans des vues nobles et libérales, non comme des esclaves parvenus. Le περίζωμα έtait aussi Ιe taύlier du cuisinier, de la ce mot d'Αristo- «Ιδme à l'un de ses amis, qui passait pour avoir έté cuisinier, et qui lui conseillait l'économie dansses «lépenses et ses présents: «Τes discours sententle « périzoma (οι λόγοι σου περιζώματος όζουσιν)(3). Un cuisinier dit dans Αthénée : «Je n'ai pas appris « ce que je sais pour avoir porté le périzόma de- « puis deux aus... (4)» (ου γαρ περιέργως έμαθον εν έτεσιν δυείν έχων περίζωμ' αλλ' άπαντα τον βίον). ΙΙ se mettait comme notre tablier, par-dessus les νέtements : όμοιόν εστι τώ γυναικός ελευθέρας και σώφρονος ένδυμα περισπάσαντα και περίζωμα δόντα, συνέχειν επί καπηλείου (5). Οn pourrait donner ici lc sens de labίier au περίζωμα, et présumer que Γesclave était en même temps υalet de c/amίre et cuisinier. Μais je crois que mon explication du περίζωμα est préférable. C'était une pièce rectangulaire de toile, faisant le tour de la cein- ture jusqu'au milieu des cuisses, et qui forme encore à présent dans le Levant le principal νόtement du bas peuple, des ouvriers et des "Sclaves, Ce n'est mi une ceinture, ni un ca- legon ; j'ai conservé le mot grec, ne trouvant pas d'expression pour le rendre. Je me figure «Τu'Ηermon, accompagnant son maitre au bain, avait simplement le περίζωμα , et que la c/lla- (τ) CΙ. Ρignori, de Serois, p. 32, 33. (2) Μι Γιιιανο/., p. τ 12, 1. 26. (3) Ρlut., Αρομλί/legm., p. τ88, t. vr, p. 693. (4) ν Ιτ, 29ο. (5) ΡΙnt., Αn 3eni sίt ger. Re p., p. 785. - Τ. Ιx, p. I 39, fin. mγde, votement de l'homme libre, dont on parle ici, appartenait a son maitre, qui la luί avait donnée en garde pour la reprendre en sortant. L'esclave l'aura cmportée pour cacher sa condition servile, et il n'aura eu garde d'ou- blier la ceinture bien garnie que le maitre avait déposée en entrant au bain. S 6. Récompense promise. Lignes 12, 13. Je viens à l'article le plus inté- ressant, a celui de la récompense promise. Le passage n'est passans difficulté, je crois toutefois en avoirsaisi le vrai sens. Ily a icitrois sommes différentes, dont Τexpression est composée de la sigle τλ φui est celle du talenι, des lettres Β, Α et Γ, qui indiquent le nombre de ces talents, et enfin d'une plus petite lettre placée au-dessus, Savoir : Γ au-dessus de Β, Β, de Α, et Ε, de Γ. Quand on connait l'usage suivi dans les papy- rus grees d'Εgypte, d'exprimer les fractions du talent en drachmes, on ne peut douter que la première somme me soit égale a 2 talents 3,οοο drachmes (= 15,ooo); la seconde a I talent 2,ooo drachmes (= 8,ooo); et la troisieme, a 3 talents 5,ooo drachmes (=23,ooo drachmes (6). Il s’agit de savoir pourquoi ces trois sommes ont été énoncées. Ρour cela il faut penser que l'annonce procla- mée par le crieur, ou affichée, pouvait avoir ces deux résultats différents: τ" Οu bien l'esclave serait ramend par celni qui l'avait trouvé ou chez qui il s'était cachό; c'est ce qu'on appelait relrahere (7) ou re- Jarre (8), οιι perducere (9), en grec ανάγειν , c'ό- tait rendre l'esclave a son maitre. 2" Οιι bien on dénoncerait la retraite de l'esclave caché soit dans un asile sacré, soit chez des individus qui ne voulaient pas le rendre, parce qu'il valait mieux que la récompense promise. Εn pareil cas, celui qui en avait connaissance , et quί voulaitgagner quelque argent, allait dénoncer Τesclave au magistrat, cela s'appelait dernon- strare (δεικνύναι) ou commonstrare, de la, Γex- pression d'Αpulόe : Sί ημι, α /itga retra/iere , φel occultam D ΕΜΟΝSΤRΑ RΕ poterit /ugί- 1ίναιn (1ο); et celle-ci de Ρetrone : Sί ηuis eurn (6), C'est le seul exemple que je connaisse de cette manière de placer la fraction du talent Οn la met- tait ordinairement a coté, comme à la ligne 23. (7) Αpul., Λfe/., νΙ , 394. (8) Ρetron., S 97, p. 598. - Propert., Εleg ΙΙΙ, 23, 2ο. (9) Cur. Fortnnat., Αrt. R/ief., τ, p. 65. (το) Αpul. Ι. 1. - φ" -4» (26) reddere, aut commonstrare υolaerit. La même opposition est dans Μoschus: « Celui qui dira « ου il est (ο μανυτας), aura un baiser pour ré- « compense, mais situ le ramones (ην δ' αγάγης «νιν), tu auras quelque chose de plus. » Cela posé, le sens devient clair. « Celui gui « le raménera (τούτον δς αν αναγάγη), recevra « deux talents et 3,ooo drachmes. Μais s'il indi- « que [seulement son refuge] dans un lieu sacré, » [il aura] I talent et 2,ooo drachmes (εφ' ιερού «δείξας ΤΛΒΑ ). » Certains lieux sacrés jouis- saient du droit d'asile pour les criminels et pour 1es esclaves échappés , tel έtait a Αthènes le Τhéséum (τ). Ιl en était de même en diverses parties de la Grèce (2). Νous voyons par ce pas- sage de notre papyrus gue ce droit d'asile exis- tait aussi en Εgypte, c'est ce qu'Ηérodote in- dique positivement pour une époque assez an- cienne (3). Οr, quand un esclave s'était réfugié dans un lieu sacré, on ne pouvait le prendre facilement; et si les pretres trouvaient bon de le garder pour eux, on devait avoir beaucoup de peine a le ravoir, mais c'était beaucoup que de savoir qu'il était la, parce qu'en épiant le moment, on pouvait espérer le saisir tot ou tard ou l'oble- nir par négociations, et peut-otre aussi moyen- nant finance. Celui qui révélaitsa retraite nnéri- tait donc une récompense, mais plus faible que «lans le premier cas, en effet, elle n'est ici que de 8,ooo drachmes, ou de moitié moins que si on ramenait l'esclave. Un troisième cas est celui-ci : «Si l'on indique «sa retraite (non plus dans un lieu sacré, mais « chez un particulier), on recevra 3 talents et « 2,ooo drachmes. » Cette somme est a.elle seule . égale aux deux autres. Αu premier abord, on ne voit pas pourquoi celui qui indique seule- ment le lieu de la retraite de l'esclave, recevra plus d'argent que celui qui remettra l'esclave lui-même aux mains de son maitre, La raison pourtant me parait évidente. Il était impossible «μιe la loi n'eut pas attaché une peine a un délit tres-facile a commettre, et attentatoire a la pro- priété; car, dans le système politique des an- ciens, l'esclave était une chose, une propriété aussi bien φu'un cheval ou un boauf. Ce délit consistait a recéler l'esclave fugitif et a le garder chez soi, moyennant promesse de bon traite- ment et d'affranchissement par la suite. Ce délit (1) Ρlut., in Τhes., 35. - Schol. Αrist. Ιππ. Ι 3ο9. - Sam. Petit., Πcges Αιrica, p. 8 r, Wessel. (α) Cf Wachsmuth, Ηellen, Αlterth., τπτ , τ88. (3) Ηerod., ΙΙΙ, Ι : 3. όtait, dans le fait, un vol que la loi ne pouvait manquer d'atteindre. /ς ηui fugitivum celarit, Jur est, dit Ulpien (4). Εn effet, celui qui trou- νait un esclave fugitif devait l'amener, dans un intervalle de temps prescrit, devant les magis- trats municipaux, ce qu'on appelait in publi- curn dedacere, ou bien le livrer a son maitre, domino redalere ou tradere (5). Ωuiconque n'en agissait pas ainsi était puni d'une amende, et sans doute soumis a des dommages et intéréts envers le propriétaire. Ces dispositions de la loi romaine sont trop inhérentes a la nature même du système de l'esclavage, pour qu'il n'y eύt pas dans la législation grecque quelque chose d'analogue. Il en existe peut-etre des traces, quoiqueje n'en aie pas trouvé, mais n'en restat-il plus, il suffirait de ce passage de notre papyrus pour démontrer qu'il en était ainsi : c'est parce que celui quirecélait l'esclave était passible d'une amende , φu'on offrait davantage a quiconque révélerait la retraite du fugitif chez un particu- lier. Le magistrat mettait un grand intérêt a ce φue de tels délits fussent dénoncés : on promet- tait donc en ce cas, au dénonciateur, I talent 1/3 outre les 2 talents τ/2 promis ή celui qui livrerait l'esclave a son maitre, Le surplus étaitsans doute compensé etau-dela par le montant de l'amende et des dommages et intéréts imposés au délin- quant en faveur du propriétaire de l'esclave. Μais ily avait quelques précautions a prendre avant de payer les 3 talents et 5,ooo drachmes. Ιl ne suffisait pas que le dénonciateur fit con- naitre que l'esclaye était réfugié chez tel indi- vidu : le propriétaire n'eut pas été fort avancé si cet individu eύt été trop pauvre pour solder tant l'amende que les dommages et intéréts; aussia-t-on bien le soin de dire παρ' ανδρι αξιο- χρέω, αλez un homme solvable, Ce n'est pas tout: oet homme, bien que fort solvable, peut n'etre pas passiύle de la peine, par suite de sa position sociale ou des fonctions qu'il exerce et qui Τen- levent a la juridiction ordinaire. Τels étaient probablement les pretres, les administrateurs et officiers d'un certain ordre. 1)ans ce cas, on ne doit pas compter sur l'amende. Μais, comme le maitre ne veut pas s'engager a payer le sur- plus, on ajoute και δωσιδίκω, et élant passible de la peine voulue par la loi. Il parait que ce nnot doit avoir le même sens que dans ce paS- sage d'Ηérodote : Αρταφέρνης συνθήκας σφίσι . . . αυτoίσι τους Ίωνας ήνάγκασε ποιείσθαι, ίνα δωσίδι- (4) Γίgesf., χτ , t. IV, Ι. (5) Dig. 1. 1. (27) κο: είεν. «Ιl forga les Ιoniens de convenir entre « eux qu'ils Seraient passibles de peine, qu’ils se- « raient justiciables (entre eux pour leurs griefs « respectifs]: και μή αλλήλους φέροιέντε και άγοιεν, « et ne se pilleraient pas (impunément] les uns « les autres (1). » Οn peut citer encore celui de Ρolybe : Συνεβούλευε . . . περί δε των τεθνεώτων δωσιδίκους παράσχη τους ήδικηκότας (2). « Ιl co/ι- « seilla (de ne point laisser partir Dorimaque de « la ville avant d'avoir rendu aux Μesséniens «tout ce qu'ils avaient perdu], ou ηuantά la « satisfaction due αμα morts, avant d'ανοίr livré « leurs assassins pour dtre fugés. » Ιl me semble ne rester maintenant aucun nuage sur ce passage important. D'après l'évaluation qui a été proposée plus Ηhaut, Les 2 talents et 3,ooo drachmes valent Ι 75 fr. Le talent et 2,ooo dr. . . . . . . . . . . . . . 93 Les 3 talents et 5,ooo dr. . . . . . . . . . . 268 c'est-a-dire une somme égale aux deux premié- res. La première seule nous représente le prix quel'on mettaitaravoirl'esclave, les deux autres έtaient modifiées en plus ou en moins par les circonstances de la découverte. Ιl existe deux textes qui nous font connaitre le prix que l'on donnait a Rome au dénoncia- teur de l'esclave échappé : Γun est de Pétrone, 1’autre de Fortunatianus (3). Ce prix est de 1,οοο αemiers, οιι un peu plus de 6oo fr. de notre monnaie, c'est 2/3 ensus de la somme gui estici fixée, mais personne ne s'étonnera qu'a Rome, sous les empereurs, les esclaves fussent évalués plus haut qu'en Εgypte, et meme qu'en Grèce. Οn sait qu'à Αthones (4) le prix moyen des es- claves ouvriers était de 25ο drachmes (22ο fr.). La récompense de τ75 fr. pour celui qui ramo- nera l'esclave Ηermon est donc réellement une récompense honnéte. Lig. 15. Μηνύειν δε τον βουλόμενον, κ. τ. λ. L'in- finitif, selon l'usage dans ces sortes de formules, au lieu de l'impératif, de même Lucien (5): Μη- νύειν επί ρητώ αυτονόμω. Le verbe μηνύειν est ici (τ) Ηerodot. ντ, 42. - Νotre papyrus confirme la legon δωσίδικος que donnent certains Μss. d'Ηé- rodote et de Polybe, aulieu de δoσίδικος αμι'on trouve dans d'autres. V. Schweigh. ad h. 1. Ηerod. et Ρο- Ιyb. (2) ΙV, 4, 4. (3) Αux endroits déjà cités, p. 33 τ. (4) Voy. mon Μém. μr la popul, de l'Αιιίγue, t. VΙ, p. 2ο2 des Μém. de l'Αc«(. (5) Plus haut ,,p. 331. le mot propre, C'est faire la déclaration ou la dénomciation, de la le dénonciateur est appelά μανυτάς par Μoschus, et la récompense, το μήνυ- τρον (ουκ αν μηνύσαιμ' ουκ άν μήνυτρον αρoίμην) (6), en latin indicium (7). La déclaration devait étre faite, chez les Romains, soit au prases de la province, soit au proconsul, et a Rome, au prαc- fectus νίgilum (8). C'était par les ordres de ces magistrats que le fugitivarius faisait la recherche (conφuisitio) nécessaire pour tirer Pesclave du lieu oυ il était cachέ. Εn Εgypte on s'adressait au stratége ou aux fonctionnaires sous ses or- dres, τοις παρά του στρατηγού, mais il parait que cette marche était facultative: s'adressait au stra- tége qui voulait, τον βουλόμενον. L'expression o παρά τινος est fréguente dans les papyrus, et signifie le fonctionnaire dépen- dant d'un autre, l'employέ, le commis d'un chef. Αinsi, pour me citer qu'un exemple, Χαιρήμων ο παρ' Ηρακλείδου του τραπεζίτoυ, veut dire «Chό- « rémon, le commis d'Ηéraclide le trapézite (9). » Quant au stratége, i'ai déjà prouvé que, sous la domination romaine, c'était le gouverneur civil et militaire du nome (το), comme les Romains conservérent en Εgypte le système administratif qu'ils y trouvérent établi, on doit croire qu'an- térieurement les nomes étaient gouvernés aussί par des stratéges revotus des mêmes fonctions. Ce passage montre qu'it en était ainsi, et que tous les détails de l'administration civile et ju- diciaire appartenaient a saJuridiction. 8 7. Second esclave échappé avec le premier. Lig. τ7. Le maitre de l'esclave Βion, qui s'ό- tait enfui avec le premier, est Callierate, exer- ρant a la cour la fonction d'arckypéréte, mot dont la signification précise est inconnue. C'est un de ces augmentatifs qui paraissent avoir έtά communs ala cour des Ptolémées pour exprimer Ιes grandes fonctions ou charges φu'on y avant établies en l'organisant, comme Αlexandre avait lui-mome commencé d'organiser la sienne Sιιι le modole de celle des rois de Ρerse et des an- (6) Ηγmn. in Μercur., ν. 264. - Τhucyd., ντ, 27. - Τhom. Μagist., p.615. - Pollux, νι, 187. (7) Αpul., Μet., ντ, p. 395, ibίq. annot (8) Dig., χτ, tit. Iv, de/ug, Leg Ι, S8. (9) Ρeyron, ad Ραργr. Ταμr., ι. Ι, Ρ. Ι53 ; ΙΙ, p. 33. - Ραμίri di Ζoide, p. 2 τ. Φ ΑΡ (το) Rechèrches, p. 272, 273. Ce qui estgonfirmé par plusieurs inscriptions du colosse de Μemnon; voy., a ce sujet, mon ouvrage i111il ulé : Ι.α Sfα (ιια ι"Ο- cale de Μemnon, considérée dans Srs να/por/5 αι αο ΕΕάγμle et la Grèce, etc., p. 136, 43. δ. (28 ) ciens Ρharaons. Νous connaissons déjà des αρχι- σωματοφύλακες, des αρχεδέατροι, des αρχιδικασταί, etc., dont le sens est déterminé suffisamment par celui des mots qui suivent αρχι. Μais icί Ι'incertitude du sens précis de υπηρέτης empéche de se faire une idée nette de celui du composé αρχυπηρέτης. Τout ce qu'il peut y avoir de cer- tain, c'est que Callicrate avait la charge de sur- veiller les employésattachés au service du palais a Αlexandrie (υπηρέται). L'expression οι περί αυ- λήν désigne, dans le style de la chancellerie alexandrine, tous ceux qui exergaient des charges a la cour (Ι). - Ligne 2o. Le signalement de Βion est moins détaillé que celui d'Ηermon. Οn n'a point mis 1'age, et le signalement n'a que quatre traits; le seul incertain est celui qu'on a exprimé par κατάκνημος, mot dont je ne connais pas d'autre exemple. Κατά en composition avec un adjectif est augmentatif, ainsi, κατάγλωττος, ύανειrd, καταγύναιος, adonnéαμα Jemmes, κατάμπελος, abondant en υίgnes, κατάδενδρος, en arύres , et, dans le style ecclésiastique, κατείδωλος, rempli d'idoles, etc. Le sens de αιια /ambes /ortes, que j'ai donné à κατάκνημος, est non-seulement con- forme a l'analogie, mais encore en harmonie avec les autres traits. Βion était petit et large des épaules, c'est-a-dire, roύμste et trapu. Le motχαροπός, qui désigne proprement un homme ά la figure ouverte et βαie, se prend le plus sou- vent. comme une épithote d'οφθαλμός, tantot synonyme de γλαυκός (2), tantot avec un sens un peu distinct (3); de même Χénophon dis- tingue υποχάροπος de υπόγλαυκος (4); le mot doit, en ce cas, indiquer un bleu Verdatre, avec χα- ροπός on met quelquefois τα όμματα ou οφθαλ- μοίς (5), mais Τellipse du complément n'est point inusitée: Dicéarque avait employé de même υπο- χάροπος dans le signalement d'Hercule (6). (τ) Ρeyron, αd Ρap. Ταιιrin., Ι, p. 75. (2) Τheocr., ΧΧ, 35. (3) Αristot., Ηist. anim., τ, 8, 4. Schn. ί4) Κenat., τιτ, 3. (5) Χenoph., 1. I. Pseudo-Μaneth., Αpotelesm., ν, 23ο. (6) Λp. Clem. Αlex., in Ρrotrept., p. 26, 1. 3ο. Ligne 2o. Le mot σεβίτιον se lit clairement. Celui qui vient après, γυναικείον, quoique moins distinct, ne laisse pas de doute. J'ai traduit le premier par coffreι, fondé sur la glose d'Ηésy- chius : σέβις (f. σεβίς) πυξίς : ce sera le méme mot qu'Ηésychius a reproduit sous une autre forme σεπτυίς, πυξίς; le même encore qu'on trouve dans Hippocrate, sous la forme σιπυίς (σιπυίδα πυξίδα) (7), laquelle parait être un di- minutif de σιπύη (8), σιπυς οu σίπυον (9). Quant a σεβίτιον, on ne peut y voir qu'un diminutif de σεβίς régulièrement formé, si l'on pense a la substitution continuelle du Τ' au Δ dans les papyrus grecs d'Εgypte, ce qui tient sans doute a la prononciation (το). Αinsi, σεβίτιον est iden- tique avec σεβίδιον; et si Ηésychius avait con- servé ce mot, il nous aurait certainement donné cette glose : Σεβίδιον πυξίδιον. J'y vois un de ces Coffreis de famme (un narthecium), d'or, d'argent ou d'ivoire, dans lequel on mettait des bijoux ou des pierreries, dans tous les cas, un objet précieux, puisqu'il valait 6 talents et 5,οοο drachmes (4 Ι,οοο dr.) ou 48ο fr., c'est-a-dire, trois fois plus que la somme promise a qui ra- ménerait l'esclave lui-mome. J'observe que, dans ce dernier passage, les 5,ooo drachmes sont exprimées, comme a l'or- dinaire, par un chiffre après celui qui indique le nombre de talents. Εntre χαλκού et ce chiffre, il y a une lacune οι Ι'on voit les traces d'un caractère : c'était L ou Η, sigle de la drachme; le crochet au-dessus de l'Ε indique le mille. Ligne 24. La legon δς αν ανάγη est claire, au lieu de δς αν αναγάγη qui est plus haut et quί vaut mieux, dans les deux cas, sans iota ad- script. Celui qui raménera l'esclave Βion aura la meme somme que pour le premier, sans doute aux mémes conditions; cela n'est pas exprimé, probablement parce que cela s'entend de soi- mome. (7) Galen. Ε Franz., Gloss., p. 56ο. (8) Ηemsterh., αd Αristoph. Ρlut., ν. 8ο7. (9) Suid. ν. καδίσκος. (το) Voy. mes Μatériatια pour l'histoire du Chris- tianisme, p. 66. (29) ΙV. ΡΑΡΥRUS GRΕc Dυ Μυs έE RoΥΑΙ, cΟΝΤΕΝΑΝΤ Ce papyrus n'offre pas, j'en conviens, autant d'intérét que celui qui précéde, il ne nous rό- volera point, comme l’autre, plusieurs de ces particularités neuves qui éclaircissent divers usages obscurs de l'antiquité. Ιl ne m'a pas paru néanmoins indigne de l'attention des lecteurs. Le sujet du premier έtait tout grec : la scene se passait a Αlexandrie. Ιci, le sujet est tout όgyptien, et la scene est a Τhebes : il se rap- porte aux cérémonies célébrées dans les tom- Βeaux. Sil ne nous apprend rien sur ces céré- monics en elles-mémes, du moins le trait assez original qu'il nous a conservé est une consό- quence curieuse du mode de sépulture adopté dans les Μemnonia ou quartier des morts, et UΝΕ ΡLΑΙΝΤΕ ΕΝ VΙΟLΑΤΙΟΝ DΕ SΕΡULΤURΕ. nous indique combien de profanations et de violations de tombeaux ont dύ avoir lieu dans l'antiquité méme. Εn revanche, ce papyrus est plus curieux que l’autre sous le rapport paléographique. Les lacunes qui le défigurent en rendent la res- titution d'autant moins facile, que les carac- tères qui ont été conservés sont d'une écriture peu distincte, et eux-mémes φuelquefois très- altérés. Il pourra donc etre un objet intéressant d'étude pour ceux qui compareront le texte restitué que je leur présente avec le fac-sinile reproduit fidelement dans la planche ci -jointe (n" 3). Voici d'abord le texte et la traduction : Τ Ε Χ Τ Ε. 1 Δι. . . . . ω των φίλων και ιππ[άρχη] επ' ανδρ[ών και αρχιφυλακίτη του περί Θήβας, π[αρ' Οσ]oρoήριος του "Ωρου χολχύ[του των] εκ των Μεμνονείω[ν Ει]σαγγέλλω ότι του ΜΔL, Λόχου του συγγενούς (επι]βεβληκότ[ος] εις Διόσπολιν [την] μεγάλην, επελθόντ[ες τι]νές εφ' (ένα) τάφον των [υπαρχόντων μοι εν τό περ[ι Θήβ.] και ανοί ξαντες, τίινα] μεν των τεθαμμένων σωμάτων εξέδυσαν απηνέγκαντο δε ομου α ετύ[γχα]νον απηρεις μένος εκ[εί έπιπλα, Ι Ο Ι 5 ΟΖ άξια Χ. σ.: Ι συνέβη δε και, δια το αχ[ανή] την θύραν αφεθήν[αι, υπό] λύκων λυμανθήίναι] αγαθά Λ Α' σώματα (περ]ιβρωθέντα , Επει ούν υπ[άγω] () κατά Ποήριος και. . . . , 2 Ο Τ Η Λ ΙΟ Ο Ο Τ Ι Ο Ν. S τ. - Α Denis, un de mes amis, hipparque «les hommes, et archiphylacite du Ρόri-Τhebes; de la part d'Οsoroéris, fils d'Horus, cholchyte d'entre ceux des Μemnonia. S 2. - Je porte a ta connaissance que, Τan ΧLIV, lorsque Lochus, le parent, est venu a Diospolis-la-Grande, certaines personnes ont envahi l'un des tombeaux qui m'appartiennent dans le Ρόri-Τhebes; 1'ayant οιιvert, ils ont αépouillé quelques-uns des corps gui y έtaient onsevelis, et en même temps ont emportό tous les effets que j'y avais mis, montant a la Somme «le dix talents de cuivre. S 3. - Ιl est arrivé aussi φue, comme la porte fut laissée toute grande ouverte, des corps en bon état ont beaucoup souffert de la Ρart des loups qui les ont en partie dévorés. S ή. - Ρuisque jºintente action contre Poéris et. . . . . . et Ρhtonis, son frore, je demando ( 3ο ) και Φτώνιίος] του αδελφού 25 αυτού, αξιώ ανα[καλείν] αυτούς επί [σε), και την Α 3 > Α' προσήκουσ[αν] εξ επισκέ ψεως διάληψ[ιν] ποιήσασθαι. Ευτύχει. φu'ils soient cités devant toi, et qu'après τηür examen, on rende la décision convenable. Sois heureux! ΙΕ Χ Ρ Ι. Ι Ο Α Τ Ι Ο Ν ο S Ι. Νοms des plaignants et du magistrat 7μί reροίt la plainle. Lig. 1-3. - Les deux premières lignes ont presque entièrement disparu, de la premiere il ne reste que la lettre Δ, et a la fin les lettres ΙΠΠ; de la seconde, que quelques fragments de lettres au commencement, et ΑΚΙΤΗΙ a la fin. C'en est assez pour nous avertir gue la se trouvaient le nom et les titres d'un officier du Ρérϊ-Τ/ιεύes (του περί Θήβας, Ι. 3), auquel cette lettre est adressée. Le Δ annonce un nom pro- pre, tel que Διοδώρω, Διονυσίω, Διοδότω, οι tout autre commengant par un Δ. Les lettres ΙΠΠ font partie du mot ιππάρχη ou ιππάρχω, et les lettres du commencement de la deuxieme ligne conservent la trace όvidente des mots επ' ανδρών. L'expression ιππάρχη επ' ανδρών est un titre honorifique de la cour des Ptolémées qu'on retrouve dans d'autres papyrus (1), ainsi que ηγεμών επ' ανδρών (2). La signification précise de ce titre n'est pas encore connue. La conjecture de Μ. Ρeyron est ingénieuse. Il pense que, par l'addition des mots επ' ανδρών ά celui de ιππάρχης ou ηγε- μών, on voulait désigner l'officier qui ne por- tait pas ce titre simplement comme honori- βγue, mais qui commandait effectivement des trοupes. Dans cette hypothese, les mots ιπ- πάρχης ou ηγεμών, employés seuls, n'auraient έté que des titres sans fonctions réelles, comme celui de αρχισωματοφύλαξ, tandis que ceux de ιππάρχης ou de ηγεμών επ' ανδρών auraient indi- qué un commandement effectif. Cette conjec- ture, toute probable qu'elle est, offre cependant une difficulté. Si le mot ιππάρχης, mis tout seul, avait signifié un titre honorifique, on le trouverait quelquefois ainsi employό sans com- plément. Jusqu'ici on n'en connait pas d'exem- (1) Ραρ. Ταμrin., Ι, p. 1, 1. Ι 5. (2) Ραρ. Ταμr., ΙΙ, Ι. 2. ι 4 ple. Οn en peut dire autant de ηγεμών; car, dans les deux passages oυ ce mot se rencontre seul, Κομάνου των ηγεμόνων (3), il est tout a fait incertain si ce mot indique un simple titre, D'ail- leurs, quand on réunit les divers passages oύ se trouvent les expressions ηγεμών ou ιππάρχης επ' ανδρών, il me semble qu'oh ne peut guere se refuser a croire qu'elles sont des titres hono- rifiques. Αinsi dans ce passage : αρχισωματοφύ- λ V c 4 -- 2 3 2 4"." \ 2 / Φ"," με» Κ αξ και ιππαρχης επ ανδρών και επιστατης του περι Θήβας (4), le titre effectif parait etre le dernier, les deux premiers seront honorifiques l'un et Ι'autre. Il eh est de même d'un passage cité plus bas, ou l'on voit que ces ιππάρχαι επ' ανδρών formaient un corps a part, un τάγμα, ce quί s'explique mieux dans Γhypothose oti ils au- raient formé un corps, une classe, comme les amis, les parents, les archisomatophγlaα, etc, Εnfin, dans une inscription (5), nous lisons": . . . Αιτωλον. ... ηγεμόνα και ιππάρχην επ' ανδρών, και ιερέα θεών Ευεργετών. Ce prétre d'Εvergote, qui όtait tout ή la fois ηγεμών et ιππάρχης έπ' ανδρών, a bien l'air de n'avoir ces dignités qu'a titre honorifique, car, guand on accorderait qu'il pύt étre prétre et commandant de troupes, il ne pouvait être a la fois ηγεμών et ιππάρχης, pas plus qu'on n'est en même temps colonel et aapitaine. Cela s'entend fort bien au contraire, dans le cas oυ il ne s’agirait qάe d'honneurs auliqucs. Μ. Ρeyron me permeltra donc de voir en- core ici une difficulté assez grave, et, sans pré- tendre etre plus heureux que lui, de présenter de nouveau une conjecture différente, a laquelle d'ailleurs je n'attache pas plus d'importance gu'il nc convient en matiore si obscure. Ce titre n'aurait-il pas tirό son origine de Fusage des jeux publics qui se célébraient dans la ville toute grecque d'Αlexandrie, comme dans les autres Villes grecques." Εt en effet, (3) Ραρ. Ταμr., Ι, p. Ι, Ι. 7. (4) Ραμ. Ταιιι., ΙΙ, Ι. 2. (5) Corpus /user., n° 262 Ι. (3 Ι ) nous voyons qu'un des principaux έdifices d'Α- Ιexandrie όtait un très-beau gymnase (1), Stra- bon cite encore le grand cirque, appelé Ηippo- drome, ou se célébraient des jeux έquestres. Οr, les combattants admis dans les jeux gym- niques étaient, comme on sait, divisés en trois classes : les enfants (παίδες), les jeunes gens (έφηβοι ou αγένειοι), et les hommes (άνδρες). Λu nombre des exercices auΧquels ces derniers Se livraient, il devait y en avoir d'éηuestres, sous la conduite d'officiers choisis qui prenaient alors le titre d'ιππάρχαι επ' ανδρών, titre qu’ils conservaient plus tard, et, dans le reste de leur carrière, ils le cumulaierit avec d'autres titres indiquant, soit des distinctions honorifi- ques, soit des fonctions actives. C'est ainsi que nous trouvons, par exemple : αρχισωματοφύλαξ και ιππάρχης επ' ανδρών και επιστάτης του Παθυ- ρίτου (α). Si ma conjecture est fondée, il faudra admettre que ces λίpparημes d'hommes devaient former une sorte de corps a part, σύστημα ou τάγμα, composé de tous ceux qui avaient com- mandé des pelotons de cavalerie dans les jeux όquestres. Εn effet, il y a dans un fragment de papyrus du Μusée royal, επί Διονυ[σίου] του επί τάγματος ιππαρχών επ' ανδρ[ών και των] περί αυλήν (δια)δόχων, και επιστάτ)ου του Παθυρίτου : « Sous « Dionysius, le préposé au corps des Ηippar- «φues d'/iommes, et du nombre des successeurs « suivant la cour (3), et épistate du nome Pa- « thyrite. . .» Ce titre serait donc analogue a celui de gymnasiarque que prennent l'archiso- matophylax Ηéraclite (4) et Callimaque, le pa- rent et l'épistolographe, dans la stele de Τurin. Ce titre de gymnasίarque se joint a ses autres titres, précisément comme celui d'hipparque επ' ανδρών. Ρour suivre cette hypothèse, j'ajoute que Υήγεμών επ' ανδρών devait etre un peu plus élevé que Τιππάρχης ε. α. : ce titre devait désigner non-seulement celui qui aurait commandé le peloton de cawalerie dans les Jeu o d'hommes, mais celui qui, dans les jeux memes, aurait Ρrésidé a la totalité des combattants pris parmi les hommes faits. Le titre qui, dans notre papyrus, précédait ίππάρχη, manque tout a fait : c'était, selon toute apparence, των φίλων, gui se trouve en effet joint a ce même titre dans un autre pa- Ρyrus du Μusée royal : επί Πτολεμαίου των φίλων (1) Strab., Χντα , 795. (2) Ραρ. Τaur., ΙΙ, Ι. 2. (3) V. Peyron, p. 74, 75. (4) Ραρ. Ταμr., 1, p. 1, Ι. 5. και ιππάρχου επ' ανδρών, και επιστάτου του περί Θήβας. Le titre honorifique exprimé par των φίλων a été expliqué ailleurs (5). Βeste a connaitre le titre qui termine la se, conde ligne : on croirait que ce doit etre επι- στάτη, d'après l'exemple qui précode, et celui de plusieurs papyrus de Turin (6); mais les dernières lettres assez distinctes ΑΚΙΤΗΙ, ex- cluent entièrement ce mom. D'après la place qui reste a remplir, cene peut étre que αρχιφυλακίτη, titre Ψui existe dans le deuxiome papyrus de Τurin (l. 37), mais en abrégé, το τότε αρχιφ. C'était un fonctionnaire supérieur qui avait sous ses ordres les φυλακίται, le meme apparem- ment qui est appelé επιστάτης φυλακιτών,: dans Γinscription de Γobélisque de Ρhiles (l. 6). J'a- Vais pensé que les φυλακίται, 8ardiens, έtaient les troupes chargées de la garde du pays (7). Ρlu- sieurs indices, que je ne connaissais pas alors, me font croire a présent gue ces φυλακίται όfaient plutot un corps spécial chargé de la police des lieux, et voila pourquoi, dans l'inscription ci- tée, ils sont comptés parmi les πραγματικοί, mot φui semble désigner en général les membres de Γadministration. Ily avait de ces φυλακίται dans le sérapέum de Μemphis, et leur chef, αρχιφυ- λακίτης, έtait cantonné avec ses gens dans le voisinage, chargé de surveiller et d'inspecter le temple, de s'assurer, par exemple, qu'on n'y in- troduisait pas d'armes (8). Ιl me parait donc φιιe ces φυλακίται έtaient une espoce de gendar- merie cantonnée dans les différents lieux, et chargée d'une surveillance toute spéciale (9). Αinsi, le plaignant Οsoroéris s'adresse, non pas au nomarque ou a l'épistate du nome, mais ή 1'archiphγlacite ou chefde la gendarmerie, pour la répression du délit dont il a été νictime. C'était aux gens de cet officier ή prévenir Τexό- cution de ce délit, il lui appartenait, en tout cas, de le connaitre et de le punir. Νous allons voir que ces pλγlacites étaient alors occupés ailleurs, et que les voleurs anront profité d'un bon moment pour faire leur coup. (5) Rech.pour sercir α ι Ηistoire de l'Εgypte, p.5α. - Peyron, p. 56). (6) Ραρ., Ι, p. 1, Ι. 2. - ΙΙ, 1. 2. - xrv, Ι. τ. (7) Recherches , etc., 3 12, 3 τ3. (8) Ρap. reg., το et ττ. (9) Le chef des phγίαcites (αρχιφυλακίτης) έtait Grec , mais ily avait des Εgyptiens parmi les p/γ- lacites eux-memes, peut-etre même étaient-ils tous Εgyptiens. Je trouve l'un d'eux nommό Αrpaάνι, (Ραρ. πρg. 18); dans un autre papyrus ou plusieurs phylacites sont cités (no 4ο), ils portent des noms όgyptiens. (32 ) Αinsi, les trois premières lignes se trouvent rétablies avec certitude, sauf le nom propre de Ι'archiphylacite dont il ne nous reste qu'une lettre, Δ. Les lignes suivantes, contenant le nom ot les φualités du plaignant, n'offrent mi difficulté ni incertitude. C'était Οsorodris, /f/s d'Horus, c/ιοί, α/γte, habitant aux Μemmonia, c'est-a-dire, «lans la partie libyque de Τhebes, dans le quar- tier des Τombeaux (1), c'est pourquoi les parti- culiers de cette classe sont toujours désignés par εes mots : Ν. . . των εκ των Μεμνονείων χολχυ- των (2); ou, comme ils le sont ici, χολχύτης των εκ των Μεμνονείων. Οn pourrait suppléer από devant των εκ των ; mais le supplément est inu- tile, et la place s'y refuse. Ces cholehγtes étaient une espoce de prétres qui célébraient des rits funéraires (καθήκουσαι λειτουργίαι) en l'honneur des morts dont la garde leur έtait confiée (3), et gu’ils tenaient déposés dans des tombeaux ά eux appartenant. Ces tombeaux étaient voisins de leurs habitations, ou même en faisaient par- tie. Ils se vendaient en même temps : ceux qui achetaient les maisons (bien entendu cholchytes eux-memes), achetaient en même temps les tom- beaux, avec le droit de célébrer les cérémonies convenues pour chacun d'eux, cérémonies bien payées par les familles, et qui constituaient un bénéfice pour les acquéreurs. Αussi dans les con- trats de vente des maisons de ce genre, les noms des morts étaient soigneusement enregistrés, Comme on le voit dans le papyrus Casati qui ap- partient au cabinet des Αntiques. L'énoncé des particularités de la vente y est suivi de l'état nominatif des corps (το κατ' άνδρα σωμάτων) dé- posés dans les tombeaux dépendant de la maison vendue. Ce cholchyte Οsoroéris, fils d'Ηorus, me pa- rait bien otre le même que celui dont il est déja question dans d'autres papyrus, et d'abord, dans le.grand papyrus Casati dont je viens de parler, portant contrat de vente d'une maison avec ses «lépendances, entre Ηorus, fils d'Ηorus, et Οso- roéris, fils d'Ηorus, dont voici le signalement: «Εnviron quarante-cinq ans, teint jaune, peau « lisse, Visage long, nez droit. » Le contrat est de l'an Iν de Soter ΙΙ, répondant à l'an Ι Ι 4 avant notre ère, par conséquent postérieur de treize ans à l'age de notre Dapyrus, qui est de l'an Ι 27. (τ) Voyez la Slatue υocale de Μemnon, p. 6o et Sϊl I V - (2) Μs. Casati. (3) Peyron , p. 7y, sq, Lors de l'éνόnement tragique racontό dans sa plainte, Οsoroéris, fils d'Horus, avait done trente- «leux aus. Le méme personnage reparait encore dans un contrat démotique du musée de Βerlin, portant cession a Οsoroéris, fils d'Ηorus, des /iturgies ou cérémonies a célébrer pour des morts ap- partenant a diverses familles (4). Ce contrat est αe Τan xLντ d'Εvergéte ΙΙ, οu de l'an 125 avant notre ère, postérieur de deux ans a notre pa- pyrus. * Ιl me parait évident que celui-ci provient du même tombeau que le papyrus Casati et que le papyrus démotique de Βerlin. Ils faisaient partie αes archives d'une même famille. S 2. Sujet de la plainte. La plainte est exposée dans les lignes 6 ή 2 Ι. Ιl y a deux principaux griefs : Ρreιnier Grief. Des particuliers ont violé un des tombeaux appartenant a Οsoroéris, et ont dépouillé plu- sιeurs corps. Lig. 6. La date du délit est fixée à l'au xLιν. Εlle ne peut se rapporter qu'au double régne de Ρhilométor et d'Εvergote ΙΙ; cette année ré- pond a l'an Ι 27 avant notre ère. Remarquons φue, sclon toute apparence, le mois et le jour du délit n’ont pas été indiqués. Il n'y a pas assez de place entre la date ΜΔL et le mot Λόχου. Il y avait la un petit espace vide, comme en d'autres papyrus, après l'énoncé de la date. Je soupgonne qu'Οsoroéris n'a pas su l'époque précise du dé- lit. Comme les cholchytes ne visitaient leurs tombeaux que de temps en temps, pour la cé- Ιόbration de leurs cérémonies, il ne se sera apergu du délit qu'à son retour de Diospolis, οι il s'était rendu pour la visite du stratόge. Τout ce qu'il a pu savoir, c'est que le crime s'est Commis pendant le temps de cette visite, et voila pourquoi il a marqué cette particularité Φans sa plainte : « Ρendant que Lochus le parent «visitait Diospolis-la-Grande, etc. » Ce Lochus le parent est, comme Οsoroéris, un personnage de connaissance : c'est évidem- ment le Lochus, parent et stratege de la Τhé- baide, dont parle l'inscription de l'obélisque de Ρhiles (5). Diverses combinaisons m'avaient (4) Αp. Peyron., Ι, ρ. 89. (5) Voy. nos Ιtecherc/ies, etc., p. 3ο π. (33) donné les années Ι 25 a Ι 26 pour la date de cette inscription , ce résultat est confirmé par la date de notre papyrus qui place a l'an Ι 27, un fait arrivé pendant le séjour a Τhebes de ce méme magistrat. La legon επιβεβληκότος εις Διόσ- πολιν την μεγάλην est certaine. Le verbe επιβάλ- λειν est le mot propre dans les papyrus, pour exprimer l'arrivée des gouverneurs, qui, de temps en temps, visitaient les divers lieux pla- cés sous leur administration. Il me suffira de citer le passage du grand papyrus de Turin, επιβαλόντος εις Διόσπολιν την μεγάλην Δημητρίου του συγγενούς και επιστρατήγου (1). C'était donc pendant le séjour du stratége ά Diospolis que la violation avait eu lieu. La cir- constance n'est pas indifférente. Lors du passage du gouverneur, les diverses administrations du nome devaient etre appelées vers lui : il passait en revue les troupes cantonnées dans le nome; et les phγlacites ont dύ se rendre, comme les autres, a Diospolis, les voleurs auront profité de cette absence pour consommer ce crime. Ils avaient vioίé un des tonbeauα que possé- dait Οsoroéris : il en avait donc plus d'un, en effet, les achats successifs que nous le voyons consommer dans les autres papyrus, monίrent qu'il faisait en grand le commerce des cérémo- nies funéraires. Ily a quelque doute sur la legon τάφον; je ne suis pas sur qu'il n'y ait pas τάφων; dans ce cas, on lirait εφ' έ[να των] τάφων τών. Les voleurs, en dépouillant les corps, ne se proposaient pas sans doute d'emporter les ban- delettes qui enveloppaient les monies, lesquel- les, après cet emploi , devaient conserver peu de valeur , mais ils cherchaient les objets pré- cieux, principalement les bijoux d'or qui étaient souvent placés sur le corps méme, au-dessous de toutes les enveloppes. Ce genre de violation a dύ έtre fréquent a Τhebes comme en Grèce, ou le métier très-lucratif des τυμβωρύχοι, viola- teurs des tombeaux, έtait fort répandu, quoique très-rigoureusement puni. La vigilance des p/)- lacites a du etre bien souvent en défaut. Sans «loute beaucoup des tombeaux de Τhόbes qui se trouvent avoir έté déjà violés, lorsque les voyageurs européens les découvrent, l'ont été dans l'antiquité méme, sous la domination grec- φue et romaine. Οn pourrait meme s'étonner qu'il y en ait encore un si grand nombre qui ont όchappé à toute violation. Μais indépendamment des bijoux des morts, les voleurs pouvaient étre tentés aussi par les (1) Γαρ., Ι, Ι. 6 et la note de Μ. Peyron, p. 76. e//ats qu'on y déposait, comme les statuettes, les vases et autres ustensiles trouvés par Μ. Ρas- salaqua, dans le tombeau qu'il a découvert (2), probablement aussi les ustensiles plus précieux φui devaient servir aux cérémonies funéraires, aux liturgies que les cholchytes y célébraient. Je pense que c'est ce qu'Οsoroéris désigne par le mot έπιπλα, qui termine la ligne 16, dans cette phrase très-difficile a lire, et dont je crois la legon certaine απηνέγκαντο δε ομου α ετύ[γχα)νον απηρεισμένος εκ[εί έπιπλα. La legon est fondée sur cette phrase du grand papyrus de Τurin, αλλά και νεκρούς απηρεισμένοι τυγχάνουσιν ενταύθα (p. 2, Ι. 19), sur quoi l'on peut voir l'explica- tion de Μ. Ρeyron (p. το2). Le mot έπιπλα dé- signe en général les effets mobiliers d'une mai- son, et est déjà employé en ce sens, dans un des papyrus de Turin (ΧΙ, 1. 19). Les effets enlevés montaient a la somme de dia talents de cμίνηe, elle était peut-otre plus forte, car, après le chiffre Ι (το), il reste de I'espace pour une autre lettre numérique : ainsi l'incertitude est presque du simple au double (το ά 19). D'après l'évaluation donnée au talent de cuivre (3) a 7ο francs de notre monnaie, la somme pourrait aller de 7oo ή 133ο francs, ce qui est considérable pour le mobilier d'un seul tombeau, mais peut-etre était-ce le plus consί- dérable, et celui ou l'on avait déposé les usten- siles servant a plusieurs des autres tombeaux φue possédait Οsoroéris. Deuxiéιηe Grief. Iign. 18-2π. - Les morts dépouillés, les ustensiles enlevés, ce n'est pas encore la toutle malheur que déplore Οsoroéris. Voici qui est plus grave. Les voleurs, pressés de mettre leur butin en lieu de sureté, oublièrent, en quittant le tombeau, d'en fermer la porte, ls la laissé- rent toute grande ouverte. Αlors, qu'arriva-t-il" des loups y pénétrérent, et se jetant sur les morts dégagés de leurs enveloppes et que ne protégeait plus le rempart des bandelettes, en dévorérent les chairs, et Οsoroéris ne trouva plus que leurs os, quand il revint visiter cette tombe. Des loups lui avaient rongé ce qu'il ap- pelle de ύons corps, αγαθά σώματα, il veut dire des corps en bon état, encore frais, presque point desséchés, des corps enfin que les loups avaientjugés dignes de leur dent Vorace. (2) Ρassal., Calal., p. Ι 22 et suίν. lus haut, p. 27. (3) Ρlus haut, p. 27 4 (; (34 ) Cette circonstance si originale de la plainte repose sur la legon αχΙανή] την θύραν. Le choix de l'adjectif αχανής ne manque pas de propriété; il signifie proprement υαste, οιιι'ert, 7μι reste la bouche ύéante, et s'applique très-bien a une porte qu'on laisse ιoute grande ouverte, la phrase elle-méme ne manque ni de facilité, ni d'élégance, συνέβη δε και, διά το αχανή την θύραν αφεθήναι, υπό λύκων λυμανθήναι αγαθά σώματα περι- βρωθέντα. Le sens passif donné a λυμαίνομαι est, comme on sait, très-rare, et l'on croit qu'il n'a pas été employé avant Libanius (1). Νous avons Ρeut-etre la le plus ancien exemple qui en reste. Sί Οsoroéris regrette les vetements des morts et les ustensiles qui ormaient le tombeau, il de- vait être bien plus,ghagrin encore du ravage que les loups y avaient fait. Α cette nouvelle, les familles qui lui avaient confié les corps de per- sonnes chéries ont dύ δtre frappées d'une bien vive douleur. S'il est vrai qu'un des motifs qui ont fait prendre tant de précautions pour saler et embaumer les morts, a été d'empécher qu'ils ne devinssent la proie des vers, quel crève-cosur pour les parents de voir les corps confiés a Οsoroéris mutilés et dévorés par les loups ! Le principe religieux était profondément blessé par cette effroyable mutilation. Le pauvre chol- chyte a dύ avoir fort a faire pour soutenir leurs reproches : la perte d'argent n'a pas dύ étre son Ρlus cuisant chagrin. S 3. Νoms des spoliateurs. Αprès l'exposé de ces griefs, vient la conclu- sion de la plainte. Αu commencement, Οsoroé- ris a désigné les voleurs par le mot τινές. Ιci ils sont trois, Ροéris, un autre (dont je ne lis pas bien le nom), et le frére de celui-ci, Phtonis. Α la ligne 22. - Αpros έπει ούν, viennent les deux lettres υπ, puis une lacune de deux ou trois lettres, et la lettre ω. Je soupφοnne le mot υπάγω; ce verbe signifie souvent intenter une (1) Ρassow, Ηandναrterύμch, I r, 68. action en justice contre quelqu'un , il est ordi- nairement transitif, suivi de l'accusatif : ici, il sera neutre, υπάγειν κατά τινος. La legon est dou- teuse, mais le sens est assez clair. Le second nom qui termine la ligne 23 offre les lettres ΚΑΔΗCΝΑΘΥΡ, qui nous cachent un nom égyptien, comme les deux autres Poéris et Ρhtonis. Αinsi, le plaignant et les délinquants sont tous Εgyptiens. Οsoroéris demande a l'archiphylacite de les traduire devant lui, αξιώ ανακαλείν αυτούς επί σέ). Αprés αξιώ, il faudrait le pronom σέ, qui, en effet, est ordinairement exprimé en pareil cas; mais il n'y a pas de place : ανα vient immédiate- ment après αξιώ. Cela ne doit pas embarrasser, le pronom est souventsous-entendu après αξιώ, comme après φαίνηται; ainsi αξιούμεν, εάν φαί- νηται, συντάξαι (2); dans la lettre d'Αrmais (Pap. Βeg. n° 38), διό αξιώ, έπει συν τοις θεοίς και τη σή τύχη εκ θανάτου σέσωμαι, εάν φαίνηται, συντάξαι κ. τ. λ., et dans celle du Thrace Αmadocus (n"39), αξιώ ούν, εάν φαίνηται, συντάξαι κ. τ. λ., etailleurs. La legon ανακαλείν est peu distincte, je n'en vois cependant pas qui convienne mieux aux traits que Τon peut discerner : c'est d'ailleurs Ιe nom propre en pareil cas; ainsi διό αξιώ ανακα- λεσαμένους αυτόν επαναγκάσαι κ. τ. λ. (3). Lig. 26. - La fin est certaine, quoique peu distincte, εξ επισκέψεως, après eramen, rappelle l'émploi ordinaire dans ces papyrus, du verbe επισκήπτεσθαι, avec le même sens, celui d'eαια- mtner, de porter une müre attention sur une affaire (4). - - Quant a διάληψιν ποιήσασθαι, prendre une dé- cision, c'est une lοcution de Polybe (5); clle revient au verbe διαλαβείν περί τινος, employé souventailleurs, ainsi : περί δε ής πεποίηνται βίας, διαλαβείν (6). (2) Ραρ. Τaur., VI, VΙΕ. (3) Ραρ. Τάur., VΙΙΙ, 84, 85. (4) Reuvens, Lettres, etc., p. 94. (5) Lexic., Polyb., h. V. (6) Ραρ. reg., το, 5 Ι; 16, 27. Ε Ι Ν . . OMHPOY IIOIHMATA KAI TA TOY KYKAOY EIIH. - _• ���-— - HOME RI C A R MIN A ET CYCLI EPICI RELIQUIÆ GRÆCE ET LATINE, CUM INDICE NOMINUM ET RERUM. Un fort volume grand in-8°, publié par Amb. Firmin Didot. Prix 12 fr. 50 c. —? (Eactrait du Journal des Savants, mois de juin 1838.) L'exécution de ce premier tome d'une collection qui renfermera, dans um format commode, et en peu de volumes, tous les principaux auteurs grecs , confirme em- tièrement les espérances que l'on avait congues lorsque MM. Firmim Didot, éditeurs de la nouvelle édition du Thesaurus Græcæ linguæ, ammomcèrent la publication des textes grees, d'après les meilleures recensions, avec la traduction latine em regard, revue et souvent refaite entièrement. Ce volume contient toutes les poésies d'Ho- mère et ce qui nous reste des poëtes cycliques. Une table analytique très-complète indique avec méthode tout ce que les poésies homériques et celles des cycliques offrent d'important. Les poëmes homériques remontent à une si haute antiquité, et ils ont été si diffé- remment interprétés par les anciens Grecs eux-mêmes, que pour domner une idée de ce monument qui mous retrace une nature et des moeurs si opposées à celles de la civilisatiom moderne , il fallait s'astreindre, dans la traduction latine , à la fidé- lité la plus rigoureuse et dans les mots et dans les constructions, dont les plus faibles muances devaient être conservées, de peur de dire autre chose , ou du moins de parler autrement que ne le fait Homère, et de défigurer ainsi ce que la marche libre etla naïveté de son langage offrent de caractéristique. Om s'est donc avec raisom conformé à l'ancienne manière de traduire Homère mot pour mot, en étendant l'application de ce système jusqu'aux limites imposées par le génie de la langue la- time. Partout la diction homérique est conservée scrupuleusement, ainsi que la marche des périodes. C'est ce qui mamquait primcipalement aux amciennes traduc- tions; et cependant c'est de la liaison plus ou moins rigoureuse des membres de chaque phrase que résulte l'appréciation de l'ancienneté relative des différentes parties des poésies homériques. Avant les travaux de Wolf, de Heyne , de Passow, et surtout de Buttmann, le sens de beaucoup de mots, de beaucoup de phrases, m'avait point été constaté. La nouvelle traduction a dù en bien des endroits changer l'ancienne version, afin de nous domner le résumé des travaux les plus récents. Bien des fautes de traduc- tion s'étaient transmises en quelque sorte traditionnellement, ainsi qu'un grand mombre d'incorrections, de négligences, qui restaient encore dans l'ancienne version latine, oeuvre primitive de Raphael Volaterranus et d'André Divus; elles ont disparu daris la nouvelle , et sont remplacées par ume explication claire et précise. Toutes les fois que pour faciliter l'intelligence de certains passages difficiles on - •> Ψ2 a dύ Insérer dans la traduction des mots nécessaires qui ne se trouvaient pas dans Ι'original, on a pris soin de mettre ces mots en caracteres italiques. Longtemps la question du cycle épique fut agitée en Αllemagne, et elle était loin d'etre décidée, même lorsque parut, en 1827, le premier recueil des frag- ments des poètes cycliques, contemporains d'Ηomere pour la plupart. Αprés plti- sieurs tentatives, Μ. Welcker publia , en 1835, Γουνwage le plus profond et le plus complet sur le C/Cle qui etit paru jusqu'alors. Son travail a permis de coordonner les poèmes qui composaient ce Cycle, et d'accroitre encore le nombre des frag- ments, déjà considérables qu'il avait recueillis. Dans l'édition publiée par ΜΜ. Didot beaucoup de nouveaux fragments ont accru les collections précédentes, et ont rendu la nouvelle édition d'autant plus précieuse que le texte en a été corrigé en plu- sieurs endroits. Ils sont accompagnés pour lapremiere fois de la traduction latime. L'examen du premier chant de l'Iliade ( celui de tous dont l'ancienne traduc- tion avait été le plus soignée primitivement, et le plus retouchée ensuite) démontre la supériorité de la nouvelle Νous nous bornerons a citer quelques exemples. V. 3. Le mot προίαψεν, traduit jusqu'alors par prαcηιαίuro misiί, n'a jamais eu cette significa- tion. Προ η'a pas ici d’autre valeur due dans propellere. Νe pouvant traduire le motgrec προίαψεν par promiί/ere, qui aurait offert un autre Sens , on a employé l'expression dont s'est servi Vir- gile : demiίίβre. ν V. 15. Χρυσέω ανά σκήπτρω avait été tradult par αμreo cum scepίro, Jamais ανά n'a eu la si- gnification de Cuhη , mais bien celle de Sμper, ou du moins de in. Comme les στέμματα έtaient sus- pendus au sceptre d'ou ils tombaient flotlants , on a du traduire ici de Scepίνο (suspensas); on aurait pu mettre aussi in Scepίro SuspenSaS. -. ". V. 39. Χαρίεντ’ επί νηον έρεψα avait été traduit par tempίum coronαυί , contre l'autorité de tous les meilleurs grammairiens. Αpollonius dit méme : κακώς δ' απέδωκαν το στεφάνωσα; et Ρlaton, dans la paraphrase qu'il donne de ce passage , Ι'explique ainsi : ει τι πώποτε ή εν ναών οικοδομή- σεσιν ή εν ιερών θυσίαις κεχαρισμένον, κ. τ. λ. V. 189. Στήθεσσιν λασίοισιν he doit point étre traduit parpecίore fμribundo: λάσιον κήρ n'offre point ce Sens. V. 195. Προ γαρ ήκε ne saurait non plus étre rendu par prgamiserαί, Τui n’offre point de sens ici. Μόme observation pour le vers 208. Dans la nouvelle traduction on a employé le mot demi- Serαί , ainsi du'on l'a fait pour προίαψεν, V. 3. - V. 211. Ονείδισον, ώς έσεται περ a été rendu par conυίciαίor eum , μίcumque.fueriί; l'an- cienne Version sicιιί αccideriί n'offrait point un Sens Convenable. V. 232. Η γαρ άν, κ. τ. λ. La traduction certe enίηι, Αίridα, βίc. n'est pas non plus intelli- gible. ll y a ellipse dans le grec: ει γάρ μή ήσαν ουτιδανοί, νύν ύστατ' αν λωβήσαιο. Οn a donc traduit: αίiίθη Cλιίηι. ξ V. 343. Οίδε νοήσαι άμα πρόσσω και οπίσσω. L'ancienne traduction porte : Ροίesί circum spicere simημl prαcsenίiα (πρόσσω) βί.fμίμηνα (οπίσσω) , au lieu de id quod αnίe mos esί (futura) cί φιιod reίνο (praeterita). La même faute se reproduit dans la même version , Γ. 109. V. 410. Κτεινομένους, traduit précédemment par casos, formait un contre-sens , on y a substi- tué dμην CαΒαίαnίιιη". * V. 416. Επει νύ τοι αίσα μίνυνθά περ, ούτι μάλα δήν. Οn traduisait : Οιιonίαm ίiύι αευum breυe ηβφue υαίde diuίιιγηιιη , mais αίσα ηe saurait etre traduit par α!υum. Νous nous abstenons de Ε plus loin cet examen, et de mentionner bien d'autres changements devenus nécessaires par 'adoption des nouvelles legons. ε" La table analytique due aux nouveaux έditeurs est infiniment plus complete que celle de Damm. Celle ci même est tellement diffuse du'il est difficile d'y trouver ce dont on a besoin , et cepen dant, malgré sa prolixité, on y a remarqué, dans l'Α seul, I'omission des articles : Αλεκτρύων, pore de Leitos. ΙΙ. Ρ', 602. - Αλεισίου κολώνη. ΙΙ. Λ', 757.-Αμφίλοχος, fils d'Αmphiaraüs. Οd. Ο', 248. -- Αμφίμαχος, chef des Εpéens, Ιl, Β', 620. - Ανθεια, Ville de Μessénie. Iί. Ι., 151, 293..... ΙDamhn confond Ακαστος, roi de Dulichium, Οd. Ξ', 336, avec le fils de Pelias, roi d'Ιρlcos. Il confond également les deux Αισυήτης, dont Τun est un ancien cheftroyen, Iί. Β', 793, et l'autre, père d'Αl- cathoüs, ΙΙ. Ν , 427. Il en fait de même pour Αλκμαίων et Αλκμάων; 3u lieu d'Αγακλέης père d"Επει- γεύς, Damm όérit Αγακλεύς et Εχεκλεύς: Εnfin, des deux Αστύνοος, il n'en fait qu'un Seul. Cepen- dant, le premier est tué dans l'Iliade Ε', 144 ; et le second combat plus tard, ibid. Ο' 455. La ta- ble ainsi rectifiée, offre encore un autre mérite; on y trouve indiqué, en Caractères italiques, et rangé dans l'ordre alphabétique, tout ce que les fragments des poètes cycliques οffrent d'intéressanί. -ms Αw: ο «επετσ------ "* ***a.. * *. *• : |||||| 3 9015 |i|||i|| 280 03137 2